คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : สู้ชีวิตในอดีต
ฉันสำรวจข้างในห้องน้ำที่เขาว่ามีเมอเทอร์จอมคร่ำควรอยู่แต่ฉันก็ยังไม่เห็นเธอเลย ฉันหาเธออยู่สักพัก อยู่ๆก็มีคนเปิดประตูห้องน้ำเข้ามา ฉันหันหลังไปมองพอฉันหันไปมองเข่าฉันแทบทรุดเพราะคนที่เข้ามาคือ... ทอม มาโวโล่ ริดเดิ้ล !!
งั้นฉันก็ย้อนอดีตมาตอนที่จอมมารยังเป็นวัยรุ่นครั้งที่แล้วที่เจอก็คือเขางั้นสิ ครั้งก่อนฉันเกือบโดนคำสาปพิฆาต ครั้งนี้จะโดนอะไรอีกว่ะเนี่ย ยังดีที่ตอนนี้เวทมนตร์มันยังทำงานถ้ามันหายไปแล้วเขาเห็นฉันนะไม่อยากจะคิดเลยขิตคาห้องน้ำแน่ๆ
ฉันค่อยๆเดินออกไปที่ประตู ทันทีที่ไปถึงฉันก็เห็นงูตัวใหญ่เลื้อยเข้ามานั่นทำให้ฉันต้องค่อยๆถอยหลังกลับเข้ามาอีก นี่คือบาซิลิสก์งั้นหรอตัวใหญ่ไปไหน มันเลี้อยมาหาฉันเรื่อย ๆก็อย่างว่าสัมผัสมันดีมันคงรู้ว่ามีคนอยู่ด้วยนอกจากนายของมัน
ฉันเบี่ยงตัวไปข้างๆ บาซิลิสก์เองก็หันหน้าตาม ฉันค่อยๆเดินออกมาทางประตูและเหมือนมันก็จะตามฉันมาเหมือนกัน จะตามมาทำไม~~ ฉันร้องในใจ
เหมือนทอมจะจับสังเกตเจ้าบาซิลิสก์ได้จึงเดินมาข้างหน้ามันพร้อมถาม
"มีอะไรงั้นหรอ ทำไมแกไม่รีบกลับลงไปในท่อ" เขาถามเจ้างูใหญ่ตรงหน้า ด้วยภาษาพาเซล
"มีคนอยู่ที่นี่ด้วย" มันตอบกลับนายมัน
"เหลวไหล แกควรรีบลงไปซะก่อนที่จะมีคนมาเห็น" เขาสั่งมัน
มันที่ได้ยินนายของมันสั่งก็รีบลงไปแต่ก่อนมันจะลงไปมันได้หันหน้าไปทางที่มันสัมผัสได้ว่ามีคนอยู่
ฉันที่ยืนอยู่ด้านหลัง ของจอมมารวัยหนุ่มก่อนจะค่อยๆเดินออกมาทางประตู เมื่อเขาสั่งเจ้าบาซิลิสก์ให้กลับลงไปในท่อ มันหันมามองทางฉันสักพักมันก็เลื้อยลงไป ฉันจึงค่อยๆเดินออกไป และวิ่งสุดชีวิต วิ่งมาได้สักพักฉันก็หยุดและคิดหาวิธีว่าจะออกจากอดีตแล้วกลับไปปัจจุบันยังไงดีว่ะเนี่ย!
ร่างบางเดินลงบันไดพร้อมคิดหาวิธีกลับโดยที่ไม่รู้เลยว่าเวทมนตร์ตอนนี้ไม่ได้ปกปิดร่างกายของเธอแล้ว
"ดึกขนาดนี้แล้วเด็กนักเรียนไม่มีสิทธิ์ออกมายามวิกาล"
อยู่ๆก็มีคนพูดอยู่ด้านหลังของฉัน ตอนแรกฉันไม่สนใจเพราะคิดว่าพูดกับเด็กคนอื่น แต่เขาก็พูดขึ้นอีกครั้งนั้นทำให้ฉันต้องหันหน้าไปมอง
"ฉันพูดกับเธออยู่นะ" เขาพูด ฉันมองเขาและถามออกไป
"เอ่อ..คุณพูดกับฉัน" ฉันพูดพร้อมกับชี้มาที่ตัวเอง
"ใช่ แล้วเห็นมีคนอื่นอยู่ที่นี่รึไง" เขาตอบ
เดี๋ยวนะเห็นงั้นหรออย่าบอกนะว่าทุกคนสามารถเห็นฉันได้แล้วอะไรกันว่ะ! ฉันเงียบและสังเกตคนตรงหน้า เอ่อ เขามีผมบลอนด์ยาวปะบ่า ตาของเขาเมื่อแสงจันทร์ส่องมาโดนทำให้เห็น นัยน์ตาสีฟ้าอมเทาคู่สวย แต่ผมบลอนด์ ตาฟ้าอมเทางั้นหรอ
เอ่อคงไม่ใช่คนในตระกูล มัลฟอยหรอกนะ ลองถามดูดีกว่า เพื่อความแน่ใจ
"งั้นคุณคือใคร?" ฉันถามเขาออกไป
เขาที่ได้ยินฉันถามก็เกิดอาการเดดแอร์ สักพักเขาก็ถามฉัน
"เธอไม่รูจักฉันงั้นหรอ?" เขาถามฉันด้วยความอยากรู้
"ใช่" ฉันตอบสั้น ๆ เขามองหน้าฉันแล้วค่อยตอบ
" งั้นรู้ไว้ซะ ฉัน อบราซัส มัลฟอย แล้วเธอคือใครเด็กบ้านไหน?" เขาตอบชื่อเขาออกมา มันก็เป็นไปตามที่ฉันคาด แต่คำถามอย่างหลังนี่ฉันจะตอบยังไงดี
"เอ่อ..คือ" ฉันเอาแต่อ้ำๆอึ้งๆ จนเขาเดินลงมาใกล้ฉันเรื่อย ๆ ฉันเลยเดินถอยหลังลงมา
"ตอบฉันมาสิว่าเธอชื่ออะไร และอยู่บ้านไหน" อบราซัส เดินลงไปใกล้เธอเรื่อย ๆเธอเองก็เดินถอยหลังลงไป แต่อยู่ๆบันไดก็เปลี่ยนทางกะทันหัน ทำให้เขาและเธอเสียหลักและตกลงจากบันได
ฉันถอยหลังออกมาเมื่อ มัลฟอยเดินมาใกล้ ถึงแม้จะหล่อแถมยังเป็นสเปคฉันแต่ตอนนี้มันกรี้ดในใจไม่ออก เขาเดินลงมาเรื่อย ๆ แต่อยู่ๆบันไดก็เปลี่ยนทางทำให้ฉันและเขาเสียการทรงตัวและตกจากบันไดลงมากองอยู่ที่พื้นด้วยท่าที่มันเอ่อ...เขาคร่อมฉันอยู่..ฟิน~เฮ้ย!ไม่ใช่
อบราซัสตอนนี้กำลังคร่อมอยู่บนตัวของเด็กผู้หญิงผมส้มที่ตอนนี้หน้าของพวกเขาใกล้กันจนรู้สึกถึงลมหายใจของกันและกันเขามองไปที่ตาสีเขียวมรกตคู่นั้นมันช่างดึงดูดจริงๆ ไหนจะผิวขาวๆและกลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวเด็กนี่อีก ย้อนกลับไปตอนเขาเดินตรวจตามปกติ(พรีเฟ็ค) ก่อนที่เขาจะไปตรวจอีกที่ เขาเห็นหลังของเด็กผู้หญิงที่กำลังเดินลงบันไดทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่มี เขาเข้าไปทักเธอทีแรกเธอไม่สนจนเขาทักเธออีกรอบ นั่นทำให้เธอหันมา สิ่งแรกที่เขาเห็นคือใบหน้าที่สวยเข้ารูปในตาสีเขียวมรกตจมูกน้อยๆนั่นทำให้เขารู้สึกใจเต้นเเรงอย่างบอกไม่ถูก ตอนนี้เขาหยุดที่จะมองไปที่ตาของเธอไม่ได้
ฉันที่โดนเขาคร่อมอยู่ไม่รู้จะทำยังไงเพราะเขาเอาแต่จ้องฉันถ้าฉันเรอ ออกไปเขาจะลุกไหมนะ ฉันที่คิดแล้วกำลังทำจริงๆ แต่ยังไม่ทันทำก็มีเสียงทักขึ้นก่อน
"นั้นพวกเธอทำอะไรกัน"
อบราซัสที่ได้ยินเสียงคนทักก็รีบออกจากตัวเด็กสาวทันที แม้จะเสียดายอยู่ไม่น้อย เขาลุกขึ้นและหันไปมองก็เห็น ทอม ริดเดิ้ล เดินลงมา
"เปล่า" เขาตอบ เสียงเซ็งๆแบบไม่ใส่ใจเหมือนไม่อยากตอบ ออกไป
ฉันทีแรกได้ยินเสียงคนที่มาขัดมันเหมือนสวรรค์แต่พอเห็นเจ้าของเสียงมันกลับเหมือนนรกดีๆนี่เอง ทำไมกันนะหนีเท่าไรก็หนีไม่พ้นสักที
ทอมที่ได้ยินเพื่อนที่ตอนนี้กลายเป็นลูกสมุนเขาก็รู้สึกอยากจะกำจัดทิ้ง ถ้าไม่ติดที่ว่าเขาสามารถหาผลประโยนช์จากมันได้มันไม่มีทางมาชูคออยู่อย่างนี้หรอก เขาเลิกใส่ใจมัลฟอยและหันไปหาเด็กผู้หญิงผมส้มที่ยืนข้างมัลฟอย เขาจำเธอได้ทันที
เพราะเธอคือคนที่อยู่ในห้องของเขาวันนั้น ไม่คิดว่าจะได้เจอง่ายๆแบบนี้ เขาจะไม่แสดงว่าเขารู้จักเธอมาก่อน
"เธอคือใคร ออกมาทำอะไรตอนกลางคืน" เขาแกล้งถามออกไป
"เอ่อ..ฉันแค่นอนไม่หลับ" ฉันตอบออกไป
"งั้นเธออยู่บ้านไหน" ทอมถามฉัน เขาเดินเข้าใกล้ฉัน
เป็นไรชอบเดินมาใกล้ๆ ฉันคิด
ฉันที่เห็นเขาเดินเข้ามาใกล้ก็รีบจับตัวของอบราซัสแล้วดึงเขาให้มายืนแทนที่ฉันจากนั้นฉันก็รีบวิ่งหนีทันที
อบราซัสที่จู่ๆก็ถูกดึงจากเด็กผมส้มก็เซไปหาทอมทำให้เขาทั้งสองล้มลงไปนั่งกับพื้น อบราซัสได้แต่คิดว่าเด็กอะไรแรงเยอะอย่างกับ โทรลล์
ฉันวิ่งหนีสุดชีวิตครั้งที่แล้ววิ่งหนีสุดชีวิตแต่ชีวิตมันสู้กลับแต่ครั้งนี้ ไม่กูบ่ยอม!
ทอมกับอบราซัสที่เห็นเด็กนั่นวิ่งหนีก็รีบวิ่งตามไปเขาวิ่งตามเด็กนั่นจนออกมานอกปราสาท
คิดจะหนีเขางั้นหรอไม่มีวันซะหรอก! ทอมคิด
ฉันที่เห็นทั้งสองวิ่งตามออกจากปราสาทมาด้วยก็รีบวิ่งให้เร็วขึ้นไปอีก นี่ถ้าฉันแข่งวิ่งคงได้เหรียญทองเต็มคอเเน่ๆ ฉันวิ่งมาถึงทะเลสาบพวกเขาก็มาถึงเช่นกัน
"เธอจะหนีทำไม? " อบราซัสถาม
ฉันไม่ได้ตอบเขากลับไปเพราะตอนนี้ ฉันเอาแต่หอบ
"หรือเธอไม่ใช่คนที่นี่?" ทอมแกล้งถามออกไป เพราะเขาพยายามหาเธอตั้งแต่ตอนที่เขาเสกคำสาปใส่คนที่มาบุกรุกจนได้เห็นลักษณะเธอแถมยังได้เห็นเวทมนตร์โบราณนั่น เขาพยายามตามหาเธอในฮอกวอตส์เท่าไรก็ไม่เจอแสดงว่าเธอต้องไม่ใช่คนที่นี่แน่ๆ
ฉันไม่ตอบได้แต่คิดวิธีหาทางหนีออกจากอดีตนี่ ทำไงดีว่ะตายแน่ๆฉัน
"เธอไม่ตอบ ฉันจะตอบให้เธอเอง เธอไม่ใช่คนที่นี่ แถมฉันได้รู้ว่าเธอยังมีเวทมนตร์โบราณ" ทอมพูดนั้นทำให้ฉันตกใจ
"ว่าไงนะ?" อบราซัสถามอย่างไม่เชื่อ
"ก็ตามที่นายได้ยิน เธอมีเวทมนตร์หายาก" ทอมตอบ พร้อมมองมาที่ฉัน
อะไรเนี่ยเขารู้หรอว่าฉันมีหรือว่าเขาจะสัมผัสได้ตั้งแต่ครั้งก่อน ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงนี่เขาพยายามหลอกให้ตายใจงั้นหรอ
"ฉันมีข้อเสนอให้เธอ" ทอมยื่นข้อเสนอให้กับเธอ
"อะไร?" เธอตอบกลับ
"มาอยู่รับใช้ฉันสิ เธอจะได้ทุกอย่างที่เธอต้องการ"
เขาเสนอออกมา
ฉันไม่ต้องการอะไรแล้ว ตอนนี้ฉันต้องการที่จะออกจากอดีตโว้ย! ฉันคิด
"ไม่โว้ยยย" ฉันตะโกนตอบพร้อมกับกระโดดลงทะเลสาบแต่ก่อนที่จะถึงน้ำอยู่ๆร่างของฉันก็หายไป
ทอมที่เห็นก็รู้สึกหัวเสียเอามากๆ อบราซัสที่เห็นก็ไปไม่เป็นเช่นกัน อยู่ๆเด็กนั้นก็หายไป
มาแล้วฮะ
ความคิดเห็น