[Fic ToDae] Boy,You're a Monster.

ลำดับตอนที่ #6 : Chapter6 ...... END

 

CHAPTER6

          "ทีนี้สินะ แกต้องไม่ตายดีแน่ที่ทำร้ายน้องฉัน!! " ในที่สุดยองเบก็ตามหาที่อยู่ของ


เทมและแดซองเจอ มันก็คือผับของเทมกับจีดีนั้นเอง แม้ตอนนี้จะเป็นเวลากลางคืนที่ปกติ


นักท่องราตรีต้องออกมา  แต่ผับปิดหลายวันแล้ว ในนี้มีแค่เทมกับแดซองเท่านั้น



          ยองเบขนอุปกรณ์ทั้งหมดที่เค้าเตรียมมาติดตั้งไว้ตามส่วนต่างๆของผับ มันคือ


อาวุธที่ทำลายล้างได้วงกว้าง  ยองเบแอบติดระเบิดไว้ตามที่ต่างๆของผับขนาดใหญ่  


ระเบิดลูกเดียวคงไม่สามารถทำลายได้หมด  แต่การกระทำทุกอย่างนั้น ไม่รอดพ้นสายตา


ของเทมไปได้ กล่องวงจรปิดที่มีอยู่ทุกมุมของผับ  ทำให้ยองเบซะเองที่เป็นเป้าสายตา  


เทมรู้ว่ายองเบติดระเบิดไว้ทั่วผับ ถ้าลูกหนึ่งระเบิดลูกอื่นก็จะระเบิดตามไปด้วย แต่คน


อย่างเทมไม่เคยกลัวอะไร เค้าพาแดซองหนีไปตั้งนานแล้ว  ใครจะปล่อยให้คนที่ตัวเองรัก


มาเสี่ยงในสถานการณ์แบบนี้   หลังจากพาแดซองออกไป เค้าก็พาตัวเองกลับมาที่ผับ

          "หยุดอยู่นิ่งๆถ้าไม่อยากหัวระเบิด" เสียงยองเบที่แอบโผล่มาจากด้านหลังของ


เทม เอาปืนพกจ่อที่หัวเทมไว้

          "หึ หึ..หึฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ นายนี้มันรนหาที่ตายชะมัด "ร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างหน้าแสยะยิ้ม


มุมปาก

          "แดซองอยู่ไหน!! "

          "....."

          "กูถามว่าแดซองอยู่ไหน!! ตอบบบ!!! "

          "เหอะ! ฮ่ะๆ ฮ่าๆ กูพาแดซองหนีไปจากทีนี้ตั้งนานแล้ว หึ ไอ้โง่!!"

          "มึงมันเลว! กูฆ่ามึง มึงก็มาลงที่กูสิ ทำร้ายน้องกูทำไม!!"  ยองเบกระแทก


กระบอกปืนให้เข้าไปใกล้ๆเทมอีก

          "เหรอ...."เทมใช้จังหวะตอนที่ยองเบกำลังโกรธ และไม่มีสติ หันหลังกลับไปเตะ


กระบอกปืน แล้วพุ่งตรงไปที่ร่างของยองเบทันที  ยองเบกระโดดหลบไปอีกทาง สายตา


ทั้งคู่จ้องไปที่ปืนกระบอกนั้น   ด้วยความไวกว่ายองเบรีบกลิ้งไปคว้าปืนแล้วยิงถากแขน


เทมไป เทมค่อยๆทรุดตัวลงกับพื้น ของเหลวสีคล้ำเริ่มไหลออกมาจากแขนเทม ยองเบ


ก้าวเข้าไปหาเทมช้าๆ

          "แดซองอยู่ไห...."ยังไม่ทันจบคำ  เทมลุกขึ้นเตะกระบอกปืนจากมือของยองเบอีก


ครั้ง   จากการจู่โจมที่ไม่ทันตั้งตัว ทำให้เทมได้โอกาส กระโดดเตะไปที่หน้าท้องแกร่ง


ของยองเบ  ร่างของยองเบทรุดลงด้วยความจุก  เทมเดินเข้าไปหายองเบช้าๆ  แล้วคว้า


ข้อมือยองเบขึ้นกลางอากาศ ร่างของยองเบลอยขึ้นมาเหนือดิน

          "อั้กกกส์! "มือแข็งหนาดังคีมเหล็กบีบที่ข้อมือยองเบอย่างแรง  กระดูกข้อมือของ


ยองเบแตกเป็นเสี่ยงๆ ยังไม่พอ เทมสาดร่างของยองเบลงกับพื้นอย่างรุนแรง สติของยอง


เบแทบดับทันที

          "ดะ...แด...ซองงงงง"ยองเบตะโกนเฮือกสุดท้ายก่อนจะสลบไป 

          "พะ.. พี่ยองเบบบบ!!! "

          "แดซอง!! นายมาได้ไง!! รีบออกไป!! ทีนี้จะระเบิดอีกไม่นาน!! "เทมตกใจที่เห็น


แดซอง  เค้าพาแดซองหนีไปไกลแล้วหนิ ทำไมถึงตามมาได้

          "ไม่!! ฮือไม่!! ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น!! ไหนนายบอกว่าจะไม่ทำอะไรพี่ยองเบไง !!!


ไอ้คนชั่ว! จิตใจนายมันมีแต่ปีศาจครอบงำ!! ฮืออออออ...."น้ำตาไหลอาบข้างแก้มขาว


เค้ามีพี่ยองเบในชีวิตเพียงคนเดียว ถ้าพี่ยองเบไม่อยู่เค้าจะอยู่ได้ไง แดซองร้องไห้หนักขึ้น


นาฬิการะเบิดก็เริ่มนับถอยหลังไปเรื่อยๆ แดซองพยายามพาร่างของตัวเองเดินเข้าไปหาพี่


ชายที่นอนสลบอยู่ 

          "พี่ยองเบ!!! พี่ตื่นสิฮะ พี่ยองเบบบบบบบ!! ฮืออออออ"แดซองพยายามเรียกพี่


ชายตัวเองที่หมดสติ  น้ำตาไหลจนแทบจะออกมาเป็นสายเลือด

          "ไม่แดซอง!! นายต้องออกไปกับฉันเดี๋ยวนี้" เทมพยายามลากแขนแดซองให้ลุก


ขึ้น แต่แดซองก็สะบัดออกด้วยแรงทั้งหมดที่มี

          "ไม่!! ฮึ้กกก ถ้าพี่ฉันตายฉันก็จะตายอยู่ที่นี่!! "แดซองร้องไห้หนักอยู่บนอกพี่ชาย


ของตัวเอง 

          "แดซอง...."เค้ายอมไม่ได้ เค้ายอมให้แดซองเป็นอะไรไม่ได้ เทมตัดสินใจเดิน


เข้าไปอุ้มร่างของยองเบไว้

          "ไปแดซอง เราจะไปด้วยกัน!! ฉันจะพาพี่นายออกไปด้วย"เทมบอกกับแดซอง

          "จริงๆนะ นายอย่าทิ้งพี่ชายฉันไว้นะ"รอยยิ้มทั้งน้ำตาปรากฏขึ้นบนในหนาหวาน

          "รีบไปเร็วๆ นาฬิการะเบิดใกล้ถึงเต็มที่แล้ว" เทมพาร่างของยองเบที่หมดสติเดิน


ออกมา โดยมีแดซองเดินนำหน้า แล้วเทมเดินกันหลังให้

          ตู๊มมมมมม!!! ระเบิดลูกด้านในสุดเริ่มทำงาน เสียงดังสนั่นหวั่นไหวทำให้


โครงสร้างของผับเริ่มไม่มั่นคง 

          "แดซองวิ่งเร็วเข้า!!  รีบออกไป!!"เทมพยายามเร่งแดซองให้รีบออกไป เพราะอีก


ไม่กี่สิบเมตรก็ออกพ้นประตูแล้ว แต่ระเบิดลูกถัดๆมาก็ใกล้หมดเวลาเต็มที่ ไฟเริ่มไหม้ผับ


ไปทั่ว เหล็กเริ่มติดไฟ ของในผับลุกไหม้ 

          แดซองพยายามเอาแรงทั้งหมดออกมาเพื่อไปให้ถึงทางออก แต่ทำไมร่างกาย


มันไม่เป็นดังที่คิด ไฟเริ่มลุกโชนไปทั่ว ถ้าเทมออกมากับแดซองก็คงจะปลอดภัยแล้ว 

แต่ต้องหิ้วร่างของยองเบออกมาด้วยทำให้การออกล่าช้ามากขึ้น ถ้าไม่เอายองเบออกมา


แดซองก็คงจะไม่ออกมา เทมยอมไม่ได้  ตอนนี้ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็เจอแต่ไฟที่ลุก


ไปทั่ว ไฟสีแดงที่ร้อนแรงกว่าอยู่ในนรก เริ่มเผาไหม้ทุกอย่างไปเรื่อยๆ  ทั้งๆที่ขาแทบจะ


ไม่มีแรง ร่างบางก็พยายามที่จะเดินต่อไป 

          "แดซองทนไว้นะ! เราต้องออกไปด้วยกัน!!" แดซองหันมาพยักหน้าให้เทม ทันใด


นั้นเอง เสาเหล็กขนาดใหญ่กว่าคนก็ล้มลงมา

          "แดซองงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!!!!! "

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.


        โชคดีที่เทมช่วยผลักแดซองออกไปได้ทัน ทำให้ร่างของยองเบล้มลงกับพื้นตอนที่


เทมพุ่งไปผลักแดซองออก

          "อ่ะ! พี่เทมผม ไม่เป็นไรฮะ เรารีบไปกันต่อเถอะ ถ้าไม่รีบเราจะตายกันหมด


นะ"แดซองพยายามเข้าไปประคองร่างของยองเบที่ล่วงจากบ่าของเทม

          "นายไปเถอะ....."

          "พี่พูดอะไร เร็วๆเข้าถ้าไม่รีบเราจะไม่รอดนะฮะ"เสียงระเบิดยังคงไล่ตามมาเรื่อยๆ


ทำให้แดซองพยายามหิ้วยองเบขึ้นด้วยแรงทั้งหมด

          "นายพาพี่นายออกไปเถอะ อึ้ก!!!! อ่าาา......"

          "ขะ..ขาพี่ พี่เทมมมมมมม!!! ฮือออออออ......" แดซองทรุดลงกับพื้นทันที หยาด


น้ำตาที่เหือดไปกลับมาอีกครั้ง เมื่อหันไปหาเทม ใช่.....แดซองรอดพ้นจากเสาเหล็กนั้น...

..แต่ใช่ว่าเทมจะรอด เสาเหล็กนั้นทับขาของเทมขาดออกเป็นสองท่อน เลือดสีแดงฉานที่


ไม่แพ้กับสีไฟไหลนองเต็มไปหมด  เทมไม่แม้แต่จะขยับไปไหนได้   ต่อให้ไม่มีระเบิดเค้า


ก็คงต้องตายอยู่ตรงนี้อยู่ดี 

          "ไปเถอะ ไปซะแดซอง!!! ออกไป๊!!!!!"เทมพยายามไล่แดซองให้ออกไปให้ได้ 

          "ชีวิตฉันมันไม่มีค่าอะไร มันก็แค่ปีศาจร้ายตัวนึงที่ทำร้ายนาย ขอโทษนะแดซอง


ขอโทษ ลาก่อนนะแดซอง "เทมพูดออกมาด้วยเสียงแหบพร่า  สายตามองทอดตามหลัง


แดซองที่พาร่างพี่ชายออกไป  อย่างน้อยเค้าก็รู้ว่าแดซองปลอดภัย   เทมหลับตาลงช้าๆ


เพื่อคิดถึงสิ่งที่ผ่านมาครั้งสุดท้าย... ทุกอย่างมันจบแล้วสินะ....

 

          "แดซอง!!!!!!!!"ซึงรีตะโกนเรียกเพื่อน ที่หิ้วร่างของพี่ชายออกมา ร่างของแด


ซองเดินโซซัดโซเซออกมาจากผับที่ค่อยๆลุกไหม้

          "ซึงรี.. ฮึ้กกกกก ฉะ ฉันฝากพี่ยองเบด้วยนะ บอกพี่ยองเบด้วยว่าฉันรักพี่เค้ามาก


ขอบคุณทุกอย่าง ฉันรักนาย หวังว่าจะได้เป็นเพื่อนกันอีกนะ"แดซองบอกลาซึงรีทั้งที่


ร่างกายเริ่มหมดเรี่ยวแรง

          "แดซอง! แดซอง นายจะไปไหน เรารีบออกไปจากที่นี้กันเถอะ!! "ซึงรีช่วยพยุง


ร่างของยองเบจากแดซอง แล้วรีบดึงแขนแดซองออกไป

          "หัวใจฉันอยู่ในนั้น หัวใจฉันอยู่ที่นั่น!! ฉันทิ้งเค้าไปไม่ได้......."แดซองตะโกนออก


มาทั้งน้ำตา แล้วรีบพาร่างที่อ่อนโรยของตัวเองกลับเข้าไป ใช่...หัวใจเค้าอยู่ในนั้น 

 

          กลางเพลิงสีแดงสด ร่างเล็กพยายามกลับเข้ามาตามหาหัวใจของเค้าอีกครั้ง แม้


ไฟจะร้อนแต่ไม่ได้ทำให้แดซองเจ็บปวดเลย 

          "พี่เทม!!! พี่เทมได้ยิมผมมั้ย!!"แดซองตะโกนเรียกทั้งน้ำตา สติแทบขาดเหมือน


คนบ้า 

          "ดะ...แดซอง พี่อยู่นี่...."เทมลืมตาโพลงขึ้นมา เมื่อได้ยินเสียงของคนที่ตนรัก 

          "พี่เทมมมมมมมมมมมมม!" เมื่อแดซองเห็นเทมที่กำลังนั่งอยู่กลางกองไฟและ


เสียงระเบิดดังอย่างนี้  ก็วิ่งเข้าไปกอดไว้ น้ำตาแห่งความเศร้า ความรักไหลออกมาไม่


หยุด 

          "ฮึ้ก นายกลับมาทำไมแดซอง นายออกไปสิ....อ่าาา "เทมที่ร่างกายส่วนล่างขยับ


ไม่ได้ ได้แต่เอามือผลักร่างบางของแดซองออกไป ความเจ็บปวดที่บาดแผลเริ่มทำพิษ

          "ไม่! ผมรักพี่เทมนะฮะ ถ้าพี่ไม่ช่วยผมพี่คงไม่ต้องเป็นแบบนี้ ฮึ้ก...ฮือออ


ออ....."แดซองยังคงยืนยันที่จะอยู่ข้างเทม

          "รักหรอ ฮ่าๆ รักหรอ แบบนี้สินะความรัก ความรักที่พี่ไม่เคยได้รับ ขอบใจนะแด


ซองที่ทำให้พี่ได้สมัผัสมัน ขอบใจจริงๆ"แดซองนอนซบอ้อมอกอุ่นๆของเทม

          


          "แปลกเนอะ... ทำไมพี่กำลังจะตาย แต่พี่กลับมีความสุข"แดซองพนักหน้าเบาๆ             


          "ผมก็มีความสุขนะฮะ"

          "พี่ว่าทุกครั้งที่เราเจอกัน มันมีแต่เรื่องไม่ดี "

          "แต่อย่างน้อยวันนี้....ผมกับพี่..ก็จากกันด้วยดีนะคับ อย่างน้อยผมก็ได้ตาย กับคน


ที่ผมรัก"ร่างบางตอบกลับให้ร่างหนา แล้วเงยหน้ายิ้มเผยรอยยิ้มหวาน รอยยิ้มที่สว่าง


สดใสครั้งสุดท้ายของชีวิตที่เทมได้เห็น และรอยยิ้มสุดท้ายของแดซองที่จะมอบให้คนที่


เค้ารัก.......

.


.


.


.


.


.


.


.


.


.


      ตู้มมมมมมม!!!!!! บึ้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!! เสียงระเบิดสนั่น


หวั่นไหว   ผับชื่อดังกลายเป็นผุยผงในพริบตาพร้อมกับชีวิตคนอีกสองคน........

 

 

          "แดซอง...ฉันไม่รู้ว่าวันนั้นนายวิ่งกลับเข้าไปทำไม แต่วันนี้ฉันเข้าใจแล้ว ขอให้


นายมีความสุขมากๆนะ"ซึงรีพูดต่อหน้าหลุมศพของแดซอง น้ำตาเริ่มไหลออกมาอีกครั้ง 

          "ไม่เอา..อย่าร้องไห้สิแพนด้า"เสียงชายหนุ่มข้างซึงรีพูดขึ้นมา

          "อย่ามาเรียกผมแบบนั้นนะพี่จี ผมให้แดซองเรียกได้คนเดียว..."ซึงรีเอนหัวไปพิง


ไหล่ของคนรัก

          "ไอ้เทม มึงรู้จักคำว่ารักแล้วใช่มั้ย กูดีใจนะอย่างน้อยที่มึงก็ได้อยู่กับคนที่รัก เกิด


ชาติหน้ากูขอให้ได้เป็นเพื่อนกับมึงอีกนะ ...." 

          เวลาผ่านไปหลายปีแล้วสินะ หลายปีแล้วที่ผมมายืนอยู่ตรงนี้ทุกปี  หลายปีแล้วที่


ยังคงคิดถึงน้องชายของผม แม้เวลาผ่านไปหลายปี แต่น้ำตาของผมมันไม่เคยหายไป

          "แดซอง.....พี่จะไม่ร้องไห้อีกแล้วนะ พี่รักนายมากๆ นายเป็นน้องชายคนเดียวที่พี่


รักมากที่สุด เกิดชาติหน้าเรามาเป็นพี่น้องกันอีกนะ ฮึ้ก "น้ำตาหยดสุดท้ายล่วงหล่นลง


หน้าหลุมศพของแดซอง  วันเวลาผ่านไปหลายปีที่ยองเบ พาร่างพิการของเค้ามาที่นี้ ใช่ 


วันนั้นที่เทมบีบข้อมือยองเบแตก ทำให้ยองเบไม่สามารถใช้มือข้างหนึ่งได้อีกต่อไป 

          แล้วทั้งสามก็เดินจากไป......เหลือแต่เพียง กลิ่นอายของความรักที่ตลบ


อบอวน...เหลือแต่เพียง .......หลุมศพนี้ที่จะอยู่ค้างกันตลอดไป.......

 

 

.....พี่ขอโทษนะที่ทำไม่ดีกับเรา  ถ้าย้อนกลับไปได้พี่จะไม่ทำมัน ฝันดีนะคับคังแดซอง.....
               

                     ......ผมก็รักพี่ฮะพี่เทม  ฝันดีนะฮะปีศาจที่รัก........





















ปล.T^T เศร้า ฮึ้กกๆ จบแล้วอ่ะ เราไม่รู้ว่าคนอ่านคิดยังไง แต่เค้าแต่งเองแล้วทำไมรู้สึกหดหู่แหะ แต่คิดเหมือนกันม่ะว่าสองคนนี้ไปรักกันตอนไหน เอ้อ แต่งเองก็งงเองเหมือนกัน555  เฮ้อ~ ขอบคุณผู้อ่านทุกคนที่ติดตามมาจนตอนจบนะฮะ ยิ่งรู้ว่ามีคนอ่านคู่นี้ ยิ่งทำให้อยากแต่งเรื่องต่อไปอีกเรื่อยๆ แต่...เรื่องถัดไป... โห่วววววว  ยังคิดไม่ออกเลย
คือเค้าไม่ชอบแต่งค้างๆไว้แล้วเอามาลงอะ เราชอบแต่งให้เสร็จเลยแล้วทยอยๆลง เราไม่อยากให้คนรอ แต่ปัญหาคือเรื่องใหม่ยังไม่ได้แต่งเลย.... เอาหละ เรื่องนี้ค่อนข้างหดหู่สำหรับเราเอง เรื่องต่อไปอาจจะมาแบบใสๆ ฮาๆ ไร้เอ็นซีก็เป็นได้ ฮ่าๆ ไว้เจอกันเรื่องหน้านะฮะ  :D
By.KittenKang
 

 

แปะรูปแปป เขินนนน >////<