ลำดับตอนที่ #30
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : กลับบ้านมาอีกทีกลายเป็นลูกเศรษฐีไปซะแล้ว
หลังจากรถไฟจอดที่ชานชาลาแล้วฉันลิลลี่และเซฟเเยกออกมาจากพวกของเจมส์ พวกเราขนของลงรถไฟ จากนั้นก็เริ่มมองหาพ่อกับแม่
"พ่อค่ะ!แม่ค่ะ!ทางนี้ค่ะ" ฉันตะโกนเรียกพ่อกับแม่หลังเห็นพวกท่านเดินมา ฉันรีบวิ่งไปกระโดดกอดพ่อกับแม่ด้วยความคิดถึงทันที
"ว่าไงยัยตัวเเสบ" เอเลียดพูดกับลูกสาวตัวเเสบพร้อมกับหอมเเก้มกลมๆของลูกสาวด้วยความคิดถึง
"ตัวหนักขึ้นเยอะเลยนะ" แม่พูด
"ไม่หนักหรอกแม่เเม่คิดไปเองต่างหาก" ฉันพูด หรือว่าฉันอ้วนขึ้นจริงๆเนีย
"งั้นรองให้พ่ออุ้มดูสิ" แม่พูดพร้อมกับเอาฉันให้พ่ออุ้มแทน จากนั้นแม่ก็หันไปรับกอดลิลลี่พร้อมจุ๊บหัวไปหนึ่งที
"หนักขึ้นจริงด้วยถึงว่าแก้มเยอะเป็นพิเศษ" พ่อพูดหลังจากรับฉันมาจากแม่ โอเครฉันจะลดน้ำหนัก
"แล้วพี่เพ็ตล่ะคะ" ลิลลี่ถามเเม่หลังกอดแม่เสร็จ
"พี่รออยู่ที่บ้านจ้ะ" แม่บอกลิลลี่
"มาถึงก็ถามหาพี่เลยนะพ่อน้อยใจนะเนี่ย" พ่อพูดลิลลี่ที่ได้ยินก็เข้ามากอดพร้อมกับหอมแก้มพ่อไปหนึ่งที
"หนูลืมหอมพ่อกับแม่ มาให้หนูหอมหน่อยสิค่ะ" ฉันพูดพร้อมหันไปหอมพ่อส่วนแม่ฉันให้พ่อเดินไปหาแม่ก่อนจะเอียงตัวไปหอม
ฟอด~~"ชื่นใจ๊~" ฉันพูดด้วยเสียงกวนๆจนทำให้ทุกคนหัวเราะกัน
ทุกคนที่เห็นครอบครัวนี้ต่างก็คิดเป็นเสียงเดียวกันว่าพวกเขาดูอบอุ่นกันมากๆแถมลูกสาวฝาแฝดของพวกเขายังน่ารักกันมากๆ แฝดคนที่ยืนดูเรียบร้อยน่ารักส่วนแฝดคนที่ถูกอุ้มดูซุกซนดูขี้เล่นอย่างเห็นได้ชัด
"คุณไอรีนสวัสดีค่ะ" ฉันกับลิลลี่พูดพร้อมกัน หลังเห็นเธอเดินมากับเซฟ
"สวัสดีจ้ะเด็กๆ เป็นไงบ้างจ้ะ" คุณไอรีนพูด
"ที่นั่นสนุกมากๆเลยค่ะ 'ยกเว้นการบ้า' " ฉันพูดประโยคแรกออกไป เเต่ประโยคที่สองได้เเต่คิดในใจ
"ดีใจที่พวกเธอสนุกนะ" เธอบอก
"สวัสดีครับคุณเอเลียดคุณไดแอน" เซเวอร์รัสพูดกับพ่อแม่ของลิลลี่เเละไคลีย์
"สวัสดีจ้ะ" แม่ตอบส่วนพ่อพยักหน้าให้เชาพรางยิ้มไปให้
"งั้นพวกเราขอตัวกันก่อนนะพอดีติดธุระ ไปกันเถอะจ้ะ" คุณไอรีนบอกกับทุกคน แล้วหันไปพูดกับเซฟ ฉันเเละลิลลี่โบกมือบ๊ายบายเขา เขาก็ทำกลับเช่นกันจากนั้นพวกเราก็เเยกกัน
พ่อพาพวกฉันมายืนอยู่ตรงหน้ารถใครก็ไม่รู้เเต่ดูสวยดีนะ เห็นเเล้วรู้สึกรวย
"พ่อเมื่อไรรถจะมารับพวกเราคะ" ฉันพูด
"นั้นสิค่ะ" ลิลลี่เห็นด้วย
"เด็กๆเห็นรถที่จอดอยู่ด้านหน้าพวกลูกมั้ย" พ่อพูด
"เห็นค่ะสวยดี หนูชอบ" ฉันตอบ
"ทำไมหรอคะ" ลิลลี่ถาม
"ก็นี่ไง เซอร์ไพรส์~" พ่อพูดพร้อมกับเอากุญแจรถออกมา
"นี่ไงรถพวกเรา" เเม่พูด
"ห้ะ!" ฉันกับลิลลี่ร้องอย่างตกใจใครจะไปคิดล่ะว่ารถคันที่อยู่ตรงหน้าคือรถพวกเรา
"งั้นกลับกันเถอะคุณหนูทั้งสอง" พ่อพูดพร้อมเปิดประตูให้พวกฉันส่วนแม่ค่อยจับมือให้พวกฉันขึ้นรถเล่นใหญ่กันมาก พ่อกับแม่
พวกเรากลับมาด้วยรถคันแรกของบ้านเรา ฉันเห็นครั้งเเรกถึงกับอึ้งเลยนะเพราะไม่คิดว่าเป็นรถเรา พ่อบอกว่าตั้งใจทำงานเก็บเงินเพื่อซื้อมาเซอร์ไพรส์พวกฉันเพราะพ่ออยากพาทุกคนไปเที่ยวกันทุกวันหยุด
"พ่อเปลี่ยนงานเเล้วไม่ใช่หรอค่ะ ทำไมถึงสามารถซื้อรถคันนี้ได้ราคามันน่าจะเเพงนะคะ"
ฉันถามอย่างสงสัยเพราะพ่อกับแม่เขียนจดหมายมาพวกเราว่าพ่อกับแม่เปลี่ยนเปลี่ยนงานใหม่ พวกเราคิดว่าตอนนี้ครอบครัวพวกเรากำลังลำบากซะอีก
"นั่นสิหนูคิดว่าบ้านเรากำลังลำบากซะอีก"
" ที่พ่อสามารถซื้อรถคันนี้ได้ก็เพราะพ่อเปลี่ยนจากลูกจ้างในโรงงานมาเป็นเจ้าของแทนเพราะโรงงานนั้นเจ๊งแถมประกาศขายในราคาถูกพ่อเลยขอซื้อและทำใหม่เปลี่ยนจากโรงงานทำตุ๊กตามาเป็นร้านนำเข้าเพรชเเละแปรรูปเป็นเครื่องประดับขาย พ่อใช้เงินเก็บพ่อกับแม่มาทำแถมมีหุ้นส่วนคือคุณไอรีนเธอช่วยออกค่าใช้จ่ายให้ส่วนนึงแถมหาคนนำเข้าเพรชให้อีก ตอนนี้เพรชที่พ่อนำเข้ามาแปรรูปเป็นเครื่องประดับขายกำลังได้รับความนิยมเป็นอย่างมากเพราะไม่ว่าใครก็สามารถซื้อได้เพราะพ่อขายในราคาไม่ถูกไม่เเพงแถมส่งออกต่างประเทศได้อีก" พ่อเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง
นี้ฉันกำลังเป็นลูกเศรษฐีงั้นหรอเนี่ย รู้สึกรวย! ไม่อยู่ด้วยกันไม่กี่เดือนกลับมาอีกทีกลายเป็นลูกเจ้าของร้านขายเพรชไปซะแล้ว
พอมาถึงฉันกับลิลลี่ก็รีบลงรถเพื่อไปหาพี่เพ็ตทูเนียที่ยืนรออยู่หน้าบ้าน
"พี่เพ็ต~" ฉันพูดพร้อมเข้าไปกอดพี่พร้อมกับลิลลี่
"ทำไมไม่ไปรับพวกเรา" ลิลลี่พูด
"เดี๋ยวก็รู้เองพวกน้องปิดตาก่อนสิ" ้เพ็ตทูเนียพูด ฉันกับลิลลี่ทำตาที่เธอก็บอกแม้จะงง เธอพาพวกฉันเข้ามาข้างในบ้าน
"พร้อมที่จะดูรึยัง" เพ็ตทูเนียถามน้องๆ
"พร้อมแล้วค่ะ" ลิลลี่พูด
"พร้อมมากเลยค่ะ" ฉันพูด รู้สึกตื่นเต้นมากเวลาเจออะไรแบบนี้
"งั้นเปิดตาเลย" เพ็ตทูเนียบอก ฉันกับลิลลี่เปิดผ้าปิตาออกสิ่งที่เห็นคือข้างในตกแต่งด้วยลูกโปงหลากสีและดอกไม้หลายชนิดประดับอยู่เเถมมีป้ายเขียนว่า ยินดีต้อนรับกลับบ้าน บนโต๊ะอาหารยังมีของโปรดของพวกฉันสองคนอยู่เต็มโต๊ะอีก ฉันที่เห็นอย่างนั้นก็รู้สึกดีมากๆ ดูสิพากันน่ารักขนาดนี้จะไม่ให้รักได้ยังไง
"พวกเราตั้งใจเตรียมไว้ให้ลูกทั้งสองคนเลยนะ"
แม่พูด
"ใช่ตั้งใจทำสุดฝีมือเลยนะแม้จะไม่ค่อยสวยเท่าไร" เอเลียดพูดออกไปอย่างเขินๆ เพราะเขาเป็นคนขอจัดเองทั้งหมดส่วนเพ็ตทูเนียขอเป็นลูกมือค่อยเเนะนำ ส่วนไดแอนทำกับข้าวเตรียมไว้ เขาเลยไม่มั่นใจว่ามันจะสวยพอรึเปล่าแม้ไดแอนจะบอกว่ามันสวยแล้วแต่เขากลัวว่าพวกแฝดจะไม่ชอบนะสิ
"ไม่สวยอะไรกันคะ มันสวยมากเลยต่างหาก" ลิลลี่พูด
"ใช่เเค่เป็นคนในครอบทำให้ขนาดนี้ก็รู้สึกมีความสุขแล้วค่ะ" ฉันพูด
เอเลียดที่ได้ยินก็รู้สึกมีความสุขมากที่ลูกสาวของเขาชอบเพราะเขาตั้งใจทำมันมากๆ เเถมต้องขอบคุณลูกสาวคนโตของเขาด้วยที่ช่วยสอนว่ามันต้องจัดยังไงสีไหนแถมไดเเอนยังแนะนำดอกไม้สวยๆให้เขาอีก
"รู้มั้ยว่าคุณพ่อเป็นคนจัดพวกนี้เอง" เพ็ตทูเนียพูดพร้อส่งยิ้มไปให้ผู้เป็นพ่อ
"จริงป่ะค่ะ! ว้าวยิ่งรู้ว่าพ่อเป็นคนทำยิ่งพิเศษขึ้นไปอีก" ฉันพูดด้วยความตกใจป่นดีใจเพราะพ่อไม่เคยจัดพวกนี้เลย
"ต้องขอบคุณแม่เเละพี่ของพวกลูกด้วยที่ช่วยสอนช่วยแนะนำ" พ่อพูด
"งั้นเรามากินเลี้ยงกันเถอะ!"แม่พูด หลังจากนั้นพวกเราก็กินเลี้ยงตอนรับการกลับมาของฉันกับลิลลี่เสียดายที่คุณไอรีนติดธุระ
มาแล้วจ้าคุณรี้ด ตอนนี้ไม่มีการเอารูปมาแกงแล้วนะ
*ยังไม่ตรวจคำผิด*
ซะที่ไหนกันละ!
นายแบบร้านเพชร
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น