[fic Harry Potter]เมื่อได้เกิดใหม่เป็นน้องสาวฝาแฝดของลิลลี่ เอฟเวนส์

ลำดับตอนที่ #35 : ได้เจอคนที่ไม่คาดคิด และไม่ต้องการเจอค่ะ!

เรามาถึงานก่อนเวลานิดหน่อย ตอนจะลงจากรถฉันนี่เขินไม่ไหวคนเปิดประตูรถให้หล่อมากแม่ถ้ายุคนี้มีไลน์นะ ผู้ชายคงเต็มไลน์เเน่เลยเดินไปไหนก็เจอเเต่คนหล่อ

พวกเราเดินเข้าไปข้างในงาน ด้านในคนเยอะมาก 'เช่นผู้บ่าว' ในหัวไม่มีหรอกคำว่าเพชรสวยจังเลย มีเเต่คำว่าหล่อวิ่งวนอยู่ในหัวสมอง

"เฮ้! ไคลีย์เลิกมองผู้ชายได้เเล้ว" เซเวอร์รัสทักห้ามไคลีย์ที่เอาเเต่ยืนมองผู้ชายโดยไม่สนใจ 'เขา' ใครเลย

"เซฟ นายขัดการดูผู้ชายฉันหลายรอบแล้วนะย่ะ" ฉันหันไปพูดกับเขา

"เลิกมองสักทีเถอะน่า ไม่เห็นมีใครให้น่ามองเลยสักกะนิด" เขาพูด

"ไม่น่ามองตรงไหนก่อนพ่อคุณ ดูคนนั้นสิเทห์มาก คนนั้นด้วย" ฉันบอกเขา พร้อมกับชี้ให้ดู

"ทีตอนอยู่โรงเเรมยังบอกว่าฉันเท่ห์อยู่เลย" เซเวอร์รัสพูดออกมาเบาๆ

"อะไรนะ? ฉันไม่ได้ยิน" ฉันถาม

"เปล่านิเชิญมองตามสบาย" เขาบอกกับเธอก่อนจะหนีออกมาตรงโซนอาหารสำหรับแขกในงาน

"อะไรของเขา" ฉันพูดออกมา อยู่ๆก็โดนงอนซะงั้น

"นี้เขาติดนิสัยเวลาโมโหเเล้วชอบหิวมาจากไคลีย์รึไงเนี่ย" ถึงเขาจะพูดอย่างนั้นเเต่ก็กินอยู่ดี

"มีคนงอนน้องด้วยแหละ" ลิลลี่พูดกับน้องเธอ

"นั้นสิ ว่าเเต่งอนเรื่องอะไรกันเอ่ย" เพ็ตทูเนียถาม

"ไม่รู้สิ อยู่ๆเขาก็มาบอกให้หนูเลิกมองผู้เขาบอกว่าไม่เห็นมีใครน่ามองหนูเลยชี้ให้เขาดูว่ามีจากนั้นก็เป็นอย่างที่เห็น" ฉันพูดให้ลิลลี่กับพี่เพ็ตฟัง

ทั้งสองที่ได้ยินยินอย่างก็ทำการลากน้องตัวเเสบ

ออกมาจากตรงที่นั่งมายืนโซนอาหารกับเซฟแทนเเถมพวกเธอยังยืนประกบน้องสาวคนละฝั่ง 'พวกเราเข้าใจนายเซฟว่านายงอนไคลีย์เพราะหึง ส่วนพวกเราหวงน้องสาว' ทั้งสองได้เเต่คิดไว้ในใจ พวกเธอรู้ว่าเซฟคิดยังไงกับน้องเเละพวกเธอจะไม่ห้ามเขาหรอกนะ

"อะไรของพวกพี่เนี่ย" ฉันถามพี่ๆ หลังโดนลากมาตรงที่ไม่สามารถเห็นผู้ชายได้ถ้าเขาไม่เดินมาตรงนี้

"อยู่ตรงนี้เเหละกินเค้กกับขนมไปก่อน พี่กลัวว่าน้องจะหิว" เพ็ตทูเนียบอกไคลีย์

"ไม่หิวเลยพี่" ฉันบอกกับพวกเธอ

"ลองกินนี่ดูสิ พุดดิ้งที่น้องชอบ" ลิลลี่พูดพรางตักพุดดิ้งเข้าปากน้อง

"อร่อยใช่มั้ยงั้นอยู่ตรงนี้แหละเนอะ" เพ็ตทูเนียพูดกับน้องเล็ก

ฉันได้เเต่ถามกับตัวเองว่าฉันจะโดนขัดการดูผู้ชายไปถึงไหนกัน


"อยู่นี่เองเด็กๆเราไปตรงที่โชว์เพชรของเรากันเถอะ" ไดแอนเดินหาเด็กๆ จนมาเจออยู่โซนอาหารสำหรับแขก เพราะได้เวลาที่ทุกคนจะมาดูเพชรเเละประมูล

พวกเราเดินตามเเม่มาที่ตู้โชว์เพชรของเรา โอ้ยแสบตาเเสงจากเพชรมันเเยงตา สวยมากเลยค่ะเพชรของเรา ขออวยหน่อยเถอะฮ่าๆ

"ว้าวเพชรของคุณน้ำดีมากเลยค่ะ เคยได้ยินเเต่ชื่อเสียงว่าร้านเพชรของคุณทั้งดีเเละสวยพอได้มาเห็นก็เป็นดังที่เขาว่าจริงๆ"
ผู้หญิงคนนั้นพูด

"ขอบคุณที่ชอบเพชรของร้านเรานะครับ" พ่อตอบกลับ

ผู้หญิงคนนั้นยิ้มให้ก่อนจะเดินไปดูเพชรของร้านอื่นต่อ

คนในงานต่างพากันเดินดูเพชรทำให้ค่อนข้างวุ่นวายเลยทีเดียวเเต่ยังดีที่มีคนคุ้มกันของร้านเรามาด้วยเลยไม่ต้องกังวนว่าเพชรจะหาย

พวกเรายืนอยู่หน้าตู้โชว์เพชรเพื่อทำการทักทายกับคนที่เข้ามาถามถึงเพชรว่าสามารถขายให้ได้รึเปล่า เราได้เเต่บอกว่ารอการประมูลดีกว่าเพราะทางงานจะเลือกร้านเพชรออกมาประมูลเเค่สามร้านเท่านั้นเเถมหนึ่งในนั้นมีร้านของพวกเราด้วย

"งั้นผมขอประมูลสร้อยที่อยู่บนคอของเลดี้ท่านนี้ได้ก่อนเลยได้รึเปล่าครับ"

อยู่ๆก็มีผู้ชายคนนึงเดินเข้ามาหาฉันพร้อมชี้มือมาที่สร้อยที่อยู่บนคอของฉัน เขาใส่ชุดสูทสีดำเสื้อเชิ้ตด้านในปลดกระดุมสามเม็ดทำให้เห็นแผงอกขาวๆนั่น

"เอ่อ..เกรงว่าจะไม่ได้นะครับสร้อยเส้นนี้เป็นของลูกสาวผม" เอเลียดพูดพร้อมกับดึงไคลีย์ออกห่างจากผู้ชายคนนี้

"ทำไมล่ะครับ ผมมีสิทธิ์นิ" ผู้ชายคนนี้พูด

"เพราะสร้อยเส้นนี้มันสลักชื่อฉันแล้วค่ะ" ฉันพูดออกไป คนอะไรหล่อแต่นิสัยเอาเเต่ใจชะมัด

"ไม่เป็นไร ผมไม่ถือ" เขาพูดออกมา

"อยากได้หรอค่ะจ่ายมาสิ ห้าร้อยล้านดอลลาร์" ฉันพูดออกไปด้วยความรำคาญตื้ออยู่นั่นแหละ

"ได้สิเลดี้" เขาพูด พร้อมกับหันไปกระชิบสั่งลูกน้อง

"ลูกจะขายไปจริงหรอ" เอเลียดถามลูกสาวคนเล็กเขาไม่ได้เสียดายหรอกเขาทำให้เธอใหม่ได้

"ถ้าเขาซื้อได้ก็เอาไปเลย เเต่ถ้าเขาได้ไปจริงๆพ่อไม่โกรธหนูนะ" ฉันพูดกับพ่อ

"ไม่เป็นไรหรอกลูก พ่อรู้ว่าลูกทำไปเพราะไม่อยากให้มีเรื่องมีราวกัน" เอเลียดบอกลูกสาว

สักพักลูกน้องของเขาคนนั้นก็ถือกระเป๋าใบใหญ่เข้ามา

"นี่เงินสำหรับสร้อยของเลดี้" เขาพูดพร้อมกับเปิดกระเป๋าออก ข้างในเต็มไปด้วยเงินดอลลาร์

ทุกคนในงานต่างพากันมายืนอยู่หน้าตู้โชว์เพชรของพวกเราร่วมทั้งสื่อก็มาหลังจากเห็นเงินในกระเป๋า

"เอาจริงดิ" ฉันพูดด้วยความเหลือเชื่อ

"ผมเอาเงินมาให้เลดี้เเล้ว งั้นผมขอสร้อยที่คอของเลดี้ด้วยครับ" เขาพูดพร้อมกับยิ้มหล่อมาให้ เเต่ในสายตาฉันตอนนี้คือรอยยิ้มที่กวนตีนมากๆ

"แล้วจะรู้ได้ยังไงว่ามันครบ" ฉันพูดกับเขา

"ไม่ต้องห่วง มันครบแน่นอนครับเลดี้" เขาพูด

"ก็ได้ๆ ฉันจะเอาสร้อยนี้ให้คุณ" ฉันไม่สนหรอกว่ามันครบไม่ครบ แต่รำคาญที่เขามาตื้อมายืนจ้องสร้อยบนคอฉันเนีย ฉันที่กำลังถอดสร้อยบนคอ ออกให้เขาอยู่เขาก็พูดขึ้นมาก่อน

"ผมอยากให้เลดี้เอามาให้ผมด้วยตัวเองดีกว่าผมไม่อยากให้เลดี้เอาให้ต่อหน้าคนเยอะๆ เข้าใจด้วยนะครับทุกคน" เขาหันไปพูดกับทุกคนทุกคนที่ได้ยินก็แยกย้ายกันไปง่ายๆ

"ผมจะรอเอาสร้อยเส้นนี้ด้านนอกนะครับและขอให้เลดี้มาคนเดียวด้วย" เขาพูดพร้อมกับยิ้มมาให้ฉันก่อนจะเดินออกไปด้านนอก

"ไม่ต้องไปเดี๋ยวพ่อไปเอง" เอเลียดบอกลูกสาว

"ไม่ได้พ่อเขาอยากให้หนูเอาไปให้ ถ้าพ่อออกไปเดี๋ยวเขาทำร้ายพ่อ" ฉันบอกพ่อก่อนจะถอดสร้อยออกจากคอ เเล้วเดินออกไปด้านนอก

ฉันเดินออกมาจากงานพรางมองหาผู้ชายคนนั้น

"อยู่ไหนเนี่ย! หามาตั้งนานเเล้วนะ" ฉันพูดอย่างหงุดหงิดเพราะหาเขามานานมากเเต่ก็ไม่เห็น

"มาแล้วครับเลดี้ ขอโทษที่ให้รอนานนะครับ"

อยู่ๆเขาก็โผล่มาจากด้านหลัง คิดจะหายก็หายคิดจะมาก็มา ฉันมองหน้าเขาก่อนจะยื่นสร้อยไปให้เขา ก่อนให้ขอมองสร้อยเป็นครั้งสุดท้ายก่อน โธ่~ได้ใส่เเค่ครั้งเดียวเองนะจะไปซะเเล้ว

ฉันยื่นสร้อยไปให้ใครเขาด้วยความอาลัยอาวอน เขารับสร้อยไปดู

"เเค่นี้ใช่มั้ยงั้นขอตัวค่ะ" ฉันพูดก่อนจะเดินเข้าไปในงาน เเต่ก่อนไปผู้ชายคนนั้นก็รั้งแขนฉันไว้ก่อน

"มีอะไรรึเปล่า"ฉันพูด เขาไม่ได้พูดอะไร ก่อนจะมองมาที่ตาของฉัน นาทีนั้นอยู่ๆรอบข้างก็เปลี่ยนไปเป็นภาพของฉันที่อยู่ในฮอกวอตส์และย้อนไปเรื่อยๆ มันทำให้ฉันเริ่มเอ้ะใจจนได้รู้ว่าที่เป็นอย่างนี้คือกำลังโดนพินิจใจอยู่

ฉันที่รู้ตัวก็เริ่มปิดกั้นความทรงจำทั้งหมดและสร้างภาพปลอมขึ้นมาแทน นั้นทำให้เขาออกไปจากหัวของฉัน

"เก่งดีนิสมกับที่ฉันตามหามานาน" เขาพูดเเต่ยังคงไม่ปล่อยเเขนของฉัน

"คุณเป็นพ่อมดงั้นหรอ" ฉันถามเขาออกไป

"ใช่เป็นพ่อมดที่พ่อมดด้วยกันกลัว ลองท้ายดูสิว่าฉันคือใคร" เขาพูด

เป็นพ่อมดที่พ่อมดด้วยกันกลัวงั้นหรอ หรือว่า.....

"จอมมาร" ฉันพูด เขาที่ได้ยินก็ยิ้มออกมา

"เก่งมากสาวน้อย เราได้เจอกันสักทีนะ" เขาพูด

"ต้องการอะไรไม่ทราบ" ฉันถามเขาอย่างใจเย็น ใจเย็นที่ไหนล่ะใจมันเต้นจนจะทะลุออกมาเต้นอยู่พื้นเเล้ว

"ยังก่อนสาวน้อย สิ่งที่ฉันต้องมันยังไม่มากพอฉันจะคอยจับตาดูเธอไว้ อย่าคิดว่าครั้งนี้จะหนีฉันไปได้อีกล่ะ" เขาพูด พร้อมกับยิ้มร้ายๆมาให้  มันก็หล่ออยู่หรอก เเต่พอรู้ว่าเขาเป็นจอมมารเเล้วภาพตอนที่เขาไม่มีจมูกมันเเวบเข้ามาในหัว ฉันพยายามกั้นขำสุดฤทธิ์ิ ฮึบไว้ตัวฉัน ได้เเต่บอกตัวเองในใจ

"หนีไม่ได้ก็จะหนี!" ฉันพูดพร้อมกับเอากำปั้นอัดใส่หน้าเขาแล้ววิ่งหนีเข้าไปในงาน ไม่ได้กลัวเท่าไรเล๊ย แต่ก่อนที่จะเจอศึกหนักขอใส่ไปก่อนเเล้วกัน

ทอมที่อยู่ๆก็โดนเด็กนั้นต่อยหน้าได้เเต่เจ็บเเค้นในใจเพราะตอนนี้ยังทำอะไรไม่ได้ เป็นเด็กผู้หญิงที่เขาเกลียดมากที่สุดเท่าที่เคยเจอ รอให้เขาได้เอาคืนก่อนเถอะ ตอนนี้เขาไม่มีเวลาเเล้วเพราะน้ำยาสรรพรส กำลังจะหมดฤทธิ์ เขาหายตัวไปจากตรงนั้นก่อนที่น้ำยาจะหมดฤทธิ์

*ยังไม่ตรวจคำผิด* 

ตอนเห็นผู้ชายหล่อๆเข้ามาทัก 

หลังรู้ว่าเขาคือใคร