[SF EXO] จิตพิศวาส Krisho (kris X suho)

ลำดับตอนที่ #4 : because of love -2

             ร่างสูงนอนมองหน้าอีกฝ่ายอย่างสุขใจ ในที่สุดนักร้องหนุ่มเป็นของเขาอย่างสมบูรณ์ เขารอเวลานี้มานานแสนนาน นานเสียจนเขาไม่อยากจะนับ ข้อนิ้วไล้ไปตามดวงหน้าหวานอย่างรักใคร่ ซูโฮบ่นงึมงัมอย่างรำคาญเมื่อมีอะไรมารบกวนการนอนก่อนมุดตัวเข้าใต้ผ้าห่มเพื่อหลบสัมผัสของอู๋ฟาน

                ร่างสูงขบขันกับอาการขี้เซาของคนรัก

                ร่างสูงลุกออกจากเตียงไปเข้าครัวเตรียมอาหารเช้าให้คนรัก เขาปล่อยให้อีกฝ่ายได้หลับต่อ กว่าจุนมยอนจะได้นอนเกือบรุ่งสางเสียแล้ว

                กลิ่นหอมของอาหารเช้าปลุกคนหลับไหลตื่นขึ้นมาอย่างง่ายดาย คนตัวขาวใช้ผ้าปูเตียงห่อหุ้มร่างกายเปลือยเปล่าก่อนเดินไปตามกลิ่นที่ลอยเข้ามาแตะจมูกเขา

                “ตื่นแล้วเหรอจุนมยอน พี่กำลังจะไปปลุกนายอยู่พอดี นายไปอาบน้ำ แปรงฟันก่อนนะ ออกมาอาหารคงเสร็จหมดพอดี” จุนมยอนพยักหน้าอย่างเอียงอายก่อนเข้าไปชำระกายตามที่อีกฝ่ายบอก

                จุนมยอนยืนส่องหน้ากระจกเผยให้เห็นผิวขาวละเอียดราวกับปุยหิมะตัดกับรอยสีกุหลาบไปทั่วกาย ใบหน้าเนียนใสแดงระเรื่อด้วยความอาย คิดแล้วเขาอยากเอาหัวโขกกำแพงให้เสียรู้แล้วรู้รอดไปที่เขาบุกมาหาคริสถึงห้องพัก

                ได้แต่หวังว่าอู๋ฟานยจะไม่คิดว่าเขาเป็นคนใจง่าย

                “หอมจังเลยครับคุณอู๋ฟาน” ใบหน้าหวานสูดกลิ่นอาหารหลังจากทำธุระตอนเช้าเสร็จจากห้องน้ำ ในตอนนี้ร่างบางสวมเสื้อที่ใส่มาเมื่อคืนเนื่องจากเขาไม่มีเสื้อผ้าตัวอื่นๆติดมา อีกทั้งเสื้ออู๋ฟานใหญ่เกินกว่าที่เขาจะใส่ได้

                “เมื่อคืนเราตกลงกันว่าไงครับ จุนมยอนจะต้องเรียกพี่ว่าพี่อู๋ฟาน” มือหนารั้งอีกฝ่ายมาอยู่ในอ้อมกอด ส่วนมือที่ว่างอยู่เชยคางมนให้หันมาสบตาตน

                “ครับ พี่อู๋ฟาน” ดวงตากลมหรุบต่ำลงด้วยความเขินทั้งจากการจ้องตาและเรียกอีกฝ่ายว่าพี่

                ร่างสูงยิ้มชอบใจกับอาการเขินอายของคนในอ้อมกอดก่อนที่มอบจุมพิตแสนหวานรับอรุณสวัสดิ์ตอนเช้า อู๋ฟานปล่อยให้อีกฝ่ายเป็นอิสระเพื่อไปทานอาหารเช้า ก่อนที่เขาจะกินจุนมยอนแทนเสียงเอง….มื้อเช้าระหว่างอู๋ฟานกับ           จุนมยอนผ่านไปอย่างเรียบง่าย มีเพียงขนมปังปิ้ง แยมสตอเบอรี่ ไข่ดาว ไส้กรอก แฮมและนมอุ่นๆอีกหนึ่งแก้ว แต่            จุนมยอนกลับสุขใจกว่าครั้งไหนๆ เพราะครั้งนี้เขาได้ทานมื้อเช้ากับคนรัก

                ร่างสูงตัดสินใจพาคนตัวขาวไปเที่ยวเพื่อฉลองที่ได้มาคบกันอย่างเป็นทางการ เขาพาอีกฝ่ายไปทุกที่ที่เขาเคยฝันว่าอยากไปที่ใดบ้างกับจุนมยอน.....ส่วนนักร้องดังเต็มใจไปกับคนรักแม้ว่าตนเองนั้นจะต้องเข้าห้องอัดเพื่อเตรียมตัวสำหรับอัลบั้มใหม่ เขาโทรไปแคนเซิลงานกับผู้จัดการส่วนตัวทันที

                อู๋ฟานเป็นคนแรกที่ทำให้เขาเบี้ยวงาน

                หากไม่มีธุระจำเป็นจริงๆจุนมยอนจะไม่มีทางยกเลิกงานอย่างเด็ดขาด เพราะหากว่าเขาไม่ไปทำงานคนอื่นก็จะพลอยเดือดร้อนไปด้วย แต่ครั้งนี้เขาไม่สนใจใครทั้งสิ้นนอกจากอู๋ฟาน

                ขอเพียงมีอู๋ฟานเขาไม่ต้องการอะไรทั้งสิ้น

                .
                .
                .

                ร่างสูงเดินคิ้วขมวดเข้าร้านกาแฟด้วยความไม่พอใจเมื่อเห็นแฟนหนุ่มนั่งหัวเราะต่อกับนักร้องดังที่มีเชื้อสายจีน และนักร้องสาวที่จะมาร้องร่วมกับซูโฮในอัลบั้มใหม่ รวมทั้งจะมาเป็นนางเอกเอ็มวีให้แก่คนรักเขาอีกด้วย เขาไม่ชอบให้    จุนมยอนแบ่งปันรอยยิ้มให้คนอื่นที่ไม่ใช่เตนเอง หรือแม้แต่จะพูดคุยเขาไม่ก็ชอบใจอีกเช่นกัน

                เขาคนเดียวเท่านั้นที่มีกรรมสิทธิ์เหนือจุนมยอน

                เขาระงับความโกรธก่อนที่จะเดินไปถึงโต๊ะเป้าหมาย

                “พี่อู๋ฟานมาแล้ว” จุนมยอนดึงร่างสูงให้มานั่งข้างตนเอง ก่อนที่จะแนะนำเพื่อนร่วมวงสนทนาอีกสองคนให้อู๋ฟานได้รู้จัก

                “พี่อู๋ฟานครับคนนี้คือลู่ฮาน ส่วนอีกคนคือ พัค ซอนยอง หรือพี่อู๋ฟานจะเรียกลูน่าก็ได้ครับ” ใบหน้าคมพยักหน้าแทนคำทักทาย ยิ่งได้เห็นลู่ฮานใกล้ๆ เขายิ่งไม่ชอบขี้หน้าอีกฝ่ายเป็นเท่าตัว แค่มองปราดเดียวเขารู้ได้ทันทีว่าลู่ฮาน       คิดอย่างไรกับคนรักของเขา

                ใช่ว่ามีแต่อู๋ฟานที่เกลียดลู่ฮาน อีกฝ่ายก็ไม่ได้รู้สึกชื่นชมแฟนหนุ่มของจุนมยอนเท่าไรนัก เขารักของเขาอยู่ดีๆมาหลายปี อยู่ๆถูกใครหน้าไหนไม่รู้มาแย่งของรักของหวงไป จะให้เขาชอบใจอู๋ฟานได้อย่างไรกัน ที่สำคัญอู๋ฟานทำให้          จุนมยอนต้องขาดงานถึงสามวันเต็มๆ

                ผู้จัดการส่วนตัวของคนตัวขาวโทรจิกซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่ซูโฮไม่มีวี่แววที่จะยอมมาทำงาน จนเขาต้องออกโรงโทรไปขู่ร่างบาง จุนมยอนถึงกลับยอมมาทำงานในวันนี้ แต่เจ้าตัวกลับพ่วงแฟนคนแรกมาสถานที่ทำงาน เขาอยากจะรู้นักว่า     อู๋ฟานมีอะไรดี จุนมยอนหลงถึงขนาดไม่ยอมอยู่ห่างกายอีกฝ่าย

                การที่จุนมยอนลากอู๋ฟานมาถึงสถานที่ถ่ายทำเอ็มวีเสี่ยงต่อนักข่าวที่มาเห็น ไหนจะแฟนคลับที่ตามจุนมยอนอีก เกิดข่าวที่ร่างบางมีแฟนรั่วออกไป ชื่อเสียงของจุนมยอนจะตกต่ำถึงขนาดไหน

                ทำไมอู๋ฟานและจุนมยอนไม่คิดบ้าง

                “จุนมยอน ลูน่าพี่กลับก่อนนะ บ่ายนี้มีถ่ายแบบเดี๋ยวจะไปไม่ทัน พี่ไม่อยากให้คนอื่นมาว่าพี่ได้” ลู่ฮานขอตัวกลับก่อน เพราะเขาไม่อาจจะทนที่เห็นภาพบาดตาบาดใจได้ ก่อนไปเขาอดไมได้ที่จะค่อนขอดใส่รุ่นน้องที่เขาเฝ้าประหงมมาหลายปี

                “อ่า...พี่ลู่ฮานผมผิดไปแล้ว อย่าพูดจาประชดผมแบบนี้สิครับ” จุนมยอนเข้าไปออดอ้อนลู่ฮาน หวังให้อีกฝ่ายเลิกประชดเขาเสียที ถึงอย่างไรนักร้องเชื้อสายจีนคนนี้เป็นพี่ชายที่เขาเคารพรัก หากโดนลู่ฮานโกรธ เขาก็ย่อมรู้สึกไม่ดี

                “พี่ขอโทษที่ประชดนายไปละกัน ตั้งใจทำงานเข้าละเจ้าตัวยุ่ง” มือแกร่งขยี้ศรีษะอย่างเอ็นดู จนเส้นผมสีแดงสลวยที่ถูกเซตมาอย่างดียุ่งไม่เป็นทรง จุนมยอนอดที่จะต่อว่าเล็กน้อยไม่ได้ ลู่ฮานหัวเราะอากัปกริยาของจุนมยอนในยามงอน ช่างน่ารักในสายตาเขาเสียเหลือเกิน

                การกระทำที่ลู่ฮานหยอกล้อกับจุนมยอนนั้นสร้างความไม่พอใจให้แก่อู๋ฟานอย่างรุนแรง มือแกร่งกำมือแน่นเพื่อสะกดกลั้นความโกรธเกรี้ยวด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย

                คนอื่นไม่มีสิทธิ!!!ที่แตะต้องจุนมยอน

                จุนมยอนพาอู๋ฟานไปนั่งดูเขาถ่ายทำเอ็มวีตรงที่นั่งของสตาฟ ส่วนร่างบางขอตัวไปถ่ายทำงานก่อน แม้ใจอยากให้คนรักไปดูส่วนที่ถ่ายทำใกล้ๆกว่านี้ แต่ไม่อาจจะทำได้เนื่องจากเขาเป็นถึงนักร้องดัง ส่วนอู๋ฟานเป็นแค่คนธรรมดา

                อู๋ฟานนั่งมองซูโฮเล่นเอ็มวีอย่างเพลิดเพลิน ร่างบางเล่นทุกฉากได้อย่างเป็นธรรมชาติ ไม่ว่าเป็นสายตา สีหน้า ท่าทาง คำพูด จุนมยอนล้วนทำได้ดีไม่มีที่ติ และเป็นอีกครั้งที่อู๋ฟานต้องข่มความโกรธไว้ให้สุดลึกของหัวใจเมื่อเห็นฉากคู่ของจุนมยอนกับลูน่า

                นางเอกได้ขี่หลังพระเอกพร้อมกับคำพูดหวานๆของจุนมยอน แม้จะเป็นเพียงแค่ละครกลับดูสมจริงในสายตาของอู๋ฟานเหลือเกิน

                จุนมยอนกำลังทำให้เขาคลุ้มคลั่งจนแทบบ้า

                เขาจะไม่ทนเห็นใครมาแตะต้องตัวจุนมยอนในวันนี้อีก

                ไม่มีทาง!!!!

                สิ้นเสร็จฉากนี้จุนมยอนได้พักครึ่งชั่วโมง ดวงตากลมสอดส่องไปทั่วกองถ่ายแต่ไร้วี่แววของอู๋ฟาน นักร้องหนุ่มจึงไปตามหาคนรักถึงห้องน้ำ แต่ทว่าเขาต้องเบิกตาโพลงด้วยความตกใจที่ถูกคนแปลกหน้าปิดปากก่อนโดนลากเข้าไปห้องน้ำด้านในสุด

                “พี่อู๋..” จุนมยอนเอ่ยไม่ทันจบคำถูกร่างสูงกดทาบริมฝีปากอย่างไม่ทันตั้งตัว ร่างสูงระดมจูบจนร่างบางอ่อนยวบในอ้อมกอดอู๋ฟานราวกับขี้ผึ้งที่ถูกลนไฟ รสจุมพิตของคนตรงหน้าเต็มไปด้วยความกราดเกรี้ยว ร้อนแรง จนซูโฮไม่อาจจะถอนจูบจากร่างสูงได้เลย

                มือหนาลูบไล้แผ่นอกบางภายใต้อาภรณ์ของจุนมยอน ส่วนอีกมือสัมผัสกลางลำตัวร่างบางผ่านกางเกงอย่างแผ่วเบา ขณะเดียวกันริมฝีปากยังคงจูบดูดดื่มอย่างถึงใจ คริสเลื่อนมือจากส่วนกลางก่อนที่จะปลดสิ่งกีดขวางออก แต่มือบางกลับห้ามไว้ แม้ว่าใจต้องการให้อู๋ฟานเติมเต็มความต้องการที่ถูกอีกฝ่ายจุดอารมณ์ขึ้นมา

                “อย่าครับผมต้องกลับไปถ่ายเอ็มวีต่อ” จุนมยอนห้ามปรามด้วยเสียงกระเส่า แต่อู๋ฟานกลับคิดว่าอีกฝ่ายพูดจงใจยั่วให้เขากระทำมากกว่านี้

                “คนเก่ง แน่ใจเหรอว่าจะให้พี่หยุด ในเมื่อนายต้องการขนาดนี้” อู๋ฟานใช้มือสากเข้าสัมผัสแห่งส่วนอารมณ์พร้อมบีบเค้นอย่างหนักมือจนร่างบางครางไม่เป็นภาษา.........เสียงโทรศัพท์จุนมยอนดังขึ้นเนื่องจากหายตัวไปเกือบครึ่งชั่วโมง เหลืออีกไม่กี่นาทีที่จะต้องกลับเข้าฉากเพื่อถ่ายทำต่อ

                “พี่ชเวจินครับผมท้องเสียในห้องน้ำ” ซูโฮพูดด้วยเสียงแหบพร่า กว่าเขาเค้นคำพูดแต่ละคำออกมาได้อย่างอยากลำบาก เมื่ออู๋ฟานยังกระตุ้นอารมณ์เขาอย่างต่อเนื่อง

                บทสนทนาของจุนมยอนกับปลายสายสร้างความไม่พอใจให้แก่อู๋ฟานอย่างมาก

                เขาไม่มีทางให้จุนมยอนกลับไปถ่ายเอ็มวีต่อเด็ดขาด

                ไม่ว่าจะต้องใช้วีธีไหนก็ตาม

                อู๋ฟานแทรกกายความเป็นชายโดยไม่บอกกล่าวล่วงหน้าพร้อมขยับกายทันที เสียงหวานดังลั่นไปด้วยความเจ็บระคนรู้สึกดีไปทั่วกาย

                “อ๊า..ผมไม่ไหวแล้วครับ พี่เลิกกองไปได้เลย” มือบางปามือถือทิ้งลงพื้นอย่างไม่ใยดีก่อนระเริงรักกับร่างสูงด้วยความสุขสม ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปกี่นาที กี่ชั่วโมง ร่างสูงยังคงดำเนินเกมรักอย่างไม่รู้จบ แผ่นหลังบางแนบกับกำแพงห้องน้ำ ขาเรียวเกี่ยวเอวหนา มือบางคล้องคอร่างสูง ปล่อยให้อีกฝ่ายขยับเข้าออกอย่างไม่รู้จักเบื่อ ดวงตาหวานปรืบปรอยด้วยความอ่อนเพลีย ก่อนที่เปลือกตาบางค่อยๆปิดสนิท

                ในที่สุดเขาขัดขวางจุนมยอนได้สำเร็จ

                .
                .
                .

                ครืด ครืด ครืด

                เสียงมือถือถือสั่นสร้างความรำคาญให้แก่ร่างบางที่นอนคลุมโปงอยู่บนเตียง กว่าเขาได้นอนเกือบเช้า เมื่อวาน   อู๋ฟานทำเขาสลบในห้องน้ำ พอกลับถึงห้องยังต่อยกเล็กๆอีกสองถึงสามยก วันนี้เขาเลยตั้งใจจะเบี้ยวงานและนอนหลับให้เต็มที่ แต่ปลายสายยังโทรเข้าอย่างต่อเนื่อง มือบางจึงใจควานหาโทรศัพท์ขึ้นมารับอย่างเสียมิได้

                “พี่ชเวจินวันนี้ผมไม่ไปถ่ายเอ็มวีนะ ผมลุกไม่ไหวครับ”

                “ถึงวันนี้นายอยากจะถ่ายคงไม่ได้ถ่ายหรอก ผู้กำกับนอนอาการโคม่าอยู่ห้องไอซียู หัวใจล้มเหลวเฉียบพลันน่ะ”

                “ว่าอะไรนะครับพี่ชเวจิน อย่ามาล้อผมเล่นนะ” คำกล่าวของผู้จัดการส่วนตัวแทบทำให้จุนมยอนหายง่วงนอนขึ้นมาทันที เมื่อวานเขายังคุยถึงบทละครในเอ็มวีกันปกติ ไม่มีวี่แววอีกฝ่ายจะมีอาการการเริบของโรคประจำตัว

                “ฉันไม่ได้ล้อนายเล่นจุนมยอน ส่วนตรงเอ็มวีคงต้องพักไว้ก่อนจนกว่าทางค่ายเค้าจะหาเรื่องตกลงกันได้ แค่นี้นะจุนมยอนในฐานะที่พี่ดูแลนายมาหลายปี พี่อยากจะเตือนนายสักนิดนะว่า นายจะมีแฟนพี่ไม่ว่า แต่ช่วยมีความรับผิดชอบเหมือนก่อนที่จะมีแฟนด้วย” ผู้จัดการตัดสายอย่างไม่ค่อยพอใจนักที่เด็กในสังกัดมีพฤติกรรมที่แย่ลง

                จุนมยอนจะนอนก็นอนไม่หลับเสียแล้วเมื่อได้รับข่าวร้ายจากผู้จัดการ เขาจึงตัดสินใจอาบน้ำแต่งตัวและโทรหา  ลูน่าชวนไปเยี่ยมผู้กำกับ ตอนแรกเขาตั้งใจจะรออู๋ฟานกลับจากมหาลัยและชวนไปโรงพยาบาลด้วยกัน แต่เขาเองเพิ่งถูกผู้จัดการต่อว่ามา

                จุนมยอนจึงแปะโพสอิทไว้บนตู้เย็นไม่ให้อีกฝ่ายเป็นกังวล

                อู๋ฟานขยำโน๊ตอย่างยับยู่ยี่ก่อนจะปาลงพื้นด้วยความโมโห เขากลับจากมาหลัยหวังเห็นคนรักนอนรอรับเขาอยู่บนเตียง แต่นี่อะไรกัน!!! เจอแต่ห้องที่ว่างเปล่าพร้อมกับกระดาษโพสอิทหนึ่งแผ่น แถมอีกฝ่ายกลับออกไปข้างนอกพร้อมกับคนอื่นที่ไม่ใช่เขา

                ทำไมการให้จุนมยอนอยู่กับเขาคนเดียวเป็นเรื่องยากนัก

                ร่างสูงไปดักรอจุนมยอนที่โรงพยาบาลด้วยอาการร้อนรน เขาไม่อยากให้อีกฝ่ายห่างจากสายตาเขาสักวินาทีเดียว เขาอยากเป็นคนเดียวที่ได้จับจ้องร่างบาง

                ไฟหึงหวงกำลังแผดเผาใจเขาให้แหลกเป็นจุล

                ร่างสูงเดินกระชากซูโฮออกห่างจากลูน่าทันทีที่เห็นทั้งคู่ออกมาจากด้านหน้าโรงพยาบาล ร่างบอบบางเซถลาเข้าอ้อมกอดอู๋ฟานอย่างไม่ทันตั้งตัว ก่อนจะลากอีกฝ่ายขึ้นรถแท๊กซี่

                “พี่อู๋ฟานโกรธผมเหรอครับ” จุนมยอนเห็นสีหน้าและแววตาของอู๋ฟานที่ดูโกรธขึ้งจนเขารู้สึกไม่ดี คนตัวขาวไม่อยากให้อีกฝ่ายโมโหแบบนี้เลย
 

                “ทำไมนายมาโรงพยาบาลไม่บอกพี่ ทิ้งไว้แค่โน๊ต หรือว่านายเห็นพี่ไม่สำคัญ ใช่สิพี่มันแค่คนธรรมดาไม่ใช่นักร้องดังอย่างนาย” อู๋ฟานรู้ตัวดีว่าต่อให้ตัวเองได้ครอบครองจุนมยอนทั้งกายและใจ ต่อให้อีกฝ่ายรักเขาจนหมดดวงใจ เขาก็ไม่มีทางเปลี่ยนสถานภาพคนธรรมดากับนักร้องดังไปได้

                บางครั้งข้อเท็จจริงนี้ชวนให้เขาหงุดหงิด

                “พี่อู๋ฟานผมขอโทษ อย่าโกรธผมเลยนะครับ” น้ำตาคลอเบ้าตาหวานอย่างรู้สึกผิด เขาไม่ได้ตั้งใจจะทำให้อู๋ฟานคิดมาก หรือโกรธเลยสักนิด

                “พี่ไม่โกรธนายแล้วจุนมยอน นายอย่าร้องไห้เลยนะ” อู๋ฟานปาดน้ำตาให้จุนมยอนอย่างอ่อนโยน แค่นี้เขามั่นใจแล้วว่าอีกฝ่ายรักเขาจริงและจะไม่มีวันทิ้งเขาไปไหน

                ตอนนี้เขาแน่ใจแล้วว่าไม่มีใครพรากเขากับจุนมยอนได้

                แม้แต่ความตายไม่มีทางที่จะแยกเขาออกจากจุนมยอนได้

                .
                .
                .

                หนังสือพิมพ์ฉบับเช้าถูกปาลงบนโต๊ะด้วยความโมโห จุนมยอนนั่งก้มหน้าสำนึกผิดอยู่ที่ห้องของผู้อำนวยการต้นสังกัด ภาพที่ลูน่ากับเขากอดกันหน้าโรงพยาบาลเด่นหราบนหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์ ถึงแม้สิ่งทีเกิดขึ้นเป็นเพียงอุบัติเหตุก็ตามที เนื่องจากเธอเดินสะดุดล้มเขาจึงรีบช่วยพยุง แต่กลับกลายเป็นว่าโดนช่างภาพปาปารัสซี่ถ่ายรูป ต่อให้ซูโฮอธิบายไปก็ไร้ความหมาย ยังไงเสียตอนนี้เป็นข่าวขึ้นมาแล้ว สิ่งที่ควรจะทำคือการแก้ไขสถาการณ์ อีกอย่างที่เขากังวลในตอนนี้คือ เขากลัวอู๋ฟานจะเข้าใจผิดมากกว่า

                “จัดงานแถลงข่าวว่านายกับลูน่าคบกันจริงจังซะ ถือเป็นการโปรโมทอัลบั้มไปในตัว”

                “แต่มันเป็นแค่อุบัติเหตุนะครับ อีกอย่างผมมีแฟนแล้วด้วย และถ้าแฟนผมเห็นงานแถลงข่าว เขาก็ต้องเข้าใจผมผิด” จุนมยอนยืนยันเสียงแข็ง แค่นี้เขาแทบนั่งไม่ติดเก้าอี้เสียแล้ว ไม่รู้ว่าอู๋ฟานจะได้อ่านหนังสือพิมพฺเมื่อเช้าไปหรือยัง ความวิตกกังวลทำให้จุนมยอนเผลอขึ้นเสียงใส่ต้นสังกัด

                เสียงทุบโต๊ะดังสนั่นไปทั่วห้องจากบุคคลที่เป็นเจ้านายของจุนมยอน

                “จุนมยอนตั้งแต่นายมีแฟนฉันได้รับเสียงบ่นจากทีมงานว่านายทำตัวแย่ลง ถ้านายยังคิดจะเป็นดาวค้างฟ้าก็ควรจะทำตัวเหมือนเดิม ก่อนที่ฉันจะสั่งให้นายเลิกกับแฟนซะ” คราวนี้เป็นผู้อำนวยการบริษัทที่ขึ้นเสียงใส่จุนมยอน จนเจ้าตัวสะดุ้งด้วยความตกใจ ตั้งแต่ทำงานร่วมกันมาอีกฝ่ายไม่เคยพูดจาไม่ดีใส่ มีแต่น้ำเสียงที่นิ่มนวลที่เขาได้รับมาตลอดจากผู้เป็นเจ้านาย

                “กลับไปสงบสติอารมณ์ตัวเองซะจุนมยอน และเตรียมตัวแถลงข่าวพรุ่งนี้ทันทีที่ลูน่ากลับจากถ่ายแบบ” ประธานพูดเสียงอ่อนลงเมื่อเริ่มรู้ตัวว่าตนเองนั้นได้พูดจารุนแรงใส่

                จุนมยอนเดินออกจากห้องด้วยอาการคอตก

                เขาไม่ได้อยากทำให้ประธานโกรธ

                เขาไม่เข้าใจตัวเองเหมือนว่าทำไมเป็นเรื่องของอู๋ฟาน

                 เขามักจะลืมตัวและให้ความสำคัญกับอู๋ฟานเสมอ.....จนลืมไปว่าสร้างความเดือดร้อนให้แก่คนรอบข้างขนาดไหน

                จุนมยอนกลับไปที่ห้องของอู๋ฟานและเขาก็รู้สึกตกใจเป็นอย่างมากเมื่อภายในห้องเละเทะเป็นโจ๊ก ข้าวของเครื่องใช้กระจัดกระจายตามพื้นห้อง เศษขี้เถ้าปลิวเกลื่อนไปทั่ว ดวงตาหวานสอดส่องหาคนรักของตนแม้แต่เงาเขาก็ไม่เห็น ความกังวลตีแผ่เข้ามาครอบคลุมใจจุนมยอน

                เขากลัวอู๋ฟานจะเป็นอะไรไป

                มือบางแทบจะเขวี้ยงโทรศัพท์ลงพื้นเมื่อโทรหาร่างสูงไม่ติด โทรไปกี่ครั้งๆมีแต่เสียงสัญญาณตอบรับปิดเครื่องตลอดเวลา พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปหนึ่งชั่วโมงเต็มแต่ยังไม่มีแววร่างสูงจะกลับมาเลย เขาทำความสะอาดห้องรอก็แล้ว ทำอย่างอื่นก็แล้ว แต่คนรักของจุนมยอนก็ยังไม่ถึงห้อง

                ถ้าขาดอู๋ฟานเขาจะอยู่ได้อย่างไร

                “จุนมยอนตื่นๆ นายมานอนอะไรตรงนี้” อู๋ฟานเขย่าตัวร่างโปร่งที่นอนขดราวกับกุ้งบนพื้นห้อง แก้มเนียนเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา อดที่จะทำให้อู๋ฟานเป็นห่วงไม่ได้.....เปลือกตาบางเปิดขึ้นมาจากฝีมือปลุกของร่างสูง เห็นอู๋ฟานนั่งอยู่ตรงหน้า เขาจึงโผเข้ากอดด้วยความโล่งใจ

                “จุนมยอนบอกพี่ได้ไหมว่าร้องไห้ทำไม”

                “ก็ผมกลับห้องมาไม่เห็นพี่อู๋ฟาน แถมสภาพห้องก็เละทะไปหมด ผมกลัวว่าจะเกิดอันตรายกับพี่อู๋ฟาน”

                “อย่าห่วงเลยจุนมยอน พอดีเจ้ายุ่งน้องหมาข้างห้องมาเล่นซนที่ห้องพี่นะ” อู๋ฟานโป้ปดใส่ร่างบาง แท้จริงแล้วเขาเห็นข่าวจุนมยอนกับลูน่าตามหน้าหนังสือพิมพ์ ความโมโหแผ่กระจายไปทุกอนูขุมขน เขาจึงอาละวาดปาเข้าของเสียจนเละเทะ ก่อนที่จะออกจากห้องไปเดินสงบสติอารมณ์ กว่าจะรู้ตัวท้องฟ้าที่เคยสว่างกลับมืดมิด

                “จุนมยอนจำไว้อย่างนึงนะพี่ไม่มีวันที่จะทิ้งนายเด็ดขาด” ใช่!! เขาไม่มีวันที่จะจากจุนมยอนไปเด็ดขาด

                กว่าเขาได้จุนมยอนมาครอบครอง

                กว่าเขาทำให้จุนมยอนขาดเขาไม่ได้

                มันช่างยากลำบากเสียเหลือเกิน

                เขาไม่มีทางจะห่างจากจุนมอยนเด็ดขาด

                ไม่มีทาง!! ไม่มีทาง!!

                “ป่านี้นายคงจะหิวแล้ว พี่ซื้อข้าวมาเยอะแยะเลย” อู๋ฟานไล่จุนมยอนไปล้างหน้าล้างตาเสียหน่อยก่อนจะออกมากินข้าวเย็น ส่วนตัวเองนั้นจัดการเทกับข้าวใส่จาน ชามให้เรียบร้อย

                “พี่อู๋ฟานซื้ออะไรมาเยอะแยะเลยครับเนี่ย ผมจะกินหมดไหม” หลังจากจุนมยอนจัดการธุระส่วนตัวเสร็จ เดินเข้ามาออดอ้อนอู๋ฟานอย่างมีความสุข เขาไม่อยากเสียเวลาดีๆเหล่านี้ไปหากถึงวันรุ่งขึ้น

                พรุ่งนี้เขาจะไม่ไปงานแถลงข่าว

                หากว่ามันต้องทำให้อู๋ฟานเจ็บปวดและเข้าใจผิด

                เขาจะขอเลือกเป็นคนธรรมดาที่อยู่เคียงข้างอู๋ฟาน

                แม้ความฝันสูงสุดของเขาคือการเป็นนักร้องก็ตามที

                เพล้ง!!!

                เสียงแก้วน้ำแตกกระจายเมื่อทีวีแทรกรายงานข่าวด่วน นักร้องสาวเสียงดี ลูน่า ขับรถตกหน้าผาเสียชิวิตทันที ร่างบางสั่นสะท้านด้วยความกลัว ช่วงนี้ชีวิตเขาเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมคนรอบตัวเขาถึงได้มีอันเป็นไป น้ำตาใสคลอเบ้าอย่างมิอาจจะห้ามได้ อู๋ฟานกระชับอีกฝ่ายมาอยู่ในอ้อมกอด ปากหยักจูบซับผมเบาๆเพื่อปลอบโยนอีกฝ่ายให้สงบ

                “พี่อู๋ฟานนี่มันอะไรกัน ทั้งๆที่เมื่อวานผมกับลูน่ายังไปเยี่ยมผู้กำกับที่โรงพยาบาลอยู่เลย ทำไมคนรอบๆตัวถึงได้เจอแต่เรื่องโชคร้าย คนนึงก็นอนอาการโคม่าอยู่ในโรงพยาบาล ส่วนอีกคนมาด่วนจากไป ผมกลัวว่ารายต่อไปจะเป็นผม”

                “พี่สัญญาว่าเรื่องทั้งหมดนี้จะไม่เกิดขึ้นอีกและจะไม่มีวันเกิดขึ้นกับนายเด็ดขาด” กว่าอู๋ฟานจะปลอบให้            จุนมยอนยอมทานข้าวและเข้านอนแทบแย่

                คนตัวขาวนอนหลับพริ้มบนที่นอนนุ่ม มือหนาลูบใล้ไปตามใบหน้าหวานอย่างรักใคร่ เหลือเพียงอีกนิดเดียวที่ความฝันของเขาใกล้เป็นจริง

                อีกไม่นานเกินรอที่จุนมยอนเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว

                รอยยิ้มของจุนมยอนเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว

                ทุกสิ่งทุกอย่างของจุนมยอนเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว


TALK^^
ก่อนอื่นต้องบอกว่าแฮปปี้วาเลนไทน์เดย์นะคะ ลงฟิคให้ในวันสาเลนไทน์ค่ะ ตอนนี้อาจจะไม่มีอะไรมากค่ะ แต่จะเผยให้เห็นความรักของ
อู๋ฟานมีต่อจุนมยอนค่ะ รวมทั้งจุนมยอนด้วย ซึ่งตรงจุดนี้สำคัญค่ะ ทุกการกระทำมีเหตุผลของมันอยู่ อิอิ หวังว่าจะถูกใจกันนะคะ
ตอนหน้าก็จบแล้ว ถ้าไม่ติดอะไรคาดว่าภายในอาทิตย์นี้ได้ลงตอนจบค่ะ เพราะอาทิตย์หน้าเราไม่ว่างแล้วค่ะ ถูกใจไม่ถูกใจไง หรือติชมไง
เม้นบอกได้นะคะ รวมถึงฉากเรทด้วยค่ะ อยากรู้ฟีดแบคเพื่อกลับไปแก้ไขค่ะ เอนจอยรีดดิ้งนะคะ