คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : รอ (เวอร์ชั่น 2 )
Title : รอ
pairing : krisho
Rate : PG
au่ะthor : kitty cat
Talk : ฟิคเรื่องนี้เป็นอีกด้านความคิดของคริสค่ะ ตอนจบก็จะมีเปลี่ยน ถ้าใครไม่เคยอ่านสามาถอ่านตอนแรกได้เลยค่ะ
ถ้าใครไม่อ่านไม่เป็นไรค่ะ เรื่องไม่ได้ปะติดปะต่อกัน
รอ....คำที่ผมหยิบยื่นความหวังให้แก่เขา
รอ...คำที่ผมหยิบยื่นความเห็นแก่ตัวให้เขา
รอ...คำที่ผมหยิบยื่นรั้งเขาไว้
แต่ใครจะรู้? กลับกลายเป็นผมเสียเองที่ต้องเป็นฝ่ายรอ
รอ...ทั้งๆที่รู้ว่าเขาจะไม่มีวันหวนกลับมา
คงเป็นเวรเป็นกรรมที่ทำให้เขารู้สึกโดดเดี่ยวในการรอคอยใครสักคน เพราะในเวลานี้ผมรู้สึกทุกข์ระทมไม่ต่างไปจากเขาเท่าไรนัก
หากย้อนเวลากลับไปได้
ผมจะเลือกถอยห่างจากเขา
ผมเลือกที่จะไม่ให้เขารอ
ผมคงไม่ต้องจมอยู่ในห้วงแห่งทุกข์
ผมได้รู้จักคิม จุนมยอน ในฐานะพี่รหัส น้องรหัส เขาเป็นเหมือนเด็กผู้ชายทั่วๆไป
ที่ผมรู้จัก อาจจะแตกต่างสักเล็กน้อยในเรื่องสรรีระร่างกาย เขาตัวเล็กกว่าผู้ชาย ผิวขาวจัดยิ่งกว่าผู้หญิงบางคนเสียอีก แต่ถึงกระนั้นทุกคนยังเอ็นดูจุนมยอน รวมไปถึงผมด้วย
นมยอนค่อยๆเข้ามาในชีวิตผมทีละนิดๆ รู้ตัวอีกทีมีผมอยู่ที่ไหน มักมีจุนมยอนอยู่ข้างกายเสมอ
ผมกับเขาไปกินข้าว ดูหนัง เที่ยวด้วยกันสองคนเสมอๆ ผมสนิทกับเขาชนิดที่ว่า ผมอนุญาติให้เขามานอนค้างบ้านผม ขอเพียงให้เขาบอกผมล่วงหน้า อภิสิทธิ์นี้มีเขาคนเดียวที่ได้รับ แม้แต่เพื่อนสนิท ของผมอย่างชานยอลไม่เคยได้มานอนค้างที่บ้าน
ผมเป็นคนโลกส่วนตัวสูง ผมขีดเส้นไว้อย่างชัดเจนว่าจะก้าวเข้ามาในโลกของผมได้เท่าไร แต่จุนมยอนกับแตกต่างออกไป เขาค่อยๆล้ำเส้นเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวของผม จนท้ายสุดเขาเข้ามาอยู่ในโลกของผมอย่างเต็มตัว ผมกับเขาแบ่งปันเรื่องส่วนตัวกันทุกเรื่อง ไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์
หลายครั้งที่ชานยอลพูดกับผมเสมอว่าจุนมยอนชอบผม และผมเองก็ชอบจุนมยอนด้วย แต่ทุกครั้งผมปฏิเสธชานยอลตลอดและผมไม่อยากให้จุนมยอนรักผมไปมากกว่าความเป็นพี่ชาย แม้จุนมยอนจะแตกต่างไปจากคนอื่น แต่ผมไม่เคยวางจุนมยอนไกลกว่าคำว่าพี่น้อง ผมพอใจในความสัมพันธ์พี่หรัส น้องรหัส
ผมไม่เคยศรัทธาและเชื่อในความรัก หลายคนอาจจะจินตนการความรักเป็นสีชมพู แต่ผมกลับคิดว่าความรักเป็นเพียงสีดำ ความรักไม่เคยหอมหวานสำหรับผม กลับกันความรักเป็นเสียยิ่งกว่ายาพิษ พ่อแม่ของผมแม้ภายนอกจะดูรักกัน
แต่ความจริงแม่ของผมนอนร้องไห้ทุกคืนยามพ่อของผมไปหาหญิงอื่น พ่อของผมเป็นพ่อที่ดี เป็นแบบอย่างกับผมในทุกๆเรื่อง แต่ไม่เคยเป็นคนรักที่ดีของแม่เลย
ทุกคนที่เข้ามาคบผมล้วนแต่หาผลประโยชน์จากผม ด้วยความผมเป็นคนหน้าตาดี บ้านมีฐานะ มีหน้ามีตาในสังคม ยิ่งตอกย้ำให้ผมเชื่อว่าความรักไม่เคยสวยงาม
ความสัมพันธ์ของผมกับคู่รักไม่เคยยั่งยืน
ผมไม่เคยควงใครเกินหนึ่งอาทิตย์
ผมเปลี่ยนคู่ควงบ่อยเสียยิ่งกว่าเปลี่ยนเสื้อผ้า
.
.
.
"พี่คริสผมชอบพี่มาตลอดตั้งแต่ครั้งแรก พี่เป็นแฟนกับผมได้ไหมครับ" จุนมยอนได้สารภาพรักกับผม ทำในสิ่งที่ผมหวาดกลัวมาตลอด ผมไม่เคยอยากให้ความสัมพันธ์ของเราไปไกลจากนี้
"ขอโทษนะจุนมยอนพี่ไม่เคยคิดกับนายเกินกว่าคำว่าน้องชาย พี่ขอโทษถ้าสิ่งที่พี่ทำให้นายทุกอย่างกำลังทำให้นายเข้าใจผิด" คำตอบของผมฉายชัดว่ามีแต่ความรักของเขา ไม่เคยมีความรักของผม ไม่เคยมีความรักของเราสองคน
ดวงตากลมที่เคยสุกสกาวบัดนี้รื้นไปด้วยน้ำตา กลับทำให้ผมปวดใจ ทั้งๆที่ผมควรจะไม่ยินดียินร้ายเหมือนเช่นทุกครั้ง ชั่วเวลาหนึ่งที่ผมคิดว่าต่อ จากนี้จะไม่มีคิม จุนมยอน วนเวียนในชีวิตผม ไม่มีคนที่ผมจะจะต้องคอยดูแล แชร์ทุกอย่างในชีวิตซึ่งกันและกัน ทำให้ในใจผมหน่วงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ผมจึงได้เอ่ยบางสิ่งบางอย่างที่พันธนการทั้งผมกับเขาไว้ด้วยกัน และรั้งผมให้อยู่ในห่วงแห่งความทุข์อย่างไม่มีที่สิ้นสุด
"นายช่วยรอพี่ได้ไหม รอจนกว่าพี่จะหาคำตอบเจอว่าพี่รู้สึกกับนายในฐานะน้องชายหรือคนรัก" ผมเกลี่ยน้ำตาออกจากกใบหน้าหวานใส จุนมยอนควรจะมีแต่รอยยิ้ม
.
.
.
หลังจากวันนั้นผมกับเขายังคงเหมือนเดิม ใช้ชีวิตแบบเดิม ยังคงไปไหนด้วยกันสองคนเหมือนเดิม และผมยังคงเปลี่ยนคู่ควงไม่ซ้ำหน้าเช่นเดิม ผมรู้สิ่งที่ผมทำมันดูเห็นแก่ตัว แต่ผมยังไม่อยากเสียเขาไป ยังอยากให้เขายังคงอยู่ข้างกายผมเฉกเช่นทุกวัน หากวันใดที่ผมแน่ใจในความรู้สึกตัวเอง หากผมไม่ได้คิดแบบเดียวกับจุนมยอน ผมยินดีจะปล่อยเขาไป
ผมเริ่มคิดว่าสิ่งที่ผมทำมันผิด ตอนที่ผมเผลอไปเห็นเขาแอบร้องไห้ที่อยู่ในห้องน้ำ ใบหน้าอมทุกข์ของเขาทำให้หัวใจของผมบีบรัดจนแทบหายใจไม่ออก คำว่ารอที่ผมได้เอ่ยปากคงเป็นความหวังเล็กๆที่อยู่ในใจเขา แต่ในขณะเดียวกันคำว่ารอคงเป็นความทุกข์ทรมานที่ต้องรอผมอย่างไม่มีจุดหมายปลายทาง
ผมทำร้ายเขาขนาดนี้ได้อย่างไร?
"จุนมยอนพรุ่งนี้นายไปรอพี่ที่แม่น้ำฮันนะ พี่จะบอกคำตอบแก่นายว่าพี่รู้สึกยังไงกับนาย" คำพูดของผมทำให้ใบหน้าหวานฉายชัดด้วยความดีใจ ไม่ว่าคำตอบของผมจะเป็นเช่นใด แต่อย่างน้อยเขาคงจะหลุดพ้นจากบ่วงรัดที่ผมสร้างขึ้นมา
.
.
.
คำตอบของผมในวันนี้ควรจะทำให้ผมกับเขาหลุดพ้นพันธนการที่รัดเราสองคนไว้ด้วยกัน แต่โชคชะตามักจะเล่นตลกกับผมเสมอ จุนมยอนทิ้งให้ผมต้องรอเขาไปชั่วชีวิต รอจนตราบลมหายใจสุดท้าย ผมไม่รู้ว่าผมช้าเองหรือเป็นเขากันแน่ที่รีบ ในขณะที่ผมกำลังเตรียมตัวข้ามถนน เขาดันรีบวิ่งออกมาโดยไม่ดูทางสักนิด อยู่ๆมีรถยนต์ขัยมาด้วยความเร็วสูงชนเข้าเต็มแรง ร่างของจุนมยอนกระเด็นไปไกลหลายเมตร
วินาทีที่ความตายพรากจุนมยอนไปจากผม เหมือนว่าหัวใจของผมจะปลิดปลิวออกตามเขาไปเช่นกัน ผมกอดเขาในสภาพร่างไร้วิญญาณ ร้องไห้ราวกับคนเสียสติ พร่ำตะโกนเรียกชื่อเขาเป็นร้อยครั้ง เป็นพันครั้ง เขย่าร่างกายเขาทั้งๆที่รู้ว่าเขาจะไม่มีวันหวนกลับมา
ทำไมจุนมยอนถึงได้ใจร้ายกับผมเพียงนี้
ทั้งๆที่ผมจะปล่อยให้เขาเลิกรอ
ทั้งๆที่ผมแน่ใจว่าผมรักเขาเหมือนที่เขารักผม
หรือเป็นเวรกรรมที่ผมปล่อยให้เขารออย่างเดียวดาย?
.
.
.
ผมไม่ได้เข้มแข็งอย่างที่จุนมยอนอดทนรอผมแรมปี ผมไม่สามารถรอเขาไปได้ตราบชั่วลมหายใจของผม วินาทีผมเข้าใจความรู้สึกของจุนมยอนที่ต้องรอผมเป็นเช่นไร การที่ต้องรอใครสักคนอย่างไร้จุดหมายทางมันทรมานสักแค่ไหน
เวลานี้ผมอยู่ที่หลุมศพจุนมยอน ผมยิ้มให้เขาอย่างเบาบาง ผมหยิบรูปถ่ายที่เป็นรูปของเราสองคน รูปใบแรกและใบเดียวในชีวิตที่ผมถ่ายคู่กับเขา ผมไม่ชอบถ่ายรูปในขณะที่เขาชอบ เขาบังคับให้ผมถ่ายรูปคู่ด้วย ผมใช้นิ้วเกลี่ยไปตามใบหน้าของจุนมยอนอย่างอาลัย
ผมหยิบวัตถุสีดำมันเงาออกมา ผมเคยมีสิ่งนี้เอาไว้ป้องกันตัว แต่ตอนนี้ผมจะใช้มันเป็นเครื่องมือเพื่อไปอยู่กับจุนมยอน ผมค่อยๆยกมันมาอยู่ข้างขมับผม
ผมจะตามจุนมยอนไปอยู่ในโลกหน้า
ผมจะได้เลิกรอเขาเสียที
วินาทีที่ผมลั่นไก เป็นวินาทีสุดท้ายที่ผมจะต้องรอเขา
ปัง!!!
ไม่คิดไม่ฝันจะได้กลับมาแต่งฟิค ฟิคเรื่องนี้เป็นฟิคแก้บน อาจจะไม่ถูกใจตอนจบบ้าง ภาษาอาจจะไม่ดีบ้าง เนื่องจากไมไ่ด้แต่งหลายปี
สนิมเกาะสนิท ฝากฟิคเรื่องนี้ไว้อ้อมใจด้วยนะคะ หวังว่ามีแรงบันดาลใจมาลงฟิคอีกค่ะ
ความคิดเห็น