[fic Harry Potter]เมื่อได้เกิดใหม่เป็นน้องสาวฝาแฝดของลิลลี่ เอฟเวนส์

ลำดับตอนที่ #28 : สาวหนวดกับการเอาคืน

เมื่อคืนฉันรู้แล้วว่าทำไมสองพ่อลูกถึงทำหน้าตาแปลกๆตอนเห็นฉัน ก็เพราะคงจะกั้นขำหน้าฉันอยู่แน่เลยเพราะพอฉันถึงหอทุกคนที่เห็นฉันต่างก็พากันกั้นขำบางคนก็หลุดขำออกมา จนลิลลี่เดินมาเห็นแต่ก็ไม่ยอมบอกมัวแต่ขำอยู่ สุดท้ายก็ยอมบอกว่าหน้าฉันมันมีเขม่าติดหน้าแถมมันติดใต้จมูกเยอะกว่าตรงอื่นซะด้วย ฉันรีบวิ่งขึ้นหอเพื่อมาส่องกระจกสิ่งที่เห็นคือหน้าสวยๆของฉันเปื้อนไปด้วยเขม่าโดยเฉพาะตรงใต้จมูก ขนาดฉันเห็นหน้าตัวเองยังหลุดขำออกมาเอง ถ้านึกภาพไม่ออกให้นึกถึง ชาร์ลี แชปปลิน อย่างนั้นเลยจ้า ฉันรีบเข้าไปอาบน้ำล้างหน้าล้างตาออก


"อาบเสร็จแล้วหรอสาวหนวด" ลิลลี่พูดขึ้น

"สาวหนวด ใครตั้งให้หนูเนี่ย" ฉันถามลิลลี่

"เจมส์เป็นคนตั้งให้นะ" ลิลลี่ตอบพรางกั้นขำ ขึ้นเลยฉันเลือดขึ้นหน้าเลยไอ้บ้าเจมส์กล้าดียังไง! ฉันได้เเต่หงุดหงิด เจอดีแน่

ตอนเช้าของฉันวันนี้เป็นอะไรที่น่าอายที่สุดถึงฉันจะมีความหน้าด้านก็เถอะ แต่เพราะมีแต่คนเรียกฉันว่า สาวหนวด มันทำฉันอาย แต่ตอนนี้ฉันยังไม่เห็นหน้าไอ้คนตั้งฉายาให้ฉันเลย

นั้นไงเดินลอยหน้าลอยตาเชียวนะ หน้าระรื่นเชียว

เจมส์รู้สึกได้ถึงสายตาอาฆาตแค้นตั้งแต่เดินเข้ามาในห้องโถงพอมองดีๆ ก็เจอสายตาคู่นั้นไม่ใช่เเค่สายตาอาฆาตแค้นอย่างเดียวมาพร้อมกับรอยยิ้มที่รู้สึกได้อำมหิตอย่างยิ่ง เขาค่อยเดินไปใกล้เธอที่โต๊ะประจำบ้าน

"ไง คะ..ไคลีย์" ใช่สายตาอาฆาตแค้นที่มาพร้อมกับรอยยิ้มแสนจะอำมหิตนั่นเป็นของยัยไคลีย์!

"ยืนอยู่ตรงนั้น" เธอพูดด้วยเสียงที่บังคับให้เขายืนอยู่ตรงนั้น พรางมุดใต้โต๊ะไปหาเขา เจมส์สัมผัสได้เลยว่าไม่รอด  (เจมส์ญาณทิพย์)

ฉันมุดออกมายืนข้างเขาพร้อมกดไหล่ทั้งสองข้างให้เขานั่งลงฉันจึงนั่งประกบข้างเขาอีกที

"มีอะไรจะสารภาพมั้ย" ฉันถามเขา

"สารภาพอะไรงั้นหรอ" เขาพูด

"ให้คิดอีกที คิดดีๆ" ฉันถามย้ำ

"อ๋อเรื่องการบ้านนะหรอ" เขายังทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

จะเอาใช่มั้ยได้ "ตุบ" เสียงฉันทุบหลังเขาไปหนึ่งที

"จำได้รึยังว่านายไปตั้งอะไรไว้" ฉันถามเขาอีกครั้ง

"ขอโทษ เรื่องเเค่นี้เอง" เขาพูด ยัยนี่แรงเยอะชิบหายเลยเครื่องในเขาเคลื่อนหมดแล้วมั้งเนี่ย

"กล้าพูดออกมาได้นะว่าเเค่นี้เอง อย่างนี้มันต้องซ้ำสอง" ฉันพูดพร้อมยกมือเตรียมทุกหลังเขาอีกรอบ

"โอ้ยๆพอแล้วๆ" เขาพูดห้ามเธอแล้วขยับตัวออกห่างพร้อมกับวิ่งหนี

"มาให้ฉันหยุมหัวซะดีๆ!" ฉันวิ่งไล่เขาทั่วห้องโถง วันนี้ถ้าฉันไม่ได้หยุมหัวอิเจมส์ ฉันจะไม่หยุดวิ่งไล่! ฉันวิ่งไล่เขาอยู่สักพักในสุด ฉันก็หยุมหัวอิเจมส์ได้สักที! คุ้มแล้วฉัน


ฉันเอาคืนเจมส์เรื่องที่ไปตั้งฉายาฉันว่าสาวหนวดจนคนในฮอกวอตส์แทบจะไม่เรียกชื่อฉันแล้ว เวลาเดินสวนกันบางคนก็ทักว่าสาวหนวด มีเเต่เซฟนี้เเหละที่ไม่เรียกฉัน ถ้าฉันรู้ว่า ศ.จมัลฟอยยื่นผ้าให้ฉันทำไมฉันก็คงเช็ดออกตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว แถมตอนเจอกับลูกเขาก็ไม่คิดที่จะบอกกันเลยสักคำ

ฉันหนีมานั่งคนเดียวที่ห้องสมุดหลังจากลงชื่อกลับบ้านช่วงคริสมาสต์ หลบมานั่งที่นี่แหละดีสุดแล้วจะได้ไม่มีใครมาเรียกฉันว่าสาวหนวดอีก

ฉันนั่งทำการบ้านกองเท่าภูเขาของศ.จมักกอนนากัลจนมือหงิก ดองซะเยอะเลยเรา

"เธอไม่มีเรียนรึไง" ลูเซียสทักหลังเห็นเธอนั่งอยู่คนเดียวในห้องสมุด

ฉันเงยหน้ามองคนที่มาทักฉัน เหอะๆฉันอุตส่าห์หนีมาอยู่คนเดียวแล้วแท้ๆยังมีคนมาเจอฉันอีก

"ไม่มีค่ะ" ฉันพูดกับเขาอย่างค่อยไม่สนใจ

ลูเซียสที่เห็นท่าทีแปลกไปของเด็กนี่ก็รู้สึกแปลกใจเพราะปกติเวลายัยนี่เห็นเขาทีไรก็เข้ามาทักตลอดแต่ตอนนี้กับทำเฉยใส่เขา

"เธอเเปลกไป" เขาพูด พร้อมกับนั่งลงตรงข้าม

"ก็ปกติดีนิคะ" ฉันตอบกลับ และยังคงนั่งเขียนการบ้านต่อ

ลูเซียสรู้ว่าเธอแปลกไปเพราะปกติเธอจะชวนเขาคุยด้วยทุกครั้งเเต่ครั้งนี้เหมือนไม่อยากพูดด้วย  เขานั่งดูเธอเขียนการบ้านกองโตอยู่นาน

"ให้ฉันช่วยมั้ย" เขาพูดกับเธอหลังจากที่นั่งดูมานาน

"ไม่เป็นไรค่ะ แต่ว่ารุ่นพี่ว่างขนาดนั้นเลยหรอ" ฉันตอบและถามเขาเพราะเขานั่งตรงนี้มานานแล้ว

"ก็ไม่เชิง" เขาตอบ แค่เขาทำงานเสร็จก่อนเพื่อน เลยได้ออกมาก่อน

"รุ่นพี่มานั่งเเบบนี้เสียเวลาเปล่านะคะ" ฉับบอกเขา

"เสียเวลาตรงไหน ฉันสามารถช่วยเธอเขียนการบ้านทั้งหมดนี้ได้นะ" เขาพูด

ฉันที่ได้ยินอย่างนั้นก็ยิ้มร้ายในใจ ที่ฉันพูดไปก่อนหน้านี้นั่นมันแค่การแสดง ผู้ชายออกปากว่าจะช่วยเขียนให้ขนาดนี้ ยินดีค่าาใครจะปฎิเสธกันโอกาสทองมาถึงเเล้ว

"รุ่นพี่พูดเเล้วนะคะ งั้นช่วยเขียนทั้งหมดนี้ให้ด้วยนะคะ" ฉันพูดพร้อมยกการบ้านทั้งหมดไปให้เขา สะใจชะมัดบอกแล้วเราจะได้เห็นดีกัน

ลูเซียสที่เห็นอย่างนั้นก็รู้เลยว่าตัวเองกำลังโดนเด็กนี่หลอก ดูจากรอยยิ้มสะใจตอนยกการบ้านมาให้เขาเขียนให้ คงวางแผนไว้เเล้วเเน่ๆพลาดแล้วเรา เขาได้เเต่ถอนหายใจที่โดนเด็กนี่หลอก เขาคิดว่าคงโดนเอาคืนที่ไม่ยอมบอกเรื่องหน้าของเธอเมื่อคืน นี้ แสบมากนะเด็กนี่ฉันเองก็ไม่รู้ว่าจะไปพูดว่าสามารถเขียนการบ้านให้ได้ทำไมกันเพียงเพราะแค่เห็นเด็กนี่ไม่ค่อยอยากพูดกับตัวเองเลยพูดออกไปแบบนั้น คิดอะไรอยู่เนี่ยฉัน 

"ขอบคุณรุ่นพี่ที่ช่วยทำการบ้านที่ฉันดองมันเอาไว้ให้นะคะ" ฉันพูด

"เธอเอาคืนฉันหรอที่ไม่ยอมบอกเรื่องเขม่าติดหน้าเธอ" เขาแกล้งถาม

"แม่นแล้ว(ใช่แล้ว) ใครบอกให้รุ่นพี่ไม่ยอมบอกฉันเองล่ะค่ะ"

"เธอนี่มัน...ฉันไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพูดกับเธอแล้ว" เขาพูด

"พูดเเล้วห้ามคืนคำนะค่า~" ฉันบอกเขา

"ฉันพูดคำไหนคำนั้น" เขาตอบและเริ่มเขียนการบ้านให้ เขาเคยเรียนมาแล้วมันง่ายมากสำหรับเขาเเต่ยัยนี่เล่นดองการบ้านจนมันจะถ่วมหัวอยู่แล้ว

ฉันที่เห็นเขาตั้งใจเขียนการบ้านที่ฉันดองมาหลายอาทิตย์ยิ่งของศ.จมักกอนากัลนะยิ่งเยอะ เเต่ตอนนี้สบายแล้วมีคนทำให้ ต่อไปคือการเอาคือ ศ.จมัลฟอย บอกได้คำเดียวเลยว่า
เสร็จฉันแน่!

*ยังไม่เเก้คำผิด*

 

หน้ายัยน้องตอนคิดแผนเอาคืนคุณอบราซัสได้

ยืมหน้าหน่อยนะคุณทอม~