City of the dead side story

            ผมไม่รู้จะบรรยายอะไรดี ได้แต่พรรณนาไปเรื่อย ๆ เท่านั้น ในวันนี้ อากาศสดใสมาก ถึงแม้จะอยู่ในฤดูฝน แต่บนท้องฟ้าก็ไม่มีทีท่าว่าฝนจะตกเลยแม้แต่น้อย ในวันนี้เป็นวันที่ผมจะต้องออกเดินทางไปยังดินแดนอันสิวิไล ผู้คนหนาแน่น ดินแดนอันมีนามว่า“กรุงเทพมหานคร” ผมตื่นค่อนข้างจะเช้าเพราะว่า ผมได้จองตั๋วรถไฟไว้เที่ยวเวลา 9.20น. ซึ่งผมเดาว่าคุณก็รู้ว่าเที่ยวที่เท่าไหร่

                ผมนั่งรออยู่ที่ชานชาลาสถานีรถไฟลำพูน ผมได้เห็นวิถีชีวิตของคนข้างรางว่าเป็นอย่างไร ซึ่งแน่นอน ผมได้ถ่ายรูปเก็บไว้เรียบร้อย ในเวลานั้น ผมรู้สึกสงบมาก ไม่มีความคิดฟุ้งซ่านอันใดทั้งสิ้น

                “ท่านผู้โดยสารท่านใดที่จะเดินทางไปกับขบวนรถไฟฟรี ขบวนที่ 102 อีกสักครู่ ขบวนรถจะเทียบในชานชาลาที่ 3 ”

                เสียงนายสถานีประกาศออกลำโพงว่าขบวนรถที่ 102 จะเข้าเทียบชานชาลาสินะ ผมก็ไม่รอช้า หยิบกล้องถ่ายรูปคู่ใจ วิ่งไปรอที่ชานชาลาที่ 3 ทันที ไม่นานมากนัก ผมก็ได้ยินเสียงหวีดรถไฟดังแว่วมาตามลม ซึ่งผมก็คิดในใจว่า“เสียงหวีดแบบนี้ คงจะเป็นGEA*ทำขบวนมาแน่ ๆ ” ซึ่งก็เป็นแบบที่ผมคาดไว้ ขบวนรถจอดเทียบชานชาลาล่าช้าไปประมาณ 5-7 นาทีเห็นจะได้ ซึ่งขบวนนี้ต้องจอดรอหลีกให้กับขบวนรถของผมที่จะมาในอีก 15 นาทีข้างหน้า

                ผมถ่ายรูปอยู่ครู่ใหญ่ก็ได้ยินพลขับคุยกับช่างเครื่องในเรื่องที่ไม่ค่อยจะเจริญหูสักเท่าไหร่นัก ด้วยความอยากรู้ ผมเลยลองชะโงกฟังอยู่ไม่ห่างนัก ใช้ประสาทสัมผัสแยกระหว่างเสียงเครื่องจักรและเสียงคนคุยออกจากกัน

                พขร: เอ่อ เห็นว่าที่กรุงเทพเค้าประท้วงกันนี่นะ

                ชค: เอ่อ นั่นดิพี่ เห็นว่าประท้วงเรื่องอาวุธชีวภาพอะไรทำนองนี้เนี่ยแหละ

                พขร: พี่ลองอ่านหนังสือพิมพ์เมื่อเช้านี้ เห็นลงข่าวว่าเป็นเชื้อคล้าย ๆ เมื่อ3ปีก่อนนะ

                ชค: เฮ้ย! มันจะเป็นไปได้ยังไง รัฐบาลบอกว่ากำจัดหมดแล้วไม่ใช่เหรอ

                พขร:พี่ก็ไม่รู้หว่ะ หวังว่ามันคงจะไม่เป็นแบบเดียวกับเมื่อ3ปีที่แล้วนะ

                …………………………………………………………………………………………………….

“อีกสักครู่ ขบวนรถด่วนพิเศษสปรินเตอร์ จะเข้าเทียบชานชาลาที่ 1 ขอให้ท่านผู้โดยสารระมัดระวัง อย่าอยู่ใกล้เส้นขอบชานชาลาเพราะอาจจะเกิดอุบัติเหตุได้ ”

                 ผมรีบละจากการดักฟังทันที รีบวิ่งไปคว้ากระเป๋าเดินทางใบใหญ่บนเก้าอีไม้เก่า ๆ หน้าห้องนายสถานี แล้วยืนอยู่ไม่ห่างจากของขาวชานชาลามากนัก เพราะขบวนรถที่ผมรออยู่ กำลังจะเข้าสู่ชานชาลาแล้ว

                “หวังว่ามันจะไม่เป็นเหมือนเมื่อ3ปีที่แล้วนะ” ผมพูดเบา ๆ กับกล้องคู่ใจของผม จ้องมันสักพักแล้วเอาห้อยคอดังเดิม

ไม่นานมากนัก ขบวนรถที่ผมรอคอยก็มาถึงชานชาลาสักที ผมก็ไม่รอช้า ลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่พร้อมกับกล้องถ่ายรูปคู่ใจ เดินขึ้นรถเพื่อที่จะจับจองที่นั่งทันที

                “Seat No.3………seat No.3………อ้อ อยู่หน้าสุด…..ซะงั้น”

ผมขึ้นรถมา สิ่งแรกที่ผมแปลกใจมากคือ ขบวนรถเที่ยวนี้ดูโล่งมาก จนผมสามารถนับได้เลยว่าผู้โดยสารมีไม่ถึงครึ่งของจำนวนเก้าอี้ทั้งหมด   

                “เดือนตุลาแท้ ๆ แต่ทำไมคนถึงน้อยแบบนี้ละเนี่ย…!?!”

ผมเริ่มสงสัยแล้วว่าทำไมคนถึงได้น้อยแบบนี้ ทั้ง ๆ ที่เดือนตุลาคมของทุกปี ผมจองตั๋วรถโดยที่ไม่สามารถเลือกที่นั่งได้เลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่ครั้งนี้ ทำไมมันช่าง…….อย่าคิดฟุ้งซ่านสิ เรื่องพรรคนั้นมันไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้ว เที่ยวให้สนุกก็พอแล้ว เที่ยวให้สนุก เที่ยวให้สนุก เรามาเพื่อพักผ่อนนี่ ไม่ใช่จะมาฟังเรื่องไร้สาระพรรคนี้ซะหน่อยนี่   เอาละ เอาละ….ตั้งใจเที่ยวดีกว่า

                ทั้งวันนั้น ผมก็ไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้อีกเลย ผมเพลิดเพลินกับการถ่ายรูปสองข้างทางที่รถไฟผ่าน เพื่อที่จะไปอัพบล็อกของตัวเอง ทริปนี้คงจะสนุกแน่นอน!