คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : C R U S H ! 01
C R U S H !
00
"แน่ใจนะว่าจะไม่กลับพร้อมกัน?"
"ว่าจะนั่งเล่นหน้าตึกแปปนึงอ้ะ
"มึง.. โอเคแน่นะซอกจิน?"
"ดูด้วยนี่ใคร"
"ก็เพราะเป็นมึงเนี่ยแหละกูถึงเป็นห่วง"
"กูโอเคน่าาาาาา"
"อย่าดราม่ามากนะเว่ย กินข้าวกินปลาด้วย กูขี้เกียจตามไปป้อนข้าวต้มมึงถึง รพ. อีก"
"เอออออออออออออ"
"ถ้ากูรู้ว่ามึงไม่กินข้าวนะ!!!"
"เอออออออ ไปไปไป กลับบ้าน"
"อย่าให้กูรู้นะ!!!!!"
"กลับบ้านดีดีน้าาาายุนกิ ^^"
ร่างเพรียวโบกมือยิ้มหวานให้เพื่อนรักจนแผ่นหลังเล็กเดินออกไปลับสายตาก่อนจะทรุดนั่งลงอย่างเหนื่อยอ่อน คิมซอกจินหมุนคอไปมาด้วยความล้าจากเลคเชอร์สามชั่วโมงรวด หยิบน้ำเปล่าขึ้นมาดื่มอึกใหญ่ ก่อนจะทอดสายตามองออกไปอย่างไร้จุดหมาย ลมเย็นพัดผ่านทำเอาต้นไม้หน้าคณะไหวไปมา คิมซอกจินนั่งมองผู้คนที่พากันเดินออกจากตึก รีบกลับบ้าน รีบไปทำงานพิเศษ รีบใช้ชีวิต ทำให้นึกย้อนไปถึงตัวเองเมื่อไม่นานมานี้ ที่ชีวิตมีแต่ความยุ่งเหยิงเช่นเดียวกัน ซอกจินมองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกโหวงอย่างบอกไม่ถูก นานมากแล้วที่ไม่ได้มานั่งสูดอากาศตอนเย็นหน้าคณะแบบนี้ เมื่อก่อนต้องรีบร้อนออกจากคณะทุกวัน เพราะกลัวคนมารับจะรอนาน
แต่ตอนนี้คงต้องกลับเองแล้วแหละ..
ฟ้าครึ้มมืดลงเปนสัญญาณของฝน ซอกจินสูดหายใจเข้าไปเต็มปอดก่อนจะค่อยๆ ผ่อนออกมาพลางยกยิ้มบาง
"ตกลงมาตอกย้ำกันเลยสินะ"
พูดลอยๆ พลางยื่นมือรับละอองฝนที่กำลังร่วงหล่น มีเพียงเขาที่นั่งอยู่ตรงนั้น ในขณะที่คนอื่นๆ พากันรีบกลับบ้านเพราะกลัวเปียก ร่างบางเหลียวมองภายในตึกคณะที่ตอนนี้มีแต่ความว่างเปล่า ก่อนจะค่อยๆ ฟุบหน้าลงกับโต๊ะ
"สวัสดี ความเหงา.."
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"คุณ.."
"..."
"คุณณณ ตื่น"
"..."
"คิมซอกจิน"
"ฮ..ฮะ?"
ร่างเล็กสะดุ้งตื่นจากสัมผัสที่หัวไหล่ ยกมือขยี้ตาเบาๆ ก่อนสายตาจะปรับโฟกัสไปที่ร่างสูงตรงหน้า เรือนผมสีบลอนด์เงิน สันกรามคม และการแต่งตัวที่ดูดีนี่มัน..
"คิมนัมจุน?"
"รู้จักผมด้วย?"
"ไม่มีใครไม่รู้จักนายหรอก"
คิมนัมจุนไม่ตอบได้แต่ยืนอมยิ้มเกาหัวแกรกเหมือนลิงกัง จริงๆ คือดีใจมาก ไม่คิดว่าซอกจินจะจำตัวเองได้ กายหนาบิดเขินทำตัวไม่ถูก ปล่อยบรรยากาศเงียบเป็นเด้ดแอร์อยู่นานสองนานก่อนจะติดสินใจนั่งลงบนโต้ะฝั่งตรงข้ามกับซอกจิน พยายามทำเป็นมองฟ้าฝนเพื่อหลบสายตาหวานของร่างบางอย่างหนักมากจนอยากระเบิดตัวเองเป็นโกโก้ครั้นช์ นี่เป็นครั้งแรกที่ได้มองหน้าคิมซอกจินในระยะใกล้ขนาดนี้ ถึงจะเพิ่งตื่นแต่ยังคงขาวใสออร่ากระจายไม่เปลี่ยนเลย นัมจุนเริ่มหน้าแดง หัวใจเต้นแรงกว่าจังหวะเพลงเฮ้าส์ในผับ เขาหยิกแขนตัวเองพร้อมกับก่นด่าตัวเองในใจ ไม่เคยพูดไม่ออกทำตัวไม่ถูกขนาดนี้มาก่อนเลย ออตตอกเคคคคคคคคคค
"แล้วมาทำอะไรที่นี่? ปีหนึ่งเลคเชอร์ที่ตึกใหม่ไม่ใช่หรอ?"
"พอดี... ผ่านมาเห็นหลับอยู่ ..เลยมาปลุก"
มือหนาขยุ้มชายเสื้อจนยับยู่ยี่ด้วยความประหม่าขั้นพีค หมดกันแล้วคิมนัมจุนคนเท่ ณ จุดนี้แค่ซอกจินอ้าปากจะพูดก็แทบจะเป็นลมไปกองกับพื้น นับประสาอะไรกับคุยเป็นเรื่องเป็นราว เฮือกกกกกกก
"กี่โมงแล้วอ่ะ?"
"ท.. ทุ่มสี่สิบ"
"ตายแล้ว!!"
แทบอยากจะเอานิยายเชคสเปียร์ตรงหน้าฟาดกบาลตัวเองซักสามที ซอกจินเด้งตัวออกจากโต๊ะทันทีก่อนจะจัดการเก็บข้าวของเข้ากระเป๋าอย่างรีบร้อน
"ทำไมรีบขนาดนั้นอ่ะ?"
"ลืมให้อาหารจังกูอ่ะ ป่านนี้จะเป็นไงมั่งไม่รู้ ฮืออออออTT"
"ฝนยังตกหนักอยู่เลย ให้ไปส่งป่าว?"
"ไม่ต้องหรอกนั่งรถเมล์แปปเดียวก็ถึง"
"ป้ายรถเมล์อยู่ตั้งไกล กว่าจะเดินถึงก็เปีย..."
"ไม่เป็นไรๆๆๆ บายนะ ไปละๆๆ"
ไม่รอให้พูดจบก็วิ่งออกไปอย่างรีบร้อนราวกับตึกถูกไฟไหม้ ใบหน้าหวานตอนนี้เต็มไปด้วยความกังวลใจ ซอกจินใส่เกียร์หมาวิ่งฝ่าฝนออกไปอย่างไม่สนใจว่าจะเปียกแค่ไหน ตอนนี้ชีวิตหมาสำคัญกว่าทุกสิ่ง ร่างเพรียววิ่งไปพร้อมกับก่นด่าตัวเองจนเกือบจะถึงหน้าประตู แต่ไม่ทันไรก็ต้องวิ่งหน้าตาตื่นกลับมา
เปรี้ยง!!!
"อ๊ากกกกกกกกกกกก ฟ้าผ่าาาาาาาาาาาาTT"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"บอกแล้วว่าจะมาส่ง"
"เงียบไปเลย!! นั่งมอไซค์นายมาก็ไม่ได้เสี่ยงฟ้าผ่าน้อยลงเลย!!"
"..."
"ยัง ยังเงียบอีก แล้วนี่ขับช้าๆ หน่อยได้มั้ย ตัวจะปลิวจากเบาะแล้วโว้ยยยยย"
"โอ้ย บ่นมากจัง"
บรื้นนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!!!!
"ย่าห์คิมนัมจุ๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!"
.
.
.
.
.
.
.
.
Calling JIN…
..
..
..
Call failed
"โอ้ยยยยยย ไปอยู่ไหนวะะะะ"
คนตัวเล็กผุดลุกผุดนั่งอยู่ในห้องกว้างพลางกดโทรออกเบอร์เดิมซ้ำๆ ด้วยความกังวลใจ
"รับสิวะไอเพื่อนเหี้ยยยยย"
รู้ดีว่าเพื่อนรักอยู่ในสภาวะใจสลาย แต่ก็ดันปล่อยให้อยู่คนเดียว มินยุนกิได้แต่เขกกะโหลกตัวเองด้วยความโมโห ตอนนี้ฝนตกหนักมาก โทรศัพท์ก็ติดต่อไม่ได้ แถมยามคอนโดก็บอกว่ายังไม่เห็นซอกจินเข้าตึกเลย จบแล้วชีวิตของมินยุนกิ ทำไมถึงเป็นเพื่อนที่เหี้ยขนาดนี้ คอยดูนะ ถ้าซอกจินไปกระโดดสะพานฆ่าตัวตายนี่จะไม่มีวันให้อภัยตัวเองเลย TT
"~I believe i can flyyyyyyy~"
"~I believe i can touch the skyyyy~"
แล้วนี่อะไร? ใครเขามีอารมณ์มานั่งร้องเพลงอยากบินกันตอนนี้? ปวดหัวหนักมากอยู่แล้วก็ต้องมึนหนักกว่าเดิมเพราะเสียงหอนจากข้างห้อง you believe you can fly แต่ตอนนี้กูอยาก die มาก นี่เสียงคนหรือมนุษย์ต่างดาว คิดว่าตัวเองเป็นมารายแครี่หรอถึงได้กล้าหอนเต็มเสียงขนาดนี้
"~LALALALALALALALA LALALALAAAA~"
พอกันที!! หอนเพลงใครก็ได้แต่อย่าหอนเพลงพี่เรนของยุนกิ คนตัวเล็กยกมือซ้ายปิดหูก่อนจะรีบเลื่อนโปรแกรมแชทหาชื่อตัวปัญหาด้วยอีกมือหนึ่ง หัวปวดจี๊ดจนอยากจะตัดทิ้ง ตอนนี้ทุกอย่างปนกันมั่วไปหมด ยุนกิเลื่อนหาชื่ออย่างโมโห ก่อนจะกดทักไปอย่างไม่ลังเล
.sugasuga : เบาเบาหน่อยโว้ย หนวกหู!!
JK! : ผมไม่ได้ร้องงง
.sugasuga : ไม่ใช่แกแล้วจะเป็นใคร ฉันปวดหัวจะระเบิดอยู่แล้ว เลิกเล่นปัญญาอ่อนซักที!!
JK! : ผมไม่ได้ร้องจริงๆ TT เพื่อนผมมันร้อง ผมหยุดมันไม่ได้จริงๆ
JK! : (อีโมร้องไห้น้ำตาไหลเป็นสายสิบห้าตัว)
.sugasuga : เดี๋ยวกูหยุดเอง
เรื่องเพื่อนไว้ก่อน ตอนนี้ช่วยชีวิตแก้วหูตัวเองสำคัญกว่า ยุนกิเดินปึงปังออกจากห้องไปอย่างหัวเสียก่อนจะหยุดที่ประตูห้องข้างๆ ยื่นนิ้วเรียวไปกดกริ่งด้วยความมุ่งมั่น กดย้ำๆ อยู่นานสองนานแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าประตูจะเปิด ยุนกิใกล้จะเสียสติเต็มที เพื่อนก็ไม่รับโทรศัพท์ นี่ก็ไม่เปิดประตูให้อีก เห็นกูเป็นใคร อากาศหรอ โอ้ยยย หงุดหงิดดดดด
แอ๊ดดดดดด
"โหยยได้ยินแล้ววว กดทำไมซ้ำๆ วะ"
ประตูเปิดออกมาเป็นร่างสูงหน้าตาไม่คุ้นเคย ยุนกิเริ่มเอะใจว่าใช่ห้องจอนจองกุกแน่รึเปล่า ทำไมไอเด็กดำนี่ถึงมายืนจังก้าหน้าประตูแบบนี้แถมยังใส่แค่บ้อกเซอร์ตัวเดียวอีก บัดสี!!
"?"
ชะโงกหัวผ่านไหล่กว้างส่งเครื่องหมายคำถามไปให้เจ้าของห้องที่อยู่ด้านหลัง จอนจองกุกกลืนน้ำลายอึกใหญ่ก่อนจะทำท่าทางชี้ไปที่มนุษย์บ้อกเซอร์ที่ยืนอยู่ แปลได้ว่า 'ไอเหี้ยเนี่ยแหละร้องTT'
"ว่าไง มีอะไรรึเปล่า??"
"จะบอกว่าให้เงียบหน่อย หนวกหู!"
"โหเจ๊ อยากมาแจมก็บอกตรงๆ ดิ"
"เจ๊พ่อง! กูผู้ชายโว้ยยยยยย"
"หน้าเหมือนผู้หญิงอ่ะ"
"เงียบปากไป!!"
"ถ้าเงียบเจ๊ก็ชนะดิ"
"ฟัคยูววววววววววววววววว!!!"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"คราวหลังถ้ากลับบ้านไม่ได้อีก ก็บอกได้นะ"
ร่างสูงว่าพลางเสยผมสีบลอนด์เปียกๆ ของตัวเอง ก่อนจะยื่นโทรศัพท์เครื่องสวยที่กดเบอร์ตัวเองไว้คืนให้คนตาแป๋วตรงหน้าที่ยืนงงอยู่
"ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวคนทั้งมหาลัยจะมารุมตบฉันเอาอ่ะ"
"เพ้อเจ้อ ไม่มีใครมาตบคุณหรอก"
"ฉันกลับเองได้น่าา"
"ก็เมมไว้ในเครื่องนั้นแหละ เผื่อฉุกเฉิน"
"แต่.."
"ไปละ อย่าลืมกินยาล่ะ เดี๋ยวไม่สบาย"
คิมนัมจุนยิ้มน้อยๆ ก่อนจะหันหลังเดินกลับอย่างเงียบๆ จริงๆ แล้วในใจกำลังฉลองหนักมากอยู่ วันนี้กำไรสุดๆ ทั้งโดนซอกจินกอดเอว แถมยังได้มาส่งซอกจินถึงห้องอีก ชีวิตดี๊ดีมากจนอยากจะแด๊นซ์มันซะตรงนี้ถ้าไม่ติดว่าตัวเปียกมาก เดี๋ยวพรุ่งนี้จะไปเล่าให้โฮซอกฟัง เอาให้เงิบไปเลย โทษฐานชอบดูถูก!!
"ด.. เดี๋ยว นัมจุน"
"ห้ะ?"
"ฝ.. ฝนยังไม่หยุดตกเลย.. เข้ามารอฝนหยุดในห้องก่อน.. ก็ได้นะ"
----------
สาบานว่าไม่ได้ดอง555555 คือตอนแรกกะว่าจะรอให้เม้นท์ขึ้นถึงห้าไงง
ละทีนี้ไปเที่ยวมาสองอาทิตย์ด้วยก็เลยไม่ได้อัพ
ยังไงก็เม้นหน่อยน้าาาให้กำลังใจไรต์
ถ้าขี้เกียจก็ไปบ่นๆ ไว้ในแท็ก #คูลบอยครัช ก็ได้นะ55555555 เลิ้บบ
ความคิดเห็น