คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : เรียนวันแรก
ฉันถูกลิลลี่ปลุกแต่เช้า เช้าจริงนี่พึ่งตี5เองนะฉันลุกขึ้นทำหน้างอใส่ลิลลี่
"อย่าทำหน้างอไคลีย์ลุกไปอาบได้แล้ว" ลิลลี่บอกฉัน
"แต่นี่พึ้งตี5เองนะคะพี่ลิลลี่" ฉันงอแงใส่ลิลลี่
"ไม่มีแต่รีบลุกไปได้แล้วพี่จะทำผมให้" ลิลลี่บอก
ฉันจำใจเดินเข้าห้องน้ำทั้งที่อยากกระโดดใส่ที่นอนต่อ หลังจากฉันอาบน้ำเสร็จก็มานั่งหน้าโต๊ะเครื่องแป้งและให้ลิลลี่ทำผมให้ ฉันปล่อยให้ลิลลี่ทำผมส่วนฉันนั่งตาปิดเข้าญาน ผ่านไปสักพักลิลลี่ก็สกิดและบอกว่าทำผมให้เสร็จแล้ว ฉันลืมตาขึ้นมองผลงานของพี่ลิลลี่มัดเป็นผมแกละยกสูงและปล่อยปอยลงมานิดหน่อย
"สวยมากพี่" ฉันบอกกับเธอ
"แน่นอนพี่ทำซะอย่าง" ลิลลี่พูดพร้อมกับยิ้ม
"จ้า ไปกันเถอะหิวแล้ว" ฉันบอกกับลิลลี่ ส่วนเจ้าพีกัสน่าจะออกไปนอกปราสาทเพื่อสำรวจ เราเดินมาที่ห้องโถงและมานั่งที่โต๊ะ
กินไปสักพักพรีเฟ็คก็เอาตารางเรียนมาให้คาบเช้าเรียนแปลงร่างกับสลิธีริน ส่วนคาบบ่ายเรียนคาถากับสลิธีรินอีกเช่นกัน วันนี้เรียนแค่สองวิชา
หลังกินเสร็จฉันกับลิลลี่ก็ลุกไปหาเชฟที่โต๊ะหลังเห็นว่าเขากินเสร็จแล้ว
"หวัดดีเซฟ"ลิลลี่ทัก
"ไงทั้งสอง คาบเช้าเราเรียนด้วยกัน" เซฟทักพวกเรา
"ใช่ งั้นเราไปกันเถอะ" ฉันตอบกลับเซฟแล้วพวกเราก็เดินหาห้องเรียนระหว่างเดินก็มีเด็กบ้านอื่นมองมาที่พวกเราไม่หยุด และหันไปชุบชิบกัน ฉันจับมือเซฟและลิลลี่ให้เดินไปที่ห้องเรียนไม่ต้องไปสนใจพวกนั้น พวกเราเดินมาถึงห้องเรียนเเละเข้าไปนั่งด้านหน้าแต่ที่มันนั่งได้แค่สองคนฉันเลยให้ลิลลี่กับเซฟนั่งด้วยกันฉันนั่งด้านหลังพวกเขา นั่งไปสักพักก็มีคนมาสะกิด
"เอ่อ..นั่งด้วยได้รึเปล่า" คนสะกิดถามฉัน
"ได้สิเชิญเลย" ฉันตอบกลับ
"ฉัน คริสติน่า เจฟ" เธอแนะนำตัว
"ฉันไคลีย์ เอฟเวนส์ ส่วนคนนั่งด้านหน้าฉันลิลลี่พี่สาวฝาแฝดฉันและเซเวอร์รัส สเนป เพื่อนพวกเราเอง" ฉันแนะนำลิลลี่และเซฟให้คริสฟัง
"ยินดีที่ได้รู้จักทุกคน" คริสติน่าพูดกับลิลลี่และเชฟ
"ยินดีเช่นกัน" ลิลลี่ตอบ
"อืม"เซฟตอบสั้นๆได้ใจความ
หลังจากนั้น ศ.จ มักกอนนากัลก็เข้าและเริ่มสอน หลังสอนไปได้สักพักเธอก็สั่งงาน
"เอาล่ะ ให้นักเรียนเขียนสิ่งที่ฉันพูดมาท้้งหมดลงในกระดาษส่งท้ายคาบ" ศ.จสั่ง
ฉันเริ่มเขียนสิ่งที่ฉันจำได้ลงกระดาษตัวหนังสือก็ใช้ได้อยู่นะสมกับที่ฉันหัดเขียนกับลิลลี่ที่บ้าน
ในที่สุด!ฉันก็เขียนเสร็จ ดีที่ไม่ใช่คนสุดท้ายยังเหลือคนอื่นอีกเยอะ ผ่านไปสักพักทุกคนก็เขียนเสร็จและศ.จมักกอนนากัลก็บอกให้แต่ละบ้านเก็บบ้านใครบ้านมันหลังเก็บเสร็จพวกเราก็เดินออกจากห้องเรียนมาที่ห้องโถง
"หิวไม่ไหวแล้ว~"ฉันร้องเพราะตอนนี้หิวมาก
"ใจเย็นสิไคลีย์ ใกล้ถึงแล้ว" ลิลลี่บอกกับฉัน
"โถ่พี่คนมันหิวอะ" ฉับตอบกลับลิลลี่
"ทนอีกหน่อยหน่าใกล้ถึ.." เซฟพูดแต่ยังพูดไม่จบเขาก็ล้มลงไปกองกับพื้น
"เห้ยเชฟ!" ฉันตะโกนเรียกเขา
"โทษที สนิฟเวลลัส ฉันมองไม่เห็น" เจมส์พูดใส่เชฟพร้อมหันไปหัวเราะกับซีเรียส
ฉันกับลิลลี่จับเซฟลุกขึ้นมาจากพื้นและเก็บอุปกรณ์การเรียนให้เขาด้วยพอฉันเก็บของให้เซฟเสร็จก็หันไปมองเจมส์ ที่พูดใส่เชฟ
"ตานายบอดรึไงถึงมองไม่เห็น" ฉันพูดใส่เจมส์
"แล้วเธอมายุ่งอะไรด้วย" ซีเรียสตอบกลับ
"นั้นสิพวกฉันไม่ได้ยุ่งกับเธอสักหน่อย" เจมส์เสริม
"ยุ่งกับเพื่อนฉันก็เหมือนยุ่งกับฉันเเล้วย่ะ" ฉันพูด
"หรอถ้างั้นฉันตีเพื่อนเธอก็เหมือนฉันตีเธองั้นสิ" เขาถามกลับอย่างกวนๆ
"ถ้ากล้าตีเพื่อนฉัน ฉันก็ตีเพื่อนนายได้เหมือนกัน " ฉันตอบเขาพร้อมมองไปที่ซีเรียส ซีเรียสที่เห็นแบบนั้นก็ถอยออกห่าง และหลบไปอยูหลังเจมส์ทันที
"ฝากไว้ก่อนเถอะ" เขาบอก เพราะตอนนี้ซีเรียสที่หลบหลังเขาตอนนี้วิ่งหนีเรียบร้อยแล้ว
"อย่าลืมมาเอาคืนล่ะ" ฉันตะโกนใส่เขาหลังจากที่เขาเดินออกไป
"ไม่เป็นไรนะเซฟ" ลิลลี่ถาม
"ไม่เป็นไรหรอก ไปกินข้าวกันเถอะไคลีย์หิวไม่ใช่รึไง" เขาตอบลิลลี่และหันมาถามฉัน
"งั้นไปกัน" ฉันจับมือพวกเขามาที่ห้องโถงและปล่อยให้เซฟไปนั่งกินข้าวที่โต๊ะประจำบ้าน
หลังจากกินเสร็จฉันและลิลลี่ก็เดินไปหาเชฟและพากันไปเรียน พวกเราเข้าไปนั่งด้านหน้าเซฟนั่งกับลิลลี่ส่วนฉันนั่งกับคริสติน่า... ไม่ใช่ละ ใครเนี่ย
เหมือนคนที่ฉันมองจะรู้สึกตัวจึงหันมามอง
"เอ่อ..ฉันรีมัส ลูปิน นั่งด้วยนะ" เขาเเนะนำตัว
อ่อก็นึกว่าใครที่แท้รีมัส ลูปินนี้เองฉันลืมไปได้ไงเนี่ย
"อืม ฉันไคลีย์ เอฟเวนส์" ฉันเเนะนำตัวกลับหลังจาก นั้นศ.จก็เข้ามาสอน
"สวัสดีเด็กๆ ฉันศ.จ ฟีเรียส ฟวิตวิก เราจะมาเริ่มกันที่คาถาง่ายกันก่อน พูดตามฉันนะ โบกนิดสะบัดหน่อย วิงการ์เดียม เลวีโอซ่า พร้อมกัน" เขาสั่งนักเรียน
"โบกนิดสะบัดหน่อย วิงการ์เดียม เลวีโอซ่า" ทุกคนพูดพร้อมกัน
"ดีๆ งั้นลองเสกแบบนี้ดู วิงการ์เดียม เลวีโอซ่า" เขาเสกไปที่ขนนกตรงหน้าหลังจากนั้นมันก็ลอยขึ้น
ทุกคนได้ขนนกกันคนละอันจากนั้นก็เริ่มเสกไปที่ขนนก ฉันนั่งมองทุกคนเริ่มเสกอย่างตั้งใจ
"ทำไมเธอถึงไม่เสกล่ะ" รีมัสถามฉัน
"อ๋อขอดูคนอื่นก่อนน่ะค่อยทำ"ฉันตอบเขา
"ลองเลยสิ จะได้รู้ว่าเธอทำได้รึเปล่า" เขาบอก
"ก็ได้ ฉันจะลอง" ฉันบอกเขาและหันมามองขนนกตรงหน้า
"วิงการ์เดียม เลวิโอซ่า" ฉันชี้ใช่ขนนกจากนั้นมันก็ค่อยๆลอยขึ้นจนถึงเพดานห้อง
แปะ แปะ "เก่งมาก ให้กริฟฟินดอร์ 10คะเเนน" ศ.จ
ตบมือกล่วชมพร้อมให้คะแนน
"สุดยอด สอนฉันหน่อยสิ" รีมัสพูดกับฉันจากนั้นฉันก็สอนทุกคนที่ขอให้ช่วยสอน สอนแบบเดาๆทั้งนั้น
เมื่อเรียนเสร็จทุกคนก็ออกจากห้องเรียน
"น้องฉันนี่เก่งจังนะ" ลิลลี่พูด
"อยู่แล้วจ้าพี่" ฉันตอบกลับแบบกวนๆนิดหน่อย
"ยังเหลืออีกตั้ง2ชั่วโมงเราไปอ่านหนังสือกันมั้ย" เซฟชวน
"ก็ดีเหมือนกัน น้องจะไปด้วยมั้ย" ลิลลี่ตอบเชฟและหันมาถามฉัน
"ไปสิเเต่ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะเดี๋ยวตามไปค่ะ" ฉันบอกลิลลี่ เพราะตอนนี้ปวดเยี่ยวไม่ไหวแล้ว
ลิลลี่กับเชฟเดินไปถามทางไปห้องสมุดกับรุ่นพี่ส่วนฉันเดินหาห้องน้ำจ้า ฉันเดินขึ้นชั้นสองและตรงไปที่ห้องน้ำของ เมอร์เทิล ไม่รู้ที่อื่นอยู่ตรงไหนรู้แต่ของเมอร์เทิลฉันเดินมาหน้าห้องน้ำ และเปิดประตูเข้าไปด้านในช้าๆ
"หวัดดี มีใครอยูมั้ย" ฉันร้องออกไป สักพักก็มี วิญญาณผู้หญิงผมแกละลอยออกมาจากห้องส้วมแล้วตรงมาหาฉันที่หน้าประตู
"เธอเป็นใคร! เธอจะมาเยาะเย้ยฉันใช่มั้ย" เมอร์เทิลพูด
"เดี๋ยวใจเย็นๆฉันเเค่จะขอเข้าห้องน้ำหน่อยไม่ไหวแล้ว" ฉันบอกกับเธอพร้อมวิ่งไปที่ห้องส้วม
หลังฉันทำธุระเสร็จก็ออกจากห้องส้วมมาตรงอ่างล้างหน้าฉันเห็นเมอร์เทิลลอยอยู่ตรงนั้น
"ขอบคุณสำหร้บห้องน้ำนะ" ฉันบอกเธอ
"เธอไม่ได้จะมาล้อฉันเหมือนคนอื่นใช่มั้ย" เมอร์เทิลถามฉัน
"เปล่าสักหน่อย แล้วทำไมฉันต้องล้อเธอด้วย" ฉันถามเธอ
"ทุกคน ฉันหมายถึงตอนฉันมีชีวิตฉันจะโดนล้อเรื่องเเว่นโดนแกล้งตลอด" เธอบอกกับฉัน
"ฉันไม่ทำอย่างนั้นหรอก งั้น...มาเป็นเพื่อนกันมั้ย"
ฉันถาม
"จริงหรอ! เธอไม่ได้โกหกฉันใช่มั้ย" เธอถามฉันอย่างตื่นเต้นหลังจากที่ฉันขอเธอเป็นเพื่อน
"จริงสิ ฉันไม่โกหกเธอหรอก จริงสิ ฉันไคลีย์ เอฟเวนส์เรียกไคลีย์ก็ได้ไหนๆก็เป็นเพื่อนกันแล้ว"
"อืม! ไคลีย์ ฉันเมอร์เทิล เอลิซาเบธ วอร์เรช" เมอร์เทิลแนะนำตัว เต็มยศเชียว
"ยินดีที่ได้รูจัก เมอร์เทิล ไว้ฉันจะมาหาอีกนะพอดีฉันนัดพี่ฉันไปอ่านหนังสือนะ ไว้ฉันจะพาพี่มาทำความรู้จักเธอ เเต่ว่าเธอพอจะบอกทางไปห้องสมุดให้ฉันหน่อยได้มั้ย" ฉันบอกเธอพร้อมขอให้เธอบอกทางไปห้องสมุด เมอร์เทิลยินดีบอกทางให้
ฉันขอบคุณเธอเเละไปหาลิลลี่กับเซฟที่ห้องสมุด
ฉันมาถึงห้องสมุดและหาลิลลี่กับเชฟพวกเขานั่งอยู่ข้างหน้าต่างหลังสุด ฉันเดินไปหาเชฟกับลิลลี่
"มาแล้วจ้า โทษทีหาห้องน้ำนานไปหน่อย แหะ"
ฉับบอกลิลลี่และเชฟ
"ไม่เป็นไร เลือกหนังสือมาอ่านสิ" ลิลลี่ตอบหลังฉันนั่งลงข้างๆเธอ ลิลลี่ให้ฉันนั่งข้างหน้าต่าง
"แป็บเดียวหนูขอนอนก่อนได้มั้ยง่วงอะ" ฉันบอกเธอ
"ตามใจจ้ะคุณน้อง" ลิลลี่บอกฉันหลังจากนั้นฉันก็ฟุบหน้าลงและหลับไปเลยจ้า แป็บเดี๋ยวไม่มีอยู่จริงฉันตื่นขึ้นมาก็เห็นลิลลี่และเซฟนั่งอ่านหนังสืออยู่เหมือนเดิมแต่ข้างนอกเริ่มมืดแล้ว
"ตื่นแล้วหรอ ไหนบอกแป็บเดียว" เซฟถามแบบติดตลก
"ก็ใช่ไงแป็บเดียว แป็บเดียวก็จะค่ำแล้ว ฮ่าๆๆ" ฉันตอบเขา
"หิวรึยัง" ลิลลี่ถาม
"ยังเลย แต่หนูขอไปเดินเล่นให้หายง่วงหน่อยนะ" ฉันตอบลิลลี่
"โอเครงั้นเจอกันที่ห้องโถงเลยนะ" ลิลลี่บอก ฉันพยักหน้าให้และเดินออกไป
ฉันเดินงัวเงียออกมา เพราะมัวแต่ขยี้ตาจนทำให้ฉันเดินชนใครก็ไม่รู้ จนของของคนนั้นตกกระจาย ฉันรีบขอโทษเขา ทันที
"ขอโทษค่ะ" ฉันขอโทษเขาเเละรีบเก็บของช่วยจนไม่ทันได้สังเกตุว่าคือใครจนเก็บของเสร็จเเละยื่นส่งคืนถึงได้รู้ ว่าคนที่ฉันชนคือ ลูเซียส มัลฟอย
"เอ่อ..ขอโทษค่ะรุ่นพี่" ฉันขอโทษเขาอีกครั้งหลังรู้ว่าเขาคือใคร เจอมินิบอส
"ทีหลังหัดเดินระวังบ้าง รู้มั้ยว่าของวพวกนี้มันแพงแค่ไหนชาตินี้เธอก็ใช้คืนให้ไม่หมดหรอกนะ" เขาบอกฉัน แหม่พ่อคุ๊ณไม่รู้ซะเเล้วว่าฉันคนนี้เนี่ยเเหละที่ สามารถซื้อให้ได้ทุกอย่างที่คุณอยากได้ ขอเพียงเเค่เอ่ยปากขอ ฉันเปย์หมดหน้าตักนะจ๊ะ เเต่ติดตรงที่เขามีเมียแล้ว
"ค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ" ฉันบอกเขา และกำลังเดินออกมา
"เดี๋ยว" เขาทักฉัน
"ว่าไงค่ะ" ฉันหันกลับไปหาเขาและถาม
"พ่อฉันฝากนี้มาให้ ฉันไม่ได้อยากยุ่งอะไรด้วยหรอกนะ" เขาพูดพร้อมกลับยื่นกล่องสีดำมาให้ ฉันได้แต่คิดว่าฉันอุตส่าห์จะไม่ยุ่งด้วยแล้วนะ ไม่เอาได้ไหมเนี่ย
"ไม่เอาได้มั้ยค่ะ"ฉันถามเขา
"คงไม่ได้พ่อฉันให้เธอใส่ต่อหน้าฉันเพื่อยืนยันว่ามันถึงเธอแล้ว รีบๆเอาไปใส่ซะฉันไม่มีเวลามายืนรอเธอหรอกนะ" เขาตอบพร้อมทำหน้าตาย
ฉันรับกล่องแหวนนั้นมาและเปิดออกข้างในเป็นแหวนเพชรที่เป็นรูปอินฟินิตี้ ด้านในสลักคำว่า
ABX.M ฉันที่เห็นก็เกาหัวเลยเพราะไม่รู้ว่ามันย่อมาจากอะไร แต่เดี๋ยวนะ ABX.Mหรือว่า ย่อมาจาก
Abraxas malfoy ต้องใช่แน่ๆ ฉันที่คิดได้ว่าตัวย่อมันย่อมาจากคำว่าอะไรก็เงยหน้ามองมัลฟอยคนลูกเขาเองก็มองมาที่ฉันเหมือนกัน
"เอ่อ..ต้องใส่จริงเหรอค่ะ" ฉันถามเขา
"ใช่รีบๆใส่ซะ ฉันไม่มีเวลาว่างขนาดนั้นนะ" เขาตอบ แล้วยืนจ้องฉัน เหมือนฉันทำความผิดร้ายเเรงอย่างนั้นเเหละ ถ้ามีคนมาเห็นคงคิดว่าฉันกับเขากำลังมีเรื่องกัน แต่โชคดีหน่อยตรงที่พวกเรายืนมันไม่มีคน
"ก็ได้ค่ะ" ฉับตอบเขาเเล้วเอาแหวนมาใส่ฉันใส่ไว้ นิวชี้
"แค่นี้ใช่มั้ยค่ะ" ฉันถามเขา เพราะจะได้ไปที่อื่นสักที
"อืม..เเค่นี้เเหละฉันเสียเวลากับเธอมาเยอะเเล้ว" เขาตอบพร้อมกับเดินออกไป หลังจากเขาเดินออกไปฉันก็ถอดแหวนออกแต่มันติดที่ว่ามันดึงไม่ออก
ฉันพยายามดึง พยายามหมุนก็แล้วมันก็ไม่ออกฉันทำอย่างนี้หลายนาทีจนถอดใจ
ฉันเดินออกมาสูดอากาศหลังงุดหงิดกับแหวนมาหลายนาที ฉันเดินมาที่ทะเลสาปเพื่อนั่งดูพระอาทิตย์ตก และดูหมึกยักษ์ขึ้นที่มาบนผิวน้ำ หมึกตัวนั้นยกหนวดขึ้นมาทักทายฉัน ฉันก็ทักทาย กลับเเต่พอเห็นหนวดหมึกแล้วคิดถึงน้ำจิ้มซีฟู้ดโว้ย
ไม่รู้ว่าฉันนั่งมองหมึกนั้นพร้อมกับคิดถึงน้ำจิ้มซีฟู้ดนานแค่ไหน จนมีคนทักฉัน
"น้ำลายไหลหมดแล้ว"
ฉันที่ได้ยินเสียงคนทักว่าน้ำลายไหลก็รีบเช็ดทันทีคนที่ทักก็คือ ศ.จ ดัมเบิลดอร์
"สวัสดีตอนเย็นค่ะ ศ.จ ดัมเบิลดอร์" ฉันทักเขา
"สวัสดีเช่นกันคุณ เอฟเวนส์ มาทำอะไรตรงนี้ทำไมไม่เข้าไปด้านในล่ะ" เขาถาม
"อ๋อ..หนูกำลังเข้าไปคะศ.จ" ฉันบอกเขา
"นอนหลับสบายดีใช่มั้ย" เขาถาม
"ก็ดีค่ะศ.จ" ฉันตอบ
"แล้วฝันอะไรรึเปล่า" เขาถามฉันอีก
"ไม่ฝันอะไรนะคะปกติทุกอย่าง" ฉันตอบเขา
"งั้นหรอ..งั้นก็ดีแล้วคุณควรเข้าไปกินข้าวได้แล้ว" เขาบอกฉันหลังจากนั้นฉันก็ขอตัวมาที่ห้องโถงฉันมองหาลิลลี่อยูสักพักฉันก็เห็นลิลลี่นั่งอยู่ข้าง ไอ้บ้าเจมส์ พอตเตอร์ ฉันรีบวิ่งไปนั่งเเทรกตรงกลาง ดูเหมือนว่าลิลลี่ก็กำลังงุดหงิด ให้เจ้าบ้านั้นเหมือนกัน
"ไงพี่ลิลลี่หนูมาแล้ว~" ฉันพูดพร้อมแทรกตัวนั่งตรงกลางระหว่าง เจมส์ และลิลลี่
"ไม่มีมารยาท!" เจมส์โวย
"โทษทีพอดีมารยาทฉันมีไว้ให้คนที่มีมารยาทกับฉันก่อนย่ะ" ฉันตอบเขาพร้อมกับเบะปากให้
"อยากินไก่จังคะพี่ลิลลี่" ฉันอ้อนลิลลี่และยิ้มไปให้เจ้าพอตเตอร์ ทำไม่ได้ล่ะสิ
"นี่จ้ะไคลีย์ เอาอะไรอีกมั้ย" ลิลลี่ถาม
"เอาแค่นี้ก่อนค่ะ ขอบคุณค่ะพี่" ฉันตอบลิลลี่หลังเธอยื่นจานไก่ให้
"สองพี่น้องนี้น่ารักจังนะ" รุ่นพี่ผู้หญิงในบ้านแซว
"นั้นสิ ฉันอยากมีน้องไว้อ้อนเเบบนี้บ้างจัง" รุ่นพี่ในบ้านอีกคนเสริม
ได้เวลาที่ฉันต้องใช้ความน่ารักมัดใจพวกพี่ๆในบ้านเเล้วฉันที่คิดได้อย่างนั้นก็เริ่มอ้อนพวกพี่ๆในบ้านทันที เเต่ยังไม่ทันได้อ้อนลิลลี่ก็พูดขึ้น
"น้องของหนูถึงจะน่ารักอย่างนี้แต่มึนใช่เล่นเลยนะคะๆ ลิลลี่พูดติดตลกออกไป
"โถ่พี่อะ หนูไม่ได้มึนขนาดนั้นสักกะหน่อย" ฉันตอบ พร้อมกับกินไก่เเก้เขิน
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ถึงจะมึนพวกพี่ก็ยอมเป็นมัมมี๊ของน้องนะ" ฉันมองรุ่นพี่พร้อมคิดว่า รุ่ในนพี่แม่งเอาจริงว่ะ
หลังจากกินข้าวเสร็จพรีเฟ็คแต่ละบ้านก็พาทุกคนในบ้านเข้าหอแต่บ้างคนก็ยังไม่ขึ้นไปนอนแต่อ่านหนังสืออยู่ห้องนั่งเล่น ฉันเองก็นั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ห้องนั่งเล่นของหอเช่นกัน หนังสือที่อ่านไม่ใช่หนังสือเรียนแต่อย่างใดแต่มันคือหนังสือเกี่ยวกับผีไทย ฉันไปเจอมันอยู่ร้านขายหนังสือในตรอกไดแอกอนก็เลยหยิบมาไว้อ่านมันเป็นภาษาไทยทั้งหมด ถึงว่าไม่มีคนซื้อ ฉันอ่านมาได้สักพัก ก็ขึ้นหอไปนอนส่วนลิลลี่ขออ่านหนังสือกับคริสติน่าต่ออีกสักหน่อยค่อยตามขึ้นมา ฉันเดินมาถึงห้องก็เห็น นกอินทรีพร้อมจดหมาย
"จดหมายของฉัน" ฉันถามมัน
"ถ้าไม่ใช่ของเธอเเล้วมันของใครถามไม่คิดเจ้ามนุษย์นี่" มันพูดออกมาเหมือนฉันฟังไม่ออก โทษทีพอดีฟังออก
"ก็แค่ถามเองอารมณ์ร้อนจังเรา" ฉันพูดพร้อมเดินไปหยิบจดหมายมา
"เธอฟังฉันออก" มันถาม
"ก็ใช่ แล้วนี่จดหมายของใคร" ฉันตอบมันพร้อมกับถาม เพราะจดหมายตอบของแม่พ่อและพี่เพ็ตก็ได้มาแล้ว
"จากตระกูล มัลฟอย" มันตอบ
"ห้ะ ส่งมาทำไม" ฉันพึมพำออกไป
"รีบอ่านและรีบตอบกลับด้วยฉันรอรับอยู่" มันบอก
ฉันที่ได้ยินมันพูดก็เริ่มเเกะจดหมายซองสีเขียวเข้มจนเกือบดำ ด้านหน้ามีสัญลักษณ์ รูปงูตรงที่เปิด ฉันเปิดและเริ่มอ่านด้านใน
ถึง ไคลีย์ เอฟเวนส์
เธอคงได้แหวนจากลูกชายฉันแล้ว แต่ฉันไม่คิดว่าเธอจะกล้าปฏิเสธแหวนที่ฉันให้ลูกชายของฉันนำไปให้ แต่อย่างน้อยเธอก็ใส่มันถึงไม่ใช่นิ้วที่ฉันคาดหวังไว้ก็ตาม แล้วก็ไม่ต้องสงสัยนะว่าทำไมมันถึงถอดไม่ออก มันจะออกก็ต่อเมื่อฉันเป็นคนถอดมันออกเอง และฉันยังไม่ลืมข้อตกลงของฉันกับเธอนะ ฉันอุตส่าห์ช่วยไม่ให้เธอมาเป็นทาสในตระกูลฉันแถมช่วยพาเธอไปส่งบ้าน เธอยังติดหนี้บุญคุณฉันอยู่ หวังว่าเธอจะไม่ลืม เขียนตอบกลับด้วยล่ะ
ด้วยรัก จาก ABX.M
พอฉันอ่านจบถึงกลับเหวอ นี้เขาจริงจังเรื่องข้อตกลงที่เขาพูดขึ้นเองคิดเองว่าฉันตกลงกับเขา นี้มันมัดมือชกกันชัดๆ ไหนจะเรื่องแหวนนี้อีกที่มันถอดไม่ออกเพราะมันต้องให้เจ้าของที่ให้มาถอดเท่านั้นถึงออกไหนจะเขียนถึงความคาดหวังเรื่องใส่แหวน ถ้าให้พูดตามตรงนะ ฉันคิดว่าเขาจีบฉันอยู่นะเนี่ย
ไม่ปลอดภัยๆ
ฉันนั่งเอ๋อพร้อมคิดเรื่องข้อความในจดหมายพอได้สติก็เขียนตอบกลับไปเพราะเจ้านกนี้มันยืนจ้องหน้ากดดันให้ฉันรีบเขียนจดหมายส่งจายนายมันสักที
ฉันทีเห็นอย่างนั้นก็เตรียมของมาเขียนส่งกลับ
ถึง คุณมัลฟอย
ที่ฉันกล้าปฏิเสธคุณเรื่องแหวนเพราะว่าฉันไม่ต้องการค่ะ แต่ที่ใส่เพราะโดนลูกคุณกดดันต่างห่างรีบมาถอดคืนด่วน แล้วขอตกลงอะไรนั้นฉันยังไม่บอกว่าตกลงเลยนะนี่มันมัดมือชกกันชัดๆ ไม่ต้องมาเขียนลงท้ายว่าด้วยรักด้วย ขนลุก ค่ะ
จาก K.Evans
หลังจากฉันเขียนเสร็จก็ใส่ซองแล้วยื่นให้กับนกอินทรีมันบินออกจสกหน้าต่างทันทีที่มันออกไปฉันก็บินหน้าต่างและเตรียมตัวอาบน้ำนอนส่วนเจ้าพีกัสกลับมาตอนเย็นตอนให้อาหารจากนั้นก็ไปสำรวจต่อ หรือไปเล่นกันแน่ คงเป็นอย่างหลังเเหละ
ที่หายไปนานเพราะที่บ้านบอกว่าแต่งนิยายมันไม่ได้เงินหรอกให้เราไปทำงานpart time วันนี้ที่เขียนนิยายต่อได้เพราะ ออกจากงานจ้าา555 ถึงเเต่งนิยายไม่ได้เงินแต่ได้กำลังใจจากรี้ดที่ น่าลัก เห้ย! น่ารัก ของไรท์คอยเป็นกำลังใจให้แค่นี้ก็มีความสุขแล้ว บ้างคนที่แต่งแล้วมีคนพูดแบบนี้ไม่ต้องเครียดอย่างน้อยยังมีรี้ดที่ยังเป็นกำลังใจให้เรา เราฝากถึงคนที่เขียนนิยายแล้วไม่มีกำลังใจแต่อย่าลืมว่าผลงานที่เราเขียนยังคงมีคนซับพอร์ตอยู่เขาแค่ไม่แสดงตัวเท่านั้น ที่จริงเราจะไม่เขียนต่อเหมือนกันเพราะโดนพูดแบบนี้ใส่เเต่พอมีคนคอมเม้นท์มีคนเข้ามาอ่านก็มีกำลังใจ ปล.เผื่อมีคนเขียนนิยายหรือกำลังเริ่มเขียนเข้ามาอ่าน เป็นกำลังใจให้นะฮะ
ใครเขียนนิยายแล้วบอกช่องทางการเข้าไปอ่านให้เราได้นะเดี๋ยวเราเข้าไปอ่าน
สภาพไรท์ตอนได้อ่านคอมเมนต์จากรี้ด
*ยังไม่ตรวจคำผิด*
*เดี๋ยวมาแก้ให้นะถ้าไม่สนุก*
ความคิดเห็น