คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : ขึ้นรถไฟไปฮอกวอตส์
ฉันเก็บของเสร็จก็ลงมาหาทุกคนที่ชั้นล่างเพราะลิลลี่เก็บเสร็จก่อนเลยลงมาก่อนฉัน
วันนี้เเม่ทำอาหารโปรดให้พวกเราเยอะเลย
"กินเยอะๆนะ เดี๋ยวพวกลูกก็อดกินฝีมือแม่แล้ว"
ไดแอนบอกลูกๆฝาแฝดของเธอ
"นั้นสิน้องๆต้องกินฝีมือแม่เยอะๆนะ" เพ็ตทูเนียเสริม
"ลูกๆไปพวกเราคงคิดถึงแย่" พ่อพูด
"โถ่ไม่เอาหน้าทุกคนเดี๋ยวคริสมาสต์ก็เจอกันแล้วนะคะ" ฉันบอกทุกคน
"นั้นสิไปแป็บเดียวเดี๋ยวพวกหนูก็กลับมาหาแล้ว" ลิลลี่พูดเสริม
"กินข้าวกันเถอะหนูหิวแล้ว" ฉันพูดพร้อมกับลูบท้องทำให้ทุคนหัวเราะออกมา
หลังกินเสร็จพวกเราบอกฝันดีกันและเข้านอนวันนี้พี่เพ็ตขอมานอนด้วยฉันกับลิลลี่เลยดันเตียงมาติดกันและเอาหมอนออกมาให้พี่เพ็ต
"พวกเธอไปพี่คงคิดถึงแย่เลย" พี่เพ็ตพูดขึ้น
"พวกเราก็คงไม่ต่างกัน" ลิลลี่พูด
"นั้นสิ แต่พวกหนูสัญญาว่าจะเขียนจดหมายมาให้เท่าที่เขียนได้นะคะ" ฉันพูดออกไปพร้อมกอดพี่เพ็ตที่นอนอยู่ตรงกลาง
"จ้ะ เอาล่ะนอนเถอะพรุ่งนี้พวกน้องต้องตื่นแต่เช้า ฝันดีเด็กๆ" เพ็ตทูเนียพูดพร้อมกับหอมหน้าผากน้องๆ
"ฝันดีค่ะ" ฉันกับลิลลี่พูดพร้อมกันและหอมแก้มพี่เพ็ตรนละข้าง หลังจากนั้นพวกเราก็นอนกอดกันมันเป็นกอดที่อุ่นมากๆ
ตอนเช้า ฉันตื่นขึ้นมาเป็นคนสุดท้ายถ้าลิลลี่ไม่ปลุกฉันก็ไม่ตื่นฉันลงมาพร้อมกระเป๋าใบใหญ่
ทุกคนกำลังนั่งกินข้าวกันอยู่
"ตื่นสายตั้งแต่วันเเรกเลยนะตัวแสบ" พ่อพูด
"นิดหน่อยเองค่ะ" ฉันพูดพร้อมกับอมยิ้มแก้เขิน
"นิดหน่อยก็นิดหน่อย ครับ" พ่อพูด พรางอมยิ้ม
หลังจากกินเสร็จพวกเราก็มาที่สถานีรถไฟคุณ
ไอรีน มาก่อนพวกเราแล้วและเจอกันทางเข้าของสถานี พวกเราเดินมาถึงชานชาลาที่9เศษ3ส่วน4
"มันไปยังไงหรอค่ะ"ลิลลี่ถามคุณไอรีน
"นั้นสิ ไปยังหรอไอรีน" แม่ถามด้วยอีกคน
"ดูนี้นะ" คุณไอรีนพูดพร้อมกับวิ่งผ่านเสาทำให้ทุกคนยกเว้นฉันตกใจที่จู่ๆคุณไอรีนก็หายไป
"ตามมานะครับ" เชฟบอกทุกคน
หลังจากนั้นทุกคนก็ทำตามและได้มายืนอยู่หน้ารถไฟข้างในคนเยอะพอสมควรตอนนี้เชฟบอกลาคุณไอรีนและได้ขึ้นรถไฟไปเรียบร้อยแล้ว
"นี่เด็กๆอย่าลืมเขียนจดหมายมาหาพวกเราหละ" แม่พูดพร้อมกับกอดฉันและลิลลี่
"นั้นสิอย่าลืมนะพี่รออยู" เพ็ตทูเนียบอกน้องฝาแฝดของเธอ
"อย่าดื้อนะไคลีย์ ลิลลี่ฝากดูยัยตัวแสบด้วยนะ" พ่อพูดพร้อมกับกอด
"โถ่พ่อหนูไม่ดื้อหรอกค่ะ" ฉันพูดพร้อมกับทำแก้มป่อง
"ครับคนเก่ง" พ่อพูดพร้อมกับบีบแก้มฉัน
"ไปได้แล้วจ้ะเด็กๆเดี๋ยวสาย" แม่พูดพร้อมหอมแก้มฉันกับลิลลี่
พวกเราเดินขึ้นรถไฟมาและนำกระเป๋าไปเก็บพร้อมกับหันไปบายบ่ายพ่อเเม่และพี่เพ็ต จนรถไฟออกจากชานชาลาไปฉันกับลิลลี่แยกกันเพราะฉันจะไปเข้าห้องน้ำให้ลิลลี่ไปหาเซฟก่อน ฉันให้พีกัสไปกับลิลลี่ หลังจากที่ฉันทำธุระเสร็จก็เดินหาลิลลี่ทันทีฉันเดินมาเรื่อยๆจนมาถึงห้องที่เซฟและลิลลี่อยู่แต่ไม่เห็นเจมส์กับซีเรียสแสดงว่าพวกนั้นยังไม่มา
ก๊อกๆ ฉันเคาะประตูห้องโดยสารที่มีลิลลี่และเชฟนั่งอยู่
"นั่งด้วยได้มั้ยค่ะ มาขัดอะไรรึเปล่า" ฉันพูดเสียง กวนๆออกไป
"ได้สิ ทำไมเธอจะนั่งไม่ได้" เซฟตอบกลับหลังเดินมาเปิดประตูให้
"งั้นหนูนั่งข้างพี่ลิลลี่นะจะนอนตัก" ฉันพูดพร้อมเดินไปหาลิลลี่ที่นั่งอยู่ข้างหน้าต่าง
"ได้สิมานอนเลยถึงแล้วเดี๋ยวพี่ปลุกเอง" ลิลลี่บอก
ฉันลงไปนอนตักพี่ลิลลี่ทันทีส่วนเจ้าพีกัสไปนอนอยู่กับเซฟ ฉันเอาเสื้อกันหนาวมาคลุมหัวเพื่อกันเเสง
นอนไปสักพักก็ได้ยินเสียงคนเข้ามาคงจะเป็นเจมส์กับซีเรียสแน่ๆ เป็นดังคาดพวกนั้นแนะนำตัวกันจนมาถึงฉันลิลลี่ก็เเนะนำชื่อฉันออกไปพร้อมบอกว่าฉันหลับหลังจากนั้นเซฟก็พูดขึ้นว่าพวกเราต้องได้อยู่สลิธิริน เเน่ๆ เเต่เจมส์ก็พูดขึ้น"สลิธีริน งั้นหรือใครอยากจะอยู่สลิธีรินกันฉันลาออกดีกว่าจริงไหมนาย"เจมส์พูดเเละหันไปหาซีเรียส
"บ้านฉันอยู่สลิธีรินทั้งตระกลู แต่ฉันไม่อยากอยู่หรอก" ซีเรียสบอก
ฉันทนฟังไม่ไหวจึงลุกขึ้นจากตักของพี่ลิลลี่และพูดขึ้น
"ถ้าไม่อยากอยู่ก็ไม่ต้องอยู่ เขาไม่เคยขอให้ใครเข้าไปอยู่นิ สิลิธีรินมันทำไมไม่ว่าบ้านไหนก็เหมือนกันหมดนั้นแหละ" ฉันร่ายยาวออกมา
เจมส์กับซีเรียสไปไม่เป็นเมื่อจู่คนที่นอนอยู่ตักของลิลลี่ลุกขึ้นมาแถมหน้ายังเหมือนกันอีก เธอบอกนี่น้องแต่ไม่ยอมว่าเป็นแฝด
"สลิธีรินมีแต่คนไม่ดีชั่วร้าย" เจมส์ตอบกลับหลังหาเสียงตัวเองเจอ ส่วนซีเรียสพยักหน้าตาม
"อ้อหรอไม่บอกไม่รู้นะเนี่ย แต่การที่นายพูดอย่างนี้คงไม่ต่างกันหรอก นายด้วยไหนว่าบ้านนายอยู่
สลิธีรินทั้งตระกลูนิงั้นพ่อกับแม่นายคงไม่ดีเหมือนเพื่อนนายพูดงั้นสิ นี่ไม่ได้อะไรนะแต่เเค่อยากให้กลับไปคิดก่อนที่จะว่าคนอื่น" ฉันพูดพร้อมมองหน้าพวกนั้นนิ่งๆ จนลิลลี่จับมือฉันกับเซฟไปตู้อื่นแทน
"นี่ไคลีย์น้องไม่กลัวพวกนั้นแกล้งหรอ" ลิลลี่ถามหลังหาที่นั่งใหม่ได้
"กลัวทำไมพี่ลิลลี่ ก็พวกนั้นมันอคติไม่ว่าบ้านไหนก็เหมือนกันหมดนั้นแหละมีทั้งคนดีคนไม่ดี ส่วนเรื่องบ้านเขาก็คัดเอานิคุณสมบัติของแต่ละคนมันต่างกัน ไม่ว่าพวกเราจะอยู่บ้านไหนเราก็ยังเป็นเพื่อนเป็นพี่กันอยู่ดี เข้าใจนะ" ฉันพูดให้ลิลลี่กับเซฟฟัง
"เข้าใจแล้วไคลีย์" ลิลลี่และเซฟพูดพร้อมกัน
หลังจากนั้นฉันก็นอนตักของพี่ลิลลี่ต่อจนถึง
ฮอกวอตส์
มาแล้วจ้ะ กลับมาแล้ว
*ยังไม่ตรวจคำผิด*
*รอแก้เนื้อเรื่องถ้ามันงง*
ความคิดเห็น