คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : งงนะ
ฉันตื่นขึ้นมาในที่มืดๆ ดูเหมือนจะเป็นห้องปิดตายมีทางออกแค่ทางเดียว คือประตูเหล็กตรงหน้าในห้องมีเเค่เตียงไม้ซอมซ่อกับตะเกียงเก่าๆที่ให้ความสว่างเพียงอันเดียว
ฉันพยายมที่จะเดินไปเปิดประตูเเต่ขาเจ้ากรรมดันเจ็บขึ้นมาก่อนนั่นทำให้ฉันล้มลงกับพื้น
"โอ๊ย!" ฉันร้องออกมา เหมือนจะร้องดังไปหน่อยมั้งคนที่คุมหน้าประตูถึงเปิดเข้ามาดู
"เป็นอะไรของเธอ?" เขาถามพรางมองมาที่ฉัน
"ก็เจ็บขาน่ะสิถามมาได้" ฉันตอบกลับไป สบายดีมั้ง
"ทนอีกนิดเดียวเดี๋ยวก็มีคนมารับเธอไปอยู่ด้วยเเล้ว" มันพูด
"รับอะไร ทำไมฉันต้องไป" ฉันพูดออกไป
"ไม่ไปก็ต้องไปเพราะฉันขายเธอให้เขาแล้ว" มันพูดพร้อมกับบีบคางฉันแล้วเดินออกไป
ฉันนั่งนิ่งสักพักพร้อมคิดว่ามึงถามกูรึยังว่าจะกูอยากไปมั้ย คิดถึงพ่อกับเเม่และพี่ๆจัง ปานนี้จะรู้รึยังว่าฉันหายออกจากบ้าน เจ้าพีกัสจะฟื้นรึยัง ฉันนั่งกอดเข่าตัวเองแต่ลืมว่าเจ็บ ก็ร้องโอดโอยออกมาอีกครั้ง
นั่งไปสักพักก็มีคนเปิดประตูเข้าและจับตัวฉันออกไป
"เบาๆฉันเจ็บตีน เฮ้ย! เท้าอยู่นะ" ฉันบ่นออกไปเพราะมันดึงฉันแรงเหลือเกิน
"ไม่ต้องมาพูดมากเจ้านายคนใหม่ของเธอมารับแล้ว" มันพูดกลับ พร้อมพาฉันมาที่ห้อง ห้องนึ่ง
คนที่พาฉันมาเปิดประตูเข้าไป พอเปิดเข้าไปก็เห็นคนๆนึงนั่งหันหลังให้
"มาเเล้วครับนาย" คนที่พาฉันมาบอกกับที่นั่งอยูที่เก้าอี้
เขาลุกขึ้นแล้วค่อยๆหันมา ทำไมมันคุ้นซะเหลือเกิน
ฉันคิดพรางมองหน้าเขา สิ่งที่ฉันเห็นคือเหมือนว่าเขาจะตกใจที่เห็นฉัน อะไรหน้าฉันน่าเกลียดขนาดนั้นเลย ฉันคิด เขาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉันเเละเอาเเต่จ้องตาฉัน พร้อมพูดออกมา
"ไง จำฉันได้รึเปล่า?" เขาถามออกมา
"อะไรเราเคยเจอกันรึไง" ฉันมองหน้าเขาพร้อมขมวดคิ้ว
"นั้นสิงั้นมาทำความรู้จักกันดีกว่า ฉันอบราซัส มัลฟอย ทีนี้จำกันได้รึยัง " เขาเเนะนำตัวออกมา นั้นทำให้ฉันตาค้างทันที
"ไม่ฉันไม่รู้จักคุณอยู่ดี" ฉันพูดออกไป
"งั้นหรอเธอเหมือนคนที่ฉันเคยเจอเลยนะ" เขายังพูดต่อ
"จะเคยเจอกันได้ยังไงคุณแก่กว่าฉันกี่ปี"
"หึ เอาไปขึ้นรถม้า" เขาสั่งลูกน้องของเขาให้เอาฉันไปขึ้นรถม้า
"เห้ยปล่อยนะเว้ย!" ฉันดิ้นสุดเเรง แต่ไม่เป็นผลสุดท้ายก็ได้เข้ามานั่งในรถกับ อบราซัส มัลฟอยอยู่ดี ข้างในนี้มีแต่ความเงียบไม่มีเสียงพูดคุยหรือเสียงอะไรทั้งสิ้น มีแต่ผู้ชายตรงหน้าฉันที่เอาแต่จ้องมาที่ฉัน จกลูกตาออกมาซะดีมั้ย
อบราซัสที่ตอนนี้เอาเเต่จ้องคนตรงหน้าไม่หยุดครั้งแรกที่เขาเห็นเธอนั้นมันทำให้เขาตกใจมากเพราะเธอเหมือน กับยัยเด็กผมส้มตอนที่เขายังเรียนอยู่ที่ฮอกวอตส์ หลังจากที่เธอกระโดดลงทะเลสาปและหายไปเขาก็ไม่เคยเห็นเธออีกเลย จนวันนี้เขาได้ทำการซื้อทาสมาใหม่ทีแรกจะไม่เอาอยู่แล้วเพราะเเค่ทาสคนเดียวทำไมมันเเพงขนาดนั้น แต่พอมาเห็นกับตาม้นก็คุ้มดีนิ ทำไมเขาถึงเอาคนไปเป็นทาสในคฤหาสน์มัลฟอยนะหรอก็เอลฟ์พวกนั้นไม่ได้เรื่อง เลยอยากรองเอาคนไปเป็นทาสแทนเอลฟ์
ฉันนั่งเกร็งมาตลอดทางเพราะอะไรน่ะหรอก็เพราะมันมีคนจ้องฉันไม่เลิกยังไงล่ะ จนมาถึงคฤหาสน์ มัลฟอยก็ยังไม่เลิกจ้อง แต่เมื่อมีคนมาเคาะกระจกรถม้าเขาถึงเลิกจ้องแล้วลงไป ฉันไม่ยอมลงไปจนเขาขู่ว่าถ้าไม่ลงมาเขาจะฆ่าฉันทิ้งซะ
"ลงมา" เขาพูด แต่ฉันไม่ยอมลง
"ถ้าไม่ลงฉันจะฆ่าเธอทิ้ง" เขาขู่ฉันนั้นทำให้ฉันต้องลงไปกับเขา
"นี่รู้อะไรมั้ยบังคับคนอื่นให้ตามลงทั้งที่เขาบาดเจ็บเป็นอะไรที่แบบ.." ฉันพูดออกไปทำให้เขาหันมา
"แบบอะไร?" เขาถามฉัน ในเมื่อเขาต้องการคำตอบเธอก็จะตอบให้
"แบบสิ้นคิด" ฉันพูดออกไป เขาเงียบแล้วมองลงไปที่ขาของฉันที่ตอนนี้มันแดงและกำลังจะบวมเพราะ
"เอพิสกี้" เขาเสกคาถาใส่ข้อเท้าฉันครั้งเเรกมันร้อนๆแต่ก็เย็นขึ้นเรื่อยๆ ฉันรู้สึกว่าจะไม่เจ็บข้อเท้าแล้ว
"ทีนี้ก็ตามมาแต่ถ้าเธอตุกติกเธอได้ตายแน่ๆ" เขาขู่
ฉันไม่ได้พูดอะไรได้แต่เดินตามหลังเขาเข้าไปข้างใน หนีก็ไม่ได้เพราะข้างหลังก็มีลูกน้องอีกสองคนคุ้มกันหลังอยู่
ฉันเดินเข้ามาในคฤหาสน์สีดำข้างในมันใหญ่จริงๆ แต่ฉันไม่มีเวลามาอ้าปากค้างตอนนี้หรอกตอนนี้ก็มีเเต่หาวิธีหนีเท่านั้น
"สเตลล่า" เขาเรียก หลังจากนั้นเจ้าของชื่อก็ปรากฏมันเป็นเอลฟ์เพศเมียที่ดูแก่อยู่ นิดหน่อย
มันโค้งคำนับเเละถามเจ้านายของมัน
"นายท่านมีอะไรให้ดิฉันรับใช้เจ้าคะ" มันพูดด้วยความนอบน้อม
"พาเธอไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วพามาหาฉันที่ห้องทำงาน" เขาบอกมันพร้อมเดินออกไปก่อนเดินไปเขาหันหน้ามามองฉันทีหนึ่งแล้วเดินออกไป
"ตามมาเจ้าค่ะคุณหนู" สเตลล่าบอกฉันให้ตามมันไป มันพาฉันมาที่ชั้นใต้ดินและพาเข้าห้องๆหนึ่งข้างในก็นะคำว่าห้องใต้ดินมันก็ต้องเก่าเป็นธรรมดา
สเตลล่าใช้เวทย์มนต์ทำความสะอาดที่นี่ให้จนมันใหม่เอี่ยม
"คุณหนูไปอาบน้ำก่อนเถอะเจ้าค่ะเดี๋ยวสเตล่าจะนำชุดมาให้เจ้าค่ะ" มันบอกฉันพร้อมกับหายตัวไปทันที
ฉันได้แต่ทำตามที่มันพูด เดินเข้าไปอาบน้ำหลังจากอาบเสร็จมันก็เอาชุดมาให้ แต่ชุดนี้มันใช้ชุดทาสจริงหรอ
"เห้ นี่มันใช่ชุดของคนใช้จริงหรอ?" ฉันถามมันออกไปเพราะชุดนี่มันเหมือนชุดคุณหนูคุณนายชัดๆ
"เอ่อ..นี่เป็นชุดที่นายท่านเลือกให้เจ้าค่ะ" มันตอบฉัน เดี๋ยวเขาจะมาเลือกชุดให้ฉันทำไมก่อน
"รีบเเต่งตัวเถอะเจ้าค่ะเดี๋ยวนายท่านจะรอนาน" มันพูดด้วยอาการสั่นนิดๆ
ฉันเข้าไปแต่งตัวในห้องน้ำและออกมา
อันนี้ภาพปลากรอบ(บรรยายลักษณะชุดไม่เป็น????)
หลังจากฉันออกมาสเตล่าก็พาขึ้นไปชั้นสามชั้นที่เจ้านายมันอยู่
ก๊อกๆ มันเคาะ เมื่อเจ้านายอนุณาตถึงเข้าไป
"มาแล้วเจ้าค่ะนายท่าน" มันบอกอบราซัส
"แกออกไปก่อน" เขาสั่งมัน
"ฉันว่าเเล้วมันต้องเข้ากับเธอ" เขาพูดพรางมองฉันอย่างถูกใจ
"มีอะไร แล้วทำไมต้องให้ฉันใส่ชุดนี้ด้วย" ฉันถามเขาออกไป
"ใจเย็นๆ ฉันเเค่มีข้อเสนอมาให้ ฉันจะไม่ให้เธอมาเป็นทาสในคฤหาสน์ฉันแต่เธอต้องมาทำงานให้ฉัน" เขาเสนอ
"นี่คุณลืมอะไรรึเปล่าฉันอายุ10ปีเองนะ" ฉันตอบเขาออกไป
"ก็ใช่เเต่ฉันไม่ได้หมายถึงตอนนี้สักหน่อยตอนนี้ฉันให้เธอกับบ้านไปหาพ่อแม่ของเธอซะ เอาไว้เธอโตอีกหน่อยค่อยมาทำงานให้ฉัน" เขาพูด
"เอาอะไรมามั่นใจว่าฉันจะทำงานให้คุณ" ฉันถามเขาออกไป
"ฉันมีวิธีของฉันแล้วกัน สเตลล่าเอาเธอไปส่งที่ตรอกช่างปั่นฝ้าย" เขาบอกหลังจากนั้นสเตล่าก็พาฉันหายตัวมาที่ตรอกช่างปั้นฝ้าย และกลับไป
ฉันมาถึง ถึงกับร้องห้ะ อะไรว่ะอยู่ๆถูกจับตัวไปแล้วก็ถูกเอามาคืน พวกนี้เล่นอะไรกันเนี่ย ฉันเหนื่อยมากนะ ตอนนี้ก็มืดแล้วฉันเลยลองใช้เวทมนตร์นิดนึงเพื่อเรียก พีกัสมาหา ผ่านไปสักพักพีกัสก็ปรากฏตัวขึ้น
"พีกัสแกเป็นไงบ้าง?!" ฉันถามมันออกไปด้วยความเป็นห่วงเพระาไม่คิดว่ามันจะมา
"ฉันสบายดีเเต่เธอเถอะถูกจับไปไม่ใช่รึไงรู้มั้ยฉันตามหาเธอแทบแย่เวทมนตร์ที่เธอใช้ล่าสุดมันอยู่ที่นอกหมู่บ้าน ทำไมไม่ใช้เวทมนตร์บ้างเธอทำให้ฉันเป็นห่วงนะ" มันพูดกับเดินเข้ามาคลอเคลีย
"ฉันพยายามแล้วเเต่ตอนนั้นฉันบาดเจ็บจนใช้เวทมนตร์ไม่ค่อยได้ " ฉันตอบมัันกลับ
"แล้วพวกนั้นจับตัวเธอไปทำไม มันทำอะไรไม่ดีกับเธอรึเปล่า?" พีกัสถาม
"มันจับฉันไปขาย แต่คนที่ซื้อฉันเสนอให้ฉันทำงานให้กับเขาเเล้วเขาก็ส่งฉันมาที่นี่" ฉันพูดให้มันฟัง
"คนนั้นคือใคร?" มันถาม
"อบราซัส มัลฟอย เขาบอกว่ายังไม่ให้ฉันทำงานให้เขาในตอนนี้แต่รอให้ฉันโตอีกหน่อยเขาจะพาฉันไป" ฉันพูดความจริงออกไป
"เอาไว้ค่อยคิดทีหลังตอนนี้กลับบ้านกันเถอะ" มันบอกพร้อมกับพาฉันหาตัวไปที่ห้อง
ด้นสดให้ไปอีก1ตอน555บอกเลยตอนนี้มั่วมาก
เดี๋ยวมาแก้คำผิด+เเก้เนื้อเรื่องให้ใหม่ถ้าไม่สนุก
ความคิดเห็น