Earo โรงเรียนผู้พิทักษ์จักรีมหาเวท

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 คำขอโทษ

 

“ว้าว!พายอบสตอเบอร์รี่ของหนู” รอล่าพูดพร้อมทำตาเบิกกว้างเมื่อเห็นพายที่เธอชอบมันเอาซะมาก เธอนึกถึงตอนที่พูดหยาบๆกับมารดาแล้วก็สำนึกได้ว่าตนเองไม่น่าทำแบบนั้นเลย

 

“แม่คะหนูขอโทษนะที่ทำอะไรล่วงเกินแม่น่ะ” รอล่าพูดพลางจับมือแม่ของเธอไว้แน่นแล้วนำมาแนบไว้ที่อก

 

“แม่อภัยให้ลูกเสมอจ้ะ” แม่หันมายิ้มให้กับรอล่าเป็นสัญญาณใหเรอล่ารู้ว่าแม่ของเธอยกโทษให้เธอแล้ว เธอยิ้มตอบให้กับแม่ก่อนที่จะหันมากินข้าวเย็นพร้อมพายอบสตอเบอร์รี่ที่แสนอร่อยและเป็นของหวานส่งท้าย บทเรียนครั้งนี้ทำให้รอล่ารู้สึกผิดมากที่ตะคอกใส่บิดาและมารดาเธอสำนึกได้และสัญญากับตนเองว่าจะไม่ทำอีก

 

 

วันรุ่งขึ้น

 

“รอล่าตื่นได้แล้วจะนอนไปถึงไหน” พ่อของรอล่าตะโกนขึ้นไปบนห้องของเธอก่อนที่จะหันไปดูนาฬิกาว่าเป็นเวลาเที่ยงแล้ว

 

“หนูตื่นนานแล้วล่ะพ่อ” รอล่าพูดพร้อมกับขยี้ตาอีกเล็กน้อยพอให้ดูดีให้เธอมั่นใจว่าไม่มีอะไรติดอยู่ที่ตาของเธอ

 

“ป่ะกินข้าวดีกว่า” บิดาพูดพลางดันหลังให้รอล่าเดินไปที่โต๊ะห้องครัว เมื่อไปถึงรอล่าทำตาเบิกกว้างอย่างกะตาของนกฮูกเพราะสื่งที่เธอเห็นนั้นเป็นอาหารนับสิบอย่างและดูท่าอร่อยทั้งนั้น

 

“โห แม่จะทำแจกทั้งหมู่บ้านเลยหรอคะ” รอล่าพูดพลางชี้ไปที่อาหารอย่างสงสัย

 

“อืมก็ว่าอย่างนั้น” มารดาพูดชวนให้หัวเราะแต่รอล่ากลับทำหน้าแบบยู่ยี่ก่อนจะหันกลับมาที่มารดาแล้วยิ้มด้วยสีหน้าอารมณ์ดี

 

“แหม แม่เนี้ยชอบแกล้งหนูอยู่เรื่อยเลย” รอล่าพูดเชิงตลกย้อนกลับไปหามารดาเธอกับมารดามักแกล้งล้อเล่นกระทบอีกฝั่งไปมาอยู่เรื่อยโดยเฉพาะเวลากินอาหาร

 

“แม่ลูกคู่นี้เถียงกันได้ทุกวันเลย จริงๆ” บิดาพูดพลางนั่งลงบนเก้าอี้และหันไปมองภรรยาและบุตรสาวอย่างเสแสร้งก่อนจะหันกลับมาตักอาหารอย่างไม่สนใคร

 

“อ้าวพ่อไม่รอกินพร้อมกันอ่ะ” รอล่าพูดพลางตักอาหารตามบิดาอย่างยิ้มแย้ม

 

“ลูกกับแม่ไม่ยอมกินงั้นพ่อกินคนเดียวก็ได้นิ” บิดาพูดในขณะที่อาหารอยู่ในชามเรียบร้อยแล้ว มารดาไม่รอช้ารีบตักอาหารทันที

 

“เดี๋ยวกินข้าวเสร็จแล้วหนูขอไปเล่นกับโลน่านะคะ” รอล่าพูดกับมารดาพลางหันไปหาบิดาและทำตาใสแป๋วเหมือนเธออยากไปอย่างสุดฤทธิ์สุดเดช

 

“ตามใจลูกสิจ้ะ” มารดาพูดพลางยิ้มให้กับรอล่าและหันมากินอาหารต่อ

 

“เยส” รอล่าพูดอย่างดีใจพลางทำอย่างดีใจมากก่อนที่จะหันกลับมากินอาหารในชามให้หมด

 

“นี่รอล่าฉันอยู่นี่” เสียงของเด็กหญิงน่ารักตาสีดำ ผมสีทอง ผิวขาวนวล พูดทักเด็กหญิงอีกคนหนึ่งซึ่งเหมือนว่ากำลังมองหาใครคนหนึ่งอยู่

 

“โอ้ เจอละ เพื่อรักยาวนานพันปี” รอล่าพูดทักแบบแกมประชดโลน่าลูกสาวของเศรษฐียาส่งออก ยาแต่ละตัวที่ส่งออกของครอบครัวเธอนั้นล้วนแต่มีฤทธิ์รักษาหายทั้งนั้น ไม่มีใครไม่รู้จักโลน่าเธอได้รับฉายาว่า “หมอตำแยแต้แว้ด” ฟังดูมันตลกไปหน่อยแต่เธอก็ยอมรับในความเป็นหมอที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษ

 

“แหม ฉันยังไม่แก่ขนาดนั้นนะ” โลน่าพูดประชดกลับไปที่รอล่ามันทำให้รอล่าถึงกับอึ้งเมื่อเจอลูกระเบิดตอกกลับ เธอคิดว่าเธอคงกวนได้เยอะมากที่สุดแต่แล้วความคิดนั้นก็ต้องสิ้นสุดเมื่อเพื่อนสาวของเธอกวนได้มากกว่าเธอเป็น200เท่า

 

“นี่ๆ ฉันลืมไปฉันซื้อไม้กวาดนั่งลอยได้มาแน่ะ” โลน่าพูดพลางขึ้นไปหยิบไม้กวาดที่ขนพู่มีสีเงินและด้ามจับเป็นสีน้ำเข้มที่ปลายไม้กวาดเขียนว่า “aroros 1200” ท่าทางมันจะแพลงมากทีเดียวแต่สำหรับเพื่อนของเธอแล้วก็ซื้อของแพงเป็นเรื่องธรรมดาซึ่งต่างกับเธอเพราะมันเป็นเรื่องที่หนักหนาสากันมากมาย

 

“เท่าไหร่น่ะ” รอล่าพูดพลางจับด้ามไม้กวาดที่ผิวเรียบเพราะเป็นด้ามไม้แข็งอย่างดีเคลือบเกล็ดสีน้ำตามเข้มจนคล้ายดำอย่างถนุถนอมเพราะหากเธอทำมันพังล่ะก็เธอต้องโดนเพื่อนเธอลงโทษโดยการให้ล้างบันได ล้างสวน ถอนหญ้า ล้างห้องน้ำและอีกมากมายนับไม่ถ้วนเพื่อชดใช้ค่าเสียหายแต่ถ้าพูดความจริงล่ะก็เธอไม่เคยทำอะไรของใครพังหรอก

 

“ก็ไม่เท่าไหร่หรอกแต่ก็ทำให้เงินค่าขนมเราหมดเลยแหละ” โลน่าพูดอย่างสีหน้าไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก เธอหมดค่าขนมไปหลายบาทเลย แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ทำให้ขนหน้าแข้งของเธอร่วงเลยแหละ

 

“นี่ เห็นแล้วก็นึกถึงแฮรรี่ พอตเตอร์เนอะ กีฬาควิดดิชนั่นเอง” รอล่าพูดพลางคิดถึงนิยายที่เธอชอบมากเรื่องหนึ่งผลงานของเจเคโลว์ริ่งเธอชอบมากเลยล่ะ

 

“หึหึ โลน่าพูดพลางยิ้มที่มุมเล็กน้อยก่อนจะหันไปแล้วนั่งลงบนไม้กวาดพลางพูดอะไรในคล้ายคาถาทำให้ลอย แล้วไม้กวาดพาเธอลอยขึ้น

 

“โห” รอล่าพูดอย่างแปลกใจเธอไม่เคยเห็นไม้กวาดที่เหาะได้แบบนี้มาก่อน ช่างเป็นโลกมนุษย์หรือโลกแห่งเวทย์มนต์กันแน่

 

“ควบคุมยากไปหน่อยแต่เร็วดี” โลน่าพูดพลางพยายามบังคับไม้กวาดให้อยู่เมื่อแน่ใจเธอจึงลงมาจากไม้กวาดแล้วนำมันไม่เก็บในห่อผ้าที่ปักด้วยด้ายสีดำว่า “โลน่า”

 

“นี่ซื้อไปทำไมหรอ”รอล่าพูดถามหลังจากที่อึ้งกับไม้กวาดไปชั่วขณะก่อนจะหันไปมองที่ไม้กวาดแล้วหันกลับมาเพราะได้คำตอบที่กระแทกใจและทำให้เธออึ้งกับคำตอบไปชั่วขณะ

 

“อ้าว นี่ ไม่รู้เหรอไง คนที่สอบได้โรงเรียนEaroน่ะต้องมีไม้กวาดลอยได้นะเพื่อนรักพันปีที่แสนน่ารัก” โลน่าพูดกวนๆกลับไปมันกระแทกมจของรอล่าเป็นอย่างมากแต่เธอก็กังวลเช่นกันหากเธอสอบได้แล้วพ่อกับแม่จะหาเงินที่ไหนไปซื้อล่ะเนี้ย

 

แต่หารู้ไม่ว่าเรื่องนี้พ่อกับแม่ของเธอเตรียมไว้ตั้งแต่เธอเกิดแล้วซึ่งอาจจะแพงกว่าที่โลน่าซื้อก็ได้

 

“เดี๋ยวมานะ” รอล่าพูดพลางวิ่งกลับไปที่บ้านของเธอแล้วมองหาพ่อกับแม่ของเธออย่างรีบเร่งเมื่อเจอกับใครคนหนึ่งแล้วเธอจึงเดินเข้าไป

 

“พ่อแล้วถ้าเกิดหนูสอบได้ขึ้นมาเราก็ต้องซื้อไม้กวาดแล้วเราจะหาเงินที่ไหนไปซื้อล่ะคะ” รอล่าพูดถามพ่อพลางกับเซ้าซี้ผู้เป็นบิดาอยู่ยกใหญ่ก่อนที่บิดาจะพูดอย่างเหนือยๆว่า

 

“เอาเถอะสอบให้ได้ละกัน” บิดาพูดอย่างเรียบๆก่อนจะเดินออกไปที่หลังบ้านเพื่อไปที่สวน  สวนนั้นเป็นของพ่อของเธอปลูกผักหลายชนิดเพื่อไว้กินเองและเอาไว้ขายยามขาดกะตังลงกระเป๋าจึงทำให้รอลาไม่ค่อยขัดสนเรื่อเงินซักเท่าไหร่

 

“อะไรกันนะ มาเตือนด้วยความหวังดีนะเนี้ย” รอล่าพูดพลางสั่นหัวไปมาเล็กน้อยก่อนจะนึกถึงอะไรบางอย่างแล้ววิ่งออกจากบ้านไป เธอไปที่ๆหนึ่งที่เธอคิดว่าห่างไกลสายตาผู้คนแล้วนุ่งลงบนหยาดหญ้าที่เขียวขจีทั่วท้อง

 

 “เป็นอะไรไปล่ะเด็กน้อย” เสียงพูดจากคนวัยชราดังขึ้นด้านหลังของเธอ เป็นสัญญาณเตือนว่าเธอไมได้นั่งอยู่คนเดียวอีกต่อไปแล้ว