คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Don't be afraid. I'm here.
/เราต้องคุยกันเลียม/ สก๊อตส่งกระแสจิตไปถึงเลียม เลียมที่นั่งอยู่อีกฟากของโรงอาหารก็หันไปทางเขาอย่างงุนงง เขาไม่รู้ว่าเป็นสัตว์ประหลาดแบบเขาแล้วจะสามารถส่งกระแสจิตถึงกันได้
/จะให้ฉันคุยอะไรกับนายเหรอ ให้คุยว่าฉันต้องยอมรับสภาพตอนนี้ใช่มั้ย สภาพที่ฉันกลายเป็นสัตว์ประหลาดไปแล้ว/ เลียมกำลังเดือดและเขารู้ตัวว่าเขาไม่ปกติอีกแล้ว
/ฉันไม่ได้ต้องการให้นายคิดแบบนั้นนะเลียม นายไม่ใช่สัตว์ประหลาดนะ/ สก๊อตพยายามอธิบาย
/ไม่ใช่สัตว์ประหลาดแล้วฉันเป็นตัวอะไร! ฉันไม่อยากพูกับนาย ไม่อยากเห็นหน้านาย แล้วนายก็ออกไปจากหัวฉันได้แล้ว/ ว่าแล้วเลียมก็ลุกผลุนผลันออกไปจากโรงอาหาร เขาไม่อยากเห็นหน้าสก๊อตเลยจริงๆ
“วันนี้วันศุกร์ นายจะไปบ้านฉันมั้ยเลียม” มาสันถาม ขณะพวกเขากำลังเก็บของใส่ล๊อกเกอร์ วันศุกร์ทั้งทีได้ไปแฮงเอาท์กับเพื่อนสนิทคงจะดีไม่เบา
“ฉันว่าก็ดีน่ะ” ไม่ทันที่เลียมจะได้พูดอะไรต่อ เลียมก็หันไปเห็นคิระเดินลงมาจากชั้นสอง เธอมองมาที่เขาด้วยและถ้าตาเขาไม่ฝาด เขาเห็นเหมือนเธอกำลังให้ท่าเขาอยู่แน่ๆ คิระเดินลงมาอย่างสง่างามแต่ไม่ทันจะถึงดี ขอยาวๆของเธอก็พันกัน พลันเพลงหวานๆที่บรรเลงอยู่ในใจของเลียมก็สะดุดกึก คิระล้มลงดังโครม
“ฉะ ฉันไม่เป็นไรจ๊ะ” คิระลุกขึ้นแล้วยิ้มเก้อๆ เธอเดินตรงมาที่เลียม
“เลียมจ๊ะ คืนนี้เธอว่างมั้ย คือพวกเราจะจัดปาร์ตี้กันที่บ้านลิเดียน่ะ หวังว่าฉันจะเห็นเธอในงานน่ะจ๊ะ” คิระยิ้มให้เขาแล้วเธอก็เดินหายไปในฝูงชน
ท่ามกลางเพลงมันส์ๆในรถของคิระ เลียมกลับรู้สึกท้องไส้ปั่นและเวียนหัวเหมือนจะอ้วก เขารู้สึกว่าเสียงพวกนี้ดังเกินไปจนสมองแทบจะระเบิด
“เธอไหวมั้ย” คิระถามอย่างกลัวๆ เธอรู้ดีว่าเขากำลังเป็นอะไร เลียมปวดหัวจนพูดไม่ออก เขาพยายามหายใจเข้าออกลึกๆเพื่อควบคุมอาการที่ไม่มีทีท่าว่าจะทุเลาลง
“ทนอีกนิดน่ะจะถึงแล้วล่ะ” คิระบอกอย่างห่วงใย เธอเร่งสปีดเพื่อให้ไปถึงที่หมายเร็วขึ้น
คิระเดินลงมาเปิดประตูอย่างรวดเร็วปานมีพลังเหนือเสียง เธอรีบประคองเลียมเข้าไปในบ้าน
ปัง! ประตูปิดลงอย่างแรง สิ่งแรกที่เลียมเห็นคือ ไม่มีอะไรเลย ข้างในบ้านเงียบกริบ ไม่แสง สี เสียง หรืออะไรที่แสงถึงว่าที่นี่มีปาร์ตี้เลยแม้แต่นิดเดียว
“แล้วคนอื่นไปไหนหมดล่ะ” เลียมถาม
“มีแต่เรา” สก๊อตที่ยืนอยู่ก่อนหน้านี้พูดขึ้น และตามมาด้วยลิเดีย สไตล์และเดเร็กที่มารออยู่แล้ว
“นี่มันเรื่องอะไร ฉันงงไปหมดแล้ว” เลียมถามอย่างไม่เข้าใจ
“คืนนี้เป็นคืนพระจันทร์เต็มดวง และเป็นคืนแรกของนาย นายกำลังจะกลายร่างเป็นแววูฟ” ลีเดียวพูดสั้นๆได้ใจความไม่มีการตะล่อมอ้อมค้อมให้เสียเวลา
“ใช่ และครั้งแรกก็มักเป็นอะไรที่ยากเพราะนายจะควบคุมตัวเองไม่อยู่” เดเร็กพูดเสริม เขามีประสบการณ์รับน้องใหม่มาอย่างโชคโชน
“แต่พวกเขาต้องมาแน่” เลียมน้อยพูดขึ้น
“นายหมายถึงอะไร” ไม่ทันทีเลียมจะได้ตอบคำถามของสไตล์ เสียงบ้าคลั่งบางอย่างก็เข้ามาเสียดสีอยู่ในหูของเขา
“อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาา!” เลียมกรี๊ดร้องด้วยความเจ็บปวด เขาล้มลงและปิดหูอย่างทรมาน
“เขาเป็นอะไรสก๊อต” คิระถามอย่งตื่นตะหนกตกใจ
“ฉันไม่รู้”
“พวกนายไม่ได้ยินเสียงพวกนี้รึไงกัน” เลียมตะโกนออกมา เขารู้สึกเหมือนหัวเขากำลังจะระเบิด
ทุกคนมองหน้ากันงุงงง ไม่เข้าใจว่าเลียมเป็นอะไร
ผ่านไปไม่ถึงนาที พวกเขาก็ยินเสียงล้อลดบดก้อนกรวดเข้ามาจอดอยู่หน้าบ้าน พวกนี้เป็นใครกัน
“พวกเขามากันแล้ว พวกเพื่อนๆที่ผมบอกว่าจะมีปาร์ตี้ที่นี่” เลียมพยายามอธิบายพลางปิดหูที่ได้ยินเสียงอะไรต่อมิอะไรจนอื้ออึงไปหมด
“ห๊ะ! วะ วะ ว่าไงนะ” ลีเดียพูดอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
“ลิเดีย ฉันรู้ว่าเธอเป็นเจ้าแม่ปาร์ตี้แห่งบีคอนฮิวส์ ฉันรู้ว่าเธอรับมือกับเรื่องนี้ได้ ฉันฝากทางนี้ด้วยล่ะกัน” สก๊อตพูเสร็จสรรพ ก็หิ้วปีกน้องใหม่ที่กำลังคลั่งกับพลังที่ไม่เคยเจอไปทางหลังบ้าน สไตล์ คิระ และเดเร็กเดินตามไปติดๆ
ลิเดียกัดฟันกรอด มือก็กำจนรู้สึกเจ็บกับเลียมที่กันไปบอกคนอื่นมาปาร์ตี้ที่บ้านของยายเธอซะนี่
“เจ้าเด็กปากสว่าง” ลิเดียพูดก่อนจะเดินไปเปิดประตู
“ที่นี่มีปาร์ตี้....ใช่มั้ยครับ” จาเร็ดและเพื่อนประมาณเกือบร้อยคนกำลังยืนออเตรียมพร้อมออกสตาร์ทวิ่งเข้าสู่ปาร์ตี้จนตัวสั่น แต่เมื่อเห็นว่าทุกอย่างเงียบเกินไปจาเร็ดเลยถามอีกครั้ง
“เรามาถูกทีใช่มั้ย?”
ลิเดียปิดประตูโครมใส่หน้าพวกเขาเพื่อมาสงบสติอารมณ์และเปิดประตูออกไปอีกครั้ง
“ใช่ พวกเธอมาถูกที่แล้วละ” ประตูถูกเปิดเต็มความกว้างของมัน เสียงโห่ฮึกเหิมดังออกมาราวกับว่าโกพวกนี้หิวปาร์ตี้ยังไงยังงั้น
“เอาเลย มาถล่มบ้านฉันให้พังไปข้างนึงเลย บ้าจริง!” ลิเดียยืนสบถเมื่อเห็นทุกอย่างกำลังพินาจ
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก” เลียมแผดเสียงร้องด้วยความทรมาน เขาเจ็บปวดทรมานจนต้องล้มลงไปนอนอยู่กับพื้น ยิ่งเสียงเพลงดังกระหึ่มจากชั้นบน ยิ่งทำให้เขารู้สึกอยากจะบ้า
“ควบคุมสติเอาไว้เลียม ฉันอยู่ตรงนี้ พวกเราอยู่ตรงนี้ พวกเราไม่ยอมให้นายเป็นอะไรไปแน่” สก๊อตเขาไปพยุงให้เลียมนั่งขึ้น เลียมน้ำตาไหลอาบแก้มด้วยความเจ็บปวดทรมาน
“แต่ตอนนี้ฉันเป็นแล้ว หัวฉันกำลังจะระเบิดแล้วสก๊อต ช่วยฉันที!!!” เลียมร้องไห้อย่างหนัก เสียงพวกนั้นทำเอาเขาเจ็บปวดที่สุด
“ฉันอยากให้นายหายใจเข้าออกลึกๆ”
เลียมพยายามทำตามแต่มันยากเหลือเกิน
“ไม่...ฉันทำไม่ได้” น้ำตาเขาพรั่งพรูออกมา
“นายต้องทำได้ เชื่อฉัน”
เลียมลองพยายามอีกครั้ง เขาหายใจเข้าออกลึกๆ จนเงียบลงในที่สุด
“นั่นละ ดี แบบนั้นล่ะ ทำต่อไป” สก๊อตให้กำลังใจ แต่ทันใดนั้นเลียมก็ลืมตาขึ้นและดวงตาของเขาเป็นสีเหลือง เลียมแยกเขี้ยวคำรามใส่เขา!
“ไม่น่ะเลียม!” สก๊อตพยายามเตือนสติเลียม
ในขณะที่เลียมกำลังจะกระโจนใส่เขา เด็กใหม่คนนี้ก็ล้มลงไปนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นซะแล้ว
“ห่ะ! ไอ้อ่อน!” สไตล์หัวเราะอย่างสะใจ พลางเดาะไม้เบสบอลในมือ
“เขาน่าสงสารน่ะว่ามั้ย” คิระพูด มองดูเลียมที่นอนหายใจสม่ำเสมออยู่บนเตียง
“ฉันผิดเองแหละ ที่ทำให้ชีวิตของเด็กคนหนึ่งเปลี่ยนไปโดยที่เขาไม่อยากได้” สก๊อตพูดตัดพ้อ
“นายไม่ผิดหรอกสก๊อต นายแค่อยากช่วยเขา” คิระปลอบเขา ตอนนี้เธอคงพูดได้เพียงเท่านี้
“เขาคงไม่กลายร่างแล้วใช่มั้ย”
“ฉันก็ว่างั้น”
“งั้นฉันขอตัวก่อนน่ะสก๊อต” คิระบอกสก๊อตก่อนจะเดินออกไป
เมื่อเหลือสองคนทุกอย่างนิ่งเงียบ สก๊อตนั่งมองใบหน้าเกลี้ยงเกลาที่มีคราบน้ำตา ขนตาแพสวยก็มีหยาดน้ำตาทำให้เขานึกสงสารเด็กคนนี้มากเข้าไปอีก
“ฉันขอโทษน่ะเลียม” มือของอัลฟ่าลูบผมของเลียมอย่างแผ่วเบา เลียมละเมอจับมือเขาไว้
“อย่าทิ้งผมไว้คนเดียว ผมกลัว” เลียมพูดทั้งที่ยังหลับอยู่ เสียงกระซิกและน้ำตาเริ่มไหล เขากอดแขนของสก๊อตเอาไว้
“ไม่ต้องกลัวนะเลียม ฉันอยู่ตรงนี้” สก๊อตขยับไปให้เลียมกอดได้อย่างเต็มที่ มือของเลียมพยายามกวาดหาเขาจนในที่สุดเขาสก๊อตก็ต้องเป็นฝ่ายกอดเลียมซะเอง
เลียมค่อยๆนิ่งลงและหลับไป แต่มือของเขายังกอดสก๊อตไว้อย่างนั้นทั้งคืน
อีกห้องหนึ่ง...
“นายกำลังดูฉันโป๊อยู่น่ะสไตล์”
“ช่วยไม่ได้ก็นายอยากถอดเสื้อผ้าเองทำไมเล่า” สไตล์เหน็บคนที่กำลังยืนร่างเปลือยเปล่าโชว์หุ่นนายแบบอยู่ข้างเตียง
“ไอ้บ๊องเอ้ย นายก็รีบๆถอดของตัวเองซะทีสิ” เดเร็กยิ้มเจ้าเลห์ เขากระโดดตระครุบสไตล์จนล้มลงไปนอนอยู่บนเตียง
“นายจะทำอะไรเดเร็ก นายจะทำอะไร?” สไตล์เลิกคิ้วถาม ตอนนี้เขากำลังนอนอยู่ภายใต้ร่างของเดเร็ก
“ฉัน...กำลังจะปล้ำนาย” สไตล์หัวเราะเมื่อได้ยินคำตอบ เขากัดริมฝากล่างเหมือปนอยากกินคนตรงหน้าแล้วดึงใบหน้าของคนที่กำลังจะปล้ำเขาลงมาจูบเขาซะดื้อๆ
“อื้อ อือ อื้อ” เดเร็กดูจะไม่พอใจที่สไตล์ทำแบบนั้น เขาผลักสไตล์ให้นอนลงและตรึงแขนสไตล์ไว้ทั้งสองข้าง
“ก็ฉันบอกแล้วไงว่าคืนนี้ฉันจะปล้ำนาย ไม่ใช่ให้นายปล้ำฉัน”
สไตล์แบะปาก เขาทำหน้าย่น ก่อนจะเขยิบไปจุ๊บเดเร็กอีกทีนึง
“ฉันเตือนเป็นครั้งที่สอง” เดเร็กขมวดคิ้ว
“โอ๋ๆๆๆๆ เค เค งั้น 5 4 3 2 1 อุ๊ป ช่วยด้วย...ฉันกำลังจะโดนปล้ำ!”
คราวนี้เดเร็กยิ้มมุมปากและทำหน้าเหมือนวายร้ายสุดหล่อในหนังแอ๊คชั่น เขากระโจนเข้าขย้ำสไตล์อย่างหิวโหย โดยที่คืนนี้เขารับบทเป็นเจ้าชายหมาป่าจอมหื่นและสไตล์รับบทเป็นเหยื่อที่กำลังจะถูกกิน....และสงสัยว่าเนื้อสไตล์คงจะอร่อยมากเดเร็กถึงได้กินเขาทั้งคืนไม่รู้จักอิ่มเลย....
kitties potter.
กว่าตอนใหม่จะคลอดก็จบซีซั่นไปซะแล้ววววว
ต้องขอโทษคนที่ติดตามด้วยนาา ตอนนี้ไรต์กลับมามีเวลาว่างแล้ว เค้าสัญญาจะอัพตอนใหม่ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
รักทุกคนที่ซู๊ดดดดดดดดด จุฟจุฟ
อย่าลืมเม้นต์เป็นกำลังกันด้วยน่ะจ๊ะ
ความคิดเห็น