ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : นักเรียนใหม่ที่ทุกคนต่างพูดถึง
ตอนที่ 1 : นักเรียนใหม่ที่ทุกคนต่างพากันพูดถึง
“ เห็นรึยัง! ……นั่นไง! ……เดินมาแล้วนั่นไง ” เสียงกระซิบกระซาบดังไปทั่วอาคารเรียน ซึ่งเป็นอาคารเรียนของเด็กมัธยมปลายปี 1 ประจำโรงเรียนมัธยมปลายโกริวคันดะ หลังจากที่เปิดเรียนมาได้ 2 อาทิตย์ ก็มีนักเรียนคนหนึ่งเข้ามาใหม่ สร้างความแปลกใจให้กับทุกคนที่อยู่ในโรงเรียน เพราะโรงเรียนนี้ถือได้ว่าเป็นโรงเรียนที่เข้มงวดเรื่องการรับนักเรียนเป็นอย่างมาก
หญิงสาวคนหนึ่งที่สูงราว ๆ 176ซม. ใบหน้าที่ขาวใสของเธอจับต้องกับดวงตาสีดำเป็นประกาย ผมสีดำที่ยาวของเธอสะบัดไปตามแรงลมน้อย ๆ เธอกำลังเดินตามผู้หญิงคนหนึ่ง แล้วก็เข้าไปยังห้อง 1 – C เสียงกระซิบกระซาบยังดังไปตลอดทางที่เธอเดินผ่าน ถึงแม้เธอจะเข้าห้องมาแล้วนั้น เสียงกระซิบก็ไม่ได้ดังลดลงเลย
“ ห้อง 1 – C แหนะ! ว้าย! ดูซิจะแนะนำตัวแล้ว ” เสียงเริ่มดังขึ้นหลังจากที่เธอแนะนำตัว
“ คิโยฮารุ ทาคิ! ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ” ฉันนักเรียนใหม่ประจำโรงเรียนนี้กล่าวทักทายเพื่อนร่วมชั้นที่นั่งอยู่ในห้อง ทุกคนต่างพากันจ้องมองฉัน อาจารย์ที่พาฉันมาตะโกนไล่นักเรียนที่ยืนมุงกันอยู่หน้าห้องให้กลับไปเข้าห้องเรียน พวกเขาบ่นออกมาแต่ในที่สุดก็ต้องจำใจยอมกลับไป
“ เอ้า! ข้างในก็เงียบ ๆ กันหน่อยเซ่! ” เธอหันมาดุพวกนักเรียนในห้อง แล้วสั่งให้ฉันไปนั่งที่เก้าอี้ท้ายสุดริมหน้าต่าง ฉันพยักหน้าให้เธอแล้วเดินไป ตลอดทางที่เดินไปยังโต๊ะ ฉันสังเกตได้ว่ามีนักเรียนในห้องจำนวนไม่น้อยที่จ้องฉันด้วยสายตาแปลก ๆ บางคนถึงกับอ้าปากค้าง ฉันมองงงๆ ข้าง ๆ โต๊ะของฉันมีชายหัวสีชาคนหนึ่งนั่งอยู่ พอฉันเดินเข้าไปใกล้ ๆ เขาก็เงยหน้าขึ้นมามองด้วยสายตาแปลก ๆ ก่อนจะพูดกับฉันด้วยเสียงโหด ๆ ว่า
“ เธอหนะ! ตัวสูงชะมัด! กินอะไรเข้าไปรึไง? ” คำทักทายของเพื่อนใหม่มันโดนใจฉันจริง ๆ นายคนนี้ปากเสียชะมัด! ฉันมองหน้าของเขาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะด้านข้าง
“ ซากาชิ ทากิ! ยินดีที่ได้รู้จัก ” เขาส่งมือที่แสนจะใหญ่มาให้ฉัน ฉันมองหน้าเขาพักหนึ่ง ดวงตาสีดำของเขาจ้องมาที่ฉันอย่างกับว่าจะล้วงเข้าไปข้างใน ฉันรีบถอนสายตาออกมาจากแรงดึงดูดของเขาแล้วก้มหน้าก้มตาหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน
ไม่นานนักการเรียนวิชาแรกของฉันเริ่มต้นขึ้นที่วิชาประวัติศาสตร์ รู้สึกว่าอาจารย์ที่สอนนั้นจะชื่ออาจารย์อุซามะ ทากิบอกว่าทุกคนเรียกเขาว่า “อุจจี้! ” ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันหมายความว่าไง? เท่าที่ฉันสังเกตได้อาจารย์คนนี้อายุราว ๆ 50 ปี หัวล้าน ๆ ตัวท้วม ๆ มีพุงนิดหน่อย เสียงของเขาคล้าย ๆ กับผึ้งที่บินหึ่ง ๆ ฉันแทบจะหลับเพราะเสียงของเขาเลยทีเดียว
“ นี่ขนาดวิชาแรกนะเนี่ย! “ ฉันพูดเสียงเซ็ง ๆ พร้อมกับหยิบขนมที่อยู่ในกระเป๋าขึ้นมากิน แล้วสักพักมือของทากิก็แหย่เข้ามาในถุงขนมของฉัน เขาหยิบไปกินเสียงดังกร้วมเกลี้ยม ฉันมองหน้าของเขาที่ดูเหมือนจะไม่ได้ฟังที่ อ. อุจจี้สอนเลย หนำซ้ำยังทำหน้าระรื่นใส่ฉันอีก
“ เธอก็เบื่อเหมือนกันใช่มั๊ยหละ? ” ทากิเอ่ยถาม
“ ทำนองนั้น! “
“ งั้นออกไปข้างนอกกันมั๊ยหละ? ” ทากิเอ่ยชวน ฉันมองเขาแล้วคิดอยู่ครู่หนึ่ง นี่ฉันไว้ใจตาคนนี้ได้ถึงขั้นไหนเนี่ย!? แล้วในที่สุดหลังจากที่คิดอยู่นาน( จนทากิกินขนมหมดถุง ) ฉันก็ตอบตกลง
“ ฮะ ฮะ ฮ่า! นี่ฉันกลายเป็นผู้ร้ายพาเธอ ซึ่งเป็นนักเรียนใหม่โดดเรียนตั้งแต่วันเแรกเลยนะเนี่ย! ” ทากิหัวเราะออกมาเสียงดังหลังจากที่เขาให้ฉันคลานออกมาตอนนี้ที่อาจารย์หันหลังกลับไปเขียนกระดาน
“ นี่นายรู้มั๊ย! ว่าคนพวกนั้นเขามองอะไร? ” ฉันถามทากิที่เดินอยู่ข้าง ๆ ระหว่างทางที่เดินผ่านห้องต่าง ๆ ทุกคนในห้องต่างพากันหันมามองฉันแม้กระทั่งอาจารย์ที่สอนเองก็เหอะ เขาก็ยังหันมามองฉันด้วยเหมือนกัน
“ ก็มองเธอหนะสิ>_< ”
“ ฉันรู้แล้วว่ามองฉันหนะ แต่ฉันอยากรู้ว่าทำไมพวกเขาถึงต้องมองฉันขนาดนั้นด้วย ”
“ อย่าไปสนใจเลย - - เดี๋ยวพวกเขาก็เลิกสนใจเธอเองแหละ>_< ” ทากิบอกด้วยท่าทีเฉย ๆ แล้วเขาก็ลากฉันมาที่โรงอาหารของโรงเรียน ตอนนี้ในโรงอาหารแทบไม่มีนักเรียนเลย จะมีเพียงก็แต่เด็กผู้ชายที่สวมแว่นหนาเตอะกับเด็กผู้หญิงที่ผูกหางเปีย 2 ข้าง ทั้ง 2 นั่งกันอยู่ที่ริมหนึ่งของโรงอาหาร
“ ทากิ! ” ฉันเรียกทากิเบา ๆ เมื่อเขาเดินตรงไปที่ 2 คนนั้น
“ ฉันว่าแล้วว่าพวกนายต้องอยู่ที่นี่ - - รู้มั๊ย! คาบของอุจจี้เป็นคาบที่ฉันเบื่อที่สุดเลย ” ทากิพูดกับ 2 คนนั้นอย่างร่าเริง แล้วเขาก็หัวเราะออกมาเบา ๆ ก่อนจะดึงฉันให้นั่งลง
“ อือ! “ ฉันนั่งลงข้าง ๆ เด็กผู้หญิงหางเปียคนนั้น พร้อมกับจ้องมองเธอกับเด็กผู้ชายคนนั้น แล้วทากิก็แนะนำฉันให้ทั้ง 2 รู้จัก!
“ อ๊ะ! อือ! หวัดดีค่ะ ”
“ คนนี้นะหรอนักเรียนใหม่ที่เขาลือกัน! ใช้ได้นี่! ” เด็กผู้หญิงหางเปียคนนั้นมองฉันแล้วพูดขึ้น เด็กผู้ชายแว่นหนาเตอะพยักหน้าอย่างเห็นด้วย ” อือ! แต่ตัวสูงจัง ”
“ อีกแล้วเหรอ? ” ฉันพึมพำ แล้วทันใดนั้นพวกเขาทั้ง 2 ก็ทำอะไรแปลก ๆ เด็กผู้ชายที่สวมแว่นคนนั้นค่อย ๆ ถอดแว่นออกมา เขาขยี้หัวที่เรียบๆ ของเขาให้ยุ่งไปมา แล้วยัยผู้หญิงหางเปียคนนั้นก็แกะเปียของเธอออก เธอสะบัดผมไปมา
“ อะไรกัน!? ”ฉันร้องออกมาเบา ๆ อย่างเผลอตัว จากชายที่ใส่แว่นหนาเตอะ ตอนนี้เขาได้กลายเป็นชายที่หน้าตาหล่อเหลาราวกับคนละคน ดวงตาสีน้ำตาลของเขาที่ซ่อนอยู่หลังแว่นได้ออกมาโลดแล่นอยู่บนใบหน้าที่ขาวใสของเขา เขาส่งยิ้มที่แสนจะหวานเยิ้มมาให้ฉันแล้วแนะนำตัว
“ ทาคาชิโร่ เคตะ ยินดีที่ได้รู้จัก! ”
“ โคมาริ นัตสึกิ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน ” คราวนี้เป็นเสียงของยัยแว่นหนาเตอะ ตอนนี้เธอเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือเลยทีเดียว ผมสีน้ำตาลของเธอที่ถูกรวบรวมเป็นเปียอยู่เมื่อครู่ได้ถูกปล่อยสยายออกมา ดูแล้วเซ็กซี่สุด ๆ
“ ยะ ยินดีที่ได้รู้จัก ” ฉันบอกเสียงสั่น ๆ อะไรกัน ทำไม 2 คนนี้ถึงต้องแต่งตัวแปลก ๆ ด้วย แล้วทำไมทากิถึงดูสนิทกับพวกเขาจัง
“ อ๊ะ! ว่าแต่ทาคิไปดูหอพักมารึยัง? ” นัตสึกิเอ่ยถาม
“ ยังเลย! แต่ว่าอาจารย์คูมิโกะเอากระเป๋าไปเก็บไว้ที่ห้องเรียบร้อยแล้ว ”
“ งั้นเหรอ? ว่าแต่ดูเหมือนว่าเธอจะได้อยู่ห้องเดี่ยวนะ ” เคตะบอก
“ น่าอิจฉาจังเลย! ฉันก็อยากอยู่ห้องเดี่ยวมั่งอ่ะ - - อยู่กับเคตะน่าเบื่อจะตาย ” นัตสึกิบอกเสียงอ้อน ๆ
“ ทำไม? อยู่กับฉันที่แสนจะหล่อเหลามันน่าเบื่อตรงไหน? ” เคตะร้องถาม
“ ก็น่าเบื่อตรงที่นายหลงตังเองนี่แหละ……..แบร่!! ”
“ ทากิ! นายไม่คิดจะห้าม 2 คนนี้เลยหรอ? ฉันว่า……” ฉันสะกิดบอกทากิที่นั่งอย่างไม่สนใจ แล้วทากิก็พูดขัดขึ้นว่า “ มันเป็นเรื่องปกติ ” แล้วสักพักพายุก็สงบลง เคตะกับนัตสึกิหอบออกมาเล็กน้อย
“ พายัยนี่ไปที่หอดีกว่า! “ ทากิพูดขึ้น นัตสึกิกับเคตะเห็นดีด้วย แล้วทั้ง 3 ก็พาฉันไปที่หอกลาง ซึ่งเป็นหอที่ฉันจะต้องอยู่จนกว่าจะเรียนจบ ( แล้วพวกนายไม่เข้าเรียนกันรึไง? )
หอกลาง เป็นหอที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนนัก ความจริงฉันนึกว่าไอ้หอเนี่ย! มันจะตั้งอยู่ในโรงเรียนซะอีก พวกเราเดินออกจากโรงเรียนไม่ได้ไม่กี่เมตรก็เจอกับหอขนาดใหญ่ จากรูปร่างโครงสร้างของอาคารที่พวกเราเห็นก็บอกได้เลยว่าเป็นหอที่ดูจะทันสมัยแล้วก็น่าอยู่มากระดับหนึ่ง!
“…..ปัง…..ปัง…..ปัง……ปัง……แกตาย…….\" เสียงปืนดังออกมาจากในหอ ฉันที่เดินตามทั้ง 3 มาหยุดชะงักทันที แต่ว่าทั้ง 3 คนกับเดินเข้าไปโดยที่ไม่ได้สนใจกับเสียงนั้นเลย
“ มาเหอะน่า! “ ทากิหันมามองฉันที่ยังคงยืนอยู่ เขาดึงฉันเขาไปข้างใน
“ มันจะอะไรกันนักกันหนาเนี่ย?…… นายนี่มันโรคจิตจริง ๆ ” เสียงร้องดังขึ้นทันทีที่ฉันก้าวเข้าไปข้างใน ฉันสะกิดทากิเบา ๆ แล้วหันไปมองหน้าเขา แต่ทากิกลับทำหน้ายิ้ม ๆ แล้วพูดเบา ๆ ว่า “ เดี๋ยวก็มาแล้วหละ ”
“ อะไรมา? ” ฉันถามอย่างสงสัย แล้วทันใดนั้นสิ่งที่ทากิพูดถึงก็มาปรากฏตัวตรงหน้าฉัน
“ กรี๊ด! อย่าหนีนะ……ปังๆ ” ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังไล่ยิงผู้ชายผมยาวที่วิ่งหนีเธออยู่ แล้วผู้ชายคนนั้นก็เข้ามาหลบที่หลังของฉัน
“ อ๊ะ! ”
“ ตาแก่ลามก แน่จริงก็ออกมาเซ่ ” เธอตะโกนใส่ผู้ชายคนที่กำลังแลบลิ้นให้เธออยู่ข้างหลังฉัน
“ เรื่องอะไร … แบร่ๆๆ ”
“ เฮ้ย! พอได้แล้ว……พวกนายเลิกทะเลาะกันสักทีเหอะ แล้วนี่นักเรียนใหม่ =_= ” ทากิเดินเข้ามาขวางตรงกลาง เขาพูดกับทั้ง 2 ด้วยน้ำเสียงที่เบื่อหน่าย พร้อมกับแนะนำฉันให้ทั้ง 2 คนรู้จัก
“ ทาคิจังสินะจ๊ะ! ขอโทษด้วยนะที่ทำเรื่องแปลก ๆ แต่ริกะจังจะบอกไว้อย่างเลยนะ ว่าอย่าไปเข้าใกล้ตาลุงบ้าลามกคนนี้เด็ดขาด ” ผู้หญิงคนนั้นเข้ามาหาฉัน เธอชื่อริกะ ตอนนี้อยู่ปี 2
“ แหม! อย่าไปเชื่อยัยป้าปากจัดคนนั้นเลยน่ะ - - ถ้าทาคิจังมีปัญหาอะไรหละก็มาปรึกษาพี่ได้เลยนะครับ>_< ” ชายผมยาวคนนั้นดึงฉันไปจากพี่ริกะ แล้วส่งสายตาเจ้าชู้มาให้ฉัน เขาชื่อมาโคโตะเป็นหัวหน้าหออยู่ปี 3
“ ไม่เป็นไร! พวกฉันดูแลยัยนี่ได้ - - ว่าแต่ยัยนี่อยู่ห้องอะไร? ” ทากิดึงฉันกลับไปพร้อมทั้งถามห้อง พี่ริกะมองหน้าทากิยิ้ม ๆ ก่อนจะบอกเบอร์ห้อง
“ พี่มาโคโตะก่อเรื่องอีกแล้วสิ ” เสียงนัตสึกิที่นั่งรออยู่เอ่ยถาม ทากิพยักหน้าเซ็ง ๆ
“ ฉันว่านะถ้าหอเราขาด 2 คนนั้นไปหละก็คงจะเหงาแน่เลย - - ว่ามั๊ย? ” เคตะพูดขึ้น ทากิกับนัตสึกิทำหน้าราวกับว่าถูกเรื่องที่เคตะพูดเป็นเรื่องที่ไม่ดีงั้นแหละ
“ นี่ห้องของเธอ ” ทากิพาฉันมาที่ห้อง 310 ฉันพยักหน้าให้กับเขาแล้วเปิดประตูเข้าไป นัตสึกิกับเคตะวิ่งเข้าไปในห้องของฉันทันที
“ ว้าว! ทาคิ ห้องของเธอน่าอยู่จัง! ” นัตสึกิมองไปรอบ ๆ แล้วพูดออกมา เคตะก็พยักหน้าเออออด้วยเช่นกัน ฉันเดินไปที่กระเป๋าที่ตั้งอยู่ปลายเตียง แล้วค่อย ๆ หยิบของออกมา
“ แล้วห้องของพวกนายเป็นไงหละ? ” ฉันเอ่ยถาม แต่ดูเหมือนว่าจะทำให้ทุกคนชะงักไปเลย นี่ฉันถามผิดคำถามเหรอ ?
“ เลวร้ายสุดๆๆ ” ทั้ง 3 พูดขึ้นพร้อมกัน พร้อมทำหน้าราวกับว่ามันเป็นสิ่งที่ไม่ควรพูดถึงเลย
“ ยังไงอ่ะ? ” แล้วฉันก็ถามออกไปจนได้
“ ก็ฉันต้องอยู่กับตาแว่น / ยัยเปีย นี่หนะสิ! ” นัตสึกิกับเคตะพูดขึ้นพร้อมกัน
“ แล้วทากิหละ! ”
“ อย่าไปถามหมอนั่นเลย - - เขาไม่คิดจะตอบหรอกน่า ” เคตะพูดขึ้น เพราะตอนนี้ทากิได้เดินเลี่ยงออกไปที่ระเบียงแล้ว
“ ทากิหนะเขาไม่ถูกกับคนที่อยู่ห้องเดียวกัน ToT ไม่ถูกอย่างมากเลยหละ ” นัตสึกิกระซิบบอก
“ แต่ว่าหมอนั่นก็อยู่กลุ่มเดียวกับเรานี่แหละ - - แต่ว่าช่วงนี้ไม่ค่อยได้มาเรียน มันต้องทำงานไปด้วย เรียนไปด้วยหนะ ”
“ งั้นเหรอ? ” ฉันบอก พร้อมกับหันไปมองทากิที่ยืนเหม่ออยู่ด้านนอก แล้วสักพักพวกเขาก็ขอตัวกลับไปที่ห้อง
“ อ๊ะ! แล้วพวกนายอยู่ห้องไหนกันหละ? ”
“ 308^_^ ” นัตสึกิพูดยิ้ม ๆ แล้วเดินเข้าห้องที่ถัดจากห้องฉันไป 1 ห้อง ( ฉันสังเกตเห็นด้วยนะว่าเมื่อกี้เคตะแอบแยกเขี้ยวใส่นัตสึกิ ) ส่วนทากิไม่ยอมตอบ แต่เขาเดินเข้าห้อง 309 ที่อยู่ข้าง ๆ ฉัน คงจะอยู่ห้องนี้สินะ>_<
ห้องทรงสี่เหลี่ยมของฉัน มีห้องน้ำในตัว เตียงนอนเล็ก ๆ ตู้เสื้อผ้า ทีวี แล้วก็โต๊ะเขียนหนังสือ ด้านหลังเป็นระเบียงคงจะเอาไว้ดูวิวตอนกลางคืนมั้ง ฉันเริ่มต้นจัดสัมภาระทั้งหลายทันที เสื้อผ้าที่อยู่ในกระเป๋าก็เอามาไว้ในตู้ หนังสือ สมุด แล้วปากของที่เกี่ยวกับการเรียนทั้งหลายก็เอาไว้บนโต๊ะเขียนหนังสือ เหลือที่สุดท้ายก็คือ ห้องน้ำ ฉันเอาครีมอาบน้ำ ยาสระผม แปรงสีฟันแล้วก็ยาสีฟันไปไว้ประจำที่ ก่อนที่จะหยิบผ้าขนหนูออกมาแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
“ ว่าแต่! วันนี้เราไม่ได้เข้าเรียนเลยนี่น่า - - คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง!!! ” หลังจากที่อาบน้ำเสร็จฉันก็เดินออกมาอย่างสบายใจ เป็นโรงเรียนที่น่าสนใจกว่าที่ฉันคิดไว้เยอะเลย
“ กึกๆ……กึกๆ……กึกๆ…” เสียงดังกึกกักที่กำแพงข้างห้อง ฉันเอาหูแนบกับกำแพงเพื่อยืนยันว่าฉันไม่ได้หูฝาด แล้วเสียงเคาะนั้นก็ดังขึ้น ทำเอาฉันถึงกับร้องออกมาอย่างตกใจ
“ มาตรงนี้สิ ” เสียงของทากิตะโกนเรียกฉันจากระเบียงห้องของเขา ฉันเดินไปหาทากิที่ยืนอยู่
“ มีอะไรรึเปล่า? ”
“ ฉันเรียกเธอไม่ได้รึไง? ”
“ ก็ไม่ได้หมายความว่างั้นสักหน่อย - - ว่าแต่ทากิยังไม่อาบน้ำเหรอ? ”
“ ยัง! เพิ่งกลับมาจากข้างนอก - - ว่าแต่เธอเหอะ กินอะไรรึยัง? ” ทากิบอกพร้อมกับถาม และเหมือนกับจะรู้ ฉันยังไม่ได้กินข้างเย็นเลยนี่นา นี่เรามัวแต่จัดของจนลืมเวลาไปเลย
“ แล้วเขากินกันที่ไหนอ่ะ? ” ฉันถามและเหมือนจะเป็นเรื่องบ้า ๆ ท้องของฉันมันเกิดอาหารหิวขึ้นมาทันที
“ โรงอาหารด้านหลังหอ แต่ว่าป่านนี้เลยมันคงไม่มีเหลือให้เธอแล้วหละ ”
“ งั้นเหรอ? ” ฉันบอกน้ำเสียงผิดหวัง นี่ฉันต้องแบกท้องไว้รอถึงตอนเช้าเลยหรอ!!! ” ฉันคิดพลางนึกสมน้ำหน้าตัวเอง แต่แล้วจู่ ๆ ทากิก็ส่งถุงอะไรบางอย่างมาให้
“ อะไรอ่ะ? ”
“ รับไว้เหอะน่า ฉันกะแล้วว่าเธอคงจะยังไม่ได้กินอะไรแน่ - - ฉันซื้อมาฝาก ”
“ จริงอ่ะ! ทากินายนี่น่ารักจัง!! ว้าว! ซาลาเปาใส้เนื้อซะด้วย ขอบคุณนะ ” ฉันรีบขอบคุณทากิยกใหญ่ จริง ๆ แหละตอนหิว ไม่ว่าอะไรก็น่ากินไปหมด
“ อือ! คืนนี้ฝันดีนะ ” ทากิยักคิ้วให้ฉันแล้วกลับหายเข้าไปด้านใน ฉันรีบเข้ามากินซาลาเปาข้างในทันที มันยังร้อน ๆ อยู่เลย แสดงว่าทากิเพิ่งกลับมาจริง ๆสินะ
“ เป็นคนดีกว่าที่คิดแฮะ! ”
-------------------------------------------
หวัดดีค้า!! ทักทายกันหน่อย
ลงตอยใหม่ ฉบับปรุบปรุง!!!! แต่เอาไปแค่ตอนเดียวก่อนนะ
คิโยจังบริหารเวลาไม่ไหวแย้วๆๆๆๆ
“ เห็นรึยัง! ……นั่นไง! ……เดินมาแล้วนั่นไง ” เสียงกระซิบกระซาบดังไปทั่วอาคารเรียน ซึ่งเป็นอาคารเรียนของเด็กมัธยมปลายปี 1 ประจำโรงเรียนมัธยมปลายโกริวคันดะ หลังจากที่เปิดเรียนมาได้ 2 อาทิตย์ ก็มีนักเรียนคนหนึ่งเข้ามาใหม่ สร้างความแปลกใจให้กับทุกคนที่อยู่ในโรงเรียน เพราะโรงเรียนนี้ถือได้ว่าเป็นโรงเรียนที่เข้มงวดเรื่องการรับนักเรียนเป็นอย่างมาก
หญิงสาวคนหนึ่งที่สูงราว ๆ 176ซม. ใบหน้าที่ขาวใสของเธอจับต้องกับดวงตาสีดำเป็นประกาย ผมสีดำที่ยาวของเธอสะบัดไปตามแรงลมน้อย ๆ เธอกำลังเดินตามผู้หญิงคนหนึ่ง แล้วก็เข้าไปยังห้อง 1 – C เสียงกระซิบกระซาบยังดังไปตลอดทางที่เธอเดินผ่าน ถึงแม้เธอจะเข้าห้องมาแล้วนั้น เสียงกระซิบก็ไม่ได้ดังลดลงเลย
“ ห้อง 1 – C แหนะ! ว้าย! ดูซิจะแนะนำตัวแล้ว ” เสียงเริ่มดังขึ้นหลังจากที่เธอแนะนำตัว
“ คิโยฮารุ ทาคิ! ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ” ฉันนักเรียนใหม่ประจำโรงเรียนนี้กล่าวทักทายเพื่อนร่วมชั้นที่นั่งอยู่ในห้อง ทุกคนต่างพากันจ้องมองฉัน อาจารย์ที่พาฉันมาตะโกนไล่นักเรียนที่ยืนมุงกันอยู่หน้าห้องให้กลับไปเข้าห้องเรียน พวกเขาบ่นออกมาแต่ในที่สุดก็ต้องจำใจยอมกลับไป
“ เอ้า! ข้างในก็เงียบ ๆ กันหน่อยเซ่! ” เธอหันมาดุพวกนักเรียนในห้อง แล้วสั่งให้ฉันไปนั่งที่เก้าอี้ท้ายสุดริมหน้าต่าง ฉันพยักหน้าให้เธอแล้วเดินไป ตลอดทางที่เดินไปยังโต๊ะ ฉันสังเกตได้ว่ามีนักเรียนในห้องจำนวนไม่น้อยที่จ้องฉันด้วยสายตาแปลก ๆ บางคนถึงกับอ้าปากค้าง ฉันมองงงๆ ข้าง ๆ โต๊ะของฉันมีชายหัวสีชาคนหนึ่งนั่งอยู่ พอฉันเดินเข้าไปใกล้ ๆ เขาก็เงยหน้าขึ้นมามองด้วยสายตาแปลก ๆ ก่อนจะพูดกับฉันด้วยเสียงโหด ๆ ว่า
“ เธอหนะ! ตัวสูงชะมัด! กินอะไรเข้าไปรึไง? ” คำทักทายของเพื่อนใหม่มันโดนใจฉันจริง ๆ นายคนนี้ปากเสียชะมัด! ฉันมองหน้าของเขาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะด้านข้าง
“ ซากาชิ ทากิ! ยินดีที่ได้รู้จัก ” เขาส่งมือที่แสนจะใหญ่มาให้ฉัน ฉันมองหน้าเขาพักหนึ่ง ดวงตาสีดำของเขาจ้องมาที่ฉันอย่างกับว่าจะล้วงเข้าไปข้างใน ฉันรีบถอนสายตาออกมาจากแรงดึงดูดของเขาแล้วก้มหน้าก้มตาหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน
ไม่นานนักการเรียนวิชาแรกของฉันเริ่มต้นขึ้นที่วิชาประวัติศาสตร์ รู้สึกว่าอาจารย์ที่สอนนั้นจะชื่ออาจารย์อุซามะ ทากิบอกว่าทุกคนเรียกเขาว่า “อุจจี้! ” ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันหมายความว่าไง? เท่าที่ฉันสังเกตได้อาจารย์คนนี้อายุราว ๆ 50 ปี หัวล้าน ๆ ตัวท้วม ๆ มีพุงนิดหน่อย เสียงของเขาคล้าย ๆ กับผึ้งที่บินหึ่ง ๆ ฉันแทบจะหลับเพราะเสียงของเขาเลยทีเดียว
“ นี่ขนาดวิชาแรกนะเนี่ย! “ ฉันพูดเสียงเซ็ง ๆ พร้อมกับหยิบขนมที่อยู่ในกระเป๋าขึ้นมากิน แล้วสักพักมือของทากิก็แหย่เข้ามาในถุงขนมของฉัน เขาหยิบไปกินเสียงดังกร้วมเกลี้ยม ฉันมองหน้าของเขาที่ดูเหมือนจะไม่ได้ฟังที่ อ. อุจจี้สอนเลย หนำซ้ำยังทำหน้าระรื่นใส่ฉันอีก
“ เธอก็เบื่อเหมือนกันใช่มั๊ยหละ? ” ทากิเอ่ยถาม
“ ทำนองนั้น! “
“ งั้นออกไปข้างนอกกันมั๊ยหละ? ” ทากิเอ่ยชวน ฉันมองเขาแล้วคิดอยู่ครู่หนึ่ง นี่ฉันไว้ใจตาคนนี้ได้ถึงขั้นไหนเนี่ย!? แล้วในที่สุดหลังจากที่คิดอยู่นาน( จนทากิกินขนมหมดถุง ) ฉันก็ตอบตกลง
“ ฮะ ฮะ ฮ่า! นี่ฉันกลายเป็นผู้ร้ายพาเธอ ซึ่งเป็นนักเรียนใหม่โดดเรียนตั้งแต่วันเแรกเลยนะเนี่ย! ” ทากิหัวเราะออกมาเสียงดังหลังจากที่เขาให้ฉันคลานออกมาตอนนี้ที่อาจารย์หันหลังกลับไปเขียนกระดาน
“ นี่นายรู้มั๊ย! ว่าคนพวกนั้นเขามองอะไร? ” ฉันถามทากิที่เดินอยู่ข้าง ๆ ระหว่างทางที่เดินผ่านห้องต่าง ๆ ทุกคนในห้องต่างพากันหันมามองฉันแม้กระทั่งอาจารย์ที่สอนเองก็เหอะ เขาก็ยังหันมามองฉันด้วยเหมือนกัน
“ ก็มองเธอหนะสิ>_< ”
“ ฉันรู้แล้วว่ามองฉันหนะ แต่ฉันอยากรู้ว่าทำไมพวกเขาถึงต้องมองฉันขนาดนั้นด้วย ”
“ อย่าไปสนใจเลย - - เดี๋ยวพวกเขาก็เลิกสนใจเธอเองแหละ>_< ” ทากิบอกด้วยท่าทีเฉย ๆ แล้วเขาก็ลากฉันมาที่โรงอาหารของโรงเรียน ตอนนี้ในโรงอาหารแทบไม่มีนักเรียนเลย จะมีเพียงก็แต่เด็กผู้ชายที่สวมแว่นหนาเตอะกับเด็กผู้หญิงที่ผูกหางเปีย 2 ข้าง ทั้ง 2 นั่งกันอยู่ที่ริมหนึ่งของโรงอาหาร
“ ทากิ! ” ฉันเรียกทากิเบา ๆ เมื่อเขาเดินตรงไปที่ 2 คนนั้น
“ ฉันว่าแล้วว่าพวกนายต้องอยู่ที่นี่ - - รู้มั๊ย! คาบของอุจจี้เป็นคาบที่ฉันเบื่อที่สุดเลย ” ทากิพูดกับ 2 คนนั้นอย่างร่าเริง แล้วเขาก็หัวเราะออกมาเบา ๆ ก่อนจะดึงฉันให้นั่งลง
“ อือ! “ ฉันนั่งลงข้าง ๆ เด็กผู้หญิงหางเปียคนนั้น พร้อมกับจ้องมองเธอกับเด็กผู้ชายคนนั้น แล้วทากิก็แนะนำฉันให้ทั้ง 2 รู้จัก!
“ อ๊ะ! อือ! หวัดดีค่ะ ”
“ คนนี้นะหรอนักเรียนใหม่ที่เขาลือกัน! ใช้ได้นี่! ” เด็กผู้หญิงหางเปียคนนั้นมองฉันแล้วพูดขึ้น เด็กผู้ชายแว่นหนาเตอะพยักหน้าอย่างเห็นด้วย ” อือ! แต่ตัวสูงจัง ”
“ อีกแล้วเหรอ? ” ฉันพึมพำ แล้วทันใดนั้นพวกเขาทั้ง 2 ก็ทำอะไรแปลก ๆ เด็กผู้ชายที่สวมแว่นคนนั้นค่อย ๆ ถอดแว่นออกมา เขาขยี้หัวที่เรียบๆ ของเขาให้ยุ่งไปมา แล้วยัยผู้หญิงหางเปียคนนั้นก็แกะเปียของเธอออก เธอสะบัดผมไปมา
“ อะไรกัน!? ”ฉันร้องออกมาเบา ๆ อย่างเผลอตัว จากชายที่ใส่แว่นหนาเตอะ ตอนนี้เขาได้กลายเป็นชายที่หน้าตาหล่อเหลาราวกับคนละคน ดวงตาสีน้ำตาลของเขาที่ซ่อนอยู่หลังแว่นได้ออกมาโลดแล่นอยู่บนใบหน้าที่ขาวใสของเขา เขาส่งยิ้มที่แสนจะหวานเยิ้มมาให้ฉันแล้วแนะนำตัว
“ ทาคาชิโร่ เคตะ ยินดีที่ได้รู้จัก! ”
“ โคมาริ นัตสึกิ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน ” คราวนี้เป็นเสียงของยัยแว่นหนาเตอะ ตอนนี้เธอเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือเลยทีเดียว ผมสีน้ำตาลของเธอที่ถูกรวบรวมเป็นเปียอยู่เมื่อครู่ได้ถูกปล่อยสยายออกมา ดูแล้วเซ็กซี่สุด ๆ
“ ยะ ยินดีที่ได้รู้จัก ” ฉันบอกเสียงสั่น ๆ อะไรกัน ทำไม 2 คนนี้ถึงต้องแต่งตัวแปลก ๆ ด้วย แล้วทำไมทากิถึงดูสนิทกับพวกเขาจัง
“ อ๊ะ! ว่าแต่ทาคิไปดูหอพักมารึยัง? ” นัตสึกิเอ่ยถาม
“ ยังเลย! แต่ว่าอาจารย์คูมิโกะเอากระเป๋าไปเก็บไว้ที่ห้องเรียบร้อยแล้ว ”
“ งั้นเหรอ? ว่าแต่ดูเหมือนว่าเธอจะได้อยู่ห้องเดี่ยวนะ ” เคตะบอก
“ น่าอิจฉาจังเลย! ฉันก็อยากอยู่ห้องเดี่ยวมั่งอ่ะ - - อยู่กับเคตะน่าเบื่อจะตาย ” นัตสึกิบอกเสียงอ้อน ๆ
“ ทำไม? อยู่กับฉันที่แสนจะหล่อเหลามันน่าเบื่อตรงไหน? ” เคตะร้องถาม
“ ก็น่าเบื่อตรงที่นายหลงตังเองนี่แหละ……..แบร่!! ”
“ ทากิ! นายไม่คิดจะห้าม 2 คนนี้เลยหรอ? ฉันว่า……” ฉันสะกิดบอกทากิที่นั่งอย่างไม่สนใจ แล้วทากิก็พูดขัดขึ้นว่า “ มันเป็นเรื่องปกติ ” แล้วสักพักพายุก็สงบลง เคตะกับนัตสึกิหอบออกมาเล็กน้อย
“ พายัยนี่ไปที่หอดีกว่า! “ ทากิพูดขึ้น นัตสึกิกับเคตะเห็นดีด้วย แล้วทั้ง 3 ก็พาฉันไปที่หอกลาง ซึ่งเป็นหอที่ฉันจะต้องอยู่จนกว่าจะเรียนจบ ( แล้วพวกนายไม่เข้าเรียนกันรึไง? )
หอกลาง เป็นหอที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนนัก ความจริงฉันนึกว่าไอ้หอเนี่ย! มันจะตั้งอยู่ในโรงเรียนซะอีก พวกเราเดินออกจากโรงเรียนไม่ได้ไม่กี่เมตรก็เจอกับหอขนาดใหญ่ จากรูปร่างโครงสร้างของอาคารที่พวกเราเห็นก็บอกได้เลยว่าเป็นหอที่ดูจะทันสมัยแล้วก็น่าอยู่มากระดับหนึ่ง!
“…..ปัง…..ปัง…..ปัง……ปัง……แกตาย…….\" เสียงปืนดังออกมาจากในหอ ฉันที่เดินตามทั้ง 3 มาหยุดชะงักทันที แต่ว่าทั้ง 3 คนกับเดินเข้าไปโดยที่ไม่ได้สนใจกับเสียงนั้นเลย
“ มาเหอะน่า! “ ทากิหันมามองฉันที่ยังคงยืนอยู่ เขาดึงฉันเขาไปข้างใน
“ มันจะอะไรกันนักกันหนาเนี่ย?…… นายนี่มันโรคจิตจริง ๆ ” เสียงร้องดังขึ้นทันทีที่ฉันก้าวเข้าไปข้างใน ฉันสะกิดทากิเบา ๆ แล้วหันไปมองหน้าเขา แต่ทากิกลับทำหน้ายิ้ม ๆ แล้วพูดเบา ๆ ว่า “ เดี๋ยวก็มาแล้วหละ ”
“ อะไรมา? ” ฉันถามอย่างสงสัย แล้วทันใดนั้นสิ่งที่ทากิพูดถึงก็มาปรากฏตัวตรงหน้าฉัน
“ กรี๊ด! อย่าหนีนะ……ปังๆ ” ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังไล่ยิงผู้ชายผมยาวที่วิ่งหนีเธออยู่ แล้วผู้ชายคนนั้นก็เข้ามาหลบที่หลังของฉัน
“ อ๊ะ! ”
“ ตาแก่ลามก แน่จริงก็ออกมาเซ่ ” เธอตะโกนใส่ผู้ชายคนที่กำลังแลบลิ้นให้เธออยู่ข้างหลังฉัน
“ เรื่องอะไร … แบร่ๆๆ ”
“ เฮ้ย! พอได้แล้ว……พวกนายเลิกทะเลาะกันสักทีเหอะ แล้วนี่นักเรียนใหม่ =_= ” ทากิเดินเข้ามาขวางตรงกลาง เขาพูดกับทั้ง 2 ด้วยน้ำเสียงที่เบื่อหน่าย พร้อมกับแนะนำฉันให้ทั้ง 2 คนรู้จัก
“ ทาคิจังสินะจ๊ะ! ขอโทษด้วยนะที่ทำเรื่องแปลก ๆ แต่ริกะจังจะบอกไว้อย่างเลยนะ ว่าอย่าไปเข้าใกล้ตาลุงบ้าลามกคนนี้เด็ดขาด ” ผู้หญิงคนนั้นเข้ามาหาฉัน เธอชื่อริกะ ตอนนี้อยู่ปี 2
“ แหม! อย่าไปเชื่อยัยป้าปากจัดคนนั้นเลยน่ะ - - ถ้าทาคิจังมีปัญหาอะไรหละก็มาปรึกษาพี่ได้เลยนะครับ>_< ” ชายผมยาวคนนั้นดึงฉันไปจากพี่ริกะ แล้วส่งสายตาเจ้าชู้มาให้ฉัน เขาชื่อมาโคโตะเป็นหัวหน้าหออยู่ปี 3
“ ไม่เป็นไร! พวกฉันดูแลยัยนี่ได้ - - ว่าแต่ยัยนี่อยู่ห้องอะไร? ” ทากิดึงฉันกลับไปพร้อมทั้งถามห้อง พี่ริกะมองหน้าทากิยิ้ม ๆ ก่อนจะบอกเบอร์ห้อง
“ พี่มาโคโตะก่อเรื่องอีกแล้วสิ ” เสียงนัตสึกิที่นั่งรออยู่เอ่ยถาม ทากิพยักหน้าเซ็ง ๆ
“ ฉันว่านะถ้าหอเราขาด 2 คนนั้นไปหละก็คงจะเหงาแน่เลย - - ว่ามั๊ย? ” เคตะพูดขึ้น ทากิกับนัตสึกิทำหน้าราวกับว่าถูกเรื่องที่เคตะพูดเป็นเรื่องที่ไม่ดีงั้นแหละ
“ นี่ห้องของเธอ ” ทากิพาฉันมาที่ห้อง 310 ฉันพยักหน้าให้กับเขาแล้วเปิดประตูเข้าไป นัตสึกิกับเคตะวิ่งเข้าไปในห้องของฉันทันที
“ ว้าว! ทาคิ ห้องของเธอน่าอยู่จัง! ” นัตสึกิมองไปรอบ ๆ แล้วพูดออกมา เคตะก็พยักหน้าเออออด้วยเช่นกัน ฉันเดินไปที่กระเป๋าที่ตั้งอยู่ปลายเตียง แล้วค่อย ๆ หยิบของออกมา
“ แล้วห้องของพวกนายเป็นไงหละ? ” ฉันเอ่ยถาม แต่ดูเหมือนว่าจะทำให้ทุกคนชะงักไปเลย นี่ฉันถามผิดคำถามเหรอ ?
“ เลวร้ายสุดๆๆ ” ทั้ง 3 พูดขึ้นพร้อมกัน พร้อมทำหน้าราวกับว่ามันเป็นสิ่งที่ไม่ควรพูดถึงเลย
“ ยังไงอ่ะ? ” แล้วฉันก็ถามออกไปจนได้
“ ก็ฉันต้องอยู่กับตาแว่น / ยัยเปีย นี่หนะสิ! ” นัตสึกิกับเคตะพูดขึ้นพร้อมกัน
“ แล้วทากิหละ! ”
“ อย่าไปถามหมอนั่นเลย - - เขาไม่คิดจะตอบหรอกน่า ” เคตะพูดขึ้น เพราะตอนนี้ทากิได้เดินเลี่ยงออกไปที่ระเบียงแล้ว
“ ทากิหนะเขาไม่ถูกกับคนที่อยู่ห้องเดียวกัน ToT ไม่ถูกอย่างมากเลยหละ ” นัตสึกิกระซิบบอก
“ แต่ว่าหมอนั่นก็อยู่กลุ่มเดียวกับเรานี่แหละ - - แต่ว่าช่วงนี้ไม่ค่อยได้มาเรียน มันต้องทำงานไปด้วย เรียนไปด้วยหนะ ”
“ งั้นเหรอ? ” ฉันบอก พร้อมกับหันไปมองทากิที่ยืนเหม่ออยู่ด้านนอก แล้วสักพักพวกเขาก็ขอตัวกลับไปที่ห้อง
“ อ๊ะ! แล้วพวกนายอยู่ห้องไหนกันหละ? ”
“ 308^_^ ” นัตสึกิพูดยิ้ม ๆ แล้วเดินเข้าห้องที่ถัดจากห้องฉันไป 1 ห้อง ( ฉันสังเกตเห็นด้วยนะว่าเมื่อกี้เคตะแอบแยกเขี้ยวใส่นัตสึกิ ) ส่วนทากิไม่ยอมตอบ แต่เขาเดินเข้าห้อง 309 ที่อยู่ข้าง ๆ ฉัน คงจะอยู่ห้องนี้สินะ>_<
ห้องทรงสี่เหลี่ยมของฉัน มีห้องน้ำในตัว เตียงนอนเล็ก ๆ ตู้เสื้อผ้า ทีวี แล้วก็โต๊ะเขียนหนังสือ ด้านหลังเป็นระเบียงคงจะเอาไว้ดูวิวตอนกลางคืนมั้ง ฉันเริ่มต้นจัดสัมภาระทั้งหลายทันที เสื้อผ้าที่อยู่ในกระเป๋าก็เอามาไว้ในตู้ หนังสือ สมุด แล้วปากของที่เกี่ยวกับการเรียนทั้งหลายก็เอาไว้บนโต๊ะเขียนหนังสือ เหลือที่สุดท้ายก็คือ ห้องน้ำ ฉันเอาครีมอาบน้ำ ยาสระผม แปรงสีฟันแล้วก็ยาสีฟันไปไว้ประจำที่ ก่อนที่จะหยิบผ้าขนหนูออกมาแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
“ ว่าแต่! วันนี้เราไม่ได้เข้าเรียนเลยนี่น่า - - คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง!!! ” หลังจากที่อาบน้ำเสร็จฉันก็เดินออกมาอย่างสบายใจ เป็นโรงเรียนที่น่าสนใจกว่าที่ฉันคิดไว้เยอะเลย
“ กึกๆ……กึกๆ……กึกๆ…” เสียงดังกึกกักที่กำแพงข้างห้อง ฉันเอาหูแนบกับกำแพงเพื่อยืนยันว่าฉันไม่ได้หูฝาด แล้วเสียงเคาะนั้นก็ดังขึ้น ทำเอาฉันถึงกับร้องออกมาอย่างตกใจ
“ มาตรงนี้สิ ” เสียงของทากิตะโกนเรียกฉันจากระเบียงห้องของเขา ฉันเดินไปหาทากิที่ยืนอยู่
“ มีอะไรรึเปล่า? ”
“ ฉันเรียกเธอไม่ได้รึไง? ”
“ ก็ไม่ได้หมายความว่างั้นสักหน่อย - - ว่าแต่ทากิยังไม่อาบน้ำเหรอ? ”
“ ยัง! เพิ่งกลับมาจากข้างนอก - - ว่าแต่เธอเหอะ กินอะไรรึยัง? ” ทากิบอกพร้อมกับถาม และเหมือนกับจะรู้ ฉันยังไม่ได้กินข้างเย็นเลยนี่นา นี่เรามัวแต่จัดของจนลืมเวลาไปเลย
“ แล้วเขากินกันที่ไหนอ่ะ? ” ฉันถามและเหมือนจะเป็นเรื่องบ้า ๆ ท้องของฉันมันเกิดอาหารหิวขึ้นมาทันที
“ โรงอาหารด้านหลังหอ แต่ว่าป่านนี้เลยมันคงไม่มีเหลือให้เธอแล้วหละ ”
“ งั้นเหรอ? ” ฉันบอกน้ำเสียงผิดหวัง นี่ฉันต้องแบกท้องไว้รอถึงตอนเช้าเลยหรอ!!! ” ฉันคิดพลางนึกสมน้ำหน้าตัวเอง แต่แล้วจู่ ๆ ทากิก็ส่งถุงอะไรบางอย่างมาให้
“ อะไรอ่ะ? ”
“ รับไว้เหอะน่า ฉันกะแล้วว่าเธอคงจะยังไม่ได้กินอะไรแน่ - - ฉันซื้อมาฝาก ”
“ จริงอ่ะ! ทากินายนี่น่ารักจัง!! ว้าว! ซาลาเปาใส้เนื้อซะด้วย ขอบคุณนะ ” ฉันรีบขอบคุณทากิยกใหญ่ จริง ๆ แหละตอนหิว ไม่ว่าอะไรก็น่ากินไปหมด
“ อือ! คืนนี้ฝันดีนะ ” ทากิยักคิ้วให้ฉันแล้วกลับหายเข้าไปด้านใน ฉันรีบเข้ามากินซาลาเปาข้างในทันที มันยังร้อน ๆ อยู่เลย แสดงว่าทากิเพิ่งกลับมาจริง ๆสินะ
“ เป็นคนดีกว่าที่คิดแฮะ! ”
-------------------------------------------
หวัดดีค้า!! ทักทายกันหน่อย
ลงตอยใหม่ ฉบับปรุบปรุง!!!! แต่เอาไปแค่ตอนเดียวก่อนนะ
คิโยจังบริหารเวลาไม่ไหวแย้วๆๆๆๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น