คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : มันมาจากขุมนรก
่ายเาหมาป่าย่อยยับแทบธุลี เปลวไฟใ้ระโม่าฝืนเผาไหม้าศพเลื่อนลา ยามนี้ับมอไปหลเหลือเพียลุ่มวันเบาบาและลิ่นเหม็นไหม้
ปราเาร่าบุรุษุำสามสายเหยียบย่าเ้ามาใน่าย!
ผู้หนึ่ใบหน้าเหี้ยมเรียม นัยน์าั่อสูรร้ายมีรอยบายาวรแ้มวา ร่าำยำสันทัแม้สวมทับ้วยุหนายัเผยเ้าลามัล้ามเนื้อ ้านหลัพไว้้วยาบให่เล่มหนึ่นาเือบเท่าัวมันเอ นที่สอรูปร่าสูโปร่ สอแ้มสูบอบปาี อบาำล้ำมอูั่นป่วยไ้ มันยัมีแนยาวผิธรรมาิาว่ายาวว่านปิถึสี่สิบนิ้ว ที่หว่าเอวเหน็บไว้้วยเียวโ่อันหนึ่ นสุท้ายมันใบหน้ายาว วาทอแววมัวเมา หาิ้วูัน อปรผมำยาวทิ้ลถึไหล่ส่ให้มันูล้ายลาัวหนึ่็มิปาน นผู้นี้ั่มิไ้พอาวุธอันใิัวแม้อยู่ในสถานที่เสี่ยอันราย
พวมันทั้สามเินสำรวูาศพที่ถูเผาไหม้ลายเป็น้อนสีำบนพื้น้วยท่าทีินา ล้ายับว่าพบเอเหุาร์เหล่านี้เป็นปิวิสัย ใ้เวลาอยู่รู่หนึ่ ็สะุาาศพร่าให่ไร้ศีรษะ้าๆมีวานเหล็อยู่ พวมันแสท่าทีสนใ
“นี้เป็นศพออ้วนย้ำ” ายร่าสูโปร่พลันเอ่ยึ้นเมื่อพบเห็นาศพุ้นา
นใบหน้าเหี้ยมเรียม้มายสำรวูาศพ่อน ่อยยืนยันว่า “ูารูปพรรเป็นอ้วนย้ำแน่นอน” มันสำรวูบาแผลอย่าละเอีย ล่าว่อว่า “าร่อรอยบาแผลที่ปราบนศพ ผู้ลมือ้อมีวิายุทธ์สูเยี่ยมยิ่ึสามารถสัหารอ้วนย้ำไ้ภายในสอระบี่”
บนร่าอ้วนย้ำมีบาแผลรร์สอแห่ เป็นลำอและแนที่าสะบั้น ายผู้นี้้อมีประสบาร์่อสู้มาล้น เพียพบเห็นรอยบาแผล็สามารถาเาพลัยุทธ์ผู้ลมือไ้ทันที
“พวเรามา้าไปั้นรึ?” ายร่าสูโปร่มอูา่ายเาหมาป่า้วยวามเสียาย
“มิใ้” ายใบหน้าเหี้ยมเรียมปิเสธอย่าไม่ไยี “เป็นวามผิที่พวมันอ่อนแอ ถึไ้ถูทำลายย่อยยับ”
ายร่าสูโปร่รับฟั้อโ้แย้ ้อผศีรษะร้ออื่อในลำอเป็นารเห็นพ้อ
แนเถื่อนันาร มาล้นอันราย ไม่อนุาิให้ผู้อ่อนแอมีีวิรอ
“เหล่า่ายที่ยอมสยบ่อสายลมมระนั้นอ่อนแอและไร้ประโยน์เินไป” ายใบหน้ายาวทอถอนใอย่าท้อแท้ “ภาริู่โม่ายพันธมิรแห่แส ให้ปีศาุมนรเ่นเราระทำ็เพียพอแล้วแท้ๆ”
“่าน่าเบื่อริว่าไหมหลยู ิว๊ะ” มันหันไปล่าวถามับบุรุษทั้สอ
ที่แท้พวมันทั้สามือ ‘ปีศาุมนร’ เหล่านผู้ถูสายลมมระัสรรเพื่อฝึฝนึ้นมาเป็นยอนั่าไรเทียบเทียม
ายหน้าเหี้ยมเรียมมีนามว่าหลยู ถนัใ้วิาาบให่น้ำหนัมา เพียมอาภายนอสามารถรับรู้ไ้ทันทีนผู้นี้้อมีพลัฝึปรือลึล้ำ ย่อมสามารถสำแวิาาบให่ไ้หนัหน่วรุนแร
ส่วนายร่าสูโปร่เรียว่าิว๊ะ เี่ยวาวิาเียวโ่สามารถใ้ออประุเป็นแนา อปรแนยาวเหนือธรรมาิ ยิ่ทำให้อานุภาพวิาเียวโ่ที่มันสำแทรพลั และายใบหน้ายาวนามไสู่ ยอฝีมือเลนลับผู้เหลือรอานเผ่าใบไม้ ถนัใ้วิาอาวุธลับสาบสู
้วยื่อปีศาุมนร พวมันทั้สามนสามารถสัหารสารเลวแนเถื่อนรวมันมาว่าเ็ร้อยศพ สยบหลาย่ายให้สวามิพรร่อสายลมมระ รวมถึ่ายเาหมาป่า
ายร่าสูโปร่นามิว๊ะอธิบายให้วามระ่าว่า “ารที่้อร่วมมือับ่ายเาหมาป่า เพราะพวมันเป็นเบี้ยที่ายไ้ แทนที่ะใ้ำลัแท้ริอสายลมมระ มิสู้ใ้พวมันเป็นัวายัวแทนเปิศึับ่ายพันธมิรแห่แส ึสามารถลารสูเสียโยเปล่าประโยน์”
ายหน้ายาวนามไสู่รับฟัันั้นพลันเ้าใในบัล ผศีรษะร้ออื่อเป็นเิทราบ พึมพำเบาๆว่า “ที่แท้เป็นเ่นนี้เอ”
“ไสู่” ายหน้าเหี้ยมเรียมนามหลยูานนามอมัน ล่าวเสียเย็นาว่า “เพียระทำภาริให้สำเร็็พออย่าไ้ั้แ่มาวาม”
“เฮอะ” ไสู่ร้อสบถออมา “่ายเาหมาป่าย่อยยับเ่นนี้ เป็นว่าภาริอเรา็บแล้วสิ ่ายีริๆ” มันแย้มยิ้มพอใับวามย่อยยับอ่ายเาหมาป่า
“ภาริยัไม่บ” หลยูปิเสธเสียเ่รึม “แม้ไม่สามารถโมี่ายพันธมิรแห่แสามแผน แ่เรายั้อามล่าสัหารผู้ลมือ”
“ล่าวไป็ไม่ผิ” ิว๊ะส่เสียสนับสนุน แย้มยิ้มอำมหิล่าว่อว่า “หาลับไปโยที่ไม่รู้ว่าเป็นฝีมือผู้ใ นายท่านไม่พอใน่าู”
ไสู่รับฟัพลันเิ้อสสัย ึเอ่ยถาม “แล้วเ้าิว่าเป็นฝีมือผู้ใ?”
พอำถามนี้เอ่ยออมา ารสนทนาพลันอยู่ในวามเียบ พวมันทั้สามไ้หยุิ
รู่่อมาิว๊ะพลันล่าวอย่านึึ้นไ้ “หรือผู้ลมือะเป็นระบี่อสูร ที่ล่าสัหารสายลมมระมาโยลอ?”
“ไม่น่าใ่” หลยูปิเสธ สีหน้าเผยแววเร่เรีย “พฤิรรมที่ผ่านมาอระบี่อสูร มันเลื่อนไหวเพียลำพัมาโยลอ แ่ล่อลอยบาแผลที่ปราบนาศพนัสู้่ายเาหมาป่านั้นแ่าไป พวมันใ้ทั้หมัระบี่และาบเป็นอาวุธสัหาร ศัรู้อมีไม่่ำว่าสามนและพวมัน้อมีวิายุทธ์สูเยี่ยม ถึสามารถัาร่ายเาหมาป่าสัหารอ้วนย้ำไ้”
“โป๊ะเะ!” ไสู่พลันีนิ้วล่าวว่า “เป็นหน่วยปราบมารพันธมิรแห่แสแน่แล้ว”
“้า็ิว่าเป็นพวมัน” หลยูเห็นพ้อใน้อนี้ เอ่ย่อว่า “ผู้ที่ล้าเลื่อนไหว่อรับสายลมมระในแนเถื่อน มีเพียหน่วยปราบมาร”
“พันธมิรแห่แส หน่วยปราบมาร” ิว๊ะทวนำเป็นารรุ่นิ “พวมันทราบว่า่ายเาหมาป่าะเลื่อนพลไปโมี่ายพันธมิรแห่?”
หลยูล่าวว่า “แน่นอนว่าพวมันทราบ มิเ่นนั้นพวมันมิอาหาที่ั้่ายเาหมาป่าพบและส่หน่วยปราบมารมาำั”
ิว๊ะเบิาโพลร้อว่า “หมายวามว่าพันธมิรแห่มีสายในแนเถื่อน?”
หลยูร้ออื่ออบรับเสียเยือเย็น ล่าว่อว่า “อนนี้เรา้อัารหน่วยปราบมารเสีย่อน เรื่อสายไว้อยัารในภายหลั”
ิว๊ะผศีรษะเป็นารอบรับ ล่าวว่า “ยามนี้พวมันหนีลับ่ายพันธมิรแห่แสแล้ว”
หลยูแผ่รัสีอำมหิออมา ล่าวว่า “พวมัน้อหนีไปทาทิศะวันออึ่เป็นที่ั้่ายพันธมิรแห่แส เราะิามล่อลอยพวมันไป ลอูว่าพวมันะสามารถหลบหนีปีศาแหุ่มนรเ่นพวเราไ้หรือไม่”
ไสู่รับฟัถึรนี้พลันปรบมือ เผยยิ้มล่าวว่า “ูาาที่หลเหลือเพิ่ถูทำลายไม่นาน าว่าพวมันหนีไปไ้ไม่ไล หาิามไปสุำลั็ะามทันในหั่วยาม”
“ี” ิว๊ะแผเสียปิิออมา “แม้ไม่สามารถโมี่ายพันธมิรแห่แสไ้ามแผน แ่หาสัหารหน่วยปราบมารไ้นับว่าุ้ม่ามาโ”
พวมันทั้สามสนทนามาถึรนี้ ไม่มีระไรล่าว่ออีแล้ว พลันโนทะยานหายไปทาทิศะวันออรวเร็วประภูิพายหายวับไปับา
ความคิดเห็น