ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : GoodBye So Love Me : 3
“ยังเห็นหัวฉันอยู่หรือเปล่า” จีมินพูดแล้วเอียงคอมาที่คุณและจองกุก
“จีมิน คือฉันขอบคุณนายมากนะ ที่มาช่วยฉัน” คุณยิ้มบางๆให้จีมิน
“เธอนั่งรถฉันกลับนะ แล้วก็ย้านมาอยู่คอนโดของฉันก่อน ฉันคิดว่า ไอ้ยุนกิคงไม่ปล่อนเธอหรอก” จองกุกยิ่งพูดเท่าไร คุณก็ยิ่งกลัวผู้ชายคนนันมาขึ้น
“มันทำอะไรเธอไหม”
“เธอเป็นอะไรไหม ____” จองกุกยังคงส่งคำถามมาหาคุณ
“จองกุกฉันไม่เป็นไร ขอบคุณนะ จีมินด้วยขอบคุณนะ”
“งันฉันกลับก่อนละ ดูแลตัวเองด้วยละ ไอ้ยุนกิมันร้ายกว่าที่เธอคิดนะ” จีมินก็เดินออกไปขึ้นรถแล้วเดินออกไป ส่วนคุณและจองกุกตอนนี้ก็กำลังจะขึ้นรถไปบ้านคุณ เพื่อไปเอาเสื้อผ้า ไปนอนคอนโดจองกุก
[ในรถ]
“ฉันผิดเอง อึก ฮึก” คุณร้องให้ออกมาหลังจากขึ้น จองกุกก็เงียบฟังคุณ
“ฉันควรจะเชื่อพี่จิน ฮึก แค่เขามายืนข้อเสนอดีกว่ฉันก็รับ”
“ทำไมฉันถึงโง่แบบนี้ ฮึก ทำไม”
“เดียวนะ เธอบอกว่า ควรจะเชื่อจิน เธออยู่กับจิน ตอนเห็นไอ้ยุนกิหรอ”
“อือ”
“ฉันว่าละ เห้อ ฉันจะไม่ให้มันทำอะไรเธอนะ แล้วเรื่องนี้ต้องบอกจิน”
“ไม่บอกได้ไหม”
“ไม่ได้”
[ด้านยุนกิ]
หลังจากที่จองกุกมาแย่งตัวคุณไป ยุนกิหงุดหงิดมาก เขาไม่สามรถบอกอารมณ์ตอนนี้ได้ หลังจากที่เกิดเหตุนัน ยุนกิก็เดินเข้ามาในผับเดินมาเอากุญแจรถและโทรศัพแล้วก็เดินออกไป เพื่อนยุนกิถามอะไร ก็ไม่มีคำตอบที่ได้จากเขา ยุนกิขับรถที่แล่นด้วยความเร็วมาถึงบ้านอย่างรวดเร็ว ในเวลาไม่นาน แล้วเดินดข้ามาในห้องโถงฝงใหญ่ในบ้าน
“เอาคนไปจับตาดูใยนัน อย่าให้คาดสายตา” ยุนกิสั่งลูกน้องให้ไปเฝ้าคุณ
ตอนนี้ไม่สามารถคาดเดามินยุนกิได้เลยว่าเขาจะทำอะไรต่อไป แผนของเขาคืออะไร มันไม่สามารถคาดเดาได้ ยุนกิแค่ต้องการล้างแค้น ระหว่างเรื่องจินและเรื่องของจองกุก โดยใช่คุณเป็นเครื่องมือ ยุนกิดูแล้วว่า ผู้หญิงคนนี่ ไอ้จองกุกก็รักมาก จินก็ดูหวง ยิ่งหวงยิ่งรัก ยุนกิชอบ
“ฉันจะทำให้พวกนาย เหมือนฉันในวันนัน” ยกยิ้มอย่างสะใจ
จองกุกขับรถมาที่บ้านคุณตลอดทางเขาก็ถาม จนรถมาจอดบ้านคุณ จองกุกลงจากรถตามด้วยคุณที่กำลังจะลง คุณรู้สึกกลัวถ้าแม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้น มันจะทำให้แม่รู้สึกไม่ดี คุณต้องหาข้ออ้างสารพัดเลย
“จองกุก”
“อะไร”
“เรื่องวันนี้อย่าบอกแม่กับพี่จินนะ”
“อือ”
จองกุกเขาดูนิ่งเงียบไปเลย คุณก็เดินเข้าบ้านไปเก็บกระเป๋าเสื้อผ้า ไปคอนโดจองกุก ความจริงอยู่ที่คุณก็ปลอดภัย พี่จินมักจะส่งลูกน้องคอยมาดู ตลอดเวลา แต่ถึงอย่างนัน มันก็ไม่ปอดภัยสำหรับคุณ เขาคือยุนกิ เขาคือมาเฟีย เขาจะเข้ามาหาคุณมันเป็นเรื่องที่ง่ายมาก ตอนนี้ไม่สามารถรู้ได้เลยว่า ยุนกิกำลังจะทำอะไรคุณหรือเปล่า สัญญาบ้านันอีก
คุณเลิกคิดเรื่องนัน แล้วหาข้ออ้างไปอยู่กับจองกุกก่อน
“เอ่ออ แม่คะ คือจองกุกเขาจะพาหนูไปเที่ยว หนูอาจจุไม่อยู่บ้านนานหน่อยนะคะ”
“ไปเที่ยวไหนกันจ้ะ”
“ ยังไม่รู้ค่ะ แม่ไปด้วยกันไหม”
“ไม่หรอกแม่เฝ้าบ้านนิแหละดีแล้ว ไปเถอะ เห็นลูกเหนื่อยมานาน ไปพักผ่อนบ้างเถอะ” คนเป็นแม่ยิ้มให้ลูกสาว
“คะ เดียวหนูจะโทรหานะคะ ดูแลตัวเองดีๆด้วยนะ”
หลังจากที่คุณเก็บกระเป๋าพูดกับแม่เสร็จคุณก็ได้ไปหาจองกุกที่ยืนกอดอกหรออยู่ที่หน้าบ้าน คุณรีบเดินไปหาเขาแล้วเอากระเป๋ายืนให้แล้วเดินมาขึ้นรถ (รู้สึกคุณหนู555555)
ในรถเงียบตลอดทางไม่มีใครพูดอะไร คุณก็คิดถึงแต่เรื่องวันนี่ทำไมมันต้องมาเกิดกับคุณด้วย
15นาที รถจองกุก ขับเข้ามาจอดที่คอนโด ใหญ่กว้าง เป็นครั่งแรกที่คุณมาคอนโดจองกุก จองกุกจอดรถแล้วเดินไปหยิบกระเป๋าหลังรถแล้วเดินนำคุณไปคุณก็เงียบแล้วเดินตามเขาไปเรื่อยๆ จนมาถึงห้องของจองกุก
ห้องของเขาเหมือนบ้านอีกหลังหนึ่งได้เลย มันใหญ่กว้างมาก ตกแต่งแบบเรียบหรู ดูมีราคาสมกับเป็นจองกุก ห้องนั่งเล่นดูใหญ่มาก ห้องครัวก็ใหญ่ และที่นี้มี ห้องนอน 2 ห้องนอน
“ เธอนอนห้องนันนะ” จองกุกชี้ไปที่ประตูสีขาว แล้วจองกุกเองก็ยกกระเป๋าคุณเข้าไป คุณเดินตามหลังจองกุกไป จนเข้าห้อง ห้องดูมีสไตล์มาก สีขาว เรียบๆ ดูดีมาก
“ชอบจัง” คุณมองไปรอบๆแล้วก็ยิ้มออกมา
“ชอบ ก็มาอยู่ที่ตลอดสิ ฉันให้อยู่” จองกุกยิ้มแฉ่ง โชว์ฟันกระต่าย
“งันฉันขอเก็บของก่อนนะ” แล้วคุณก็หันหลังไปเก็บชุดเสื้อผ้าที่หอบมาจัดการใส่ที่ตู่เสื้อผ้า
จัดของประมาณ 20 นาที คุณก็เดินออก จองกุกนั่งเล่นเกมอยู่ที่โซฟา โทรทัศก็เปิดทิ้งไว้ คนรวยเนอะ
“จองกุก”
“มีอะไร หิวหรอ” จองกุกกดปิดโทรศัพแล้วเดินมาหาคุณ
“ อือ นิดหน่อย “ คุณมองจองกุกแล้วยิ้มบางๆด้วยควาใอายนิดๆ มาอาศัยบ้านเข้ายังจะมาหิวอีก คุณเกรงใจ
“เดียฉันสั่งพนักงานให้ จะกินอะไรละ”
“อะไรก็ได้สั่งมาเลยะ” คุณพูดแล้วยิ้มให้จองกุก
จองกุกยิ้มโทรศัพแล้วโทรไปหาพนักงานสั่งๆ แล้วก็ว่างสาย แล้วเขสก็เดินมานั่งโซฟาแล้วเอาโทรศัพมาเล่นต่อ ส่วนคุณก็นั่งรอที่โต๊ะกินข้าว คือ ตอนคุณหิวจริงๆ
ผ่านไปเพียงแค่ 10 นาทีอาหารที่จองกุกสั่งก็ขึ้นมาเสิร์ฟ คือ จองกุกสั่งเยอะมาก เยอะจริง อาหารเต็มโต๊ะเลย นี่มีแค่ 2 คนกินอะไรเยอะแยะ
จองกุกลุกจากโซฟาเดินมาที่โต๊ะอาหาร
“ฉันไม่รู้ว่าเธอจะกินอะไร ฉันเลงสั่งมาแบบนี้เลย” จองกุกชี้ไปที่อาหารพวกนี่
“แล้วจะกินหมดไม”คุณพูดเชิงเน้นเสียงนิดหน่อย
“ไม่หมดก็ทิ้ง จะเป็นไรไป”จองกุกพูดเฉิงไม่แคร์ แล้วนั่งเกาอี้
“คนรวยเป็นงี้หรอ แทนที่จะใช่เงินทำประโยชน์บ้าง” คุณพูดแต่มือคุณตักข้าวมากิน
“ฉันทำให้เฉพาะคนที่ฉันรักเท่านันแหละ” คุณอึ่ง จองกุกก้มน่าตั้งขาว ไมากล้าสบตาเพราะจองกุกก็เขินไม่ใช่น้อย
หลังจากผ่านไป 30 นาที จองกุกกับคุณกินข้าวเสร็จ แยกย้ายกันไปนอนเพราะมันก็ดึกพอสมควรแล้ว
วันนี้และต่อไปคงไม่มีอะไรแบบนี้แล้วใช่ไหม ?
[ด้านยุนกิ]
“นายครับ ผู้หญิงคนนันย้ายไปอยู่คอนโดของจองกุกครับ”
“แล้วแม่ผู้หญิงคนนันละ”
“อยู่ที่บ้านของเธอครับ”
“อือ ไปได้ละ”
คิดจะหนียุนกิไปหลบอยู่กับจองกุกงันหรอ หึ คนอย่างยุนกิได้อะไรก็ต้องได้ แล้วยุนกิคิดแผนการอะไรหลายอย่างมาในหัวของเขาหมดแล้ว
“เธอมีความมีความสุขแค่วันนี่วันเดียวเท่านันแหละ หึ”
(เช้า)
“พวกนายคอยไปจับตาผู้หญิงคนนันให้ดี แล้วจับตัวผู้หญิงคนนันมาที่คอนโดฉัน ฉันจะรอพวกนายที่นัน” หลังจากที่พูดกับลูกน้องยุนกิก็เกินขึ้นรถแล้วขับรถออกจากที่บ้านไปด้วยความเร็ว
ลูกน้องของยุนกิก็กำลังจะไปทำภารกิจมอบหมายจากเจ้านาย
[ด้านคุณ]
คุณตื่นขึ้นมาไม่พบจองกุก มีแต่โพสอิท “ตอนเย็นเดียวกลับมา ฉันมีธุระ กินข้าวด้วยละ อย่าไปไหนคนเดียว…”
จองกุกนี่น่ารักจริงๆนะ คุณยิ้มแต่เช้าเลย เดินไปที่ครัวก็เจอกับโจ๊กหอม เหมือนจองกุกเป็นคนทำเลย แล้วคุณก็ยกถ้วยโจ๊กกินจนหมดเรียบร้อย
คุณเข้าห้องไป ก็พบว่าของใช่ที่คุณเอามาไม่ครบ คุณจะโทรบอกจองกุกให้ซื้อมาก็เกรงใจ คุณลงไปซื้อก็ได้มันคงไม่มีอะไรหรอก
คุณแต่งตัวแปปนึง ก็เดินออกไปนอกห้องพร้อมคีย์การ์ด เะื่อจะไปซุปเปอร์มาเก็ตแถวคอนโด
คุณลงจากลิฟเดินมาหน้าโรงแรมและเดินออกไป แล้วเดินไปเรื่อย ร้านก็อยู่ใกล้ๆ ไม่ไกลจากคอนโดมากเท่าไร เดินได้ประมาณ 5 นาทีก็ถึงแล้ว
คุณเลือกซื้อของใช่ในนันประมาณ 10 นาที และจ่ายเงินที่เคาเตอร์และเดินออกมา
คุณกำลังเดินกลับที่คอนโดของจองกุก คุณรู้สึกมีคนเดินตาม มอง หรือคุณระแวงไปเอง คุณเดินต่อไปเรื่อยๆแต่เร่งฝีเท้า แต่คุณยิ่งเร่งเหมือนก็ยังตาม
ฟืบ แขนของคุณถูกใครกระชากอย่างแรงลากเข้ามาในซอยที่ไม่มีคน
“ปล่อยฉันนะ ช่วยดู”
“ตะโกนไป คิดว่าใครจะช่วย” ชายร่างใหญ่ใส่สูทสีดำ ตะคอกใส่คุณเสียงดัง
“ปล่อยฉัน”
“เอามันขึ้นรถ”
“จับฉันมาทำไม”
“เดียวก็รู้ “
หลังจากที่คุณขัดขืนก็ไม่ได้ นอกจากจะมองออกไป จะให้ช่วยก็ไม่ได้ จองกุกเองก็บอกแล้วว่าอย่าออกไปไหนคนเดียว เป็นไงละ โง่เอ่ย
ผ่านไปเกือบ 20 นาที รถก็มาจอดในตึกอะไรก็ไม่รู้ ผู้ชายชุดสูทก็ลากคุณขึ้นไปตาม ลากจนมาถึงห้องหนึ่ง พอเปิดเข้าไปในห้องดูทึบแสง แสงไม่ค่อยมี ในห้องเย็นเยือกมาก เย็นจริงๆ มีผู้ชายนั่งอยู่ที่โซฟา
“นายครับ มาแล้วครับ”
“อือ ออกไปได้ละ” เขาพูดทั้งๆที่หันหลังอยู่ แต่เสียงของเขามันคุ้นหูคุณมาก
“ไง ~ “ เสียงที่ดูเยือกเย็น ผิวกายสีขาว สีผมบลอด ในชุดดำ กางเกงยีน เขาไม่ใช่ใคร เขาคือยุนกิ
“คิดว่าหนีฉันพ้นหรอ __ หึ”
: ไรท์มาอัพแล้ว โทษที่หาย ไรท์ป่วยเป็นโรคเกี่ยวกะท้องนิดหน่อย
เป็นไง สุดท้ายยุนกิก็จับนางเอกมา จองกุกจะรู้ไหมว่าตอนนี้นางเอกหายไปแล้ว หื้อ เป็นไงต่อ รออ่าน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น