ลำดับตอนที่ #39
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #39 : โดนหาเรื่องซะแล้ว
โอเครคิดผิดคิดถูกเนี่ยยย!ที่มาที่ห้องโถงตอนนี้เนี่ยถ้าถามว่าทำไมนะหรอก็เพราะทุกคนในห้องโถงกำลังร้องเพลง มาร์ชโรงเรียนอยู่เเถมทุกคนดูจะเต็มที่กับการร้องมากโดยเฉพาะ ซีเรียสกับเจมส์เนี่ยความร้องตรงคีย์มันอยู่ไหนกัน สองคนนี้ไม่เท่าไรนะ เเต่รีมัสนี้กำลังเล่นโซโล่เพลงอยู่รึไงแถมผิดจังหวะอีก โอ้ยหัวจะปวด
พอจบเพลงทุกคนก็ตบมือพร้อมกัน ตบด้วยก็ได้เนียนๆไป กว่าจะได้กินข้าว
"ฉันเห็นเธอไม่ร้องนะยัยหนวด" เจมส์พูดกับฉัน
"ขอร้อง เเค่ฟังพวกนายร้องยังปวดหัวเลย" ฉันบอกเขาก่อนจะกินน่องไก่ย่าง
"จะว่าไปศาสตราจารย์มัลฟอยเนี่ยมาสอนนานเนอะ" ปีเตอร์พูด (พยายามหาบทให้⁵⁵⁵+)
"ก็ศาสตราจารย์ซลักฮอรฺ์นนะสิเกิดอุบัติเหตุจนต้องเข้าเซ้นต์มังโกเห็นว่าต้องพักตัวตอนนี้ก็ยังไม่ได้สติ นายคงต้องเห็นศาสตราจารย์มัลฟอย อีกนาน" เจมส์บอกปีเตอร์
เกิดอุบัติเหตุได้พอดีเลยนะคะศาสตราจารย์
ซลักฮอร์น คำว่ามาสอนเเทนชั่วคราวของคุณมัลฟอยคงต้องเปลี่ยนเป็นถาวรแล้วมั้ง ถ้าเป็นเเบบนั้นจริงฉันคงตกวิชาปรุงยาเป็นแน่ ฉันได้เเต่คิดในใจ
พอพวกเรากินข้าวเสร็จก็เหมือนเดิมพรีเห็นพาเข้าหอและแยกย้ายกันอาบน้ำนอนก่อนนอนฉันต้องเอาข้าวให้เจ้าพีกัสก่อนไม่งั้นมีหวังโดนมันงอนเเน่ คนอะไรโดนหมางอนบ่อยๆ คนอย่างฉันนี่ล่ะจ้าโดนประจำ เหอะๆ พอเอาข้าวให้เจ้าพีกัสเสร็จฉันก็ไปอาบน้ำนอน เตรียมตื่นขึ้นมาชดใช้กรรมในการเรียน วิชาเเรกเปิดประเดิมด้วยประวัติศาสตร์เวทมนตร์เย้ขี้เกียจโว้ยยย
"ดูก็รู้ว่าหน้าตาแบบนี้กำลังขี้เกียจ" คริสติน่าพูดหลังเห็นสีหน้าของไคลีย์ที่โต๊ะประจำบ้านตอนเช้า
"ดูออกขนาดนั้นเลยหรอ? ฉันว่าฉันทำหน้าปกติแล้วนะ" ฉันพูด
"มองลงมาจากดาวอังคารยังรู้เลย" เจมส์พูด
"นายขึ้นไปทำอะไรบนดาวอังคาร?" ฉันตีหน้ามึนถามเขา
"ฉันซื้อไว้เองเเหละ" เจมส์ตอบกลับ รับมุกเก่ง
"โอ้วว นายคงได้เเค่ดาวอังอารนั้นแหละนอกนั้นฉันซื้อไว้หมดแล้วเสียใจด้วย" ฉันพูดกับเขาพร้อมยักคิ้วไปให้ใครเห็นหน้าฉันตอนนี้คงรู้สึกคันตีนบ้างเเหละ
"ใจเย็นๆเสี่ยหนวดรู้ว่ารวยแต่ตอนนี้จะสายแล้วจ้า" คริสติน่าบอกกับเพื่อนสาวพร้อมกับลากไปเรียน
เรียกเข้าไปคำก็หนวดสองคำก็หนวดล่าสุดเรียกเสี่ยหนวดซะเเล้ว ใครอยากเรียกอะไีรก็เรียกไปไม่ต้องเรียกมันแล้วชื่อฉัน
ฉันเข้ามานั่งเบื่อหน่ายอยู่ด้านหน้านี่พยายามจดตามอยู่นะเเต่ศาสตราจารย์บินส์เล่นพูดไปหลับไปม้นทำให้ฉันคล้อยตามคล้อยตามที่ว่านี่คือหลับตามนะ
"เฮ้! เธอจะหลับอีกแล้วนะฉันปลุกเธอรอบที่ห้าสิบแล้วนะ" ลิลลี่พูดถึงมันจะดูเกินจริงเเต่จริงๆแล้วมันเป็นอย่างที่ฉันพูดนั่นเเหละเรียนมาเเค่สองชั่วโมงไคลีย์หลับไปแล้วชั่งโมงครึ่ง
"รอบนี้เอาจริงหนูจะถ่างตาและตั้งใจฟัง" ฉันพูดพร้อมกับถ่างตาตัวเองไว้
ลิลลี่ที่เห็นอย่างนั้นได้เเต่ส่ายหัวเเละบอกกับน้องตัวเองว่านอนเถอะถ้ามันง่วงขนาดนั้นเเต่ดีอยู่อย่างหนึ่งคือน้องของเธอก็ตั้งใจจดถึงแม้ตัวหนังสือมันจะเอ่อ..เหมือนตัวหนอนที่มันกำลังกระดึ๊บ โอเคร ต่อไปนี้เธอจะพยายามให้ไคลีย์เขียนตัวหนังสือให้สวยๆ หรือไม่ก็ให้มันอ่านออกก็พอแต่ตอนนี้ตัวหนังสือน้องเธอคือดูไม่ได้เลย
"โอ้ยยยปวดคอ เรียนวันแรกก็ให้เรียนวิชาประวัติศาสตร์เวทมนตร์ตั้งสี่ชั่วโมง" ฉันบ่นเเต่ดีที่ระหว่างเรียนมีพักเบรก
"ฉันเห็นเธอหลับทั้งคาบเลยนะยัยหนวด" เจมส์พูด
"นายก็ไม่ต่างกันหรอกย่ะ นายกับซีเรียสหลับจนไปกองอยู่กับพื้นนู้นพ่อคุ๊ณณณ" ฉันพูด คนอะไรพูดไม่ดูตัวเอง
"วัดพื้นไงเธอไม่รู้จักหรอ" ซีเรียสพูด
"วัดพื้นก็วัดพื้น เเต่พึ่งเคยเห็นว่าเขาวัดพื้นด้วยปาก" ฉันพูดพร้อมกับกั้นขำไปด้วย
พวกเราเดินมากินข้าวที่ห้องโถงก่อนจะได้ไปเรียนวิชาปรุงเเละต่อด้วยการบินได้ยินข่าวว่าการบินต้องบินทามกลางหิมะเเต่โชคดีหน่อยที่วันนี้หิมะไม่ตก มาดามฮูชคิดจะเเช่เเข็งนักเรียนรึไงกันหนาวจะตาย
"นี่ถามจริงเราต้องไปเรียนวิชาการบินทามกลางอากาศหนาวอย่างนี้จริงๆหรอ" ฉันถามระหว่างเดินไปเรียนวิชาปรุงยา ตอนบ่ายเรียนกับสลิธิรีนทั้งบ่าย
"ก็ใช่ไงสนุกจะตายทำเหมือนกับว่าเธอไม่เคยบินอย่างนั้นเเหละ" ซีเรียสพูด เขาก็เห็นยัยนี่บินตลอดถึงแม้มันจะทุลักทุเลนิดหน่อยมั้งนะ
"นายก็เห็นอยู่นะว่าฉันขี่เเล้วมันเป็นยังไง" ฉันพูดก่อนทีทุกคนจะเดินเข้าไปเรียนวิชาปรุงยา
"สวัสดีเด็กๆ ยินดีตอนรับกลับมาที่ฮอกวอตส์" เขาพูด
"สวัสดีค่ะศาสตราจารย์มัลฟอยคุณดูเด็กขึ้นนะคะ" เด็กบ้านสลิธิรีนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหวานพร้อมกับส่งสายตายอันร้อนแรงไปให้เขา
(เสียงกับสายตามันต่างกันเลยนะย่ะหล่อน)
ดูเด็กขึ้นงั้นหรอก็เหมือนเดิมนิเเต่จะว่าไปก็..... อะๆดูเด็กขึ้นก็ได้ดูเด็กกว่าคราวก่อนหน้าตาดูหล่อขึ้น
"ขอบใจ" เขาพูดสั้นๆได้ใจความ ทำให้ยัยนั่นถึงกับหน้างอเลยที่เดียวที่เขาไม่สนใจ
"เอาล่ะฉันต้องการคำตอบ สพรรณคุณของน้ำยาหดตัวคืออะไร คุณไคลีย์ เอฟเวนส์" เขาพูดพร้อมกับเดินมาที่โต๊ะของฉันซึ้งมันอยู่หลังห้องจ้า เปิดวันแรกก็เอาเลยนะอยากเจอระเบิดตดอีกรึไง
"สรรพคุณของน้ำยาหดตัว: ทำให้ขนาดของสิ่งมีชีวิต มีสัดส่วนหดเล็กลง
ผลข้างเคียงของน้ำยา :จะมีผลเป็นพิษในทันที หากถูกปรุงโดยไม่ถูกต้อง
ลักษณะเฉพาะ : มีสีเขียวสว่างประหนึ่งกรด"
ฉันพูดพร้อมกับยิ้มไปให้เขา มีการยิ้มตอบฉันด้วยฉันหันไปเห็นยัยเด็กบ้านสลิธิรีนคนนั้นมองฉันตาเขียวปั๊ดเลย เขายิ้มตอบฉันเองเด้อสาว
"เก่งมาก 10เเต้มให้กริฟฟินดอร์ เอาล่ะจดเนื้อหาที่เกี่ยวกับน้ำยาหดตัวมาให้หมดส่งท้ายคาบ" เขาพูดก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะ
"เธอพูดรัวมากไคลีย์จำมันหมดได้ยังไง" ซีเรียสพูด
"ไคลีย์น่ะเก่งอยู่เเล้วไม่เหมือนนาย" เซเวอร์รัสพูด
"พอเลยทั้งสองคนไม่ต้องทะเลาะกัน เเล้วก็นะเริ่มเขียนงานได้แล้ว" ฉันพูดเพราะเห็นว่าทั้งสองกำลังเปิดศึกกัน
สองคนนี้เจอหน้ากันทีไรจะใส่กันตลอดเวลาเลย ใครคอยห้ามฉันไงบ้างทีก็อยากให้ใส่กันเลยเเต่ติดที่ว่าขี้เกียจพาไปห้องพยาบาล
"เสร็จแล้ว ปวดคอไม่ไหว" ฉันพูดก่อนจะบิดขี้เกียจ
"ให้ฉันนวดให้มั้ยยังพอมีเวลา" เซเวอร์รัสถามไคลียฺ์หลังเห็นเธอบ่นว่าปวดคอมาตลอด
"ก็ดีนะขอบคุณ" ฉันพูดก่อนจะหันหลังให้เขาทำให้ฉันต้องหันหน้าไปดูซีเรียสแทน
"ฉันยังเขียนไม่เสร็จเฉยๆหรอกรอให้ฉันเขียนเสร็จก่อนแล้วจะนวดให้" เขาพูด
"ตั้งเขียนนะพ่อหนุ่มฉันต้องการคนนวดเพิ่มอยู่พอดี" ฉันพูดหยอกเขา
ฉันปล่อยให้เซฟนวดสักพักแต่ว่านะทำไมเขาเเรงเยอะขึ้นเรื่อยๆแต่ก็เยอะเเบบพอดี
"แรงดีมากพ่อหนุ่ม นั้นเเหละตรงนั้น" ฉันบอกเขา เเต่ซีเรียสทำท่าทางแปลกๆนะเหมือนว่าข้างหลังฉันมีอะไรอย่างนั้นมันทำให้ฉันอดที่จะหันไปดูไม่ได้เลย แต่พอหันไปดูเท่านั้นแหละทำไมจากหนุ่มผมดำถึงได้กลายเป็นพ่อหนุ่มผม บลอนด์ไปได้ นั้นทำให้ฉันรีบหันหน้ากลับมา
"ดีขึ้นรึยังคุณไคลีย์" อบราซัสถามเด็กตรงหน้าพร้อมกับนวดให้เธอไปด้วย เขาหมั้นไส้เธอทีให้คนอื่นจับตัวอยู่เรื่อยๆ
"ดะ.ดะ.ดีขึ้นเเล้วค่ะศาสตราจารย์" ฉันพูด เวรเอ้ย
"ถึงจะดีขึ้นเเต่ยังพอมีเวลาฉันจะนวดให้เธอเอง" เขาพูดพร้อมกับนวดให้ฉันจนหมดคาบสิทธิ์พิเศษมากฉัน เเต่ฉันว่าเหมือนเขาจะทำประชดซะมากกว่า
ทุกคนที่เห็นอย่างนั้นได้เเต่คิดว่ายัยนี่เป็นลูกรักศาสตราจารย์มัลฟอยแน่ๆ
"เอาล่ะรวบรวมมาส่ง" เขาสั่งทุกคนหลังเลิกนวดให้ฉัน แต่ทำไมทุกคนถึงไม่รวบรวมไปให้คนข้างหน้าเอาไปส่งให้ ทำไมถึงกลายเป็นฉันที่ต้องไปส่งให้ด้วย
สุดท้ายก็ต้องไปส่งให้อยู่ดี แถมบ้านนั้นยังให้ยัยนั่นไปส่งให้อีก
"นี่ค่ะศาสตราจารย์มัลฟอย" เด็กบ้านสลิธิรีน พูดด้วยน้ำเสียงหวานๆ ส่งแล้วไม่ยอมหลีกทางอีกยืนอยู่นั่นแหละ
"ช่วยหลีกทางหน่อยจะได้มั้ยจ้ะ" ฉันพูด
"ก็ส่งไปสิ" นางพูดแบบไม่สนใจฉันแล้วหันไปยิ้มหวานให้คุณมัลฟอยแทน
เอ้าเอาเข้าไป ฉันได้เเต่ส่ายหน้าและส่งการบ้านที่โต๊ะเขาได้ส่งข้างโต๊ะแทนเพราะหน้าโต๊ะมันมีคนยืนส่งยิ้มหวานให้เขาอยู่ ฉันส่งเสร็จก็กำลังเดินออกจากโต๊ะเขาเเต่เขากับเรียกฉันไว้ก่อน
"อยู่ก่อน ฉันมีของจะให้เธอ" เขาบอกก่อนจะเปิดลิ้นชักเอาบ้างอย่างออกมา มันเป็นกล่องหนังกลับสีดำ
"เอาไปสิ" เขาพูดพร้อมกับยื่นมันมาให้
"เนื่องในโอกาสอะไรคะ?" ฉันถามเข้าอยากงงๆ
"วันปีใหม่ ฉันเห็นมันเหมาะกับเธอเลยซื้อมาให้" เขาพูด ฉันได้เเต่รับเอาของจากเขาแล้วเปิดดูข้างในเป็นปากกาขนนกสีดำของเเพงซะด้วย
"ขอบคุณค่ะศาสตราจารย์ไว้ฉันจะเอาของขวัญมาให้ย้อนหลังนะคะ" ฉันพูด
"โอเครฉันจะรอ" เขาบอก
"อะไรกันคะทำไมเอฟเวนส์ถึงได้คนเดียวล่ะคะ" เด็กบ้านสลิธิรีนพูดพร้อมกับมองหน้าฉันอย่างเอาเรื่อง
"แล้วทำไมฉันต้องให้คุณด้วยคุณเซลวิน"
อบราซัสถามเด็กผมดำตรงหน้าโต๊ะเขา
"หนูเป็นเลือดบริสุทธิ์นะคะยัยนี่เป็นเลือดสีโคลนเราไม่ควรไปยุ่งกับมัน" เซลวินพูด
"อ้าวยัยนี่อยากโดนฉันต่อยหน้ารึไง" ฉันพูด เริ่มโมโหแล้วนะย่ะ
"เห็นมั้ยคะยัยนี่มันป่าเถื่อน" เซลวินพูดพร้อมกับเดินไปใกล้ๆคุณมัลฟอย
"คุณอยากได้งั้นสินะคุณเซลวิน" เขาถาม
"ใช่ค่ะมันเหมาะกับหนูมากกว่ายัยนี่" นางพูดพร้อมกับส่งสายตาที่ไม่เป็นมิตรมาให้
"งั้นก็เอาไปสิ ไคลีย์เธอเอาให้เซลวินซะสิ" เขาพูดกับไคลีย์
อ๋อเป็นเลือดบริสุทธิ์ด้วยกันเลยฟังกันงั้นสินะเปลื่ยนใจไวเกินนะบ้างทีอยากได้ก็เอาไป
"เอาไปสิ" ฉันพูดพร้อมกับยื่นไปให้นาง พอนางเอาไปฉันก็เดินออกมาทันที ดีทีไม่ปาใส่หน้า
อบราซัสที่เห็นอาการของไคลีย์ได้แต่คิดว่าซวยแล้วไงกะจะบอกว่าเอาอันนี้ให้ยัยเซลวินแล้วเขาจะซื้ออันใหม่ที่เป็นแบบลิมิเต็ดให้เธอเขาคงโดนเด็กนี่งอนแล้วเเน่ๆ
"ได้แล้วก็ออกไปซะสิ" เขาบอกกับเด็กบ้าน สลิธีน อย่างรำคาญถึงแม้ว่าเขาจะเคยอยู่บ้านนี้ก็ตามแต่ตอนนี้เขาไม่ได้โฟกัสกับบ้านตัวเองเลยด้วยซ้ำ
ฉันเดินมาที่สนามสำหรับเรียนวิชาการบินอย่างหงุดหงิด
"แต่ว่านะฉันจะหงุดหงิดทำไมเขาอยากเอาให้ใครก็เรื่องของเขาสิ" ฉันพูดพร้อมเดินมาที่สนามที่ทุกคนยืนอยู่
"นานจัง เเล้วทำไมน้องดูหงุดหงิดกลับมา" ลิลลี่ถามน้องสาวตัวเอง
"เปล่าหรอกพี่ มีคนกวนใจนิดหน่อย" ฉันพูด
"ใครบอกฉันฉันมาฉันจะไปจัดการให้" ซีเรียสพูด
"ขอบใจไม่เป็นไรหรอก" ฉันพูด
"กินนี้สิอารมณ์จะได้ดีขึ้น" รีมัสพูดพร้อมกับเอาขนมให้ไคลีย์
ฉันรับขนมจากรีมัสมากินมันช่วยให้ฉันอารมณ์ดีขึ้นจริงแต่พอหันไปเห็นยัยเซลวินนั้นทำให้ฉันหงุดหงิดอีกครั้งหล่อนมองมาทางฉันด้วยสายตาที่แบบว่า'เขาเลือกเอาให้ฉันไม่ใช่เธอ'
"เอาล่ะฉันจะให้พวกเธอฝึกยินเหมือนครั้งก่อน เริ่มได้" มาดามฮูชสั่ง
"เธอมีปัญหากับยัยเซลวินหรอ" ซีเรียสถาม
"ใช่ เเต่บอกไว้ก่อนเลยว่าฉันไม่ได้เป็นคนเริ่ม" ฉันบอกเขา
"เลือดบริสุทธิ์หรอ" ลิลลี่ถามซีเรียสหลังจากได้ยินว่าน้องสาวเธอไม่ถูกกับเด็กบ้านนั้น
"ใช่ตระกูลเซลวินเป็นหนึ่งในยี่สิบแปดสกุลศักดิ์สิทธิ์" เขาบอกกับลิลลี่
"ช่างมันเถอะเราไปฝึกบินดีกว่า" ฉันพูดก่อนจะขึ้นไม้กวาดออกไป
"เธอโอเครนะไคลีย์" เซเวอร์รัสถามเธอหลังจากขี่ไม้กวาดขึ้นมาข้างเธอ
"โอเครมากเซฟ" ฉันบอกเขา
"งั้นเรามาฝึกบินดีกว่าฉันว่าเธอขี่ไม้กวาดเก่งขึ้นนะ" เขาพูด
"ขอบใจจ้างั้นเรามาลองบินด้วยกันดูสิ" ฉันพูดก่อนที่จะออกตัวเเต่พอบินกับเซฟได้ไม่นานฉันก็ถูกยัยเซลวินเเละเพื่อนนางประกบข้าง
"อะไรของพวกเธอเนี่ยจะมาเบียดทำไม" ฉันพูด
"เเค่อยากรู้ว่าเธอจะเก่งแค่ไหนกัน" ยัยเซลวินพูดก่อนจะยิ้มแบบเหยียดๆมาให้
ฉันที่บินหนียัยเซลวินด้วยความเร็วจนพวกนั้นบินตามไม่ทันทีเเรกคิดว่ารอดแล้วแต่ผิดคาดนางให้เพื่อนอีกคนมาดักหน้าฉันไว้จนทำให้ฉันหักหลบหล่อนจนทำให้ฉันเสียหลักตกจากไม้กวาดถ้าเกิดว่าฉันไม่หลบเพื่อนยัยนั้นได้โดนด้ามไม้กวาดฉันชนหัวแน่ๆ
"ไคลีย์!" ลิลลี่เรียกชื่อน้องสาวตัวเองด้วยความตกใจเพราะว่าน้องสาวเธอกำลังหนีพวกนั้นอยู่ทีเเรกหนีพ้นแล้วเเต่พวกนั้นให้อีกคนมาดักหน้าน้องสาวเธอจนทำให้น้องสาวของต้องหักหลบและเสียการทรงตัวจนตกไม้กวาด
"กรี๊ดดดดด" ทุกคนที่เห็นเด็กสาวตกลงมาจากไม้กวาด
ฉันตกลงมาบนพื้นด้วยความเร็วโชคดีหน่อยที่มีหิมะรองอยู่เยอะเเต่ถึงอย่างนั้นมันก็ทำให้ฉันจุกอยู่ดีแถมเจ็บซี่โครงอีกต่างหากฉันพยายามขยับตัวเเต่ยิ่งขยับยิ่งเจ็บ
"โอ้ย!" ฉันร้องออกมาด้วยความเจ็บ
"ไม่นะไคลีย์" ลิลลี่เข้าไปหาน้องสาวเธอด้วยความเป็นห่วง
"หลีกทางๆขอฉันดูหน่อย" มาดามฮูชเข้ามาดูด้วยความตกใจ
"ต้องเอาไปส่งห้องพยาบาล มาพอดีเลยคุณมัลฟอยช่วยอุ้มเธอไปส่งที่ห้องพยาบาลให้ที" มาดามฮูชหันไปสั่งลูเซียส มัลฟอยที่เดินมาทางนี้พอดี
ลูเซียสตกใจมากที่ได้ยินเรื่องที่ว่าเด็กบ้านเขาทำเด็กบ้านอื่นได้รับบาดเจ็บแต่ยิ่งตกใจเข้าไปอีกเพราะคนที่ได้รับบาดเจ็บคือไคลีย์ทำให้เขารีบมาที่เกิดเหตุพอดีกับที่มาดามฮูชสั่งให้เขาอุ้มเธอไปส่งห้องพยาบาล สีหน้าของเธอดูไม่ดีเอาซะเลย
"ทนอีกหน่อยนะจะถึงห้องพยาบาลแล้ว" เข้าก้มลงไปบอกเธอขณะอุ้มไปส่งห้องพยาบาล
"เจ็บมากเลยค่ะ ฮึก" เธอบอกเขาพร้อมกับสะอื้นออกมาโดยมีน้ำตาไหลอาบแก้มเขาเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นจนมาถึงห้องพยาบาล เขาวางเธอลงบนเตียงด้วยความเบาเพราะกลัวเธอเจ็บ
"ขอฉันตรวจหน่อย" มาดามพรอมฟรีย์บอก
"เธอกระดูกซี่โครงร้าวหลายซี่ต้องกินยาสามานกระดูก" มาดาพร้อมฟรีย์พูดก่อนจะรีบไปเอายามาให้
"อดทนหน่อยนะไคลีย์" ลูเซียสบอกเธอตอนนี้ไม่มีใครดูแลเธอเพราะทุกคนในเหตุการณ์ต้องอยู่ที่สนามเท่านั้นเพื่อให้ปากคำเกี่ยวกับเหตุการณ์ก่อนมาฝาแฝดของไคลีย์บอกให้เขาคอยดูแลน้องสาวให้เพราะเธอก็มาไม่ได้เหมือนกัน
"เอายาให้เธอกิน" มาดามพรอมฟรีย์บอกกับเขาเขารับยามาแล้วค่อยๆประคองหัวของเธอขึ้นเพื่อให้เธอกินยา
"อื้อขม" เธอพูดเสียงเบา
"ขมก็ต้องกิน" เขายอกเธอสุดท้ายเธอก็ยอมกินจนหมด
"ขอน้ำหน่อยค่ะ" เธอบอก เขาค่อยๆเอาน้ำให้เธอกิน
"ทนเจ็บอีกนิดนะ" เจาบอกเธอเพราะหลังกินยาเเล้วมันจะมีอาการเจ็บที่กระดูกที่มันร้าว
หลังจากเธอกินยาเข้าไปไม่นานเธอก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดเขาเข้าใจความรู้สึกนี้ดีเพราะเขาก็เคยกินมัน มันทรมานมาก เขาคอยจับเธอไว้เพราะเธอดิ้นด้วยความเจ็บเขากลัวเธอจะตกเตียงซะก่อน ไม่นานเธอก็หยุดดิ้นแล้วก็หลับไป เขาเอาผ้าขึ้นมาห่มเธอไว้ก่อนจะหาผ้ามาเช็ดคราบน้ำตาให้เธอพอทำทุกอย่างเสร็จเขาก็ออกจากห้องพยาบาลไปที่สนามเพื่อไปจัดการเรื่องที่เกิดขึ้น
พอจบเพลงทุกคนก็ตบมือพร้อมกัน ตบด้วยก็ได้เนียนๆไป กว่าจะได้กินข้าว
"ฉันเห็นเธอไม่ร้องนะยัยหนวด" เจมส์พูดกับฉัน
"ขอร้อง เเค่ฟังพวกนายร้องยังปวดหัวเลย" ฉันบอกเขาก่อนจะกินน่องไก่ย่าง
"จะว่าไปศาสตราจารย์มัลฟอยเนี่ยมาสอนนานเนอะ" ปีเตอร์พูด (พยายามหาบทให้⁵⁵⁵+)
"ก็ศาสตราจารย์ซลักฮอรฺ์นนะสิเกิดอุบัติเหตุจนต้องเข้าเซ้นต์มังโกเห็นว่าต้องพักตัวตอนนี้ก็ยังไม่ได้สติ นายคงต้องเห็นศาสตราจารย์มัลฟอย อีกนาน" เจมส์บอกปีเตอร์
เกิดอุบัติเหตุได้พอดีเลยนะคะศาสตราจารย์
ซลักฮอร์น คำว่ามาสอนเเทนชั่วคราวของคุณมัลฟอยคงต้องเปลี่ยนเป็นถาวรแล้วมั้ง ถ้าเป็นเเบบนั้นจริงฉันคงตกวิชาปรุงยาเป็นแน่ ฉันได้เเต่คิดในใจ
พอพวกเรากินข้าวเสร็จก็เหมือนเดิมพรีเห็นพาเข้าหอและแยกย้ายกันอาบน้ำนอนก่อนนอนฉันต้องเอาข้าวให้เจ้าพีกัสก่อนไม่งั้นมีหวังโดนมันงอนเเน่ คนอะไรโดนหมางอนบ่อยๆ คนอย่างฉันนี่ล่ะจ้าโดนประจำ เหอะๆ พอเอาข้าวให้เจ้าพีกัสเสร็จฉันก็ไปอาบน้ำนอน เตรียมตื่นขึ้นมาชดใช้กรรมในการเรียน วิชาเเรกเปิดประเดิมด้วยประวัติศาสตร์เวทมนตร์เย้ขี้เกียจโว้ยยย
"ดูก็รู้ว่าหน้าตาแบบนี้กำลังขี้เกียจ" คริสติน่าพูดหลังเห็นสีหน้าของไคลีย์ที่โต๊ะประจำบ้านตอนเช้า
"ดูออกขนาดนั้นเลยหรอ? ฉันว่าฉันทำหน้าปกติแล้วนะ" ฉันพูด
"มองลงมาจากดาวอังคารยังรู้เลย" เจมส์พูด
"นายขึ้นไปทำอะไรบนดาวอังคาร?" ฉันตีหน้ามึนถามเขา
"ฉันซื้อไว้เองเเหละ" เจมส์ตอบกลับ รับมุกเก่ง
"โอ้วว นายคงได้เเค่ดาวอังอารนั้นแหละนอกนั้นฉันซื้อไว้หมดแล้วเสียใจด้วย" ฉันพูดกับเขาพร้อมยักคิ้วไปให้ใครเห็นหน้าฉันตอนนี้คงรู้สึกคันตีนบ้างเเหละ
"ใจเย็นๆเสี่ยหนวดรู้ว่ารวยแต่ตอนนี้จะสายแล้วจ้า" คริสติน่าบอกกับเพื่อนสาวพร้อมกับลากไปเรียน
เรียกเข้าไปคำก็หนวดสองคำก็หนวดล่าสุดเรียกเสี่ยหนวดซะเเล้ว ใครอยากเรียกอะไีรก็เรียกไปไม่ต้องเรียกมันแล้วชื่อฉัน
ฉันเข้ามานั่งเบื่อหน่ายอยู่ด้านหน้านี่พยายามจดตามอยู่นะเเต่ศาสตราจารย์บินส์เล่นพูดไปหลับไปม้นทำให้ฉันคล้อยตามคล้อยตามที่ว่านี่คือหลับตามนะ
"เฮ้! เธอจะหลับอีกแล้วนะฉันปลุกเธอรอบที่ห้าสิบแล้วนะ" ลิลลี่พูดถึงมันจะดูเกินจริงเเต่จริงๆแล้วมันเป็นอย่างที่ฉันพูดนั่นเเหละเรียนมาเเค่สองชั่วโมงไคลีย์หลับไปแล้วชั่งโมงครึ่ง
"รอบนี้เอาจริงหนูจะถ่างตาและตั้งใจฟัง" ฉันพูดพร้อมกับถ่างตาตัวเองไว้
ลิลลี่ที่เห็นอย่างนั้นได้เเต่ส่ายหัวเเละบอกกับน้องตัวเองว่านอนเถอะถ้ามันง่วงขนาดนั้นเเต่ดีอยู่อย่างหนึ่งคือน้องของเธอก็ตั้งใจจดถึงแม้ตัวหนังสือมันจะเอ่อ..เหมือนตัวหนอนที่มันกำลังกระดึ๊บ โอเคร ต่อไปนี้เธอจะพยายามให้ไคลีย์เขียนตัวหนังสือให้สวยๆ หรือไม่ก็ให้มันอ่านออกก็พอแต่ตอนนี้ตัวหนังสือน้องเธอคือดูไม่ได้เลย
"โอ้ยยยปวดคอ เรียนวันแรกก็ให้เรียนวิชาประวัติศาสตร์เวทมนตร์ตั้งสี่ชั่วโมง" ฉันบ่นเเต่ดีที่ระหว่างเรียนมีพักเบรก
"ฉันเห็นเธอหลับทั้งคาบเลยนะยัยหนวด" เจมส์พูด
"นายก็ไม่ต่างกันหรอกย่ะ นายกับซีเรียสหลับจนไปกองอยู่กับพื้นนู้นพ่อคุ๊ณณณ" ฉันพูด คนอะไรพูดไม่ดูตัวเอง
"วัดพื้นไงเธอไม่รู้จักหรอ" ซีเรียสพูด
"วัดพื้นก็วัดพื้น เเต่พึ่งเคยเห็นว่าเขาวัดพื้นด้วยปาก" ฉันพูดพร้อมกับกั้นขำไปด้วย
พวกเราเดินมากินข้าวที่ห้องโถงก่อนจะได้ไปเรียนวิชาปรุงเเละต่อด้วยการบินได้ยินข่าวว่าการบินต้องบินทามกลางหิมะเเต่โชคดีหน่อยที่วันนี้หิมะไม่ตก มาดามฮูชคิดจะเเช่เเข็งนักเรียนรึไงกันหนาวจะตาย
"นี่ถามจริงเราต้องไปเรียนวิชาการบินทามกลางอากาศหนาวอย่างนี้จริงๆหรอ" ฉันถามระหว่างเดินไปเรียนวิชาปรุงยา ตอนบ่ายเรียนกับสลิธิรีนทั้งบ่าย
"ก็ใช่ไงสนุกจะตายทำเหมือนกับว่าเธอไม่เคยบินอย่างนั้นเเหละ" ซีเรียสพูด เขาก็เห็นยัยนี่บินตลอดถึงแม้มันจะทุลักทุเลนิดหน่อยมั้งนะ
"นายก็เห็นอยู่นะว่าฉันขี่เเล้วมันเป็นยังไง" ฉันพูดก่อนทีทุกคนจะเดินเข้าไปเรียนวิชาปรุงยา
"สวัสดีเด็กๆ ยินดีตอนรับกลับมาที่ฮอกวอตส์" เขาพูด
"สวัสดีค่ะศาสตราจารย์มัลฟอยคุณดูเด็กขึ้นนะคะ" เด็กบ้านสลิธิรีนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหวานพร้อมกับส่งสายตายอันร้อนแรงไปให้เขา
(เสียงกับสายตามันต่างกันเลยนะย่ะหล่อน)
ดูเด็กขึ้นงั้นหรอก็เหมือนเดิมนิเเต่จะว่าไปก็..... อะๆดูเด็กขึ้นก็ได้ดูเด็กกว่าคราวก่อนหน้าตาดูหล่อขึ้น
หุ่นก็...ดีแหละ(ดีเลย!) ฉันไม่ได้สนใจเลยนะจริ๊งๆ
"ขอบใจ" เขาพูดสั้นๆได้ใจความ ทำให้ยัยนั่นถึงกับหน้างอเลยที่เดียวที่เขาไม่สนใจ
"เอาล่ะฉันต้องการคำตอบ สพรรณคุณของน้ำยาหดตัวคืออะไร คุณไคลีย์ เอฟเวนส์" เขาพูดพร้อมกับเดินมาที่โต๊ะของฉันซึ้งมันอยู่หลังห้องจ้า เปิดวันแรกก็เอาเลยนะอยากเจอระเบิดตดอีกรึไง
"สรรพคุณของน้ำยาหดตัว: ทำให้ขนาดของสิ่งมีชีวิต มีสัดส่วนหดเล็กลง
ผลข้างเคียงของน้ำยา :จะมีผลเป็นพิษในทันที หากถูกปรุงโดยไม่ถูกต้อง
ลักษณะเฉพาะ : มีสีเขียวสว่างประหนึ่งกรด"
ฉันพูดพร้อมกับยิ้มไปให้เขา มีการยิ้มตอบฉันด้วยฉันหันไปเห็นยัยเด็กบ้านสลิธิรีนคนนั้นมองฉันตาเขียวปั๊ดเลย เขายิ้มตอบฉันเองเด้อสาว
"เก่งมาก 10เเต้มให้กริฟฟินดอร์ เอาล่ะจดเนื้อหาที่เกี่ยวกับน้ำยาหดตัวมาให้หมดส่งท้ายคาบ" เขาพูดก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะ
"เธอพูดรัวมากไคลีย์จำมันหมดได้ยังไง" ซีเรียสพูด
"ไคลีย์น่ะเก่งอยู่เเล้วไม่เหมือนนาย" เซเวอร์รัสพูด
"พอเลยทั้งสองคนไม่ต้องทะเลาะกัน เเล้วก็นะเริ่มเขียนงานได้แล้ว" ฉันพูดเพราะเห็นว่าทั้งสองกำลังเปิดศึกกัน
สองคนนี้เจอหน้ากันทีไรจะใส่กันตลอดเวลาเลย ใครคอยห้ามฉันไงบ้างทีก็อยากให้ใส่กันเลยเเต่ติดที่ว่าขี้เกียจพาไปห้องพยาบาล
"เสร็จแล้ว ปวดคอไม่ไหว" ฉันพูดก่อนจะบิดขี้เกียจ
"ให้ฉันนวดให้มั้ยยังพอมีเวลา" เซเวอร์รัสถามไคลียฺ์หลังเห็นเธอบ่นว่าปวดคอมาตลอด
"ก็ดีนะขอบคุณ" ฉันพูดก่อนจะหันหลังให้เขาทำให้ฉันต้องหันหน้าไปดูซีเรียสแทน
"ฉันยังเขียนไม่เสร็จเฉยๆหรอกรอให้ฉันเขียนเสร็จก่อนแล้วจะนวดให้" เขาพูด
"ตั้งเขียนนะพ่อหนุ่มฉันต้องการคนนวดเพิ่มอยู่พอดี" ฉันพูดหยอกเขา
ฉันปล่อยให้เซฟนวดสักพักแต่ว่านะทำไมเขาเเรงเยอะขึ้นเรื่อยๆแต่ก็เยอะเเบบพอดี
"แรงดีมากพ่อหนุ่ม นั้นเเหละตรงนั้น" ฉันบอกเขา เเต่ซีเรียสทำท่าทางแปลกๆนะเหมือนว่าข้างหลังฉันมีอะไรอย่างนั้นมันทำให้ฉันอดที่จะหันไปดูไม่ได้เลย แต่พอหันไปดูเท่านั้นแหละทำไมจากหนุ่มผมดำถึงได้กลายเป็นพ่อหนุ่มผม บลอนด์ไปได้ นั้นทำให้ฉันรีบหันหน้ากลับมา
"ดีขึ้นรึยังคุณไคลีย์" อบราซัสถามเด็กตรงหน้าพร้อมกับนวดให้เธอไปด้วย เขาหมั้นไส้เธอทีให้คนอื่นจับตัวอยู่เรื่อยๆ
"ดะ.ดะ.ดีขึ้นเเล้วค่ะศาสตราจารย์" ฉันพูด เวรเอ้ย
"ถึงจะดีขึ้นเเต่ยังพอมีเวลาฉันจะนวดให้เธอเอง" เขาพูดพร้อมกับนวดให้ฉันจนหมดคาบสิทธิ์พิเศษมากฉัน เเต่ฉันว่าเหมือนเขาจะทำประชดซะมากกว่า
ทุกคนที่เห็นอย่างนั้นได้เเต่คิดว่ายัยนี่เป็นลูกรักศาสตราจารย์มัลฟอยแน่ๆ
"เอาล่ะรวบรวมมาส่ง" เขาสั่งทุกคนหลังเลิกนวดให้ฉัน แต่ทำไมทุกคนถึงไม่รวบรวมไปให้คนข้างหน้าเอาไปส่งให้ ทำไมถึงกลายเป็นฉันที่ต้องไปส่งให้ด้วย
สุดท้ายก็ต้องไปส่งให้อยู่ดี แถมบ้านนั้นยังให้ยัยนั่นไปส่งให้อีก
"นี่ค่ะศาสตราจารย์มัลฟอย" เด็กบ้านสลิธิรีน พูดด้วยน้ำเสียงหวานๆ ส่งแล้วไม่ยอมหลีกทางอีกยืนอยู่นั่นแหละ
"ช่วยหลีกทางหน่อยจะได้มั้ยจ้ะ" ฉันพูด
"ก็ส่งไปสิ" นางพูดแบบไม่สนใจฉันแล้วหันไปยิ้มหวานให้คุณมัลฟอยแทน
เอ้าเอาเข้าไป ฉันได้เเต่ส่ายหน้าและส่งการบ้านที่โต๊ะเขาได้ส่งข้างโต๊ะแทนเพราะหน้าโต๊ะมันมีคนยืนส่งยิ้มหวานให้เขาอยู่ ฉันส่งเสร็จก็กำลังเดินออกจากโต๊ะเขาเเต่เขากับเรียกฉันไว้ก่อน
"อยู่ก่อน ฉันมีของจะให้เธอ" เขาบอกก่อนจะเปิดลิ้นชักเอาบ้างอย่างออกมา มันเป็นกล่องหนังกลับสีดำ
"เอาไปสิ" เขาพูดพร้อมกับยื่นมันมาให้
"เนื่องในโอกาสอะไรคะ?" ฉันถามเข้าอยากงงๆ
"วันปีใหม่ ฉันเห็นมันเหมาะกับเธอเลยซื้อมาให้" เขาพูด ฉันได้เเต่รับเอาของจากเขาแล้วเปิดดูข้างในเป็นปากกาขนนกสีดำของเเพงซะด้วย
"ขอบคุณค่ะศาสตราจารย์ไว้ฉันจะเอาของขวัญมาให้ย้อนหลังนะคะ" ฉันพูด
"โอเครฉันจะรอ" เขาบอก
"อะไรกันคะทำไมเอฟเวนส์ถึงได้คนเดียวล่ะคะ" เด็กบ้านสลิธิรีนพูดพร้อมกับมองหน้าฉันอย่างเอาเรื่อง
"แล้วทำไมฉันต้องให้คุณด้วยคุณเซลวิน"
อบราซัสถามเด็กผมดำตรงหน้าโต๊ะเขา
"หนูเป็นเลือดบริสุทธิ์นะคะยัยนี่เป็นเลือดสีโคลนเราไม่ควรไปยุ่งกับมัน" เซลวินพูด
"อ้าวยัยนี่อยากโดนฉันต่อยหน้ารึไง" ฉันพูด เริ่มโมโหแล้วนะย่ะ
"เห็นมั้ยคะยัยนี่มันป่าเถื่อน" เซลวินพูดพร้อมกับเดินไปใกล้ๆคุณมัลฟอย
"คุณอยากได้งั้นสินะคุณเซลวิน" เขาถาม
"ใช่ค่ะมันเหมาะกับหนูมากกว่ายัยนี่" นางพูดพร้อมกับส่งสายตาที่ไม่เป็นมิตรมาให้
"งั้นก็เอาไปสิ ไคลีย์เธอเอาให้เซลวินซะสิ" เขาพูดกับไคลีย์
อ๋อเป็นเลือดบริสุทธิ์ด้วยกันเลยฟังกันงั้นสินะเปลื่ยนใจไวเกินนะบ้างทีอยากได้ก็เอาไป
"เอาไปสิ" ฉันพูดพร้อมกับยื่นไปให้นาง พอนางเอาไปฉันก็เดินออกมาทันที ดีทีไม่ปาใส่หน้า
อบราซัสที่เห็นอาการของไคลีย์ได้แต่คิดว่าซวยแล้วไงกะจะบอกว่าเอาอันนี้ให้ยัยเซลวินแล้วเขาจะซื้ออันใหม่ที่เป็นแบบลิมิเต็ดให้เธอเขาคงโดนเด็กนี่งอนแล้วเเน่ๆ
"ได้แล้วก็ออกไปซะสิ" เขาบอกกับเด็กบ้าน สลิธีน อย่างรำคาญถึงแม้ว่าเขาจะเคยอยู่บ้านนี้ก็ตามแต่ตอนนี้เขาไม่ได้โฟกัสกับบ้านตัวเองเลยด้วยซ้ำ
ฉันเดินมาที่สนามสำหรับเรียนวิชาการบินอย่างหงุดหงิด
"แต่ว่านะฉันจะหงุดหงิดทำไมเขาอยากเอาให้ใครก็เรื่องของเขาสิ" ฉันพูดพร้อมเดินมาที่สนามที่ทุกคนยืนอยู่
"นานจัง เเล้วทำไมน้องดูหงุดหงิดกลับมา" ลิลลี่ถามน้องสาวตัวเอง
"เปล่าหรอกพี่ มีคนกวนใจนิดหน่อย" ฉันพูด
"ใครบอกฉันฉันมาฉันจะไปจัดการให้" ซีเรียสพูด
"ขอบใจไม่เป็นไรหรอก" ฉันพูด
"กินนี้สิอารมณ์จะได้ดีขึ้น" รีมัสพูดพร้อมกับเอาขนมให้ไคลีย์
ฉันรับขนมจากรีมัสมากินมันช่วยให้ฉันอารมณ์ดีขึ้นจริงแต่พอหันไปเห็นยัยเซลวินนั้นทำให้ฉันหงุดหงิดอีกครั้งหล่อนมองมาทางฉันด้วยสายตาที่แบบว่า'เขาเลือกเอาให้ฉันไม่ใช่เธอ'
"เอาล่ะฉันจะให้พวกเธอฝึกยินเหมือนครั้งก่อน เริ่มได้" มาดามฮูชสั่ง
"เธอมีปัญหากับยัยเซลวินหรอ" ซีเรียสถาม
"ใช่ เเต่บอกไว้ก่อนเลยว่าฉันไม่ได้เป็นคนเริ่ม" ฉันบอกเขา
"เลือดบริสุทธิ์หรอ" ลิลลี่ถามซีเรียสหลังจากได้ยินว่าน้องสาวเธอไม่ถูกกับเด็กบ้านนั้น
"ใช่ตระกูลเซลวินเป็นหนึ่งในยี่สิบแปดสกุลศักดิ์สิทธิ์" เขาบอกกับลิลลี่
"ช่างมันเถอะเราไปฝึกบินดีกว่า" ฉันพูดก่อนจะขึ้นไม้กวาดออกไป
"เธอโอเครนะไคลีย์" เซเวอร์รัสถามเธอหลังจากขี่ไม้กวาดขึ้นมาข้างเธอ
"โอเครมากเซฟ" ฉันบอกเขา
"งั้นเรามาฝึกบินดีกว่าฉันว่าเธอขี่ไม้กวาดเก่งขึ้นนะ" เขาพูด
"ขอบใจจ้างั้นเรามาลองบินด้วยกันดูสิ" ฉันพูดก่อนที่จะออกตัวเเต่พอบินกับเซฟได้ไม่นานฉันก็ถูกยัยเซลวินเเละเพื่อนนางประกบข้าง
"อะไรของพวกเธอเนี่ยจะมาเบียดทำไม" ฉันพูด
"เเค่อยากรู้ว่าเธอจะเก่งแค่ไหนกัน" ยัยเซลวินพูดก่อนจะยิ้มแบบเหยียดๆมาให้
ฉันที่บินหนียัยเซลวินด้วยความเร็วจนพวกนั้นบินตามไม่ทันทีเเรกคิดว่ารอดแล้วแต่ผิดคาดนางให้เพื่อนอีกคนมาดักหน้าฉันไว้จนทำให้ฉันหักหลบหล่อนจนทำให้ฉันเสียหลักตกจากไม้กวาดถ้าเกิดว่าฉันไม่หลบเพื่อนยัยนั้นได้โดนด้ามไม้กวาดฉันชนหัวแน่ๆ
"ไคลีย์!" ลิลลี่เรียกชื่อน้องสาวตัวเองด้วยความตกใจเพราะว่าน้องสาวเธอกำลังหนีพวกนั้นอยู่ทีเเรกหนีพ้นแล้วเเต่พวกนั้นให้อีกคนมาดักหน้าน้องสาวเธอจนทำให้น้องสาวของต้องหักหลบและเสียการทรงตัวจนตกไม้กวาด
"กรี๊ดดดดด" ทุกคนที่เห็นเด็กสาวตกลงมาจากไม้กวาด
ฉันตกลงมาบนพื้นด้วยความเร็วโชคดีหน่อยที่มีหิมะรองอยู่เยอะเเต่ถึงอย่างนั้นมันก็ทำให้ฉันจุกอยู่ดีแถมเจ็บซี่โครงอีกต่างหากฉันพยายามขยับตัวเเต่ยิ่งขยับยิ่งเจ็บ
"โอ้ย!" ฉันร้องออกมาด้วยความเจ็บ
"ไม่นะไคลีย์" ลิลลี่เข้าไปหาน้องสาวเธอด้วยความเป็นห่วง
"หลีกทางๆขอฉันดูหน่อย" มาดามฮูชเข้ามาดูด้วยความตกใจ
"ต้องเอาไปส่งห้องพยาบาล มาพอดีเลยคุณมัลฟอยช่วยอุ้มเธอไปส่งที่ห้องพยาบาลให้ที" มาดามฮูชหันไปสั่งลูเซียส มัลฟอยที่เดินมาทางนี้พอดี
ลูเซียสตกใจมากที่ได้ยินเรื่องที่ว่าเด็กบ้านเขาทำเด็กบ้านอื่นได้รับบาดเจ็บแต่ยิ่งตกใจเข้าไปอีกเพราะคนที่ได้รับบาดเจ็บคือไคลีย์ทำให้เขารีบมาที่เกิดเหตุพอดีกับที่มาดามฮูชสั่งให้เขาอุ้มเธอไปส่งห้องพยาบาล สีหน้าของเธอดูไม่ดีเอาซะเลย
"ทนอีกหน่อยนะจะถึงห้องพยาบาลแล้ว" เข้าก้มลงไปบอกเธอขณะอุ้มไปส่งห้องพยาบาล
"เจ็บมากเลยค่ะ ฮึก" เธอบอกเขาพร้อมกับสะอื้นออกมาโดยมีน้ำตาไหลอาบแก้มเขาเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นจนมาถึงห้องพยาบาล เขาวางเธอลงบนเตียงด้วยความเบาเพราะกลัวเธอเจ็บ
"ขอฉันตรวจหน่อย" มาดามพรอมฟรีย์บอก
"เธอกระดูกซี่โครงร้าวหลายซี่ต้องกินยาสามานกระดูก" มาดาพร้อมฟรีย์พูดก่อนจะรีบไปเอายามาให้
"อดทนหน่อยนะไคลีย์" ลูเซียสบอกเธอตอนนี้ไม่มีใครดูแลเธอเพราะทุกคนในเหตุการณ์ต้องอยู่ที่สนามเท่านั้นเพื่อให้ปากคำเกี่ยวกับเหตุการณ์ก่อนมาฝาแฝดของไคลีย์บอกให้เขาคอยดูแลน้องสาวให้เพราะเธอก็มาไม่ได้เหมือนกัน
"เอายาให้เธอกิน" มาดามพรอมฟรีย์บอกกับเขาเขารับยามาแล้วค่อยๆประคองหัวของเธอขึ้นเพื่อให้เธอกินยา
"อื้อขม" เธอพูดเสียงเบา
"ขมก็ต้องกิน" เขายอกเธอสุดท้ายเธอก็ยอมกินจนหมด
"ขอน้ำหน่อยค่ะ" เธอบอก เขาค่อยๆเอาน้ำให้เธอกิน
"ทนเจ็บอีกนิดนะ" เจาบอกเธอเพราะหลังกินยาเเล้วมันจะมีอาการเจ็บที่กระดูกที่มันร้าว
หลังจากเธอกินยาเข้าไปไม่นานเธอก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดเขาเข้าใจความรู้สึกนี้ดีเพราะเขาก็เคยกินมัน มันทรมานมาก เขาคอยจับเธอไว้เพราะเธอดิ้นด้วยความเจ็บเขากลัวเธอจะตกเตียงซะก่อน ไม่นานเธอก็หยุดดิ้นแล้วก็หลับไป เขาเอาผ้าขึ้นมาห่มเธอไว้ก่อนจะหาผ้ามาเช็ดคราบน้ำตาให้เธอพอทำทุกอย่างเสร็จเขาก็ออกจากห้องพยาบาลไปที่สนามเพื่อไปจัดการเรื่องที่เกิดขึ้น
*ยังไม่ตรวจคำผิด*
จัดการเรื่องที่เกิดขึ้น=เผาบ้านยัยเซลวิน
ลูเซียส : "เรียบร้อยฉันจัดการให้เธอแล้วนะไคลีย์"
ไคลีย์ : "ขอบคุณค่ะ"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น