ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter3
CHAPTER3
"ซึงเร้!!! ตื่นได้แล้ววววววววววววววว เปิดประตูหน่อย " โอ้ยยยยย ซึงรีนะซึงรีฉัน
เคาะประตูตั้งนานแล้วนะ มัวแต่นอนหลับอยู่ได้ หนักรู้มั้ยเนี้ยยยย แดซองบ่นในใจ
เคาะประตูตั้งนานแล้วนะ มัวแต่นอนหลับอยู่ได้ หนักรู้มั้ยเนี้ยยยย แดซองบ่นในใจ
"โง้ยยยยยยย มีอะไรห้ะ มาแต่เช้าเชียว แง่มๆ ห่าววววว" ซึงรีเดินโซเซ สลึมสลื
อมาเปิดประตูให้แดซอง
"เช้าอะไรกัน นี่มันสิบโมงแล้วนะแพนด้า แล้วก็หลบไปหน่อยสิฉันหนักนะ"แดซอง
รีบผลักซึงรีเบาๆ ก็ของที่แบกมาเนี้ยมันจะทำให้หลังหักอยู่แล้ว ตัวก็เล็กๆแบกของใหญ่
กว่าตัวอีก
"ห่าวววว~~ แบกอะไรมาอะ ของกินหรือป่าว"
"นี่! ซึงรีนายไปล้างหน้าดีกว่านะ จะได้มองเห็นว่ามันไม่ใช่อาหาร"แดซองวางของ
ท้ังหมดลงแล้วเรียงให้เรียบร้อย
"ไม่ใช่อาหารหรอ แล้วเอามาทำไมไม่เอา แง้~~ หิวววว"ซึงรีแหกปากทันที
"โธ่! นี้มันเพื่อนหรือลูกฉันเนี้ย นี่มันหนังสือเตรียมสอบเข้ามหาลัยตะหาก เอามา
ให้นายอ่านไง อ่านๆด้วยหละ"แดซองยังคงจัดวางหนังสือ ส่วนปากก็บ่นซึงรีต่อไป
"ฮะคุณแม่แดซอง เลิกบ่นได้แล้วฮะ ว่าแต่นายใจดีจัง อิอิมาม่ะมาจุ้บที"ซึงรีพุ่ง
หน้าทำปากจู๋เข้าไปใกล้แดซอง
"เหวยยยยยย "แดซองตกใจรีบกระโดดหลบ นั้นแหละ....ซึงรีหน้าแทบจิ้มลงดิน
"โหยยยยย หลบทำไม ฉันล้อเล่นหน่า ใครจะไปจูบนาย "ซึงรีว่า
"นายทำฉันหัวใจจะวายนะแพนด้า เดี๋ยวเถอะ!"
"งั้นฉันกลับบ้านก่อนนะ ออกมานานเดี๋ยวพี่ยองเบเป็นห่วง รายนั้นยิ่งดุๆอยู่
ด้วย"แดซองว่าพลางทำปากยู่ๆ
"ก็พี่ยองเบเค้าเป็นห่วงนายนี้นา "
"แต่มันเยอะไปอ่ะ เค้าห่วงฉันเหมือนฉันอายุสามขวบเลย"
"อะนะ ไปๆได้แล้วไป ฉันง่วงแล้วจะนอนต่อและ บ๊ายบายยยย กลับบ้านดีๆนะ"ซึง
รีแกล้งไล่แดซอง
"นายนี่จริงเล้ยนะแพนด้า อย่าลืมอ่านหนังสือด้วยหละ"
ร่างบางเดินฟังเพลงตั้งแต่ออกจากบ้านซึงรี ทางนี้เป็นเส้นทางที่เดินบ่อย ทำให้
แดซองไม่ต้องระวังตัวอะไรมาก แต่วันนี้มันไม่ใช่วันปกติ เมื่อเดินมาได้สักพักร่างบางรู้สึก
ว่ามีคนตามมา ด้วยความกลัวจึงรีบเดินไวๆ แต่เท้าเล็กๆก็หนีไม่พ้น ชายร่างใหญ่สี่คนเข้า
ประกบแดซองทันที แล้วลากไปยังที่ลับตาคน ร่างเล็กของแดซองพยายามดิ้นสุดชีวิต แต่
เค้าก็เป็นแค่คนตัวเล็ก จะไปสู้ผู้ชายตัวใหญ่ๆถึงสี่คนได้ยังไง
แดซองไม่ต้องระวังตัวอะไรมาก แต่วันนี้มันไม่ใช่วันปกติ เมื่อเดินมาได้สักพักร่างบางรู้สึก
ว่ามีคนตามมา ด้วยความกลัวจึงรีบเดินไวๆ แต่เท้าเล็กๆก็หนีไม่พ้น ชายร่างใหญ่สี่คนเข้า
ประกบแดซองทันที แล้วลากไปยังที่ลับตาคน ร่างเล็กของแดซองพยายามดิ้นสุดชีวิต แต่
เค้าก็เป็นแค่คนตัวเล็ก จะไปสู้ผู้ชายตัวใหญ่ๆถึงสี่คนได้ยังไง
"อ่อยยยยยย อะอำอะไอ อ่อยอ้านนนน "ปากบางถูกมือหนาปิดแน่น จะร้องขอ
ความช่วยเหลือก็คงได้แค่เสียงอู้อี้ๆเท่านั้น
"เห้ย! เบาๆสิวะจะร้องทำไม"หนึ่งในชายร่างใหญ่พูดขึ้นมา แดซองยังคงดิ้นเอาตัว
รอดต่อไป มือเล็กพยายามทุบหน้าอกชายเหล่านั้นให้พ้นไป "ดิ้นนักใช่มั้ย...." ผลั้ก!!
กำปั้นหนาต่อยลงไปที่กลางลำตัวของแดซอง จุกจนน้ำตารินไหลออกมา แดซองหยุด
ร้องโวยวายเพราะความจุก
"ดี....ไอ่หนู เงียบๆก็ดี จะได้ง่ายๆหน่อย ฮ่าๆ"ชายร่างใหญ่คนนึงพูด
แดซองหมดแรงจะขยับ จิตใจพยายามจะดิ้นหนี แต่ร่างกายมันไม่ไหว มือทั้งแปดมือของ
ชายร่างใหญ่สี่คน ลูบไล้ลวมลามไปทั่วร่างกายของแดซอง น้ำตาของแดซองเริ่มไหลริน
ออกมาอีกครั้ง
เมื่อความเจ็บปวดเริ่มทุเลา เค้าจะทำยังไงให้หนีจากสถานการณ์นี้ได้ สมองมัน
ทึบไปหมดเค้าไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ชายคนหนึ่งปลดกระดุมเสื้อแดซอง " โอ้วววว นี้แกะแค่
สองเม็ด ยังเห็นหน้าอกขาวเนียนขนาดนี้ ถ้าแกะทั้งตัว...มันจะขนาดไหน ฮ่าๆๆๆ ช่วยไม่
ได้นะไอ่หนู แกมันเป็นเด็กผู้ชายที่น่ากินที่สุดเลยหวะ" แดซองได้ยินอย่างนั้นก็ร้องไห้ออก
ไห้ออกมาอย่างหนัก "พี่ยองเบ พี่ยองเบ!! ช่วยผมด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยย"
ผลั้ก!!!.....ตุ้บ!!!!....อั้กกกกก......เอื้อออออ~~... สิ้นเสียงร้อง ชายสี่คนลงไปนอนกับพื้น
ทันที
"ฮึ้ก!! ฮึก ฮือออออ......"แดซองยังคงร้องไห้และหลับตาปี๋ ราวกับว่าชีวิตนี้เค้าไม่
อยากเห็นอะไรอีกแล้ว
"นี่ๆ เลิกร้องได้แล้ว"
"ฮืออ... นะ....นาย....ฮืออออออออ"ร่างบางรู้สึกว่าตัวเองปลอดภัยแล้ว จึงลืมตา
ขึ้น แล้วรีบกระโดดเข้าไปกอดคนที่มาใหม่ทันที ไม่รู้ทำไมว่าต้องกอด แต่รู้ว่าอ้อมกอดนี้
มันทำให้เค้าอบอุ่น
"ไง เด็กขี้แย เลิกร้องไห้ได้แล้ว ปลอดภัยแล้วนะ ทีวันนั้นที่ฉันขับรถชนนาย นาย
ยังปากเก่งอยู่เลย จุ๊ย์ๆ"มือหนาปาดน้ำตาบนใบหน้าหวาน ร่างบางเลิกร้องไห้ และคลี่กอด
ออกจากอกอุ่น เมื่อรู้ตัวว่าเค้ากอดนานเกินไป
"ข...ขอบใจมากนะ"
"ไม่เป็นไร ใครเจอก็ช่วยทั้งนั้นแหละ ใครจะทนเห็นคนโดนข่มขืนได้หละ"
ณ สวนสาธารณะ
"นายชื่ออะไร วันนั้นนายรู้ชื่อฉันแล้ว แล้วนายชื่ออะไรหรอ"
"ฉันชื่อ เทม วันนั้นเห็นนายใส่ชุดนักเรียน นายน่าจะเป็นน้องฉันนะ ยินดีที่ได้เจอ
อีกครั้งนะ คังแดซอง"
"เรียกผมแดซองเฉยๆก็ได้ฮะ "ร่างบางเริ่มเสียงใสขึ้นมาเมื่อเริ่มหายหวาดกลัว
"เวลาฉันเจอนายทีไรเนี้ย มีแต่เรื่อง ตอนนั้นก็เกือบขับรถชนนาย"
"แต่วันนี้คุณก็ช่วยผมไว้นะฮะ ขอบคุณมากนะฮะ" แดซองหันไปยิ้มให้เทมจนตา
แทบปิด ทั้งๆที่เทมก็ไม่ได้ชอบผู้ชาย แต่ทำไมรู้สึกได้ว่าอยากเป็นเจ้าของรอยยิ้มนี้นักนะ
เทมแทบละสายตาไปจากรอยยิ้มนี้ไม่ได้เลย
"เออออ หน้าผมมีอะไรติดหรอฮะพี่เทม"แดซองว่า
"ห้ะ.. ป่าวๆ นายอยากกินน้ำมั้ย เดี๋ยวฉันไปซื้อให้ นั่งรอตรงนี้นะ"ว่าแล้วเทมก็เดิน
ออกไปซื้อน้ำ เวลาผ่านไปสักห้านาทีเทมก็เดินกลับมาพร้อมกับน้ำอัดลมแก้วใหญ่ๆ
"อ่ะของนาย"เทมส่งน้ำให้แดซอง แดซองรับน้ำไปและส่งรอยยิ้มสวยเป็นการ
ขอบคุณอีกครั้ง และก็เป็นอีกครั้งทีเทมละสายตาไปไม่ได้
"เอ่อ...ผมขอตัวกลับบ้านก่อนนะฮะ ป่านนี้พี่ชายผมเป็นห่วงแย่"แดซองพูดขึ้นเมื่อ
เห็นว่าเทมมองหน้าเค้านานเกินไป
"พี่ชายนายห่วงนายมากขนาดนั้นเลยหรอ"
"โหยยย มากๆฮะ "
"อ่า งั้นเดี๋ยวไปส่งบ้านนายอยู่ไหนหละ"
"ขอบคุณมากฮะ แต่เดี๋ยวผมกลับเองดีกว่าคุณช่วยผมมากแล้ว ผมเกรงใจ"แด
ซองปฏิเสธความช่วยเหลือ
"ไม่เป็นไร ไปเหอะป่ะ! "เทมลากแขนแดซองไปที่รถ แล้วเปิดประตูให้เข้าไปนั่ง
ด้านข้างคนขับ เมื่อประตูรถถูกปิดลง ใบหน้าหล่อเทพบุตรเมื่อกี้ กลายเป็นใบหน้าที่เต็มไป
ด้วยความสะใจ
"หึ....."ริมฝีปากแสยะยิ้มขึ้น สายตาที่ดูอบอุ่นเมื่อกี้ กลายเป็นสายตาเย็นยะเยือก
ราวกับคนๆนี้ถูกปีศาจร้ายเข้าสิง................
กริ๊งงงงงงงง....
"ฮัลโหล ซึงรีๆ แดซองอยู่กับซึงรีหรือป่าว"
"ป่าวนี้ฮะพี่ยองเบ แดซองออกไปจากบ้านผมตั้งแต่สิบเอ็ดโมงกว่าๆแล้วนะฮะ ยัง
ไม่ถึงบ้านหรอ?"ซึงรีทำเสียงสงสัย
"ยัง แดซองยังไม่ถึงเลย พี่ชักเป็นห่วงแล้วสิ ขอบใจมากซึงรี "ยองเบตอบกลับไป
ด้วยน้ำเสียงที่กังวลใจ จะไม่ให้กังวลได้ยังไงน้องชายคนเดียวที่เค้าหวงที่สุด
ห่วงที่สุดสามทุ่มแล้วยังกลับไม่ถึงบ้าน
"แดซอง....เราหายไปไหนนะ พี่เป็นห่วงนายจริงๆเลย ขออย่าให้เกิดอะไรขึ้นเลย
เถอะ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น พี่คง...คง...."น้ำตาจากความเป็นห่วงเริ่มไหลรินมา น้ำตาที่ยองเบ
คอยเก็บกั้นเอาไว้ทุกครั้ง แต่วันนี้มันคงเก็บไว้ไม่ไหว เค้าคงไม่ต้องเป็นห่วงน้อง คงไม่
ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น ถ้าวันนั้น...........
"ฮืออออออ ช่วยน้องผมด้วยย น้องผมไม่สบาย ได้โปรด"เสียงเด็กชายตัวน้อยที่พาร่าง
ของน้องชายวิ่งไปมา
"ไอ้หนู น้องเองเป็นอะไร พ่อแม่ไปไหนหละ"ชายคนหนึ่งถามเด็กชายตัวน้อย
"น้องผมไม่สบาย น้องผมไม่สบาย ช่วยน้องผมด้วย ฮือออออ พ่อแม่ทิ้งพวกเรา
ช่วยน้องผมด้วยนะ จะให้ทำอะไรก็ยอม"เด็กชายยังคงอุ้มร่างน้องไว้ น้ำตาไหลเต็มไปหมด
เนื้อตัวมอมแมม เป็นภาพที่น่าสงสารสำหรับคนที่เดินผ่านไปมา แต่ความสงสารไม่ได้ช่วย
อะไรได้เลย
"เองสัญญาแล้วนะ...." และจากพระคุณครั้งนั้น.....ทำให้ผมต้องเป็น " นักฆ่า "จน
ทุกวันนี้........
ปล.ยี้ฮิ้ววววตอนที่สามแล้ว แหะๆ ขอบคุณมากนะคะที่ติดตามมาถึงตอนนี้ ดีใจมากๆที่มีคนอ่าน อย่างน้อยก็ได้รู้ว่ามีคนรักคู่นี้อยู่ ขอขอบคุณทุกกำลังใจจริงๆนะคะ จะพยายามพัฒนาให้มากกว่านี้นะคะ ขอบคุณค่ะ :D
(ถ้าใช้คำผิดหรือวิบัติอะไรช่วยบอกด้วยนะคะ เดี๋ยวจะแก้ให้เลย)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น