....รักวุ่น........

เนื้อเรื่อง

ใครหว่ามาทักเราเฉยเลยว่าแต่ว่าหล่อชะมัดเรยอ่า>_<   ''เนจำเราได้ไหมอ้ะเราเคยเล่นด้วยกันตอนสมัยอนุบาลอ้ะ จำได้ไหมๆๆๆ''อาร์มพูดขึ้นด้วยความตื่นเต้น   ''อนุบาลหรองืมๆ จำม่ายด้ายยยยยยย'' ฉันงงกับคำพูดของอาร์มเพราะว่าฉันจำไม่ได้ว่าฉันเคยมีเพื่อนผู้ชายหน้าตาหล่อขนาดนี้เชียวหรอ   ถ้าจำม่ายผิดฉันม่ายเคยมีเพื่อนผู้ชายนินา -  -     ''เนจำเราไม่ได้จิงๆหรอ   เนทำร้ายจิตใจเราอย่างแรงฮือๆ'' อาร์มทำท่าทางเศร้าอย่างมากเมื่อฉันบอกว่าจำเขาไม่ได้  ''เอ่อขอโทษนะที่เราจำไม่ได้อ้ะแต่เราไม่เคยมีเพื่อนผู้ชายตอนอยู่อนุบาลเลยนะ'' ฉันบอกกับอาร์ม ''อืมนั่นซินะเนจะจำเราไม่ได้ก็ไม่แปลก เพราะตอนเราอยู่อนุบาลเราหน้าเหมือนผู้หญิงนี่นา''อาร์มพูดพร้อมกับสีหน้าที่ดูยังไงยังไงก้อน่าร๊ากกกกกกกกกกก    ''เอ๋หรือว่าจะเป็นนิหน่านิหน่าใช่ไหม''0_oนี่คือสีหน้าของฉันในตอนนี้คะตกใจมากมายเจ้าค่า  ''ถูกต้องนะคร๊าฟฟฟฟ''^_^  ''ไม่จริงใช่ไหมไม่จริงงงงงงงงงงง''ฉันตกใจมากเพราะนิหน่าจังเพื่อนรักของฉันนั้นเป็นเด็กผู้หญิงที่หน้าตาน่ารักมากๆเลยละคะ  ''กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดไม่เอาน้าอย่ามายุ่งกะช้านนนนนนนนแกเป็นใครนิหน่าเปนผุหญิงยะอย่ามายุ่งกะช้านน้า''พอฉันพูดเสร็จฉันก็ใส่เกียร์สุนัขไปโรงเรียนอย่างเร็วแบบไม่ได้ดูซ้ายดูขวาพอเข้าถึงในตัวโรงเรียนเสร็จฉันก็ชนกับอะไรเข้าสักอย่าง  'ตุ๊บ ปัง ตั๊บ โครม โครม'  ''โอ๊ยๆ'' ''โอ๊ยๆ'' เสียงผู้ชายคนนึงร้องโอดครวญพร้อมๆกับเสียงของฉันพอฉันลุกขึ้นก็เห็นหน้าผู้ชายคนนึงซึ่งเป็นคนที่หล่อที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมาเลยละค่ะ  ''ขอโทษค่ะๆฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆค่ะขอโทษด้วยนะคะ''ฉันพูดขอโทษผู้ชายคนนั้นยกใหญ่แต่แล้วความรู้สึกที่อยากจะขอโทษผู้ชายคนนั้นก็มลายหายไปพร้อมๆกับคำพูดที่แสนจะเย็นชาของเขา ''หัดระวังซะบ้างซิยัยแว่น'' เขาพูดด้วยท่าทางที่ฉันเกลียดที่สุด ชักมีน้ำโหแล้วนะไอ้บ้านี่นิ ''อะไรกันก็ขอโทษแล้วไงละยังจะมาด่าฉันอีกหรอ''  ฉันชักจะหมดความอดทนก้อตอนนี้เนี่ยแหละ ฉันเริ่มตัวสั่นริกๆ  ''อะไรฉันด่าแค่นี้ถึงกับตัวสั่นริกๆเลยหรอไงฮ่าฮ่าตลกชะมัด'' ไอ้บ้านั่นขำจนน้ำตาไหลแต่อยู่ดีๆตาบ้านั่นก้อหยุดขำเพราะอะไรก็ไม่รู้  ''เธอถอดแว่นแล้วหน้าตาน่ารักชะมัดเลยอ้ะ'' แล้วอยู่ดีๆมันก็มาชมฉันเฉยเลยมันบ้ารึป่าวเนี่ย ''อะไรของนายนายบ้ารึป่าวเนี่ย'' ฉันชักจะงงๆกับท่าทางที่เปลี่ยนไปมาของตานี่  ''ฉันชื่อแซมนะส่วนนี่เบอฉันถ้าไม่โทรมาละก็ฉันจะไปนอนบ้านเธอนะ''แซมพูดด้วยหน้าตาที่ยิ้มแย้มแต่ทว่าตาของเขาไม่ได้ยิ้มด้วยเลยและนั่นก้อเป็นลางบอกเหตุที่ชัดเจนที่สุดแล้วว่าถ้าไม่โทรไปละก็หมอนี่มานอนบ้านฉันจริงๆแน่  ''งั้นฉันไปก่อนนะบ๊ายบาย'' และแล้วแซมก็เดินหายไปจากตรงนี้เหลือแต่ฉันที่ยังคงกลัวรอยยิ้มนั้นอยู่                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                (ถึงผู้อ่านทุกคนคือว่าหนูยังเป็นแค่นักเรียนชั้นป.6เลยยังเขียนไม่ค่อยน่าอ่านเท่าไรแต่ก้อช่วยมาอ่านกันเยอะๆด้วยนะคะ     แล้วจามาต่อตอนต่อไปให้อ่านกันอีกนะคะ      ขอความกรุณาด้วยค่ะ