ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter5
CHAPTER5
ความเจ็บปวดที่พัดโหมกระหน่ำเมื่อคืนทำให้ร่างบางที่นอนเปลือยเปล่าอยู่บน
เตียงสั่นเทาไปทั่วร่างกาย "นะ..หนาวว หนาวววว พี่ยองเบ ผะ....ผมหนาววว"
เตียงสั่นเทาไปทั่วร่างกาย "นะ..หนาวว หนาวววว พี่ยองเบ ผะ....ผมหนาววว"
คราบเลือดแห้งกรังจากเมื่อคืนยังไม่ถูกชำระล้าง
"หึ....โดนครั้งเดียว ป่วยเลยหรอ สำออย"น้ำเสียงเย็นชาหลุดออกมาจากปากของ
เทมอีกรอบหลังจากหลายๆรอบที่ผ่านมา แดซองยังคงไม่ลืมตา ร่างกายสั่นเทา ลำตัว
ขดเข้าหากันจนแทบจะเป็นวงกลมเพื่อหาความอบอุ่นจากตัวเอง มือหนาเอื้อมไปจับที่หน้า
ผากของแดซองดู ตัวร้อนยิ่งกว่าน้ำเดือดซะอีก เทมชะงักทันที นี้เค้าทำร้ายคนตรงหน้า
ขนาดนี้เชียวหรอ เค้าคงจะรุนแรงไปกับเด็กที่ไม่รู้เรื่องด้วย แต่ความแค้นมันต้องชำระ
เทมเดินไปหาผ้าชุบน้ำอุ่นมาเช็ดคราบต่างๆบนร่างกายให้แดซอง ถอดกุญแจมือและโซ่
เหล็กที่ล่ามไว้ออก ลงนอนกอดให้ความอบอุ่นแก่ร่างบางตรงหน้า แดซองรับรู้ถึงไออุ่น
จากคนข้างกายก็รีบเข้าซุกทันที ในสมองเริ่มตีกันไปหมด เกิดอะไรขึ้นทำไมเค้าถึงอยาก
ทำร้ายคนตรงหน้า แต่พอทำเสร็จเค้าถึงไม่มีความสุขหละ เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง
ไข้ของแดซองเริ่มลดลงบ้างแล้ว เทมจึงลุกขึ้นออกไปจากห้องนี้เงียบๆพร้อมกับความ
สับสน
"เห้ย! ไอ้จี เวลาที่เคะของมึงโดนมึงทำเนี้ยเป็นไงบ้างวะ"เทมโทรหาเพื่อนรักเพื่อ
ขอความช่วยเหลือ
ขอความช่วยเหลือ
"ก็ไม่เป็นไรนะ แต่ครั้งแรกมันก็จะเจ็บมากอะ ถ้าไม่แข็งแรงพอนี้ก็สลบได้เหมือน
กันนะ ว่าแต่มึงถามทำไมวะ"จีดีตอบกลับบมา แต่ก็พาลสงสัยไปด้วยว่าเทมจะถามเค้า
ทำไม
"เออหน่า ตอบๆมาเหอะ สลบแล้วทำไงต่อวะ"เทมยังคงถามต่อไป
"ก็ดูแลดิวะ คนรักกันเค้ามอบความสุขให้ มันก็ต้องดูแลให้ดีดิ"จียงยังทำเสียง
สงสัยไม่เลิก
"แล้วถ้าไม่ได้รักหละ.......แล้วถ้ารักมันต้องรู้สึกยังไงวะ"
"ถ้ามึงเห็นเค้าไม่สบาย แล้วมึงอยากดูแล นั้นแหละเค้าเรียกว่ารักแล้วหละ คนไม่
รักเค้าไม่ทำแบบนี้หรอก"
"เออๆ ขอบใจมากๆ แค่นี้นะ"เทมวางสายโทรศัพท์แล้วทำหน้าครุ่นคิดทันที นี้เค้า
รักแดซองหรือป่าวนะ ทำไมรู้สึกเป็นห่วงจัง
"ไม่สิ!!! แดซองเป็นน้องของคนที่คิดพยายามจะฆ่ากูนะ"เทมสะบัดหัวไล่ความคิด
ไปมา แล้วเดินกลับเข้าไปในห้องอีกครั้ง
"อือออ....."ร่างบางเริ่มขยับตัวเมื่อได้สติ เทมกล่าวทักทายทันทีตั้งแต่ร่างเล็กยัง
ลืมตาไม่ได้สนิทดี
"เป็นไง หึ! โดนครั้งเดียวจะตายเลยหรือไง"
"ไอ้คนเลว!!! ปล่อยฉันไปนะ!! แกมันไม่ใช่คน แกมันปีศาจชัดๆ!!"แดซอง
พยายามจะลุกขึ้นยืนพูดด้วยเสียงที่แทบจะไม่ได้ยิน
"ปล่อยหรอ ไปสิ ถ้าออกไปไหวอะนะ หึหึ" ร่างบางพยายามพยุงตัวเองขึ้นมา แต่
ความเจ็บปวดบริเวณสะโพก กลางลำตัวมันปวดตึ้บจนขยับไปไหนแทบไม่ได้ ทำให้แด
ซองล้มลงไปอยู่กับพื้นอีกครั้ง รอยยิ้มที่เปรียบดังปีศาจร้ายผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อ
"อย่าพยายามเลย ฮ่าๆ เจ็บตัวเปล่าๆ นายรู้มั้ยว่าพี่นายกำลังจะตามหานาย อีกไม่
นานนายก็จะได้เจอพี่นายแล้วนะ"แดซองตาเบิกโพล่ง คิ้วสองข้างขมวดขึ้นทันที
"ไม่นะ!! อย่าทำอะไรพี่ฉันนะ ฉันยอม ยอมทุกอย่าง ทำอะไรฉันก็ได้ แต่อย่าฆ่าพี่
ฉันนะ "แดซองเริ่มอ้อนวอนออกมา น้ำตาไหลรินอาบแก้มขาวอีกครั้ง
"งั้นหรอ อะไรก็ได้อย่างนั้นหรอ?"ปีศาจในร่างคนแสยะยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง
"ให้ฉันเป็นทาสนายไปตลอดชีวิตก็ได้ แต่ขอร้องอย่าฆ่าพี่ฉัน"แดซองอ้อนวอน
แทบเป็นแทบตาย แม้เค้าต้องตายก็ยอม
"นายดูรักพี่นายมากกว่าตัวเองนะ...."ร่างหนาเริ่มพูดเสียงเบาลง เมื่อเห็นท่าทาง
ของแดซอง ที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อพี่ชาย
"ใช่สิ!! ถ้านายเหลือคนที่รักคนสุดท้ายในชีวิต!! นายจะไม่ถามแบบนั้น!!... อ่อ...
หึ....ฉันลืมไปนายมันเป็นปีศาจ! ไอ้คนไม่มีหัวใจ!!"......คำพูดของร่างตรงหนาทำให้เทม
ต้องชะงัก ไม่มีหัวใจงั้นหรอ ......มีสิฉันมีหัวใจ ทำไมคนตรงหน้าทำให้เค้าใจสั่นได้ขนาด
นี้ น้ำตานั่นมันอะไรกัน
"นายอยากคุยกับพี่นายหน่อยมั้ยหละ ......" เทมหลุดจากภวังค์ความคิด แล้วกด
โทรศัพท์โทรหายองเบ
"ฮัลโหล ยองเบครับ..." ปลายสายรับสายแล้วแต่แดซองยังคงนั่งนิ่ง
"บอกพี่นายไปสิแดซอง ว่าไม่ต้องตามหานายแล้ว หึหึ"เทมกระซิบเบาๆข้างหูแด
ซอง
"ฮะ..ฮัลโหล พี่ยองเบฮะ "แดซองพยายามสะกัดกั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา ไม่ให้
อีกฝ่ายได้ยินเสียงสะอื้นของเค้า เพราะกลัวว่าพี่ชายจะเป็นห่วง
"แดซอง!! เราอยู่ไหน เป็นอะไรมั้ย มันทำอะไรเราหรือป่าว!!! "
"คะคือ... เค้าไม่ได้ทำอะไรผมหรอกฮะ พี่ยองเบไม่ต้องตามหาผมหรอกฮะ ทุก
อย่างผมจะชดใช้ให้พี่เอง ผมทำให้พี่เป็นภาระมากพอแล้ว ผมรักพี่มากนะฮะ"
แดซองน้ำตาไหลออกมาทันทีที่พูดจบประโยค เสียงสะอื้นที่พยายามกั้นเอาไว้ก็หลุดออก
มา
"ไม่!! แดซอง พี่จะไม่ยอมเด็ดขาด นายอย่าทำอย่างนั้น รอพี่ก่อนนะ!! แดซองง
งง!" ตี้ด ตี้ด ตี้ด.. ยังไม่ทันที่ยองเบจะพูดจบประโยคสายก็ถูกตัดไปแล้ว
"ฉันพร้อมแล้ว...ฉันพร้อมชดใช้แล้ว.......นายอยากจะฆ่าฉันก็ทำเลย"
"หึหึ...." เทมเดินไปนั่งเก้าอี้ตัวเมื่อวาน ที่แดซองเคยถูกมัดไว้......
=========== NC===========
เหมือนเดิมฮะ อ่านหน้าหลักของเรื่องเลย
เทมเช็ดตัวให้แดซองแล้วนอนกอดไว้ ไข้ของแดซองขึ้นอีกแล้ว ตอนนี้ที่นอน
กอดแดซอง ความวุ่นวายใจเกิดครั้งแล้วครั้งเล่า ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเค้ากันแน่ ทำไมเค้า
ถึงห่วงใยแดซอง ทำไมเค้าถึงไม่อยากให้แดซองเจ็บ ทำไมถึงอยากดูแล แล้วการแก้
แค้นหละ ทำไมมันถึงไม่อยู่ในหัวเค้าแล้วตอนนี้ ความคิดวุ่นวายตีกันสับสนไปหมด แล้ว
เทมก็หลับไป....
กอดแดซอง ความวุ่นวายใจเกิดครั้งแล้วครั้งเล่า ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเค้ากันแน่ ทำไมเค้า
ถึงห่วงใยแดซอง ทำไมเค้าถึงไม่อยากให้แดซองเจ็บ ทำไมถึงอยากดูแล แล้วการแก้
แค้นหละ ทำไมมันถึงไม่อยู่ในหัวเค้าแล้วตอนนี้ ความคิดวุ่นวายตีกันสับสนไปหมด แล้ว
เทมก็หลับไป....
ความรู้สึกร้อนจากคนในอ้อมกอดทำให้เทมต้องตื่นขึ้นมา ไข้ของแดซองไม่ลด
เลย
"อื้อออออ กอดผมหน่อย "เสียงเรียกร้องจากคนในอ้อมกอด ทำให้เทมกระชับ
กอดให้แน่นขึ้น พี่ขอโทษนะแดซองที่ทำให้นายต้องเป็นแบบนี้ ตอนนี้พี่ต้องทำยังไงดี
ความแค้นทั้งหมดมันหายไปแล้ว แล้วความรู้สึกที่เข้ามาแทนมันคืออะไรกันนะ........
ปล.เย่เย! ใกล้จบแล้วนะ ตอนหน้าก็จบแล้ว เบื่อกันหรือยังฮะ ตอนนี้เรากำลังวุ่ยวายใจสุดๆ ถ้าตอนหน้าจบ แล้วจะเขียนเรื่องอะไรต่อT^T ตอนนี้มีเอ็นซีนะฮับ ถ้าใครมีปัญหาตรงไหนสอบถามได้นะฮะ ยินดีตอบเลย แฮ่ๆ ขอบคุณค่ะ :D
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น