คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Part 1
ถ้าถามผมว่าในโลกใครหล่อที่สุด ผมจะตอบว่า โอเซฮุน......
ถ้าถามว่าในโลกนี้ใครพ่อรวยที่สุด ผมจะตอบว่า โอเซฮุน.....
ถ้าถามว่าในโลกนี้ โอเซฮุน รักใครมากที่สุด..........
ผมจะตอบว่า ลู่หาน.........
“นี่นายๆ......มีคนฝากอะไรมาบอกนายหล่ะ”เซฮุนสะกิดไหล่ร่างเล็กที่กำลังยืนเก้ๆกังอยู่หน้าห้องพักอาจารย์ เสื้อเชิ้ตสีขาวเนี้ยบเรียบกริบกับกระเป๋าเป้สีเข้มดูยังไงก็คล้ายเด็กหลงทางะมัด ร่างเล็กหันกลับมาทำหน้างุนงง อ้าปากหวอนิ้วเรียวชี้หน้าตัวเอง
“นาย.... หมายถึงผมเหรอ?” ดวงหน้าหวานกำลังจ้องเซฮุนอย่างต้องการคำตอบ ยิ่งท่าทางเด๋อๆด๋าๆนั่น....มันทำให้ความกล้าหน้าด้านของเซฮุนลดฮวบลงทันที
“ใ่ช่ นายนั่นแหละ”
“อ๋าาาาาา~” ร่างเล็กตรงหน้ายืนตัวตรงแนบมือทั้งสองข้างไว้ข้างลำตัวกระพริบตาปริบๆรอฟังคนแปลกหน้าตรงหน้าอย่างตั้งใจเต็มที่
เซฮุนกลั้นหายใจไปเฮือกหนึ่งเพราะความน่ารักของอีกฝ่าย ตอนแอบมองอยู่ไกลๆก็ว่าน่ารักแล้ว ยิ่งพอเข้ามาคุยยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่ ปากเล็กๆนั่น ตาโตๆนั่น~ ตัวเล็กน่ารักสเปกฮุน!!
“คือ....ฉันชอบนายอ่ะ เราคบกันป่ะ”
ครืด!!!!
“โอเซฮุน! ห้ามนายจีบอาจารย์คนใหม่นะ” อาจารย์ตัวสูงโย่งที่แสนจะหล่อบาดลึกโผล่หัวยุ่งๆออกมานอกบานประตูพร้อมส่งสายตาจิกมายังเซฮุน ดวงตาคมเบนสายตาจากลูกศิษย์ไปยังคนตัวเล็กที่ยืนยิ้มแป้นอยู่ข้างๆราวกับไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลยว่ากำลังจะโดนจีบ!
“เชิญเข้าห้องครับอาจารย์คนใหม่ ผมอู๋ฟานอาจารย์สอนภาษาจีนที่หล่อที่สุดของที่นี่”
อะไรนะ!!!!! นายตัวเล็กนี่เป็นอาจารย์ผมเหรอ? พระเจ้า? เซฮุนเบิกตาจนแทบจะหลุดออกจากเบ้ามองอาจารย์อู๋ฟานสลับกับรักแรกพบของเขาที่หันมายิ้มน้อยๆให้ก่อนจะแทรกตัวเข้าไปในห้องพักอาจารย์ ที่ต้องใช้คำว่าแทรก เพราะอาจารย์อู๋ฟานตัวดีไม่ยอมแม้แต่จะแงะหัวตัวเองออกจากขอบประตูด้วยซ้ำ
“เสียใจนะเซฮุน~ กฎของที่นี่ห้ามอาจารย์คบกับนักเรียน ใครฝ่าฝืนไล่ออก!”อู๋ฟานพูดเสียงเฉียบเลื่อนมือจะปิดประตูแต่ดันฝ่าเท้างามๆของเซฮุนที่ขัดไว้ไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดลอยเซฮุนแทรกหัวเข้าไปในห้องพักอาจารย์ทันที
“อาจารย์คนใหม่ฮะ! ผมโอเซฮุนได้โปรดลาออกจากโรงเรียนนี้แล้วมาคบกันเถอะฮะ!”
พรวด!!!!! คราบกาแฟกระจายอย่างทั่วถึงรอบห้องพักอาจารย์ไ ม่เว้นแม้แต่กาแฟที่ถูกพ่นออกจากปากลู่หาน อาจารย์คนใหม่คนเดียวภายในห้อง คนถูกกล่าวถึงค่อยๆเช็ดคราบกาแฟที่เลอะริมฝีปากตัวเองช้าๆแต่นิ่มนวลไม่กล้าแม้แต่จะสบสายตากับอาจารย์ใหญ่ตรงหน้าด้วยซ้ำ ได้แต่เหลือบมองคิดในใจอยากจะเช็ดคราบกาแฟที่เปื้อนหัวเหม่งให้เสียจริง แต่ก็ทำได้แค่นั่งนิ่งๆ
“ไอ้แสบเซฮุน ออกมานี่เลย”อู๋ฟานตะปบคอเสื้อลูกศิษย์ตัวแสบให้ออกมานอกห้องพลางโค้งขอโทษขอโพยอาจารย์ท่านหรือๆที่พร้อมใจกันเ็ดคราบกาแฟาที่ทั้งตัวเองและคนข้างๆพ่นออกมา
“ปล่อยผมนะอาจารย์~ ผมยังเห็นหน้าสุดที่รักไม่อิ่มเลย” ดิ้นให้หลุดจากพันธนาการของคนตัวสูงกว่า อาจารย์หิ้วแบบนี้มันเหมือนผมเป็นลูกหมาตัวนิดเดียวไม่แมนเลยอ่ะ>[]<
“อยากโดนไล่ออกรึไงไอ้เด็กแสบ ไม่ใ่ช่แค่นายที่ซวยอาจารย์ประจำชั้นอย่างฉันก็พลอยซวยไปด้วย ไหนจะอาจารย์คนใหม่นั่นอีก ไปไล่จีบคนอื่นไป๊~” มือหนาผลักหัวลูกศิษย์ตัวแสบอย่างหมั่นไส้ในความบ้าบวกหน้าด้านของมันก่อนจะทึ้งหัวตัวเองจนยุ่งไม่เป็นทรงอีกรอบ
“นี่อาจารย์คิดมากไปป่ะฮะ ผมโอเซฮุนนะต่อให้ถูกไล่ออกผมก็มีปัญญาเลี้ยงเค้าหรอกน่า~~ นี่โอเซฮุนรูปหล่อพ่อรวยนะฮะ” ยกยิ้มมุมปากมองอาจารย์ตัวสูงตรงหน้าที่เริ่มทึ้งหัวตัวเองอีกรอบเพราะไม่อยากจะทึ้งหัวไอ้ลูกศิษย์ตัวแสบตรงหน้าให้หัวหลุดคามือ!!
“แล้วไอ้ที่หัวฉันยุ่งจนเหมือนทะเลาะกับหวีมาเป็นชาติเนี่ยก็ไม่ใช่ต้องตามล้างตามเช็ดเรื่องที่ไอ้รูปหล่อพ่อรวยเนี่ย~ ก่อไว้รึไง หื้ม!?!” จิ้มนิ้วจึกๆใส่หน้าผากเนียนจนแทบหงายหลัง นี่พยายามระงับอารมณ์ที่สุดแล้วนะ
“ไม่รู้ไม่ชี้~ รักแรกพบน่ะอาจารย์รู้จักม่ะ~ คนนี้จริงจังนะ!”ไขว้มือไว้ระดับอกเตรียมเผิญหน้ากับอาจารย์ประจำชั้นสุดหล่อที่มักจะมาเป็นมารคอหอยในเรื่องความรักของลูกศิษย์ในห้องเสมอ ด้วยเหตุผลที่ว่า อาจารย์โสด ลูกศิษย์ก็ต้องโสด- -;
“ก็เห็นพูดอย่างนี้ทุกราย”
“บางรายฮะ คนก่อนผมบอกเขาเป็นรักสองพบ เพราะผมรักเขาตอนพบกันครั้งที่สองไม่ใ่ช่ครั้งแรก”
“=[]= ฉันยอมแกจริงๆไอ้เด็กแสบ”
เสียงสัญญานบ่งบอกว่าหมดคาบเรียนดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงถอนหายใจอย่างโล่งอกของลู่หาน ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าการต้องมาสอนโรงเรียนชายล้วนมันจะน่าอึดอัดใจขนาดนี้ยิ่งสายตากรุ้มกริ้มวิ๊งๆจากด้านหลังห้องที่ส่งมาตลอดคาบนั่นอีก สองมือรีบหอบรีบโกยหนังสือตรงหน้าให้เร็วที่สุดเพราะหางตาเหลือบไปเห็นเด็กหนุ่มที่ขึ้นชื่อว่าเป็นตัวแสบประจำโรงเรียนกำลังวิ่งตรงมาจากด้านหลังห้อง
“เดี๋ยวก่อนสิที่รัก~ ตัวเองจะรีบไปไหน” น้ำเสียงออดอ้อนงุ้งงิ้งเหมือนปุ่มหยุดในรีโมตที่สั่งให้นักเรียนในห้องเกือบสามสิบคนหยุดชะงักค้าง ไม่เว้นแม้แต่ลู่หานเองที่ปล่อยกองหนังสือทิ้งลงพื้นทันที นิ้วเรียวไล่ริมฝีปากล่างตัวเองเหมือนกำลังใช้ความคิด เท้าแขนอีกข้างกั้นไม่ให้อาจารย์ตัวเล็กขยับหนีไปไหนได้ นิ้วดิมที่เพิ่งไล่ริมฝีปากล่างของเจ้าตัวไปแตะที่แก้มเนียนของลู่ห่าน เซฮุนรับรู้ได้ทันทีว่าคนตรงหน้าจะต้องหวั่นไหวกับเขาไม่มากก็น้อย หรืออาจจะหลงรักจนหัวปรักหัวปรำเลยก็ได้
“นะ..นะ...นักเรียนพูดอะไรน่ะ”
“จุ๊ๆ เสี่ยวลู่ของผม อ๊าก~!!!” มือที่คว้าข้อมือของอาจารย์หน้าหวานปล่อยทันทีที่ศรีษะโดนประทุษร้ายจากหนังสือเป็นปึกที่ถูกฟาดใส่ เซฮุนกุมหัวตัวเองเดินเซๆมึนๆถอยห่างจากลู่ห่านหมายจะแตะคนที่บังอาจตีหัวเขาสักป้าบ แต่พอเห็นว่าเป็นหน้านิ่งๆกับหัวยุ่งๆของอาจารย์ประจำชั้นเลยต้องรีบหุบปากเงียบ
“ฉันบอกนายว่าห้ามจีบอาจารย์ไม่ได้ยินรึไง?”อู๋ฟานขมวดคิ้วจนแทบพันกันยุ่ง ยกตั้งหนังสือในมือขึ้นขู่ลูกศิษย์ตัวแสบที่ตั้งท่าจะอ้าปากเถียง แต่มันอ้าปากก็รู้แล้วว่าต้องเถียงไม่ทันมัน อู๋ฟานมีวิธีสยบวิธีเดียวก็คือใช้กำลังนี่แหละ
“อาจ๊ายยยย~ มาตั้งแต่เมื่อไหร่!!! ต่อไปไม่ใ่ช่คาบของอาจารย์สักหน่อย” เซฮุนบุ้ยปากเถียงมือก็ลูบหัวป้อยๆส่งสายตาหงิงๆอ้อนอาจารย์ลู่หานที่ได้แต่ยืนยิ้มแหยๆ
“บังเอิญฉันหลับอยู่ในตู้หลังห้องน่ะ”ว่าพลางชี้ไปที่ตู้หลังห้อง สายตานับสิบที่ยังคงปักหลักอยู่ในห้องเรียนมองตามี้เรียวของอาจารย์อู๋ฟาน ก่อนจะพร้อมใจทำหน้า >>> = [] =; แบบนี้
“นี่อาจารย์ใช้คำว่าบังเอิญเร๊อะ~!!” เซฮุนขึ้นเสียงสูงอย่างหมั่นไส้
“อยากโดนอีกรึไง! นี่!ใบบำเพ็ญประโยนช์ข้อหาที่เป็นต้นเหตุให้ห้องพักอาจารย์ต้องเลอะคราบกาแฟ รวมถึงวิกผมอันใหม่ของผอ.ด้วย - -;” อู๋ฟานยื่นแผ่นกระดาษสีขาวกระแทกหน้าเซฮุน ต้องใช้คำว่ากระแทกเพราะเจ้าตัวจงใจสุดๆ แอบสะใจอยู่มิใ่ช่น้อย
“คือ.....อาจารย์ครับ ผมไปเตรียมสอนได้รึยังครับ”ลู่หานที่เหมือนกลายเป็นธาตุอากาศไปชั่วอึดใจนึงถามขึ้น
“ไม่ได้ครับผมโดนลงโทษแบบนี้อาจารย์ก็ต้องรับผิดชอบด้วยนะ”เซฮุนคว้ามือของลู่หานไว้
“อาจารย์ไปเกี่ยวอะไรด้วยหล่ะ”
“ก็อาจารย์มาขุดหลุมรักให้ผมตกไปทำไมหล่ะครับ ที่ผมต้องหน้ามืดตามัวทำอะไรโดนไม่คิดไปตอนนั้นก็เพราะความน่ารักของอาจารย์มันบังตานะฮะ อ๊ากกกก!!!!! พี่คริส!!!! เลิกเอาหนังสือมาตบหัวผมได้แล้วนะ แม่บอกว่าผมจะฉี่รดที่นอนนะ!”
“นี่!! นายน่ะมันไม่คิดอะไรอยู่แล้วแหละ เที่ยงนี้ไปขัดห้องน้ำได้แล้วไอ้เด็กบ้า”อู๋ฟานเข่นเขี้ยวขู่ อยากเปลี่ยนจากหนังสือเป็นค้อนแล้วก็ทุบๆๆๆๆหัวให้เบะไปเลย
“รู้แล้วน่า แต่ที่รักต้องไปกับผมด้วย อ่๊ะ! อย่าตบหัวผมอีกนะ อิจฉาผมรึไงที่ทรงผมมันเท่~~! เดี๋ยวผมซื้อหวีให้พี่ก็ได้นะ” ปาดผมตัวเองโชว์ความเท่สักหน่อย
“ไอ้นี่!!!” อู๋ฟานทำท่าจะเหวี่ยงใส่ลูกศิษย์ตัวแสบที่ควบตำแหน่งน้องชายสุดรักสุดเลิฟ(กัดฟันพูดพร้อมทึ้งหัวตัวเองอีกรอบ) แต่ก็ถูกคนตัวเล็กขัดขึ้นมาก่อน
“พอเถอะครับอาจารย์อู๋ฟาน ผมว่าได้เวลาบำเพ็ญประโยชน์ของเซฮุนแล้วหล่ะครับ” ลู่หานเอ่ยขัด เขาเองยังไม่พร้อมดูฉากฆาตกรรมของสองพี่น้อง(ที่ความสัมพันธุ์คลุมเครือ) ตอนนี้
วันนี้เป็นวันแรกของการเป็นครูของผมนะ!!!
“ที่รักปกป้องผมอ่ะ ซาบซึ้ง!!! ปาดน้ำตาหนึ่งแมะ~” ไม่พูดเปล่ามือยังยกขึ้นมาปาดน้ำตาอย่างดัดจริตที่สุดในสามโลก
“อาจารย์เปล่านะ !!!”
“งั้นอาจารย์ก็รับผิดชอบมันไปเลยนะครับ-[]-” ยัดกระดาษรายงานความประพฤติใส่มือเสร็จสรรพ
“ผมยังไม่ได้อาสาเลยนะครับอาจารย์อู๋ฟาน TOT”
“เฮ้ยพวกมึง~~!!! อาจารย์เค้าปกป้องกูว่ะ” เซฮุนปรบมือรัวๆเรียกเพื่อนในห้องให้สนใจ แล้วยังใ้สายตาจิกกัดให้ทุกคนต้องปรบมือ
“เงียบนะโอเซฮุน อาจารย์ไม่......”
“อาจารย์ลู่หาน เพราะมันดันเจือกเกิดมาเป็นน้อง(ที่มีความสัมพันธุ์คลุมเครือ)ของผม ผมเลยต้องรับผิดชอบมันมาเกือบทั้งชีวิต ผมซาบซึ้งมากที่อาจารย์จะรับ มัน (ไปพ้นๆ)ผมสักที”
“อาจารย์จะใส่วงเล็บทำเพื่อ!!!!!??!!! >[]<” <<<<เซฮุน
อู๋ฟานง้างหนังสือเตรียมฟาดอีกรอบเป็นเชิงบอกให้ไอ้ตัวดีหุบปาก ก่อนจะหันมาส่งสายตาปลื้มปริ่มให้ลู่หานที่แทบวิญญาณหลุดออกจากร่างไปแล้ว
ผมพูดตอนหน๊ายยยยยย ~~~!!! TTOTT อาลู่อยากจะเอาหัวโขกกำแพง แต่เอาเถอะลู่หานการดูแลลูกศิษย์เป็นหน้าที่ของอาจารย์ที่ดี
พยายามพูดปลอบตัวเองอย่างถึงที่สุด กลั้นใจที่สุด เอาก็เอาว่ะ อาจารย์ที่ดีท่องไว้ๆ
“เซฮุนเค้า....คงไม่ได้โดนทัณฑ์บนอะไรร้ายแรงใช่มั๊ยครับ”
“แน่นอนสิฮะ ผมยังเหลืออีกตั้งสามครั้งแน่ะ”เซฮุนชูนิ้วสามนิ้วอย่างภาคภูมิใจ ทำให้ลู่หานลอบถอดหายใจพอได้โล่งอกบ้าง
“โฮ่~ แบบนี้คงแค่ล้างห้องน้ำขัดส้วมอะไรประมาณนี้สิครับ” ลู่ห่านยิ้มแป้น เราคงแค่ไปนั่งเฝ้าและก็เช็ด.....
“ถ้าให้มันล้างทั้งโรงเรียนได้ผอ.คงสั่งไปแล้วหล่ะครับ - -; ไอ้สามที่เหลือน่ะมันคือครั้งที่ห้าจุดหนึ่งของจุดของจุดแล้วหล่ะครับอาจารย์ มันไม่เคยลดนิ้วของตัวเองลงเลยหลังการบำเพ็ญประโยชน์มาตั้งแต่อนุบาล” อู๋ฟานว่าพลางเสยผมตัวเอง แต่อย่างเรียกว่าเสยเลย เรียกว่าอาจารย์อู๋ฟานแกมีปัญหากับทรงผมมากกว่า = =;
อาลู่อยากร้องไห้~ อดทนไว้นะอาลู่
"แฮะๆ อาจารย์ก็พูดเกินไป เขาก็เป็นแค่เด็กที่ยังไร้เดียงสาเขาทำไปเพราะความไม่รู้”
"มันเคยเกือบทำโรงเรียนวอดไปห้าครั้ง"
ไม่ร้องนะอาลู่TOT
“แฮะๆ ก็เป็นแค่ความซนของเด็กวัยนี้”
“มันเคยมอมยาอาจารย์คนใหม่แล้วลากเข้าโรงแรม.......”
“เฮ้ย.......ผมไม่เค๊ยยยย ไม่เคย” เซฮุนทะลึ่งพรวดเข้ามาปฎิเสธเสียงแข็ง
“เห็นมั๊ยครับ อาจารย์ก็พูดเกินไป”ลู่หานยิ้มแหยะๆ ชี้นิ้วอันสั่นเทาไปที่ลูกศิษย์ที่เขา(พยายาม)ปกป้องอยู่
“อาจารย์คนนั้นเค้าสมยอมฮะ~~ -[]- ~”
ลู่หานอยากกรีดร้องงงงงงงงง!!!!
“ผมว่าไล่ออกไปเถอะครับ เก็บไว้ทำไมเนี่ยT^T”
“คิดว่าผมไม่อยากเหรอ ถ้าผอ.ไม่ใ่ช่พ่อมัน ผมคงมีเวลาหวีผมมากกว่านี้แล้ว”<<<ไม่เกี่ยวววววว!!!
“TTOTT”
ความคิดเห็น