คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 01 เพื่อนในวัยเด็ก
01 เพื่อนในวัยเด็ก
กริ่ง~ กริ่ง~
เสียงของนาฬิกาปลุกในโทรศัพท์ดังขึ้นทั่วห้องส่งผลให้หญิงสาวที่กำลังหลับไหลค่อยๆปรือตาขึ้น นัยน์ตาสีคล้ายท้องฟ้าสะท้อนกับแสงแดดยามเช้าที่เล็ดลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาภายในห้องนอน เรือนผมสีขาวบริสุทธิ์ที่ ณ ตอนนี้ยุ่งเหยิงเสียจนไม่เป็นทรงถูกสางไปด้านหลังอย่างลวกๆ และตามมาพร้อมกับเสียงถอนหายใจช้าๆ
วันจันทร์ , คล้ายกับวันหยุดที่เปรียบเสมือนสวรรค์ของชาวขี้เกียจเช่นเธอกำลังถูกรบกวนด้วยสิ่งที่เรียกว่าโรงเรียนเสียแล้ว แต่เธอจะทำอย่างไรได้นอกจากก้าวลงจากเตียงนอนแสนรัก พลางมองมันด้วยสายตาละห้อย ก่อนที่จะเริ่มกิจวัตรประจำวันดั่งเช่นทุกวัน
เครื่องแบบของโรงเรียนเนโกมะที่เตรียมไว้เมื่อคืนถูกหยิบมาสวมใส่ เสื้อเชิ้ตสีขาว ตามด้วยเนคไทสีแดงสลับสีขาวที่ถูกทับด้วยเสื้อกั๊กสีดำและจบท้ายด้วยประโปรงสีเทาความยาวพอดีตัวกับถุงเท้าสีดำยาว เรือนผมสีขาวถูกถักเปียเดี่ยวที่ถูกจัดให้มาอยู่ด้านข้าง รับเข้ากับใบหน้าที่เหมือนดั่งถูกพระเจ้าลำเอียงที่จะตั้งใจปั้นมากกว่าใคร
“ … ” เมื่อใช้สายตาตรวจสอบเครื่องแบบเสร็จแล้ว มือเรียวหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพายพร้อมกับสวมรองเท้านักเรียนถูกระเบียบ ก่อนที่จะออกเดินทางออกจากบ้านเพื่อตรงไปที่โรงเรียนทันที
“ อ๊ะ ไปก่อนนะคะ ” กล่าวทักทายก่อนออกจากบ้านที่แม้จะไม่มีเสียงตอบกลับมาเลยก็ตาม
เป็นเวลาหลายอาทิตย์แล้วที่เธอย้ายจากบ้านเกิดอย่างจังหวัดเฮียวโงะมาเรียนที่ศูนย์กลางความเจริญของประเทศญี่ปุ่นอย่างจังหวัดโตเกียวและอาศัยอยู่ในบ้านที่ครอบครัวซื้อทิ้งไว้ คุณพ่อคุณแม่ต่างก็อาศัยอยู่ที่บ้านเกิดเช่นเดิม มีเพียงแต่การโทรมาถามไถ่สาระทุกข์สุขดิบเมื่อคิดถึงกันเท่านั้น
ยอมรับว่านี้เป็นการเติบโตแบบก้าวกระโดดของเธอเลย
เริ่มตั้งแต่การเดินทางมาที่โตเกียวคนเดียวกับระบบคมนาคมที่แสนจะเข้าใจยาก รวมไปถึงการที่ต้องย้ายไปเรียนที่โรงเรียนใหม่ แน่นอนว่าเธอเลือกเนโกมะ ด้วยเหตุผลส่วนหนึ่งก็เพราะอยู่ใกล้ที่พัก สามารถประหยัดค่าเดินทางได้ อีกส่วนหนึ่งก็คือเธอมีคนรู้จักและเรียนอยู่ที่นี่เช่นเดียวกัน
“ ฟุยุมิ ” เมื่อเจ้าของชื่อหันหลังกลับไปก็พบกับเรือนผมสีบลอนด์ทองที่มีโคนผมสีดำแทรกอยู่ นัยน์ตาสีทองคล้ายแมวมองมาที่เธอพร้อมกับมือที่ปิดปากหาว ดูก็รู้ว่าเจ้าตัวคงได้นอนแค่ไม่กี่ชั่วโมงนี้แน่ ก่อนที่เจ้าตัวจะลดมือลงเปิดกระเป๋าที่สะพายอยู่ออก
“ เคนมะคุงอรุณสวัสดิ์ค่ะ มีซ้อมวอลเลย์บอลตอนเช้าหรอคะ ” โบกมือให้ผู้มาใหม่ก่อนที่มือเรียวจะยื่นไปรับขนมปังพร้อมกับนมรสโปรดมาไว้ โค้งขอบคุณน้อยๆกับความใจดีของเจ้าตัว
“ อือ ใกล้ช่วงแข่งแล้วน่ะ ”
“ เห ทุ่มเทมากเลยนะคะ ”
“ เปล่าหรอก ก็แค่เป็นสิ่งต้องทำน่ะ ” เมื่อฟังจบฟุยุมิก็แอบยิ้มกับประโยคที่ว่านั้นเล็กน้อย
โคซุเมะ เคนมะ เป็นเพื่อนวัยเด็กของ อินาริ ฟุยุมิ แม้ว่าเธอจะเกิดที่จังหวัดเฮียวโงะแต่เมื่อครอบครัวมีธุระที่ต้องมาทำที่นี่แน่นอนว่าเธอในวัยเด็กก็โดนหิ้วมาที่โตเกียวด้วยเช่นกัน นอกจากเคนมะแล้ว คุโรโอะ เท็ตสึโร่ เองก็เป็นเพื่อนบ้านในละแวกเดียวกันกับบ้านของเธอด้วย และเมื่อมีเหตุจำเป็นครอบครัวเธอก็มักจะฝากฝังเธอไว้กับบ้านคุโรโอะอยู่บ่อยครั้ง เรียกได้ว่าบ้านคุโรโอะก็เหมือนบ้านหลังที่สามของเธอเสียแล้ว ( มีบ้านในเฮียวโงะและโตเกียว )
บ่อยครั้งที่คุโรโอะจะหิ้วเธอไปเล่นที่บ้านครอบครัวโคซุเมะตามมาด้วยการที่ต้องเล่นวอลเลย์บอลเป็นเพื่อนของเด็กหนุ่มผมตั้ง และจบที่แขนห่อเลือดกลับมาบ้านทุกทีที่มักจะโดนถามถึงสาเหตุบ่อยครั้ง
แม้จะเป็นเวลาเมื่อนานมาแล้วที่เธอไม่ได้กลับมาที่จังหวัดโตเกียวแต่โชคยังเข้าข้างหญิงสาวอยู่หน่อยๆที่ชายหนุ่มทั้งสองยังจำเธอได้ การย้ายมาเรียนที่จังหวัดโตเกียวในช่วงมอปลายปีสองจึงไม่ได้เป็นเรื่องยากเกินไปจนทำให้ต้องเธอท้อแท้เสียก่อน เพราะมีพวกเขาช่วยเธอในหลายๆอย่าง ไม่ว่าจะเป็นการแนะนำเส้นทางที่ดูเหมือนจะพัฒนายิ่งขึ้นกว่าแต่ก่อน แนะนำร้านอาหารที่คุณคุโระแสนที่จะภูมิใจนำเสนอให้เธอไปลองทาน และอะไรอีกมากมาย
นับว่าเป็นโชคของดีแล้วจริงๆที่มีเพื่อนเป็นคุโรโอะ เท็ตสึโร่ และ โคซุเมะ เคนมะ
( kozume kenma part )
ในความคิดตอนแรกของโคซุเมะ เคนมะ คิดว่าหญิงสาวเจ้าของชื่อ อินาริ ฟุยุมิ นั้นดูไม่น่าเข้ากับเขาได้เลย , ในภาพจำแรกของหญิงสาวในความทรงจำของเคนมะคือภาพของเรือนผมสีขาวบริสุทธิ์ของเธอที่อยู่ด้านหลังของคุโระเพื่อนของเขา นั้นเป็นสิ่งแรกที่เขามองเห็นก่อนที่หน้าตาจิ้มลิ้มนั้นจะปรากฏให้เห็นก่อนเสียอีก
และอีกสิ่งที่เขามิอาจลืมได้ลงคงเป็นนัยน์ตาคล้ายสีของผืนน้ำทะเลนั้นว่ามันเปล่งประกายมากเพียงใด คล้ายว่าเห็นตัวเองในนัยน์ตานั้นกำลังแหวกว่ายอยู่บนทะเลก็ไม่ปาน
จะให้เขาลืมมันลงได้อย่างไร
หากจำไม่ผิดในวันนั้น คุโรโอะ เท็ตสึโร่ เป็นผู้พาเด็กสาวมาให้เขารู้จักเพราะเธอเพิ่งจะมาอยู่ที่โตเกียวและคงเพราะตามครอบครัวมาทำธุระเมื่อไม่นานมานี้ อีกทั้งพวกเรานั้นก็อายุเท่ากัน แถมอยู่ละแวกบ้านใกล้เคียงกันเสียด้วย
“ ย ยินดีที่ได้รู้จักค่ะเคนมะคุง ” คำทักทายที่มาพร้อมท่าทางขัดเขินทำให้เขาพลันรู้สึกเขินอายตามไปด้วย ก่อนที่จะทักทายกลับไป
“ อือ … ยินดีที่ได้รู้จักฟุยุมิ ”
แม้เขาที่เป็นคนขี้อายแต่ อินาริ ฟุยุมิ ในวัยเด็กนั้นเป็นเด็กสาวแสนขี้อายมากกว่าเขาหลายพันเท่า และยิ่งกว่าคุโระในวัยใกล้เคียงกันเสียอีก เธอเป็นคนไม่พูดมากเรียกว่าพูดไม่เก่งดีกว่า หรือเหตุผลอาจจะเพียงแค่เพราะตอนนั้นพวกเราคงยังไม่สนิทกัน พอเธอไม่พูด ตัวของเขาเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรเช่นกัน
และเพราะแบบนั้นเขาจึงคิดว่าเราคงเข้ากันไม่ได้แน่นอน
แต่เวลาผ่านไป เมื่อเห็นเรือนผมสีดำยาวประบ่าอยู่ที่ใด ข้างกายมักจะมีเด็กสาวเรือนผมสีขาวยาวสวยอยู่ด้วยเสมอ
ใครจะไปคิดว่าคนที่ดูจะเข้ากันไม่ได้เลยในคราแรกจะกลายมาเป็นคนที่สนิทมากๆคนหนึ่ง
( end kenma part )
“ เคนมะคุง? คิดถึงอะไรอยู่หรอคะ? เราเรียกตั้งหลายรอบแหนะ ” เมื่อหันไปตามเสียงนั้นก็พบกับนัยน์ตาสีโปรดที่กำลังจ้องเขาพร้อมกับคิ้วขมวดเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้ตั้งใจฟังสิ่งที่เธอกำลังเล่าอยู่
“ … เปล่า ”
“ ทำอยู่เห็นๆ ”
“ ไม่ได้ทำ ”
“ ทำ ”
“ ไม่ ” เขาปฏิเสธอีกครั้ง
“ … ยอมก็ได้ค่ะ ว่าแต่เราออกมาก่อนคุณคุโรโอะแบบนี้จะไม่เป็นไรหรอคะ ”
“ อืม คุโระไม่คิดเล็กคิดน้อยหรอก ”
“ … ” ฟังจบหญิงสาวก็แอบหัวเราะเบาๆ
“ ? ”
“ ฮ่าฮ่า ” ฟุยูมิแอบขำกว่าเดิม เมื่อชำเลืองไปเห็นคนที่สูงกว่าข้างกายที่กำลังทำหน้าคล้ายแมวงงอย่างไรอย่างนั้น
“ ฉันพูดอะไรแปลกๆหรอ? ”
“ เปล่าค่ะๆ เราก็แค่คิดว่าสมกับเป็นเคนมะคุงดีน่ะค่ะ ”
เธอกล่าวปฏิเสธก่อนที่เขาจะเข้าใจผิด จากนั้นบทสนทนาระหว่างทางเดินไปโรงเรียนเนโกมะของเธอกับเคนมะก็พลันเงียบลง เธอหันหน้าไปหาชายหนุ่มก่อนที่จะชะงักเล็กน้อยที่เห็นว่าดวงตาสีทองคล้ายแมวกำลังจดจ้องเธออยู่เช่นกัน ฟุยุมิเอียงคอเล็กเกิดเป็นคำถามบนใบหน้าว่ามีอะไรรึเปล่า
จนคนที่เงียบอยู่ค่อยๆถามคำถามขึ้น
“ ฟุยุมิยังไม่มีชมรมใช่มั้ย ”
“ ? จะชวนเราเข้าชมรมวอลเลย์บอลชายหรอคะ ” ว่าจบเธอก็ยิ้มขำ
“ อืม ถ้าได้เธอมาเป็นผู้จัดการเจ้าพวกนั้นคงจะดีใจ “
” … “
“ อีกอย่างเมื่อก่อนฉันก็เห็นเธอทำได้ดีในการเล่นมัน วอลเลย์บอลน่ะ ”
“ เคนมะคุงไม่คิดว่าเราจะเข้าชมรมวอลเลย์บอลฝ่ายหญิงบ้างหรอคะ ”
เธอกล่าวขำๆแม้มันจะไปไม่ถึงดวงตาเลยก็ตาม แม้เธอจะเคยเล่นมันได้ดี หมายถึงในฐานะผู้เล่นวอลเลย์บอล เพียงแต่ตอนนี้ แค่การได้ยินเสียงบอลหลากสีกระทบกับคอร์ดของโรงยิมมันทำให้เธอนึกถึงเหตุการณ์ของตนในอดีต ที่รู้สึกตัวอีกทีเธอก็ไปโผล่ที่โรงพยาบาลเสียแล้ว
แต่ก็ใช่ว่าเธอจะสามารถเปลี่ยนไปอยู่ในฐานะผู้จัดการทีมแทนการเป็นผู้เล่นไม่ได้เสียหน่อย
เพียงแต่การเผชิญหน้ากับสิ่งที่กลัวอาจจะต้องใช้ความกล้ามากกว่าที่เธอมีในตอนนี้
“ อืม ไม่รู้สิ ถ้าฟุยุมิอยากเข้าชมรมนั้นป่านนี้ฉันคงไม่เจอเธอที่นี่หรอกมั้ง ” นัยน์ตาแมวจดจ้องมาที่เธออย่างคาดคั้น และเธอก็แพ้ให้กับเขาอีกแล้ว
“ เคนมะคุงเนี้ยมองเราออกขนาดนั้นเลยสินะคะ ” เธอกล่าวยิ้มๆ
“ … ”
“ เราจะเก็บไปพิจารณาแล้วกันค่ะ อ๊ะ ใกล้ถึงโรงเรียนแล้ว เราแยกกันตรงนี้แล้วกันค่ะ แล้วเจอกันนะคะเคนมะคุง ”
ไม่ทันได้ตอบกลับ หญิงสาวเรือนผมสีขาวบริสุทธิ์ก็หายเข้าไปในโรงเรียนเสียแล้ว เคนมะได้แต่คิดและสงสัยว่าตัวเขาคงไปสะกิดอะไรบางอย่างในตัวของฟุยุมิเข้าเสียแล้ว และสิ่งนั้นคงเป็นสิ่งที่เขากับคุโระไม่เคยรู้มาก่อน
ทั้งที่เมื่อมอต้นชื่อและภาพของ อินาริ ฟุยุมิ เคยติดอยู่บนหนังสือนิตยสารกีฬาชื่อดังแท้ๆ
ตอนกลับบ้านคงต้องแวะไปขอโทษหญิงสาวเสียแล้ว
“ อีกอย่างเมื่อก่อนฉันก็เห็นเธอทำได้ดีในการเล่นมัน วอลเลย์บอลน่ะ ”
โคซุเมะ เคนมะ
Talk w/ kittenkin
ตอนนี้เป็นตอนเกริ่นถึงประวัติคร่าวๆของน้องฟุยุมิค่ะว่ามาจากไหนอะไรยังไง และทำไมถึงได้สนิทกับสองหนุ่มบ้านเนโกมะ แล้วก็แอบทิ้งปมไว้ท้ายตอนนิดหน่อยค่ะ ปมนิดเดียวจริงๆค่ะ มดกัดนิดนึงค่ะ ิ ิ
แล้วก็แอบใส่สิ่งเล็กๆที่เป็นสิ่งที่เคนมะทำกับคุโรโอะด้วยค่ะแต่ตอนนี้เป็นฟุยุมิมาแทน คือการเถียงว่าทำ - ไม่ได้ทำค่ะ เราชอบสิ่งเล็กๆแบบนี้มากก็เลยดึงมาใส่ในตอนนี้ด้วยค่ะ
ปล.อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยอย่าลืมดูแลตัวเองด้วยนะคะ
ปล2.ถ้าชอบอย่าลืมกดใจ กดเฟบ และคอมเม้นเป็นกำลังใจให้ไรท์กิ้นด้วยนะคะ (〃ω〃)
ความคิดเห็น