คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 05 nekoma vs karasuno part 1
05 nekoma vs karasuno part 1
อินาริ ฟุยุมิ เจ้าของเรือนผมสีขาวและข้างกายของเธอแน่นอนว่าก็คือเจ้าของเรือนผมสองสีที่มีสถานะเป็นเพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กอย่าง โคสึเมะ เคนมะ คนเดิมและเพิ่มเติมที่ตอนนี้เธอและเขากำลังหลงอยู่ในจังหวัดมิยางิ
ฟุยุมิไม่คิดมาก่อนว่าการที่เธอเดินตามเคนมะต้อยๆ นั้นจะทำให้พวกเราหลงมาอยู่สักที่ในจังหวัดแห่งนี้ หลังจากลงจากรถโดยสารและในจังหวะที่กัปตันทีมละสายตาไปจากพวกเราเพียงนิดเดียวเท่านั้น เธอที่ตัวติดกันกับเคนมะเป็นทุนเดิมก็เดินดุ่มๆตามชายหนุ่มมา
พวกเราอาจจะหลงซอย
หรือบางทีก็อาจจะเพราะเดินรั้งท้ายและไม่ได้ทันมองเพื่อนๆในทีม
หรือเพราะด้วยเหตุผลที่ว่าเดินช้ากันทั้งคู่ทำให้พลัดหลงกันก็ตามที
“อ๊ะ แย่ละ”
“มีอะไรหรอเคนมะคุง?”
“แบตมือถือหมด คงติดต่อคุโระไม่ได้”
“ถ้างั้น ใช้มือถือเรา…. ” เสียงหวานค่อยๆแผ่วลงเมื่อพบว่ากระเป๋าที่ควรจะอยู่กับเธอแต่ตอนนี้กลับหายไปแล้ว
“กระเป๋าเราหายไป!”
“… อยู่กับคุโระ”
“จริงด้วย! ปกติคุณคุโรโอะจะอาสาถือให้เราตลอดเลยค่ะ”
“…. เฮ้อ ” ชายหนุ่มถอนหายใจพร้อมกับทรุดนั่งลงที่กำแพงเตี้ยๆก่อนที่จะหยิบเกมส์กดขึ้นมาเล่นแก้เบื่อ
“เราจะไม่ตามหาคนอื่นหรอคะ?”
“เดี๋ยวคุโระเห็นว่าไม่อยู่ก็คงออกตามหาเองนั้นแหละ”
“นั้นสินะคะ” ว่าจบเธอก็นั่งลงข้างๆเขา
ชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสองสีชำเลืองมองหญิงสาวที่นั่งข้างกายเขาเล็กน้อย ตอนนี้ฟุยุมิอยู่ในเสื้อวอร์มสีแดงที่เป็นสีประจำทีมของทีมเนโกมะ ผมสีขาวคล้ายหิมะโดยปกติทุกวันจะถูกเจ้าของถักเปียเดี่ยวพร้อมกับติดโบว์คล้ายกับสีตาน้ำทะเล
แต่ตอนนี้มันกลับสยายยาวบนกลางแผ่นหลัง และเมื่อมีกระแสลมพัดผ่านมาก็จะได้กลิ่นหอมของแชมพูหวานๆคล้ายขนมที่เป็นเอกลักษณ์บนเส้นผมของเธอ
นั้นแอบทำให้เขาใจเต้นแปลกๆอยู่เหมือนกัน
“ทำอะไรน่ะ?” เสียงของผู้มาใหม่ทำให้หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อย และด้วยสัญชาตญาณของคนขี้อายอย่างเธอจึงหลบไปอยู่ข้างหลังชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสองสีทันที
“… หลงทาง?”
“นายมาจากจังหวัดอื่นหรอ?”
“…อืม”
“เห แล้วไอ้นี่ สนุกหรอ??”
“เอ่อคือ… ไม่หรอก แค่เล่นฆ่าเวลาน่ะ” ฟุยุมิมองคนที่ชวนเพื่อนชายของเธอคุยเจื้อยแจ้ว เขามีเส้นผมสีส้มสว่าง มีออร่ารอบตัวที่สดใสจนเธอต้องหรี่ตามอง และเมื่อตาเธอเหลือบไปเห็นเสื้อสีขาวที่มีสกรีนตัวหนังสือพิมพ์ว่า โรงเรียนคาราสึโนะ
เอ๊ะ? คู่แข่งของทีมเรานี่
“อ๊ะ! มีคนอยู่ตรงนั้นด้วย!” เขาชี้มาทางหญิงสาวเมื่อเห็นกลุ่มผมสีขาวบริสุทธิ์ที่ซ่อนตัวข้างหลังของคนไม่คุ้นเคย
“อ๊ะ!” ฟุยุมิ
“…เพื่อนน่ะ” ชายตัวเล็กแปลกหน้าเอียงตัวเพื่อมองเธอให้ชัดขึ้นก่อนที่จะพบกับใบหน้าจิ้มลิ้ม นัยน์ตาสีน้ำทะเลของหญิงสาวเบิกกว้างด้วยความตกใจเล็กน้อย ก่อนจะหลบลงไปในที่สุด - เธอหน้าตาดีไม่หยอกทั้งที่เขาเห็นแค่แว็บเดียว และมีออร่าบางอย่างคล้ายๆคุณผู้จัดการทีมของเขาเพียงแต่ขี้อายมากกว่ามาก สิ่งนั้นชวนให้เขาแอบหน้าแดงอยู่หน่อยๆ เพราะเขาค่อนข้างจะเขินกับการสนทนากับคนสวยเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
‘ออร่าของพวกพี่สาวคนสวยล่ะมั้ง’ เขาคิด
“อ๊ะ นายเล่นวอลเลย์บอลหรอ?!”
“หา?”
“นั้นรองเท้าสำหรับวอลเลย์บอลหนิ?!” เขาชี้ไปที่กระเป๋าของเคนมะที่เปิดอยู่ ข้างในนั้นมีรองเท้าสำหรับกีฬาวอลเลย์บอลอย่างที่เขาว่าจริงๆ
“…อืม”
“ฉันก็อยู่ชมรมวอลเลย์บอล ฉันฮินาตะ โชโย”
“…. โคสึเมะ ”
“ชื่อโคสึเมะหรอ?”
“… โคสึเมะ … เคนมะ”
“แล้วข้างหลังนายล่ะ?!” เขามองไปที่หญิงสาวที่นั่งเงียบฟังบทสนทนานี้อยู่อย่างใจจดใจจ่อหวังคำตอบจากหญิงสาว (ที่ส่วนใหญ่คือฮินาตะเป็นคนถามก็เถอะ)
“… อินาริ ฟุยุมิ ค่ะ” เธอตอบเสียงแผ่วเบา ก่อนจะส่งยิ้มเล็กน้อยให้กับเจ้าตัวเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มตรงหน้าคงไม่ใช่คนที่เป็นพิษเป็นภัยอะไรต่อเธอหรอก
“เคนมะกับฟุยุมิจังสินะ! ปีอะไรกันน่ะ? ฉันปีหนึ่ง!”
“ปีสอง”
“หา รุ่นพี่! แย่ละ ขอโทษครับ!”
“… ไม่เป็นไร การแบ่งลำดับชั้นในวอลเลย์บอลน่ะฉันไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ ”
“อืม… ไม่เป็นไรค่ะ เรียกได้ตามสบายเลยฮินาตะคุง” เธอยิ้มอย่างเอ็นดู
“งั้นหรอ ก็ได้…”
“คือ… ชอบวอลเลย์บอลมั้ย?”
“อืม ไม่ได้ชอบแต่ก็ไม่ได้ไม่ชอบล่ะมั้ง ก็แค่ไม่ชอบตอนที่เล่นจนเหนื่อยอะไรแบบนั้น”
“….”
“อีกอย่างเพื่อนฉันก็เล่นแล้วคงลำบากถ้าไม่มีฉัน”
“อืม… ฉันคิดว่าถ้านายชอบคงจะสนุกมากนะ”
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันคงเล่นแค่ตอนมอปลาย”
“แล้วฟุยุมิจังล่ะ?”
“เอ๊ะ? คือ… ก็ คงเคยชอบล่ะมั้ง” หญิงสาวตกใจเล็กน้อยเพราะด้วยเหตุผลส่วนใหญ่คนที่รู้จักหรือเล่นวอลเลย์บอลมักจะรู้ชื่อของเธอน้อยครั้งที่จะไม่มีคนรู้จักเพราะเป็นคนนอกวงการ แต่ฮินาตะคุงอยู่ในชมรมวอลเลย์บอลนี่น่า?
แต่อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เธอไม่อยากให้เขามองเธอด้วยสายตาแปลกๆรวมถึงถามถึงเหตุผลที่เลิกเล่นมันนักหรอก แบบนี้คงดีมากกว่ารู้ถึงตัวตนในอดีตของเธอเสียอีก
“งั้นหรอ แค่เคยชอบงั้นหรอ”
จากนั้นฟุยุมิก็นิ่งเงียบไปพร้อมกับฟังบทสนทนาของชายหนุ่มตัวเล็กทั้งสองคนตรงหน้า เขาถามถึงตำแหน่งของเคนมะแต่พอได้คำตอบก็พอจะตกใจนิดหน่อยที่รู้ว่าตำแหน่งของเคนมะคือตัวเซ็ต ฮินาตะอธิบายเพิ่มว่าตัวเซ็ตทีมของตนค่อนข้างน่ากลัวแต่ก็เป็นคนเก่งมากคนนึง และเขาเองก็อยากจะเอาชนะให้ได้ด้วย
“แล้วก็ฉันเป็นตัวบล็อก”
“….”
“….”
“แปลกสินะ ก็จริงตัวบล็อกก็ต้องตัวสูงๆน่ะสิ” เขายิ้มแห้ง
“อืม ไม่หรอก”
“ใช่ ไม่หรอก” ฟุยุมิยิ้มให้กับชายหนุ่มผมสีส้มสดใส พร้อมกับอธิบายเสริมอีกว่า
“ตำแหน่งบล็อกน่ะถ้าตัวสูงๆก็คงดีสินะ แต่ก็คล้ายกับว่าตัวเซ็ตต้องมีต้องมีทั้งความสามารถระดับสูงและส่วนสูงใช่มั้ยล่ะมือถึงจะถึงบอลได้เร็วพร้อมกับประสานงานกับคนตัวสูงๆได้ดี แบบว่า การส่งลูกสูงๆไปสู่การที่ตบสูงโดยการใช้ระยะบอลที่สั้น มันก็จะทำให้เร็วมากขึ้น ….” หญิงสาวพูดต่อรัวๆทำให้ฮินาตะงุงงง เขาเอียงหัวอย่างสงสัย ก่อนที่เคนมะจะพูดขึ้นมา
“ฟุยุมิ โชโยงงไปหมดแล้ว”
“อ๊ะ! ขอโทษนะ พอได้อธิบายแล้วมันหยุดไม่ได้น่ะค่ะ…”
“ไม่หรอกๆ ฮ่าฮ่า ฟุยุมิจังนี้เป็นคนน่าสนใจนะ”
“คะ?” หญิงสาวเอียงหัวอย่างสงสัยดับคำว่าน่าสนใจ
“อืม… แล้วก็ถ้าให้สรุปง่ายๆ ความสูงก็คงเป็นสิ่งสำคัญสำหรับวอลเลย์บอลอยู่วันยังค่ำ แต่ฉันคิดว่าว่า ส่วนสูงที่น้อยก็ไม่ได้แปลว่าเราไม่เก่งนี่น่า?” เธอพูด
“!” ฮินาตะเมื่อได้ยินคำพูดของหญิงสาวก็พลอยทำให้ใจฮึกเหิมขึ้นมาก อีกทั้งรอยยิ้มตาปิดของเธอพร้อมกับออร่าบางอย่างทำให้เขาขนลุกไม่น้อยเลย
“งั้น… โรงเรียนที่ทั้งสองคนอยู่เก่งรึเปล่า?”
“ในอดีตของเราคงเก่งมากแต่ก็ตกต่ำมาช่วงหนึ่ง” เคนมะ
“….”
“แต่ช่วงนี้ฉันก็คิดว่า พวกเราน่ะแข็งแกร่ง” ดวงตาสีเหลืองทองที่สว่างวาบเหลือบของคู่สนทนาของตัวเองแถมหญิงสาวอีกคนด้านหลังที่มองเขาด้วยสายตาอ่านไม่ออกคล้ายกับนัยน์ตามีน้ำทะเลทำให้ฮินาตะต้องมนต์ มันทั้งสวยและดูอันตรายกว่าอะไรซะอีก
“ทั้งสองคนมาจากโรงเรียนอะ…”
“เคนมะ! ฟุยุมิ!” เสียงของคนมาใหม่ดังขึ้นทั้งที่ฮินาตะยังพูดไม่จบประโยคดี
“คุณคุโรโอะ!”
“คุโระ”
“…”
”งั้น แล้วเจอกันนะโชโย“
”แล้วเจอกันใหม่นะฮินาตะคุง“ เธอโบกมือให้เขา
”แล้วเจอกัน หรอ?“
“พวกเธอสองคนนี้นะ หลงไปซะทุกที่เลย”
“โทษที”
“แฮะๆ” เธอยิ้มขำ คิดอยากจะปฏิเสธแทบตายแต่มันก็เป็นความจริงที่หลีกเลี่ยงไม่ได้
“ก่อนจะไปเจอคาราสึโนะ ต้องเจออีกโรงเรียนก่อนนะเนโกะจัง? ลืมแล้วหรือเปล่า?” ว่าจบคนที่สูงกว่าก็ใช้มือใหญ่วางที่เรือนผมสีขาวคล้ายเป็นที่วางมือ
“เปล่านะคะ!”
สวนกีฬาคาราสึโนะ
ฟุยุมิออกมาสูดอากาศที่นอกระเบียงพลางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย พรุ่งนี้ก็จะเป็นวันที่จะได้แข่งกับโรงเรียนคาราสึโนะแล้ว เธอคิดว่าก่อนจะหลับคงต้องไปดูเทปการแข่งขันเก่าๆของโรงเรียนนี้เสียก่อน แม้จะเป็นทีมในอดีตแต่ก็คงดีถ้าได้ศึกษากลยุทธ์วิธีการเล่นหรือเอกลักษณ์คร่าวๆของทีมไว้ก็คงดี เธอเองก็เป็นแค่ผู้จัดการทีม หน้าที่หลักๆก็คงไม่พ้นการอำนวยความสะดวกให้ผู้เล่นด้วยการเตรียมน้ำเตรียมผ้าขนหนูให้ในระหว่างแข่ง
แต่ถ้าเธออยากมีประโยชน์กับทีมมากกว่านี้ล่ะ? การศึกษาทีมตรงข้ามแล้วค่อยๆป้อนข้อมูลให้ทีมตัวเองให้เกิดกลยุทธ์ใหม่ให้ทีมเล่นได้ง่ายขึ้น แบบนั้นคงจะดีกับทีมมากกว่า
“ฟุยุมิ” เสียงของเคนมะทำให้เธอที่อยู่ในภวังค์มองไปตามคนที่มาใหม่
“เคนมะคุง ไม่นอนหรอคะ?”
“ฉันหนวกหูกับเสียงของโทระน่ะ”
“ฮ่าฮ่า เหมือนเราจะได้ยินยามาโมโตะคุงกำลังพนันว่าทีมคาราสึโนะจะมีผู้จัดการเป็นผู้หญิงมั้ยน่ะค่ะ”
“อย่าไปฟังนักเลย” คำพูดของเขาทำให้ฟุยุมิขำแรง
“นี่ ฟุยุมิ ห้องของเธอโอเคดีใช่มั้ย” คุโรโอะเป็นอีกคนที่เดินตามเคนมะออกมา
“โอเคค่ะ เราไม่ค่อยซีเรียสกับที่นอนค่ะ ขอแค่มีที่ให้นอนก็พอแล้ว”
“นั้นสินะ”
“….”
“ทั้งสองคน อย่าบอกนะคะว่ากำลังตื่นเต้นน่ะ?”
“ตื่นเต้น?”
“?”
“คิกคิก ก็พรุ่งนี้มีแข่งกับโรงเรียนคาราสึโนะหนิคะ เรานึกว่ากำลังตื่นเต้นกันซะอีก”
“ฉันเปล่านะ” คุโระโอะ
“แต่ฉัน… รอคอยที่จะได้แข่งกับคาราสึโนะนะ” เคนมะ
“เห งั้นหรอคะ งั้นเราคงต้องพยายามบ้างแล้วสิ”ว่าจบก็กำมือน้อยๆให้กำลังใจตัวเอง
“?”
“?”
Talk w/kittenkin
ตอนหน้าเจอคาราสึโนะจริงๆแล้วค่ะ ตอนนี้เจอแค่ฮินาตะไปก่อนนะคะ เพราะเราแต่งไว้ยาวมากก็เลยจะแบ่งเป็นสองพาร์ทค่ะ แล้วก็หากสงสัยว่าทำไมฮินาตะถึงไม่รู้จักน้องฟุยุมิ เราคงตอบว่า เพราะฮินาตะคงจะรู้จักแค่ยักษ์ใหญ่ตัวจิ๋วและอยากเป็นแบบนั้นตลอดดังนั้นเราจึงคิดว่าเขาคงไม่ได้สนใจคนอื่น ก็เลยไม่รู้จักชื่อของ อินาริ ฟุยุมิ
อินาริ ฟุยุมิ หลายคนจะสงสัยกับนิสัยของน้องมั้ยนะคะ หากสงสัยเราจะอธิบายให้เข้าใจแบบนี้นะคะ เรียบร้อย สุภาพ เนิร์ดทั้งเรื่องเรียนและวอลเลย์บอล แต่จริงๆก็เป็นคนขี้เกียจ ขี้เซา และขี้อายค่ะ เราอยากให้น้องมีความเป็นคนที่สมบูรณ์แบบในสายตาคนอื่น แต่ความจริงน้องก็แค่ผู้หญิงธรรมดานี้แหละค่ะ ที่มีจุดเล็กๆทำให้ดูไม่ได้สมบูรณ์แบบแบบที่คนอื่นคิด ก็เลยมีมุมตรงข้ามกันแบบนี้ให้เห็นกันบ่อยๆค่ะ
ถ้าชอบอย่าลืมกดใจ กดเฟบ และคอมเม้นเป็นกำลังใจให้ไรท์กิ้นด้วยนะคะ (〃ω〃)
ปล.ตอนนี้มีคนอ่านเยอะขึ้นมากเลย ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้นะคะ หากเป็นไปได้ช่วยกดใจและคอมเม้นพูดคุยกับไรท์ได้นะคะ
ความคิดเห็น