เล่ห์รักสาวพริตตี้

ลำดับตอนที่ #5 : เพื่อนผู้ชาย 100%แก้ไขคำผิด

         รถของเมยาวีแล่นมาจอดที่ลานจอดรถมหาลัยเธอลงมาดูหน้ารถอีกครั้ง มือเล็กลูบรอยที่โดนชนไปมา

"โธ่อีโค ของแม่ ไม่น่าเลย"เมยาวีเอ่ยเสียงเศร้ากับรถคู่ใจ

"เดี๋ยวเอาไปเข้าอู่ก็กับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว"ขวัญข้าวปลอบเพื่อนเพราะรู้ว่าเมยาวีรักรถคันนี้มาก

"ฉันดูแลมันอย่างดีเลยนะโว้ย ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม"เมยาวีพูขนาดที่มือก็ยังคงลูบรถของเธออยู่

"แล้วนี่แกจะเอารถเข้าอู่เมื่อไร"

"วันนี้หลังเลิกเรียน"

"งั้นเดี๋ยวฉันไปเป็นเพื่อน"ขวัญข้าวพูดด้วยความเป็นห่วงเพื่อน

"วันนี้แกเลิกเย็นไม่ไช่หรอไม่เป็นไรหรอกฉันจะรีบไป"เมยาวีไม่อยากให้เพื่อนลำบากเพราะเพื่อนเธอเลิกเย็นแล้ว แล้วยังต้องไปกับเธออีกช่วงนี้ก็จะสอบแล้วเธออยากให้เพื่อนรีบกลับบ้านไปอ่านหนังสือมากกว่า ขวัญข้าวนึกอะไรขึ้นได้

"'งั้นเอาอย่างนี้ พรุ่งนี้เช้าฉันจะไปรับแกที่คอนโดและฉันก็จะขนหนังสือไปอ่านที่คอนโดแกด้วยเหมือนเดิม"ขวัญข้าวเองเธอก็มีรถแต่ที่ไม่เอารถไปคอนโดเมยาวีตั้งแต่แรกก็เพราะเมยาวีบอกว่ามันเปลืองน้ำมันถ้าจะใช้รถสองคันและไปที่เดียวกันเธอก็เลยให้ขวัญข้าวไปกับเธอ

"โอเคร"ขวัญข้าวทำมือโอเครให้เมยาวี

"อืม  โอเคร ตามนั้น"เมยาวีเอ่ย

       สองสาวเดินคุยกันมาได้สักพักเธอสองคนกำลังจะไปตรียมเรียนคาบต่อไป มีเสียงผู้ชายเรียกชื่อเพื่อนเธอเหมือนจะอยู่ไม่ไกลมากแต่ไม่รู้มาทางไหน ขวัญข้าวได้ยินแว่วๆ

"เมย์ เมย์"

"เมย์ ใครเรียกแกว่ะ" ขวัญข้าวบอกเพื่อน สองสาวช่วยกันมองหาเสียงแล้วก็ถึงบางอ้อว่าเสียงนั้นเป็นเสียงของใคร เขาอยู่ห่างจากสองสาวประมาณเกือบสองเมตรแล้วก็กำลังเดินตรงเข้ามาหาสองสาว

"เมย์พึ่งมาเรียนหรอ"วิทวัช หนุ่มหล่อเป็นเดือนคณะบริหารรู้จักกับเธอตั้งแต่ปีหนึ่งตอนรับน้องค่อยตามจีบเธอเรื่อยมาแต่ก็ยังไม่เคยพูดออกไปตรงๆ
 
"อ้าว วิทย์ อื้ม เมย์พึ่งมา"เมยาวีเอ่ย

"แต่ดูท่าทางเมย์เหนื่อยๆนะเป็นอะไรหรือป่า่ว"วิทวัชถามด้วยความเป็นความห่วงเพราะดูเหมือนหญิงสาวไม่ได้พึ่งมาไม่เหมื่อนคนพึ่งออกจากบ้านเลย

"พอดีมีอุบัติเหตุนิดหน่อยอ่ะ"

"แล้วเมย์เป็นอะไรหรือป่าว"วิทวัชไม่พูป่าวเขาเอื้อมมือไปจับมือหญิงสาวพลิกไปพลิกมาและมองอย่างสำรวจตามตัวเธอว่ามีรอยอะไรหรือป่าวอย่างเป็นห่วง หญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆอีกคนมองอย่างหมั่นไส้

"เมย์มันไม่เป็นไรหรอก แค่รถชนนิดหน่อย"ขวัญข้าวเอ่ยขึ้น

"ชนแรงมั้ยอ่ะเมย์"วิทวัชถามอีกด้วยความเป็นห่วง ขวัญข้าวรีบชิงตอบแทน

"ถ้าชนแรงคงไม่มายืนอยู่ตรงนี้หรอก"ขวัญข้าวตอบอย่างประชด

"งั้นเดี๋ยวเลิกเรียนให้วิทย์ไปส่งนะ"วิทวัชรีบเสนอตัวไปส่งหญิงสาว

"คือ..  เมย์จะเอารถไปเข้าอู่อ่ะ เนี่ยเมย์ขับมาอยู่ที่ลานจอดรถ"เมยาวีพูดอย่างเกรงใจ

"ก็เดี๋ยววิทย์ไปด้วยไงขับตามกันไป แล้วขากลับจากอู่วิทย์ก็จะไปส่งไง นะเมย์"วิทวัชเสนอความช่วยเหลืออย่างเต็มที่

"เออ..ก็ดีเหมือนกันนะเมย์เอายังที่วิทย์บอกอ่ะ อู่ก็อยู่ไกลแกจะได้ไม่ต้องลำบาก"ถึงขวัญข้าวจะค่อยชอบขี้หน้าวิทวัชเท่าไรแต่คำพูดที่วิทวัชเสนอมาเธอก็เห็นด้วยเพราะตัวเธอเองก็เป็นห่วงเพื่อนสาว

"อืม  โอเคร งั้นเมย์ก็รบกวนวิทย์หน่อยนะ"เมยาวียังเอ่ยอย่างเกรงใจ

"รบกวนอะไร ไม่รบกวนเลยวิทย์เต็มใจ"วิทวัชยิ้มให้อย่างจริงใจชายหนุ่มดีใจสุดๆ

"งั้นเมย์ว่าเราไปเรียนกันเหอะ"หญิงสาวมองนาฬิกาว่าจะได้เวลาเข้าเรียนคาบสองแล้ว

"ฉันเรียนตึกสองงั้นฉันไปก่อนนะ พรุ่งนี้เช้าเจอกันนะเมย์ "ขวัญข้าวพูดแล้วกำลังจะเดินไปเธอนึกขึ้นได้ว่า "เออ วิทย์ดูแลเมย์ด้วยนะส่งให้ถึงคอนโด" พูดจบขวัญข้าวก็เดินไปโดยวิทวัชก็ตอบรับคำ

"เมย์เรียนตึกไหน"

"ตึกแปดอ่ะ วิทย์ล่ะ"

"ตึกเดียวกันเลย" วิทวัชกับเมยาวีเดินไปพร้อมกัน ตลอดทางชายหนุ่มยังคงถามเรื่องอุบัติที่เกิดขึ้นเมื่อเช้าด้วยความเป็นห่วง

                    เมื่อมาถึงตึกเมยาวีกดลิฟท์เพื่อจะขึ้นไปเรียน โดยมีวิทวัชยืนข้างๆ สาวๆแถวนั้นพากันมองและซุบซิบ เพราะวิทวัชเป็นเดือนคณะเขาหล่อเท่ดูดี และก็พอมีงานที่มหาลัยทีไรเขาก็จะขึ้นไปร้องเพลง เล่นดนตรีตลอดทำให้มีแฟนคลับเยอะส่วนเมยาวีเธอจะได้เป็นดาวมหาลัยอยู่แล้วแต่เธอขอถอนตัวเพราะต้องร่วมกิจกรรมที่มหาลัยเยอะซึ่งเธอไม่มีเวลาขนาดนั้น ในลิฟท์ค่อนข้างจะเบียดเนื่องจากเป็นคาบเรียนที่เกี่ยวกันนักศึกษาต้องใช้ลิฟท์จำนวนมาก วิทวัชยืนติดหลังลิฟท์โดยมีเมยาวียืนข้างหน้าเขา ลิฟท์จอดชั้นสองมีคนเข้ามาเพิ่มอีกทำให้หลังของเมยาวีติดกับหน้าอกแข็งแกร่งของคนชอบเล่นฟิตเนสอย่างวิทวัชเข้าอย่างจัง เธอพอจะรู้ตัวว่าตอนนี้หลังเธออยู่ติดกับหน้าอกของเขาแนบชิด ก็พยายามเอาตัวออกมาแต่ความเบียดชิดของคนที่ทยอยเข้ามาเรื่อยๆจนทำให้เธอไม่สามารถทำได้ ส่วนวิทวัชเองตอนนี้หัวใจเขาก็เต้นแรงขึ้นเมื่ออยู่ใกล้ชิดกับหญิงสาวตรงหน้าถึงจะไม่ได้ตั้งใจก็ตาม ลิฟท์ขึ้นมาถึงชั้นหกเมยาวีออกมาจากลิฟท์พร้อมวิทวัช

"อ้าว  วิทย์เรียนชั้นนี้หรอ"เมยาวีถามอย่างสงสัย

"ป่าวอ่ะ  วิทย์เรียนชั้นสอง"วิทวัชตอบแบบเขิลๆ

"อ้าว แล้วเมือกี๋ทำไมไม่ลงชั้นสองล่ะ"เมยาวีต้องร้องอ้าวอีกครั้งเพราะสงสัย

"ก็..ก็  วิทย์มาส่งเมย์ไง"วิทวัชพูดติดๆขัดๆและเขิลสุดๆ "ให้วิทย์ไปส่งหน้าห้องนะ ลงลิฟท์ตอนนี้ก็คนเยอะแน่เลยอ่ะ"วิทวัชอ้างแต่ที่จริงชายหนุ่มอยากไปส่งหญิงสาวหน้าห้องจริงๆ เมยาวีก็ไม่ได้คิดไรมากเธอพยักหน้าให้อย่างบริสุทธิ์ใจ

"ถึงล่ะ วิทย์ไปเรียนได้แล้ว"เมยาวีเอ่ยเพราะกลัวชายหนุ่มจะสาย

"ครับ เลิกเรียนแล้ววิทย์รอใต้ตึกนะ"วิทวัชเอ่ยก่อนจะเดินไปแต่ชายหนุ่มก็หันหน้ากลับมาอีก

"เมย์" เมยาวีที่กำลังจะเปิดประตูเข้าห้องถึงกับชะงักเมื่อได้ยินเสียงชายหนุ่มเรียก หญิงสาวหันมาหา "ตั้งใจเรียนนะ" วิทวัชพูดแบบเขิลๆเอามือเกาหัวแล้วรีบเดินไปปล่อยให้หญิงสาวที่อยู่หน้าห้อง งง พูดอะไรไม่ถูก

            เลิกเรียนเมยาวีก็ขับรถไปที่อู่ซ่อมรถของประกันโดยมีวิทวัชขับตามมาติดๆ พอถึงอู่เธอเอาเอกสารให้ที่อู่และเธอต้องทิ้งรถไว้ที่นี่เจ็ดวันเพราะมีคิวซ่อมเยอะ ระหว่างทางที่เมยาวีนั่งรถมากับวิทวัช วิทวัชชวนคุยไปเรื่อยมีแต่เรื่องสนุกๆของการเรียนวันนี้

"วิทย์ แวะธุระให้เมย์หน่อยซิ" เมยาวีเอ่ยขึ้น

"ได้ครับ เมย์บอกทางมาเลย" วิทวัชยินดีอย่างยิ่ง

                  รถแล่นมาจอดอยู่หน้าบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่งหรือคฤหาสน์ก็ว่าได้ วิทวัชจอดรถแล้วเมยาวีก็รีบลงจากรถทันที เธอลงมายืนมอง มองลึกเข้าไปในบ้าน "บ้านรัตนธนากูล" หญิงสาวพูดเบาๆ

"เมย์มาหาใครหรอ"วิทวัชเดินลงมาจากรถมายืนข้างหญิงสาวเขาถามอย่างสงสัยเพราะเห็นว่าหญิงสาวไม่เข้าไปแต่กลับยืนอยู่หน้าบ้านเฉยๆ

"ป่าว เมย์ไม่ได้มาหาใครหรอก"เมยาวีพูดเสียงเศร้าๆ พอเธอมาบ้านนี้ทีไรเธอก็จะคิดถึงเรื่องเก่าๆทุกที

                ตั้งแต่เธอย้ายไปอยู่ที่คอนโดหลังเลิกเรียนถ้าไม่มีงานพริตตี้ที่เธอต้องทำ เธอจะขับรถมาจอดหน้าบ้านรัตนธนากูลเป็นประจำแล้วเธอก็ยืนมองอยู่แบบนั้นมองลึกเข้าไปเพื่อดูว่าตอนนี้มีใครอยู่ในบ้านหรือป่าว บ้านหลังนี้มีใครซื้อไปหรือยัง แต่ตลอดเวลาเกือบสามปีที่ผ่านมาเธอก็ไม่เคยเห็นใครอยู่ในบ้านเลย เธอจึงมีแรงใจมากขึ้นที่จะะทำงาน รีบเรียนหนังสือให้จบเพื่อจะหาเงินมาซื้อบ้านหลังนี้คืน และก็เป็นอีกเช่นเคยรถคู่ใจของเธอต้องอยู่ที่อู่ถึงเจ็ดวันแล้วนี่ก็เป็นทางผ่านมาบ้านรัตนธนากูลพอดี เธอจึงอยากแวะดู

      เมยาวียังคงยืนเหม่อลอยมองเข้าไปในบ้านอย่างกวาดสายตาจนคนยืนข้างๆสงสัย
"เมย์ เป็นอะไรหรือป่าว"วิทวัชสงสัยในท่าทางของหญิงสาว

"ป่าว  ไม่มีไร เรากลับกันเถอะ"เมยาวีไม่รู้จะอธิบายยังไง

      ระหว่างทางกลับคอนโดชายหนุ่มขับรถด้วยความสงสัยตลอดทางแต่ก็ไม่รู้จะเริ่มจะถามอย่างไร หญิงสาวคงยังไม่อยากบอกอะไรเขาตอนนี้ จึงทำให้ภายในรถเงียบกริบ จนชายหนุ่มเริ่มอึดอัด เขาพยายามทำลายความเงียบด้วยการชวนคุย 

"เมย์  เทอมนี้ก็จบแล้วใช่มั้ย"วิทวัชซึ่งรู้อยู่แล้วว่าหญิงสาวจะเรียนให้จบภายในสามปีแต่เธอยังไม่รู้ว่าเขาก็จะจบพร้อมเธอ เขาจึงหาโอกาสบอกเธอ

"ใช่ จบเทอมนี้ล่ะ"

"อืม  วิทย์ก็จบเทอมนี้เหมือนกันนะ"วัทวัชพูดแล้วอมยิ้นอย่างน่ารัก วัทวัชเคยคุยกับเธอเรื่องนี้ตั้งแต่ปีหนึ่งแล้วรู้มาตลอดว่าเธอจะเรียนให้จบภายในสามปีเขาจึงพยายามตั้งใจเรียนและลงเรียนซัมเมอร์ทุกครั้งเหมือนเธอเพื่อจะได้จบพร้อมเธอ 

"จริงดิ ดีจังจะได้รับปริญญาพร้อมกัน"เมยาวียิ้มอย่างดีใจ

"เมย์ดูที่ทำงานไว้หรือยัง มาทำงานที่บริษัทพ่อวิทย์ได้นะ"วิทวัชชวนเพราะจบแล้วเขาคงไปช่วยพ่อทำงานที่บริษัท วิทวัชเป็นลูกชายเจ้าของบริษัทรับเหม่าก่อสร้าง ทั้งบ้าน คอนโด ธุรกิจค่อนข้างใหญ่ทีเดียว

"เมย์คงทำงานด้านการตรวจสอบอ่ะ คงไม่ทำบัญชีไปทำงานบริษัทของพ่อวิทย์ไม่ได้หรอก" เมยาวีตอบ

"งั้นก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าเมย์เบื่อและอยากเปลี่ยนงานเมื่อไรก็บอกวิทย์ได้ตลอดเลยนะ"วิทวัชเข้าใจในสายงานที่หญิงสาวเลือกดี

     รถของวิทวัชแล่นมาจอดที่ลานจอดรถที่คอนโดของเมยาวี
"ให้วิทย์ไปส่งนะ"วิทวัชเอ่ยขนาดจอดรถเสร็จ 

"ก็นี่ไงถึงแล้ว" เมยาวีตอบอย่าง  งงๆ

"ให้วิทย์ไปส่งหน้าห้องนะ"นี่คือความหมายของชายหนุ่ม เมยาวีเห็นว่าชายหนุ่มอุส่าห์ขับรถไปที่อู่กับเธอแล้วก็ไปดูบ้านรัตนธนากูลกับเธออีกด้วยเธอเลยไม่อยากขัดใจ

"อื้ม ไปซิ"เมยาวีพยักหน้าให้เธอบริสุทธิ์ที่จะให้ชายหนุ่มไปส่ง

    ที่หน้าประตูห้องของเมยาวี วิทวัชทำหน้าที่ไขกุญแจให้อย่างสุภาพบรุษ เขาไม่ได้คิดจะเข้าไปข้างในแค่อยากมาส่งหญิงสาวให้ถึงห้องก็แค่นั้น

"ได้ล่ะ เชิญครับคุณผู้หญิง" วิทวัชเอ่ยอย่างอารมณ์ดีในขนาดที่ไขกุญแจได้สำเร็จ เมยาวีเข้าไปในห้องเธอยืนหน้าออกมาที่ประตู

"ขอบคุณมากนะวิทย์ที่มาส่ง แล้วก็ขอบคุณที่ไปธุระเป็นเพื่อน" เมยาวีเอ่ยอย่างเกรงใจอีกครั้ง

"เมย์ ไม่ต้องเกรงใจวิทย์เลยนะ มีอะไรให้วิทย์ช่วยก็บอกมาได้เลย วิทย์ยินดี  ทุกอย่าง"วิทวัชพูดอย่างเต็มใจคำหลังวิทวัชตั้งใจเน้นเป็นพิเศษสายตามองหญิงสาวอย่างจ้องตาเพื่ออยากให้เธอรู้ความในใจ จนเธอรู้สึกได้ว่าชายหนุ่มหมายถึงอะไร แต่ก็ยังทำเป็นหัวเราะกลบเกลื่อน

"โอเคร งั้นวันหลัง เมย์ไม่เกรงใจล่ะนะ" เมยาวีพูดไปหัวเราะไป "วิทย์กลับบ้านได้แล้ว เย็นแล้วนะ"

"ครับ" วิทวัชยิ้มให้แล้วโบกมือบ้ายบาย

"ขับรถดีๆนะ"เสียงเมยาวีพูดออกมาไม่เชิงตะโกน ทำให้คนฟังหัวใจพองโตเขาพยักหน้าและยิ้้มให้หญิงสาวเบาๆ