คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 02 ผู้จัดการทีม
02 ผู้จัดการทีม
“ .. ริ คุณอินาริ เลิกเรียนแล้วนะคะ ”
เสียงของเพื่อนร่วมชั้นเรียนปลุกให้เธอที่กำลังเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่างตื่นขึ้น หญิงสาวยิ้มตาปิดแทนคำขอบคุณก่อนที่จะเริ่มเก็บสัมภาระบนโต๊ะลงในกระเป๋าถือสีดำใบโปรด
“ เป็นภาพหายากเลยนะคะที่คุณอินาริเหม่อในคาบเรียนน่ะ ”
“ ฮ่าฮ่า ไม่หรอกค่ะ เราเหม่อบ่อยครั้งเลยนะ ” เธอกล่าวขำๆ
“ เห ถ้าเหม่อจริงคงไม่เป็นที่หนึ่งของชั้นเรียนหรอกนะคะ! ”
“ หรือว่าการเหม่อเป็นส่วนหนึ่งของการเป็นที่หนึ่งกันนะ? ” ซาโต้ ยู เพื่อนสาวของเธอกล่าวอย่างจริงจังพลางขมวดคิดไปด้วย ฟุยุมิยิ้มขำกับความจริงจังในเรื่องเล็กน้อยเพียงนี้
“ อาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้นะคะยูจัง ”
“ ฟุยุมิจัง! ”
“ ฮ่าฮ่า เรากลับก่อนนะคะ ไว้เจอกันนะคะยูจัง ทุกคนด้วยนะคะ ”
“ ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะฟุยุมิจัง! ”
โดยปกติของทุกวัน ระหว่างเดินทางมาและกลับโรงเรียนของเธอจะมีเด็กหนุ่มผมสองสีและสีดำอยู่ข้างกายด้วยเสมอ แต่วันนี้เคนมะบอกส่งข้อความมาบอกเธอให้กลับก่อนเพราะวันนี้อาจจะต้องซ้อมวอลเลย์บอลกับคนในชมรมจนถึงดึก , หญิงสาวคิดว่าเขากำลังหลบหน้าเธอ น่าขำว่าแม้จะดูสลับบทบาทกัน ไปหน่อยแต่เธอก็พอจะเข้าใจถึงเหตุผลนั้น
ปกติแล้วฟุยุมิกับเคนมะไม่เคยมีเรื่องให้ต้องหลบหน้ากันเช่นนี้ เห็นได้ชัดมากว่าเธอเข้ากับเคนมะได้มากกว่าคุณคุโรโอะ ( เพราะคุณคุโรโอะขี้แกล้ง ) เธอเองก็รู้สึกแปลกๆนิดหน่อยที่โดนเขาหลบหน้าเช่นนี้ - เรียกว่า ความรู้สึกผิดสินะ ?
ย้อนกลับไปเมื่อนานมาแล้วเธอเคยเล่นวอลเลย์บอล ถึงจะกล่าวว่านานมาแล้วแต่ความจริงเป็นเวลาเพียงหนึ่งปีกว่าๆเท่านั้น ทั้งที่เธอเล่นมันมาตั้งแต่ประถมต้น เล่นมาทั้งชีวิต ด้วยซ้ำ , ทั้งชีวิตของเธอมีแต่คำว่าวอลเลย์เต็มไปหมด วิธีการเล่น กฎกติกา ข้อห้าม สี กลิ่น เสียงกระทบของลูกบอลหลากสีบนลงสนาม ทั้งหมดนี้ยังติดอยู่ในหัว ไม่มีท่าทีว่าจะหายไปโดยง่าย
แม้จะเป็นเช่นนั้น แต่เธอไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องกลับไปจับมันอีกรอบ ไม่เคยมีในหัวเลย
เพราะแบบนั้น พอโดนชักชวนให้เป็นผู้จัดการทีมวอลเลย์บอล หญิงสาวก็นึกขำ ทั้งที่ไม่มีความคิดอยากจะกลับไปจับมันอีกครั้งแท้ๆ แต่ทำไมกันนะ
ทำไมพอได้ยินคำชักชวนนั้น ในใจที่ปิดกั้นมันมาตลอดกับค่อยๆเริ่มสั่นคลอนเสียได้
พลั่ก! ตุ้บ!
“ ไนท์คิล ”
“ โอ้ส ! ”
เสียงลูกวอลเลย์บอลหลากสีกระทบลงบนสนามขนาดสิบสามคูณยี่สิบสองเมตรและตามมาด้วยเสียงเชียร์ของคนที่อยู่ภายในชมรม ตอนนี้เป็นเวลาเลิกเรียนของนักเรียนทั่วไปยกเว้นชมรมกีฬาที่ยังต้องซ้อมกันอย่างเช่นทุกวัน , เจ้าของทรงผมคล้ายหงอนไก่ตั้งตรง คุโรโอะ เท็ตสึโร่ ที่ตอนนี้กำลังจับจ้องไปที่เรือนสีผมเป็นเอกลักษณ์คล้ายพุดดิ้ง
วันนี้เคนมะดูเหม่อลอยเป็นพิเศษ เขาคิด
แม้ปกติเจ้าตัวมักจะทำตัวเอื่อยเฉื่อยเป็นปกติ เพียงแต่ไม่ได้เหม่อลอยมองลูกบอลหลากสีในมืออย่างเช่น ณ ตอนนี้
“ เคนมะ ส่งลูกมาสิ! ” ยามาโมโตะ ทาเคโทระกล่าว
แต่ถึงอย่างนั้น เจ้าตัวก็สามารถเซ็ตลูกได้ตามปกติ - คิดไปเองมั้ง ?
“ พัก 10 นาที! ” เสียงของโค้ชดังขึ้น
“ นี่ คุโระ ” เคนมะกล่าวพร้อมกับกำขวดน้ำในมือคล้ายไม่อยากพูด
“ หือ? ”
“ … ”
“ มีเรื่องอะไรล่ะ เคนมะ ” เมื่อเห็นเจ้าตัวอึกอักเขาจึงต้องถามอีกรอบ
“ … เหมือนฉันกำลังโดนฟุยุมิโกรธ ”
“ เนโกะจัง? ทำไม นายไปทำอะไรเธอเข้าล่ะ ” ดวงตาสีอำพันจดจ้องคนตรงข้ามที่กำลังเสมองไปทางอื่น พอเห็นท่าทางอึกอักไม่กล้าพูดเขาก็นึกขำ อินาริ ฟุยุมิ ที่เขารู้จัก เธอไม่ใช่เด็กที่โกรธใครง่ายๆถ้าไม่ใช่เรื่องใหญ่ และหากเป็นในเวลาปกติที่เธอโกรธก็มักจะแค่ยืนยิ้มๆ ตาปิดเท่านั้น
แต่หารู้ไม่ว่าฟุยุมิในโหมดนั้นน่ากลัวกว่าตอนโกรธจริงๆเสียอีก
“ … ฉันชวนฟุยุมิมาเป็นผู้จัดการทีม ”
“ ถ้าแค่นั้นเนโกะจังไม่น่าจะโกรธนะ ”
“ ไม่ใช่แค่ แค่นั้น ”
นัยน์ตาคล้ายแมวสามสีจดจ้องกลับมาที่ชายหนุ่มที่สูงกว่า สายตานั้นทำเอาเขาขนลุก เมื่อคิดถึงประโยคนั้นอีกรอบเขาก็พอนึกเหตุผลที่หญิงสาวโกรธได้ , นั้นอาจจะไม่ใช่ความโกรธ เพียงแต่ใช้คำว่า โดนจี้ปม อาจจะถูกต้องมากกว่า
เขายิ้มแหยๆ เมื่อเริ่มเข้าใจเรื่องราวทั้งหมด
อินาริ ฟุยุมิ เคยเป็นชื่อที่ใครที่รับชมกีฬาที่มีชื่อว่า วอลเลย์บอลและอ่านนิตยสารกีฬา ในร้อยทั้งร้อยคงรู้จักชื่อนี้และผ่านตากันทุกคน ด้วยส่วนสูงเพียงร้อยห้าสิบเก้าเซนติเมตรที่เป็นความสูงที่น้อยมากหากเทียบกับผู้เล่นทั่วไปบวกกับพรสวรรค์ ความสามารถในการเซ็ตบอลที่แม่นยำจนน่ากลัวติดตัวตั้งแต่เกิดของเธอ
ถือว่าเธอเป็นที่จับตามองของทีมชาติญี่ปุ่นรุ่นเยาวชนหากเธอขึ้นมัธยมศึกษาตอนปลาย
เพียงแต่เมื่อตอนมัธยมต้นปีสาม ชื่อของ อินาริ ฟุยุมิ ในนามเซ็ตเตอร์ผู้เต็มเปี่ยมไปด้วยพรสวรรค์กลับค่อยๆเงียบลง เธอปรากฏตัวในคอร์ดครั้งสุดท้ายก็เมื่อการแข่งขันฤดูใบไม้ผลิและเมื่อท้ายเกม เสียงนกหวีดตามมาพร้อมกับป้ายเปลี่ยนตัว หญิงสาวโดนส่งให้กลับมานั่งม้านั่งของตัวสำรอง แม้ตลอดทั้งเกมไม่เห็นถึงความผิดพลาดและเธอยังทำหน้าที่ของเธอได้ยอดเยี่ยมอย่างเช่นทุกที แต่ไม่มีใครผู้ใดรู้ถึงเหตุผลที่แท้จริงของการเปลี่ยนตัวในครั้งนั้น
แม้ได้รับชัยชนะมา ในการแข่งขันต่อไป ชื่อของ อินาริ ฟุยุมิ กลับไม่ได้ติดในตารางผู้เล่นตัวจริงเสียแล้ว และท้ายที่สุดชื่อนี้กลับหายไปราวไม่เคยมาก่อน
“ จะขอโทษ? ”
“ คงต้องขอโทษ ”
“ … สู้ๆละกัน ” และเขาคงช่วยอะไรมากไม่ได้นอกจากยิ้มแหยพลางตบไหล่เป็นกำลังใจ พลันได้ยินเสียงถอนหายใจพร้อมกับสีหน้าราวกับกำลังจะต้องทำเรื่องยากที่สุดในชีวิตของคนตรงหน้าเขาก็หัวเราะลั่น
ติ๊ง! ติ๊ง!
` ฉันอยู่หน้าบ้าน ’
` ว่างมั้ย ’
เสียงข้อความดังมาจากมือถือและเมื่ออ่านข้อความนั้น นัยน์ตาสีทะเลก็พลันปรากฏแววประหลาดใจ , เธอกับเคนมะ ไม่ค่อยมีเรื่องให้ผิดใจกันนั้นคือเรื่องจริง แต่ครั้งนี้ก็ทำให้รู้ว่า เคนมะเป็นประเภทมีอะไรต้องรีบเคลียร์สินะ? เธอยิ้มน้อยๆ โดยปกติชายหนุ่มชอบทำตัวเอื่อยเฉื่อยเธอจึงไม่รู้ว่าเขาจะมีมุมอะไรแบบนี้ด้วย ก่อนที่มือเรียวสวยจะตอบกลับไป
` กำลังออกไปค่ะ’
เมื่อเปิดประตูก็พบกับเรือนผมทองสี นัยส์ตาสีน้ำทะเลสบตากับสีเหลืองทอง เขาสะดุ้งเล็กน้อยเพราะเธอออกมาไวกว่าที่คิด และเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำตัวไม่ถูกหญิงสาวก็แอบยิ้มขำ - เหมือนวันนี้เธอจะได้เห็นเคนมะในหลายๆมุมเลยสินะ
“ มีอะไรรึเปล่าคะเคนมะคุง? ”
“ … อ่า คือ ”
“ ＾＾？ ”
“ ฉันขอโทษนะ ”
“ เอ๋ เรื่องอะไรหรอคะ ? ” เธอแกล้งถามแม้จะรู้เหตุผลที่นำพาเขามาอยู่ตรงหน้าเธอตรงนี้แล้วก็ตาม - ก็แกล้งแมวมันสนุกน่ะสิ ยิ่งเห็นแววตาไม่มั่นใจกับอาการทำตัวไม่ถูกของเคนมะคุงมันน่าสนใจนี่น่า
“ เรื่องเมื่อเช้า ”
“ อ่า? แต่เราไม่ได้โกรธอะไรเคนมะคุงเลยนะคะ ทำไมถึงขอโทษล่ะ? ”
“ … ฉันเห็นเธอสีหน้าไม่ดีน่ะ แต่เธอไม่โกรธก็ดีแล้วล่ะ ”
“ ＾＾ ” เมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้ตอบอะไรกลับมาคนที่สูงกว่าก็จดจ้องเธอมากขึ้น
“ แต่ที่ฉันบอกว่าคงจะดีกว่าเธอมาเป็นผู้จัดการของเราน่ะ เป็นเรื่องจริงนะ ” พลันคำพูดนั้น นัยน์ตาสีน้ำทะเลก็สั่นไหวแม้จะกำลังแสร้งยิ้มตาปิดเช่นเดิมก็ตาม
“ ความสามารถ ประสบการณ์การแข่งหลายสนามที่เธอมี คงจะช่วยทีมของเราได้เยอะ ”
ดวงตาที่คิดว่ากำลังยิ้มอยู่นั้นความจริงตอนนี้กำลังสั่นไหวด้วยความรู้สึกหลากหลาย กำลังผสมปนเปกันทำให้เธอไม่เข้าใจร่างกายของตัวเองในตอนนี้
แต่ความรู้สึกเดียวที่เธอรู้และเข้าใจในตอนนี้ , เธอกำลังตื่นเต้น ใจดวงนี้กำลังเต้นระรัว กลิ่นของสเปย์ไอซ์ฮอต สีส้มของสนามขนาดสิบสามคูณยี่สิบสองเมตร เน็ตคั้นกลาง เสียงเชียร์ของกองเชียร์ ทุกอย่างพลันกลับเข้ามาในหัวคล้ายภาพฟิล์มกำลังฉาย
แม้ไม่ได้เป็นผู้เล่นที่ได้ลงแข่งในสนาม
แม้มือคู่นี้จะไม่ได้เป็นผู้เซ็ตลูกบอลหลากสีให้ใคร
แม้เสียงเชียร์จะไม่ใช่เสียงเชียร์ที่มาเพื่อเชียร์เธอก็ตาม
แต่ถ้าในฐานะผู้จัดการทีม เป็นผู้อยู่เบื้องหลังผู้เล่นนั้น เธอจะสามารถทำมันได้จริงๆหรือ? ประสบการณ์การแข่งทั้งชีวิตจะช่วยทีมได้จริงๆหรือ?
แต่ใครจะรู้อนาคตกันล่ะ?
“ … เราตกลงค่ะ ”
“ เอ๊ะ? ”
“ เราจะเป็นผู้จัดการทีมเนโกมะค่ะ ”
( ยังไม่ตรวจคำผิด )
Talk w/kittenkin
น้องได้เป็นผู้จัดการทีมเนโกมะแล้วค่ะ เย้! แอบแกล้งเพื่อนแมวด้วย ก็เธอมันน่าสนใจนี่น่า ตอนนี้แอบหย่อนปมเล็กๆของน้องเป็นน้ำจิ้มค่ะ ความจริงในใจของน้องคงอยากจะเป็นผู้เล่นเองแหละค่ะ แต่ตอนนี้กลายเป็นในฐานะผู้จัดการทีมแทนเพราะว่ายังกลัวอยู่ ถึงจะรักและชอบวอลเลย์บอลอยู่ แต่เรื่องในอดีตที่ก้าวผ่านไปไม่ได้ทำให้น้องยังไม่กล้าที่จะกลับไปเป็นผู้เล่นเองค่ะ
รี้ดหลายคนคงคิดว่าปมคล้ายๆคาเงยามะรึเปล่า ต้องตอบว่าคล้ายค่ะแต่ก็ไม่ใช่ในทีเดียว คล้ายตรงทีโดนเพื่อนแบนไม่อยากเล่นด้วยแต่เหตุผลจริงๆจุดนี้แอบแตกต่างค่ะ คาเงยามะกับฟุยุมิ เหมือนกันหลายอย่างเลยค่ะ ไม่ว่าจะพรสวรรค์ มีปมบางอย่าง แล้วก็ตำแหน่งเซ็ตเตอร์ที่เหมือนกัน แต่นิสัยไม่เหมือนกันมากๆ อยากให้สองคนนี้เจอกันเร็วๆจังน้า
วันนี้ไรท์ไปดูไฮคิวมาค่ะก็เลยมีไฟแต่งตอนนี้ต่อให้จบจนถึงดึกเลยค่ะ ใครไปดูแล้วคอมเม้นมาพูดคุยกันได้นะคะ
ถ้าชอบอย่าลืมกดใจ กดเฟบ และคอมเม้นเป็นกำลังใจให้ไรท์กิ้นด้วยนะคะ (〃ω〃)
ความคิดเห็น