คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ________บทที่หนึ่ง #
บทนำ
สยามพารากอน
"อยู่ไหนเนี่ย มาช้าจังเลย"
ฉันยืนบ่นอยู่หน้าร้านไอศกรีมในสยามพารากอน แหล่งท่องเที่ยวของวัยรุ่น ฉันอยู่ในเครื่องแบบชุดนักเรียนโรงเรียนเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่งและฉันกำลังรอเพื่อนอยู่ สายตาของฉันเหลือบไปเห็นคู่รักคู่หนึ่งกำลังเดินเข้าไปในร้านไอศกรีม ร้านที่ฉันยืนรอเพื่อนอยู่ ผู้ชายที่เดินเข้าไปใส่ยูนิฟอร์มโรงเรียนเครือเดียวกับฉันเช่นเดียวกับผู้หญิง ฉันมองเขาสองคนอย่างไม่ละสายตาออก... ความรู้สึกที่ไม่เคยเป็นมาก่อน...
~ You just like me,shawty all up in the club.popping bottles of that Bud.give all them dudes hugs and you just like me ~
โทรศัพท์สีดำสนิทซึ่งพวกเราเรียกกันว่า 'blackberry bold9700' ดังขึ้น เบอร์ที่โชว์อยู่หน้าจอโทรศัพท์คือเพื่อนของฉันที่ฉันนัดมาทานไอศกรีมด้วยกันที่สยามพารากอนแห่งนี้
(แกเข้าไปนั่งรอพวกฉันข้างในเลย ยัยมิ้นท์บอกว่ามันจะไปเดินซื้อของอีกสักพักและมันก้ลากฉันไปด้วย - -")
"เอ่อ..อืมมๆ เร็วๆละกันนะ ฉันจะรออยู่ข้างใน.."
ฉันกดวางสายและเดินเข้าไปนั่งในร้าน ฉันเลือกที่จะนั่งมุมร้านเพราะไม่ค่อยมีใครนั่งสักเท่าไหร่ ฉันมองไปที่โต๊ะตรงข้ามของฉัน..และพยายามคิดว่าภาพที่เห็นนั้นมันไม่ใช่เรื่องจริง นักเรียนชายกำลังป้อนไอศกรีมเปปเปอร์มิ้นท์ช็อคโกแลต รสโปรดของฉันเข้าปากนักเรียนหญิงที่นั่งตรงข้ามกับเขา มือของเขาจับอยู่ด้วยกันตลอดเวลา ฉันกำมือแน่นเพื่อสะกดน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา ได้แต่นั่งก้มหน้าและเหลือบมองเขาลอดผมหน้าม้า
เขา..มีชื่อว่า เก้า นักเรียนโรงเรียนเซนต์แมรี่มอร์ธ โรงเรียนชายล้วน เก้าอายุมากกว่าฉัน2-3ปี เขาป๊อปปูล่ามากๆในหมู่สาวๆโรงเรียนในเครือฉัน (สุดๆจริงๆ- -') เก้าเป็นคนเจ้าชู้มาก แต่ฉันก้ทนคบกับเขาได้มาเกือบปี เก้าเป็นแฟนของฉัน แต่ตอนนี้เขาไม่ใช่อีกแล้ว...
"ฮึก...ฮึก.."
ฉันได้แต่ร้องไห้เบาๆไม่ให้คนอื่นรู้ ฉันคว้าโทรศัพท์และส่งข้อความไปหาเขา
' พี่เก้าทำอะไรอยู่เหรอคะ? '
ฉันกดส่งข้อความอย่างไม่รีรอและรอดูท่าทางของเขา เขาชะงักเพราะเสียงโทรศัพท์สั่น เขาวางช้อนที่ใช้ตักไอศกรีมลงและหันมาสนใจโทรศัพท์แทน เขามองมันอย่างเซ็งๆและเขาเริ่มพิมพ์บางอย่าง
กริ๊ง -
ฉันเปิดอ่านข้อความอย่างไม่รอช้า
' อยู่บ้านเพื่อน ทำรายงานอยู่จ้า ขอโทษด้วยนะที่วันนี้พี่ไม่ได้ไปหาเฟรชชี่ที่โรงเรียน ^ ^ '
... โกหก.. คนโกหก!!! ผู้ชายตอแห_ ...
ฉันนึกขึ้นในใจ และเริ่มพิมพ์ข้อความตอบกลับทันที มือของฉันยังกำแน่นอยู่และน้ำตายังคงไหลอย่างไม่ขาดสาย ฉันยิ้มเล็กๆที่มุมปากพร้อมกับกัดฟันแน่น เหล็กดัดฟันทิ่มอยู่ในปากตลอดเวลา เจ็บ...แต่ก็ยังเจ็บไม่เท่ากับการกระทำของเขาในตอนนี้
' เหรอคะ งั้นเฟรชก้ตาฟาดสิ่นะที่เห็นพี่เก้าสุดที่รักของเฟรชกำลังนั่งกินไอศกรีมเปปเปอร์มิ้นท์ช็อคโกแลตสรสโปรดของเฟรชกับผู้หญิงกระโปรงสีแดงอยู่.. ^U^ '
ข้อความถูกส่งไป ผู้ที่ได้รับนิ่งและพูดขึ้นเบาๆว่า
"แม่งรู้ได้ไงวะ.."
ผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับเขามองอย่างงงๆและถามขึ้นว่า
"มีอะไรเหรอคะพี่เก้า?"
หล่อนทำหน้าใสซื่อเหมือนไม่รู้ว่าตัวเองกำลังแย่งแฟนของคนอื่นอยู่ พี่เก้าทำหน้าตาลุกลี้ลุกลนและไม่สนใจสิ่งที่ยัยนั้นกำลังพูด เขาลุกขึ้นยืนและมองไปรอบๆร้าน เขาหยุดชะงักเมื่อเห็ฉันกำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่อย่างไม่สนใจ ฉันกดพิมพ์ข้อความและส่งไปหาเขาอีกครั้ง
' มองหาใครอยู่เหรอคะ? '
เสียงสั่นของโทรศัพท์เขาดังขึ้น เขาหยิบขึ้นมาดูและอุทานขึ้นว่า
"โธ่เอ้ย แม่ง...จริงๆ"
ฉันคว้ากระเป๋าและลุกขึ้นเดินออกไปนอกร้าน เขาคว้ากระเป๋าและเดินตามมาอย่างไว ยัยเด็กกระโปรงแดงมองอย่างงงๆ ทำสีหน้าประมาณว่า ' เกิดอะไรขึ้น? '
"เฟรชชี่ เดี๋ยว..พี่อธิบายได้นะ"
"อธิบายอะไรเหรอคะ พี่ไปทำผิดกับเฟรชมาเหรอ? ^^"
ฉันฝืนยิ้มอย่างไม่เต็มใจอย่างมาก ยัยเด็กกระโปรงแดงเดินตามเขาออกมาจากร้าน เขาคว้าแขนของฉันไว้ ฉันทำอะไรไม่ได้นอกจากอยู่นิ่งๆและรอให้เขาปล่อย
"เฮ้ยยย มาแล้ว ขอโทษที่มาช้า"
มิ้นท์ แนน วาวา มูน เพื่อนของฉันวิ่งมาหาด้วยความเหนื่อยล้า มิ้นท์มองหน้าฉัน พี่เก้าและยัยเด็กกระโปรงแดงอย่างอึ้งๆ ฉันสะบัดมือที่ตืดเสนียดจัญไรจากผู้หญิงที่แย่งแฟนชาวบ้านเขาออก และเดินเข้าไปหายัยมิ้นท์ วาวาเดินเข้ามาถามฉันด้วยความตกใจ คนอื่นก็เช่นกัน
"นี่เกิดอะไรขึ้นอ่ะ"
"อยากรู้แกก็ไปถามเขาเองสิ่..."
ฉันเดินออกมาจกบริเวณนั้น แนนกับมูนเดินตามหลังฉันมาและพูดคุยกันเบาๆเกี่ยวกับฉันและพี่เก้า ฉันเดินขึ้นบรรไดเลื่อนไปนั่งอยู่บริเวณลานกว้างที่มีเก้าอี้เพียงไม่กี่ตัววางอยู่ ฉันเลือกที่จะนั่งเก้าอี้ยาวสีเหลืองและคนที่นั่งข้างๆฉันคือแนนและมูน
"แกไม่ต้องเสียใจไปนะ ผู้ชายก็เป็นแบบนี้นั้นแหละ.."
แนนพยายามปลอบใจฉัน น้ำตาของฉันไม่ได้ไหลออกมาแต่จากความรู้สึกการกระทำที่เขาทำแบบนี้ฉันรับไม่ได้จริงๆ ฉันนั่งอย่างเงียบๆ มูนโทรตามให้มิ้นท์กับวาวาหามาฉันที่ลานกว้าง
ไม่นานนักมิ้นท์กับวาวาก็มาถึง มิ้นท์เดินมาหาฉันและพูดว่า
"ฉันคุยกับไอ้เก้าให้แล้วนะแก มันยอมรับว่ามันโกหกแกหลายรอบแล้ว"
"อืมมช่างเขาเถอะ ฉันปลงแล้วคนแบบนี้"
"คือฉันเผลอด่าเขาไปด้วยแหละ แกคงไม่ว่านะ -.,-"
มิ้นท์ทำหน้าตาสำนึกผิดทำให้ฉันยิ้มอีกครั้ง ทุกคนก้ยิ้มด้วยเช่นกัน แบบนี้สิ่นะ..ถึงเรียกว่าความุข ^ ^
"ยัยเฟรชยิ้มแล้ว เฮ้ยไปกินหมูย่างเกาหลีกีนเถอะ! >O<"
วาวาพูดขึ้นและพยายามลากฉัน ฉันลุกขึ้นอย่างไม่รีรอ พวกเราเดินลงจากบันไดเลื่อนและเดินหาของกินกันต่อ
วันต่อมา
"อรุณสวัสดิ์ครับสุดที่รักของเฮีย ^^"
เสียงทุ้มปนหวานของชายหนุ่มพูดขึ้น ทำให้ฉันตื่นจากภวังค์ ฉันลืมตาขึ้นอย่างช้าๆและมองไปรอบๆห้องสีขาวตัดกับฟอนิเจอร์สีฉูดฉาด ใบหน้าของชายคนแรกที่ฉันเห็นคือ ' เฮียไบรท์ ' พี่ชายคนโตของบ้าน เฮียไบรท์อยู่มหาลัยปีที่2 คณะนิเทศศาสตร์ เฮียไบรท์เป็นคนเงียบๆแต่น่ารักในสายตาของฉันและผู้หญิงทุกคน เฮียไบรท์ทำหน้าที่ในบ้านอยู่2อย่างคือเป็นพี่ชายและเป็นหัวหน้าครอบครัวของฉัน
"อืมมม..หาวววว ~"
ฉันลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจพร้อมกับหาว ฉันหันไปมองนาฬิกาสนูปปี้สีแดงตัดขาว ตอนนี้เวลา09.00น.แล้ว ฉันขยี้ตาเบาๆและหันไปมองหน้าเฮียไบรท์
"เฮียมาทำอะไรแต่เช้าคะ"
"นี่หน่ะเหรอเช้าของแก? - -' "
เสียงของชายหนุ่มอีกคนพูดขึ้น นั้นก็คือ ' เฮียไลท์ (ที่แปลว่าแสงสว่าง) ' เฮียไลท์เป็นคนพี่ชายคนที่2ของบ้าน เฮียไลท์อยู่ม.6 มีแฟนชื่อ ฮันนี่ เฮียไลท์เป็นคนใจร้อนมากและค่อนข้างจะเอาแต่ใจ ไม่รู้ว่าเจ๊ฮันนี่ทนพี่ไลท์ไปได้อย่างไร เป็นฉันฉันคงจะอกแตกตายไปตั้งแต่แรกแล้ว =___= แต่เห็นเฮียไลท์เป็นคนแบบนี้เขาก็เป็นคนที่จิตใจดีแล้วก็รักครอบครัวมากด้วย
"แล้วพวกเฮียมาทำอะไรที่ห้องเฟรชตั้งแต่เช้าคะ"
"มาmorning kissไงครับน้องสาว^^"
เฮียไบรท์เลื่อนหน้ามาใกล้กับหน้าของฉันและจูบเบาๆที่แก้ม เฮียไบรท์ยีหัวฉันและยิ้มให้ รอยยิ้มของเฮียไบรท์ดูสดใสมาก ต่างกับเฮียไลท์ที่หน้าตาคล้ายกีบเฮียไบรท์ก็จริงแต่นิสัยนี่ไม่ต้องเทียบกันเลย เทียบกันไม่ติดด้วยซ้ำไป
"อยากจะอ้วก ทำเหมือนกับแฟนกันไปได้ - -*"
เฮียไลท์พูดขึ้นพร้อมกับทำหน้าแหวะใส่ฉันและเฮียไบรท์ เขาเมินหน้าหนีไปทางอื่น เฮียไบรท์ยิ้มและส่ายหน้าเบาๆ เขาพูดกับเฮียไลท์ว่า
"ไหนบอกว่าอยากmorning kiss เฟรชชี่ไงหล่ะ เปลี่ยนใจแล้วเหรอไง?"
"บ้า ใครพูดวะ ไม่ใช่ผมแน่นอนเฮีย ผมว่าผมจูบฮันนี่ยังดีกว่าอีก"
"ก็ฮันนี่มันแฟนแกนี่หน่า ใครๆก็อยากจูบกับแฟน นี่อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง แกบอกเฮียเองว่าอยากmorning kiss เฟชชี่"
"ไม่จริง ผมไม่ได้พูดสักหน่อย"
เฮียไลท์บอกปฏิเสธและหน้าของเขาก็แดงเล็กน้อย ฉันมองสองคนนี้ด้วยสายตาที่สื่อออกมาได้ประมาณว่า 'ทำอะไรกันอยู่?' -___- ไม่นานนักก็มีคนที่สามเข้ามาแจมด้วย เฮ้อ
"ผมได้ยินนะครับ เฮียไลท์บอกเฮียไบรท์เองว่าอยากmorning kissเจ๊เฟรชชี่ >O<"
เสียงเล็กที่ฟังดูน่ารักของน้องชายคนเล็กของบ้านพูดขึ้น ' น้องไวท์ (ที่แปลว่าสีขาว) หรือ อาตี๋เล็ก ' เป็นลูกคนที่4ของมะม๊า (คุณแม่นั้นแหละ) ไวน์ติดฉันมากถึงมากที่สุด ไวน์ชอบทุกอย่างที่เป็นของฉันเช่น ผ้าห่ม ผ้าเช็ดตัว เสื้อผ้า บลาๆๆ เหมือนเด็กเก็บกดเลยก็ว่าได้ ฮ่าๆๆๆ ไวท์เข้ามาร่วมก๊วนกับพวกเฮียด้วย เฮ้อออ~เหนื่อยใจกับ3พี่น้องคนนี้จริงๆเลย แล้วทำไมฉันต้องเกิดมาเป็นผู้หญิงคนเดียวในบรรดาล4พี่น้องนี่ด้วยเนี่ย T^T
"พอแล้ว เถียงกันเสร็จเหมือนไหร่ปลุกเฟรชด้วยนะคะ"
ฉันล้มตัวลงนอนอีกครั้ง แต่ทว่าเฮียไบรท์ดึงผ้าห่มฉันออกทำให้ทุกคนในห้องตอนนี้เห็นกุงเกงลิงของฉันหมดแล้ว แย่แน่ๆToT
"ไปอาบน้ำได้แล้วยัยสกปรก โตเป็นสาวแล้วยังจะใส่กุงเกงในลายคิดตี้อีกนะเนี่ย ฮ่าๆๆๆๆ"
เฮียไลท์หัวเราะอย่างสะใจมาก ฉันรีบดึงชุดนอนที่เป็นกระโปรงของฉันลงมาปิด
"หยุดได้แล้วไลท์ คิกคิกๆๆ..."
เฮียไบรท์พูดขึ้นพร้อมกับกลั้นหัวเราะ เขากระทุ้งแขนใส่เฮียไลท์ และไวท์ที่เฮียไบรท์กำลังเอามือปิดตาอยู่ ฉันลุกขึ้นนั่งบนเตียงพร้อมกับคว้างหมอนและตุ๊กตาใส่พวกเขาทั้ง3คน
"เฮียบ้า น้องไวท์ก็ด้วย ToT ยังมีหน้ามาขำอีกนะ นิสัยไม่ดีที่สุดเลย"
ฉันรีบลุกจากเตียง เดินไปคว้าผ้าเช็ดตัวและรีบเดินเข้าห้องน้ำไป ฮึ่ยยยย!เฮียบ้า ไวท์ก็บ้า ลามก พวกนี้เป็นพี่น้องที่แย่ที่สุดเลยยยT^T
30นาทีต่อมา 10.52น.
ฉันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จภายในเวลา30นาที พวกพี่น้อง3คนออกไปจากห้องของฉันเรียบร้อยแล้ว เฮ้อออ..นี่มันวันอะไรของฉันเนี่ย ตั้งแต่เมื่อวานแล้วที่ต้องเห็นแฟนตัวเองโกหกหน้าด้านๆ แล้ววันนี้ก็เหมือนกัน พี่ชายและน้องชายเห็นกุงเกงในลายคิดตี้สีชมพูหวานแหววของฉันอีก TOT ขอให้ตั้งแต่ตอนนี้และในอนาคตฉันจะโชคดีแบบคนอื่นเขาบ้างเถอะ สาธุ๊~~
~ You just like me,shawty all up in the club.popping bottles of that Bud.give all them dudes hugs and you just like me ~
เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้นตั้งแต่เช้า ฉันรับโทรศัพท์อย่างเซ็งๆเนื่องจากเหตุผลหลายประการในวันนี้ - -*
"ฮัลโหลค่ะ"
(เฮ้โย่ววว today you จะไปดรีมเวิล กับ I or not? โย่โย่วว~)
"ใครอ้ะ?O_o!!"
(เฮ้เฮ้ i can't remember i แล้วเหรอไงจ๊ะ โย่วว~)
"ไอ้วิ้ง =__= นี่แกช่วยไปเรียบเรียงคำศัพท์ใหม่ก่อนที่จะมาคุยกับฉันก็ได้นะ"
' วิ้ง ' เพื่อนสนิทของฉันอีกคน ยัยนี่ค่อนข้างจะ...เพี้ยนเรื่องการใช้คำนิดหน่อย สักประโยคต้องมีไอ้เฮ้โย่ ว้อทซับบ้าบอไรนี่แหละ
(ล้อเล่นหน่า555 ฉันจะมาชวนแกไปดรีมเวิล ไปเปล่า?)
"ก็ได้ มีใครไปบ้างหล่ะ?"
(ก็คนเดิมๆหน้าเดิมๆแหละหน่า)
วิ้งตอบแบบเซ็งๆ ฉันเองก็เช่นเดียวกัน บางทีก็รู้สึกไม่ชินเวลาที่มันไม่พูดเฮ้โย่อ่ะนะ =__=
"โอเคๆ เดี๋ยวไปละกันนะ"
(อื้มม ฉันจะรอนะจ๊ะbaby^^)
ฉันกดวางสายไป ฉันเดินลงมาจากห้องและเดินเข้าไปหามะม๊าในครัว มะม๊ากำลังหั่นบล็อคโคลี่สีเขียวสดที่วางอยู่บนเขียง ฉันเดินเข้าไปกอดมะม๊าจากข้างหลัง ทำให้มะม๊าตกใจเล็กน้อย -..-
"ว้ายย เล่นบ้าอะไรเนี่ยเฟรช ดูสิ่ แม่หั่นผักเบี้ยวเลย"
"ขอโทษค่ะ แหะๆ^ ^' มะม๊าจะทำอะไรทานเหรอคะ" ฉันเพ่งมองที่อาหารอย่างไม่ละสายตา
"ผัดผัดกับแกงจืดเต้าหู้จ้ะ นี่มีช่วยแม่หั่นเต้าหู้หน่อยสิ่ เอาขนาดนี้นะ.. ถ้าหันเบี้ยวแม่จะหักค่าขนมเธอ"
"ง่า มะม๊าใจร้ายจังเลย หนูเป็นลูกสาวของมะม๊าคนเดียวนะคะเนี่ย Y^Y"
มะม๊าหัวเราะเล็กน้อยและหันไปสนใจกับอาหารต่อ มะม๊าเป็นคนที่ละเอียดอ่อนในทุกๆเรื่อง แม้แต่การทำอาหาร(ยกตัวอย่างแบบเมื่อกี้นี้) มะม๊าชอบทำอาหารและเย็บผ้ามาก มากเสียจนทุกคนในหมู่บ้านบอกว่าพวกเราทั้ง4คนไม่เหมือนมะม๊าทั้งหน้าตาและนิสัย -..- มะม๊าเคยบอกว่าพวกเราทั้ง4คนถอดแบบมาจากปะป๊า ปะป๊าของฉันคือใคร?ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน เฮียไบรท์เคยพูดให้ฟังว่าปะป๊าเสียชีวิตไปตั้งแต่เฮียมะม๊าท้องไวน์แต่ทว่าตอนนั้นมะม๊าส่งฉันกับเฮียไลท์ไปอยู่กับป้าที่เชียงใหม่ซึ่งทำให้ฉัน...ไม่เคยเห็นหน้าปะป๊าตั้งแต่ตอนนั้นเลย
"เสร็จแล้วค่ะ เฟรชไปนั่งเล่นกับเฮียนะ"
"จ้า อย่าลืมบอกเฮียด้วยนะว่าอีก5นาทีมากินข้าวได้แล้ว"
ฉันพยักหน้าตอบรับและเดินไปล้างมือ ฉันเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นที่อยู่ใกล้กับห้องครัว ผู้ที่ครอบครองรีโมทตอนนี้คือเฮียไลท์
"เฮีย เฟรชอยากดูben10"
"ไม่ เฮียจะดูมวยปล้ำ"
เฮียไลท์เอารีโมทไปไว้ที่ก้นของเขา น่าเกลียดที่สุดเลย -3- ชิ! ฉันไม่สนใจเฮียไลท์และไม่สนใจทีวีเช่นกัน ฉันเดินออกไปเล่นกับ ' โอโซน ' โอโซนคือสุนัขพันธุ์ไซบีเรียที่ฉันรักมากที่สุด โอโซนมีแฟนชื่อ ' ดาร์ลิ้ง ' หมาสาวพันธุ์โกเด้นในหมู่บ้านนี่เอง พอพูดถึง..ดาร์ลิ้งก็วิ่งผ่านหน้าบ้านฉันไปทำให้เจ้าโอโซนสนใจและวิ่งตามไป ในขณะเดียวกันนั้น มือของฉันที่ถือสายจูงเจ้าโอโซนอยู่ก้ลากตัวฉันให้ตามมันไปเช่นเดียวกัน มันวิ่งออกไปนอกรั้วบ้านของฉัน แรงของฉันไม่สามารถดึงให้มันหยุดวิ่งได้ ทันใดนั้น..
ฟุบ โครมม!
ฉันล้มลงไปที่พื้น เข่าของฉันถลอกจนเลือดออกทำให้ฉันไม่สามารถเดินกลับบ้านได้ ฉันได้แต่นั่งลงอยู่บริเวณนั้น และทันใดนั้น... โอโซนก็ถูกจูงกลับมาให้ฉันโดนผู้ชายผมสีน้ำตาลปนทอง รูปร่างสูงใหญ่ หน้าตาดีขั้นเทพบุตร ผิวขาวซีด จมูกโด่งเป็นสัน ใบหน้าของเขามีเลือดสาดเล็กน้อย เขามองมาที่ฉันด้วยสายตาเย็นชาจนน่ากลัว ทำให้ฉันไม่กล้าสบตาเขา =___=
"สุนัขของเธอหน่ะ มันเกือบทำสุนัขของฉันท้องหน่ะ"
"เอ่อ..ขอบคุณค่ะ"
ฉันก้มและยกมือไหว้เขา เขามองกลับด้วยสายตาอึ้งๆ ฉันไม่รู้หรอกเค้าอายุเท่าไหร่แต่จากความสูงแล้วน่าจะแก่มากเลยทีเดียว เอ๊ะ..หรือเป็นเพราะความสูงของฉัน?(juliette:นางเอกสูงแค่158) ฉันคว้าสายจูงเจ้าโอโซนมาจากมือของเขาและรีบเข้าบ้านไป ฉันปิดประตูบ้านและปล่อยสายจูงจากคอเจ้าโอโซนออก ฉันรีบเดินเข้าบ้านไปไม่ให้เฮียไบรท์ เฮียไลค์และตี๋เล็กรู้ว่าเข่าฉันเป็นแผล ฉันเดินไปหยิบกล่องยาสามัญประจำบ้านที่วางอยู่ใกล้กับบันไดบ้านออกมาทำแผลที่ปลายบันได
"เฟรชชี่ ไบรท์ ไลท์ ไวน์มากินข้าวได้แล้วลูก"
เสียงของมะม๊าดังออกมาจากห้องครัว ฉันรีบลุกไปทานข้าวทั้งๆที่ยังเจ็บเข่าแต่ก็ต้องเดินให้เป็นปกติมากที่สุดเพื่อจะได้ไม่เป็นที่สงสัยของคนในบ้าน -..-
"อี๋ บล็อคโคลี่ มะม๊าก้รู้ว่าไลท์เกลียดมันยังจะทำอีก -*-"
หน้าเฮียไบท์เปลี่ยนไปจากเมื่อตอนที่ดูมวยปล้ำทันที
"ไม่แย่ขนาดนั้นหรอกไลท์ กินไปเถอะ งั้นก็ไม่ต้องกิน.."
มะม๊าพูดพร้อมกับลุกขึ้นหยิบจานที่วางอยู่ข้างหน้าเฮียไลท์ไป
"กินก็ได้ๆ ผมขอโทษครับแม่ _ _;" มะม๊ามองค้อนเฮียไลท์ไปหลายที ทำให้เฮียไลท์สำนึกผิดอย่างมาก
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเงียบลงทันที ฉันไม่ชอบเท่าไหร่เลยบรรยากาศแบบนี้ กินข้าวไม่ลงแฮะ.. ฉันวางช้อนลงบนจานที่มีผักและข้าวผสมกันอยู่ ฉันยกมือขึ้นมาเท้าคาง มะม๊ามองฉันด้วยสายตาที่ไม่พอใจสักเท่าไหร่ =___= ฉันเลยเอาแขนลง น่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก...
"มะม๊า เฮีย.. เพื่อนเฟรชชวนไปดรีมเวิล เฟรชขอไปนะคะ"
"แล้วจะกลับเมื่อไหร่หล่ะ" มะม๊าถาม
"เย็นๆแหละค่ะ ไม่เกิน5โมง"
ฉันตอบพร้อมกลับจะลุกไปเก็บจานข้าว มะม๊าและเฮียพยักหน้าเล็กน้อยเป็นการตอบตกลง ฉันเดินขึ้นห้องมาเปลี่ยนชุดและเตรียมกระเป๋าตังและโทรศัพท์ ฉันเดินออกนอกบ้านไป โดยมีเฮียไบรท์ขับรถไปส่ง ไวน์ไม่ลืมที่จะโบกมือลาฉันแตกต่างจากเฮียไลท์ที่พูดแค่ว่า "อืม"
ดรีมเวิล
ฉันมาถึงดรีมเวิลเป็นคนที่2(มาทั้งหมด5คน)คนแรกที่มาถึงก็คือวิ้ง ฉันโบกมือให้เฮียไบรท์และเดินมาหาวิ้ง ไม่นานนักคนที่เหลือก็มาถึง มีวิ้ง ฉัน มิ้นท์ แนน วาวา เครื่องเล่นเครื่องแรกที่พวกเราเลือกไปเล่นคือ เรือไวกิ้ง เล่นเอายัยวาวาเอาอาหารเช้าออกมาถึง2รอบ - -' ต่อมาพวกเราเลือกเล่น บ้านผีสิง ฉัน มิ้นท์ แนนและวาวา กรี๊ดกันแทบตายต่างจากยัยวิ้งที่ทำท่าเหมือนกับว่า ' พ่อเป็นเจ้าของดรีมเวิล ' และต่อมา... ฉันเป็นคนเสนอความคิดเห็นให้เล่น ' รถไฟเหาะสกาย โควเตอร์ ' หลายครั้งที่วาวาและมิ้นท์ปฏิเสธ เพราะยัยวาวายังไม่อยากเอากระเพราะอาหารของมันออกมา และยัยมิ้นท์ยังไม่อยากให้ข้าวเช้ามันออกมาเช่นเดียวกัน... และในที่สุดสองคนนี้ก็ปฏิเสธที่จะไม่เล่นไม่ได้
"ต่อไปเราแล้วว ตื่นเต้นจัง >_<"
วิ้งและเกาะรั้วกั้นอย่างตื่นเต้นและกรี๊ดกันอยู่2คนทั้งๆที่ยังไม่ได้ขึ้นไปเหยียบบนเครื่องเล่นเลยด้วยซ้ำไปอ่านะ ฮ่าฮ่าๆ
"นี่แกสองคนช่วยใจเย็นๆหน่อยเหอะ ฉันอายคนอื่นเขา" มิ้นท์พูดขึ้นและหลบสายตาไม่มองฉันกับวิ้งและทำท่าเหมือนไม่รู้จักเรา2คนอย่างไงอย่างงั้น ฉันยังคงตื่นเต้นกับเครื่องเล่นชิ้นนี้ แตกต่างกับยัยวาวาที่หน้าตาหมือนจะร้องไห้แต่โชคดีที่ยังมีแนนและมิ้นท์คอยปลอบใจอยู่
"ไม่ต้องกลัวนะแก เดี๋ยวมันก็ผ่านไป"
แนนเหมือนแม่ชีจริงๆนะตอนนี้..
"ต่อไปครับ ขอตั๋วด้วยครับ"
ฉัน วิ้ง วาวา แนน มิ้นท์ยื่นตั๋วให้กับคนคุมหน้าประตู ฉันเลือกที่จะนั่งข้างหน้าคู่กับวิ้งและถัดไปก็คือแนนกับวาวาและมิ้นท์ โดดเดี่ยวผู้เดียวดาย น่าสงสาร...
ไม่นานเครื่องเล่นก็ออก สังเกตได้เลยว่า 3คนข้างหลังต้องปิดตาและกรี๊ดจนลิ้นไก่ขาดแน่ๆ -.,- เครื่องเล่นค่อยๆขึ้นอย่างช้าๆจนถึงบนสุดและ ลงมาอย่างไวมากกกกก!! คนแรกที่กรี๊ดคือฉัน..เครื่องเล่นค่อยๆแรงขึ้นจนความรู้สึกของฉันเริ่มจะเวียนหัว @_@ ทุกอย่างที่กินมาตอนเช้า.. ผัดผักบล็อคโคลี่ แกงจืดเต้าหู้ ทุกอย่างมันเคลื่อนไหวไปตามร่างกายของฉัน...
เครื่องลงจอด ทุกคนปลอดภัยแตกต่างจากฉันที่อยากเล่นสุดๆเหมือนเอาชีวิตตัวเองไปแขวนบนเส้นผม T^T ร่างกายของฉันถูกประคองโดนวิ้งและแนน พวกเธอลากฉันมานั่งลงที่เก้าอี้ม้ายาว วาวารีบวิ่งไปซื้อน้ำให้ฉัน มิ้นท์ แนนช่วยกันพัดเต็มที่ และในที่สุด..ทุกอย่างที่พูดถึงเมื่อกี้นี้ก้ออกมาทางปาก
"อึก..อ้วกกกกกกก"
ทุกอย่างออกมาอย่างไม่เกรงใจคนรอบข้าง ฉันไม่รู้ว่าสิ่งปติกูลพวกนี้ใครบ้างจะเป็นผู้เคราะห์ร้ายที่โดน ถ้าโดนใครก้อโหสิกรรมให้กับเด็กตาดำๆคนนี้ด้วยนะคะ T^T
"ซะ..ซวยแล้วยัยเฟรช"
แนนพูดขึ้น และสะกิดฉันอย่างแรง ตอนนี้สมองและเลนส์ตาของฉันยังไม่รับรู้สิ่งใดทั้งนั้น ฉันทำได้เพียงแต่ก้มหน้าและหลับตา..
"ไอ้เฟรช ซวยแล้วเว่ยยย!!"
บทที่1
ความคิดเห็น