ผมจะทนได้กี่วันก่อนที่จะ...กับเธอ

ลำดับตอนที่ #1 : วันที่ 1 การพบกัน

ในเมืองเล็กๆ ที่สงบสุข มีชายหนุ่มชื่อ เคน ผู้ซึ่งพึ่งขึ้นชั้นปีสุดท้ายในโรงเรียนมัธยมปลาย เขาเป็นคนที่ชอบใช้ชีวิตแบบเรียบง่าย ไม่หวือหวา ไม่ต้องการเป็นจุดสนใจ แค่ต้องการผ่านปีนี้ไปอย่างสงบและเรียนจบก็พอ

ปกติแล้วเคนมักนั่งอยู่ในมุมห้องเรียน อ่านหนังสือหรือเล่นเกมบนมือถือกับเพื่อนๆ ในช่วงพักกลางวันก็จะไปนั่งอยู่คนเดียว เขานั้นไม่สนใจของความรัก เพราะรู้สึกว่าสิ่งเหล่านั้นจะทำให้ชีวิตเขาเปลี่ยนไปในทางที่เขาไม่ต้องการ

ในวันแรกของชีวิตในวัยเรียนของเขาทุกอย่างก็เริ่มต้นด้วยความปกติ จนกระทั่ง

"วันนี้มีอีเวนท์มาแล้วหรอเนี่ย" เคนก้มมองจอมือถือระหว่างขึ้นบันได และเขาก็ได้มองไปเห็นหญิงสาวคนนึงที่เดินขึ้นไปก่อน

"สีขาว"

"ขอโทษนะครับ"

ไม่รู้ว่าเหม่ออะไรอยู่แต่เขาที่ดันไปเห็นกางเกงในเธอ ก็ได้เพลอพูดออกมาซะอย่างงั้น เขาได้แต่ก้มขอโทษแต่พอมองขึ้นไปอีกทีก็เหมือนเธอจะไม่อยู่แล้ว

พอถึงห้องเรียนเขาก็ได้แต่พยายามคิดว่าเธอคือใครเหมือนจะจำไม่ค่อยได้เลย แถมรู้สึกไม่คุ้นด้วยสิ แต่จะว่าไปปกติก็ไม่สนิทกับผู้หญิงอยู่แล้วนี้นา

ในระหว่างที่กำลังคิดแบบนั้น ก็มีเด็กใหม่ที่ย้ายมาเรียนเข้ามาในห้อง เป็นหญิงสาวที่มีลักษณะสะดุดตาอย่างมาก รูปร่างของเธอค่อนข้างเพรียวแต่มีสัดส่วนที่โดดเด่น หน้าอกของเธอใหญ่มากจนเสื้อเชิ้ตนักเรียนสีขาวที่เธอสวมดูเหมือนกระดุมเม็ดบนจะถูกปลดออกมาได้ทุกเมื่อ เสื้อคลุมที่เธอสวมทับถูกถอดออกหลวมๆ ที่ไหล่ซ้าย

ผมของเธอเป็นทรงบ๊อบสั้นตรง พาดลงมาปิดหน้าผากจนเกือบปิดตาเล็กน้อย ดวงตาของเธอดูเย้ายวนและมีความซุกซน 

กระโปรงของเธอสั้นมากจนแทบจะเห็นด้านใน ขาของเธอดูยาวและเรียวสวย แค่ท่ายืนแนะนำตัวของเธอก็มีเสนห์สุดๆ

"สวัสดีดีค่ะ..ฉันเรนะฝากตัวด้วยนะคะ"

เธอแนะนำตัวออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูมีความเขินอายเล็กน้อยผิดกับรูปลักษณ์ของเธอที่ดึงดูดให้มองสุดๆ

เคนนั้นก็ได้แต่แอบชื่นชมความสวยของเธอแต่สุดท้ายแล้วเขาก็เลือกที่จะเมินมันไปอยู่ดี 

การเรียนโดยที่มีเพื่อนร่วมชั้นใหม่ก็ได้เริ่มต้นขึ้น เรนะได้ที่นั่งอยู่ข้างขวาติดกับขาโดยเป็นที่นั่งท้ายห้องติดริมหน้าต่าง ที่ผ่านมาตรงนี้ว่างมาตลอดแต่พอมีคนมาประกบข้างแบบนี้รู้สึกทำอะไรไม่ถูกเท่าไหร่เลย

เพื่อนในห้องแต่ละคนต่างมุ่งความสนใจในตัวเธอส่วนเคนที่นั่งอยู่ข้างๆก็ไม่มีใครสนใจเลย ถึงมันจะดีที่ไม่มีใครสนใจแต่การมีคนมามึงตลอดแบบนี้ก็แย่เหมือนกัน

"คือว่า!"

เคนลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ของตนและเขาได้คิดหาวิธีกลับหนีในสถานการณ์แบบนี้

"ขอทางไปห้องน้ำหน่อยนะครับ~"

การเรียนในวันแรกนั้นไม่มีอะไรเลยนอกจากการแนะนำตัวกันเพื่อทำความรู้จักกับเพื่อใหม่ที่ย้ายเข้ามา

"เคนครับ ยินดีที่ได้รู้จัก"

เขานั้นแนะนำตัวไปด้วยน้ำเสียงที่ดูไม่ค่อยมีแรงจนเรนะที่อยู่ข้างๆก็ขำเบาๆ

พักเที่ยง

เคนรีบลุกจากที่นั่ง ในที่สุดเขาก็จะกลุกพ้นจากความอึดอัดได้สักที 

เขาได้รีบตรงไปยังดาดฟ้าของอาคารเรียน ตรงนี้นั้นเงียบสงบเพราะไม่มีใครคิดจะมากินข้าวตรงนี้หรอก

"ทานแล้วนะครับ"

"นายชอบอยู่ตรงนี้หรอ?"

เสียงของหญิงสาวดังขึ้นมา ตอนนี้เรนะนั้นกำลังเดินมาหาเขาที่นั่งอยู่ เธอจับกระโปรงยกเล็กน้อยก่อนจะนั่งลงไปข้าวเขา

"ค..คือว่า มีอะไรรึเปล่าครับ" เคนพูดกระตุกเล็กน้อย เขาไม่ชินกันสถานการณ์แบบนี้เอาซะเลย

"ฉันแค่เดินตามมานะ จะว่ายังไงดีีล่ะ นายน่าสนใจดีนะ"

ในตอนนั้นเคนแทบจะจับข้อนเอาไว้ไม่อยู่ เขาเขินจนหน้าแดงออกมา 'หรือว่าจะโดนสารภาพรัก' เคนได้แต่คิดในใจแบบนั้นก่อนจะกลับมาคิดว่าคงไม่มีทาง

"แอบตามผมมาหรอครับ"

"หรือว่านายไม่ชอบฉันหรอ" เรนะหันมามองเคนด้วยกน้าทีที่เหมือนกับจะแกล้งร้องไห้

". . ." เคนนั่นหันหน้ากลับมา แล้วสนใจในการทานอาหารตัวเองต่อ

'เมินเฉยเลย' สีหน้าของเรนะมันแสดงออกมาว่าเธอพูดแบบนั้น

"ฉันนะ กำลังหาอยู่นะ คนที่จะคอยดูแลฉันนะ"

"คนที่จะคอยปลุกทุกเช้า คนที่คอยอยู่ด้วยกัน"

"คนที่ให้ฉันกระซิบถามในทุกๆคืนว่า คืนกี่น้ำดีคะที่รัก" เรนะกระซิบไปที่ข้างหูเคน

"แค่ก!" เคนสำลักข้าวทันทีพอเธอเข้ามากระซิบแบบนั้น

"เป็นอะไรหรอเคนคุง"

"เปล่าครับ แล้วก็ คุณช่วยหยุดพูดอะไรแปลกๆได้แล้ว" 

"เคนคุงไม่ชอบผู้หญิงหรอ?" เรนะถามด้วยพร้อมมองหน้าเขา

"คือว่า ผมไม่อยากยุ่งกับความรักตอนนี้ครับ"

"หรอ" เรนะวางมือบนขาของเขาและเริ่มลูบขึ้นไปช้าๆ 

"อ่า! เดี๋ยวสิครับ! คุณทำอะไรเนี่ย" เคนสะดุ้งตกใจจนลุกขึ้นมา 

"นี่เคนคุง ถ้าไม่ใช่ความรักก็พอใช่ไหม งั้นถ้าฉัน–" 

"ไม่เอาครับ" เคนที่กินข้าวเสร็จพอดีก็ได้เดินหนี้เธออกมา

"เอ๊..อย่าหนีกันสิ เคนคุง~"

และช่วงพักเที่ยงก็ได้หมดลง

"เคนคุงฉันดูด้วยสิ"

เรนะที่นั่งข้างๆเธอขยับเข้าไปหาเขาเพราะว่าเธอนั้นไม่มีหนังสือ 

เคยสัมผัสได้ถึงบางอย่างนุ่มๆที่แขนขวาจองตน หน้าอกขนาดใหญ่ของเธอมันกำลังชนอยู่ 

"เรนะครับ..มันโดนอยู่"

"..." เรนะมองที่เขาและยิ้มออกมา "เคนคุงลามกจังนะ"

พูดจบเรนะก็ไม่สนใจและยังเบียดเขาเพื่อดูหนังสือเหมือนเดิม แม้ว่าเคนจะยอมให้เอาหนังสือไปดูแต่เธอก็ยืนยันจะดูแบบนี้

"เคนคุงเคยรึยังหรอ"

"อะไรครับ" เคนตอบด้วยสีหน้าที่เริ่มด้านชาของเขาพร้อมกันยังรู้สึกถึงหน้าอกอยู่เลย

"ก็แบบว่า..sex" เรนะกระซิบข้างหูเขาอีกครั้ง 

เคนหน้าแดงขึ้นมาแต่ต้องพยายามเก็บอาการไม่ให้เป็นจุดสนใจในห้องเรียน

"ถามอะไรน่ะครับ"

"นายก็ไม่เคยหรอ งั้นสนใจ–"

"ไม่เอาครับ" เขาที่รู้ว่าเธอจะพูดอะไรก็ได้ตอบตัดบทไปทันที 

ในที่สุดก็เรียนจบคาบ เรนะที่หน้าอกถูเคนขนาดนั้นแต่เธอก็ดูไม่ได้คิดอะไรมาก คงมีแต่เคนที่ต้องคอยเก็บอาการไว้

ตลอดช่วงบ่ายที่เริ่มเรียนเธอก็ไม่เคยที่จะเลิกนั่งเบียดเคนเลย หน้าอกมันถูแขนเขาจนแทบทำอะไรไม่ได้ แต่ก็รู้สึกดีเหมือนกัน