- - สาวใส! หัวใจยากูซ่า - -

ลำดับตอนที่ #2 : ชายลึกลับ!

ตอนที่ 2 : ชายลึกลับ!

“…กรี๊ด!  มากันแล้ว…ดูสิ!…”  

“ โอ๊ย พวกเค้ามากันแล้ว”

“ กรี๊ด !!!”

เสียงร้องดังขึ้นหลังจากที่ฉันมาถึงห้องเรียนได้ไม่นาน ฉันลุกขึ้นเดินออกไปดูอย่างสงสัย “อะไรมันทำให้ร้องกันขนาดนี้เนี่ย !?”

“  ดูสิ!  ตรงนั้นไง………ว้าย!  เดินมาทางนี้แล้ว  ” 

 “  มากันแล้วรึ!  เจ้าพวกนั้น ”  เคียวที่เดินตามมาเอ่ยขึ้น  ฉันหันไปมองหน้าเคียวด้วยความสงสัย ก่อนที่เคียวจะชี้ไปที่กลุ่มคนที่กำลังเดินมา  “ เด็กห้อง E  ไง!  ห้องที่เต็มไปด้วยปริศนา พวกเค้ามาเรียนกันแล้ว”

“  จริงด้วยสิ!  ลืมสนิทเลย ”  ฉันร้องออกมา

“ นี่เธอเป็นประธานนักเรียนที่นี่จริงรึเปล่าเนี่ย” เคียวบ่น พร้อมกับเอามือขยี้ผมฉันเบาๆ พวกเขาเดินมาใกล้ถึงเราแล้ว นักเรียนห้อง E  ได้ชื่อว่าเป็นนักเรียนห้องพิเศษที่สุดในโรงเรียน  พวกเราแทบไม่เคยเห็นพวกเขามาเรียนเลย แต่พอวันพิธีปิดภาคเรียนเมื่อไหร่  พวกเขาก็จะมากันทุกครั้ง แถมคะแนนของเด็กห้องนี้ยังดีสุดๆ

“  ดูสิ!  2 คนนั้นเท่สุดๆๆ  ไปเลย  ”  เสียงร้องดังเมื่อชายหนุ่ม 2 คนสุดท้ายเดินผ่านหน้าของฉันไป  พวกเขาพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน  คนหนึ่งมีผมสีเงินหน้าตายิ้มแย้มเขาหัวเราะอย่างสนุกสนาน  อีกคนหนึ่งมีผมสีดำเข้มดูท่าทางดูสุม  เขาหัวเราะออกมาเบา ๆ 

“ …อ๊ะ!  ไอริ…”  ชายที่มีผมสีเงินหยุดทักเมื่อเห็นฉัน “ ดีใจที่สุดที่ได้เจอเธอ” เค้าร้องพร้อมกับเข้ามากอดฉัน

“ นายมาทำอะไรที่นี่ ” ฉันกัดฟันถามพร้อมกับแกะมือเค้าออกจากตัว

“ ฉันมาเรียนเป็นเพื่อนเธอไง ที่รักของฉันนนนนน”  เขาร้องบอก พร้อมกับวิ่งเข้ามากอดฉันอีกครั้ง เสียงอื้ออึงดังขึ้น ฉันได้ยินเสียงผู้คนต่างพากันตั้งข้อสงสัยว่าฉันรู้จักกับผู้ชายคนนี้ได้ยังไง (งานเข้าแล้วไหมหละ)

“  งั้นฉันไปก่อนดีกว่า  แล้วเจอกันนะที่รักของฉันนนนน  ” เขาเอ่ยลา  ก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับชายที่อยู่ข้าง ๆ

“ รู้จักหมอนั่นด้วยเหรอไอริ!? ” เคียวเอ่ยถามหลังจากที่ทั้ง 2 เดินออกไป  

“ เค้าเป็นลูกพี่ลูกน้องฉันหนะ - -  ไดสุเกะ  -- ”

 เช้าวันต่อมา

“…เอี๊ยด!…”  รถสปอตสีดำคันงาม  จอดลงช้า ๆ ที่ลานจอดรถของโรงเรียน  เสียงร้องดังโหวกเหวกทันทีเมื่อประตูถูกเปิดออก  หญิงสาวตัวสูงเพรียว ก้าวลงจากรถช้า ๆ -- เธอเสยผมที่ล่วงลงมาบังตาไว้ข้างหลัง   เธอบ่นอะไรพึมพำกับชายที่นั่งอยู่ในรถ  ไม่นานนักเขาก็ก้าวลงมาจากรถ  ผมสีเงินที่ดูยุ่ง ๆ ของเขาเป็นที่น่าหลงใหลของสาว ๆ   ดวงตาที่เป็นประกายจับจ้องไปยังสาว ๆ ที่ต่างพากันมอง  เขาอมยิ้มเล็ก ๆ  ก่อนจะเดินไปทางสาวๆ พวกนั้น

 “  มาได้แค่วันเดียว  ก็หลีสาวซะแล้ว…………สมกับเป็นไดสุเกะจริง ๆ  ” ฉันพึมพำก่อนจะรีบเดินเข้าไปข้างในอาคารเรียน

“  วันนี้มาสายนะไอริ!  ” เสียงของเคียวเอ่ยขึ้นด้านหลัง ขณะที่ฉันกำลังเปลี่ยนรองเท้า

“  นายก็มาสายเหมือนกันแหละน่า  ”  ฉันหันไปพูดกับเขา  และก็ยังสังเกตอีกว่าขณะที่เขาเปิดลอกเกอร์ออกมานั้น  ซองจดหมายล่วงกรูออกมาเป็นกอง  เคียวยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะก้มลงเก็บจดหมายใส่ถุงที่เตรียมมาอย่างเรียบร้อย

“  นายอ่านหมดทุกอันเลยรึเปล่า?  ” ฉันเอ่ยถาม  ขณะที่ช่วยเคียวเก็บจดหมาย

“  ความลับ > _ <   - -  อ๊ะ!  รึว่าไอริก็ส่งมาให้ฉันเหมือนกัน  ” 

“  บ้าสิ!  ฉันไม่ทำเรื่องแบบนั้นหรอก ”  ฉันรีบตอบ   - -    เฮ้อ!  หวิดไปแล้วยัยไอริ  เกือบโดนจับได้แล้วไหมหละ 

/-/-/-/-/-/-  ห้อง  2 -  C  /-/-/-/-/-/

“……ฮะ ฮะ ฮ่า!  ส่งมาทางนี้สิ…………เออ!  ไปเลย ๆๆ  ”  กลางสนามฟุตบอลของโรงเรียน  มีเด็กผู้ชายกลุ่มหนึ่งกำลังเล่นฟุตบอลกันอย่างสนุกสนานท่ามกลางแดดที่ส่องมาเปรี้ยงๆๆ  รอบ ๆ ข้างมีเด็กผู้หญิงตั้งแต่ปี 1  ไปจนถึงรุ่นพี่ปี 3  พวกเธอส่งเสียงเชียร์คนที่เล่นกันอยู่ในสนามดังลั่น 

“  นั่นมันห้องไดจังนี่นา --  รู้สึกว่าห้องนี้จะได้รับความสนใจจากสาว ๆ เป็นพิเศษเลยแฮะ ”  ฉันมองออกไปจากริมหน้าต่างระหว่างพักกลางวัน  แล้วสายตาก็เหลือบไปเป็นหนุ่มหัวสีเงินที่คุ้นเคย  ไดสุเกะกำลังเล่นฟุตบอลอยู่กลางสนาม  สาว ๆ กลุ่มเมื่อเช้านี้ก็ยังถ่อสังขารไปเชียร์เขาด้วยเหมือนกัน  แต่ที่น่าสังเกตก็คือชายผมดำที่อยู่กับไดจังตลอด  เขาเป็นใครกันนะ?

“  ไอริ  --   มองอะไรอยู่ฮะ?  ”   

 “  อ๊ะ!  เคียว…………นายไม่ลงไปกินข้าวเหรอ  ”  ฉันร้องออกมาอย่างตกใจที่ถูกเคียวสะกิด 

“  กำลังจะไป  แล้วไอริหละไม่ไปหรือไง?  ” 

 “  ยะ  ยังอ่ะ  นายลงไปก่อนเหอะ   ”  ฉันบอก

“  งั้นฉันไปก่อนนะ………ถ้าเปลี่ยนใจก็ตามมาแล้วกัน  ^ _ ^  ”  เคียวพูดยิ้ม ๆ  ก่อนจะเดินออกไปอย่างอารมณ์ดี   -- 

“  อืม!  ”  ฉันตอบ --  เฮ้อ!  เคียวนี่ไม่เปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนเลย  เขาเป็นคนที่น่ารัก  อ่อนโยน เอาใจใส่คนอื่น  ตั้งแต่วันแรกที่พบกันจนมาถึงวันนี้เขาก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน   ฉันมองตามเคียวที่เดินออกไปอย่างร่าเริง  ก่อนจะหันกลับไปมองในสนาม   แต่ว่าตอนนี้ไดจังกับชายผมดำคนนั้นหายไปซะแล้ว

“………ชาลาล่า  ลาล่า………ชาลาล่า  ลาล่า…………”  เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น  ฉันกดรับแล้วรีบลงไปด้านล่างทันที

“  คุณหนูครับ  พวกผมเอาป้ายแขวนหน้าโรงเรียนเรียบร้อยแล้วครับ  = _ =  ”  ลูกน้องของพ่อ  คันจิซังเอ่ยขึ้น  เมื่อฉันลงไปหา 

“  ขอบคุณค่ะคันจิซัง   ฝากบอกคุณปู่ด้วยนะค่ะว่าคิดถึง  ”  ฉันเอ่ยขอบคุณ  ก่อนจะฝากความคิดถึงให้คุณปู่ที่แสนจะน่ารัก

“  งั้นขอตัวก่อนนะครับ  จะได้ไม่รบกวนเวลาเรียนของคุณหนู  ”  เขาเอ่ยขึ้น ฉันตอบรับก่อนจะเดินออกไปดูป้ายที่ให้ตั้งไว้ที่หน้าโรงเรียน

“   หวังว่างานปีนี้  คงจะสนุกนะ  ”  ฉันคิดพร้อมกับแหงนมองป้ายที่ตอนนี้ถูกแขวนไว้เหนือทางเข้าโรงเรียน “ งานกระชับมิตรครั้งที่ 52 โรงเรียนยามาซากิ ”

“……อ๊ะ!  แสบตาจัง………………วูบ! ”   ทันทีที่เงยหน้าขึ้นไป   ดวงอาทิตย์ก็ส่องลงมากระทบกับหน้าของฉันเข้าอย่างจัง --  ทันใดนั้นสติของฉันก็ดับวูบลงไป

“  …นี่!   เป็นอะไรรึเปล่า!? ”  เสียงร้องของใครสักคนหนึ่งดังอยู่ในโสตประสาทของฉัน  แล้วเสียงนั้นก็ค่อย ๆ หายไป

------------  ห้องพยาบาล   --------------

“ ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย” 

“  ฟื้นแล้วเหรอ?”  เสียงของชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ฉันเอ่ยถาม  ฉันกระพริบตาถี่ ๆ เพื่อที่จะเพ่งมองเขาให้ชัด  ผมสีดำ  หน้าตาคมเข้ม   ดวงตาสีฟ้าเป็นประกายแวววาวจับจ้องมาที่ฉัน

“   เป็นไงบ้าง?  ”  เสียงของเขาเอ่ยถามอีกครั้ง  คราวนี้ฉันเห็นหน้าของเขาชัดแล้ว……ว้าว!ยังกับฝรั่งเลย   เป็นลูกครึ่งรึไงนะ

“  นายลึกลับ  ”  อยู่ดีดีฉันก็พูดขึ้น เค้าคือชายลึกลับที่อยู่กับไดจังตลอด  เสียงของฉันทำให้เขาตกใจเล็กน้อย ส่วนตัวฉันเองก็ตกใจไม่แพ้กัน (นี่ฉันเผลอพูดอะไรออกไปเนี่ย)

“  อ้อ!………เอ่อ! ใช่แล้วๆๆ  ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไงเนี่ย?  ”  ฉันบอกเสียงลนลาน  ดูเหมือนเขาจะสงสัยกับคำพูดที่ฉันพูดออกมา   “ชายลึกลับ  --  ชายลึกลับ”  เสียงของเขาพึมพำ

“  เธอเป็นลมอยู่หน้าโรงเรียน ฉันเลยพามาที่นี่ - -  เขาบอกว่าเธอพักผ่อนน้อย  ”  เขาบอกเสียงเรียบ ๆ  พร้อมกับชี้ไปที่อาจารย์ประจำห้องพยาบาล 

“  งั้นเหรอ!  ขอบคุณนะ   ”  ฉันเอ่ยขอบคุณอย่างอาย ๆ  - -  แสดงว่าเขาต้องอุ้มเรามาถึงนี่แน่เลย  แล้วจากหน้าโรงเรียนมาถึงที่นี่มันใกล้ซะที่ไหนกันหละ  ตัวฉันก็ไม่ใช่จะเบา  น่าอายจริงๆ

“  ไม่เป็นไร  ฉันขอตัวก่อนนะ  ”  เขาเอ่ยขึ้น  แล้วเดินออกไป

“  ดะ  เดี๋ยวสิ!  ”  จู่ ๆ  ฉันก็ตะโกนเรียกเขาไว้  แล้วฉันเรียกเขาไว้ทำไมเนี่ย!?   เขาหันกลับมามองอย่างสงสัย  ฉันมองหน้าเขาอย่างกลัว ๆ  ก็เล่นจ้องซะขนาดนั้น

“  อะ  เอ่อ …  คือว่า  รอฉันด้วยฉันก็จะกลับห้องเหมือนกัน  ”  ฉันบอกพร้อมกับลงมาจากเตียงอย่างเร็ว  ทำเอาเซไปเล็กน้อย

“  เอ้า!  ยังไม่หายดีแล้วจะดื้อลงมาอีก  นอนอยู่ที่นี่นั่นแหละดีแล้ว  ^ _ ^   ”  เขาเข้ามารับฉันไว้พอดี  ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างอ่อนโยน   ฉันพยายามจะขัดขืน  แต่เขาก็ส่งสายตาเป็นเชิงดุมาให้  ทำให้ฉันต้องนอนลงอย่างจำใจ

“  นอนจนกว่าจะโรงเรียนจะเลิกนั่นแหละ - -  แล้วอีกอย่างฉันจะกลับบ้านแล้ว ถ้าเธอเดินกลับห้องไปคนเดียวจะล้มลงมาอีกเมื่อไหร่ก็ไม่รู้  นอนอยู่ที่นี่แหละดีที่สุด!  ”  เขาเอ่ยขึ้น  แต่ก่อนที่จะไปเขาก็หยิบขนมปังที่อยู่ในกระเป๋าส่งมาให้ฉัน

“  เธอคงหิว!  ”  เขาเอ่ยสั้น ๆ แล้วเดินออกไป  ฉันมองตามเขาไปตาไม่กระพริบ

“  ……เป็นคนดีเหมือนกันแฮะ!……”  ฉันคิดพร้อมกับหยิบขนมปังที่เขาให้ไว้ขึ้นมากินอย่างอร่อย  ว่าแต่!  ลืมถามชื่อเลย “ นายเป็นใครกันนะ ชายลึกลับ”

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------^_^