ลำดับตอนที่ #21
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : เรียนวันที่สอง
วันนี้เป็นวันที่สองกับการเรียนในฮอกวอตส์ยังคงเป็นเหมือนเดิมลิลลี่ยังปลุกฉันให้ตื่นแต่เช้าไล่ฉันไปอาบน้ำ อาบเสร็จลิลลี่ก็ทำผมให้เหมือนเดิม รอบนี้ลิลลี่ถักเป็นเปียอันเดียวติดกิ๊บอีกนิดหน่อย เเต่พออยู่บนหัวฉันเเล้วมันกับสวยถึงว่า คนสวยใส่อะไรก็สวย
หลังจากที่ฉันอวยตัวเองเสร็จลิลลี่ก็พาฉันลงมาห้องนั่งเล่นของบ้านที่ตอนนี้มีคริสติน่ารออยู่ ขยันตื่นเช้ากันจริงๆ ฉันได้แต่คิดในใจ
พวกเราเดินมาห้องโถงพร้อมดูตารางเรียนสำหรับวันนี้ มีเรียนปรุงยากับฮัฟเฟิลพัฟ สมุนไพรกับเรเวนคลอ ส่วนคาบบ่าย มีเรียนประวัติศาสตร์เวทมนตร์กับ สลิธีริน หลังจากนั้นคือว่าง
ฉันเดินตามลิลลี่และคริสติน่ามานั่งที่โต๊ะประจำบ้านเพื่อกินข้าวเช้าฉันนั่งลงข้างลิลลี่จากนั้นก็เริ่มหาของโปรดกิน พอพวกเรากินเสร็จก็ลงไปคุกใต้ดินเพื่อเรียนวิชาปรุงยาข้างในห้องปรุงยา มีโหลแก้วสำหรับดองสัตว์ ตู้เสบียงสำหรับนักเรียน กระดานดำ มีมุมที่เป็นอ่างน้ำ ข้างในห้องค่อนข้างเย็นกว่าที่อื่นอาจเป็นเพราะไม่มีแสงแดดเลยทำให้เย็นกว่าปกติ
ฉันนั่งลงข้างลิลลี่เกือบหน้าสุดส่วนคริสติน่าเธอนั่งกับเพื่อนของเธอที่อยู่บ้านฮัฟเฟิลพัฟ
"สวัสดีเด็กๆ" ศ.จ ทักพวกเรา
"สวัสดีครับ/ค่ะ"
"ฉัน ฮอเรซ ซลักฮอร์น" เขาแนะนำตัว
เขาเริ่มพูดเกี่ยวกับการปรุงยา สรรพคุณ ส่วนผสมต่างๆ วันนี้พวกเราเรียนเรื่องน้ำยานอนหลับ
"ใครพอจะรู้ส่วนผสมของน้ำยานอนหลับบ้าง" เขาถาม ฉันเป็นคนยกมือคนแรก
"ไหนลองว่ามาซิ คุณเอฟเวนส์คนน้อง" เขาบอกกับฉัน
"ส่วนผสมของน้ำยานอนหลับ
1ลาเวนเดอร์ 4 กิ่ง
2สมุนไพรที่ใช้ในการปรุงยามาตรฐาน 6 ส่วน
3เมือกหนอนฟลอบเบอร์ 2 ส่วน
4ช่อดอกวาเลเรียน 4 ช่อ
ค่ะศ.จ ซลักฮอร์น" ฉันตอบตามที่อ่านในหนังสือ
"เก่งมาก 10 คะแนนสำหรับการใส่ใจในการเรียน" ศ.จซลักฮอร์นให้คะเเนนพร้อมตบมือ
หลังจากนั้นเขาก็เริ่มให้นักเรียนออกมาหยิบวัตถุดิบสำหรับปรุงยานอนหลับ ให้ทำด้วยกัน2คนฉันเลยคู่กับลิลลี่ ฉันเดินออกไปหยิบวัตถุดิบส่วนลิลลี่เตรียมอุปกรณ์สำหรับทำน้ำยา
"ขั้นตอนการทำอยู่ในหนังสือใช่มั้ยไคลีย์" ลิลลี่ถาม
"ใช่ แต่หนูก็จำได้นะ เดี๋ยวหนูเตรียมให้พี่เป็นคนผสมนะ" ฉันบอกลิลลี่
"ได้ๆ แล้วต้องทำไงบ้าง" ลิลลี่ถาม
"อื้ม. ส่วนเเรก
นำกิ่งของลาเวนเดอร์ 4 กิ่ง และ สมุนไพรที่ใช้ในการปรุงยามาตรฐาน 2 ส่วน ลงไปในครกแล้วบดให้ละเอียด เติมเมือกของหนอนฟลอบเบอร์ 2 ส่วนลงในหม้อใหญ่ นำสมุนไพรที่ใช้ในการปรุงยามาตรฐานเติมลงไปในหม้ออีก 2 ส่วนต้มด้วยไฟอุณหภูมิปานกลาง 30 วินาที
ใส่ส่วนผสมในขั้นตอนแรกที่บดไว้ในครกลงไปในหม้อใหญ่โบกไม้กายสิทธิ์เล็กน้อย
ต้มทิ้งไว้ให้ครบ 53 นาที (สำหรับหม้อใหญ่ทองแดง) แล้วค่อยกลับมาทำต่อ" ฉันพูดไปและเตรียมวัตถุดิบให้ลิลลี่ใส่ลงในหม้อ
"แล้วส่วนที่สองคืออะไรหรอ" ลิลลี่ถามต่อระหว่างต้มน้ำยาทิ้งไว้"
"ส่วนที่สองคือ
นำสมุนไพรที่ใช้ในการปรุงยามาตรฐาน 2 ส่วนลงไปในหม้อปรุงยา
จุดไฟด้วยอุณหภูมิสูง 1 นาที
นำช่อดอกวาเลเรียน 4 ช่อใส่ตามลงในหม้อ
คนส่วนผสมตามเข็มนาฬิกา 7 รอบ
โบกไม้กายสิทธิ์อีกครั้งเป็นอันเสร็จสิ้นการปรุงยา" ฉันบอกลิลลี่
หลังจากรอส่วนแรกเสร็จพวกฉันก็เริ่มทำส่วนที่
สองทำจนเสร็จและเสร็จเป็นคู่แรก ศ.จซลักฮอร์น เดินมาตรวจน้ำยาของพวกเรา
"สีม่วงเข้ม น้ำยานี้ใช้ได้เก่งมากสองคน" เขาบอกหลังจากนั้นเขาก็เดินดูคู่อื่นต่อ
"ในที่สุดก็เสร็จสักทีชั่วโมงกว่าที่เรานั่งอยู่หน้าหม้อยา" ฉันพูดพร้อมบิดขี้เกียด
"สุดยอดมาก ลิลลี่ไคลีย์ พวกเธอทำกันเก่งมาก" คริสติน่าอวยพวกฉันสองคน
"อวยเกินไปแล้วคริสติน่า" ฉันบอกกับเธอ
"จริงๆนะพวกเธอน่ะเก่งมากเลย" เธอยังชมไม่ขาดปาก
"พอแล้วหน่าไปเรียนวิชาต่อไปกันเถอะ" ลิลลี่บอก
พวกฉันมาที่เรือนกระจกสำหรับเรียนสมุนไพรศาสตร์ ด้านในเต็มไปด้วยสมุนไพรหลากหลายชนิด มีทั้งสมุนไพรที่ฉันเคยเห็นและไม่เคยเห็น
"สวัสดีจ้ะเด็กๆ ฉันศ.จโพโมนา สเปราส์" ศ.จแนะนำตัว
"สวัสดีดีครับ/ค่ะ ศ.จสเปราส์"
"วันนี้เราจะเรียนเรื่องหัวต้นกระเด้งดึ๋งใครพอทราบ สรรพคุณของมันบ้าง" ศ.จสเปราส์ถาม
เด็กบ้านเรเวนคลอยกมือขึ้นตอบ
"หัวต้นกระเด้งดึ๋ง เป็นส่วนประกอบสำคัญในน้ำยาปอมเปี้ยน ซึ่งเป็นยาที่จะห่อหัวของผู้ดื่มเอาไว้ในฟักทอง หรือก็คือเปลี่ยนหัวคนดื่มเป็นฟักทองครับ" เด็กเรเวนคลอตอบ
"เก่งมาก 5คะเเนนให้เรเวนคลอ" ศ.จพูด
หลังจากนั้นศ.จสเปราส์ก็เริ่มให้พวเราปลูกต้นอ่อนของต้นกระเด้งดึ๋ง
ฉันที่ยืนปลูกอยู่ข้างลิลลี่รู้สึกเหมือนมีคนเข้ามาแทรกแค่เเทรกไม่พอแต่กับดึงเปียของฉัน ฉันหันไปมองคนที่มาแทรกก็คือ ไอ้บ้าเจมส์ พอตเตอร์
"เห้! นายจะแทรกฉันหาพระแสงอะไรไม่ทราบ" ฉันเหว่เขา
"ฉันอยากยืนตรงนี้แล้วมันจะทำไม" เขาตอบกลับ
"ออกห่างจากพี่ฉันเดี๋ยวนี้นะ"ฉันบอกเขา
"นั้นสิไปยืนที่อื่น ฉันจะอยู่กับน้องฉัน" ลิลลี่เสริม แต่เหมือนมันจะไม่เข้าหูไอ้บ้านี่เลย เมื่อกี้แทรกฉันพร้อมกับดึงเปียของฉันงั้นฉันก็จะดึงคืนก็แล้วกัน ฉันเอื้อมมือไปหยุมหัวของเจมส์แล้วลากออกมาจากลิลลี่
"โอ้ยๆ เธอจะดึงผมฉันทำไมไม่ทราบ" เขาพยายามแกะมือฉันออก
"นายเป็นคนดึงผมฉันก่อนนะเผื่อลืม" ฉันบอกเขาพร้อมปล่อยมือที่หยุมหัวเขาออกหลังจากที่กลับมายืนข้างลิลลี่แล้ว เขาที่ได้ก็ไม่พูดอะไรเเต่เขาสบัดหน้าหนีแลัวเดินไปยืนข้างซีเรียสที่อยู่ไม่ไกล
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า น้องพี่นี่เอาเรื่องจริงๆแต่เมื่อกี้น้องบอกว่า พอตเตอร์ดึงผมน้องหรอ" ลิลลี่หัวเราะออกมาหลังจากเห็นฉันหยุมหัวเจมส์ พร้อมจับฉันหันหลังและดูผมที่โดนดึงให้
"ใช่หนูเลยเอาคืนไงพี่" ฉันบอกลิลลี่ที่จัดผมให้ใหม่อยู่ จากนั้นพวกฉันก็เริ่มปลูกเจ้าต้นกระเด้งดึ๋งลงในกระถางจนหมดเวลา
หลังจากหมดเวลาทุกคนพร้อมใจกันกับหอเพราะสภาพแต่ละคนคือเลอะไปด้วยดิน พวกฉันมาเปลี่ยนเสื้อที่หอเสร็จก็ลงไปกินข้าวที่ห้องโถง ระหว่างทางพวกเราก็เจอเซฟเลยชวนกันไปกินข้าวที่ห้องโถง พอถึงเซฟก็แยกไปนั่งโต๊ะประจำบ้านของตัวเอง ส่วนฉันกับลิลลี่ก็เดินมานั่งที่โต๊ะประจำบ้านตัวเองเช่นกัน
"นี่แหละคือสวรรค์~" ฉันพูดพร้อมกับกินไก่ย่าง อย่าถามถึงน้ำฟักทองฉันได้อ้อนวอนให้รุ่นพี่ที่ออกตัวเป็นมัมมี๊ฉันเปลี่ยนเป็นน้ำเปล่าให้เเล้วเพราะกินน้ำฟักทองไม่เป็ รุ่นพี่ที่เป็นมัมมี๊ฉันชื่อ เจสสิก้า พอร์ตกับเมเบล ไลเเกน คงเป็นเลือดบริสุทธิ์จากอเมริกาละมั้งเห็นเพื่อนของมัมมี๊ทั้งสองของฉันพูด
"ถ้าอร่อยงั้นก็กินเยอะๆนะไคลีย์" รุ่นพี่เจสพูด
"ใช่ลิลลี่ก็ด้วย" รุ่นพี่เบลพูดพร้อมกับตักอาหารให้ลิลลี่
"วิชาต่อไปพวกเธอเรียนอะไรงั้นหรอ" เจสสิก้าถามเด็กๆที่เป็นลูกรักของตัวเอง
"เรียนประวัติศาสตร์เวทมนตร์ค่ะ พี่เจส" ฉันตอบกลับ
"วิชานี้น่าเบื่อจะตาย ไม่รู้ว่าศ.จดับเบิ้ลดอร์คิดยังไงให้คนตายมาสอน" เมเบลบอกเด็กๆ
"คะ คนตายงั้นหรอค่ะ" ลิลลี่ถาม เสียงสั่นนิดๆ
"ใช่แต่ไม่ต้องกลัวหรอก ศ.จ บินส์ แค่บรรยายเกี่ยวกับเรื่องสมัยก่อนให้ฟังแต่ส่วนมากแกจะหลับ" เจสสิก้าบอกกับลิลลี่ พรางหัวเราะ
"ใช่ที่เป็นอย่างนั้นเเหละเพราะเขาตายตอนหลับในคาบที่สอนเขาเเค่ไม่รู้ตัวว่าตัวเองตายเลยสอนนักเรียนต่อนะน่ะ พี่ก็ฟังจากรุ่นพี่มาอีกที" เมเบลบอกลิลลี่ ที่ตอนนี้ยิ้มออกแล้ว
ส่วนฉันที่ตอนนี้กำลังกินของหวานโดยไม่ได้สนใจใครเพราะเจ้าพุดดิ้งนี่อร่อยไม่ไหวฉันเบิ้ลไปหลายอันจนสุดท้ายก็กินไม่ลงเพราะอิ่ม
หลังกินเสร็จพวกฉันบอกลาแม่เจสและแม่เบลเพื่อไปเรียนคาบต่อไป
"เฮ้อมันน่าเบื่อจริงๆด้วย เหมือนที่พวกแม่ๆบอกไม่มีผิด" ฉันบ่นออกมา
"ก็จริง แต่ว่าแม่ๆงั้นหรอ" เซฟเห็นด้วยเเต่ว่าเขาก็ยังคงจดทุกคำพูดของศ.จบินส์อยู่ พรางถามว่าแม่ๆคือใคร
"อ๋อ เเม่ๆก็คือรุ่นพี่ในบ้านฉันนะพวกเธอยากเป็นมัมมี๊ฉัน" ฉันบอกเขา
"แปลกดีนะ"เขาพูด
"ฮ่าๆๆ ไม่แปลกหรอกพวกพี่เขาคงเอ็ดดูฉัน นายอยากได้มัมมี๊มั้ยล่ะ ฉันเป็นให้ได้นะ" ฉันพูดแหย่เขา
"เธอต้องอายุมากกว่าฉันเหมือนรุ่นพี่พวกนั้นไม่ใช่หรอถึงจะเป็นมัมมี๊อะไรนี่ได้" เขาถาม
"โธ่ เซฟต่อให้ฉันยังเป็นเด็กแรกเกิดแต่ถ้าใจมันอยากเป็นมัมมี๊อะไรก็ห้ามไม่ได้ ถามเงี้ย
อย่างให้ฉันเป็นอะป่าว" ฉันพูดให้เขาฟังพร้อมกับเเหย่เขาอีกรอบ
เขาหันหน้าหนีและเขียนต่อ เเหม่~ เขินละสิ๊ ฉันดูออกนะ ว่าเขิน
หลังจากเรียนเสร็จทุกคนก็ออกจากห้องเเละหาที่นั่งคุยกันเพราะต่อไปเป็นคาบว่าง พวกฉันเลยมานั่งเล่นใต้ต้นไม่ใกล้ทะเลสาบ ส่วนคริสติน่าขอไปอยู่กับเพื่อนที่อยู่ฮัฟเฟิลพัฟ
"จะขยันไปไหนเนี่ยเซฟ" ฉันพูดขึ้นหลังเห็นเขาเอาหนังสือเรียนขึ้นมาอ่าน
"อ่านเตรียมไว้ เธอไม่อ่านหรอ" เขาพูดพร้อมกับถาม
"หึ ไม่อ่านหรอกนายอ่านไปเลย" ฉันพูดพร้อมยิ้มเเห้งไปให้
นั่งสักพักฉันก็ขอตัวมาเข้าห้องน้ำระหว่างเดินมาก็สวนกับกลุ่มของเจมส์ ฉันตัดสินใจไม่ไปห้องน้ำเลยเดินกลับมาแอบดูว่าพวกของเจมส์ว่าจะทำอะไร พวกนั้นเดินไปหาเรื่องเชฟจริงด้วย
ด้านเซฟและลิลลี่
"ดูสิว่าเราเจอใคร" เจมส์พูด
"ก็สเนิฟเวอร์รัสไงล่ะเพื่อน" ซีเรียสตอบเจมส์
"ไปให้พ้นพวกฉันซะ" เซเวอร์ร้สพูด
"ถ้าไม่แล้วจะทำไม" เจมส์พูดพร้อมแย่งเอาหนังสือของเซฟไปโยนเล่นกับซีเรียส
"เจมส์นายเอาหนังสือคืนสเนปเถอะ" รีมัสบอกเจมส์
เจมส์ไม่ฟังรีมัสห้ามสักนิด ฉันที่แอบดูมาสักพักก็รู้สึกทนไม่ไหวจึงเดินออกไปหาพวกของเจมส์ ที่ตอนนี้กำลังโยนหนังสือของเชฟกันอยู่ จนมีจังหวะนึงซีเรียสโยนพาด ทำให้เจมส์รับไม่ได้
แต่หนังสือมันลอยเข้ามือฉันพอดี
"ไงหนุ่มๆ สนุกรึเปล่าล่ะฮื้ม~ " ฉันถาม
"ขอโทษแทนเพื่อนฉันด้วยนะไคลีย์" รีมัสบอกหลังเห็นฉันเดินเข้ามา
"นายจะขอโทษแทนพวกนี้ทำไม" ฉันถามเขา
"ก็..เอ่ออ" เขาพยายามหาข้อเเก้ตัวแทนเพื่อน
ฉันไม่ฟังสิ่งที่รีมัสจะพูด ฉันเดินเข้าไปหาเจมส์
"บอกแล้วไงว่าอย่ามาเเกล้งเพื่อนฉัน นายอยากโดนหยุมหัวอีกรึไง" ฉันบอกเขา
เจมส์จับที่หัวตัวเองพรางคิดถึงตอนที่โดนยัยนี่หยุมหัว เขาพยายามแกะเท่าไหร่ก็แกะไม่ออกมือหล่อนเหนียวมากแถมดึงเจ็บด้วย นั่นทำเจมส์จำใจเดินออกมา เพื่อหลีกเลี่ยงการโดนหยุมหัว
ฉันที่เห็นเจมส์เดินออกไปก็หันไปพูดกับรีมัส
"นี่อย่าให้เพื่อนนายมากวนเพื่อนฉันอีกนะถ้ารอบหน้ามากวนอีกฉันจะหยุมหัวเขาทันทีเข้าใจนะ" ฉันบอกกับรีมัส เขาพยักหน้าเเล้วเดินตามหลังพวกนั้นไป
ฉันเอาหนังสือไปคืนให้กับเซฟจากนั้นพวกเราก็เข้าไปในปราสาทเพื่อไปกินข้าวเเล้วเข้านอนทันที
โครก~ฉันลืมตาขึ้นหลังได้ยินเสียงไม่ใช่เสียงอะไรหรอกมันคือเสียงท้องฉันร้องเอง
"เป็นอะไรของเธอ" เจ้าพีกัสสถาม
"หิวนายไปห้องครัวเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ" ฉันบอกเจ้าพีกัส
"ไม่เอาจะนอน" มันตอบกลับอย่างเย็นชา
"โธ่ ไปเป็นเพื่อนหน่อยสิ" ฉันบอกมันอีกครั้ง
มันยังคงนอนนิ่ง เลยทำให้ฉันต้องออกมาที่ห้องครัวคนเดียว ฉันแอบออกมาจากหอเเล้วเดินไปทางหอบ้านฮัฟเฟิลพัฟเพราะห้องครัวมันอยู่ใกล้กับหอนั้น ฉันเดินมาถึงประตูห้องและกำลังจะจักกะจี้ลูกเเพร แต่จู่ก็มีคนทักฉันจากด้านหลัง
"เด็กนักเรียนไม่มีสิทธิ์ออกมาเดินยามวิการ"
ฉันที่ได้ยินเสียงก็หักไปหาต้นเสียงทันที โดนพรีเฟ็คเจอจนได้แล้วเจอใครไม่เจอ กลับเจอ พรีเฟ็คบ้านสลิธรินอย่าง ลูเซียส
"เธอออกมาทำอะไร" เขาถาม
"เอ่อ..หนูแค่หิวเฉยๆค่ะเลยมาที่ห้องครัว" ฉันเผลอพูดคำว่าหนูออกไปเพราะเวลาลิลลี่จับผิดฉันได้ฉันจะใช้คำนี้พูดกับเธอ
ลูเซียสที่ได้ยินเด็กตรงหน้าพูดว่าหนูก็ชะงักเพราะไม่มีใครพูดหนูกับเขาเเท้กระทั่งนาซิซ่า
"งั้นฉันจะไม่หักคะแนนเธอแต่ฉันจะเฝ้าเธอกินเสร็จแล้วจะไปส่งที่หอดริฟฟินดอร์ และอย่าให้มีอีก" เขาพูดพร้อมเปิดประตูห้องครัว
ฉันได้เเต่ยืนงง ฉันคิดว่าเขาต้องหักคะเเนนฉันเเน่ๆเเต่กับผิดคาดฉันเดินตามเขาเข้าไปในห้องครัว ข้างในมีเอลฟ์หลายตัวที่กำลังเตรียมขอสำหรับทำอาหารพรุ่งนี้
"มีอะไรให้รับใช้หรอเจ้าค่ะ" เอลฟ์ตัวนึงเดินมาพูดกับลูเซียส เขาบอกให้มันเตรียมอาหารให้ฉันพร้อมนมอุ่นหนึ่งแก้ว ฉันที่ได้ยินเขาพูดก็ยืนเอ๋ออีกครั้งนี่เขาสั่งอาหารให้ฉันงั้นหรอ
ผ่านไปสักพักเอลฟ์ก็เอาอาหารมาให้ฉันมันเป็นแซนวิชสองชิ้นกับนมแก้วหนึ่ง ฉันนั่งกินอย่าง
อร่อยโดยลืมไปเลยว่าไม่ได้อยู่คนเดียว
ลูเซียสที่นั่งดูเด็กนี้กินพรางคิดว่าตัวแค่นี้กิน
เเซนวิช ที่ใหญ่กว่ามือเขาเข้าไปได้ไงตั้งสองอันเขาคิดว่าเธอคงกินได้แค่อันเดียวเเต่ไม่ใช่เธอกินมันหมด
ฉันที่กินเเซนวิชหมดก็กินนมอุ่นๆตาม ตอนฉันหันไปหยิบนมก็ถึงรู้ตัวว่าลูเซียสกำลังมองฉันอยู่หลังกินเสร็จฉันก็ทักเขา
"เอ่อ.รุ่นพี่มัลฟอยค่ะเสร็จแล้วค่ะ" ฉันบอกเขาที่ตอนนี้เอาแต่จ้องหน้าฉัน อย่าบอกนะว่าตอนฉันเขมือบแซนวิชเผลอทำหน้าตาหน้าเกลียดออกไปฉันที่คิดอย่างนั้นก็รู้สึกเขินขึ้นมาทันที
กว่าลูเซียสจะรู้ตัวว่าตนเองเผลอจ้องเด็กนี่ก็ตอนที่เด็กนี่มาทักเขา ทำให้เขารู้สึกตัวแล้วพาเด็กนี่มาส่งที่หอระหว่างทางไม่มีบทสนทนาใดๆจนมาถึงหอกริฟฟินดอร์
"อย่าออกมาเดินเพ่นพ่านตอนกลางคืนอีกถ้าฉันเห็นว่าเธออกมาตอนกลางคืนอีกฉันจะหักคะเเนนบ้านเธอ"เขาพูด
"ค่าารุ่นพี่ จะไม่มีอีกแล้วค่าา" ฉันพูดพร้อมบอกรหัสบ้านและเดินเข้าหอไป ลูเซียสที่เห็นอย่างนั้นเขาก็เดินตรวจเวรต่อ
มาแล้วคร้าบ ขอบคุณกำลังใจดีๆจากรี้ดทุกคนที่เข้ามาอ่านด้วยนะทำเอาไรท์เขินไปหมด555
หลังจากที่ฉันอวยตัวเองเสร็จลิลลี่ก็พาฉันลงมาห้องนั่งเล่นของบ้านที่ตอนนี้มีคริสติน่ารออยู่ ขยันตื่นเช้ากันจริงๆ ฉันได้แต่คิดในใจ
พวกเราเดินมาห้องโถงพร้อมดูตารางเรียนสำหรับวันนี้ มีเรียนปรุงยากับฮัฟเฟิลพัฟ สมุนไพรกับเรเวนคลอ ส่วนคาบบ่าย มีเรียนประวัติศาสตร์เวทมนตร์กับ สลิธีริน หลังจากนั้นคือว่าง
ฉันเดินตามลิลลี่และคริสติน่ามานั่งที่โต๊ะประจำบ้านเพื่อกินข้าวเช้าฉันนั่งลงข้างลิลลี่จากนั้นก็เริ่มหาของโปรดกิน พอพวกเรากินเสร็จก็ลงไปคุกใต้ดินเพื่อเรียนวิชาปรุงยาข้างในห้องปรุงยา มีโหลแก้วสำหรับดองสัตว์ ตู้เสบียงสำหรับนักเรียน กระดานดำ มีมุมที่เป็นอ่างน้ำ ข้างในห้องค่อนข้างเย็นกว่าที่อื่นอาจเป็นเพราะไม่มีแสงแดดเลยทำให้เย็นกว่าปกติ
ฉันนั่งลงข้างลิลลี่เกือบหน้าสุดส่วนคริสติน่าเธอนั่งกับเพื่อนของเธอที่อยู่บ้านฮัฟเฟิลพัฟ
"สวัสดีเด็กๆ" ศ.จ ทักพวกเรา
"สวัสดีครับ/ค่ะ"
"ฉัน ฮอเรซ ซลักฮอร์น" เขาแนะนำตัว
เขาเริ่มพูดเกี่ยวกับการปรุงยา สรรพคุณ ส่วนผสมต่างๆ วันนี้พวกเราเรียนเรื่องน้ำยานอนหลับ
"ใครพอจะรู้ส่วนผสมของน้ำยานอนหลับบ้าง" เขาถาม ฉันเป็นคนยกมือคนแรก
"ไหนลองว่ามาซิ คุณเอฟเวนส์คนน้อง" เขาบอกกับฉัน
"ส่วนผสมของน้ำยานอนหลับ
1ลาเวนเดอร์ 4 กิ่ง
2สมุนไพรที่ใช้ในการปรุงยามาตรฐาน 6 ส่วน
3เมือกหนอนฟลอบเบอร์ 2 ส่วน
4ช่อดอกวาเลเรียน 4 ช่อ
ค่ะศ.จ ซลักฮอร์น" ฉันตอบตามที่อ่านในหนังสือ
"เก่งมาก 10 คะแนนสำหรับการใส่ใจในการเรียน" ศ.จซลักฮอร์นให้คะเเนนพร้อมตบมือ
หลังจากนั้นเขาก็เริ่มให้นักเรียนออกมาหยิบวัตถุดิบสำหรับปรุงยานอนหลับ ให้ทำด้วยกัน2คนฉันเลยคู่กับลิลลี่ ฉันเดินออกไปหยิบวัตถุดิบส่วนลิลลี่เตรียมอุปกรณ์สำหรับทำน้ำยา
"ขั้นตอนการทำอยู่ในหนังสือใช่มั้ยไคลีย์" ลิลลี่ถาม
"ใช่ แต่หนูก็จำได้นะ เดี๋ยวหนูเตรียมให้พี่เป็นคนผสมนะ" ฉันบอกลิลลี่
"ได้ๆ แล้วต้องทำไงบ้าง" ลิลลี่ถาม
"อื้ม. ส่วนเเรก
นำกิ่งของลาเวนเดอร์ 4 กิ่ง และ สมุนไพรที่ใช้ในการปรุงยามาตรฐาน 2 ส่วน ลงไปในครกแล้วบดให้ละเอียด เติมเมือกของหนอนฟลอบเบอร์ 2 ส่วนลงในหม้อใหญ่ นำสมุนไพรที่ใช้ในการปรุงยามาตรฐานเติมลงไปในหม้ออีก 2 ส่วนต้มด้วยไฟอุณหภูมิปานกลาง 30 วินาที
ใส่ส่วนผสมในขั้นตอนแรกที่บดไว้ในครกลงไปในหม้อใหญ่โบกไม้กายสิทธิ์เล็กน้อย
ต้มทิ้งไว้ให้ครบ 53 นาที (สำหรับหม้อใหญ่ทองแดง) แล้วค่อยกลับมาทำต่อ" ฉันพูดไปและเตรียมวัตถุดิบให้ลิลลี่ใส่ลงในหม้อ
"แล้วส่วนที่สองคืออะไรหรอ" ลิลลี่ถามต่อระหว่างต้มน้ำยาทิ้งไว้"
"ส่วนที่สองคือ
นำสมุนไพรที่ใช้ในการปรุงยามาตรฐาน 2 ส่วนลงไปในหม้อปรุงยา
จุดไฟด้วยอุณหภูมิสูง 1 นาที
นำช่อดอกวาเลเรียน 4 ช่อใส่ตามลงในหม้อ
คนส่วนผสมตามเข็มนาฬิกา 7 รอบ
โบกไม้กายสิทธิ์อีกครั้งเป็นอันเสร็จสิ้นการปรุงยา" ฉันบอกลิลลี่
หลังจากรอส่วนแรกเสร็จพวกฉันก็เริ่มทำส่วนที่
สองทำจนเสร็จและเสร็จเป็นคู่แรก ศ.จซลักฮอร์น เดินมาตรวจน้ำยาของพวกเรา
"สีม่วงเข้ม น้ำยานี้ใช้ได้เก่งมากสองคน" เขาบอกหลังจากนั้นเขาก็เดินดูคู่อื่นต่อ
"ในที่สุดก็เสร็จสักทีชั่วโมงกว่าที่เรานั่งอยู่หน้าหม้อยา" ฉันพูดพร้อมบิดขี้เกียด
"สุดยอดมาก ลิลลี่ไคลีย์ พวกเธอทำกันเก่งมาก" คริสติน่าอวยพวกฉันสองคน
"อวยเกินไปแล้วคริสติน่า" ฉันบอกกับเธอ
"จริงๆนะพวกเธอน่ะเก่งมากเลย" เธอยังชมไม่ขาดปาก
"พอแล้วหน่าไปเรียนวิชาต่อไปกันเถอะ" ลิลลี่บอก
คริสติน่า เเก้เขิน
พวกฉันมาที่เรือนกระจกสำหรับเรียนสมุนไพรศาสตร์ ด้านในเต็มไปด้วยสมุนไพรหลากหลายชนิด มีทั้งสมุนไพรที่ฉันเคยเห็นและไม่เคยเห็น
"สวัสดีจ้ะเด็กๆ ฉันศ.จโพโมนา สเปราส์" ศ.จแนะนำตัว
"สวัสดีดีครับ/ค่ะ ศ.จสเปราส์"
"วันนี้เราจะเรียนเรื่องหัวต้นกระเด้งดึ๋งใครพอทราบ สรรพคุณของมันบ้าง" ศ.จสเปราส์ถาม
เด็กบ้านเรเวนคลอยกมือขึ้นตอบ
"หัวต้นกระเด้งดึ๋ง เป็นส่วนประกอบสำคัญในน้ำยาปอมเปี้ยน ซึ่งเป็นยาที่จะห่อหัวของผู้ดื่มเอาไว้ในฟักทอง หรือก็คือเปลี่ยนหัวคนดื่มเป็นฟักทองครับ" เด็กเรเวนคลอตอบ
"เก่งมาก 5คะเเนนให้เรเวนคลอ" ศ.จพูด
หลังจากนั้นศ.จสเปราส์ก็เริ่มให้พวเราปลูกต้นอ่อนของต้นกระเด้งดึ๋ง
ฉันที่ยืนปลูกอยู่ข้างลิลลี่รู้สึกเหมือนมีคนเข้ามาแทรกแค่เเทรกไม่พอแต่กับดึงเปียของฉัน ฉันหันไปมองคนที่มาแทรกก็คือ ไอ้บ้าเจมส์ พอตเตอร์
"เห้! นายจะแทรกฉันหาพระแสงอะไรไม่ทราบ" ฉันเหว่เขา
"ฉันอยากยืนตรงนี้แล้วมันจะทำไม" เขาตอบกลับ
"ออกห่างจากพี่ฉันเดี๋ยวนี้นะ"ฉันบอกเขา
"นั้นสิไปยืนที่อื่น ฉันจะอยู่กับน้องฉัน" ลิลลี่เสริม แต่เหมือนมันจะไม่เข้าหูไอ้บ้านี่เลย เมื่อกี้แทรกฉันพร้อมกับดึงเปียของฉันงั้นฉันก็จะดึงคืนก็แล้วกัน ฉันเอื้อมมือไปหยุมหัวของเจมส์แล้วลากออกมาจากลิลลี่
"โอ้ยๆ เธอจะดึงผมฉันทำไมไม่ทราบ" เขาพยายามแกะมือฉันออก
"นายเป็นคนดึงผมฉันก่อนนะเผื่อลืม" ฉันบอกเขาพร้อมปล่อยมือที่หยุมหัวเขาออกหลังจากที่กลับมายืนข้างลิลลี่แล้ว เขาที่ได้ก็ไม่พูดอะไรเเต่เขาสบัดหน้าหนีแลัวเดินไปยืนข้างซีเรียสที่อยู่ไม่ไกล
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า น้องพี่นี่เอาเรื่องจริงๆแต่เมื่อกี้น้องบอกว่า พอตเตอร์ดึงผมน้องหรอ" ลิลลี่หัวเราะออกมาหลังจากเห็นฉันหยุมหัวเจมส์ พร้อมจับฉันหันหลังและดูผมที่โดนดึงให้
"ใช่หนูเลยเอาคืนไงพี่" ฉันบอกลิลลี่ที่จัดผมให้ใหม่อยู่ จากนั้นพวกฉันก็เริ่มปลูกเจ้าต้นกระเด้งดึ๋งลงในกระถางจนหมดเวลา
หลังจากหมดเวลาทุกคนพร้อมใจกันกับหอเพราะสภาพแต่ละคนคือเลอะไปด้วยดิน พวกฉันมาเปลี่ยนเสื้อที่หอเสร็จก็ลงไปกินข้าวที่ห้องโถง ระหว่างทางพวกเราก็เจอเซฟเลยชวนกันไปกินข้าวที่ห้องโถง พอถึงเซฟก็แยกไปนั่งโต๊ะประจำบ้านของตัวเอง ส่วนฉันกับลิลลี่ก็เดินมานั่งที่โต๊ะประจำบ้านตัวเองเช่นกัน
"นี่แหละคือสวรรค์~" ฉันพูดพร้อมกับกินไก่ย่าง อย่าถามถึงน้ำฟักทองฉันได้อ้อนวอนให้รุ่นพี่ที่ออกตัวเป็นมัมมี๊ฉันเปลี่ยนเป็นน้ำเปล่าให้เเล้วเพราะกินน้ำฟักทองไม่เป็ รุ่นพี่ที่เป็นมัมมี๊ฉันชื่อ เจสสิก้า พอร์ตกับเมเบล ไลเเกน คงเป็นเลือดบริสุทธิ์จากอเมริกาละมั้งเห็นเพื่อนของมัมมี๊ทั้งสองของฉันพูด
"ถ้าอร่อยงั้นก็กินเยอะๆนะไคลีย์" รุ่นพี่เจสพูด
"ใช่ลิลลี่ก็ด้วย" รุ่นพี่เบลพูดพร้อมกับตักอาหารให้ลิลลี่
"วิชาต่อไปพวกเธอเรียนอะไรงั้นหรอ" เจสสิก้าถามเด็กๆที่เป็นลูกรักของตัวเอง
"เรียนประวัติศาสตร์เวทมนตร์ค่ะ พี่เจส" ฉันตอบกลับ
"วิชานี้น่าเบื่อจะตาย ไม่รู้ว่าศ.จดับเบิ้ลดอร์คิดยังไงให้คนตายมาสอน" เมเบลบอกเด็กๆ
"คะ คนตายงั้นหรอค่ะ" ลิลลี่ถาม เสียงสั่นนิดๆ
"ใช่แต่ไม่ต้องกลัวหรอก ศ.จ บินส์ แค่บรรยายเกี่ยวกับเรื่องสมัยก่อนให้ฟังแต่ส่วนมากแกจะหลับ" เจสสิก้าบอกกับลิลลี่ พรางหัวเราะ
"ใช่ที่เป็นอย่างนั้นเเหละเพราะเขาตายตอนหลับในคาบที่สอนเขาเเค่ไม่รู้ตัวว่าตัวเองตายเลยสอนนักเรียนต่อนะน่ะ พี่ก็ฟังจากรุ่นพี่มาอีกที" เมเบลบอกลิลลี่ ที่ตอนนี้ยิ้มออกแล้ว
ส่วนฉันที่ตอนนี้กำลังกินของหวานโดยไม่ได้สนใจใครเพราะเจ้าพุดดิ้งนี่อร่อยไม่ไหวฉันเบิ้ลไปหลายอันจนสุดท้ายก็กินไม่ลงเพราะอิ่ม
หลังกินเสร็จพวกฉันบอกลาแม่เจสและแม่เบลเพื่อไปเรียนคาบต่อไป
"เฮ้อมันน่าเบื่อจริงๆด้วย เหมือนที่พวกแม่ๆบอกไม่มีผิด" ฉันบ่นออกมา
"ก็จริง แต่ว่าแม่ๆงั้นหรอ" เซฟเห็นด้วยเเต่ว่าเขาก็ยังคงจดทุกคำพูดของศ.จบินส์อยู่ พรางถามว่าแม่ๆคือใคร
"อ๋อ เเม่ๆก็คือรุ่นพี่ในบ้านฉันนะพวกเธอยากเป็นมัมมี๊ฉัน" ฉันบอกเขา
"แปลกดีนะ"เขาพูด
"ฮ่าๆๆ ไม่แปลกหรอกพวกพี่เขาคงเอ็ดดูฉัน นายอยากได้มัมมี๊มั้ยล่ะ ฉันเป็นให้ได้นะ" ฉันพูดแหย่เขา
"เธอต้องอายุมากกว่าฉันเหมือนรุ่นพี่พวกนั้นไม่ใช่หรอถึงจะเป็นมัมมี๊อะไรนี่ได้" เขาถาม
"โธ่ เซฟต่อให้ฉันยังเป็นเด็กแรกเกิดแต่ถ้าใจมันอยากเป็นมัมมี๊อะไรก็ห้ามไม่ได้ ถามเงี้ย
อย่างให้ฉันเป็นอะป่าว" ฉันพูดให้เขาฟังพร้อมกับเเหย่เขาอีกรอบ
เขาหันหน้าหนีและเขียนต่อ เเหม่~ เขินละสิ๊ ฉันดูออกนะ ว่าเขิน
หลังจากเรียนเสร็จทุกคนก็ออกจากห้องเเละหาที่นั่งคุยกันเพราะต่อไปเป็นคาบว่าง พวกฉันเลยมานั่งเล่นใต้ต้นไม่ใกล้ทะเลสาบ ส่วนคริสติน่าขอไปอยู่กับเพื่อนที่อยู่ฮัฟเฟิลพัฟ
"จะขยันไปไหนเนี่ยเซฟ" ฉันพูดขึ้นหลังเห็นเขาเอาหนังสือเรียนขึ้นมาอ่าน
"อ่านเตรียมไว้ เธอไม่อ่านหรอ" เขาพูดพร้อมกับถาม
"หึ ไม่อ่านหรอกนายอ่านไปเลย" ฉันพูดพร้อมยิ้มเเห้งไปให้
นั่งสักพักฉันก็ขอตัวมาเข้าห้องน้ำระหว่างเดินมาก็สวนกับกลุ่มของเจมส์ ฉันตัดสินใจไม่ไปห้องน้ำเลยเดินกลับมาแอบดูว่าพวกของเจมส์ว่าจะทำอะไร พวกนั้นเดินไปหาเรื่องเชฟจริงด้วย
ด้านเซฟและลิลลี่
"ดูสิว่าเราเจอใคร" เจมส์พูด
"ก็สเนิฟเวอร์รัสไงล่ะเพื่อน" ซีเรียสตอบเจมส์
"ไปให้พ้นพวกฉันซะ" เซเวอร์ร้สพูด
"ถ้าไม่แล้วจะทำไม" เจมส์พูดพร้อมแย่งเอาหนังสือของเซฟไปโยนเล่นกับซีเรียส
"เจมส์นายเอาหนังสือคืนสเนปเถอะ" รีมัสบอกเจมส์
เจมส์ไม่ฟังรีมัสห้ามสักนิด ฉันที่แอบดูมาสักพักก็รู้สึกทนไม่ไหวจึงเดินออกไปหาพวกของเจมส์ ที่ตอนนี้กำลังโยนหนังสือของเชฟกันอยู่ จนมีจังหวะนึงซีเรียสโยนพาด ทำให้เจมส์รับไม่ได้
แต่หนังสือมันลอยเข้ามือฉันพอดี
"ไงหนุ่มๆ สนุกรึเปล่าล่ะฮื้ม~ " ฉันถาม
"ขอโทษแทนเพื่อนฉันด้วยนะไคลีย์" รีมัสบอกหลังเห็นฉันเดินเข้ามา
"นายจะขอโทษแทนพวกนี้ทำไม" ฉันถามเขา
"ก็..เอ่ออ" เขาพยายามหาข้อเเก้ตัวแทนเพื่อน
ฉันไม่ฟังสิ่งที่รีมัสจะพูด ฉันเดินเข้าไปหาเจมส์
"บอกแล้วไงว่าอย่ามาเเกล้งเพื่อนฉัน นายอยากโดนหยุมหัวอีกรึไง" ฉันบอกเขา
เจมส์จับที่หัวตัวเองพรางคิดถึงตอนที่โดนยัยนี่หยุมหัว เขาพยายามแกะเท่าไหร่ก็แกะไม่ออกมือหล่อนเหนียวมากแถมดึงเจ็บด้วย นั่นทำเจมส์จำใจเดินออกมา เพื่อหลีกเลี่ยงการโดนหยุมหัว
ฉันที่เห็นเจมส์เดินออกไปก็หันไปพูดกับรีมัส
"นี่อย่าให้เพื่อนนายมากวนเพื่อนฉันอีกนะถ้ารอบหน้ามากวนอีกฉันจะหยุมหัวเขาทันทีเข้าใจนะ" ฉันบอกกับรีมัส เขาพยักหน้าเเล้วเดินตามหลังพวกนั้นไป
ฉันเอาหนังสือไปคืนให้กับเซฟจากนั้นพวกเราก็เข้าไปในปราสาทเพื่อไปกินข้าวเเล้วเข้านอนทันที
โครก~ฉันลืมตาขึ้นหลังได้ยินเสียงไม่ใช่เสียงอะไรหรอกมันคือเสียงท้องฉันร้องเอง
"เป็นอะไรของเธอ" เจ้าพีกัสสถาม
"หิวนายไปห้องครัวเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ" ฉันบอกเจ้าพีกัส
"ไม่เอาจะนอน" มันตอบกลับอย่างเย็นชา
"โธ่ ไปเป็นเพื่อนหน่อยสิ" ฉันบอกมันอีกครั้ง
มันยังคงนอนนิ่ง เลยทำให้ฉันต้องออกมาที่ห้องครัวคนเดียว ฉันแอบออกมาจากหอเเล้วเดินไปทางหอบ้านฮัฟเฟิลพัฟเพราะห้องครัวมันอยู่ใกล้กับหอนั้น ฉันเดินมาถึงประตูห้องและกำลังจะจักกะจี้ลูกเเพร แต่จู่ก็มีคนทักฉันจากด้านหลัง
"เด็กนักเรียนไม่มีสิทธิ์ออกมาเดินยามวิการ"
ฉันที่ได้ยินเสียงก็หักไปหาต้นเสียงทันที โดนพรีเฟ็คเจอจนได้แล้วเจอใครไม่เจอ กลับเจอ พรีเฟ็คบ้านสลิธรินอย่าง ลูเซียส
"เธอออกมาทำอะไร" เขาถาม
"เอ่อ..หนูแค่หิวเฉยๆค่ะเลยมาที่ห้องครัว" ฉันเผลอพูดคำว่าหนูออกไปเพราะเวลาลิลลี่จับผิดฉันได้ฉันจะใช้คำนี้พูดกับเธอ
ลูเซียสที่ได้ยินเด็กตรงหน้าพูดว่าหนูก็ชะงักเพราะไม่มีใครพูดหนูกับเขาเเท้กระทั่งนาซิซ่า
"งั้นฉันจะไม่หักคะแนนเธอแต่ฉันจะเฝ้าเธอกินเสร็จแล้วจะไปส่งที่หอดริฟฟินดอร์ และอย่าให้มีอีก" เขาพูดพร้อมเปิดประตูห้องครัว
ฉันได้เเต่ยืนงง ฉันคิดว่าเขาต้องหักคะเเนนฉันเเน่ๆเเต่กับผิดคาดฉันเดินตามเขาเข้าไปในห้องครัว ข้างในมีเอลฟ์หลายตัวที่กำลังเตรียมขอสำหรับทำอาหารพรุ่งนี้
"มีอะไรให้รับใช้หรอเจ้าค่ะ" เอลฟ์ตัวนึงเดินมาพูดกับลูเซียส เขาบอกให้มันเตรียมอาหารให้ฉันพร้อมนมอุ่นหนึ่งแก้ว ฉันที่ได้ยินเขาพูดก็ยืนเอ๋ออีกครั้งนี่เขาสั่งอาหารให้ฉันงั้นหรอ
ผ่านไปสักพักเอลฟ์ก็เอาอาหารมาให้ฉันมันเป็นแซนวิชสองชิ้นกับนมแก้วหนึ่ง ฉันนั่งกินอย่าง
อร่อยโดยลืมไปเลยว่าไม่ได้อยู่คนเดียว
ลูเซียสที่นั่งดูเด็กนี้กินพรางคิดว่าตัวแค่นี้กิน
เเซนวิช ที่ใหญ่กว่ามือเขาเข้าไปได้ไงตั้งสองอันเขาคิดว่าเธอคงกินได้แค่อันเดียวเเต่ไม่ใช่เธอกินมันหมด
ฉันที่กินเเซนวิชหมดก็กินนมอุ่นๆตาม ตอนฉันหันไปหยิบนมก็ถึงรู้ตัวว่าลูเซียสกำลังมองฉันอยู่หลังกินเสร็จฉันก็ทักเขา
"เอ่อ.รุ่นพี่มัลฟอยค่ะเสร็จแล้วค่ะ" ฉันบอกเขาที่ตอนนี้เอาแต่จ้องหน้าฉัน อย่าบอกนะว่าตอนฉันเขมือบแซนวิชเผลอทำหน้าตาหน้าเกลียดออกไปฉันที่คิดอย่างนั้นก็รู้สึกเขินขึ้นมาทันที
กว่าลูเซียสจะรู้ตัวว่าตนเองเผลอจ้องเด็กนี่ก็ตอนที่เด็กนี่มาทักเขา ทำให้เขารู้สึกตัวแล้วพาเด็กนี่มาส่งที่หอระหว่างทางไม่มีบทสนทนาใดๆจนมาถึงหอกริฟฟินดอร์
"อย่าออกมาเดินเพ่นพ่านตอนกลางคืนอีกถ้าฉันเห็นว่าเธออกมาตอนกลางคืนอีกฉันจะหักคะเเนนบ้านเธอ"เขาพูด
"ค่าารุ่นพี่ จะไม่มีอีกแล้วค่าา" ฉันพูดพร้อมบอกรหัสบ้านและเดินเข้าหอไป ลูเซียสที่เห็นอย่างนั้นเขาก็เดินตรวจเวรต่อ
มาแล้วคร้าบ ขอบคุณกำลังใจดีๆจากรี้ดทุกคนที่เข้ามาอ่านด้วยนะทำเอาไรท์เขินไปหมด555
*ยังไม่ตรวจคำผิด*
*เดี๋ยวมาเเก้ให้ใหม่ถ้าเกิดไม่สนุุกฮะ*
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น