คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : because of love -1
เสียงดนตรีดังกระหึ่มจาก K&H ผับหรูย่านใจกลางกรุงโซล จังหวะหนักๆของเพลงอดที่ทำให้นักเที่ยวแสดงลีลาอย่างสุดเหวี่ยงบนฟลอร์ไม่ได้ แสงสีสาดส่องไปทั่วร้านเพิ่มความเร้าใจแก่ผู้มาเที่ยวยิ่งนัก ชายหนุ่มร่างสูงนั่งตรงเคาน์เตอร์บาร์พลางจิบจินโทนิคอย่างช้าๆ จะว่ากันตามจริงแล้วคนอย่างเขาไม่น่าจะมีสิทธิเข้ามาย่างกรายในที่อบายมุขแห่งนี้ เนื่องจากผับหรูชื่อดังที่นี่มีแต่ลูกผู้ดีอันจะกินมาใช้บริการ คนที่ฐานะปานกลางอย่างคริสแค่เครื่องดื่มเพียงแก้วเดียวอาจจะต้องกินแกลบไปทั้งเดือน
จุนมยอนมาผับ K&H แทบทุกคืน ริมฝีปากหยักละเลียดชิมจินโทนิคอย่างพึงพอใจกับสายตาที่หวานฉ่ำของจุนมยอน
ยังไงเสียคืนนี้จุนมยอนจะต้องเป็นของเขา
เมื่อเห็นเวลาสมควรแก่การพักผ่อนร่างบางจึงหยัดกายขึ้นจากโซฟาหวังที่จะกลับบ้าน ความร้อนวูบวาบแผ่ซ่านไปทั่วกายอย่างหาสาเหตุไม่ได้ ขาแข้งที่เคยมีแรงกลับอ่อนยวบเสียจนล้มแนบพื้น เขาค่อยๆพยุงตัวเองออกจากร้านหวังจะกลับให้ถึงบ้านโดยเร็วที่สุด แต่ถึงเพียงครึ่งทางออกเขากลับถูกชายหนุ่มนิรนามขวางทางไว้
“ขอทางด้วยครับ” จุนมยอนพยายามควบคุมไม่ให้เสียงสั่น เวลานี้เขาต้องการกลับถึงที่พักอย่างโดยเร็วที่สุด
“อะไรกันหนุ่มน้อยอย่าตัดรอนผมง่ายๆแบบนี้สิ เห็นว่นคุณกำลังลำบากผมเลยอยากจะช่วย” มือสากลูบไล้ไปตามดวงหน้าหวานก่อนที่จะถูกสะบัดออกอย่างแรง ความขยะแขยงซึมเข้าทุกอณูของความรู้สึกที่ถูกคนแปลกหน้าสัมผัส แต่ในใจลึกๆเขาพร้อมยินดีให้คนตรงกระทำมากกว่านี้ ถึงจุดนี้ร่างบอบบแน่ใจว่าตนเองกำลังโดนยาปลุกโดยฝีมือคนตรงหน้า
“ทำแบบไม่น่ารักเลยนะ เดี๋ยวผมทำให้คุณมีความสุขเอง” คนตัวขาวพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอดที่กำลังถูกกอด แม้ว่าร่ายกายไม่อาจจะเป็นใจร่วมมือสักเท่าไรนัก เสียงหวานๆร้องขอความช่วยเหลือเมื่อรับรู้อีกฝ่ายพยายามเข้ามาลูบไล้ภายในเสื้อ
ชายหนุ่มกำลังเมามันกับการลวนลามร่างบางจนไม่สังเกตุถึงการมาของอีกคน ร่างสูงคว้าคอเสื้อของคนบังอาจมาแตะเนื้อต้องตัวของคนที่เป็นยิ่งกว่าดวงใจเหวี่ยงเข้ากับกำแพง หมัดหนักกระแทกเข้าไปแก้มอย่างจังก่อนที่ปล่อยกำปั้นเข้าใต้คางอีกครั้ง คริสไม่ยอมหยุดเพียงเท่านั้นขายาวเข้ากระทืบซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวกับให้คนตรงหน้าต้องตาย ร่างสูงหันไปสนใจร่างบางที่สติสัมปชัญญะเลอะเลือน การสัมผัสจาบจ้วงจากคนแปลกหน้ากำลังปลุกเร้าอารมณ์ของจุนมยอนให้โหมกระหน่ำ
“ผมขอร้องช่วยผมที” เสียงอ้อนวอนแหบพร่าไปด้วยความต้องการ เขาไม่นึกรังเกียจร่างสูงเลยสักนิดหากต้องพลีกายอันบริสุทธิ์แก่คนตรงหน้า ซ้ำเขาอยากให้อีกฝ่ายสัมผัสเขาไปทุกส่วน ร่างกายบอบบางบดเบียดกายให้แนบชิดขึ้นหวังให้อู๋ฟานกระทำมากกว่าการประคองตนเอง
“คุณอย่ามาเสียใจภายหลัง” ริมฝีปากบางกดย้ำไปที่ริมฝีปากหยักแทนคำตอบได้ดีว่าเจ้าตัวไม่นึกเสียใจภายหลัง ลิ้นเล็กรุกเร้าอย่างเงอะงะราวกับเด็กไร้เดียงสา แต่กลับกระตุ้นอารมณ์ร่างสูงเป็นอย่างดี ไม่ช้าลิ้นหนาเป็นฝ่ายไล่ต้อนลิ้นบางอย่างถึงอารมณ์ จุนมยอนปล่อยใจไปกับอารมณ์ที่เตลิดเปิดโปงจนยากกู่กลับ
.
.
.
.
จุนมยอนไม่รู้ตัวเลยว่าตนเองกลับมากับร่างสูงที่ห้องเช่าได้อย่างไร ริมฝีปากทั้งสองยังคงปรนเปรอความหวานให้แก่กันอย่างไม่หยุดหย่อน เสื้อผ้าที่ปกปิดร่างกายถูกกระชากออกไม่เหลือสภาพเดิม
เสียงครางหวานสั่นสะท้านทุกครั้งที่อู๋ฟานรุกล้ำเข้าภายใน
แววตาปรือปรอยราวกับเชื้อชวนแทบทำให้อู๋ฟานคลุ้มคลั่ง
ความหวานหอมที่จากเรือนกายทำให้อู๋ฟานสุขสมเสียยิ่งกว่าขึ้นสวรรค์
รอยรักมีทั่วทุกทีที่ริมฝีปากหยักที่ขยับไปทุกที่เจ้าของต้องการตีตราจอง ผิวกายนุ่มลื่นที่เขากำลังเสพสุขกำลังทำให้เขาลุ่มหลงจนยากถอนตัว
เสียงหวานเรียกชื่ออีกฝ่ายทุกครั้งที่กระแทกกระทั้นเข้ามา
สีหน้าสุขใจยามระเริงรักกับเขาในเวลานี้
เสียงร้องขอที่เต็มไปด้วยความต้องการ
ร่างสูงจุดยิ้มไปกับผลงานของตนเอง เขาจะทำให้จุนมยอนจดจำทุกการกระทำของเขา บทรักที่เขามอบให้คนตัวขาวจะไม่มีทางลืมออกจากหัวใจ จุนมยอนจะต้องพร่ำเฝ้าเรียกร้องแต่เขา ถวิลหาเขาทุกค่ำคืน ทุกลมหายใจร่างบางจะต้องคิดถึงแต่ผู้ชายชื่ออู๋อี้ฟาน
นักร้องหนุ่มชื่อดังจะต้องรักเขาคนเดียวเท่านั้น
บทรักทวีความรุนแรงขึ้นไปกับความต้องการของตัวคริสที่มีต่อร่างบาง ริมฝีปากสีสด ดวงตา จมูก คิ้ว ทุกส่วนในร่างกายของจุนมยอนมีเขาคนเดียวเท่านั้นที่ได้ครอบครอง
จุนมยอนเป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น!!
.
.
.
.
เปลือกตาบางค่อยๆเปิดขึ้นอย่างช้าๆ แสงแดดที่แยงตาเข้ามาทำให้เขากระพริบตาสองสามครั้งเพื่อปรับสภาพให้ชินกับแสง สภาพห้องที่ไม่คุ้นเคยปรากฎสู่แก่ดวงตากลมโต สายตาเหลือบไปเห็นร่างสูงนอนหลับอยู่ข้างกาย ใบหน้าหวานเจือริ้วด้วยสีแดงเข้มเมื่อได้เห็นชายหนุ่มรูปงามนอนเปลือย
เขาแทบอยากจะเอาตัวเองมุดดินหนีให้เสียรู้แล้วรู้รอดไป ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนฉายชัดอยู่ในความทรงจำราวกับม้วนเทปที่ฉายซ้ำไปซ้ำมา
จุนมยอนรีบลุกออกจากเตียงโดยลืมไปว่าช่วงล่างนั้นได้รับความบอบช้ำจากกิจกรรมยามค่ำคืน ความเจ็บแล่นริ้วสู่สะโพกมนจนเจ้าตัวล้มบนเตียงนุ่มอีกครั้ง แต่ร่างบางกัดฟันลุกขึ้นแต่งตัวก่อนที่เจ้าของห้องจะตื่น เวลานี้เขาไม่กล้าสู้หน้าร่างสูงที่นอนหลับอยู่บนเตียง ภาพที่เขาร้องขอรักจากคนตรงหน้าทำให้จุนมยอนอายเกินกว่าที่จะเผชิญหน้ากับอู๋ฟานในเวลานี้ ตอนนี้เขาต้องการเวลาที่จะเตรียมตัวเตรียมใจในการเผชิญหน้าโดยตรงกับผู้ที่มอบบทรักอันเร่าร้อนให้แก่เขา
หลังจุนมยอนออกไปได้ไม่นานร่างสูงควานมือหาคนน่ารักอยู่ข้างกาย ก็พบแต่ความว่างเปล่า เหลือเพียงไออุ่นจางๆบนที่นอนนุ่ม ร่างสูงรีบลุกขึ้นตามหาจุนมยอนทั่วห้องแต่ก็ไร้วี่แวว อู๋ฟานสบถอย่างหัวเสียที่ตื่นหลังจุนมยอน แต่ไม่เป็นไรเขาเชื่อว่าจุนมยอนจะต้องกลับมาหาเขาในท้ายสุด
จุนมยอนไม่มีทางลืมเขาได้แม้แต่เสี้ยววินาที
ทุกลมหายใจของจุนมยอนจะคิดถึงแต่เพียงเขา
ร่างกายของจุนมยอนจะเพรียกหาแต่เขาคนเดียว
จุนมยอนไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้โดยปราศจากเขา
.
.
.
.
ร่างบางนอนกระสับกระส่ายบนเตียง แม้ผ่านมาได้สามวันหลังจากที่เขาเสียความบริสุทธิ์ครั้งแรกให้คริส แต่เขากลับไม่สามารถลืมบทรักของเขากับอู๋ฟานได้เลย ความร้อนรุ่มในคืนนั้นไม่อาจจะทำให้จุนมยอนตาหลับสนิทได้เลยสักวัน
จุนมยอนก้าวลุกออกจากเตียง
วินาทีนี้เขาทำตามหัวใจเรียกร้อง
ร่างบอบบางเดินวนละล้าละลังอยู่หน้าห้องของคริสเกือบชั่วโมง แม้อากาศภายนอกในเวลากลางคืนจะเย็นเฉียบไปทั่วกาย แต่เขากลัวเกินกว่าที่จะเคาะประตูห้อง
“นี่คุณ...........” ร่างสูงเปิดประตูจะออกมาต่อว่าอีกฝ่ายที่ทำเสียงดังอยู่หน้าห้องจนเขารำคาญ แต่เมื่อเปิดออกมาพบว่าเป็นคนที่เขาเฝ้าคิดคะนึงหาทุกลมหายใจ ยามหลับตาลงเมื่อไรภาพจุนมยอนลอยเด่นขึ้นมาทุกครั้งอยู่ร่ำไป
“เชิญเข้าห้องครับคุณจุนมยอน” เจ้าของห้องเชื้อเชิญแขกยามวิกาลอย่างใจดี เขาเองไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะมาพบเขาเร็วถึงเพียงนี้ เขาคาดการณ์ไว้อย่างน้อยอาทิตย์ที่นักร้องชื่อดังจะมาต้องมาหาเขาถึงที่
ดูเหมือนว่าสิ่งที่เขาทำกำลังจะได้ผล
“คุณมีธุระอะไรกับผมหรือเปล่าครับ ถึงกับต้องถ่อมาหาตอนตี2” ร่างสูงยืนพิงกำแพงด้วยท่าทีที่สบายๆ ผิดกับอีกคนที่นั่งสั่นด้วยความขลาดเขิน ดวงตากลมหรุบต่ำลงไม่กล้าแม้แต่จ้องมองนัยย์ตาคมที่มองตนเองราวกับทะลุเสื้อผ้า
“เอ่อ....”
“ถ้ามัวอ้ำอึ้งๆแบบนี้ผมจะรู้ไหม” ร่างสูงเชยคางอีกฝ่ายให้ขึ้นมาสบตากับตน แก้วตาใสสบเข้ากับนัยย์ตาคมเฉียบ ทำให้ความรู้สึกบางอย่างปะทุออกมา ความอดทนของร่างสูงขาดผึ่งลงทันทีเพียงแค่ประสานสายตา เวลานี้เขาไม่ต้องการคำตอบจากอีกฝ่าย
NC จิ้มค่ะจิ้ม http://www.mediafire.com/view/?acus5z0ut9b3x5f
ร่างสูงทิ้งตัวลงทับอีกฝ่ายแต่ไม่คิดถอนกายออกจากเรือนกายสีขาวกระจ่างตา มือหนารั้งตัวจุนมยอนมาอยู่ในอ้อมกอดก่อนที่จุมพิตอย่างแผ่วเบาแต่ลุ่มลึกในความรู้สึก
“ตกลงคุณมีธุระอะไรกับผมหรือเปล่า” ร่างสูงกระซิบถามที่ใบหูเล็กก่อนหยอกเย้าที่เรียวหูอย่างนึกสนุก
“ผมคิดถึงคุณ ตลอดสามวันที่ผ่านมาผมไม่อาจจะลืมคุณได้เลย”
“รู้ไหมไม่ใช่มีแต่คุณที่คิดถึงผม ผมเองก็คิดถึงคุณตลอดเวลา ต่อไปนี้ผมขอเรียกคุณว่าจุนมยอนได้ไหม และอยากให้คุณเรียกผมว่าพี่อู๋ฟาน” จุนมยอนพยักหน้ารับอย่างเต็มใจ
“ผมก็จะเรียกคุณว่าพี่อู๋ฟานเหมือนกัน”
อู๋ฟานพลิกร่างจุนมยอนให้นอนคว่ำแม้ว่าส่วนตึงเครียดจะอยู่ในเรือนกายบางก็ตามที เขารั้งสะโพกมนขึ้นมาก่อนที่เริ่มจะขยับกายอีกครั้ง แค่ครั้งเดียวไม่เพียงพอกับความคิดถึงที่เขามีต่อจุนมยอน ร่างบางเองก็ยอมให้อีกฝ่ายรุกรานอย่างเต็มใจ ความโหยหาที่เขามีต่อร่างสูงตลอดสามวันที่ผ่านมาไม่อาจจะหยุดอยู่เพียงครั้งเดียวเช่นกัน
อู๋ฟานจุดยิ้มที่มุมปากอย่างพอใจ
จุนมยอนตกอยู่ในบ่วงรักที่เขาสร้างขึ้นมา
TALK^^
ก่อนอื่นต้องบอกว่าแฮปปี้นิวเยียตุรษจีนนะคะ ขอให้มีความสุขกัน ได้อั่งเปากันเยอะๆนะคะ ส่วนเราเลือกลงฟิควันนี้เพราะ
เพราะตรงกับเทศกาลตรุษจีน ฟิคตอนนี้ยังไม่มีอะไรมากนะคะ แต่เป็นส่วนสำคัญของเรื่อง ชี้ให้เห็นว่าคริสรักนุ่มนิ่มขนาดไหน อิอิ
อ่านจบแล้วอย่าเพิ่งคิดว่ามันเป็นฟิคหวานแหววนะคะ ถ้าหวานแหววไม่ได้ลงห้องนี้ค่ะ อิอิ
ส่วนฉากเรทก็แจ้งนิดนึงนะคะว่าขอโทษทีทำให้ลำบากนะคะ เราไม่อยากติดตัวแดง ขี้เกียจกลับไปแก้ไขค่ะ อย่าคาดหวังกับฉาก
เอนซีนะคะ ตอนแต่งเรื่องนี้สนิมเกาะเบาๆค่ะ เอนจอยฟิคเรื่องนี้คะคะ
ความคิดเห็น