- - สาวใส! หัวใจยากูซ่า - -

ลำดับตอนที่ #3 : - - เกิดเรื่องขึ้นมาจนได้ - -

“    ฮะ  แฮ่ม!  --  ประกาศจากทางคณะกรรมการนักเรียน  อาทิตย์หน้าจะมีงานกระชับมิตร  ขอให้แต่ละชมรมส่งรายชื่อและกิจกรรมที่จะจัดในวันงาน    --  ส่งภายในวันนี้เท่านั้น -- ”  





“  แหม!  ย้ำซะน่ากลัวเชียวนะยุอัน  ”  ฉันเอ่ยกับยุอัน  เขาเป็น 1 ในคณะกรรมการนักเรียน





“  อ้าว!  ไอริจัง   --   มาไม่ให้ซุ่มให้เสียงเลยนะ  ตกใจหมด  ”    ยุอันบอกอย่างตกใจ   เขาเป็นรุ่นพี่ปี 3   เป็นคนสุภาพ   ชอบช่วยเหลือคนอื่น  ถึงแม้จะใส่แว่นตา  แต่ก็ไม่ได้บดบังความหล่อเหลาของเขาเลยแม้แต่น้อย





“  พูดแบบนั้นขัดกับบุคลิกของนายลิบลับเลยนะ  ”  เสียงของโทยะกรรมการฝ่ายปี 2  เอ่ยขึ้นตามมา





“  ไม่หรอกค่ะ  แบบไหนก็เท่ค่ะ  >  _  <   ”  แล้วเสียงของซากุระจังกรรมการฝ่ายปี 1 ดังขึ้น  เธอมองยุอันอย่างชื่นชม





“  ฮะ ฮะ ฮ่า  ”  โทยะหัวเราะกับท่าทีของเธอ  ภายใต้รูปร่างอรชรอ้อนแอ้นของเธอ  มีความลับบางอย่างปกปิดอยู่  เป็นความลับที่ทำให้ผู้ชายหลายคนถึงกับร้องไห้ออกมา





“  นี่มันก็เย็นแล้ว  รีบมาจัดการกับกองเอกสารพวกนี้ดีกว่า  ไม่งั้นพวกนายกลับกันมืดแน่  ”  ฉันตะโกนบอกทั้ง 3 ให้มาจัดการกับกองเอกสารที่อยู่บนโต๊ะ  





“  อะไรกันเนี่ย!  ทำไมถึงได้เยอะขนาดนี้หละ  ”  ซากุระร้องออกมาเมื่อเห็นกองเอกสารของตัวเอง  ซึ้งสูงกว่าของคนอื่น





“  ก็อยากโดดไปช็อปปิ้งเองนี่หว่า  ช่วยไม่ได้  ”  โทยะซ้ำเติม  เธอแทบร้องไห้  แล้วส่งสายตาอ้อนวอนมาให้ฉัน





“  ซาคุจัง………ถ้าเกิดว่าผลัดวันประกันพรุ่งอีกมันก็จะเยอะขึ้นเรื่อย ๆ  จนไม่มีเวลาไปทำเล็บนะ  ”  ฉันบอก   และเหมือนเธอจะคิดได้  เธอรีบก้มลงทำอย่างเอาเป็นเอาตาย  และไม่ถึง 1 ชั่วโมงกองเอกสารทั้ง 3 ก็ถูกรวบรวมเป็นกองเดียว  





“  เฮ้อ!  นึกว่าจะไม่เสร็จซะแล้ว  ”  โทยะกับซากุระร้องออกมาหลังจากที่ทำเสร็จ  ยุอันเดินไปหยิบเอกสารทั้งหมดมารวมกันก่อนจะส่งไปให้อาจารย์ใหญ่





“  เดี๋ยวฉันเอาไปไว้ห้องอาจารย์ใหญ่เอง  พวกนายกลับกันเหอะ  ”  ฉันบอก  แต่ทุกคนทำหน้าลังเล  ฉันก็เลยย้ำไปว่า  ไม่มีใครกล้ามาทำอะไรฉันหรอก!  ทุกคนถึงยอมไป





“  อึ๋ย!  มืดขนาดนี้แล้วรึเนี่ย………”  ฉันเดินออกมาจากห้องแล้วตรงไปยังห้องอาจารย์ใหญ่  แต่พอขากลับก็เหลือบไปเห็นแสงไฟส่องออกมาจากโรงยิม  ฉันเดินเข้าไปดูใกล้ ๆ





“  อ้าว!  ไอริยังไม่กลับอีกเหรอ?  ”  เสียงของเคียวที่อยู่กลางสนามบาสเอ่ยขึ้น  เมื่อเห็นฉันเดินเข้าไป  





“  กำลังจะกลับ  ”  ฉันบอกแล้วมองอย่างอยากรู้





“  พอดีว่างๆ ก็เลยมาเล่น    --   แต่ว่ากำลังจะกลับเหมือนกัน  ถ้าไงกลับด้วยกันมั๊ย!? ”  เขาบอกอย่างอารมณ์ดีพร้อมทั้งเอ่ยชวนฉัน





“  ตามใจนายสิ!  ”





“  งั้นรอฉันแป๊บนึงนะ  เดี๋ยวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน ”  เขาบอกพร้อมทั้งวิ่งไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องด้านหลัง  แล้วสักพักก็ออกมา





“  รอนานมั๊ย!?  ”   เขาเอ่ยถาม  





“  ไม่อ่ะ!  ”  ฉันบอก  แล้วเราทั้ง 2 ก็เดินกลับพร้อมกัน  ( เหมือนฝันเลยแฮะ  ได้เดินกับเคียวแบบนี้ )  





“  เอ๊ะ!  ลืมไปเลยทำไมวันนี้ไอริเดินกลับหละ  ปกติจะซิ่งกลับนี่นา  ”  และเหมือนจะนึกขึ้นได้  เคียวเอ่ยถามเมื่อเดินออกจากโรงเรียนมาได้สักพัก  เขาถามพร้อมกับทำท่าบังคับพวงมาลัย  ฉันมองเขาอย่างขำๆ





“  ไม่ต้องทำท่าก็ได้………คิกๆๆๆ  ตลกชะมัด! ”  ฉันมองภาพของเขาขำ ๆ  ก่อนจะบอกว่าวันนี้ให้ไดจังขับรถกลับไปก่อน





“  งั้นเหรอ!…………ว่าแต่ทำไมฉันไม่ยักรู้ว่าไดสุเกะเป็นญาติกับเธอ?  ”  เคียวเอ่ยถามอย่างสงสัย  เพราะเขาสนิทกับเธอมากที่สุด





“  โทษที! - -  ลืมบอก ”





“  ปูด!  จะมาขอโทษทำไมเล่า………ความผิดของเธอซะที่ไหนที่ไม่ได้บอกฉัน   ก็แค่แปลกใจเท่านั้น ”  





“  ปกติก็ไม่ได้อยู่ที่นี่หรอก………อยู่กับฮิเดจังที่ฮอกไกโด  แต่ว่าเทอมนี้ต้องย้ายเข้ามาเรียนที่โรงเรียนก็เลยมาอยู่ที่โตเกียวกับฉัน  ”





“  เขาหล่อดีนะ!  ”  เคียวเอ่ยขึ้นพร้อมกับเพ่งมองไปที่คอนวิเนี่ยนที่อยู่ข้างหน้า  ฉันหันไปมองตามอย่างสงสัย





“  อ๊ะ!  ไอริ! …………กำลังจะไปรับพอดีเลย  ”  ไดสุเกะหันมาเห็นพอดี  เขารีบเดินไปหาเธอ  ฉันแนะนำเคียวให้รู้จักกับไดสุเกะ





“  งั้นไอริกลับเหอะ…………ฉันไปก่อนนะ………”  เคียวเอ่ยขึ้น  แต่ก่อนที่เขาจะเดินไป  เขาเข้ามากระซิบเบา ๆ ที่หูเธอ  แล้วเดินกลับไปอย่างอารมณ์ดี





“………ฝันดีนะคืนนี้………”  เสียงกระซิบของเคียว  ดังก้องอยู่ในหัวฉัน  





“  เฮ้ย!  เป็นอะไรไป  หน้าแดงเชียว …… รึว่า! ”  ไดสุเกะเห็นหน้าของเธอแดง ๆ ก็เอ่ยถาม  แต่เขาก็พอจะเดาได้ถึงอาการของเธอ  





“  มองอะไรของนาย…………ไปๆๆ  กลับไปแล้ว  ”  เธอรีบผลักเขาขึ้นไปบนรถที่จอดอยู่  ก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ คนขับพร้อมด้วยใบหน้าที่แดงขึ้นเรื่อย ๆ  เขามองท่าทีของเธอยิ้ม ๆ  ก่อนจะฮัมเพลงออกมาเบา ๆ  อย่างมีแผนการณ์









-------------  นับถอยหลังงานกระชับมิตร 1 วัน  --------------





“   เฮ้อ!  อิ่มชะมัดเลยแฮะ  ”  เสียงร้องของเคียวดังขึ้นหลังจากที่ทานอาหารกลางวันเสร็จ  เขาบิดขี้เกียจเบา ๆ  ก่อนจะหันไปมองไอริที่กำลังเดินมา





“   เป็นอะไรไป  - -  โทรมเชียว  ”  เขาเอ่ยถามเธอที่เดินมาอย่างโซเซ





“   ก็เตรียมงานหนะสิ!  เพิ่งเขียนป้ายเสร็จ  เหนื่อยชะมัด!  ……………วูบ! ”  เธอเอ่ยเบา ๆ  ก่อนจะทรุดตัวลงไป  แต่เคียวก็เข้ามารับตัวของเธอไว้ได้อย่างหวุดหวิด





“  ………รับได้สวยนี่!………”  เธอเอ่ยยิ้ม ๆ  ก่อนจะสลบไป  เขามองเธอที่นอนไม่ได้สติอย่างยิ้ม ๆ





“  เฮ้อ!  โหมงานจนหนักอีกหละสิ!  ……… ดูแลตัวเองบ้างก็ได้  ”  เขาเอ่ยกับเธอที่นอนอยู่บนตักอย่างเป็นห่วง  จนกระทั่งหมดเวลาพัก





“………สะดุ้ง!………”  ไอริสะดุ้งตื่นขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงออดเข้าเรียน  เคียวสะดุ้งตกใจยิ่งกว่าที่จู่ ๆ ไอริก็กระเด้งตัวขึ้นมา





“  ตายแล้ว!  ออดเข้าเรียนแล้ว  ฉันยังทำการบ้านไม่เสร็จเลย………แล้วก็ยังไม่ได้กินข้าวด้วย……อ๊ะ!  แล้วฉันหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่

เนี่ย?  ”  ทันทีที่ตื่นขึ้นมา  เธอก็พึมพำอะไรออกมามากมาย  จนเคียวที่นั่งอยู่ข้าง ๆ  มองอย่างตกใจ





“  หยุดพูดได้แล้ว!  เธอทำมามากแล้ว  พักบ้างก็ได้หรอก  ”  เขาดึงตัวเธอลงมานอนอย่างเดิม  แล้วเอ่ยกับเธอด้วยน้ำเสียงฉายแววเป็นห่วง





“………ซึ้ง!………”  เธอส่งสายตาแวววาวไปให้เขาอย่างขอบใจ  ที่เขาเป็นห่วง





“   แล้วจะกลับเข้าห้องเรียนมั๊ย!?  ”  เธอเอ่ยถาม  เขาตอบปฏิเสธ พร้อมกับบอกว่า





“   ก็ฉันคิดว่าจะอยู่กับเธอ 2 ต่อ 2 นี่นา ”   เขาบอกน้ำเสียงเจ้าเล่ห์    ไอริลุกพรวดขึ้นมาเธอเอามือขึ้นมาปิดท่อนบนของเธอไว้  เคียวหัวเราะกับท่าทีของเธอ





“  ล้อเล่นหรอกน่า…………ฉันก็ยังทำการบ้านไม่เสร็จเหมือนกัน  ขืนเข้าไปก็โดนสิ  ”  เขาบอก  แต่อย่างอาซากุระ  เคียว  นักเรียนดีเด่นของโรงเรียนทำการบ้านไม่เสร็จนี่มันฟังยังไงก็เป็นเรื่องโกหก   แต่เธอก็รู้สึกดีใจที่เขายอมโกหกเพื่อมาอยู่เป็นเพื่อนเธอ





“……ดีใจจัง  ^ _ ^ ”  เธอเอ่ยกับเขาอย่างอารมณ์ดี  เขามองเธอยิ้ม ๆ  แล้วทั้ง 2  ก็นั่งอยู่ที่ริมสระน้ำหลังโรงเรียนจนกระทั่งโรงเรียนเลิก





“  ไอริ!  ………… อยู่ตรงนี้เองตามหาซะตั้งนาน!  ”  เสียงกระหืดกระหอบของโทยะดังขึ้นหลังจากที่ฉันเดินกลับเข้าไปเอากระเป๋าในห้อง  แล้วเขาก็เอ่ยทักเคียวก่อนจะบอกฉันด้วยท่าทางที่รีบร้อนว่า





“  เกิดเรื่องใหญ่แล้ว  ป้ายที่เราจะใช้ในวันงานพรุ่งนี้  ไม่รู้ว่าตกมาจากบนดาดฟ้าได้ไง  ………มันตกลงมาหักไม่เป็นชิ้นเลย  ”





“  อะไรนะ!?  ”  ฉันกับเคียวได้ยินเข้าถึงกับร้องออกมาอย่างตกใจ   ฉันรีบวิ่งไปดูป้ายที่อุตส่าห์ใช้เวลานั่งเขียนตั้งแต่เช้า  มันหักไม่เป็นชิ้นดี





“  โธ่โว้ย!  ใครมันมาทำวะ  ”  ไอริตะโกนออกมาอย่างโมโห  เคียวรีบเข้าไปดูเธออย่างเป็นห่วงกลัวว่าพอสติของไอริขาดปึ๋งแล้ว - -  เรื่องร้าย ๆ จะเกิดขึ้น





“  ใจเย็น ๆ น่าไอริ   เดี๋ยวเราทำกันใหม่ก็ได้  ยังไงถ้าช่วยกันเสร็จทันพรุ่งนี้อยู่แล้ว  ” เขาพูดขึ้น  พร้อมกับหันไปบอกโทยะให้เตรียมหาอุปกรณ์   โทยะพยักหน้าให้กับเขาแล้วรีบวิ่งไปทันที





“  ดูสิ!  เคียวนายดูสิ  ………ฉันจะหาตัวไอ้บ้าที่ทำให้ป้ายฉันฟังให้ได้   เตรียมล้างคอไว้ได้เลย  ไอ้พวกบ้าๆๆๆๆ  ”  เธอบอกอย่างเอาจริง  





“  แบบนี้ค่อยสมกับเป็นเธอหน่อย  ”  เคียวเอามือลูบหัวของเธอเบา ๆ  ไอริหันมามองเคียว  ความรู้สึกจากมือของเคียวที่แผ่เข้ามาที่ตัวเธอนั้น  มันทำให้เธอลืมไม่ลงเลยทีเดียว - -















“  อึ๋ย!  ดูมันทำหน้าสิ!  ระรื่นเชียว  ”   เสียงคนกลุ่มที่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงฉายแววโมโห



“  งั้นพรุ่งนี้  เอาให้มันเละไปเลย………หึๆๆๆ  ”  พวกเขาพูดขึ้น  พร้อมกับยิ้มอย่างมีแผนการณ์  โดยหารู้ไม่ว่ามีคน ๆ หนึ่งจ้องมองพวกเขาอยู่   - -  ด้วยในตาสีฟ้าที่สดใสไร้รอยขุ่นมัว  - -