[fic Harry Potter]เมื่อได้เกิดใหม่เป็นน้องสาวฝาแฝดของลิลลี่ เอฟเวนส์

ลำดับตอนที่ #25 : ไม่ดื้อ ไม่มึนไม่ใช่ไคลีย์

หลังจากกินข้าวเสร็จพวกฉันก็แยกย้ายคนละทิศคนละทางเซฟอ่านหนังสือที่ห้องสมุดส่วนลิลลี่ขึ้นหอไปทำการบ้านของศ.จบินส์ส่วนฉันเอาไว้ก่อนค่อยทำ มีเวลาว่างตั้งครึ่งวันเดินสำรวจนอกปราสาทสักหน่อยดีกว่า

ฉันเดินออกมาจากปราสาทและเดินสำรวจไปเรื่อยๆจนเดินมาถึงป่าต้องห้าม ความขี้เสือกเฮ้ยสงสัยก็กำเริบ ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุตอนนี้มันยังสว่างอยู่ไม่น่ากลัวเท่าไร ฉันเลยตัดสินใจเดินเข้าไปด้านในของป่าต้องห้ามเดินมาได้นิดเดียวก็รู้สึกได้ว่าแม้จะสว่างเเค่ไหนก็มืดอยู่ดี ฉันเดินต่อในใจคิอว่าเผื่อมีอะไรเด็ดๆให้ดู ฉันเดินลึกเข้าไปเรื่อยๆจนสังเกตเห็นตัวอะไรสักอย่างเกาะอยู่บนต้นไม้มันเหมือนตุ๊กแก เอ่อ....ไม่เหมือนหรอกมันใช่เลยเป็นตุ๊กแกที่ตัวใหญ่ชิบหายถึงฉันจะฟังภาษาสัตว์ออกแต่ถ้าเป็นตุ๊กแกขอบาย ฉันค่อยๆเดินถอยหลังออกมาเหมือนในหนังสยองขวัญเป๊ะถอยออกมาแล้วเยียบกิ่งไม้จนทำให้มันหันมามอง

"แกร๊บ" ชิบหายแล้ว ฉันเยียบกิ่งไม้ไปเต็มๆตีนเลย

"นั่นใคร มนุษย์งั้นหรอข้าได้อาหารแล้ว" มันถามพรางหันมาเห็นฉัน

"น..น..นายจะกินฉันไม่ได้นะโว้ยยย" ฉันตะโกนพร้อมวิ่งหนีสุดฤทธิ์

"ฟังข้าออกงั้นหรอ ยังไงเจ้าก็ต้องเป็นอาหารของข้า" มันพูดพร้อมวิ่งไล่ คิดสภาพว่ามีตุ๊กแกตัวใหญ่วิ่งไล่ เเต่ที่หลอนกว่านั้นคือมันวิ่งสองขานั่นยิ่งทำให้ฉันวิ่งเร็วขึ้นไปอีก ฉันวิ่งไปกรี้ดไป

ฉันวิ่งหนีออกมาจากป่าต้องห้ามวิ่งโดยไม่สนอะไรทั้งสินไม่ว่าจะหนามเกี่ยวกิ่งไม้ตบหน้าจนออกมาแต่เพราะมัวหันไปมองว่าตุ๊กแกยักษ์มันไล่ตามถึงไหนแล้วก็เลยไม่ได้มองข้างหน้าจนทำให้ชนกับอะไรสักทำให้ฉันล้มลงไปคุกเข่าอยู่กับพื้นฉันได้เเต่หลับตาเเน่นเพราะคิดว่ามันคือตุ๊กแกยักษ์แต่ตอนนี้ไม่สนแล้วโว้ยยคนมันกลัวนึกว่าจะได้เจอยูนิคอร์นเหมือนคนอื่นเขาที่เข้ามาเกิดในแฮร์รี่ พอตเตอร์แล้วเข้าป่าต้องห้าม แต่ฉันกลับเจอตุ๊กแกยักษ์ซะได้

ลูเซียสเขาเดินหาสมุดของเขามาจนถึงหน้าป่าต้องห้ามเขาหามันทุกที่เเล้วเเต่ไม่เจอก็เลยลองเดินมาหาเเถวนี้แต่อยู่ดีๆก็มีคนวิ่งพร้อมกรี้ดออกมาจากป่าต้องห้ามจนทำให้กับชนเขา ทำให้เขาล้มลงพร้อมกันกับคนที่ชน เขาลุกขึ้นยืนและกำลังที่จะด่าเเต่พอเห็นคนที่วิ่งมาชนก็เปลี่ยนมาเป็นดึงเธอขึ้นมาแทนเพราะเธอนั่งคุกเข่าทั้งสองข้างลงกับพื้นแถมหลับตาเเน่น แต่สิ่งที่ได้คือ
"อ๊ากกก กลัวแล้วอย่ากินฉันเลยเนื้อฉันมันไม่อร่อยหรอก ฮือ~~" ฉันพูดไปร้องไห้ไปเพราะคิดว่าชนกับตุ๊กแกยักษ์นึกว่ามันวิ่งมาดักหน้าเเล้วจับฉันดึงขึ้นเพื่อที่จะกินฉัน

ลูเซียสที่เห็นว่าคนชนเขาคือใครก็ไม่แปลกใจหรอกแต่พอเข้าช่วยดึงขึ้นกับทำให้ยัยนี่ร้อง เเต่ยัยนี่พูดว่าไรนะ อย่ากินฉันเลย

"ใครจะไปกินเธอกัน สมองกระทบกระเทือนรึไง เเล้วเข้าไปทำไมในป่านั่น" ลูเซียสพูด ฉันที่ได้ยินก็ลืมตาขึ้นพอเห็นว่าคนที่พูดคือใครยิ่งร้องไห้หนักขึ้นไปอีก

"ฮือ~~ตายกูตาย~~เจอใครไม่เจอดันเจอพรีเฟ็ค พรืด~" ฉันพูดพร้อมสูดขี้มูกแล้วพรางมองหน้าเขา

"ตอบคำถามฉันได้หรือยังว่าเข้าไปทำไมในป่าต้องห้าม" เขาถาม

"แงง~~~ฮือ..ฮื..อ..." ไม่รู้จะตอบยังไงก็ร้องไห้ใส่ไปเลยสิค่ะ คนยิ่งเสียขวัญอยู่

ลูเซียสทำอะไรไม่ถูกเมื่ออยู่ๆเด็กนี่ก็ร้องขึ้นอีก
ทำให้เขาต้องลากคอเสื้อของเด็กนี่ไปห้อง
พยายบาลเพราะเหมือนจะได้แผลมาด้วย เขาอย่าจะรู้เหลือเกินว่ายัยนี่เข้าไปทำไมในป่าต้องห้ามแถมยังวิ่งหน้าตั้งออกมาอีกไม่พอยังร้องไห้ใส่เขาอีกขนาดเขาพาเดินไปห้องพยาบาลยังร้องไห้ไม่หยุดจนคนที่เดินผ่านไปมาหันมามองเขาหมดแล้วเเถมเพื่อนของเขายังเดินเข้ามาถามว่าไปทำอะไรให้เด็กนี่ร้องไห้ เเถมระหว่างที่เพื่อนเขาถามยัยนี่ยิ่งร้องดังขึ้นไปอีก ยัยบ้าเอ้ยเธอทำให้ฉันดูแย่ เขาพาเธอมาหามาดามฟอมฟรีย์แต่เหมือนจะไม่อยู่ พามาไม่พอยังต้องทำให้อีก

"นั่งอยู่ตรงนี่ห้ามไปไหน" เขาบอก

เขาเดินไปหยิบอุปกรณ์ที่ตู้เขาพอรู้อยู่บ้างว่าต้องทำแผลยังไงเพราะเขาก็เคยตกจากไม้กวาดจนเป็นแผลเลยต้องทำเอง พอเขาหยิบของครบก็เดินมาที่เตียงที่มีเด็กหัวส้มนั่งอยู่

"เธอเข้าไปทำไมในป่าต้องห้าม ห้ามร้องไห้"
เขาถามเธอพร้อมพูดดักไว้

"กะ..กะ..ก็เเค่สำรวจนิดหน่อยเองค่ะ โอ้ย! เจ็บ"
ประโยคแรกตอบส่วนประโยคสุดท้ายร้องเพราะเจ็บคนอะไรมือหนักชะมัด

"เธอไม่ได้ฟังกฎรึไงว่าห้ามเข้าป่าต้องห้ามโดยไม่ได้รับอนุญาต" เขาพูดพร้อมกับทำแผลให้แต่ผ่อนแรงลง

"ฟังค่า...แค่สงสัยก็เลยเดินเข้าไปดู" ฉันพูดเสียงเบา

"แต่ก็ยังอยากเข้าไป ฉันขอสั่งห้ามไม่ให้เธอไปป่าต้องห้ามอีกถ้าเกิดฉันจับได้ว่าเธอเเอบเข้าไปฉันจะหักคะแนนบ้านเธอห้าร้อยคะแนน" เขาพูดพร้อมกับเอาผ้าผันที่เข่าให้ฉัน

"เสร็จแล้วไปได้แล้ว" เขาสั่ง

"ขอบคุณค่ะ" ฉันเดินกะเพราแฮร่!กะเผลกออกจากห้องพยาบาลมาที่หอพอเข้าข้างในฉันก็มานั่งที่โซฟาหน้าเตาผิง อย่างรวดร้าว

"ไคลีย์เธอไปทำอะไรมาน่ะทำไมมีผ้าพันแผล" คริสติน่าถามฉันพร้อมกับนั่งลงข้างๆ

"ล้มนะ โคตรเจ็บเลยคริสติน่า" ฉ้นพูดกับเธอ

"เธอนี่นะตอนเช้าก็เลือดกำเดาไหล ตอนบ่ายก็เข่าแตก ตอนกลางคืนนี้เธอจะโดนอะไรอีกไหมเนี่ย" คริสติน่าพูด

"ใครเข่าเเตกหรอคริส" ลิลลี่ถาม

"จะใครล่ะก็น้องสาวฝาแฝดจอมซนเธอนี่ไง" คริสติน่าบอก

"ได้ยังไงไคลีย์ ไหนพี่ดูหน่อย" ลิลลี่พูดพร้อมกับเดินมาดู

"สดุดก้อนหินยักษ์ล้มนิดหน่อยค่ะ" ฉันบอกลิลลี่

"แล้วจะไปเรียนดาราศาสตร์ไว้มั้ยเนี่ย" ลิลลี่พูด

"ต้องไว้สิพี่" ฉันบอกเธอ

"แล้วเซฟรู้รึยัง" ลิลลี่ถาม

"ยังถ้าคนนั้นรู้หูน้องคงชาแน่นอน" ฉันพูด

"มาเถอะขึ้นไปพักผ่อนในห้องดีกว่า" ลิลลี่พูดพร้อมกับจับฉันยืนแถมคริสติน่าด้วยทั้งสองหิ้วปีกฉันขึ้นหอนอน เหลือเชื่อฉันเดินขึ้นมาหอคนเดียวได้เเต่พอเห็นพี่ตัวเองกับขาอ่อน


ฉันนอนยาวมาจนเกือบจะเที่ยงคืนลิลลี่ปลุกฉันให้ไปอาบน้ำเพราะเวลาเรียนเสร็จกลับมาจะได้นอนเลย ฉันแบกสังขารตัวเองไปอาบน้ำ ตอนนี้คือลุกก็โอยนั่งก็โอย

"ไหวรึเปล่าไคลีย์" ลิลลี่ถามหลังเห็นร้องโอดโอย

"ไหวค่ะไหว" ฉันบอกลิลลี่ ไม่ไหวก็ต้องไหวเรามันลูกพระเจ้าตาก

ฉันเดินลงหอโดยมีลิลลี่ช่วยพยุง คริสติน่าก็มาช่วย

"สภาพอย่างกับคนพิการยังอยากจะไปอีกนะ" ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร จะมีใครที่กัดได้ตลอดเวลาเจอพวกฉันเหมือนเจมส์ พอตเตอร์ กันล่ะ

"นอนอยู่หอก็ดีอยู่แล้วจะไปเป็นภาระคนอื่นทำไม" ซีเรียสพูด

"พูออย่างนี้เป็นห่วงฉันรึไงพ่อหนุ่ม" ฉันแกล้งพูดกับซีเรียส

"ใครห่วงเธอกัน" เขาตอบกลับ

"เเหม่~ปากแข็งจังนะ" ฉันพูด

"ไปกันเถอะไคลีย์อย่าเสียเวลาเลย" ลิลลี่เเละคริสติน่าพาฉันไปที่หอดูดาว ฉันเห็นเซฟยืนอยู่ตรงบันไดทางขึ้นไปหอดูดาว

"ไปโดนอะไรมาน่ะไคลีย์" เซฟถามฉันทันหลังเห็นแผลที่เข่า

"สดุดก้อนหินยักษ์ล้มไม่มีอะไรหรอก" ฉันบอกเขา

"ฉันได้ยินคนในบ้านฉันบอกว่ารุ่นพี่มัลฟอยทำเธอร้องไห้" เขาพูด

"โว่ๆ เขาช่วยพาฉันไปรักษาแผลต่างหากที่เห็นฉันร้องไห้เพราะเจ็บ" ถึงแม้ความจริงคือร้องกลบเกลื่อนก็ตาม

"งั้นหรอ มาสิขึ้นหลังฉันก็ได้ฉันจะพาขึ้นไปข้างบน" เซฟพูด ฉันที่ได้ยินก็รู้สึกเกินคาดคิดว่าสวดฉันซะอีก

"นั้นสิเซฟเดี๋ยวนี้เซฟเเข็งเเรงขึ้นตั้งเยอะให้เซฟช่วยพาขึ้นไปนะดีแล้ว เดี๋ยวพี่้เดินตามหลัง" ลิลลี่บอก ทำให้ฉันต้องขึ้นไปขี่หลังของเขา

"เบากว่าที่ฉันคิดแฮะ" เขาพูดขึ้นหลังจากที่ฉันขึ้นขี่หลังของเขา

"นี่นายกำลังคิดว่าฉันอ้วนงั้นหรอ!" ฉันถามเขา

"ป่าว ก็ปกติเห็นกินดูน่าอร่อยทุกมื้อเวลากินข้าว" เขาพูด

"ก็นั้นเเหละนายกำลังว่าคิดฉันอ้วน" ฉันยังคงเถียงเขา จนลิลลี่กับคริสติน่าถึงกับต้องส่ายหัว สองคนนี้ถ้าไม่เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยกันก็แกล้งกันตลอด

เซฟพาฉันมานั่งที่โต๊ะครั้งนี้ฉันได้นั่งเเยกกับลิลลี่เพราะเซฟขอมานั่งแทนลิลลี่ ลิลลี่เลยไปนั่งกับคริสติน่าเเทน

วันนี้ศ.จ ซินิสตร้าให้ดูดาวแล้วเขียนลักษณะมาส่งท้ายคาบโชคดีหน่อยวิชานี้เรียนเเค่ชั่งโมงครึ่ง แต่โชคร้ายหน่อยที่ฉันหลับไปแล้วครึ่งชั่วโมงดีที่เซฟช่วย แถมเขายังเอางานไปส่งให้ด้วยสุภาพบุรุษมากกก

ขากลับเซฟก็อาสาไปส่งที่หออีกโอ้ยคือดีมากเเต่ระหว่างทางก็ยังเถียงกันเรื่องเดิม ระหว่างทางไปหอของกริฟฟินดอร์ก็เจอกับศ.จมัลฟอย

"สลิธิรีนไม่ได้ไปทางนี้นะคุณสเนป" เขาพูด

"ผมแค่จะไปส่งเพื่อนผมที่หอแล้วค่อยกลับครับเธอบาดเจ็บ" เซฟพูด

"คุณควรกลับหอไปได้เเล้วเดี๋ยวฉันจัดการเอง"
เขาพูด

"เอ่อ..คือ" เซฟพยายามพูดเเต่ก็โดนขัด

"หรืออยากให้ฉันหักคะเเนนบ้านของคุณ" ฉันที่ได้ยินก็ตบหลังเซฟเบาพร้อมบอกให้เขาว่างฉันลง ลิลลี่เเละคริสติน่าช่วยมาพยุง

ฉันบายบ่ายเชฟแล้วหันมามองคนตรงหน้า

"ตามมา" เขาพูด

"แต่น้องหนูเจ็บอยู่นะคะ" ลิลลี่พูดขึ้น ทำให้เขาหันกลับมาแล้วเดินมายืนตรงหน้าฉัน ฉันที่เห็นก็งงว่าเขาจะทำอะไร อยู่ๆเขาก็อุ้มฉันขึ้นในท่าเจ้าสาว ฉันกรี้ดออกมาเสียงดังเพราะตกใจ เขาอุ้มฉันไปที่หอกริฟฟินดอร์ระหว่างเดินเขาก็ถามเรื่องแผลฉันก็ได้เเต่ตอบกลับแบบที่เคยตอบทุกคน

"ใครทำแผลให้เธอกัน" เขาถาม

"รุ่นพี่มัลฟอยค่ะ" ฉันบอก จากนั้นก็ไม่เสียงพูดคุยกันอีก คิดจะถามก็ถามคิดจะเงียบก็เงียบอะไรของเขา

เขาพาฉัน ลิลลี่ และคริสติน่ามาส่งที่หอก่อนที่เขาจะออกไปเขาได้ร่ายคาถารักษาใส่แผลของฉัน จนทำให้ฉันไม่เจ็บ หลังจากนั้นพวกเราก็แยกย้ายกันเข้านอน พอมาถึงห้องฉันก็คิดได้ว่าตัวก็มีเวทย์รักษานี่หว่า ได้เเต่คิดว่าทำไมเป็นคนขี้ลืมขนาดนี้เเต่ถ้าหายเร็วเดี๋ยวก็โดนสงสัยอีกดีแล้วล่ะ

ส่วนเจ้าพีกัสบอกจะไปจำศีลจนกว่าจะปิดเทอหนึ่งของที่นี่ค่อยมา ส่วนเรื่องวีรกรรมของฉันที่เมื่อเช้าเลือดกำเดาออก ตอนบ่ายเข่าเเตกคุณพี่เขียนจดหมายไปให้พ่อกับแม่เเละก็พี่เพ็ตทูเนียเรียบร้อย ฉันได้เเต่คิดแล้วก็สงสัยว่ากลับบ้านไปจะโดนอะไร












อึ้ย~~ตุ๊กแกวิ่งสองขา555


*ยังไม่ตรวจคำผิด*