คลังเก็บของห้ามเข้า!

ลำดับตอนที่ #1 : Memories are not memorable 2

Memories are not memorable 2: จุดกลับของเรื่องราว

     เสียงหัวเราะของเขาคนนั้นยังคงกังวานอยู่ในหัวของผม มันเป็นเสียงหัวเราะที่ดูสะใจและไม่มีความปราณีแม้แต่น้อย...

กริ๊ง.. กริ๊ง.. เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น ผมจึงรีบตื่นนอน แล้วหันกลับไปดูนาฬิกา.. เวลาตอนนี้ก็ประมาณแปดโมงกว่าๆ...   ผมขยี้ตาอย่างสะลึมสะลือ ที่เห็นมันเป็นฝัน... แต่มันก็เป็นฝันที่สมจริงมากเลยทีเดียว..

“ริน..ตื่นรึยัง.. ถ้าตื่นแล้วรีบอาบน้านะลูก แม่จะพาไปซื้อของ..”แว่วเสียงของแม่ที่เคาะประตูบอกผมให้รีบอาบนํ้า..   ถ้าฝันนั่นไม่ใช่เรื่องจริงก็น่าจะดีแฮะ...

...

     ผมรีบเดินลงมาหลังจากอาบนํ้าเสร็จ ก็เล่นพร่าคนเดียวอยู่ตั้งนาน แม่คงรออยู่แน่เลย  ผมเดินไปหาแม่ที่ยืนนับเงินในกระเป๋าสตางค์ใบเล็กๆ ก่อนจะหันมาส่งยิ้มให้ผมที่กำลังเดินไปหา

“ไปกันเถอะจ้ะ..”เสียงอันนุ่มนวลของแม่เรียกสติผมที่กำลังเหม่ออยู่..

“ฮะ!”ผมพูดพลางยืนนิ่งรอจังหวะ เมื่อแม่เริ่มเดินผมจึงรีบวิ่งตามไป..

...

     หลังจากที่ซื้อของเพื่อกลับไปทำกับข้าวแล้ว ผมเดินจูงมือกับแม่ไปตามทางเดิน แต่เอ๊ะ! ทางนี้มันคุ้นๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน..

    จนกระทั่งแม่เดินมาถึงสี่แยก.. ทำให้ผมนึกขึ้นได้ทันที นี่มันที่ผมเห็นในฝันนี่นา! 

แม่ใช้นิ้วกดปุ่มเพื่อให้สัญญาณรถหยุด เมื่อไฟสัญญาณเปลี่ยนเป็นสีเขียวแล้วแม่จึงออกตัวเดินพลางจูงมือผมไป แต่ทันใดนั้นก็มีรถบรรทุกพุ่งมาด้วยความเร็วสูง มันเหมือนในฝันเปี๊ยบเลย.. เพราะนั้นขณะที่แม่กำลังจะออกแรงเหวี่ยงผม  ผมจึงขัดความต้องการของแม่ด้วยการออกแรงเหวี่ยงแม่กลับไป โดยไม่สนใจว่าแม่จะคิดยังไง...

...

“โครมมมม!”

     เลือดสีแดงสดสาดกระจายไปทั่วพื้นถนน  ร่างของผมที่อาบไปด้วยเลือดนอนสิ้นลมอย่างไร้วิญญาณ..                    
ส่วนแม่นั้นร้องไห้ดั่งใจแตกสลายเมื่อเห็นผมจากไปต่อหน้าต่อตา

     ในที่สุด.. ผมทำลายความปรารถนาของตัวผมอีกคนได้แล้วล่ะ ตัวผมคนนั้นมองร่างของผมหน้าซีดเผือด พลางมองผมที่ยืนอยู่ข้างหลังแม่ ก่อนที่ผมอีกคนนั้นจะเอ่ยปากถามด้วยนํ้าเสียงแผ่วเบาว่า

“นายทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร... รินเนะ..”

“เพื่อทำลายความปรารถนาของนายไงล่ะ...”ผมตอบพลางยิ้มอย่างสะใจ ในขณะทีผมอีกคนมองหน้าผมตาเบิกกว้างก่อนที่จะหายตัวไปต่อหน้าต่อตาของผม...

    ในตอนนี้ผมคงไม่มีโอกาสได้บอกรักแม่หรือทุกๆคนอีกแล้ว..   ผมเลือกที่จะตายเพื่อรักษาชีวิตของคนที่ผมรัก..

ผมกวาดสายตามองแม่ที่กำลังกอดร่างของผมพลางร้องไห้อ้อนวอนขอความช่วยเหลือ  ผมยิ้มพลางมองแม่  แค่แม่ไม่เป็นอะไรผมก็ดีใจแล้วล่ะ... เมื่อเวลาผ่านไปซักพัก พี่เรเนะก็วิ่งมาด้วยความตกใจก่อนที่รถพยาบาลจะรับร่างของผมขึ้นรถไป

แม่เดินขึ้นรถพยาบาลไป  ในขณะนั้นผมสังเกตเห็นเด็กคนหนึ่งทีกำลังเดินตามแม่ไป เธอกวาดตามามองผมพร้อมแมวที่อุ้มไว้อ้อมกอด ก่อนจะหายตัวไป

สุดท้ายนี้... ผมอยากจะบอกแม่ว่า..

“ผมรักแม่นะครับ...”ผมพูดพลางยิ้ม..

         ....และแล้ววิญญาณของผมก็สลายหายไปกับอากาศ...

::เพิ่มเติม::

หากเธอยังไม่เข้าใจเราจะอธิบายให้ฟังนะ..

อีกร่างของรินที่พูดถึง คือ อีกจิตวิญญาณของรินที่คอยทำให้รินเจ็บปวดจนถึงที่สุดน่ะ หากเธอไปอ่านในโดจินแล้วเธอจะเข้าใจว่ามีรถบรรทุกเข้ามาพุ่งชนแม่ของรินเต็มแรงจนไม่มีแววว่าจะรอดแล้ว ซึ่งอีกจิตของรินนี้เป็นคนกำหนดเรื่องราวทั้งหมดนี้เอง  แต่รินกลับทำมันพัง  เมื่อเป็นไปไม่ได้ดั่งใจหมายแล้ว ร่างก็จะสลายไป

ส่วนเด็กคนนั้นที่ตามแม่ของรินไปคาดว่าน่าจะเป็นอีกจิตของรินเช่นกัน แต่ว่าจิตนี้จะช่วยคุ้มครองแม่รินแทนรินที่ตายไป ไม่เหมือนจิตที่สลายไป =w=

จากเท่าที่อธิบายแล้วเธอคงจะเข้าใจอย่างกระจ่างแล้วสินะ...