.......ความรัก.........

เนื้อเรื่อง

ความรักทำให้เราสุขแสนสุขแต่บางครั้งก็ทำให้คนเราเจ็บเจียนตาย แต่เหตุใดคนเราก็ยังโหยหาความรักที่ไม่สามารถจับต้องได้ แต่สามารถสัมผัสและรับรู้ได้ถึงความเต็มเปี่ยมยามที่มีความรัก
  ในมุมมองความรักของแต่ละคนนั้นแตกต่างกันไป ตามที่แต่ละคนได้ประสบพบเจอมา อาจทั้งสมหวัง ผิดหวัง คละเคล้ากันไป
  ยามที่คนเรามีรักไม่เข้าใจเลยว่าเหตุใดมองอะไรในโลกก็ดูสวยงามเป็นสีชมพูไปหมด ทั้งที่จริงแล้วมันอาจเป็นแค่คำพูดที่คนเรามักชอบพูดกันว่า เวลามีความรักโลกทั้งใบก็จะเป็นสีชมพู เราควรที่จะมองความเป็นจริงมากกว่าไม่ว่าเรานั้นจะมีความรักหรือไม่มีโลกก็เป็นสีชมพูได้
  แต่คราใดที่อกหักก็กลายเป็นว่าโลกทั้งใบมืดมัว มองอะไรๆก็เป็นสีดำไปหมด อยากให้รู้ไว้ว่าการที่เราอกหักไม่ได้หนักหนาอะไรเลย เมื่อเราไม่ใช่เนื้อคู่กันยังไงซะก็ไม่มีทางคู่กันหรอก มองโลกในแง่ดีเอาไว้มองท้องฟ้าให้เป็นสีเดิมยามที่มีความรักและไม่มีความรัก ชีวิตยังต้องเริ่มต้นใหม่เหมือนเพลงที่จบลงแล้วก็เริ่มต้นด้วยการบรรเลงเพลงใหม่ต่อไปเรื่อยๆ สักวันเราก็จะเจอสิ่งที่ขาดหายไปอีกครั้ง
  ความรักไม่ใช่สิ่งที่ต้องวิ่งตามหาแต่สักวันมันจะวิ่งมาหาเราเอง เพราะถึงยิ่งวิ่งตามเท่าไหร่เราก็จะไม่มีทางได้พบมันในเมื่อมันยังไม่ถึงเวลาของมัน
  การรักใครสักคน แล้วทำได้เพียงแค่รัก ได้รักก็พอสำหรับเราไม่ต้องการที่จะได้รับรักตอบ กับการรักใครสักคน และหวังเพื่อให้ได้มาครอบครอง สิ่งไหนที่ทำให้เรามีความสุขมากกว่ากันลองถามใจตัวเองดู
  สิ่งที่พูดที่รู้บางครั้งก็ยากเหลือเกินที่เราจะทำตาม ก็อย่างว่าแหละความรักเป็นสิ่งที่ห้ามได้ยาก
พยายามที่จะไม่รัก พยายามที่จะลืมแต่ก็ทำไม่ได้ความรักที่มีอยู่ในหัวใจมันมากเหลือเกิน
  คนเรามักจะผูกพันต่อสิ่งที่คุ้นเคยมานาน หากวันใดสิ่งที่คุ้นเคยนั้นหายไป คงจะรู้สึกโหวงเหวงแปลก ไม่ว่าจะทำอะไรก็จะนึกถึงสิ่งนั้นตลอด และไม่รู้จะดำเนินชีวิตอย่างไรเมื่ออยู่ๆสิ่งที่คุ้นเคยกลับหายไปเสียนี่
  ความรักเป็นความรู้สึกที่ถ้าไม่บอกบางทีก็ไม่มีใครล่วงรู้เลยด้วยซ้ำ ความใกล้ชิดของคนสองคนอาจทำให้หวั่นไหวไปบ้างแต่บางครั้งมันก็ไม่ใช่ความรัก แต่ครั้นใกล้กันเกินไปก็อาจมองข้ามความรู้สึกบางอย่างที่ซ่อนอยู่ในส่วนลึกก็เป็นได้อาจจะเป็นแค่เพียงความผูกพันเท่านั้น หรืออาจจะมีอะไรมากกว่านั้นมันก็ขึ้นอยู่ภายใต้ความรู้สึก
  แต่ในตัวของความรักนั้นจะมีค่าหรือไม่มีค่านั้นก็ขึ้นอยู่กับมุมมองของและคน และสำหรับเราความรักมีค่าเสมอ แต่จะมีค่ามากยิ่งขึ้นก็ต่อเมื่อคนสองคนอยู่ภายใต้ความรู้สึกเดียวกัน ความรู้สึกพิเศษ 'รัก'
  ความรักเป็นสิ่งที่บางคนอาจมองว่าเข้าใจยาก แต่คนของความรักนั้นยิ่งเข้าใจยากยิ่งกว่าเพราะคำว่ารักมันมีคำนิยามของมันอยู่แล้วแต่ คนที่อยู่ภายใต้ความรักนี่สิเราไม่สามารถเข้าใจอะไรมากนักถ้าไม่พูดออกมา หรือแสดงท่าทีอะไรที่เป็นการบ่งบอกเป็นนัยๆ
  แต่การที่ใครสักคนแสดงท่าทีอะไรออกมาซึ่งอาจคิดว่าเป็นการบ่งบอกว่าเขามีใจให้ แต่แท้จริงแล้วอาจจะแค่ถูกชะตากันเฉยๆและยังคงไม่มีทางไปถึงขั้นที่เรียกว่ารักแน่นอน การที่คนสองคนคุยกันถูกคอ ชอบอะไรเหมือนกันหรือกระทั่งรู้ใจกันนั้นไม่จำเป็นว่าจะต้องรุ้สึกอะไรที่พิเศษมากเกินกว่าคำว่าเพื่อน หรือบางครั้งอาจจะมีคำจำกัดความโดยเฉพาะที่รู้กันสองคนก็เป็นได้
  ไม่ว่าคนเราจะเก่งกาจแค่ไหน สุดท้ายแล้วก็ต้องผ่ายแพ้ให้กับความรักทั้งนั้น ความรักอยู่เหนือทุกสิ่งทุกอย่างและบางทีก็อยู่เหนือเหตุผลด้วยซ้ำ แต่แม้มันจะอยู่เหนือทุกสิ่งทุกอย่างแต่ก็ไม่ได้จะเสมอไป ใจของเราเป็นที่อยู่ของความรัก ถ้าใจเราไม่ชอบซะอย่างความรักจะทำอะไรได้ล่ะความรักคงไม่มานอนก้นอยู่ในใจเราหรอกถ้าเราไม่เปิดรับมันเข้ามา ก็เหมือนกับเราไม่ชอบใครสักคนแล้วล่ะก็เราจะรับของจากใครคนนั้นมาถือเอาไว้ในมือมั้ย ใครบางคนอาจจะรับเพื่อไม่ให้เขาเสียน้ำใจ แต่การที่รับมานั้นก็เหมือนการให้ความหวังซึ่งเป็นความหวังลมๆแล้งๆจะเป็นการต่อยอดความเจ็บปวดให้กับเขาซึ่งเราไม่ได้เข้าไปมีส่วนเจ็บกะเขาด้วยเลยสักนิด การปฎิเสธอย่างไร้เยื่อใยนั้นน่าจะทำให้เจ็บน้อยกว่าแล้วก็ตัดใจได้เร็วกว่า 
  ชีวิตของคนเราก็เปรียบเสมือนสายน้ำที่มิอาจไหลย้อนกลับได้ สิ่งที่ผิดพลาดในอดีตเราก็ไม่สามารถที่จะย้อนไปแก้ไขอะไรได้เลย มันผ่านแล้วก็ผ่านเลยไปแต่เราสามารถนำอดีตที่ผิดพลาดมาเป็นสิ่งคอยเตือนให้ทำปัจจุบันและอนาคตให้ดีที่สุดโดยไม่ให้ผิดพลาดเหมือนอดีตหรือให้ผิดพลาดน้อยที่สุดได้
  สายน้ำผ่านแล้ว… ผ่านเลยไป… ไฉนมิอาจหวนกลับคืน


    สิ่งที่ง่ายต่อการจดจำ คือสิ่งที่ยากต่อการลบเลือน!  ใครคิดเหมือนกับเรามั้ย?