คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : we just met and you bite me!!!
“กรี๊ดดดดดดดดดดดด ช่วยด้วย!!!” สก๊อตหันควับไปตามเสียงร้องนั้น เขาหันกลับมามองเลียมแวบนึงก่อนจะลุกวิ่งออกไป
“ช่วยด้วยยยยยยยย!!!”
“มะ มะ แม่ นั่นเสียงแม่แน่ๆ ไม่นะไม่” สก๊อตวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตขึ้นไปบนชั้นสองที่เขาแน่ใจว่าแม่เขาทำงานอยู่ชั้นนั้น เสียงร้องดังขึ้นเรื่อย สก๊อตวิ่งหักเลี้ยวตรงหัวมุมทางแยกแล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นภาพข้างหน้า แม่ของเขากำลังโดนตัวอะไรก็ไม่รู้ดึงขาไว้ เขาวิ่งไปกระชากเจ้าตัวนั่นออก
“แม่เป็นอะไรมั้ย เจ็บตรงไหนรึเปล่า” คุณนายแมคคอลส่ายหัว สก๊อตบอกให้เธอหนีไป ใบหน้าของเขาเปลี่ยนรูป ดวงตากลายเป็นสีแดง เขี้ยวและเล็บงอกออกมา สก๊อตคำรามใส่เจ้าตัวปละหลาดที่เขายังมองเห็นไม่ชัดเพราะมันวิ่งเข้าไปในห้อง สก๊อตเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าประตู เขาจดๆจ้องๆเข้าไปในห้องมืดๆนั้น
“ฮร่วกกกกกกกกกกก!!!” สก๊อตไม่ทันตั้งตัว ตัวปละหลาดกระโจนออกมาตระคุบเขาอย่างรวดเร็วจนเขากระเด็ดไปติดกำแพง ร่างที่กระโจนใส่เขาวิ่งออกไป นั่นมันคนหรือตัวอะไรกันแน่
“โอ้ย...เจ็บเป็นบ้าเลย ไอ้สก๊อตบ้าเอ้ย!” เลียมสบถกับตัวเอง บนทางเดินที่ทอดยาวไม่มีใครเดินผ่านมาเลย และเขาก็ลุกไม่ขึ้นสะด้วยซิ แต่ในตอนนั้นเองที่เลียมได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งมาที่เขา มันเร็วมาก เร็วมากๆจนเขากลัวว่าเป็นอย่างอื่นที่ไม่ใช่คน และแล้วสิ่งนั้นก็มาหยุดยืนนิ่งอยู่ข้างๆเขา เท้าเปล่าเปลือยที่แดงช้ำและมีเลือดติดอยู่เต็มไปหมด เลียมค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองหน้าของอีกคน
“ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกก” เลียมร้องลั่นเมื่อ “เด็กผู้ชาย” คนนั้นแยกเขี้ยวใส่เขาบวกกับดวงตาสีขาวโพลนนั่นอีก ยิ่งทำให้น่าขนลุก แล้วเด็กคนนั้นก็จับตัวเขาลอยขึ้น แล้วลากเขาไปยังดาดฟ้า
“นะ นายเป็นตัวอะไร อย่าทำอะไรฉันเลยน่ะ” เลียมพูดเสียงสั่นไปหมด เขากลัวจนไม่กล้าขยับ เด็กผู้ชายคนนั้นยิ้มแยกเขี้ยวและมองเขาอย่างน่าขยะแขยง แล้วก็ตรงเขาขย้ำเลียม!
เลียมใช่มือทั้งสองข้างปัดป้องเด็กคนนั้นออกไป เขาโดนกระชากเจ็บไปทั้งแขน แต่ก็มีเสียงฝีเท้าอีกหนึ่งเสียงตามมา
“หยุดน่ะ อย่าทำอะไรเด็กคนนั้น” สก๊อตสั่ง แต่เด็กประหลาดตาขาวโพลนก็ไม่ยอมฟังเขา มันกระโจนใส่เขาอีกครั้ง สก๊อตปัดจนเด็กคนนั้นเซแล้ววิ่งกลับไปกระชากตัวเลียมและลากเขาไปยืนที่ขอบดาดฟ้า
“นั่น นายจะทำอะไร ปล่อยเขาแล้วมาสู้กับฉันนี่” สก๊อตพูดอย่างลนลาน แต่เจ้าเด็กคนนั้นไม่ยอมปล่อยมันกลับหันมายิ้มเจ้าเล่ห์ให้เขาแทน และทำท่าจะปล่อยเลียมให้ตกลงไป
สก๊อตรวมรวบสติและตัดสินใจวิ่งตรงไปที่ขอบดาดฟ้าเขาดึงเด็กคนนั้นให้ออกห่างจากที่อันตราย แต่เลียมพลาดท่าร่วงหล่นลงไป!!!
“ไม่!!!!” สก๊อตร้องลั่นคำราม โชคดีที่มือข้างหนึ่งที่ว่างจากการต่อสู้กับเด็กประหลาดสามารถจับเขียนข้างหนึ่งของเลียมไว้ได้ทัน เหงื่อที่ไหลมาจากตัวเขาและเหงื่อจากความตกใจของเลียมทำให้มือของพวกเขาลื่นเหมือนหอยทาก เลียมรู้ตัวว่าเขาอาจไม่รอด น้ำตาและเสียงสะอื้นดังออกมา
“ช่วยฉันด้วยสก๊อต” เสียงเขาแผ่วเบาเรี่ยวแรงที่ยึดเขาไว้กับสก๊อตก็หรี่ลงเรื่อย มือเขาคลายจากสก๊อตจนเกือบสุดปลาย และแล้วมือของพวกเขาก็หลุดออกจากกัน...
“อ๊าาาาาาาาาาาาา!!!!” เสียงเลียมดังขึ้นอย่างเจ็บปวด เมื่อสก๊อตไม่มีทางเลือกเขาเลยต้องใช่ไม้ตายที่เจ็บปวดทรมาน เขาขย้ำเขี้ยวของตนลงบนข้อมือของเลียม ไม่รู้ว่าพระเจ้าเข้าข้างหรืออะไร ขวานนิรนามด้ามหนึ่งก็ปลิวมาจามออกเจ้าเด็กประหลาดแรงยักษ์คนนั้นจนล้มลงจนกองเลือดและแน่นิ่งไป สก๊อตดึงเลียมขึ้นมาอย่างปลอดภัย
“นายทำอะไรกับฉันสก๊อต แล้วนายเป็นตัวอะไร!!!!!” เลียมมองเขาอย่างหวาดกลัวปนโกรธ สก๊อตพยายามจะช่วยประคองเขาแต่เลียมก็ถอยห่าง เขาเขยิบไปนั่งพิงเขาเตี้ยๆ และร้องไห้กับความเจ็บของแผลที่เริ่มรู้สึกเจ็บแบบทรมานขึ้นเรื่อยๆเหมือนเป็นกรดกัดกินลามไปถึงในกายส่วนลึกภายในของเขา
เหตุการณ์วันนั้นผ่านไป พ่อของสไตล์และแม่ของสก๊อตช่วยกันให้พยานว่าเด็กคนนั้นอาจมีปัญหาทางจิตจึงได้ลงมือทำร้ายผู้อื่นโดยไม่ตั้งใจ แต่ตำรวจก็ยังมีข้อกังขาเกี่ยวกับเรื่องขวานนิรนามอยู่
เลียมหายอย่างรวดเร็ว แต่เขากลับรู้สึกใจสั่นอย่างรุนแรงเหมือนมันอยากจะออกมาเต้นข้างนอกทรวกอกเขา
“นายเป็นอะไรหรือเปล่าเลียม” มาสันถามเขาอย่างเป็นห่วงเมื่อเขาหอบอย่างรุนแรง
“เปล่าฉันไม่เป็นอะไร” เสียงของเขาไม่เป็นใจ มันสั่นเหมือนหัวใจของเขา เหงื่อเริ่มออกเต็มมือ เลียมทรงตัวไม่อยู่ เขายืนดอกเสาไว้แน่น มาสันก็คอยดูเขาอยู่ไม่ห่าง รวมถึงตาอีกสองคู่ที่ดูอยู่ที่ฝั่งตรงข้ามกับเขาด้วย
“นานว่าไอ้ตูดนั่นจะรอดมั้ย” สไตล์แบ๋ปากพูด
“รอดสิ ต้องรอ!” พูดจบสก๊อตก็เดินเข้าไปยังที่ที่เลียมและมาสันยืนอยู่
“เฮ้ เป็นไงมั่ง หายดียัง” สก๊อตถามเลียม เลียมไม่ตอบอะไรได้แต่ยืนจับเสาและทำเหมือนไม่มีสก๊อตยืนอยู่ตรงนั้น
“อ้าวไอ้เด็กนี่ รุ่นพี่ถามทำไม่ตอบ เดี๊ยะๆ” สไตล์พูดหาเรื่อง
เลียม! นายก็ตอบเขาไปสิมาเป็นยังไงมั่ง” มาสันชกเข้าที่แขนของเลียมเป็นการเตือนสติ แต่ตอนนี้ไม่มีใครรู้ว่าเลียมกำลังปวดหัวอย่างแรงที่ได้ยินเสียงคนเถียงกัน และเสียงฝีเท้าที่เดินกันให้ขวั่กของเด็กนักเรียน เขาเริ่มหอบหายใจถี่ และเขาก็อยากไปให้พ้นจากที่ตรงนี้ เลียมผลักอกสก๊อตที่ยืนขวางทางอยู่แล้วตั้งท่าเดิน
“เฮ้ หยาบคายมากเลยไอ้กร๊วก” สไตล์ที่ไม่ชอบเลียมเป็นทุนเดิมเลยโมโหจิตแตก เลียมกำลังจะเดินออกไปแต่สไตล์ดึงเขาไว้แล้วเขย่า เลียมรู้สึกมึนหัวเขาหอบหายใจ ความปวดหัวก็เข้ามาทวีคูน หูอื้อไปหมด หน้าเขาเหยเกด้วยความเจ็บปวดที่ตอนนี้เขาไม่รู้แล้วว่าเจ็บส่วนไหนบ้าง
สไตล์ยังเขย่าเขาไม่เลิกนั่นทำให้เลียมเสียหลัก เขาหมดสติล้มลงนอนบนพื้น สไตล์ถึงตาตะลึงมากกับสิ่งที่เกิดขึ้น สก๊อตและมาสันเขามาดูอาการเขาชนิดเร่งรีบ คนอื่นก็เริ่มเดินมามอง สก๊อตเห็นอาการไม่ดีเขาและมาสันรีบยกตัวเลียมขึ้นแล้วพาเขาไปห้องพยาบาล ทิ้งให้สไตล์ยืนเกาหัวเงอะๆแก้เก้ออยู่คนเดียว
สก็อตบอกให้มาสันไปเข้าห้องเรียนก่อนเพราะเพื่อนของเขาทำให้เลียมเป็นลมเขาก็ต้องมีส่วนรับผิดชอบด้วย มาสันเชื่อในคำพูดที่สุขุมของสก๊อต เขาพยักเข้าใจและเดินไปเรียนอย่างว่าง่าย
“อือ อืม...” สก๊อตหันไปทางเตียงคนไข้ เลียมตื่นแล้ว
“เลียม”
“หยุด หยุดอยู่ตรงนั้น ไม่ต้องเขามาไกล้!” เลียมพูดเน้นทุกคำอย่างชัดเจน สก๊อตหลุบตาต่ำแล้วเดินถอยห่าง
“ฉันแค่อยากให้นายรู้ว่าตอนนี้นายไม่เหมือนเดิมแล้วน่ะเลียม” สก๊อตพยายามอธิบาย
“ไม่! ฉันยังเหมือนเดินหมดทุกอย่าง” เลียมพูดพลางพยักหน้า
ทั้งห้องเงียบงันเต็มไปด้วยความอึดอัด
“ไม่เลียม ตอนนี้เราเป็นพี่น้องกันแล้ว นายคือน้องชายฉันและฉันคือพี่ชายของนาย เราเป็นพี่น้องกัน”
“พี่น้องบ้าบออะไรกัน เราเจอกัน แล้วนายก็กัดฉัน!” เลียมแผดเสียง ดวงตาเขาคลอไปด้วยน้ำตา
“นาทำลายชีวิตฉันทำไม!!” น้ำตาที่เลียมไม่ได้พยายามกลั้นก็ได้ไหลลงมา เขาร้องไห้อย่างไม่อาย
ความคิดเห็น