คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : new boy make scott's heart beating so fast.
ตั้งแต่อัลลิสันจากไป หัวใจของทุกคนแตกสลาย ไอแซคไม่อาจทนอยู่ที่บีคอนฮิวส์ได้อีกต่อไปเขาตัดสินใจเดินทางไปนอกเมืองพร้อมกับคริส ลิเดียมีคิระเป็นเพื่อนใหม่ แต่ก็ไม่มีใครมาแทนที่อัลลิสัน ทุกๆวันเธอเริ่มรู้สึกเปลี่ยวใจ หนักสุดก็สก๊อตหลังจากวันนั้น วันที่เขากอดอัลลิสันไว้ในอ้อมกอดครั้งสุดท้าย วันที่รักแรกของเขาจากไปอย่างไม่มีวันกลับมา เขาเดินอย่างปล่าวเปลี่ยวและคล้ายกับโลกทั้งใบมันโหวงเหวงไม่มีที่ให้ยืน จะมีก็แต่สไตล์ที่ทำให้เขายิ้มได้ในบางเวลาเท่านั้น
โรงเรียนเปิดอีกครั้ง เพื่อนๆที่สนิทต่างเดินทางกันไปคนละทิศคนละทาง บางคนก็ไปอย่างไม่มีวันกลับ…
“วันนี้เราจะมาคัดตัวในตำแหน่งที่ขาดอยู่แล้วกันน่ะ” โค๊ชพูดขึ้นเมื่อบอกรายชื่อของนักกีฬาคนเก่าที่หายไปให้ทั้งสมาชิกเก่าและใหม่ได้รับรู้ สก๊อตไม่แน่ใจกับคำพูดของโค๊ชเลยอยากถามบางอย่างให้แน่ใจ
“เอ่อ…โค๊ชครับ ผมยังได้อยู่ตำแหน่งเดิม…ใช่มั้ยครับ…”
“เราจะคัดตัววันนี้ แมคคอล” สก๊อตหน้าเสียทันทีที่ได้ยินคำนี้ พักหลังมานี่ชีวิตเขามันดิ่งลงเหวจริงๆ
ณ สนามลาครอส
“แฮกๆๆ ฉันว่าโค๊ชควรให้พวกเราหยุดวิ่งได้แล้วน่ะ แฮกๆ” สไตล์หอบแฮกแล้วล้มตัวลงนอนขอบสนามอย่างหมดแรง สก๊อตหัวเราะแล้วรีบดึงตัวเพื่อนผู้อ่อนแอของเขาขึ้นมา
“นายว่าเด็กใหม่ที่ชื่อเลียมจะเป็นหมาป่ารึเปล่า” สไตล์ถามสก๊อต ตั้งแต่ลงสนามมาก็มีแต่ เลียม เด็กใหม่หน้าใสกิ๊กคนนี้เท่านั้นที่คึกคักเกินมนุษย์ธรรมดาอยู่ตลอดเวลา มิหนำซ้ำเขายังทำประตูในขณะซ้อมในไม่มีพลาดอีกด้วย
ก่อนที่สก๊อตจะได้พูดอะไร การคัดตัวก็เริ่มขึ้นเสียก่อน เขาและสไตล์ต้องไปเป็นตัวขวางประตูเพื่อคัดเด็กใหม่พวกนี้เข้าทีม
ไม่ว่าใครหน้าไหนจะขว้างลูกได้มุม และจะมาแรงสักแค่ไหนพวกเขาก็รับได้หมด ใครจะวิ่งซิกแซ๊ก ซอกแซกไปกี่เมตรกี่หลาก็สกัดได้หมดไม่ยั้ง
“อย่างนั้นแหละไอ้ลูกชาย!!!” โค๊ชตะโกนอย่างสะใจที่สก๊อตเริ่มคึกคักเหมือนตอนเพิ่งเข้าทีมใหม่ๆ
และก็มาถึงตาของเลียม เขาเหวี่งไม้ลาครอสไปมา สายตายยิ้มอย่างเจ้าเล่ ไม้ลาครอสที่เหวี่ยงไปมาทำให้สก๊อตลุ้นจนใจสั่น และแล้วมันก็ตักลูกกลมๆที่วางอยู่บนสนามหญ้าขึ้นมา เลียมเริ่มวิ่งสก๊อตใจเต้นตึกตัดพยายามหาลู่ทางสกัดเลียม เลียมวิ่งมาตรงหน้าเขา สก๊อตยิ้มอย่างผู้ชนะ เขาวิ่งไปข้างหน้าเพื่อจะชนกับเลียม แต่ผิดคาด! เลียมกระโดดกลับหลังข้ามตัวเขาไปอย่างรวดเร็วและเขวี้ยงลูกเขาประตูไปเหมือนจับวาง
เสียงโห่ร้อง หัวเราะชอบใจดังมาจากทุกสารทิศ สก๊อตเริ่มโมโห นี่ตัวเขาเป็นอะไรไป กะไอ้เด็กธรรมดาๆคนนี้ที่เขาแน่ใจว่าไม่ใช่หมาป่าแน่นอน เพราะกลิ่นของเลียมก็ไม่ใช่กลิ่นหมาป่า แต่ทำไมถึงสกัดไม่ได้ นี่เขาเป็นถึงอัลฟ่าหัวหน้าฝูงเชียวน่ะ จะแพ้เด็กใหม่ธรรมดาคนนี้ไม่ได้! ในใจของสก๊อตว้าวุ่นเต็มไปด้วยคำถามและความโกรธ ดวงตาเขากลายเป็นสีแดง เมื่อเลียมเริ่มวิ่งอีกครั้ง เขากำก้านไม้ลาครอสไว้แน่นจนสไตล์ที่เหลือบมาเห็นก็คิดว่ามันจะหักคามือเขาหรือเปล่า สก๊อตออกวิ่งเต็มสปีด พลังแห่งอัลฟ่า ถูกกระตุ้นมามากมายจนทะลักออกมา เขาวิ่งอยากเต็มกำลังเครื่องยนต์สูบฉีดจนร้อน เมื่อเลียมวิ่งมาในระยะกระชั้นชิด สก๊อตก็ใช้กำลังมหาศาลทั้งหมดที่มีพุ่งชนตัวเลียมอย่างเต็มกำลัง!!!!
พลั่กกก!!!!
“อั๊ก!” เลียมตกลงมากระแทกพื้นอย่างแรงเขารู้สึกร้าวตรงไหนสักแห่ง มันเจ็บปี๊ดไปทั่วทั้งตัว การคัดตัวต้องหยุดลงอย่างไม่ต้องถามเหตุผล สก๊อตรู้สึกผิดเมื่อเห็นใบหน้าที่แสดงความเจ็บปวดของเลียม
ความเจ็บปวดที่ส่วนอื่นหายไปอย่างรวดเร็วและดูเหมือนว่าความเจ็บจี๊ดๆเหล่านั้นมันจะไหลไปรวมอยู่ที่ข้อเท้าข้างซ้ายของเลียม และมันก็เริ่มเจ็บมาขึ้นเรื่อยๆจนเขาร้องไห้ออกมา
“นายทำได้ดีมากเลยสก๊อต ฮ่าๆๆๆ ฉันไม่ชอบขี้หน้าไอ้เด็กนั่นอยู่พอดี” สไตล์พูดอย่างสะใจ
“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายเขาน่ะ สไตล์” สก๊อตพูดเสียงเครียด พวกเขาเดินอยู่ในทางเดินของโรงพยาบาลกำลังจะไปดูอาการของเลียม ที่พวกเขาต้องรับผิดชอบพามาส่งถึงที่โรงพยาบาล เพราะเป็นตัวการทำให้เลียมบาดเจ็บ สไตล์ขอตัวกลับก่อน สก๊อตที่ยังไม่อยากกลับและเขาก็รู้สึกผิดมากที่ทำเลียมเจ็บถึงขั้นพาส่งโรงพยาบาลเขาเลยตัดสินใจไปดูอาการของเลียมสักหน่อย
“อยากเล่าให้หมดฟังไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้น” เสียงหมอพูดอย่างอ่อนโยน สก๊อตได้ยินเสียงก่อนที่เขาจะเดินมาถึงห้อง สก๊อตยืนฟังอยู่อย่างนั้น เขาอยากจะรู้ว่าเลียมรู้สึกยังไงบ้าง
“ไม่มีอะไรหรอกครับหมอ มันเป็นอุบัติเหตุ…” เสียงของเลียมเริ่มสั่น แต่เขาไม่รู้ตัวเลยว่าเสียงสั่นๆของเขา ทำให้หัวใจของคนที่แอบฟังอยู่สั่นตามไปด้วย
“ฮึก..ทำไมหมอ…ผมก็แค่อยากเข้าทีม ฮึก…ผมฝึกหนักเพื่อมาเข้าทีม ที่ผมอยากเข้าทีมก็เพราะกัปตันทีมคนที่เก่งมากๆ คนที่เขาทำผมเจ็บนี่แหละครับ…ฮึกๆ..” เลียมพูดพลางร้องไห้สะอื้นไป สก๊อตที่ได้ยินทั้งหมดก็ถึงกับถอนหายใจ ทุกอย่างทำให้เขารู้สึกผิดขึ้นไปอีก ที่แท้เลียมก็เป็นแฟนคลับของเขานี่เอง…
สก๊อตตัดสินใจเดินเข้าไปในห้อง เขาไม่อาจทนฟังสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกผิดอยู่เฉยๆ เขาต้องทำอะไรสักอย่าง
“เอ่อ..งั้น…หมอขอตัวก่อนน่ะครับ” หมอเดินออกไปพร้อมกับทิ้งความเงียบเอาไว้ จนเหลือแต่เสียงสะอื้นที่เลียมพยายามกลั้นเอาไว้
“เอ่อ…นายเจ็บมากมั้ย ฉันขอโทษ” สก๊อตพูดเสียงค่อย เขาไม่รู้จะปลอบเลียมยังไงดี เลียมก็ได้แต่นั่งก้มหน้าปล่อยให้น้ำตาหยดไหลลงมาแหมะๆทีละเม็ด
“ไม่เอาหน่า นายเป็นผู้ชาย อย่างร้องเหมือนเด็กผู้หญิงสิ” สก๊อตพยายามจะพูดกับเลียม จู่ๆเมื่อสิ้นประโยคเลียมก็หันหน้าขวับขึ้นมาจนสก๊อตเผลอสะดุ้งเล็กน้อย
เลียมจ้องเขาเขม็ง
“นายก็พูดได้สิ นายไม่ลองมาเจ็บดูบ้างละ แล้วนายรู้อะไรมั้ย ว่าคนขาหักเขาห้ามเล่นกีฬา!!!”เลียมเค้นเสียงออกมาทั้งน้ำตา สก๊อตก็หน้าเจี่ยนลงทันที
“ฉันเล่นลาครอสไม่ได้อีกแล้ว” น้าตาที่เคยไหลที่ละหยด ตอนนี้มันไหลพรั่งพรูออกมามากมาย คนที่ร้องไห้ยกมือขึ้นมาปิดหน้า สก๊อตสงสารเขาจับใจและเมื่อไรกันที่เขาไม่อยากให้ตาคู่นั้นของเลียมมีน้ำตา
“หยุดร้องไห้เถอะ…เลียม…” สก๊อตจับแขนทั้งสองข้างของเลียม ที่ยกมือปิดตาร้องไห้อยู่ เขาค่อยๆลดมือของเลียมลง เลียมค่อยๆหยุดร้องไห้เปลี่ยนมาสะอื้นแทน
“ฉันขอโทษ”
“ขอโทษแล้วขาฉันมันจะหายขึ้นมาเหรอ!!!” เลียมโมโหสก๊อตที่สั่งให้เขาร้องไห้อยู่ไม่หยุด เขาลุกขึ้นเดินกะโพลกกะเพลงออกไปจากห้อง แต่สก๊อตเดินสามก้าวก๊ถึงตัวเขาแล้ว
“นายจะเดินไปไหนกันเลียม” สก๊อตพยุงตัวของเลียมที่เดินอย่างทุลักทุเลและไม่มีท่าทีว่าจะหยุดเดิน
“ฉันจะไปให้พ้นๆนาย ก่อนที่ขาฉันหรือแขนฉันจะหักอีกข้าง” เลียมพูด
“ฉันจะทำอย่างนั้นอีกทำไม เรื่องวันนี้มันก็เป็นอุบัติเหตุน่ะ แล้วนายก็หยุดเดินสักทีได้ไหม!” สก๊อตที่เริ่มมีน้ำโหกับเด็กที่เถียงเขาไม่หยุด สก๊อตอยากให้เลียมหยุดเดิน เขาเผลอกระชากตัวเลียมแรงเกินไปจนอีกคนกระเด็นไปติดฝาผนัง
“อึ๊ก!” เลียมที่เจ็บขาอยู่ก็ทรุดตัวล้มลงในทันที ถ้าสก๊อตยังเดินตามอยู่อีกต้องมีอะไรเกิดขึ้นกับเลียมอีกเป็นแน่
“พระเจ้า! เลียม…ฉันขอโทษจริงๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจ” สก๊อตนั่งลงดูอาการของคนที่นั่งพิงพนังอยู่บนพื้น เลียมจุกจนพูดไม่ออก มีก็แต่สายตาที่เหลือบขึ้นมามองหน้าสก๊อตอย่างน่ากลัว เขาคงจะเกลียดสก๊อตไปแล้ว
“กรี๊ดดดดดดดดดดด” ก่อนที่เลียมจะได้ต่อว่าเขาก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาเสียก่อน
To be continued.
kitties potter.
ความคิดเห็น