Earo โรงเรียนผู้พิทักษ์จักรีมหาเวท

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 3 ความลับแตก

บทที่ 3 ความลับแตก

 

“มาได้ ” รอล่าชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงใครคนหนึ่งที่พูดแทรกเธอขึ้นมา ใครคนนั้นยิ้มให้เธอแบบบริสุทธิ์ก่อนจะคิดอะไรบางอย่าง

 

 

“อ๋อ ก็เดินตามหนูมานี่แหละ เป็นอะไรไหนเล่าให้ฟังสิ” หยิงชราพูดพลางนั่งลงข้างๆกับรอล่าก่อนที่จะหันมาหาเธอแล้วยิ้มอย่างเต็มใจ

 

“ก็พ่อน่ะสิคะ หนูเตือนด้วยความหวังดีอ่ะ” รอล่าพูดพลางทำหน้าเคร่งเครียดแต่ทว่ามีเสียงใดเสียงหนึ่งดังขึ้นทำให้ใบหน้าเธอดูสดใสเลย

 

“พ่อหนูอาจจะเตรียมสิ่งที่หนูเตือนไว้แล้วก็ได้” หญิงชราพูดเหมือนรู้ว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้น แต่ความจริงแล้วหญิงชราคนนี้ไม่ใช่สามัญชนหาอาหารเลี้ยงชีพไปวันๆแต่แล้วเป็นผู้ลิขิตให้เด็กสาวเกิดมามีพลังวิเศษณ์ พูดง่ายๆคือผู้พิทักษ์โลกนั่นเอง ไม่มีใครคิดว่าผู้พิทักษ์โลกเป็นยายชราธรรมดาแต่ทว่าหญิงชรานั้นด้านในเธอยังสาวสวยเหมือนเดิม

 

“ทำไมยายถึงรู้ล่ะ” รอล่าพูดอย่างสงสัย ก่อนจะทำหน้างงๆเมื่อได้รับคำตอบที่ตนประหลาดใจ

 

“หึหึ อย่ารู้จะดีกว่า ยายรู้ว่าหนูน่ะเกิดมาเพื่อพิทักษ์โลก” หญิงชราพูดขึ้นมันทำให้รอล่าถึงกับอึ้งและงงไปนานเลยทีเดียว

 

 

“หือ ยายรู้ความลับของหนูนี่นา ใครบอกยายล่ะ” รอล่าพูดขึ้นพลางทำหน้าเสียที่มีคนรู้ความลับของเธอไป1คนแล้วตอนนี้ เธอสั่งห้ามพ่อกับแม่ว่าห้ามบอกใครเรื่องนี้

 

“เอาเป็นว่า ยายรู้ละกันนะ ตั้งใจอ่านหนังสือล่ะ ยายว่าหนูต้องสอบได้แน่ๆ” ยายชราพูดจบก็เดินออกไปอย่างเงียบๆทำให้รอล่าไม่รู้ตัวเลยว่ายายคนนั้นออกไปเมื่อไหร่

 

“อ้าว มานั่งอยู่ตรงนี้นี่เอง เพื่อนรักพันปีของฉัน” เสียงของเด็กหญิงคนหนึ่งดังขึ้น แน่นอนโลน่านั่นเองเธอตามหารอล่ามานานแล้วเพราะรอล่าบอกว่าจะไปแปปนึงแต่นี่ไปนานแล้วก็เลยนึกห่วง

 

“หือ ว่าไงจ้ะเพื่อนรัก” รอล่าพูดอย่างยิ้มแย้มเพื่อกลบเกลื่อนอารมณ์ของจิตใจตนเอง แล้วยิ้มให้เพื่อรักสุดแสนยาวนานอย่างเหนือยๆ

 

“บอกว่าจะไปแปปเดียว นี่นานแล้วนะปล่อยให้เพื่อนรอ” โลน่าพูดออกมาอย่างงอลๆแล้วทำหน้างยุ่งๆ

 

“โอ๋ๆ อย่างอนนะเพื่อนรัก ไปเล่นกันดีกว่านะ” รอล่าพูดง้อโลน่าพลางชวนเพื่อรักยาวนานตั้งแต่เด็กไปหาอะไรเล่นกัน

 

“อืม” โลน่าพูดพลางยิ้มให้รอล่าที่มุมปาก แล้วจูงมือเพื่อนรักออกไปจากตรงนั้น

ในหมู่บ้านของรอล่าและโลน่านั้นกำลังมีภัยอันตรายคลืบคลานเข้ามาอย่างช้าๆแล้ว แต่ทว่ารอล่าเธอยังไม่ค้นพบพลังในตัวของเธอเลย เธอพร่ำคิดมานานว่าพลังที่เธอได้มานั้นเป็นอย่างไรแต่ก็ไม่เคยได้รู้เลย

 

“เขามุงอะไรกันน่ะ” โลน่าพูดพลางชี้ให้เพื่อนรักรอล่าดูอย่างสงสัย พลางจูงมือเพื่อนรักเข้าไปดูอย่างช้าๆเพราะคนแทรกน่ะ ก็คนมามุงกันเยอะ

 

“อะไรเนี้ย ทั้งน่ากลัวทั้งน่าเกลียดเลย” โลน่าพูดพลางชี้ให้รอล่าดู มันดูคล้ายตัวสัตว์ประหลาด ตอนนี้รอล่ากำลังรู้สึกว่าในสมองของเธอรู้สึกว่ามีอะไรแว๊บๆขึ้นมา พร้อมกับแสงที่ออกมาจากมือของเธอ

 

“จงบอกข้าเถิดผู้ใดเกิดมามีพลังอันวิเศษณ์ จงปรากฏพลังสีฟ้าออกมาจากมือ” เมื่อรอล่าได้ฟังสัตว์ประหลาดพูดจบเธอตกใจมากเมื่อแสงสีฟ้าที่ออกมาจากมือเธอนั้นพาตัวเธอลอยขึ้นไปบนฟ้า รอล่าตกใจมากและมันก็ทำให้รอล่าถึงกับเป็นลมไปเลย

 

“รอล่า รู้สึกตัวแล้ว” โลน่าเพื่อนรักของเธอพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าเพื่อนรักของเธอนั้นเริ่มรู้สึกตัวแล้ว รอล่า

ตื่นขึ้นมาเธอก็พบว่าเธออยู่ในห้องนอนของเธอแล้วพร้อมกับโลน่า พ่อ แม่ ของเธอ

 

“หนูเป็นอะไรหรอ” รอล่าพูดกับพ่อและแม่ของเธอ เพื่อถามว่าเธอเป็นอะไร เธอจำได้ว่าเธอลอยขึ้นไปบนฟ้าแค่นั้นเท่านั้นที่เธอจำได้

 

“เอาเป็นว่าลูกอย่ารู้อะไรตอนนี้เลย แม่ว่าหนูนอนพักอีกหน่อยนะ” แม่ของรอล่าพูดเพื่อให้บุตรพักผ่อนให้หายดี จะได้แน่ใจว่ารอล่าหายเป็นปกติแล้ว

 

“งั้นเดี๋ยวฉันนอนเป็นเพื่อนนะ” โลน่าพูดพลางยิ้มให้กับรอล่า แล้วเมื่อรอล่าหลับไปเธอก็เดินกลับบ้านเพื่อไปเก็บเสื้อผ้าและบอกพ่อกับแม่ของเธอว่าจะมาพักที่บ้านรอล่า เมื่อโลน่ามาถึงห้องของรอล่าเธอก็ลงไปนอนบนเตียงกับรอล่า และหลับไป

 

ดูเหมือนว่ารอล่าจะเพลียมากเมื่อเธอได้ใช้พลังอันวิเศษณ์ของเธอ เธอได้รู้ว่าเธอจะไม่ใช้พลังอันวิเศษณ์ที่เธอได้มาถ้าไม่จำเป็นเพราะเธอจะเหนื่อยมากและเพลีย

 

เช้าวันใหม่….

 

“เฮ้อ” รอล่าพูดขึ้นเมื่อตื่นจากการนิทราความเพลียของเธอแม้จะมีหลงเหลืออยู่บ้างก็เถอะ แต่รอล่าก็ยังที่จะลุกขึ้นไปพบกับอะไรใหม่ๆ แม้ว่าพ่อกับแม่ของเธอจะไม่ค่อยชอบใจนัก

 

“เพื่อนรักพาฉันไปที่อื่นหน่อยสิ” เมื่อรอล่าพูดอย่างนี้โลน่ารู้ทันทีว่ารอล่าต้องการไปที่ไหนแน่นอนต้องไม่ใช่ทีนี่ ที่ๆห่างไกลสายตาผู้คน ทั่วท้องเป็นเขียวขจีมีแต่หยาดหญ้า

 

“พรุ่งนี้สอบเข้าแล้วนี่หน่า” โลน่าพูดเพราะมันเป็นวันสำคัญมากเลยทีเดียว แต่ที่รู้ๆนั้นทั้งโลน่าและรอล่าไม่ได้อ่านหนังสือหรือเตรียมตัวสอบเลยซักนิด แต่จริงๆแล้วพวกเขาไม่ต้องอ่านก็ได้เพราะโลน่าและรอล่าฉลาดกันทั้งคู่

“จริงหรอ งั้นก็แย่แล้วล่ะไปอ่านหนังสือกันดีกว่านะ” รอล่าพูดพลางชวนโลน่าไปอ่านหนังสือด้วยกัน เมื่อไปถึงบ้านทั้งสองคนนัดพบกันที่โต๊ะม้านั่งข้างๆบ้านของโลน่า รอล่าเดินไปหยิบหนังสือทั้งหมดที่เธอคิดว่าคงจะออกข้อสอบแต่ละเล่นมันก็หนาๆทั้งนั้น

 

“เอาไงดีล่ะอ่านทั้งหมดนี่ลืมทั้งหมดแน่เลยอ่ะ” โลน่าพูดพลางหาวิธีแก้ไขเพราะหากเธออ่านหมดนี่เธอคงจะลืมทั้งหมดแน่นอน

 

“เอางี้ โลอ่านเวทย์สามัญ เดี๋ยวเราอ่านอุทกศาสตร์แล้วก็มาอธิบายให้อีกฝ่ายฟังกัน” เมื่อรอล่าพูดเสร็จพวกเขาก็แบ่งหนังสือกันและตั้งต้นอ่านหนังสือกันอย่างจริงจัง พ่อกับแม่ของโลน่าและรอล่าก็ยืนดูทั้งสองอย่างมีความสุขพร้อมกับเอาน้ำเอาขนมมาให้ลูกทั้งสอง

 

“ขยันกันจังอ่ะนี่ ขนมพุดดิ้ง กับน้ำเชอร์รี่จ้ะ” แม่ของรอล่าเอาขนมมาให้ลูกทั้งสอง รอล่าและโลน่าขอบคุณพ่อกับมากที่ช่วยเป็นกำลังใจแต่เธอก็ตั้งใจอ่านหนังสือมากขึ้น

 

โลน่าและรอล่าอ่านหนังสือจบตอนประมาณ 3 ทุ่มเธอจึงไปอาบน้ำและกลับมาเล่าสิ่งที่พวกเธอได้อ่านกันไป โลน่าก็อธิบายเรื่อง เวทย์สามัญ รอล่าก็พูดเรื่องอุทกศาสตร์ ทั้งสองสนุกกับการติวหนังสือ

 

“เอาล่ะไปนอนกันได้ละ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้านะ” แม่ของรอล่าพูด รอล่าบ๊ายบายโลน่าเสร็จพวกเธอก็เข้าบ้านไปนอนเพราะพรุ่งนี้ต้องไปสอบ