วอนรักมาเฟีย
เมื่อเจ้าพ่อคาสิโนใหญ่แห่งลาสเวกัส ต้องมาพิชิตหัวใจสาวไทยผู้มีปมครอบครัว รักและความรู้สึกที่อยากจะปกป้องหญิงสาวอันเป็นที่รักจึงทวีเพิ่มพูนมากขึ้นโดยมิรู้ตัวรู้ตัวอีกเธอก็กลายเป็นลมหายใจที่เขาขาดไม่ได้
ผู้เข้าชมรวม
978
ผู้เข้าชมเดือนนี้
15
ผู้เข้าชมรวม
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
“บัวชอบดอกไม้ที่ผมส่งให้มั้ย”
ชายหนุ่มเอ่ยถามเมื่อถึงหน้าห้องรับรองเล็กซึ่งอยู่ลงมาอีกชั้นหนึ่ง
“ห๊า!”
เธอหันกลับมามองคนข้างหลังสีหน้าไม่สบอารมณ์นัก “คุณเป็นคนส่งมาเหรอคะ”
“ใช่ ก็คุณบอกผมเองนิบาร์บี้ ว่าไม่ผู้หญิงคนไหนชอบผู้ชายที่บุ่มบ่ามเข้าไปขอผู้หญิงเป็นแฟนแบบนั้น
นี่ไง ผมก็ทำตามแบบคนทั่วไปอยู่นี้ไง”
คนทั่วไปที่ไหนเขาส่งดอกไม้ช่อละเป็นหมื่นมาจีบผู้หญิงทุกวัน
ถ้าดอกสองดอกก็ว่าไปอย่าง แต่นี้ช่อเบ้อเร่อ ราคายังกับเหมามาทั้งสวน
“ดิฉันไม่คิดว่าคนทั่วไปเข้าจะทำกัน”
“ปกติผมก็ทำแบบนี้ ก็ไม่เห็นว่าจะไม่มีผู้หญิงคนไหนไม่ชอบ”
เวย์โคลงไหล่กว้าง เมื่อเห็นเป็นเรื่องปกติที่เขาทำประจำ
“เก็บเงินของคุณที่จะซื้อขอแบบนี้ไว้ทำอย่างอื่นเถอะค่ะ”
สโรชาเปิดประตูห้องรับรองออกกว้าง “ขอร้อง...ไม่ต้องส่งมาอีกนะคะ” ก่อนจะหันกลับไปพูดกับเขาอีกประโยคราวกับกำลังออกคำสั่งมากกว่าขอร้อง
“บัวไม่ชอบ” คิ้วเข้มขมวดเขาหากัน
“ไม่ชอบค่ะ!”
น้ำเสียงและสีหน้าของสโรชาบ่งบอกได้ว่าคนพูดจริงจังแค่ไหน
“แล้วต้องทำยังไงถึงจะจีบบัวติด”
“เรามาคุยเรื่องงานกันเถอะค่ะ”
สโรชาตัดบทเมื่อนั่งลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง
พร้อมหยิบกระดาษและปากกาที่วางอยู่ข้างๆมาเตรียมจด
เวย์นิ่งเงียบไป
จนคนที่ก้มหน้าก้มตามองแต่กระดาษเปล่าตรงหน้าต้องแหงนหน้าขึ้นมอง และสบเข้ากับตาคมที่จ้องเธอเขม้น
นัยน์ตาของชายหนุ่มนิ่งจนสโรชาอ่านไม่ออกว่าเวย์กำลังคิดอะไรอยู่
“ผมจะไม่คุยอะไรทั้งสิ้น
จนกว่าคุณจะบอก ว่าผมต้องทำยังไงถึงจะจีบคุณติด”
ผลงานอื่นๆ ของ ศศิวรินทร์ ชวนฝัน ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ ศศิวรินทร์ ชวนฝัน
ความคิดเห็น