[Fic ToDae] Boy,You're a Monster.

ลำดับตอนที่ #4 : Chapter4

 

CHAPTER4

 

          ซ่าาาาา~~ เสียงน้ำสาดกระเซ็นลงบนใบหน้าหวาน ที่ตอนนี้นั่งอยู่บนเก้าอี้และ


ถูกพันธนาการด้วยเชือกแน่นหนา ข้อเท้าถูกตรวนด้วยโซ่เหล็กกล้า ข้างๆเก้าอี้มีเตียง


ขนาดใหญ่คิงไซต์ แสงไฟสลัวสีออกแดงๆ เป็นบรรยากาศที่น่ากลัวยิ่งกว่านรก......จาก


ความเย็นของน้ำบวกกับแรงสาดทำให้ร่างบางเริ่มรู้สึกตัว พยายามคลี่ตาเปิดออกให้เต็มที่

          "ไง...สวัสดีอีกครั้ง คัง...แด...ซอง..."น้ำเสียงเย็นชา อำมหิต โหดร้ายหลุดออกมา


จากปากคนข้างหน้า 

          "พะ...พี่เทม..."แดซองพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ดวงตาเรียวพลางขยับเพื่อ


ให้เห็นภาพชัดขึ้น

          "พี่เทม! พี่จับผมมามัดไว้ทำไม"ร่างบางบนเก้าอี้ที่รู้สึกตัวว่าโดนจับมัดอยู่ถาม


ออกไปอย่างสงสัย

          "ทำไม...ทำไมอะหรอ... หึ "เทมยังคงทำหน้านิ่งและตอบกลับมาเพียงเสียงเรียบ


เฉย

          "ปล่อยผมนะ!! พี่เล่นอะไรเนี้ย ผมไม่สนุกนะฮะ"

          "ป่าว...ฉันไม่ได้เล่น....เอ้ะหรือจะเล่นดี เล่นก็ได้ถ้านายต้องการ"เทมพูดจบปาก


หนาประกบจูบปากบางทันที

          "อุบบ....อ่อยยย ออกไอ อ่อยยย"แดซองไม่ยอมเปิดปากออกเทมจึงงับริมฝีปาก


เบาๆ แดซองจึงยอมเปิดปากออกให้เทมได้ชิมความหวานในโพรงปาก ลิ้นหนาพยายาม


ไล่ชกลิ้นบางที่พยายามหลบหนี เจ้าของลิ้นบางเริ่มขาดอากาศหายใจเข้าไปทุกที กำปั้น


คนตัวเล็กทุบหน้าอกเทมรัวๆ เทมถึงละฝีปากออกจากแดซอง เค้าไม่ยอมปล่อยให้แดซอง


ตายแค่นี้หรอก มันยังมีของให้สนุกอีกเยอะ 

          "แฮ่กๆ....พี่ทำอย่างนี้ทำไม ผมไปทำอะไรให้พี่ ฮืออ........"ริมฝีปากบวมแดง


ตาแดงกล่ำน้ำตาที่รินไหลของแดซองไม่ได้ทำให้เทมเกิดความสงสารขึ้นมา แต่มันทำให้


เค้าเกิดอารมณ์ดิบเถื่อนซะมากกว่า

          "นายนี้มันยั่วเก่งจริงๆนะ.....หึ เลวทั้งพี่ทั้งน้อง"

          "ฉันยั่วยังไง!!...แล้วพี่ฉันเกี่ยวอะไรด้วย.....ฮึ้ก ฮืออ"แดซองสะอึ้กสะอื้นถามกลับ


ไป

          "จะบอกให้เอาบุญนะ ฉันก็ไม่อยากจะทำร้ายนายทั้งๆนายไม่รู้ต้นเหตุ....."เทมเอา


หน้าเข้ามาใกล้แดซองมากขึ้น ร่างบางจึงพยายามหันหน้าหนี น้ำตาไหลนองหน้า แต่


น้ำตามันไม่ช่วยอะไร  แต่เค้าก็ห้ามมันไม่ได้อีกเช่นกัน

          "พี่นาย.....พยายาม...จะ ฆ่าฉัน!!!! "เทมตะโกนใส่แดซองอย่างแรงทำให้ร่างบาง


สะดุ้งเฮือกขึ้นมา ไม่จริงใช่มั้ย พี่ยองเบไม่ได้ทำร้ายใคร พี่ยองเบเป็นคนดี พี่ยองเบที่ผม


รักที่สุดไม่เคยทำร้ายใคร คำถามยังคงตีวนเวียนอยู่ในหัว แดซองสติหลุดลอยออกไปแสน


ไกล

          "ไม่จริง!! พี่ยองเบเป็นคนดี!! นะ..นายโกหก"แดซองสั่นหัวไปมา ไม่อยากรับรู้


อะไรทั้งนั้น

          "เสียใจด้วยนะ....แต่มันเป็นเรื่องจริง และถ้าถามว่าทำไมฉันต้องจับนายมา ทำไม


ไม่จับพี่นายมา เพราะฉันรู้ไง ฉันรู้!! รู้ว่ามันรักนายมาก  จะดีแค่ไหนนะ ถ้ามันจะตายอย่าง


ทรมาน ตายอย่างรู้สึกผิดที่ทำให้น้องตัวเองต้องเป็นแบบนี้!!! หึหึหึ"เทมตะคอกใส่แดซอง


อีกครั้ง ไม่จริงแดซองแค่ฝันไป เค้าแค่ฝันไปจริงๆใช่มั้ย พี่ยองเบช่วยผมด้วย พี่ตอบผมที


ว่ามันไม่จริง...

          "ไอ่โรคจิต!! ไอ้ชั่วววว !! ไอ้เลวว ปล่อยฉันไปนะ!!! "

          "ตอนแรกฉันว่าฉันจะไม่ทำร้ายนายตอนนี้นะ....แต่เรียกร้องมันเองนะ หึหึ"เทมเริ่ม


แกะเชือกที่มัดไว้บนตัวแดซอง ร่างบางที่ถูกพันธนาการเริ่มดีดดิ้นเพื่อหาทางหนี เทมแกะ


เชือกจนหมด แดซองจึงหาโอกาสวิ่งหนี แต่...โซ่ที่ถูกล่ามไว้ทำให้ร่างบางต้องล้มลง

          "จะหนีไปไหน...นายหนีฉันไม่พ้นหรอก"น้ำเสียงเย็นชาที่เจอตอนนี้ มันคนละคน


กันกับคนที่เจอเมื่อกลางวัน คนที่ช่วยเค้ากับคนที่จะทำร้ายเค้าตอนนี้คือคนๆเดียวกันจริงๆ


หรือ

          "แก!! แกมันเลวที่สุด ปล่อยฉันไปนะ ไอ้เลว!!"ยังไม่ทันที่แดซองจะได้พูดจบ


เทมก็กระชากแดซองให้ไปอยู่บนเตียงขนาดใหญ่หนานุ่ม แต่มันกลับไม่มีความสุขเลย





 

   

++++++++++++++   NC   +++++++++++++
อย่างที่บอกเน้อ ไปอ่านเอาที่หน้าแรกของเรื่องเนอะ 
ส่วนใครไม่ชอบก็ข้ามไปก็ได้ฮะ





 

 

 

ตือดึ้งงง!! 

 

          "ฮะ แดซอง แดซอง!! "ยองเบที่เผลอหลับไประหว่างที่รอน้องชาย สะดุ้งตื่นขึ้น


มาจากเสียงข้อความเข้า ยองเบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู นี่มันก็เวลาปาเข้าไปตีสามแล้ว


ก่อนจะเปิดข้อความที่ส่งมา

          "ดะ....แดซอง แดซองงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!! "โทรศัพท์ล่วงหล่น


ลงพื้น ยองเบน้ำตาไหลออกมาอย่างรวดเร็ว เกิดอะไรขึ้นกับน้องชายเค้า รูปนั้น ....

ตือดึ้งงง!! เสียงข้อความเข้าอีกอัน ทำให้ยองเบรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู 

................. ไง สวัสดี "ยองเบ" หึหึหึ เห็นสภาพน้องชายนายมั้ยหละ น่ารักซะไม่มี หวาน

ไปทั้งตัวเลยนะ หาฉันให้เจอสิ แล้วนายจะได้น้องชายนายคืนไป อ่อ แกคงสงสัยสินะ 

ว่าฉันเป็นใคร กูคือคนที่มึงฆ่าเมื่อเดือนก่อนไง เสียใจด้วยนะที่กูไม่ตาย ฮ่าๆ แต่น่าสงสาร

น้องนายนะ ไม่ได้ผิดอะไร แต่ต้องมาซวยเพราะพี่มัน หึหึจำไว้ ใครทำกูเจ็บ...มันต้องเจ็บ

กว่ากูล้านเท่า.............

          "โธ่โว้ยยยยยย!!!!! แดซองงงงง อ๊ากกกกกกก พี่ขอโทษ!! "ยองเบตะโกนออก


มาเหมือนคนขาดสติ เหตุการณ์ที่เค้าเฝ้าระวังมาตลอด มันเกิดขึ้นจริงๆแล้ว แดซองทำไม


ต้องเป็นนาย ทำไมไม่เป็นพี่  พี่ขอโทษ พี่ขอโทษจริงๆ 

          "ไอ่สารเลว!! กูจะไม่ปล่อยมึงไว้แน่!! "ยองเบลุกขึ้น แล้ววิ่งไปที่ห้องของตัวเอง


หยิบอุปกรณ์สังหารทุกชนิดที่เค้ามีออกมา เค้าต้องตามหาน้องชายให้พบ 

          "เทม!!! มึงอยู่ไหนนนนนนนน!!!"

 

ปล.อ๊ากกกกกกก บทที่4แล้วฮู้วๆ ตื่นเต้นๆ  ทำไมเวลาเขียนๆไปรู้สึกเหมือน อธิบายภาพไม่ชัดพอแหะ เอิ๊กๆ ต้องขอโทษมานะที่นี้ด้วย มันใกล้จบแล้วหละอีกตอนสองตอน ลุ้นๆ
ตอนนี้อาจจะสั้นๆหน่อย เพราะมันไปลงเอ็นซีหมด 55555 ขอบคุณนะคะ :D