คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ________บทที่สาม #
บทที่3
หลังเลิกเรียน
ฉันมายืนรอเวลที่หน้าห้องของเขา ไม่นานเวลก้วิ่งลงมาจากตึกเรียนพละด้วยความเร็ว เวลยืนเกาะไหล่ฉันและหายใจอย่างเหนื่อยหอบ ฉันเอามือลูบหลังเขาเบาๆ ตัวของเขาชุ่มไปด้วยเหงื่อ ฉันยื่นผ้าเช็ดหน้าให้เขา เขารับและส่งยิ้มมาให้ฉัน นักเรียนคนอื่นๆเดินเข้าห้องไปโดยที่ไม่ลืมที่จะมองฉันและเวล เพื่อนของเขาถือกระเป๋านักเรียนออกมาให้เขาและตบหลังเขาเบาๆประมาณว่า 'โชคดี'
ฉันและเขาเดินออกจากโรงเรียน เสียงกรี๊ดของนักเรียนคนอื่นๆดังขึ้นขณะที่ฉันและเวลเดินลงมาจากตึก เดินผ่านโรงอาหาร ผ่านประตูโรงเรียนและผ่านนักเรียนคนต่างๆที่กำลังจะกลับบ้านเหมือนกับเรา เวลยืนมือมาจับกระเป๋าของฉัน ฉันมองอย่างงงๆ
"มานี่ ฉันถือให้"
เวลยื่นคำขอร้องที่จะถือกระเป๋าให้ฉัน มันหนักพอสมควร ใจจริงก็อยากให้เวลถือให้แต่ว่า..ฉันเกรงใจเวลและคนรอบข้างหน่ะ
"ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้เองฉันถือได้ ^ ^"
"แน่ใจหรอ แต่ฉันเห็นว่าเสื้อเธอเป็นรอยสายกระเป๋านะ มานี่ฉันถือให้ดีกว่า"
กระเป๋าของฉันมี2ใบคือกระเป๋านักเรียน กับกระเป๋าเสริมแบบสะพายข้าง ฉันมองกลับไปอย่างเกรงใจแต่เวลกลับยิ้มให้ฉัน รอยยิ้มของเขาเต็มไปด้วยความน่ารัก =[]=; หวั่นไหวนะเนี่ยยย...
"อะอื้มมม..ขอบคุณนะ"
ฉันยื่นกระเป๋าให้เขาอย่างว่าง่าย ขณะที่เขาอกระเป๋านักเรียนให้ฉันแขนของเขาดูเกร็งมากจนทำให้..กล้ามเล็กๆโผล่ขึ้นมา =_= ฉันเอามือไปจิ้มแขนของเขาเบาๆ
"มีอะไรงั้นเหรอ"
"ปะ..เปล่า ไม่เคยคิดว่าเธอมีกล้ามด้วยอ่ะ เธอเล่นกล้ามเหรอO_o?"
"อ้อ ก็เล่นนะ เล่นของเวสหน่ะ.."
"เธอใช้ของร่วมกับเวสทุกอย่างเลยเหรอ?"
"ก็ ประมาณนั้นแหละแต่ยกเว้นพวก.. ชุดชั้นในอะไรแบบนี้ - /// -"
เขาหน้าแดงขึ้นทันทีที่พูดถึงเรื่องพวกนี้ เวลดูเหมือนผู้ชายจริงๆในสายตาของฉันและคงจะทุกๆคนในโรงเรียนเช่นกัน เขามักจะเขินอายเมื่อพูดถึงเรื่องหน้าอก ชุดชั้นในหรือเรื่องที่ไม่ปกติสำหรับผู้ชาย ฉันหัวเราะในท่าทีของเขาที่เขินและผลักไหล่เขาเบาๆ เขาหัวเราะตามฉัน.. วันนี้คงเป็นวันที่ฉันกลับบ้านและมีความสุขมากเลยทีเดียว^^
พวกเราเดินมาถึงหมู่บ้าน ทุกคนต่างทักทายเราสองคน บางคนก็แซวว่าเราสองคนเป็นแฟนกัน -///- ฉันไม่ใช่พวกที่ชอบ...ผู้หญิงด้วยกันหรอกนะ แต่ว่าเวลเป็นเพื่อนกับฉันตั้งแต่ป.6แล้วนี่หน่า ทำไงได้หล่ะ.. ฉันรู้ว่าความรู้สึกของเวลยังเหมือนเดิม แต่ฉันก็ไม่สามารถบอกเขาไปตรงๆได้หรอกว่าฉันคิดกับเขาแค่เพื่อนหน่ะ รู้สึกไม่ดีเหมือนกันที่ต้องเก็บความรู้สึกแบบนี้นานๆ.. ไม่นานเราสองคนก็เดินมาถึงหน้าบ้านของเวล เวลยิ้มให้และจับมือฉันไปจูบ เอ่อ.. -///- ฉันรีบชักมือออกมาทันที เวลยิ้มให้อีกครั้งและเดินเข้าบ้านไป ฉันโบกมือลาให้กับเขาและเดินออกมาอย่างเขินๆ
บ้านของฉัน
"กลับมาแล้วค่ะ"
ฉันถอดและวางรองเท้าไว้ในชั้นวางรองเท้า มะม๊า เฮียไบรท์ เฮียไลท์และไวน์ชะโงกหน้าออกมาจากห้องนั่งเล่น ไวน์เข้ามากอดฉันตามเคย ฉันยกมือไหว้ทุกคน มะม๊าและเฮียไบรท์รับไหว้โดยการยิ้มให้ แต่เฮียไลท์กลับถอนหายใจและหันไปดูทีวีต่อ =__= ฉันเคยคิดว่าฉันและเฮียไลท์ไม่ใช่พี่น้องกัน ซึ่งมันอาจจะจริงก็ได้... ฉันเดินขึ้นห้องไป ไวน์เลยขอตามขึ้นมาเล่นเกมที่ห้องฉัน ฉันวางกระเป๋าลงที่โต๊ะทำงานและหันมาเปิดคอมพิวเตอร์เพื่อพิมพ์งานทันที ไวน์เปิดโทรทัศน์และเปิดเครื่องเล่นx-box ฉันนั่งพิมงานอย่างเงียบๆ ในห้องเงียบมากมีแต่เสียงพัดลมและเสียงโทรทัศน์ดังขึ้นเบาๆ ไม่นานนัก...
~ You just like me,shawty all up in the club.popping bottles of that Bud.give all them dudes hugs and you just like me ~
"ฮัลโหลค่ะ?"
(นั้นใครอะครับ?)
เสียงทุ้มเหมือนผู้ชายดังมาจากปลายสายที่ฉันพูดคุยอยู่ เสียงนั้นดูคุ้นมากแต่ว่ามันดูอ่อนโยนกว่าที่ฉันคิด
"เฟรชชี่ค่ะ มีอะไรเหรอ?"
(ยัยบ้านี่เอง โธ่เอ้ย - -.. เออเปล่า ไม่มีอะไร)
"แล้วนั้น..ใครหน่ะ?"
ฉันถามอย่างสงสัย ... ขอให้ไม่ใช่ ... ฉันคิดอยู่ในใจ
(เวส แค่นี้นะ..)
"อะเดี๋ยว.."
ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด -
เวสวางสายไปอย่างรวดเร็วทำให้ฉันเกิดข้อสงสัยว่า เขาเอาเบอร์โทรศัพท์ของฉันมากจากไหนน?! ฉันรีบเดิลงมาจากห้องและออกไปจากบ้าน ทุกคนมองอย่างงงๆ ตอนนี้ก็เย็นมากแล้วฉันเลยรีบวิ่งไปที่บ้านของเวลทันที
กิ๊งก่อง -
"คร้าบบบ"
เวลเดินลงมาเปิดประตู ตอนนี้เขาใส่บ๊อกเซอร์ลายPaul frankกับเสื้อยืนสีน้ำเงิน ผมของเวลมีจุกเล็กๆอยู่ข้างหน้า ฉันมองเวลด้วยสายตาที่ตกใจมาก เขาเองก็เช่นกัน
"มาทำอะไรที่นี่ดึกๆหล่ะเฟรช"
"เอ่อ...ฉันอยากคุยกับพี่ชายนายหน่อยนะ"
ฉันพูดและเอามือเกาหัว เวลมองฉันด้วยสายตาหึงหวงก็ว่าได้ =__=
"เอ่อ..อยาคุยอะไรนิดหน่อยนะ ไม่มีอะไรหรอก"
"อืมม เข้ามาก่อนสิ่"
เขาเปิดประตูให้ฉันเข้าไป บ้านของเขาเป็นสีครีมขาว รั้วเป็นไม้สีทองเช่นเดียวกับประตูบ้าน ภายในฟอร์นิเจอร์ถูกตกแต่งในสไลต์เดียวกับบ้านทาวน์เฮ้าท์ของอังกฤษ โซฟาขนาดใหญ่ถูกวางไว้ใกล้กับหน้าต่างกรอบทอง คนที่ชะโงกหน้าออกมาจากห้องครัวน่าจะเป็นป้าของเวล เธอยิ้มทักทายฉันด้วยสายตาเป็นมิตร
"อ่าว หนูเฟรชชี่นี่หน่า มาทำอะไรดึกๆจ้ะเนี่ย?"
"เอ่อ..."
ฉันตอบอย่างอ้ำๆอึ้งๆเพราะฉันไม่เคยรู้จักคุณป้าของเวลเลยแม้ว่ามะม๊ากับคุณป้าของเวลจะสนิทกันมากก็ตาม ฉันด้แต่ยิ้มให้ ถ้าขืนฉันตอบไปว่า 'มาหาหลานชายของป้าค่ะ' =[]= เชื่อเลยว่าหล่อนต้องเอาไปบอกคุณแม่ของฉันแน่นอน..
"เฟรชชี่มาหาเวลหน่ะฮะ คุณป้าทำอาหารต่อเถอะ"
เวลจูงมือฉันเดินขึ้นบันไดไม้เคลือบเงา ฉันผ่านห้องนอนของคุณป้า เวลและในที่สุด.. ' เวส: ถ้าไม่มีธุระที่สำคัญห้ามเคาะประตู ' ป้ายสีแดงตัวหนังสือสีขาวเด่นหลาอยู่หน้าประตูแสดงถึงความเป็นโลกส่วนตัว ฉันมองอย่างเก้งๆกังๆโดยที่ไม่แน่ใจว่าจะเข้าไปดีไหม เวลเคาะประตูไม้นั้น..
ก๊อก ก๊อก -
และทุกอย่างก็เงียบลง ไม่นานนักเวสเดินมาเปิดประตูแง้มเล็กน้อย เขามองหน้าเวลด้วยสายตาไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่
"นายมาทำอะไรที่ห้องฉัน"
"มีคนอยากจะพบนาย..."
เวลจูงมือฉันให้เผชิญหน้ากับเวส เขามองฉันและตกใจ หน้าตาของเขาดูสับสนอย่างมาก
"นี่...เธอมาทำอะไรที่นี่"
"ฉันแค่...จะมาถามนาย"
"ฉันไม่ว่างตอบ"
ปัง!
เขาปิดประตูใส่หน้าฉัน ไร้มารยาทที่สุด!! เวลพยายามเคาะประตูอยู่หลายครั้ง มือของเขาเริ่มแดงจนฉันจับมือเขาไว้เพื่อไม่ให้เขาเคาะประตูต่อ
"พอเหอะเวล นายจะเจ็บตัวเปล่าๆนะ"
"อืมม..นี่เวส นายอย่าใจร้ายกับเพื่อนฉันนักเลย เปิดประตูเหอะ..ขอร้องหล่ะ"
เวลตะโกนเพื่อให้เวสได้ยิน คุณป้าชะโงกหัวขึ้นมามองจากชั้นล่างแต่ท่านไม่ได้ถามอะไร ไม่มีเสียงตอบรับออกมาจนเวลถอนหายใจเบาๆและจูงมือฉันให้เดินไปที่ห้องของเวลแทน
"งั้นฉันกลับแล้วก็ได้ ขอบใจมากนะที่เรียกเวสให้ฉัน.. แม้ว่าเขาจะไม่สนใจก็ตาม"
ฉันก้มหน้าอย่างสำนึกผิด ฉันแท้ๆที่ทำให้เวลเจ็บมือ น้ำตาฉันเหมือนจะไหลออกมาแต่เวลคว้าฉันเข้าไปกอด กลิ่นแชมพูหอมๆลอยมาแตะจมูกฉันแม้ว่ามันจะไม่สามารถทำให้ฉันหวั่นไหวก็ตาม ฉันเขย่งขึ้นกอดเขาตอบ(ถึงกับต้องเขย่งกันเลยที่เดียว=__=;) ฉันถอนกอดออกจากเขาและทำท่าทีว่าจะเดินลงไป แต่ทว่า...
"ก็ได้..เธอมีอะไรจะถามฉันงั้นเหรอ"
เสียงของเวสดังออกมา ฉันและเวลหันไปมองด้วยความตกใจ เวสทำหน้าไม่สบอารมณ์ใส่ฉันสักเท่าไหร่ ฉันเองก็เช่นเดียวกัน หมอนี่หน้าตาวอนอวัยวะเบื้องล่างชะมัดเลย -*- เวลกระตูกมือฉันเบาๆเพื่อเป็นสัญญาณว่าให้เข้าไปหาเขา ฉันเดินไปหาเวสอย่างว่าง่าย เวลทำท่าเหมือนกับว่า 'แล้วโทรมานะ' ฉันพยักหน้ารับ เขาเดินเข้าห้องไป...
ห้องนอนของเวส
ปัง กึก -
หลังจากที่เวสปิดและล๊อคประตู (อย่าเพิ่งจิ้นกันนะจ้ะ) ฉันนั่งลงบนเตียงของเขา เขาลงไปนั่งเล่นคอมอย่างไม่สนใจบุคคลที่กำลังนั่งอยู่ ห้องของเขาถูกจัดแต่งอย่างเรียบง่าย มีแต่เตียงนอน ทีวี ชั้นวางของ โต๊ะคอมพิวเตอร์ ตู้เสื้อผ้า กระจกบานใหญ่และห้องน้ำขนาดกลาง ฉันมองไปรอบๆห้องอย่างสนใจ มีรูปเอลวิส เพลสลีย์แขวนอยู่บนผนังหัวเตียง เขาจัดห้องนอนได้อินดี้มากเลยทีเดียว =w= เขาใส่เสื้อยืดสีน้ำเงินที่มีคำพูดบางประโยคที่ฉันไม่สามารถบอกได้หรือง่ายๆ มันคือคำหยาบคายมากเลยทีเดียว เขาใส่กางเกงนักเรียนขาสั้นสีดำ ผมของเขาดูไม่เป็นทรงอย่างมาก เขายกขาขึ้นมาพาดไว้บนโต๊ะคอม ห้องเขาดูรกมากทั้งโต๊ะคอมพิวเตอร์ที่มีโทรศัพท์สีขาวและดำวางอยู่ข้างๆกัน เตียงนอนของเขามีบ๊อกเซอร์ที่ใส่แล้ววางอยู่บนผ้าห่มสีขาว =__= ชั้นวางของที่มีแต่แผ่นเกมส์สำหรับผู้ชายและตู้เสื้อผ้าที่ถูกเปิดไว้อย่างอ้าซ่า
ฉันนั่งพิจารณาห้องของเขาอยู่10นาที เขาปิดหน้าจอคอมแหละหันมามองหน้าฉันด้วยสายตาตึงเครียด
"วิจารณ์ห้องนอนของฉันเสร็จรึยัง? มีอะไรจะถามงั้นเหรอ"
"คือ..นายได้เบอร์ฉันมาจากไหน"
ฉันถามอย่างตรงประเด็นโดยที่ไม่รีรอให้อะไรต่อมิอะไรแทรกเข้ามาเลยซักนิด
"อ้อ..เวลเป็นคนให้ฉันมาเอง แต่ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเป็นเบอร์ของเธอ ถ้าฉันรู้ฉันก็คงจะไม่เสียเวลาและเสียตังค์ค่าโทรศัพท์โทรไปหาเธอหรอกน่ะ.." เขายิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเหล่
"หมายความว่าไงเวลให้นาย"
"ก็..ฉันกับเวลเป็นพี่น้องกันนี่หน่าและพี่น้องกัน มีอะไรก็ควรจะแบ่งปันกันแม้กระทั้งเรื่องผู้หญิง"
"เวลให้เบอร์ฉันกับนายเนี่ยนะ ไม่มีทางเป็นไปได้อย่างแน่นอน.."
"อะไรทำให้เธอคิดแบบนั้นหล่ะ...ชั่งเหอะ มันไม่สำคัญหรอก เธอคิดถูกแล้ว..เวลไม่ได้ให้เบอร์เธอกับฉันแต่ทำไงได้หล่ะ เวลไม่ดูแลโทรศัพท์นี่หน่า ใครมือยาวสาวได้สาวเอาไงจ้ะ"
เขาลุกจากเก้าอี้โต๊ะคอมและกระโดดขึ้นเตียงที่ฉันนั่งอยู่ เขาถอนหายใจและเปิดทีวีดูอย่างสบายใจโดยทำท่าเหมือนตัวเองไม่ได้เดือดร้อน...
"ลุกมาคุยกันก่อนสิ่ อย่าเพิ่งนอน>O<"
ฉันดึงแขนเขาเพื่อให้ลุกขึ้น ฉันรู้ว่าแรงของฉันไม่สามารถเทียบทัดกับเขาได้แต่ความพยายามของฉันก็ยังไม่หมด ร่างกายของเขายังไม่กระดิกเหมือนกับว่าแรงที่ฉันออกไปทั้งหมดไม่มีความหมายเลย และทันใดนั้น...
พรึบ!
"ว้ายยยOxO"
จบคร่า.ติดตามชมบทที่4พรุ่งนี้ได้เลย ^O^
thnks you to read ka~
ความคิดเห็น