[fic Harry Potter]เมื่อได้เกิดใหม่เป็นน้องสาวฝาแฝดของลิลลี่ เอฟเวนส์

ลำดับตอนที่ #36 : อ่อยมาอ่อยกลับ

พวกเราประมูลเพชรเสร็จก็กลับมาที่พักเลยเหนื่อยมากนะ หมายถึงแบกเงินของจอมมารขึ้นมาบนห้องเนี่ย! ทีเเรกไม่คิดหรอกว่าจะเอามาให้จริงๆ เเค่เสนอราคาเยอะๆจะได้ไม่ต้องขาย ที่ไหนได้เอามาจริงซะงั้น โอเครต่อจากนี้ไปเธอจะต้องเจอศึกหนักแล้วนะไคลีย์เตรียมตัวซวยได้เลย

"ถามจริง! เงินจริงนิ" ลิลลี่พูดหลังเปิดดูกระเป๋า

"ใช่ของจริงเลยล่ะลิลลี่" เพ็ตทูเนียบอกน้อง

"ไม่คิดเลยเเค่สร้อยเส้นเดียวถึงกับยอมเสียเงินเยอะขนาดนี้" ลิลลี่พูด

"นั้นสิเขาจะอยากได้สร้อยที่มีชื่อของไคลีย์ไปทำไม" เพ็ตทูเนียพูดด้วยความสงสัย

"แล้วน้องล่ะไคลีย์รู้สึกยัง" ลิลลี่ถาม

"รู้สึกว่ามันบ้ามาก ที่จริงหนูก็ไม่คิดหรอกว่าเขาจะเอาเงินมาจ่ายจริงๆ" ฉันพูด

"นั่นสิ ตอนที่พี่ได้ยินจำนวนของเงินพี่ยังตกใจเลยเเละยิ่งตกใจขึ้นไปอีกตอนเขาเอามันมาจริงๆ" เพ็ตทูเนียบอก

"ช่างเรื่องนี้เถอะว่าเเต่คืนดีกับเซฟรึยัง" ลิลลี่ถามน้องสาวฝาแฝด

"ยังเลยไม่ยอมพูดด้วยสักกะแอะ" ฉันตอบ

"ไปง้อซะสิ" ลิลลี่บอก

"ก่อนง้อหนูขอถามคำนึงหนูทำไรผิด" ฉันถามพี่ๆ

"เถอะหน่าาา ไปง้อเถอะ" ลิลลี่พูด

"พรุ่งนี้ก็แล้วกันหนูขอตัวไปอาบน้ำนอนก่อนนะ" ฉันบอกลิลลี่และพี่เพ็ต ก่อนจะเข้าไปอาบน้ำนอน





เช้าวันใหม่


"เซฟหายงอนเถอะนะ นายงอนฉันเรื่องอะไรบอกหน่อยได้มั้ย" ฉันมานั่งง้อเขาที่ร้านอาหารกันสองคนถ้าถามถึงคนอื่นอะนะไปซื้อของกันที่อื่นบอกให้เราสองคนเที่ยวกันตามสบาย

"คิดดีๆไคลีย์ฉันว่าฉันเตือนเธอเรื่องนี้หลายครั้งเเล้วนะ" เขาพูดพรางหันหน้าหนี

พูดหลายครั้งแล้ว หมายถึงตอนที่ฉันมองหนุ่มลอนดอนอ่ะนะ โอ้ว~นี่เขาหึงฉันงั้นหรอก็ว่าทำไมถึงชอบห้ามไม่ให้มองหนุ่มลอนดอนที่เเท้ก็เพราะหึงนี่เอง

"นายหึงฉันที่ฉันมองคนอื่นที่ไม่ใช่นายงั้นหรอ" ฉันถามเขาออกไป

"ก็...เปล่านิเธอจะมองก็มองไปสิ" เขาพูด พ่อคนปากเเข็ง พูดไม่ตรงกับใจตัวเอง

"งั้นฉันมองจริงนะ คนที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามนั่นหล่อมาก" ฉันเเกล้งพูดก่อนจะทำท่าหันไปมอง

"ไม่ต้องเลย ไม่ต้องมองกินข้าวของเธอไปซะ" เขาพูดพรางดันจานข้าวมาให้ฉัน แหม่~บอกให้มองฉันก็มองเเต่พอจะมองจริงๆกลับทำเป็นให้กินข้าวแทนซะงั้น

หลังกินข้าวเช้ากันเสร็จฉันกำลังเดินย่อยพรางคิดว่าจะไปเล่นอะไรดี จนคิดออกว่าอยากลองเล่นสเก็ตน้ำแข็ง

"เซฟ ไปเล่นสเก็ตน้ำแข็งกันเถอะ" ฉันบอกเขา

"เธอเล่นเป็น?" เขาถาม

"ไม่รู้แต่ฉันคิดว่าฉันเล่นเป็น" ฉันพูดอย่างภูมิใจแต่พูดไม่ทันไรกับลื่นหิมะซะอย่างนั้น

"โว้วๆ จะล้มแล้วๆ" ฉันพูดพร้อมกับจับไหล่เซฟไว้ไม่ให้ล้ม

"แค่เดินธรรมดายังจะล้มเลย" เขาพูดพรางเอามือของฉันไปจับ

"ก็คนมันอยากเล่นนิ ไปเถอะนะ~" ฉันพูดเสียง อ้อนๆไปให้เขา จนเขาตกลงเเละพาไปที่ลาน
สเก็ตน้ำแข็ง

"คนเยอะมาก" ฉันพูด

"กลับมั้ยไปที่อื่นเถอะ" เขาพูด

"มาแล้วก็ต้องเล่นสิไปเร็ว" ฉันพูดพร้อมกับลากเขามาด้วยพวกเราไปเช่ารองเท้าสเก็ตเเละลงเล่นกัน ก้าวเเรกฉันล้มไม่เป็นท่าเลยจ้า ล้มเเต่ละทีร้องเสียงแมนมากพยายามแอ็บเสียงเเล้วเเต่ไม่รอดก้าวเเต่ละทีปากจะไปจูบกับพื้นอยู่แล้ว จนได้เซฟนิแหละสอนเล่นจนเริ่มเล่นเป็น

"อย่างนั้นแหละช้าๆ ไม่ต้องรีบ" เซเวอร์รัสพยายามสอนไคลีย์เล่นสเก็ตน้ำแข็งอย่างตั้งใจไหนใครกันที่บอกว่าเล่นเป็น

"ได้เเล้ว! เห็นมั้ย" ฉันพูดออกไปอย่างดีใจที่ตัวเองเริ่มเล่นเป็นเเล้ว

"งั้นมาเล่นไล่แปะกันเถอะ เธอไล่ฉันให้ทันด้วยล่ะ" เขาพูดพรางวิ่งหนีฉัน

เราวิ่งไล่กันอยู่พักใหญ่จนทั้งเขาเเละฉันรู้สึกเหนื่อยถึงหยุดไล่กันแล้วมานั่งพักที่เก้าอี้ไม้ข้างลานสเก็ตเเทน

"สนุกมาก~ ทั้งสนุกทั้งเหนื่อย ฮ่าๆ" ฉันพูดเสียงหอบพรางหัวเราะออกมาเบาๆ

"งั้นรออยู่ตรงนี่ห้ามไปไหนฉันจะไปซื้อน้ำมาให้" เซฟพูดก่อนจะลุกออกไป เขาลุกออกไปได้ไม่ถึงนาทีก็มีเสียงนั่งลงข้างๆฉัน

"ไปไวจัง" ฉันพูดพร้อมกับหันไปมอง ไม่ใช่เซฟเเต่เป็นคนที่มาซื้อสร้อยของฉันต่างหาก
'จอมมาร"

"สนุกใหญ่เลยนะ" เขาพูด ฉันไม่พูดอะไรแต่ลุกขึ้นและกำลังจะเดินออกมา

"ผู้ใหญ่พูดด้วยควรฟังนะ" เขาบอก

"ไม่ได้ต้องการสักหน่อย" ฉันพูดก่อนจะเดินหนีออกมาเเต่สุดท้ายเขาก็ดึงฉันลงไปนั่งอยู่ดี

"ปากเก่งดีนิครั้งที่เเล้วฉันยังไม่ได้เอาคืนเธอเลย" เขาพูด

"อารมณ์ชั่ววูบ" ฉันพูดออกไปแบบกวนๆไป

"หึ ค่อยดูฉันจะลงโทษเธอ" เขาพูดกับฉัน กลัวมากแม่เอ้ยไม่รู้ซะแล้วว่าฉันมันลูกรักพระเจ้า โจเซฟ (พระเจ้าชื่อโจเซฟ)

"มาเลยค่ะพร้อมเเล้ว เเต่ตอนลงโทษเอาร่างนี้มาลงโทษฉันนะร่างอื่นไม่เอานะ นอกจาก..... " ฉันพูดออกไปด้วยความกวน พร้อมเว้นประโยคสุดท้่ยไว้

"นอกจากอะไร" เขาถาม นอกจากตอนที่คุณอายุสิบหกไง มาเลยพร้อมโดนลงโทษ

"คิดเอาเอง ฉันไม่ได้อ่อนแออย่างที่เห็นนะ รู้จักมั้ยเสน่ห์ร้ายของผู้หญิง" ฉันพูดก่อนจะขยิบตาให้เขาข้างนึง

"หึ เด็กแก่เเดด" เขาพูด

"ใช่ เฉลยไวจัง ฉันมันเเก่เเดด" ฉันพูด ยอมรับจ้าว่าเเก่เเดด

"เเต่คุณจะเอาสร้อยฉันไปทำไม" ฉันถามเขา

"แค่อยากเก็บไว้ เเต่ถ้าเธออยากได้คืนก็มาอยู่รับใช้ฉันสิ" เขาหันมาพูดใกล้ๆหูฉัน ฉันยิ้มก่อนจะถามออกเขาไป

"คิดอะไรกับฉันป้ะเนี่ย แล้วอยากให้รับใช้แบบไหนล่ะ หื้ม" ฉันถามเขาพร้อมกับหันหน้าไปหาเขา ฉันสู้นะจ้ะ อย่าคิดว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะได้ใจ ก็......ได้เเหละ เเต่ฉันมันนักสู้ทำมาทำกลับไม่โกง

เขาเอาหน้าออกห่างจากฉันทันทีหลังจากที่ฉันหันหน้าไปสู้เขา ไม่อยู่ให้นานกว่านี้ล่ะ ฉันได้แต่คิดในใจ

"แล้วเธออยากรับใช้ฉันเเบบไหนล่ะ" เขาถามอย่างเจ้าเล่ห์

"เลิกบ้าอำนาจก่อนสิคะ" ฉันพูด

"ฉันมีเหตุผลที่ต้องบ้าอำนาจนะสาวน้อย" เขาพูด

"อ๋อจ้ะ ถ้าพูดอย่างนั้นคงไปรับใช้ให้ไม่ได้หรอก" ฉันพูด เหตุผลที่ต้องบ้าอำนาจงั้นหรอเหตุผลอะไรกัน

"เเล้วเธออยากรับใช้ฉันในฐานะไหนล่ะ" เขาถาม วนกลับมาคำถามเดิมเขาอยากได้คำตอบแบบไหนเนี่ย

"ฐานะที่ทุกคนอิจฉา มีรึเปล่า" ฉันพูดแล้วยิ้มสวยๆไปให้

"มีอยู่ฐานะเดียว คือเป็นของฉัน" เขาพูดออกมาอย่างกวนๆพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้ฉัน ช่างกล้าพูดต่อหน้าเด็กอายุสิบเอ็ด เเต่ไม่เป็นไรฉันมันแก่แดด รับได้

"ฉันดูง่ายจังเลยเนาะ เเต่ขอปฏิเสธดีกว่า" ฉันพูด

"หึๆ ไม่ลองไม่รู้นะ" เขาพูด นี่ก็อ่อยไม่เลิก

"พอดีว่ามีคนต่อคิวรอฉันเยอะซะด้วยคุณก็ไปต่อคิวด้วยนะถึงจะเป็นจอมมารก็ต้องต่อคิว" ฉันพูด เสียใจด้วยคนสวยๆแซ่บๆเเบบฉันมีคนรอคิวกับฉันเยอะ ฮ่าๆๆ ขอหลงตัวเองหน่อยเถอะ

เขาไม่ได้พูดอะไรเเต่ลุกขึ้นก่อนจะก้มลงมากระซิบกับฉัน

"ต่อให้อยู่คนสุดท้ายฉันก็รอ และจำไว้ด้วยนะว่าฉันจับตาดูเธออยู่สาวน้อย" เขาพูดก่อนจะเดินออกไป ขอให้ลื่นหิมะเถอะเก๊กอะไรขนาดนั้น ฉันพูดไม่ทันขาดคำเขาก็ลื่นเเม้จะนิดเดียวเเต่ฉันเห็นนะ ปากฉันมันพูดแบบไหนก็เป็นไปตามแบบนั้นซะด้วยสิ


ไม่นานเซฟก็มาพร้อมกับน้ำ ถ้ามาช้ากว่านี้ฉันกับจอมมารคงนั่งพูดอ่อยกันไปอ่อยกันมาเเน่ๆ
หลังจากนั้นฉันกับเซฟก็พากันเดินกลับโรงแรม






 

เดี๋ยวมาต่อให้หลังจากสอบเสร็จนะจ้ะ5555ตายเเน่ๆ เเก้สอบแน่ๆ 

*ยังไม่ตรวจคำผิด*

ในสมองยัยน้องที่พี่ทอมบอกว่าจะลงโทษ

"อารมณ์ชั่ววูบไง"