: STORY ★ | by juliette's.

ลำดับตอนที่ #2 : ________บทที่สอง #

บทที่2

     ร่างกายของฉันถูกเขย่าอย่างแรงแต่ฉันก้ได้แต่นั่งก้มหน้าเพราะปวดหัวมากจากการสำลอกเอาอาหารเช้าออกมา =_= ภาพที่ฉันเห็นในตอนนี้มีแต่ พื้นและรองเท้าผ้าใบสีขาว มีสีครีม ส้มและเขียว แต่ฉันก็ไม่สามารถมองหน้าเจ้าของรองเท้าคู่นี้ได้ ฉันนั่งก้มหน้าอยู่สักพักและพยายามควบคุมสติอารมณ์ของตัวเอง
     "ยัยเฟรชชี่ ลืมตาเดี๋ยวนี้ >O<"
     แก้มของฉันถูกตบเบาๆด้วยฝ่ามือของยัยวิ้ง มันก็เจ็บอยู่หรอกนะ -  -
     "นี่ไม่คิดจะมองผลงานของเธอหน่อยเหรอ?"
     เสียงทุ้มที่ฟังดูคุ้นหูเหมือนเพิ่งได้ยินมาไม่น่ามานี้ ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของรองเท้าสีอินดี้.. -..-
     O_o!! คนที่ฉันเพิ่งเจอเมื่อเช้านี่หน่า.. อะไรจะบังเอิญขนาดนี้
     "ว่าไง ยัยเด็กข้างบ้าน จะรับผิดชอบกับเรื่องนี้ยังไง"
     เขามองฉันด้วยสายตาเย็นชา ดูยังไงเขาก็หล่อนะ อิอิ=w= เข้าเรื่องกันเถอะ.. เขายืนกอดอกอยู่ตรงหน้าของฉัน มิ้นท์ วาวา แนนและยัยวิ้ง ยืนห่างจากเก้าอี้ตัวที่ฉันนั่งอย่างหวาดกลัว ฉันมองหน้าเขาและกระพริบตาปริบๆเหมือนส่งสัญญาณอ้อนวอนให้เขาสงสารและไม่เอาเรื่องฉัน
     "นี่หยุดกระพริบตาใส่ฉันสักทีได้ไหม มันน่ารำคาญ.. แล้วเธอจะรับผิดชอบไหมเนี่ยฮะ อ้วกของเอมันเลอะรองเท้าฉันอยู่นะ"
     ฉันมองไปที่เท้าเขาอีกครั้งและตกใจมาก เศษผักที่ยังย่อยไม่ละเอียดออกมาเป็นชิ้นเล็กๆ (คนแต่งบรรยายซะเห็นภาพเลย - -') ฉันยิ้มแหยๆพร้อมกับเกาหัวเล็กน้อย
     "ถามก็ตอบสิ่ เป็นใบ้เหรอไง" เขาเริ่มขึ้นเสียงกับฉัน ฉันยืนขึ้นอย่างกลัวๆและยกมือไหว้เขาอีกครั้ง และทันใดนั้น..
     "อ่าวเฟรชชี่ วันนี้ก็มาดรีมเวิลเหมือนกันงั้นเหรอ โชคดีจังเลย ^ ^"
     สาวห้าวสุดป๊อปประจำโรงเรียนฉันทักทายขึ้น เธอมีชื่อว่า ' เวล ' เวลเป็นทอมที่ป๊อปปูล่ามากๆในบรรดาลเด็กประถม6-มัธยม6 (ป.6นี่แก่แดดเกิน55) เวลตามจีบฉันมาเป็นเวลา4ปี คือตั้งแต่ป.6ถึงม.3 และตลอด4ปีนี้ไม่ใช่ว่าเวลไม่มีแฟน เวลเปลี่ยนแฟนเป็นว่าเล่นพอๆกับเฮียไลท์ ฉันมองเวลอย่างอึ้งๆ
     "หวัดดีจ้ะ นี่มากับใครเหรอ?"
     ฉันถามกลับอย่างสุภาพโดยที่มีสายตาของอีตาบ้านี่จ้องอยู่ตลอด อึดอัดนะเว่ยยย >O<
     "มากับพี่ชายหน่ะ"
     "พี่ชาย?ไหนหล่ะพี่ชายนาย"
     ฉันถามพร้อมกับมองไปข้างหลังของเวล แต่ทว่ามันกลับไม่มีใครเดินตามเธอมาเลย
     "นี่ไงพี่ชายฉัน เขาชื่อเวสหน่ะ"
     เวลชี้มาที่อีตาบ้าที่ยืนจ้องฉันอยู่.. เดี๋ยวก่อนนนว่าไงนะ!! อีตานี่หน่ะเหรอพี่ชายเวล ม่ายเจงงงง -O-! ฉันมองหน้าเขาอีกครั้งและยิ้มแหยๆ
     "นี่หน่ะเหรอคนที่แกตามจีบมาตลอด4ปีที่แกมาเล่ากรอกหูฉันทุกวัน ฉันนึกว่ารสนิยมแกจะดีกว่านี้เสียอีก.. ไม่น่าเชื่อว่าแกชอบผู้หญิงปัญญาอ่อน ซุ่มซ่าม ติงต๊องและ 'จอแบน' แบบนี้"
     เขามองฉันตั้งแต่หัวจรดปลายตาปลาของฉัน 'จอแบน'งั้นเหรอ.. หน็อยอีตาบ้า นายหล่ะมีอะไรดีกะอีแค่หนอนชาเขียวไต่ไปหายอดชาแบบนี้ แบร่ >P<
     "ฮ่าๆๆ เขาน่ารักนะเวส ไม่แย่อย่างที่นายคิดหรอก ^^" เวลขำเล็กน้อยแลดูน่ารัก
     "นี่ช่วยบอกให้ยัยนี่รับผิดชอบรองเท้าฉันหน่อยได้ไหม - -"
     เขาทำหน้าเย็นชาอีกครั้ง เวลมองรองเท้าของเขาและทำหน้าตกใจ
     "O_o อะไรเนี่ยเวส มันดู..สกปรกมากเลยนะ นายไปเหยียบอ้วกใครมา"
     "ฉันไม่โง่ถึงขนาดเอารองเท้าราคาเฉียดหมื่นไปเหยียบของสกปรกแบบนี้หรอกเวล ฉันไม่ใช่ใครบางคนแถวนี้นะที่มีตาหามีแววไม่.."
     นี่อย่ามาพูดสำนวนกับฉันนะ(เพราะฉันไม่เข้าใจมัน-3-) เวลมองมาที่ฉัน ฉันก้มหน้าเพื่อหลบสายตาของเวล เวลมองไปที่เท้าของเขาอีกครั้ง
     "แล้วนายอยากให้เฟรชชี่ทำไรให้นายหล่ะ"
     "ก็..จ่ายค่าเสียหายมาสะ 2000บาท หรือถ้าไม่มี..ก็ให้ยัยนี่ไปทำความสะอาดคอนโดให้ฉันเป็นเวลา1ปีโดยที่ฉันจะไม่จ่ายตังให้เธอ"
     "จะบ้าเหรอไงย้ะ แค่รองเท้าเปื้นแค่นี้ถึงกับต้องทำกันขนาดนี้เลยเหรอ"
     ฉันวีนใส่ทันที นายนี่จะโอเวอร์ไปไหนเนี่ยแค่รองเท้าเปื้อน ทำอย่างกับว่าฉันเอาอ้วกไปปาหน้าบ้านนายงั้นแหละ -3- ยังไงก็ไม่ทำเด็ดขาด ฉันยอมมีแฟนนิสัยแบบเฮียไลท์ยังจะดีกว่าไปทำความสะอาดให้อีตาบ้านั้นด้วยซ้ำไป เชอะ!
     "เธอผิดนะยัยบ้า เธอมีสิทเลือกด้วยเหรอว่าเธอต้องทำสิ่งไหนและไม่ทำสิ่งไหน?"
     "ก็...นายอยากได้ตังฉันเมื่อไหร่หล่ะ"
     และสุดท้ายฉันก็ต้องยอมเพราะฉันรู้ตัวดีว่าคนที่ผิดคือฉัน (คนดีใช่ไหมล้ะ=w= อิอิ)
     "ตอนนี้ เดี๋ยวนี้และวินาทีนี้ด้วย"
     "บ้าเหรอไงย้ะ ไม่คิดจะให้เวลากันเลยใช่ไหม?"
     "ไม่คิดและไม่เคยจะคิด ฉันต้องการเงินตอนนี้ ฉันไม่อยากให้รองเท้าราคาเฉียดหมื่นของฉันมีกลิ่นสิ่งปติกูลอยู่ตลอดเวลาหรอกนะ..."
     ใจร้ายย T^T โหดร้ายที่สุดเลย ผู้ชายอะไรหน้าตาก็ดีอยู่หรอกแต่นิสัยนี่รับไม่ได้จริงๆ ขอให้นายย..นาย..กลายเป็นหนอนชาเขียวเหมือนปิกาจูของนาย ขอให้ผู้หญิงที่เป็นแฟนนายน่าตาน่าเกลียด หน้าตาเหมือนปลาสวาย อ้วน เตี้ย ดำตับเป็ด ฟันเหยิน บ้านนอก เพี้ยงๆๆๆๆๆ สาธุ๊~ >O<
     ฉันกัดฟันแน่นจนเหลกดัดฟันสีฟ้าดังเอี๊ยดอยู่ในปาก..
     "ว่าไง..จะจ่ายตอนนี้หรือว่าเธอจะไปทำงานที่คอนโดของฉัน"
     "เวส เดี๋ยวฉันรับผิดชอบให้เองก้ได้นะ อย่าไปเอาเรื่องยัยนี่เลย" เวลพูดขึ้น นายเป็นเทพบุตรจริงๆเลยค่ะ *-*
     "เรื่องนี่นายไม่เกี่ยว..อย่ามายุ่ง ฉันอยากได้เงินจากยัยนี่เท่านั้น"
     ฉันมองไปทางพวกเพื่อนๆของฉันด้วยสายตาอ้อนวอน ทุกคนมองหน้ากันในกลุ่มและพยักหน้า ต่างคนต่างควักเงินออกมาคนละ300-500 ฉัควักเงินที่มีทั้งหมดออกมา500บาทและจ่ายไปให้เขา
     "เอาไปเลย อีตาขี้งก แบร่ >O<"
     ฉันยัดเงินใส่มือของเขาและรีบเดินออกมา โดยไม่ทิ้งท้ายที่จะแลบลิ้นให้เขาไปหนึ่งที
     
     บ้าน 17.42 น.
     "กลับมาแล้วค่ะ"
     ฉันเดินเข้าบ้านมาด้วยความเหนื่อยล้า ถอดรองเท้าแตะสีเหลืองตัดกับสีชมพูวางไว้บนชั้นรองเท้า มะม๊าชะโงกหัวออกมาจากห้องนั่งเล่นเช่นเดียวกับเฮียไบรท์ เฮียไบท์และไวท์ ไวท์วิ่งมากอดฉันเป็นคนแรก
     "เจ๊เฟรชชี่ เฮียไลท์บ่นทั้งวันเลยครับว่าไม่มีคนให้ขัดใจ"
     "เอ่อ..."
     ฉันลูบหัวไวท์เบาๆและจูบหน้าผากเขา ฉันควรดีใจดีไหมเนี่ยที่เฮียไลท์คิดถึงเราเพราะไม่มีคนให้ขัดใจ - -' ฉันขอตัวทุกคนขึ้นมาบนห้อง ฉันเดินขึ้นบันไดพร้อมกับคิดอยู่ตลอดเวลาว่า อีตาเวสคงจะไม่มีกวนใจอะไรฉันอีกตั้งแต่วันนี้เป็นคนต้นไป.. ฉันเปิดคอมพิวเตอร์และเข้าเอมอย่างไว เพื่อนที่ออนเอมแต่ละคนก็มีไม่มากแต่โดยส่วนใหญ่แล้วจะเป็นเพื่อนของพี่เก้าและใครหลายๆคนที่ฉันไม่รู้จัก
     ตื่อ ดือ ดื้ดด-
     คนแรกที่ทักเอมของฉันมาก็คือเพื่อนพี่เก้า เขาชื่อว่า 'บริ้ง'

     Blinknilds. says:
     • hey girl, how are you?^^
     freshysunshine♥♥- มันก็แค่ เ จ็ บ ป ว ด ' says:
     • i'm ok, and you P'blink?
     Blinknilds. says:
     • samesame ja. เป็นไงบ้างตอนนี้เจอคนถูกใจยังจ้ะ?
     freshysunshine♥♥- มันก็แค่ เ จ็ บ ป ว ด ' says:
     • โหยพูดเป็นเล่นไปได้555
     • เพิ่งผ่านมาแค่2วันเองนะคะพี่บริ้งก็.แล้วพี่บริ้งหล่ะเห็นโสดมานานแล้ว
     • มีใครที่ถูกใจบ้างยังเนี่ย? :-)
     Blinknilds. says:
     • ก็มีอ่ะแต่ว่า เค้าไม่ได้ชอบพี่อ่าดิ
     • คือพี่ก็ไม่รู้ว่าเค้าคิดยังไงกับพี่อะนะ555
     • เคยได้ยินปะ ' คนที่เธอรักเขาก็ไม่รัก ส่วนคนที่เธอไม่รักเขาก็ยังรักเธอ '
     freshysunshine♥♥- มันก็แค่ เ จ็ บ ป ว ด ' says:
     • จะสื่ออะไรเนี่ยพี่?555
     Blinknilds. says:
     • สื่อตามเพลงนี่แหละ.. เฟรชคิดว่าไงอ่ะ?

     ' สื่อตามเพลง ' งั้นเหรอ.. พี่เขาคงไม่ได้หมายถึงเขาชอบฉันหรอก ใช่ไหม? ฉันเงียบไปสักครู่ก่อนที่การสนทนาของฉันและพี่บริ้งจะดำเนินต่อไป

     Blinknilds. says:
     • อะไรเนี่ยพูดแค่นี้ถึงกับเงียบ555
     freshysunshine♥♥- มันก็แค่ เ จ็ บ ป ว ด ' says:
     • อะไรอ่ะ5555.
     • พี่บริ้งเมื่อกี้นี้หมายความว่าอย่างไงคะ
     Blinknilds. says:
     • ก็เอาตรงๆเลยนะ พี่ชอบเฟรชชี่ออ่ะ
     • คือชอบมาก่อนที่เฟรชจะเป็นแฟนกับไอ้เก้าซะอีก
     freshysunshine♥♥- มันก็แค่ เ จ็ บ ป ว ด ' says:
     • เราเป็นพี่น้องกันแหละดีแล้วค่ะ:-)
     
     หลังจากที่ฉันพูดประโยคนี้ออกไป พี่บริ้งก็เงียบและออฟไลน์หายไปเลย ฉันถอนหายใจเบาๆและเปิดหนังเกาหลีดูในคอมพิวเตอร์คนเดียว ' พี่บริ้ง ' เป็นคนร่าเริงและค่อนข้างจะเจ้าเล่ห์ พี่บริ้งมีรูปร่างสูงโปร่งเหมือนกับเฮียไลท์ จมูกเป็นสัน ผิวสีขาวอมเหลือง พี่บริ้งเป็นคนดีมากจริงๆ ฉันยอมรับ..แต่ว่ามันคงจะดูไม่ดีถ้ามีแฟนใหม่เป็นเพื่อนสนิทของแฟนเก่า (ใจจริงคือแอบเสียดาย)... หนักใจชะมัด

     2วันต่อมา วันจันทร์
     ฉันมาโรงเรียนตามปกติ เฮียไบรท์มักจะขับรถมาส่งฉันที่โรงเรียนและตอนกลับฉันก้จะกลับเอง ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงกว่าๆ เวลาที่เด็กม.1-ม.6พัก ฉันลงมากินข้าวกับพวกมิ้นท์ แนน วาวา มูน และวิ้ง (แกงค์เดิมๆ - -) เราเลือกที่จะนั่งใต้ต้นไม้ขนาดใหญ่ที่มีโตะหินพอสำหรับเรา6คนนั่ง วาวาและมูนเป็นผู้อาสาออกไปซื้อขนมมากิน ฉันนั่งพูดคุยกับมิ้นท์และวิ้ง ทันใดนั้น...
     ปัง!!
     ลูกบาสหล่นลงมาจากลานกว้างชั้น3ของตึกเรียนพละโดยเฉพาะ นักเรียนหญิงหลายคนชะโงกหน้าลงมามองที่โต๊ะของฉันและตะโกนมาประมาณว่า 'ขอโทษ' ฉันมองขึ้นไปอย่างงงๆ มีนักเรียนหญิงคนหนึ่งวิ่งมาที่โต๊ะเรานั้นก็คือ เวลนั้นเอง
     "ขอลูกบาสคืนหน่อย แล้วก็เมื่อกี้ขอโทษด้วยนะ^^"
     เวลยิ้มให้กับคนในโต๊ะฉัน มิ้นท์ มูนและวิ้งมองตาค้าง นักเรียนคนอื่นหันมามองโต๊ะเราและนักเรียนหญิงบางคนถึงกับเป็นลมเพราะรอยยิ้มของเวล เวลใส่ชุดพละสีขาว กางเกงสีน้ำเงินดำ รองเท้าผ้าใบ ใบหน้าและตัวของเวลมีแต่เหงื่อทำให้กลิ่นบางอย่างที่อยู่ที่ตัวของเขาลอยออกมา (หอมนะ ไม่ใช่เหม็น)
     "เอ่อ..ขอลูกบาสคืนด้วย"
     ลูกบาสที่ตกอยู่ใต้โต๊ะ ฉันเก็บขึ้นมาและยื่นให้เวลไป นักเรียนหญิงในระแวกนั้นต่างพากันอิจฉาตาร้อน นักเรียนบางคนถึงกับรีบวิ่งไปซื้อน้ำที่หน้าโรงเรียนมาให้เวล เชื่อแล้วแหละว่าทอมคนนี้สุดๆจริงๆ..
     "งั้นเราไปแล้วนะ เดี๋ยวเลิกเรียนเราจะมารับเธอ รอเราด้วยหล่ะ"
     เขายิ้มอีกครั้ง เป็นครั้งแรกที่ฉันไดกลับบ้านกับเวล แต่เอ้ะ...บ้านเวลไม่ได้อยู่หมู่บ้านเดียวกับฉันนี่หน่า
     "นี่เดี๋ยวก่อน มีอะไรจะถามหน่ะ" ฉันห้ามเขาไว้ เวลหันหน้ากลับมามองที่ฉันด้วยรอยยิ้มสดใส
     "เวลไม่ได้อยู่หมู่บ้านเดียวกับเรานี่หน่า อีกอย่างบ้านเรากับบ้านเธออยู่ห่างกันตั้งเยอะ"
     "จำไม่ได้เหรอไอ้วันเสาร์ที่เธอหกล้มแล้วเวสลากสโอโซนมาคืนเธอหน่ะ"
     "จำไดสิ่ เกี่ยวอะไรกันงั้นเหรอะ?"
     "อย่าทำตัวโง่นักเลยหน่า^ ^" เวลยื่นหน้าของเขาเข้ามาใกล้ฉันและดีดหน้าผากไปหนึ่งที _#_ เจ็บนะยัยบ้า รู้ตัวว่ามือหนักยังจะมาทำร้ายกันอีก T^T
     "ก็แม่ของฉันส่งให้ฉันกับเวสย้ายมาอยู่ที่บ้านป้าหมู่บ้านเดียวกับเธอนี่แหละ^^ ทำไมเธอไม่ดีใจเหรอไง เราได้อยู่บ้านใกล้กันแล้วเราก้ได้กลับบ้านด้วยกันทุกวันด้วยนะ.. อีกอย่าง แม่ของเธอหน่ะก็สนิทกับป้าของเราไม่ใช่น้อย"
     "เอ่อ..ก็ดีใจอยู่หรอกที่ไม่ต้องเดินกลับบ้านหน่ะ555 เอาเหอะ เดี๋ยวเราจะรอหน้าห้องนะ^^"
     ฉันส่งยิ้มให้กับเวล เวลมองอย่างเขินๆ และฉันรู้ว่ามีใครหลายคนหยิบกล้องขึ้นมาถ่ายรูปฉันกับเวลไว้อย่างแน่นอน ฉันไม่ได้ตื่นเต้นหรือหวั่นไหวหรอกนะเวลาที่เวลทำแบบนี้ แต่ว่า..ฉันกลัวว่าแฟนคลับของเวลจะมาทำอะไรฉันหน่ะสิ่ T^T และก่อนที่เวลจะเดินขึ้นตึกเรียนพละไป เวลแอบจับมือฉันเบาๆก่อนอีกด้วย - //// - 
     

จบคร่า.ติดตามชมบทที่3พรุ่งนี้ได้เลย ^O^
thnks you to read ka~