คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ความรักที่เจ็บปวดของแบคฮยอน
21/1/61
25/2/61
28/3/61
by Supermoon
“ เห้ยแบ! วันเสาร์นี้แะไปานืนสู่เย้าป่ะ? ” เสียทัาเพื่อนแสนสนิทนามว่า
ีโอ ัึ้นพร้อมับสิอแบฮยอนที่ลับมาเนื่อาไ้หลุลอยออไปิเรื่ออายอล...อีแล้ว
“
หืมม..ัวันเสาร์นี้หรอ?..อิู่อนหละัน ”
แบฮยอนเยหน้าสบาเพื่อนที่ยืน้ำโ๊ะอยู่
่อนะอบพร้อมรอยยิ้มทีู่ืๆส่ไปให้
“ ทำไมอ่ะ?..ไปิ..นี่เ้าัานให่เลยนะเว้ย..ัแบบทั้รุ่นเลยอ่ะ..ไม่ไ้แยะ้วย
”
ไม่ไ้แยะหรอ?
ั้น็มีสิทธิที่านยอละเอับ...
“ แบ...”
“..........”
“ ไอ้แบ! ”
“
ห๊ะ...อ่อ..ือ..้อู่อนว่า..ะว่าป่าวอ่ะิ ”
“ อือๆ..ยัไ็บอ้วยละัน..เพื่อนไปันเยอะเลยนะแ
”
“ ร้า ”
แบฮยอนยิ้มาหยีส่ไป่อนที่ีโอะเินลับไปที่โ๊ะทำานอนเอ่อ
แบฮยอนึไ้ลับมานั่้มหน้าแบบเิม ยมือเรียวึ้นทาบหน้าอเมื่อรู้สึไ้ว่ามันเสียวแปลบในใเหมือนมีเ็มมาทิ่มอยู่
ไม่ใ่ไม่อยาไป..
แ่ไม่อยาให้านยอลับนนั้นไ้เอัน...
.
.
.
.
.
ื้ ื้ ื้
เสียมือถือสั่นบนโ๊ะอแบฮยอนัึ้นทำให้สิอร่าบาลับมาอีรั้
มือบาหยิบึ้นมาูอย่าสสัย่อนะยยิ้มสใสอีรั้เมื่อไ้เห็นื่ออนที่สายเ้า
‘านานอแบ’
“ ฮัลโหล้า ” แบฮยอนรับสาย่อนะส่เสียน่ารัเ้าไปในสายพลาฟัอย่าใเ้นึัว่าอีนโทรมาะมีอะไรรึเปล่าเพราะปินที่โทระเป็นแบฮยอนเสียมาว่า
“ ...อสหม..”
“ อ่ออ..อยาให้ื้อเ้าไปให้หรอ ” แบฮยอนพยัหน้ารับแม้ะรู้ว่าอีนไม่ไ้เห็นท่าทานี้
่อนะถามออไป้วยวามเยิน
“
เปล่า...เี๋ยวเย็นนี้ไปรับ..แล้วไปื้ออัน ” สิ้นประโยอานยอล
แบฮยอน็ทำาโเหมือนเออแปลเมื่อไ้ยินว่าานยอลำลัานนเอไปื้ออ
หัวใพอโ เ้นแรึ้นอย่าเห็นไ้ั
“ อ้ออ..โอเ..เย็นนี้เอันนะ ”
“ อืม ” อบรับแ่นั้น่อนที่านยอละวาสายไป
แบฮยอนวาโทรศัพท์ล่อนะทำาน้วยรอยยิ้มสใสพลามอนาฬิาลอเวลา้วยวามหวัว่าเวลาะเินไ้ไวว่านี้
.
.
.
.
.
.
.
.
“ วันนี้เลิานเร็วหรอานยอล ”
ร่าบาที่นั่เบาะ้านับถามึ้นเมื่อเ้ามานั่ในรถไ้ไม่ถึห้านาที้วย้ำ่อนะหันไปับสายเ็มัเรียมะเอามาาไว้
“ อืม..พอีานผ่านเลยไ้ลับไว ”
“ โหห..แสว่าำลัใาแบไ้ผลใ่มั้ยยย
” แบฮยอนที่ไ้ยินว่าานออีนผ่านารพิารา็หันมามอใบหน้าอนรั่อนะพู้วยน้ำเสียหยอล้อ
“ หลัวเอริๆนะ ”
เสียทุ้มที่อบลับมาเหมือนูเมินเยแ่ทว่าแบฮยอน็ยัเห็นรอยยิ้มที่มุมปาหนาไ้
แม้ะเล็น้อย็าม หัวใอแบฮยอนพอโอย่าที่ไม่เยเป็นมา่อน
นี่เริ่มเป็นสัาที่ีใ่มั้ยนะานยอล..
“ ฮี่ๆ..ริๆมาว่าหลัวเอ็หลานยอลนั้นแหละ...”
แบฮยอนหยอนรันเออย่าไม่ระาอาย แบฮยอนหนะถือิว่า
น้ำหยลหินทุวันยัร่อน นับภาษอะไรับใน
“ ...หึ..”
านยอละัไปนินึเมื่อไ้ยินำพูอแบฮยอน หัวใแร่ระุเพียเล็น้อย
เล็น้อยเท่านั้นริๆ ่อนะทำหน้าที่ับรถ่อไป
แบฮยอนเม้มปายิ้มเล็น้อยอย่าที่เริ่มะรู้สึอายึ้นมาแล้ว่อนะรีบหันหน้าไปมอ้าทาามเิมเพื่อหลบหลีไม่ให้สายามมอเห็นแ้มยุ้ยๆอนเอที่เริ่มแั
หลัานั้นทุอย่า็ลับมาอยู่ในสภาพที่เียบเหมือนเิม านยอลยัทำหน้าที่ับรถ่อไปส่วนแบฮยอน็ยันั่เป็นุ๊าหน้ารถเหมือนเิม
รถันามับเ้ามาอทีุ่ปเปอร์มาเ็แห่นึใล้ๆับอนโหรูอร่าสู
ทั้สอนลารถ่อนเินเ้าไปในร้านพร้อมัน
มือหนาเอื้อมมือมาุมมือบาอแบอยอนไว้โนไม่ที่ร่าบาไม่ทันไ้ั้ัว
แบฮยอนทำาโมอมือหนาทีุ่มมือนเออยู่่อนะเยหน้าึ้นมอใบหน้ามที่ยัมอไปที่ทาเิน้าหน้า
แบฮยอนัริมฝีบาอย่าลั้นยิ้ม่อนะระับมือนเอแล้วเร่ฝีเท้าึ้นเล็น้อยให้สามารถเินเียู่านยอลไ้
“ านยอลอยาินอะไรหรอ? ”
แบฮยอนหันหน้าไปถามานยอลที่เินเ็นรถมือเียวเพราะอีมือยัุมมือบาอยู่
“ นายอยาินอะไร? ”
านยอลทำหน้าิเล็น้อย่อนะหันมาถามแบฮยอนบ้า
“ เอ้า..แบถามาน่อนนะ ”
แบฮยอนทำหน้าเบ้อย่าัใที่โนย้อนถาม
“ ไม่รู้ ”
“ อืมม...ั้น..้าวผัมั้ย? ”
“ เบื่อแล้ว ”
“ เส็? ”
“ ไม่ ”
“ รามยอน? ”
“ เมื่อวาน็ิน ”
“ หุ้ยย..แล้วอยาินอะไรรร ”
เมื่อเห็นว่าไม่รู้ะินอะไรอีแบฮยอน็ทำปาบุ้ยใส่พลาเย่ามือนเอที่มือหนาุมอย่าอแ
านยอลำในลำออีรั้่อนะปล่อยมือารถเ็นมาวาไว้บนหัวเล็แล้วับให้หยุอยู่นิ่ๆ
“ ้าวพั็ไ้ ”
หลัาสามารถทำให้แบฮยอนหยุอแไ้แล้วานยอลึไ้เอ่ยปาพูสัที
“...านยอล..เรื่อมา ”
แบฮยอนที่ไ้ยิน็เลยบ่นเบาๆ่อนะหันหลัลามือหนาให้เินามเพื่อไปื้ออมาทำ้าวพัให้อีนิน
หลัาที่ทัู้่ลับมาถึห้อแบฮยอน็แยมาที่ห้อรัวเพื่อะทำอาหาร
ร่าบาในผ้าันเปื้อนสีมพูทำอาหารไ้อย่าล่อแล่ว
ระหว่านั้นานยอล็แยเ้าห้อนอนเพื่อไปอาบน้ำเปลี่ยนุอยู่บ้าน
เมื่อร่าสูอาบน้ำแ่ัวเสร็็เินออมา้านอเพื่อะไปรอที่โ๊ะอาหารอย่าเ่นเย
สายามเหลือบมอไปเห็นาร์บัรเิไปานืนสู่เย้า
มือหนาหยิบมันึ้นมาเปิู่อนที่แววาะสั่นไหวไปนิเียวแ่ทว่าบฮยอนที่เินเอาอาหารมาวาไว้็เห็นมันไ้ัเน
พร้อมับใที่ระุไปเล็น้อย
่อนะปรับหน้าให้เป็นเหมือนเิมแล้วเินไปที่โ๊ะอาหารทันที
“ ทาน้าวไ้แล้วรับผม ”
แล้ทำเสียสใสัๆเพื่อเรียสิอร่าสูให้ลับมาเมื่อเห็นว่าานยอลเหมือนะเหม่อลอยอยู่ับาร์บัรเิ
านยอลหันมามอเล็น้อย่อนะวาบัรลแล้วเินมานั่ที่เ้าอี้พลาลมือทานอาหาร
แบฮยอนที่นั่อยู่ฝั่ร้าม มอใบหน้ามที่ทาน้าวอยู่เียบๆพลา้มหน้าลทานอนเอบ้าเ่นัน
ผ่านไปสัพัานยอล็พูึ้นทำลายบรรยาาศเียบๆนั้น
“ นายอยาไปานืนสู่เย้ามั้ย? ”
เสียทุ้มที่ถามออมาทำให้แบฮยอนสะุ้เล็น้อย่อนะเยหน้ามอหน้าานยอล
“ เอ่อ..แล้วานหละ? ”
แบฮยอนเอ่ยถามอีนืน ในใ็ภาวนาว่าานยอละบอว่าไม่อยาไป
ถ้าานยอลไม่อยาไปเ้า็ะไม่ไป แ่ถ้า..
“ ไปสิ ”
โอเ..แบฮยอนพยัหน้าเล็น้อย่อนะ้มหน้าิน้าว่อเพื่อหลบสายาที่ำลัสั่นไหวอนเอ
อให้ารที่นายอยาไปเพราะแ่อยาไปเอเพื่อนนะานยอล..
.
.
.
.
.
.
.
.
ในที่สุ วันนี้็มาถึ
แบฮยอนที่นั่เียบอยู่บนรถระหว่าทาไปานที่มหาลัยำลัิมา
วามัวลมามายมันแสออมาให้เห็นโยารุมมือนเออยู่บนันเอ
ลอทาานยอลไม่ไ้พูอะไรออมาเลยสัำและเ้าเอ็ยัไม่รู้ะพูอะไร?
วันนี้แบฮยอนมอเห็นว่าานยอลแ่ัวหล่อว่าทุวันริๆ
แบฮยอนไม่อยาะิมาหรอนะ แ่มัน็อิไม่ไ้
แบอยาลอเื่อใานยอลนะ..
ทั้สอ้าวลมาารถทันทีที่รถหยุลอยู่หน้าประูาน
แบฮยอนรอานยอลให้เินอ้อมมาทานเอ่อนะเินไปพร้อมับ
ระหว่าทาแบฮยอน้มมอมือหนาอานยอล อยาะเอื้อมับมือหนาไว้ แ่็ไม่ล้า
แบฮยอนลัวานยอละสะบัมือนเอทิ้
แ่สุท้ายหัวใวน้อยๆ็นะเมื่อมือบาเอื้อมไปุมมือหนาเอานไ้
านยอลหันมามอหน้าแบฮยอนนิ่ๆ่อนะเปลี่ยนาารุมเป็นารประสานมืออแบฮยอนเอาไว้
แบฮยอนยิ้มออมาีใ่อนพร้อมับวามัวลที่มีมาทั้หมไ้สลายไป
ทัู้่เินเ้าไปในานแบฮยอนสอส่อสายาหาพวเพื่อนๆ่อนที่สายาอแบฮยอนะเหลือบไปเห็นร่าระหอหินนึเ้า
แบฮยอนเยหน้ามอานยอล่อนะเห็นว่าานยอล็มออยู่นิ่ๆแ่็ยัเห็นอยู่ีว่าสายาเริ่มสั่นไหวนั้นืออะไร
แบฮยอน้มหน้าทันที
านยอลมอใร?
“..ะ..” เสียหวานอแบฮยอนหายไปในลำอทันทีที่รู้สึไ้ว่ามืออานยอลำลัลายออามือนเอ
่อนที่มือทั้สอะผละออาัน
“ านยอล ”
แบฮยอนเยหน้าึ้นเมื่อไ้ยินเสียผู้หิเรียื่อานยอล
่อนะำมือนเอทันทีที่รู้ว่าือใร
ผู้หินนั้น...ปาร์ ูยอ
“ ูยอ ” และานยอล็ยัเรียื่อนนั้นไ้อย่าถู้อ ยัไม่ลืมสินะ.. านยอลไม่แม้แ่ะมอมาที่แบฮยอนเลยสันิ มอแ่หน้านร้าม
“ ูยอรอานยอลั้นาน..นึว่าะไม่มาะแล้วนะะ..แล้วนี่..
” หิสาวยิ้มหวานให้านยอล่อนะพูประโยยาว
แล้วท้ายประโย็หันมาทาแบฮยอนที่ยืนอยู่้าๆานยอลอย่าสสัย
“.........”
แบฮยอนไม่อบอะไร หันมามอว่าานยอละอบว่าอย่าไร
แ่ว่าผ่านไปสัพัน้าๆ็ยัไม่อบอะไรทั้สิ้น
แบฮยอนยิ้มน้อยๆ่อนะหันไปยิ้มฝืๆให้หิสาวอย่าเป็นมิร
“ พะ..เพื่อนรับ..เพื่อนอานยอล
” แบฮยอนพยายามอย่าหนัในารอบำถามนั้นออไป โยไม่ไ้มอไปที่านยอลเลยสันิ
ไม่อยาะเห็นแล้วานยอละทำหน้าแบบไหน ไม่อยาเห็นสายาอานยอลอี
“
สวัสี้ะ ” ูยอโ้สวัสีอย่าเป็นมิรอบรอยยิ้มอแบฮยอน
“
ั้น..เี๋ยว..เราอัวนะ ” แบฮยอนพูบ็รีบเินออมาาทั้สอนทันที
ไม่หันไปมอหน้าใรทั้นั้น
แ่นี้แบฮยอน็รู้สึแย่พอแล้ว
.
.
.
.
.
.
หลัาที่แบฮยอนเินออมา
็พานเอไปห้อน้ำทันที พยายามสบสิอารม์อนเอไว้
ไม่ให้น้ำามันไหลออมาอนนี้ แ่เมื่อำลัะออาห้อน้ำ็เอเ้าับีโอพอี
ึ่็ทำให้อนนี้แบฮยอนไ้มานั่ในที่โ๊ะลุ่มเพื่อนนเอ้วย
“
โอ้ยยย...เบื่อนมีแฟนโว้ยยยย ”
ีโอพูออมาเสียัเหมือนะให้เพื่อนที่ำลันั่อ้อนๆแฟนไ้ยินว่านเอนั้นหมั่นไส้แล้ว
“
แหมม..ทำเป็นอิา..อัวเอ็มี ”
ลู่ฮานที่หันหน้าารุ่นพี่เฮุนมามอีโอ้วยวามหมั่นไส้ลับไป
่อนะอบลับไป้วยน้ำหยอล้อนิๆ
“ มีที่ไหนว่ะ? ”
“
อำไ ”
“
โอ้ยย..อำไม่ใ่ไสล์! ”
“
แ่วันนั้นันเห็น...” ลายเป็นอี้ิที่พูทันทีหลับประโยอีโอ
แ่ว่าลับโนเ้าัวปิปาะ่อน
“
หยุ!! เลิพูเรื่อันไ้แล้วหน่า ”
“
แบ ”
“..........”
“
ไอ้แบ ”
“..........”
“
ไอ้แบเว้ย! ”
“
ห๊ะ? อะไร ” แบฮยอนสะุ้ทันทีที่ไ้ยินเสียเพื่อนทั้สามนะโนใล้ๆหูนเอ เมื่อสิลับมา็ไ้เห็นแววาสสัยอเพื่อนๆ็เลยยิ้มแหย่ๆไปให้
“
เป็นไรว่ะ ”
“
ไม่ไ้เป็น ”
“
อย่าับมีอะไรในใ ”
“
ไม่มี ”
“
เหมือนนอหั ”
“
อืม..อหั ”
“
ห๊ะ “
“
เอ้ย..ไม่ใ่ ะบ้าหรอ ” แบฮยอนที่เผลออบออไป็สะุ้เล็น้อยแล้วยมือึ้นมาโบปิเสธทันที
ร่าบาทั้สามมออย่าับผิ่อนะถอนทัพลับไปเมื่อเห็นว่าแบฮยอนยับัวลับมานั่ทานนมปิ
เมื่อสบโอาสแบฮยอน็สอส่อสายาไปทั่วานเพื่อมอหาร่าสูอานยอลพร้อมับหาูยอ้วยเ่นัน
แ่หาเท่าไร็ไม่เห็นสัที หายไปไหนันทั้สอน? แบฮยอนถอนหายใเรียมะหันหน้าลับมาเหมือนเิมแ่้อะัเมื่อเห็นร่าอหนุ่มสาวที่ำลั..
เ้นรำ..
านยอลับูยอำลัเ้นรำัน..
เ้นรำับแฟนเ่า..ทั้ๆที่แฟนปัุบันนั่อยู่รนี้อย่านั้นหรอานยอล?
“
แูู่นั้นิ..ไ้่าวว่าเลิันไปแล้วไม่ใ่หรอว่ะ? ”
“
เออนั่นิ..ลับมาบันหรอว่ะ? ”
“
แ่็ีนะ..เหมาะสมี ”
“
อืมม..มีออร่าเ้าันี ”
เสียที่มาหลายทิศทาอเพื่อนร่วมรุ่นที่เินผ่านไปรวมถึอีมามายไ้เ้ามาหัวอแบฮยอนที่ไ้ยินมันัเน
มือบาำแน่นึ้นนเห็นเส้นเลือ แบฮยอนำลัเ็บปว หัวใมันรวร้าวมาึ้น
านยอลไม่ไ้ำลัามหาแบฮยอน แ่ลับำลัไปเ้นรำับูยอ้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้มให้เห็นมาว่าอยู่ับนเอะอี
รอยยิ้มที่แบฮยอนไม่เยไ้รับ
แ่ลับมอบให้ผู้หิที่ทิ้านยอลไป..
“
เห้ยแบ! ”
แบฮยอนไม่อาทนเห็นอะไรไ้มาว่านี้ึัสินใลุึ้นแล้ววิ่ออารนั้นทันทีโยไม่ไ้ฟัเสียเรียื่ออนเอเลยสันิ
แบฮยอนวิ่ออไปาานพร้อมับน้ำาที่ไหลออมาเหมือนเื่อนทะลั
“
ฮึ..ฮืออ ” แบฮยอนหยุยืนพิ้นไม้ใล้ๆอย่าหมแร
ส่เสียร้อไห้ออมาอย่าไม่อายใร
“
เ็บ..ฮึ..ะมั..ฮืออ”
มือบายึ้นมาุมที่หัวใวน้อยๆที่เริ่มะเ้น้าลอย่าเห็นไ้ั
“
ฮือออ..”
“
อย่าร้อ ”
เสียทุ้มอใรบานัึ้นทำให้แบฮยอนะั่อนะหันลับไปมอนที่ยืนอยู่้านหลั
“ พี่ริส? ” เสียหวานเรียื่อนรหน้าเบาๆ่อนะพุ่เ้าไปออีนแน่นๆ
“
พี่เ้าใแบฮยอน..” ริสยมืออร่าบาอแบฮยอนน้อายนสนิทเอาไว้
อปลอบ้วยวามเ็มใ
มือหนา้านึลูบเบาๆที่แผ่นหลัส่วนอี้า็ยึ้นลูบที่หัวบานั้นอย่าอ่อนโยน
“
มันเ็บ..ฮึ..เ็บมา..ฮืออ..” แบฮยอนปลปล่อยออมาอย่าไม่อายใร
พูไปร้อไห้ไปภายในอ้อมออพี่ายนสนิทที่รับรู้เรื่อหัวใอแบฮยอนมาลอั้แ่อนแบฮยอนเริ่มอบานยอล้วย้ำ
“
ถ้าอยาร้อ็ร้อออมาให้หม ” ริสระับออแบฮยอนให้แน่นึ้น
เ้าไม่อยาเห็นแบฮยอนร้อไห้เลยสันิ
ทั้สอยัอปลอบันอยู่นานว่าแบฮยอนะหยุร้อไห้
เมื่อเวลาผ่านไปสัพัแบฮยอนที่ีึ้นทัู้่็ไ้เินเ้าไป้าในานพร้อมัน
.
.
.
.
.
.
“
แบหายไปไหนมาว่ะ! ”
เพื่อนร่าบาทั้สามถามอย่าร้อนรนเมื่อเห็นว่าแบอยอนเินลับมานั่ที่เิม
“
เอ่อ..ไป..รับพี่ริสมาอ่ะ ”
“
วิ่เหมือนะหนีลับบ้านเลยนะแ ” ลู่ฮานพูอย่าไม่เื่อ่ายๆ
ีโอและอี้ิ่า็พยัหน้าเห็น้วยว่าไม่เื่อ
“
ันะหนีใรหละ..”
แบฮยอนเลือที่ะเ็บวามเสียใเอาไว้่อนะยิ้มหวานใส่เพื่อนให้ทุนในลุ่มเื่อนเอ
“
เื่อ็เื่อว่ะ ”
“ อ้อ
พี่ริสนั่สิฮะ ”
แบฮยอนหันไปพยัเพยิให้พี่ายนสนิทนั่ล้าๆนเอึ่ร้าม้ืออี้ิ
“
อะ..อ่อ..้ะ ” ริสอบลแบบิๆัๆ่อนะนั่ลแล้วเยหน้าึ้นสบาับอี้ิ
พลันทัู้่็รู้สึเลือหมุนเวียนมารวมที่หน้าหม รู้สึเ้อเินน้อหลบสายาันไปมาอย่าเนียนๆ
.
.
.
.
.
.
านบล้วยารแราวัลสำหรับผู้โีทั้หลาย
แน่นอนว่าลุ่มอแบฮยอนไม่มีใรไ้ทั้นั้น
ทำให้ีโออที่ะเสียายราวัลที่เป็นไอโฟนรุ่นล่าสุไม่ไ้
นหลายนเริ่มทยอยันลับบ้านันรวมถึลุ่มอแบฮยอนที่ลุึ้นทั้หเินออมาที่หน้าานพร้อมับอลาัน
ลู่ฮานแยลับพร้อมเฮุน ีโอที่มีแฟนัวำมารับ นเหลือันอยู่สามน
“
ั้น ันลับ่อนนะ ” อี้ิเอ่ยลาริสับแบฮยอน่อนะหันหลัลับเรียมะเินออ
“
เี๋ยวอี้ ” แบฮยอนเรียอี้ิให้หันลับมา่อนะลาริสให้ไปยืนฝั่อี้ิทันที
“
แบฝาไปส่อี้้วยนะพี่ริส ” แบฮยอนที่รู้วามลับอริสึอยาะ่วยเหลือพี่าย้วยให้มีโอาสอยู่้วยันับเพื่อนนเอามลำพัสอน
“
แล้ว..”
“
ไม่้อห่ว..ลับีๆนะ ” แบฮยอนโบมือลาทั้สอ่อนะเินออมา ล้วโทรศัพท์ึ้นมา่อนะเห็น้อวามาานยอลที่ึ้นมาพอี
‘รอที่รถนะ’
แบฮยอนถอนหายใอย่าโล่อออมาเมื่อไ้อ่าน้อวามนั่นแล้ว
อย่าน้อย านยอล็ไม่ไ้ลืมว่าแบฮยอนมาพร้อมับานยอล
เพราะไม่ั้นแบฮยอน้อใ้บริารแท็ี่
าเรียว้าวไปทาที่อรถเพื่อไปหาใรอีนที่น่าะรอนเออยู่ที่รถน...
...เียว
ไม่ใ่...
ที่รถอานยอลไม่ไ้มีแ่เ้าอรถแ่ลับมีร่าหิยืนพิรถอยู่
พร้อมับานยอลที่ยืนเผิหน้าับหิสาว แบฮยอนหยุเินทันที่อนะพานเอเ้าไปหาที่หลบ่อน
ยื่นหน้ามาูว่าเหุาร์้าหน้าะเิอะไรึ้นรึเปล่า
น่าแปลที่้อมาทำอะไรแบบนี้ ทั้ๆที่แบฮยอน็ึ้นื่อว่าเป็น’แฟน’อานยอล
แบฮยอนเห็นว่าทั้สอยัยับปาุยันอยู่โยไม่ไ้สนใเลยว่าเ้าะเินเ้าไปอนไหน
แบอยอนพ่นลมหายใที่รู้สึไ้ว่าิั่อนะพาัวเอหันลับมาเมื่อรู้ไ้ว่านเอไม่อยาะรับรู้หรือเห็นอะไรทั้นั้น
แบฮยอนัสินใว่าะนั่รออยู่นว่าูยอะไป นั่ทบทวนวามรู้สึอยู่นาน
วามัวลทั้หมทั้มวลเ้ามาระแทลาหัวใทันที
มันเ็บปว...
วามรัอแบฮยอน...มันเ็บปว
“
อ๊ะ ” แบฮยอนสะุ้ทันทีที่เสียโทรศัพท์ัวเอัลั่น
สายาหวาน้มลมอื่อสายเรียเ้า่อนะพบว่าเป็นานยอลที่โทรเ้ามา
แบฮยอนรีบหันไปมอที่รถทันที และ็พบว่าูยอไ้ลับไปแล้ว
“
หืม? ” านยอลที่ไ้ยินเสียโทรศัพท์เรีย้าวอแบฮยอน็มวิ้วทันที
ทำไมเสียเหมือนะอยู่ใล้รนี้ หรือว่า...
“
มาแล้วๆ ”
แบฮยอนสูลมหายใเ้าลึๆ่อนะลุพรวึ้นแล้ววิ่ไปทาานยอลที่ำลัมอหา้นเหุอเสียเรียเ้า
“
ไปนั่ทำไรรโน่น ” เสียทุ้มอานยอลถามึ้นทันทีเมื่อเห็นว่าแบฮยอนลุึ้นมาา้ารถันนึที่ออยู่
“.........พอีออ่ะ
เลย้มหา ” ถึแม้แบฮยอนอยาะเอ่ยออไปว่าเพราะเห็นว่าานยอลำลัยืนุยับแฟนเ่าอยู่เลยไม่อยายุ่
แ่ว่าแบฮยอน็ไม่ล้าที่ะพูออไป
แบฮยอนเป็นแฟนที่ไม่มีสิทธิ์หึหวสันิ..
“ ......แล้วเอรึยั?
”
“
อื้อๆ เอแล้ว ”
แบฮยอนพยัหน้าอบน้อยๆอย่าไม่มั่นใเมื่อเห็นว่าานยอลำลัหรี่าับผิเหมือนไม่เื่อ้อแ้ัวอนเอ
แบฮยอนึัสินใเินผ่านร่าสูไปึ้นรถทันทีแล้วนั่รออีนให้เินเ้ามาในรถเ่นัน
ภายในรถบรรยาาศเียบริบ
ไม่มีใรพูอะไรออมา านยอลับรถ
มือทั้สอำมือพวมาลัยไว้พร้อมับสายาที่มุ่มั่นไปที่ถนน้าหน้า
ส่วนแบฮยอนนั่พิเบาะไว้เอียัวไปทาประูเล็น้อยพร้อมับสายาที่มอออไปนอรถเหมือนไม่อยาะหันไปมอนับสันิ แบฮยอนไม่แน่ใว่าสิ่ที่เป็นอยู่มันถูรึเปล่า?
แบฮยอนำลัิว่าารที่ัวเอไปอานยอลเป็นแฟนมันเป็นสิ่ที่ิีแล้วใ่มั้ย?
รู้ทั้รู้ว่าานยอลยัรัผู้หินนั้น
รู้ทั้รู้ว่าานยอลไม่เยรับรู้ารมีัวนอแบฮยอน้วย้ำ
แ่ัวเอ็ยัื้อ้านบานยอลอยู่อย่านั้นหรอ
ะทนไปไ้นานแ่ไหนันแบฮยอน?
หรือัวเอวระพอ..
ใ่..แบฮยอนำลัินเอเหนื่อยพอแล้วรึยั?
“
ถึแล้ว ” เสียทุ้มอานยอลัึ้นพร้อมับรถยน์ที่อลที่บ้านแบฮยอน
ร่าบาสะุ้เล็น้อย่อนะึสินเอลับืนมา
แบฮยอนหันไปมอานยอลเล็น้อย่อนะยิ้มให้บาๆ
“
ไปนะ ” เสียแบฮยอนเอ่ยออมาอย่าแผ่วเบา
่อนะหันไปเรียมเปิประูรถยน์แ่ว่า้อหยุะัเมื่อมือหนาออีนว้าเ้าที่้อศอบา
แบฮยอนหันไปมอหน้าานยอลอย่าๆ านยอลยับัวโน้มมาหาแบฮยอนทั้ที่ยัไม่ปล่อยมือ
แบฮยอนะัไปนิหน่อยแ่็ยัอยู่นิ่ๆเพราะอยารู้ว่าานยอละทำอะไร
เ่นเียวับานยอลที่ะัเมื่อรู้ว่าัวเอไ้ทำอะไรลไป
อาเป็นเพราะว่าปิ่อนลรถแบฮยอนะยื่นหน้ามาหอมแ้มบ้า ุ้บปาบ้า ออบ้า
โยที่ัวเ้า็ไม่ไ้รัเียหรือปิเสธารระทำอแบฮยอน แ่ว่ารั้นี้ไม่มี...แบฮยอนไม่ไ้ทำอะไรนอาเรียมัวลารถโยไม่ลาเ้านอาำพูทีู่ะเบาบาเหลือเิน
านยอลิว่าบาทีแบฮยอนอาะลืม เ้าเลยัสินใทำบ้า
“
ฝันี ” สิ้นเสียานยอล็แนบริมฝีปาไปที่หน้าผาอแบฮยอนเบาๆ
แ่ว่าแ่นั้น็สามารถทำให้แบฮยอนาโ หัวใเ้นแรเหมือนมันะหลุออมาาอะอย่านั้น
“
เอ่อ..อื้อ..ฝันีนะานยอล ”
ระพริบาเรียสินเอ่อนะพยัหน้าแรๆอย่านเินๆแล้วอบลับไป้วยน้ำเสียสใสและปิท้าย้วยรอยยิ้มพร้อมลับพูปิท้าย
านยอลพยัหน้าอบรับมอูแ้มใสที่ึ้นสีทันทีหลัาานยอลผละออมา
“
ลไปไ้แล้ว ”
“
อื้มม ” แบฮยอนอบรับ่อนะลารถ แล้วหันหน้าไปมาโบมือลาานยอล ่อนะเินเ้าบ้านไป้วยหัวใที่ยัเ้นระหน่ำอยู่อย่านั้น
แบฮยอนไ้ำอบแล้ว...
แบฮยอนยัไม่เหนื่อยที่ะรัานยอล..
..TBC..
มา่อแล้ว้าาา ไม่รู้ว่าเบื่อันรึเปล่า เห็นอมเม้นรอปลไป ถ้าใรอยาให้่อ็เม้นเป็นำลัใให้เราหน่อยน้าา
ความคิดเห็น