อย่าหยุดรักไว้เมื่อเราไกลกัน

เนื้อเรื่อง

ครั้งหนึ่งเราสองคน เกิร์ลกับบาส เคยรักกันมาก แต่ไม่รู้ทำไมความห่างไกลในตอนนี้ทำให้ความรู้สึกของเราสองคนเปลี่ยนไป เกิร์ลกับบาสเคยอยู่โรงเรียนเดียวกันตอนอนุบาล - ประถม พอจบประถมจากโรงเรียนประจำอำเภอแห่งหนึ่ง ทั้งสองคนก็ย้ายไปอยู่โรงเรียนอื่น....
 วันนี้เกิร์ลมาสอบเข้าที่โรงเรียนแห่งหนึ่งในจังหวัดเชียงใหม่ แล้วใครจะรู้ว่าพรหมลิขิตช่างดลใจเรา 2 ให้มาเจอกัน
"อ่าว เกิร์ลมาสอบด้วยหรอ" บอลน้องชายฝาแฝดของบาสถามด้วยสีหน้าแปลกใจนิดๆ
"อืม เค้ามาลองสอบดูอะ แต่คงสอบไม่ได้หรอก" พอจบบทสนทนาก็ต่างแยกย้ายกันไปตามห้องสอบด้วยความงงด้วยกันทั้งคู่
พอสอบเสร็จเกิร์ลกับบาสก็เดินทางกลับจังหวัดของตัวเอง แล้วก็เจอกันที่โรงเรียนเหมือนปกติ เกิร์ลกับบาสไม่เคยพูดด้วยกันจริงจังสักครั้ง เรา นเป็นคนขี้อายทั้งคู่
จนมาวันนี้เป็นวันสอบวันสุดท้ายที่เรา 2 คนจะได้เจอหน้ากันเป็นครั้งสุดท้าย แต่ไม่รู้สิน่ะว่าจะท้ายสุดรึป่าว ปกติแล้วทุกๆเย็นเกิร์ลจะไปส่งเพื่อนสนิทชื่ออ้อม ขึ้นรถกลับบ้าน ซึ่งอยู่ห่างจากโรงเรียนมากพอสมควร อ้อมขึ้นรถคันเดียวกับบาส ทุกครั้งที่
บาสเห็นเกิร์ลมาที่รถ ก็จะยิ้มอย่างเขินๆ วันนี้เป็นวันสุดท้าย พอเกิร์ลสอบเสร็จก็รีบวิ่งไปที่โรงจอดรถรับส่ง เพื่อจะบอกลาบาส เกิร์ลรอบาสนานพอสมควร แล้วก็มีเพื่อนคนนึงเดินมาถาม
"เกิร์ล เกิร์ล รอใครอยู่หรอ" แบงค์เพื่อนผู้ชายที่เพิ่งสนิทกันตอน ป.6 นี้ ถามขึ้น
"อืมม..มารอรถพ่อหนะ" เกิร์ลตอบกลับไปเหมือนไม่มีอะไรน่าสงสัย
"ให้เค้ารอเป็นเพื่อนมั้ย" แบงค์ถาม
"ไม่ต้องหรอก.."เกิร์ลตอบแล้วรีบเดินไปที่รถของพ่อที่มารับ--"ไปละน่ะ" แบงค์โบกมือให้ แล้วก็นั่งมอง
ตอนนั้นเกิร์ลรู้สึกเหมือนใจจะขาด เพราะปกติเกิร์ลจะได้มองหน้าบาสก่อนที่จะกลับบ้านทุกวัน และวันนี้ก็เป็นวันสุดท้ายแล้ว เกิร์ลยังไม่ได้แม้แต่บอกว่าลาสักคำ
........ตอนนี้ก็ปิดเทอมจะเข้า ม.1 แล้ว เกิร์ลสอบติดโรงเรียนแห่งหนึ่งในจังหวัดพิษณุโลก ส่วนบาสก็อยู่ที่โรงเรียนแห่งหนึ่งในจังหวัดเชียงใหม่กับป้า ซึ่งเป็นญาติที่เหลือของบาส --จะย้อนถึงความหลัง--
  ...ตอนนั้นเป็นตอนประมาณป.5 - ป.6 ที่พ่อของบาสเสียชีวิตด้วยเหตุอะไรก็ไม่รู้ แล้วต่อมา แม่ของบาสก็เสียชีวิตประมาณ ป.6 บอลเดินมาหาเกิร์ลอย่างเศร้าๆ
"เกิร์ล ช่วยไปงานศพของแม่เค้าหน่อยได้ไหม" บอลขอร้อง
"เค้า..ไม่ไปไม่ได้หรอ เค้า..ไม่อยากไป" เกิร์ลพูดด้วยเสียงสั่นๆ เพราะเกิร์ลไม่อยากจะร้องไห้ต่อหน้างานศพแม่ของบาส และไม่อยากเห็นบาสร้องไห้
จากนั้นบอลก็เดินไป...
กลับมาปัจจุบัน อย่างที่บอก เกิร์ลกับบาสอยู่คนละโรงเรียนกันแล้วตอนนี้ แล้วเกิร์ลก็เศร้ามากจนบอกไม่ถูก เกิร์ลไม่กล้าโทรไปหาบาส เพราะไม่รู้จะคุยว่าอะไร เกิร์ลพยายามหาเรื่องคุยแต่โทรไปทีไรก็จบแบบเดิมๆ ว่า "ฝันดีน่ะ"
ครั้งหนึ่งตอนปิดเทอม ม.2 บาสโทรมาเกิร์ลครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เกิร์ลก็ไม่อยู่บ้าน
จนเปิดเทอม เกิร์ลโทรไปหาบาสถามสารทุกข์สุขดิบ  บาสก็ถามเกิร์ลขึ้น
"เกิร์ล ทำไมตอนปิดเทอมเค้าโทรไปตั้งหลายครั้งไม่เห็นอยู่บ้านเลย"
"เค้าไปเรียนพิเศษที่กรุงเทพอะ ..อืมวันหลังไม่ต้องโทรมาหาก็ได้น่ะ เค้าจะโทรไปหาเอง" เกิร์ลตอบ พอพูดจบก็วางสาย
วันเวลาผ่านไปผ่านมาทั้งเกิร์ลและบาสก็ไม่ได้คุยกันเลย
และแล้ววันหนึ่ง ก็มีเพื่อนเก่าโทรมาเกิร์ล
"หวัดดี จำเค้าได้ป่ะ"
"ใครหละ"
"เค้าแบงค์ไง จำได้ป่ะ"
"อืมม มีอะไรหรอ"
"เกิร์ลเป็นไงบ้างอะ"
"ก็สบายดีน่ะ ทำไมหรอ" เงียบไปสักพัก
"คิดถึงเค้าบ้างรึป่าว" เกิร์ลเงียบไปพักใหญ่
"เออ..มีอะไรอีกรึป่าว ถ้าไม่มี.."
"มีสิเกิร์ล เกิร์ลมีเมลล์รึป่าว"
"แกบอกเมลล์แกมาสิ เดี๋ยวเค้าแอดไป"พอพูดจบก็วางสาย
จากนั้นเกิร์ลกับแบงค์ก็เริ่มคุยกันอย่างสนิทสนมกันมากขึ้น จน....
"เกิร์ล แบงค์รักเกิร์ลน่ะ"..........เมื่อเวลานี้มาถึง เกิร์ลก็ไม่รู้จะตอบแบงค์ไปว่ายังไง เกิร์ลคิดอยู่ในใจว่า (เค้าจะไม่มีทางรักใคร นอกจากบาส)
ทั้งที่เกิร์ลเองก็ไม่รู้ว่าบาสนั้นรักเกิร์ลอยู่รึป่าว เกิร์ลก็ไม่รู้ว่าจะหาคำตอบนี้ได้จากไหน แต่เกิร์ลก็พูดกับตัวเองตลอดมาว่าจะรักแค่บาสคนเดียว
เมื่อความเป็นห่วงเป็นใย และความรักที่แบงค์ให้แพรมา มันมากเกินที่จะไม่เก็บมันไปคิด เกิร์ลคิดแล้วคิดเล่า จนมาถึงวันนี้เกิร์ลก็ตัดสินใจที่จะพยายามลืมเรื่องเก่าๆ พยายามคิดว่าบาสมีคนอื่นแล้ว และ...
"แบงค์ ถ้าแบงค์จะคิดยังไง เกิร์ลก็จะคิดอย่างนั้นแล้วกันน่ะ" นี่ป็นข้อความในจดหมายที่เกิร์ลส่งไปให้แบงค์
เกิร์ลนั่งคิด นั่งร้องไห้อยู่หลายวัน ตั้งแต่วันนั้น เกิร์ลก็ไม่เคยโทรไปหาบาสอีกเลย
แล้วก็ผ่านมาหลายเดือน เกิร์ลก็เริ่มระงับความคิดถึง และความรู้สึกผิดที่ทำต่อบาส โดยที่บาสไม่รู้เลยว่าเกิร์ลนั้นกำลังมีแบงค์อยู่...ความรักที่เกิร์ลกับบาสร่วมสร้างกันมาหลายปี อาจจะสลายไปตามระยะทางและกาลเวลาเหล่านี้ได้ ทุกวันนี้เกิร์ลก็ได้สมัครเมลล์ไว้ให้บาส เพื่อนส่งเมลล์สะสมไว้ เพื่อจะให้บาสเปิดดูในตอนหลัง
แม้ว่าเกิร์ลจะไม่รู้ว่าบาสนั้นจะมีคนใหม่รึป่าว แต่เกิร์ลก็ยังเชื่อมั่นในตัวคนที่เกิร์ลรักมาตลอด จนผ่านไปหลายเดือน
เกิร์ลตัดสินใจอีกครั้งเพื่อจะบอกกับแบงค์ว่า
"แบงค์ เกิร์ลว่าเราคงไม่ใช่คนรักกันจริงๆหรอก มีผู้หญิงอีกหลายคนที่เขารักแบงค์ เกิร์ลไม่ใช่คนดี ไม่ใช่คนที่น่าสนใจไปกว่าผู้หญิงคนอื่นๆ เราไม่ต้องรักกัน..อย่าเป็นไปมากกว่านี้เลยน่ะ"
แล้วหลายวันต่อมา เกิร์ลก็พยายามเก็บความรู้สึกของตัวเองให้ดีที่สุดแล้วก็โทรไปหาบาสอีกครั้งในรอบหลายๆเดือน
"บาส เกิร์ลมีเรื่องจะบอกบาสน่ะ วันนี้เราคุยกันนานๆกว่าครั้งอื่นๆได้มั้ย"
"อืมม ได้สิ มีอะไรหรอ"
"เค้าขอโทษน่ะ อย่าเพิ่งถามน่ะว่าเรื่องอะไร ไว้เค้าจะบอกทีหลัง"
"อืมม มีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรอ"
"ป่าวหรอก แต่เค้าคงทำให้แกไม่สบายใจ เค้าอยากรู้อะไรหลายๆอย่างน่ะ แต่เค้าก็ไม่กล้าถามแกสักที เค้า..เค้าอยากให้แกมีเมลล์ไว้รับจดหมายของเค้าน่ะ เค้าเลยสมัครเมลล์ให้แก แกลองเค้าไปดูน่ะ เมลล์......?........อืมมอย่าลืมน่ะ"
"อืมม..เค้าจะเข้าไปดูล่ะกันน่ะ ขอบใจน่ะที่อุตส่าห์สมัครเมลล์ให้เค้า"
"บาสฟังเค้าน่ะ..เรื่องที่เค้าอยากบอก ที่จริงมันก็อยู่ในจดหมายหลายๆฉบับที่เค้าส่งไปในเมลล์ที่สมัครให้แหละ แต่เค้าอยากบอกด้วยตัวเองสักครั้ง เค้าขอโทษที่เค้ามีคนใหม่ เค้าแค่ไม่รู้ว่าแกจะมีคนอื่นรึป่าว แต่เค้าก็มั่นใจว่าแกจะไม่รักใครน่ะ เค้าเองก็มีเคยคนอื่น เพราะเราอยู่ไกลกัน มันทำให้ความผูกพันที่มีให้กันนั้นลดลงมาก เค้าอยากให้แกโทรมาหาน่ะ แต่เค้ารู้ว่าแกคงลำบาก.."
"เกิร์ล เค้าไม่ว่าอะไรหรอกถ้าเกิร์ลจะมีคนอื่น เค้ารู้ว่าเค้าผิดเองที่ไม่เคยโทรไปหาเกิร์ลเลย"....
"บาส แต่ตอนนี้เกิร์ลก็ไม่มีใครแล้วน่ะ เกิร์ลไม่อยากมีคนอื่น ไม่มีใครที่ทำให้เกิร์ลรู้สึกดีเวลาที่เกิร์ลโทรไปหาได้อย่างบาสน่ะ"...เรา2คนก็เงียบกันสักพัก แล้วบาสก็พูดขึ้น
"เกิร์ล เกิร์ลไม่ต้องรักบาสแล้วน่ะ บาสเองก็ไม่ได้รักเกิร์ลแล้ว...."
"บาส...เกิร์ล...ขอโทษจริงๆน่ะ ให้อภัยสักครั้งได้มั้ย" เกิร์ลพูดด้วยเสียงสั่นเครือ แล้วก็กลั้นน้ำตาไม่ไหวจนร้องไห้ออกมา
"เกิร์ล แค่นี้น่ะ...."...ตู๊ด...ตู๊ดดด
เกิร์ลร้องไห้จนแทบจะไม่เหลือน้ำตา เกิร์ลไม่รู้ว่าจะทำตัวยังไงดี เกิร์ลเองก็ผิดแต่ก็ไม่ได้ตั้งใจ แล้วก็ไม่เคยรักแบงค์จริงๆจังๆ ไม่ได้รู้สึกรักแบงค์เลยในตอนนั้น
ส่วนบาสก็ไม่ได้เปิดเมลล์ดูเลย ได้แต่มองดูกระดาษที่จดเมลล์ไว้ทุกวัน...
และเรื่องราวตอนมัธยมก็จบลงด้วยคำว่า เลิกกัน
...จริงๆแล้วจะโทษว่าต้นเหตุเป็นเพราะระยะทางก็ยังไงอยู่ แต่มันก็คือเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ความรักเปลี่ยนแปลง ความผูกพันธ์ตลอดหลายปีตั้งแต่ประถม-มัธยมก็จบลงด้วยคำนี้ เกิร์ลไม่อาจจะเลิกรักบาสได้จริงๆ เกิร์ลได้แต่คิดเสียใจอยู่ทุกวันนี้....
"....ค้นพบว่าตื่นนอนทุกเช้า ก็เรื่องราวที่ฝัน ฝันยังมีแค่ภาพเธอ
เห็นชัดมันไม่เคยจะเบลอ หวั่นแต่เธอจะลืม ลืมว่ามีคนเฝ้าคอย

รู้ รู้ว่าวันไหนฉันจะเจอ แต่ถ้าฉันไม่เคยเผลอเก็บเธอไว้เพียงคนเดียว
ก็ใจขอร้องที่เดิม แม้ว่าคืนและวันเวลาจะพาเปลี่ยนเวียนหมุนไป
ขอเธอกลับมารู้ว่าหัวใจ หยุดอยู่ที่เดิม

พบสัมผัสที่เคยได้คุ้น ไออุ่นทำให้ฉัน ฝันเรื่องเดิมไม่เคยลืม
นั่ง นับคอยแต่วันและคืน ยังยืนยันจะรอ คอยสักวันให้เธอมา...."
และค้นพบว่าตื่นนอนทุกเช้า ก็เรื่องราวที่ฝัน ฝันยังมีแค่ภาพเธอ
เห็นชัดมันไม่เคยจะเบลอ หวั่นแต่เธอจะลืม ลืมว่ามีคนเฝ้าคอย

*รู้ รู้ว่าวันไหนฉันจะเจอ แต่ถ้าฉันไม่เคยเผลอเก็บเธอไว้เพียงคนเดียว
ก็ใจขอร้องที่เดิม แม้ว่าคืนและวันเวลาจะพาเปลี่ยนเวียนหมุนไป
ขอเธอกลับมารู้ว่าหัวใจ หยุดอยู่ที่เดิม

พบสัมผัสที่เคยได้คุ้น ไออุ่นทำให้ฉัน ฝันเรื่องเดิมไม่เคยลืม
นั่ง นับคอยแต่วันและคืน ยังยืนยันจะรอ คอยสักวันให้เธอมา"
และค้นพบว่าตื่นนอนทุกเช้า ก็เรื่องราวที่ฝัน ฝันยังมีแค่ภาพเธอ
เห็นชัดมันไม่เคยจะเบลอ หวั่นแต่เธอจะลืม ลืมว่ามีคนเฝ้าคอย

*รู้ รู้ว่าวันไหนฉันจะเจอ แต่ถ้าฉันไม่เคยเผลอเก็บเธอไว้เพียงคนเดียว
ก็ใจขอร้องที่เดิม แม้ว่าคืนและวันเวลาจะพาเปลี่ยนเวียนหมุนไป
ขอเธอกลับมารู้ว่าหัวใจ หยุดอยู่ที่เดิม

พบสัมผัสที่เคยได้คุ้น ไออุ่นทำให้ฉัน ฝันเรื่องเดิมไม่เคยลืม
นั่ง นับคอยแต่วันและคืน ยังยืนยันจะรอ คอยสักวันให้เธอมา..."

...แล้วเกิร์ลก็จะรอให้บาสกลับมารักกันที่เดิม...