คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Night mar. (แก้คำผิด)
หลังจากคืนนั้นเลียมเริ่มควบคุมอาการแปลกประหลาดที่ทำให้เขาต้องเจ็บปวดได้ทีละน้อย จนแทบไม่รู้สึกอะไรอีก
“นายอยู่เป็นเพื่อนฉันได้มั้ยคืนนี้?” เลียมถามมาสัน พวกเขากำลังเล่นเกมเพลย์กันอยู่ในห้องนอนของเลียม
“คงไม่ได้อะเลียม คือฉันมีนัดอ่ะ” มาสันตอบเขินๆ ใช่แล้วเขาเป็นเกย์และคืนนี้เขาก็มีนัดเดทกับแฟนลับๆของเขา เลียมหน้าเจื่อนลงทันที เขารู้สึกมีลางสังหรณ์ไม่ค่อยดี
“อืม” เลียมตอบกลับเสียงเบา เขาก้มตาลงมองพื้นเแกมน้อยใจพื่อนนิดๆ มาสันเม้มปากอย่างรู้สึกผิดแต่ก็ทำอะไรไม่ได้
“ฉันขอโทษนะ แต่ฉันผิดนัดไม่ได้จริงๆ” มาสันขอโทษ เลียมพยักหน้าเหมือนเข้าใจแต่ข้างในลึกๆแล้วเขาน้อยใจอย่างมาก ตอนนั้นก็เป็นจังหวะเดียวกันที่แฟนลับๆของมาสันโทรมาพวกเขาคุยกันนุ้งนิ้ง
“เลียมฉันขอตัวก่อนน่ะ” มาสันวางสายก่อนที่จะหันมาพูดขอตัวกับเลียม แล้วเขาก็เดินจากไป
เลียมลุกขึ้นมาปิดประตูบ้านเมื่อแน่ใจว่ามาสันออกไปแล้ว เขาเดินกลับไปบนห้องนอนและเตรียมตัวจะอาบน้ำ เลียมเปิดน้ำใส่อ่างอาบน้ำจนเกือบล้น เขาถอดเสื้อผ้าออกช้าๆ สายตาเหม่อลอยแบบไม่มีสาเหตุ เท้าเนียนของเขาค่อยๆหย่อนลงไปในน้ำทีละนิดเพื่อปรับอุณหภูมิ เมื่อลงไปทั้งตัวเลียมก็นั่งกอดเข่าตัวเองอยู่สักพักก่อนจะเอนตัวอยู่ในท่านอน อ่างอาบน้ำเต็มไปด้วยฟองสบู่ เลียมรู้สึกใจหวิวๆแบบแปลกๆ เขาไม่เข้าใจว่ามันเป็นอาการอะไรแต่อาการนี้มันทำให้เขารู้สึกไม่สบายเอาซะเลย เขาสะบัดหน้าไล่ความคิดที่เลอะเทอะแล้วนอนลงไปในอ่างทั้งหัวและตัว
เลียมพยายามให้ใจอยู่กับตัวเอง ทุกสิ่งรอบตัวดูจะเงียบไปหมดเขาได้ยินเพียงเสียงน้ำที่อยู่ในหูเท่านั้น เขารู้สึกผ่อนคลาย
แต่ทันใดนั้นเอง เลียมก็รู้สึกถึงเงาดำมืดคล้ายใครคนหนึ่งกำลังยืนถือหอกอยู่ข้างอ่างอาบน้ำ เลียมที่อยู่ใต้น้ำเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ เขากระเด้งตัวขึ้นและใช้มือปัดป้องตัวเองจากคนคนนั้น แต่เมื่อไม่รู้สึกถึงอะไรมาปะทะตัวเขาเลย เลียมก็ค่อยๆลืมตาขึ้นภาพที่เขาเห็นคือไม่มีอะไรเลย เลียมถอดกรูดไปนั่งอยู่มุมอ่างลูบหน้าและผมที่เปียกอย่างไม่เข้าใจ ตัวเขาสั่นงกเหมือนลูกนกที่ตกจากรัง เมื่อครู่เขาแน่ใจว่าไม่ได้ตาฝาด เพราะเงานั้นมันเป็นรูปเป็นร่างชัดมากๆ เขากลัวว่ากำลังมีบางสิ่งบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้นกับเขาแน่ๆ
แสงจันทร์เสี้ยวสาดส่องลอดผ่านหน้าต่างเขามากระทบใบหน้าของเลียมที่กำลังหลับใหลอยู่บนเตียงอันแวนอบอุ่น เขาอาบน้ำเสร็จก็เข้านอนและพยายามไม่คิดถึงเรื่องในห้องน้ำเมื่อครู่ เลียมพยายามข่มตาหลับเพื่อให้ลืมอาการหวิวๆแปลกๆนั้นซะ แต่อารมณ์สุนทรีในการนอนก็หมดไปเมื่อเขารู้สึกว่าเงาแสงจันทร์ถูกบดบังด้วยบางสิ่งบางอย่าง เลียมลืมตาขึ้นมาคราวนี้ไม่ใช่แค่เงาแต่ตอนนี้มีตัวอะไรก็ไม่รู้ยืนอยู่ที่หน้าต่าง!!! เขาตกใจจนทำอะไรไม่ถูก เขาหอบหายใจถี่แล้วมองไปรอบห้องเพื่อหาทางหนี แล้วร่างยักษ์ที่ยืนอยู่ก็ปรี่เข้ามาที่เขา เลียมกระโดดออกจากเตียงจนล้มหน้าคะมำ เจ้าตัวนั้นเข้ามาประชิดตัวเขาเร็วมาก มันยกตัวเลียมขึ้นมาอย่างง่ายดาย มันเขวี้ยงตัวเขาไปกระแทกฝาผนัง มันมองดูเลียมและยกอะไรบางอย่างที่แหลมคมขึ้นมา ถึงไม่เห็นหน้าแต่เลียมรู้สึกได้ถึงรอยยิ้มหน้ากลัวของมัน มันเงื้อของมีคมนั้นแล้วก็ปักลงไปบนอกของเลียม!!
“ม้ายยยยยยยยยยยยยยย” เลียมร้องและสะดุ้งตื่นขึ้นมา เขาอยู่บนเตียง อะไรกันนี่เขาฝันไปเองหรือนี่ เลียมสำรวจร่างกายและถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อไม่มีบาดแผลบนตัวเขาจริงๆ เหงื่อกาฬผุดขึ้นเต็มใบหน้าของ เส้นผมก็เปียกไปด้วยเหงื่อ
“เมื่อไหร่คืนนี้จะผ่านไปสักที” เลียมได้แต่พูดกับตัวเอง
“เลียม!” เลียมสะดุ้งเมื่อมาสันแตะบ่าเขา
“ไง เมื่อคืนเป็นไงบ้าง” เลียมยิ้มมุมปากถามมาสันที่หน้าแดง
“ก็...เยี่ยมไปเลยล่ะ” มาสันตอบอายๆ เลียมพยักหน้าและยิ้มให้เพื่อน ตอนนี้เขาไม่อยากเล่าเรื่องเมื่อคืนให้มาสันฟัง สายตาเขากำลังกวาดหาใครบางคนที่น่าจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา
“นายมองหาใครอะเลียม” มาสันถามเมื่อเห็นเลียมกำลัง หันไปทางนู่นทีทางนี่ที เลียมอ้าปากเหมือนจะตอบแต่เขาก็หุบปากลงกัดริมฝีปาดล่างแล้วส่ายหัวทำหน้าอินโนเซ้นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มาสันเลิกคิ้วแล้วส่ายหน้าให้กับความเลิกลั่กของเพื่อนตัวเอง
/นายกำลังมองหาฉันอยู่ใช้มั้ย/ จู่ก็มีเสียงเสียงหนึ่งดังขึ้นในโสตประสาตของเลียม เขามองไปรอบๆและแน่ใจว่าเสียงนี้เป็นเสียงของสก๊อตแน่ๆ
และแล้วเขาก็เจอสก๊อตที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอีกฝั่งหนึ่งจนได้ ทำไมเขามองไม่เห็นสก๊อตตั้งแต่ทีแรกน่ะ
/ใช่ ผมกำลังมองหาคุณอยู่ มีเรื่องจะคุยด้วย เจอกันบนดาดฟ้าได้มั้ย/ เลียมส่งสายตาอ้อนวอนขอความช่วยเหลือ
/ได้สิ/ ว่าแล้วพวกเขาก็ลุกขึ้นพร้อมกันและมุ่งหน้าไปทางดาดฟ้า
บนดาดฟ้า
“นายมีเรื่องอะไรเหรอ” สก๊อตถามทันทีที่พวกเขามาถึงบนดาดฟ้า
“ว่าแต่คุณรู้ได้งัย ว่าผมมองหาคุณอยู่ แล้วคุณอยู่ทำไมผมมองไม่เห็นคุณตั้งแต่ทีแรก” เลียมยิงคำถามที่สสงสัยก่อนจะตอบคำถามของสก๊อต
“ก็ความคิดนายมันดังมาก และในความคิดนายก็มีแต่ชื่อฉัน ตอนแรกฉันไม่อยู่แถวนั้นหรอก แต่ฉันกลัวว่านายมีเรื่องร้อนใจเลยชวนสไตล์ไปนั่งแถวนั้นน่ะ” สก๊อตยิ้มอย่างมีเลศนัย รอยยิ้มนี้ถ้าหญิงที่ไหนเนต้องละลายเหมือนไอศครีมโดนแดดประเทศไทยแน่ๆ เลียมก็หน้าเริ่มขึ้นสีระเรื่อไม่ร็เพราะอากาศร้อนหรือเพราะกำลังจะมีอาการเหมือนผู้หญิงพวกนั้นกันแน่
“เอ่อออ นี่คุณอย่าเข้าใจผิดนะ ผมไม่ได้คิดอย่างนั้นกับคุณนะ” เลียมส่ายหน้า มือก็กวัดแกว่งพันวัน
“นายพูดเรื่องอะไร ฉันยังไม่ได้พูดสักคำเลย ฉันแค่บอกว่าในความคิดนายมีแต่ชื่อฉันเท่านั้นเอง” สก๊อตยิ้มและเลิกคิ้วใส่เลียมที่อายจนจะมุดดินได้อยู่แล้ว
“จะยังไงก็เหอะ ผมว่าเรามาคุยเรื่องที่ผมกำลังจะบอกคุณดีกว่า คือเมื่อคืนผมฝันประหลาดมาก ในฝันมันน่ากลัวมากๆเลย” เลียมหยุดเล่าเมื่อภาพในฝันผุดขึ้นมาในหัว
“นายฝันว่าอะไร”
เลียมกลืนน้ำลายอึกใหญ่ เขาไม่อยากนึกถึงมันแต่เขาก็ยังต้องเล่าให้สก๊อตฟัง
“ฝันว่ามีผู้ชายคนหนึ่ง ตัวใหญ่มาก....เขาเข้ามาทำร้ายผม แล้วก็แทงผมจนสะดุ้งตื่น” เลียมหลับตาลงเมื่อภาพรอยยิ้มน่ากลัวนั้นผุดขึ้นมาอีก
“แล้วก่อนที่ผมจะนอน ผมก็เห็นเงาคนยืนอยู่ตรงขอบอ่างอาบน้ำตอนผมอาบน้ำอยู่ด้วย นึกแล้วก็ขนลุกชะมัด” เลียมถอนหายใจยาวเมื่อเล่าทุกอย่างจนจบ
สก๊อตไม่พูดอะไรออกมา สีหน้าของเขาแสดงความกังวลออกมาอย่างชัดเจน
“ฉันไม่รู้ว่ามันคืออะไรนะเลียม แต่ฉันอยากให้นายระวังตัวเองให้มากๆแล้วก็อย่าคิดมากน่ะ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นฉันจะช่วยนายเอง” ไม่รู้ว่ามือของเลียมไปอยู่ในอุ้งมือของสก๊อตตั้งแต่เมื่อไร เขารู้แต่ว่ารู้สึกปลอดภัยเมื่ออยู่ใกล้สก๊อต
เมื่อรู้สึกตัวว่ากำลังจับมือกันอยู่ เลียมก็รีบชักมือออกก่อนจะกล่าวขอบคุณและวิ่งออกไป สก๊อตยิ้มกับตัวเองกับท่าทีของเลียม
ขณะกำลังเก็บหนังสือเข้าล๊อคเกอร์ในช่วงพักเที่ยง ประตูล๊อคเกอร์ของเลียมก็ถูกปิดดังปัง เลียมงงว่าใครมาทำแบบนี้
“ไงเลียม” จาเร็คนั่นเอง เขาถามเลียมที่กำลังงง จาเร็ดวางมาดแล้วเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง เลียมกำลังรอฟังว่าจาเร็ดมาหาเขาทำไม
“คืนนี้นายไปดูหนังกับฉันมั้ย” จาเร็ดถามและยังคงปั้นหน้าหล่อ
“แล้วมาชวนฉันทำไม เพื่อนนายก็ออกจะเยอะ” เลียมพูด จาเร็ดหัวเราะ เขาเนเข้าเลียมและทำให้เลียมต้องเดินถอยหลัง เขาใช้แขนกั้นไว้ไม่ให้เลียมเดินต่อ พวกเขาเพชิญหน้ากันแบบตาต่อตาฟันต่อฟันจนเลียมต้องเผลอกลืนน้ำลาย ทำไมช่วงนี้เขาต้องรู้สึกแปลกๆกับผู้ชายด้วยกันเองด้วยนะ
“ก็ฉันอยากไปกับนาย ว่าไงจะไปด้วยมั้ย” จาเร็ดถาม เขามองเลียมด้วยสายตาเปล่งประกาย เลียมอยากจะลองพิสูจน์ตัวเองด้วยเหมือนกันว่าเขายังเป็นชายแท้อยู่มั้ย
“โอเค ฉันจะไปดูหนังกับนาย แบบ...สองต่อสอง” เลียมพูดแล้วพยักหน้าช้าๆพลางเม้มปาก จาเร็ดยิ้มพึงพอใจกับคำตอบเขากัดริมฝีปากล่างเหมือนกำลังเห็นของหวานอยู่ตรงหน้า นั่นทำให้เลียมใจสั่นอยู่หน่อยๆเหมือนกัน รึว่าเขาจะไม่แมนแล้วจริงๆ พวกเขายังพูดคุยกันต่อในท่านั้น(เลียมยืนหลังชนล๊อกเกอร์แล้วจาเร็ดก็หันหน้าเข้าหาเขาโดยใช้แขนยันล๊อกเกอร์ไว้ข้างหนึ่ง) พวกเขาคุยกันว่าจะไปเจอกันที่ไหนยังไง โดยเลียมไม่รู้ว่าสก๊อตกำลังมองมาทางเขาด้วยอารมณ์ครุกรุ่น สก๊อตไม่รู้ว่าเป็นห่วงหรือเป็นอะไร แต่ที่รู้ๆคือเขาไม่ไว้ใจจาเร็ดเลย สก๊อตได้ยินทุกอย่างที่พวกเขาพูดกันและยังยืนพูดกันในท่านั้นอีก ใครเดินผ่านไปผ่านมาก็คงคิดว่าพวกเขาเป็นแฟนกันแน่ๆ แต่ทำไมเขาต้องคิดมากด้วยละ ก็ถ้าผ่านคืนนี้ไปแล้วพวกเขาก็คงไม่แคล้วต้องเป็นแฟนกัน ถ้าเลียมเป็นเกย์อะน่ะ
“นัดเดทกันเหรอ” สก๊อตถามเมื่อจาเร็ดและเลียมแยกออกจากกันแล้ว เลียมดูจะงงกับคำถามของสก๊อต ก็เพราะน้ำเสียงของเขาที่ดูเหมือนจะหาเรื่องอยู่ไม่น้อย
“ทำไมละ เป็นหมาป่าแล้วเป็นเกย์ไม่ได้รึงัย” เลียมแค่อยากจะแหย่สก๊อตเล่นแต่ดูเหมือนสก๊อตจะไม่เล่นด้วย ยิ่งเลียมพูดเหมือนยืนยันว่าเป็นเกย์ก็ยิ่งทำให้สก๊อตมีอาการปรอทร้อนขึ้นเรื่อยๆ เพราะนี้เป็นการบอกเป็นนัยๆว่าพรุ่งนี้สก๊อตคงได้เห็นคู่เกย์คู่ใหม่เป็นแน่
“ก็ไม่ได้มีใครห้ามหรอก อยากจะไปเดทกับเขาก็ไปสิ ฉันก็แค่ถามเพราะได้ยินเสียงหัวใจของคนแถวนี้เต้นแรงเกินไปเพราะโดนผู้ชายชวนออกเดทก็แค่นั้น” สก๊อตพูดเหมือโมโหเลียม เลียมไม่ได้พูดอะไรแต่ใจเขาเต้นแรงจริงๆแต่เพิ่งเต้นแรงตอนสก๊อตทักทายเขาต่างหาก
“นายก็คงจะใจเต้นแรงตอนนัดเดทกับอลิสันครั้งแรกสินะ” เลียมยิ้มอย่างอ่อนโยนเมื่อนึกภาพตอนสก๊อตยังมีอลิสันอยู่ สก๊อตก็เช่นกันเขายังคงรักและไม่เคยลืมรักแรกที่แสนมีค่าของเขาเลย
“ส่วนนายก็ระวังเดทครั้งนี้ให้ดีเหอะ หวังว่าคงไม่ใช่เดทแรกใช่มั้ย”
“อืม...ก็ไม่รู้สินะ” เลียมยังคงเล่นหูเล่นตากับหนุ่มรุ่นพี่
“เที่ยวแล้วก็อย่าลืมระวังตัวเองให้ดีด้วยละ ยิ่งนายฝันแบบนั้นฉันว่ามันต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ”
“โอเค ฉันจะระวังตัว” เลียมผละออกไปเมื่อเสียงกระดิ่งดังเพื่อเข้าคาบเรียน สก๊อตคงลืมไปแล้วว่าเลียมก็เป็นหมาป่าเหมือนเขา และเลียมก็ได้ยินเสียงหัวใจของใครก็ไม่รู้เต้นแรงเหมือนเขาด้วยเมื่อครู่นี้ อีกอย่างตั้งแต่เขารู้จักสก๊อตมา เขายังไม่เคยโดนสก๊อตพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชันมาก่อน จะมีก็แต่น้ำเสียงที่แสดงความเป็นห่วงแค่นั้น
ตะวันลับฟ้าแล้ว เลียมนั่งรอจาเร็ดอยู่ที่ระเบียงบ้าน เขาคงกำลังใกล้มาถึงในไม่ช้า
เลียมตื่นเต้นกับการไปดูหนังกับผู้ชายสองต่อสองเป็นครั้งแรก เขาไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ไม่รู้ว่าต้องวางตัวยังไง ต้องทักจาเร็ดว่ายังไง แล้วจาเร็ดจีบเขาจริงๆเหมือนที่เขาคิดรึเปล่า คิดไปคิดมาเสียงแตรรถก็ดังขึ้น เลียมเงยหน้าขึ้นมองก็พบกับจาเร็ดที่ก้าวลงจากรถแล้วส่งยิ้มให้เขา เลียมหายใจเข้าลึกและถอนหายใจ
“เอาวะ ลองดูละกัน” เลียมพูดกับตัวเองและเดินไปที่รถ จาเร็ดยิ้มให้เขาและยังเปิดประตูรถให้เลียมอีก อย่างนี้ไม่เรียกว่าจีบก็คงบ้าแล้ว
ตลอดทางพวกเขาไม่ได้คุยอะไรกัน จาเร็ดหันมายิ้มให้เขาเป็นพักๆเขาก็ยิ้มตอบไปเพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไร เมื่อถึงโรงหนังแสงไปวิบวับก็แย่งกันทะลุเข้าตาเลียมจนเขามึนหัวไปหมด
จาเร็ดลงจากรถและไม่ลืมที่จะหยิบตั๋วมาด้วย เขาเดินนำหน้าเลียมเข้าไปในโรงหนัง พวกเขาดูหนังไซไฟเลือดสาดกัน เลียมรู้สึกไม่ดีเลยเขาสะดุ้งทุกครั้งที่มีฉากฟันแทงกันเลือดกระเด็น เพราะทุกครั้งที่มีฉากเหล่านี้ปรากฏขึ้นเขาก็นึกถึงความฝันในคืนนั้นขึ้นมาทุกที เลียมล้วงมือจะหยิบป๊อบคอนแต่เข้าดันยกมือขึ้นมาไม่ได้เพราะจาเร็ดพยายามล้วงมือลงไปด้วย เขาหันไปมองจาเร็ดและเขาก็เห็นจาเร็ดยิ้มหน้าหล่อหว่านเสน่ห์ให้เขาอยู่ จาเร็ดจับมือของเลียมที่กำลังหยิบป๊อบคอนอยู่ในมือขึ้นมาป้อนให้ตัวเองแล้วหันไปดูหนังต่อ เลียมกลืนน้ำลายกับการกระทำของจาเร็ด
“หนังจบแล้วเราไปไหนต่อกันดี” จาเร็ดถามเมื่อออกมายืนอยู่หน้าโรงหนัง
“แล้วแต่นายสิ”
“งั้นไปเที่ยวผับดีกว่า” พูดจบจาเร็ดก็กอไหล่เลียมแล้วลากเขาเดินเข้าไปในผับที่อยู่ใกล้ๆกับโรงหนัง เลียมคิดว่าจะหาอะไรดื่มสักหน่อย แต่จาเร็ดไม่ได้สนใจผับเลย เขาลากเลียมเดินผ่านผู้คนที่อัดกันอยู่ในผับแล้วเข้าไปในช่องทางที่ข้างในเมื่อเข้าไปแล้วจะเป็นทางยาวที่กำลังมีคู่หนุ่มสาวยืนกอดจูบกันอยู่เป็นสิบคู่
“นายพาฉันมาในนี้ทำไม” เลียมถามด้วยสีหน้าตกใจ
“แล้วนายคิดว่าไงละ” ไม่ทันที่เลียมจะได้พูดต่อเลียมก็โดนเขาดันไปจนติดกับแพง จาเร็ดยิ้มมุมปากแล้วก็ประกบจูบบนริมฝีปากของเลียม เขาล้วงลิ้นเข้าไปในปากเลียมแต่เลียมรู้สึกไม่มีอารมณ์ร่วมกับเขาเลย จูบที่จาเร็ดคิดว่าเร้าร้อนแต่เลียมกลับรู้สึกจืดชืดเหมือนกำลังโดนหมาจูบ เพราะเขาไม่ชอบปากเย็นๆของจาเร็ดเลย
เลียมพยายามผลักจาเร็ด เขาใช้แรงหมาป่าเมื่อรู้สึกว่าจาเร็ดกำลังบังคับขืนใจเขา
“นายจะทำอะไรจาเร็ด ฉันไม่ชอบนะ” ถึงจะผละออกมาได้แต่จาเร็ดก็ยังคงกอดเขาอยู่
“ก็กำลังสานสัมพันธ์ไง ฉันชอบนาย...เลียม” เขาก้มลงไปประกบจูบกับเลียมอีกครั้ง เลียมรู้สึกไม่ดีขึ้นกว่าเดิมเขากำลังจะร้องไห้ เขาไม่ชอบอาการแบบนี้เลย เขาดิ้นรนจนในทีสุดก็หลุดมาจากจาเร็ดที่กำลังล้วงตัวเขามั่วไปหมด
เลียมวิ่งออกมาข้างนอก โดยมีจาเร็ดวิ่งตามมาติดๆ เขาหยุดยืนหอบหายใจ จาเร็ดที่ตามมาทันแล้วก็ดึงแขนเขาจนเลียมหันไปทั้งตัวตามแรงดึง
“นายวิ่งออกมาทำไม!” จาเร็ดชักโมโห
“ฉันไม่ชอบ ไม่ชอบที่นายทำแบบนั้น ฉันจะกลับบ้าน” เลียมพยายามแกะมือที่กำแขนเขาแน่น
“นี่นายกล้าปฏิเสธฉันเหรอ” จาเร็ดมีสีหน้าโกรธอย่างเห็นได้ชัด เขาซัดหมัดใส่ใบหน้าของเลียมไปอย่างแรง
“ไม่มีใครกล้าปฏิเสธฉันหรอกเลียม” จาเร็ดปล่อยมือที่จับแขนของเลียมไว้อย่างแรง เลียมพยายามระงับอารมณ์ เขาไม่อยากทำร้ายคนอื่น เขาหันหลังและเดินออกไป เสียงก่นด่าจากจาเร็ดก็ไล่หลังมาติดๆ เลียมคิดว่าคืนนี้จาเร็ดคงไม่ไปส่งเขากลับบ้านแน่ๆ
kitties potter
ความคิดเห็น