ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter1
CHAPTER1
ที่นี่คือสถานที่อโคจร แหล่งอบายมุข ของพวกมีอันจะกิน เซเลป ไฮโซ แต่ยังไงก็
เป็นสถานที่ที่ไม่น่ามาอยู่ดี แม้ด้านหน้าจะเป็นผับของคนรวย แต่ด้านหลังเป็นห้อง
สำหรับพักผ่อนของเทม หรือเอาง่ายๆคือห้องที่พาผู้หญิงมาเพื่อเซ็กส์
"เป็นไรอีกวะ ไอ้เทม สาวไม่ถูกใจหรือไง เดินออกมาหน้าเป็นส้นตีนเลย " เสียง
ชายหนุ่มแต่งตัวมีสไตล์แต่ร่างกายเต็มไปด้วยรอยสัก
" หึ " เทมตอบกลับมาแค่นั้น แล้วกระดกปีโนนัวร์เข้าปากรวดเดียวหมดแก้ว
"มึงไม่ต้องตอบ กูเข้าใจละ "
"เสียอารมณ์หมด เหอะๆ ผู้หญิง ไม่ได้เรื่อง" เทมสบถออกมา
"กูว่าวันนี้มึงอารมณ์ไม่ดีละ มึงกลับเหอะ เดียวกูดูร้านให้"จีออกปากไล่เทม
"เออ กูไปละฝากด้วย ขอบใจมึงมากไอ้จี" เทมบอกจีก่อนจะเดินออกไปจากร้าน
ที่ตัวเองเป็นหุ้นส่วนคนละครึ่งกับเพื่อนรัก
"อ่าว! เห้ยยย มึงปฏิเสธกูบ้างก็ได้นะ !!" จีดีสบถเบาๆ
ร่างหนาก้าวเดินอย่างไว พลางหยิบแว่นดำขึ้นมาใส่ เพื่อไปให้ถึงรถราคาหลายสิบ
ล้านของตนก่อนจะเปิดประตูแล้วรีบขับออกไปอย่างรวดเร็ว บนท้องถนนยามค่ำคืนเต็มไป
ด้วยรถวิ่งไปมา เทมขับรถเกินกว่าความเร็วที่กฏหมายกำหนด แต่คนอย่างเค้าไม่เคยกลัว
อะไรสักอย่าง ทำไมนะหรอ เพราะเทมเป็นมาเฟีย ที่สร้างตัวเองขึ้นมาโดยไม่ง้อใคร
เพราะถูกพ่อแม่ทิ้งไปตั้งแต่เด็ก ทำให้เทมเป็นคนที่ค่อนข้างอารมณ์ร้อน และ หยาบคาย
เกินไป
ขณะขับรถออกมาได้สักพัก เอี้ยดดดดดดดดดด!!!!!!! โครมมม!!
"สัสเอ้ยยยย!! ใครวิ่งตัดหน้ารถวะ กูยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่" เทมสบถคำหยาบออกมา
แล้วเปิดประตูลงจากรถคันแพง
"โอ้ยยย! ขับรถยังไงไม่ดูคนข้ามถนนห้ะ!! "เด็กหนุ่มมัธยมปลายเคราะห์ร้าย
ตะโกนออกมาด้วยอารมณ์หงุดหงิด
" เด็กบ้า!! เดินยังไงให้ตัดหน้ารถ ไม่เห็นหรอว่ามีรถมา ฉันไม่อยากเสียเวลา จะ
เอายังไง ว่ามา! " เทมยืนเท้าเอวอย่างเอาเรื่อง
"คนบ้าอะไร!!จะขับรถชนคนอื่น ยังทำหน้าจะหาเรื่องอีก แย่ที่สุด!! " ร่างเล็กที่ล้ม
ลงกับพื้นพูดว่าเทม ขณะที่ลุกขึ้นมาปัดฝุ่นตามเนื้อตัว
"พูดมากจริง.. อ่ะเอาไปหวังว่าคงพอนะ" เทมควักเงินจากในกระเป๋าตังออกมาส่ง
ให้เด็กหนุ่มร่างบาง
" อะไร?! หมายความว่าไงห้ะ "
"ไม่เอาใช่มั้ย.. จะเอาอะไรหละ หึ! หรืออยากได้มากกว่านี้ มากไปมั้ง ก็ไม่ได้ตาย
ซะหน่อย "
"ปากหมา!! คิดว่าใช้เงินฟาดหัวฉันได้หรอ! ไม่มีทาง นายต้องไปโรงพักกับ
ฉัน"แดซองพยายามลากแขนเทม แต่เทมก็สะบัดมือออกอย่างแรง จนร่างเล็กแทบเซล้ม
ลงไปที่พื้นอีกครั้ง
"คิดว่าตำรวจทำอะไรฉันได้หรอ ยังเป็นเด็กอยู่หนิ ไหนดูชื่อสิ คัง แด ซอง" เทม
ค่อยๆ สะกดชื่อแดซองทีละตัว
"เอาเงินนี้ไปแล้วจบๆไปซะ ถ้าไม่อยากมีปัญหา ฉันไม่อยากทำร้ายเด็ก บาย "
เทมรีบขึ้นรถก่อนจะขับออกไป ทิ้งให้แดซองยืนอารมณ์เสียอยู่ข้างถนนคนเดียว
"เลวที่สุด!! ขอให้รถคว่ำตายไปเลย!" แดซองด่าไล่หลัง หลังจากที่เทมขับรถออกไป
ร่างบางในชุดนักเรียนมอปลายรีบเดินจ้ำอ้าวกลับบ้าน หลังจากออกไปทำรายงาน
กับเพื่อนตั้งแต่เย็น ป่านนี้ที่บ้านก็คงเป็นห่วงแย่ แดซองคิดในใจ
กริ๊งงงงงงง...งงงงง......
"ใครโทรมานะ เห้ออออ" แดซองกดรับโทรศัพท์ที่ดังขึ้น ขณะที่กำลังเดินอยู่
"แดซองงง!! ถึงบ้านยังอะ" เสียงคนโทรมารีบถามอย่างรวดเร็ว หลังจากแดซอง
กดรับโทรศัพท์
"ยังอ่ะ พอดีเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย แต่ไม่เป็นไรแล้วแหละ ซึงรีอะถึงบ้านยัง"
"อุบัติเหตุ? อะไรอะ เกิดอะไรขึ้นแดซอง" ซึงรีถามเพื่อนรักด้วยความเป็นห่วง
"ก็ไม่รู้ไอ้บ้าที่ไหน ขับรถไม่มองเลย ตอนฉันข้ามถนนอะ เกือบตายแล้ว ฮ่าๆๆ"แด
ซองกรอกเสียงหัวเราะลงไปในโทรศัพท์ เพื่อกลบเกลื่อน ไม่ให้เพื่อนรักเป็นห่วงมากไป
กว่านี้
"เออๆ ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว นายยิ่งไม่สบายง่ายๆอยู่ รีบกลับบ้านไวๆหละ ฉันวางนะ
บาย"ซึงรีพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเพื่อน
"อื้ม ขอบใจนะแพนด้า บาย^_^" หลังจากตัดสายโทรศัพท์ ร่างบางก็เดินมาถึง
บ้านพอดี
แอ๊ดดดด~ เสียงเปิดประตูบ้านดังขึ้น
"ทำไมถึงกลับบ้านดึก....." เสียงชายร่างกายล่ำ กล่าวออกมาหลังจากที่ประตูหนา
ถูกมือของร่างบางเปิดออก
"อ่ะ อ่าว พี่ยองเบยังไม่นอนอีกหรอฮะ "แดซองรีบถามพี่ชายสุดที่รัก ญาติคนเดียว
ในชีวิตของเค้าที่เหลือตอนนี้
"พี่จะนอนได้ไง ก็เรากลับดึกพี่เป็นห่วง แล้วพี่ถามว่าไปไหนมาไง"
"โอ้ๆ อย่าทำเสียงโกรธสิฮะ ผมแค่ไปทำรายงานบ้านซึงรีเองน้าาาาาา" แดซองทำ
เสียงออดอ้อนพี่ชาย
"ก็เราไม่สบายบ่อย เกิดเป็นอะไรไป พี่จะทำยังไงห้ะ?"ยองเบทำเสียงดุน้องชาย
"โถ่ๆ ไม่งอนนะฮะ ผมก็กลับมาแล้วนี้ไง แล้วก้ไม่เป็นอะไรสักหน่อย"แดซองยิ้ม
"เราถึงบ้านปลอดภัยพี่ก็ดีใจแล้ว ละนี้กินข้าวมายัง?"
"กินแล้วฮะ เดี๋ยวผมรีบไปนอนก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องรีบเอารายงานไปส่ง ฝันดีนะ
คร้าบบบบพี่ชายยยยยยย " แดซองยิ้มให้ยองเบ แล้วรีบวิ่งขึ้นบรรไดบ้านไป
"อย่าวิ่งสิ!! เดี๋ยวล้มหรอก แล้วก็นอนไวๆนะ อย่าทำงานดึกหละ" ยองเบตะโกน
บอกน้องชายตัวเองที่วิ่งขึ้นบรรไดบ้าน
"ฟุ่ววว~ ไม่บอกพี่ยองเบดีกว่าว่าเกิดอะไรขึ้น เดี๋ยวจะยิ่งเป็นห่วงหนักเข้าไปใหญ่"
แดซองพูดกับตัวเองเบาๆ หลังจากที่เดินขึ้นมาถึงห้องของตนแล้ว
ยองเบยืนมองน้องชายวิ่งขึ้นห้องนอนไปจนสุดสายตา ยองเบเป็นห่วงแดซองมาก
เพราะแดซองคือคนที่เค้ารักมากที่สุดและคือญาติคนสุดท้ายในชีวิตของยองเบ
"แดซอง พี่เป็นห่วงเรามากๆเลยนะ พี่ขอโทษที่ทำให้ชีวิตนายไม่ปลอดภัย พี่
ขอโทษ.. แต่........" ยองเบกลืนก้อนน้ำตาลงไปในลำคอ
กริ๊งงงงๆๆ..... ขณะที่ยองเบพยายามกลั้นน้ำตาก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา
"ฮัลโหลครับ.... ครับผมยองเบ.....ได้ครับ....โอเค "ชายร่างล่ำกดวางสายโทรศัทพ์
พร้อมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ยองเบเดินไปเปิดอีเมลล์ที่ถูกส่งมาเมื่อกี้ เมื่ออ่าน
เสร็จ สีหน้าครุ่นคิดก็เกิดขึ้นบนใบหน้าหล่อทันที
"อีกแล้วสินะ......."
"โธ่โว้ยยย!! ไร้อารมณ์สิ้นดี เอาเงินนี้ไป แล้วออกไปซะ!! ไป๊!! " เสียงชายหนุ่ม
หน้าตาดีแต่นิสัยทรามยิ่งกว่าหมา
หน้าตาดีแต่นิสัยทรามยิ่งกว่าหมา
ที่นี่คือสถานที่อโคจร แหล่งอบายมุข ของพวกมีอันจะกิน เซเลป ไฮโซ แต่ยังไงก็
เป็นสถานที่ที่ไม่น่ามาอยู่ดี แม้ด้านหน้าจะเป็นผับของคนรวย แต่ด้านหลังเป็นห้อง
สำหรับพักผ่อนของเทม หรือเอาง่ายๆคือห้องที่พาผู้หญิงมาเพื่อเซ็กส์
"เป็นไรอีกวะ ไอ้เทม สาวไม่ถูกใจหรือไง เดินออกมาหน้าเป็นส้นตีนเลย " เสียง
ชายหนุ่มแต่งตัวมีสไตล์แต่ร่างกายเต็มไปด้วยรอยสัก
" หึ " เทมตอบกลับมาแค่นั้น แล้วกระดกปีโนนัวร์เข้าปากรวดเดียวหมดแก้ว
"มึงไม่ต้องตอบ กูเข้าใจละ "
"เสียอารมณ์หมด เหอะๆ ผู้หญิง ไม่ได้เรื่อง" เทมสบถออกมา
"กูว่าวันนี้มึงอารมณ์ไม่ดีละ มึงกลับเหอะ เดียวกูดูร้านให้"จีออกปากไล่เทม
"เออ กูไปละฝากด้วย ขอบใจมึงมากไอ้จี" เทมบอกจีก่อนจะเดินออกไปจากร้าน
ที่ตัวเองเป็นหุ้นส่วนคนละครึ่งกับเพื่อนรัก
"อ่าว! เห้ยยย มึงปฏิเสธกูบ้างก็ได้นะ !!" จีดีสบถเบาๆ
ร่างหนาก้าวเดินอย่างไว พลางหยิบแว่นดำขึ้นมาใส่ เพื่อไปให้ถึงรถราคาหลายสิบ
ล้านของตนก่อนจะเปิดประตูแล้วรีบขับออกไปอย่างรวดเร็ว บนท้องถนนยามค่ำคืนเต็มไป
ด้วยรถวิ่งไปมา เทมขับรถเกินกว่าความเร็วที่กฏหมายกำหนด แต่คนอย่างเค้าไม่เคยกลัว
อะไรสักอย่าง ทำไมนะหรอ เพราะเทมเป็นมาเฟีย ที่สร้างตัวเองขึ้นมาโดยไม่ง้อใคร
เพราะถูกพ่อแม่ทิ้งไปตั้งแต่เด็ก ทำให้เทมเป็นคนที่ค่อนข้างอารมณ์ร้อน และ หยาบคาย
เกินไป
ขณะขับรถออกมาได้สักพัก เอี้ยดดดดดดดดดด!!!!!!! โครมมม!!
"สัสเอ้ยยยย!! ใครวิ่งตัดหน้ารถวะ กูยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่" เทมสบถคำหยาบออกมา
แล้วเปิดประตูลงจากรถคันแพง
"โอ้ยยย! ขับรถยังไงไม่ดูคนข้ามถนนห้ะ!! "เด็กหนุ่มมัธยมปลายเคราะห์ร้าย
ตะโกนออกมาด้วยอารมณ์หงุดหงิด
" เด็กบ้า!! เดินยังไงให้ตัดหน้ารถ ไม่เห็นหรอว่ามีรถมา ฉันไม่อยากเสียเวลา จะ
เอายังไง ว่ามา! " เทมยืนเท้าเอวอย่างเอาเรื่อง
"คนบ้าอะไร!!จะขับรถชนคนอื่น ยังทำหน้าจะหาเรื่องอีก แย่ที่สุด!! " ร่างเล็กที่ล้ม
ลงกับพื้นพูดว่าเทม ขณะที่ลุกขึ้นมาปัดฝุ่นตามเนื้อตัว
"พูดมากจริง.. อ่ะเอาไปหวังว่าคงพอนะ" เทมควักเงินจากในกระเป๋าตังออกมาส่ง
ให้เด็กหนุ่มร่างบาง
" อะไร?! หมายความว่าไงห้ะ "
"ไม่เอาใช่มั้ย.. จะเอาอะไรหละ หึ! หรืออยากได้มากกว่านี้ มากไปมั้ง ก็ไม่ได้ตาย
ซะหน่อย "
"ปากหมา!! คิดว่าใช้เงินฟาดหัวฉันได้หรอ! ไม่มีทาง นายต้องไปโรงพักกับ
ฉัน"แดซองพยายามลากแขนเทม แต่เทมก็สะบัดมือออกอย่างแรง จนร่างเล็กแทบเซล้ม
ลงไปที่พื้นอีกครั้ง
"คิดว่าตำรวจทำอะไรฉันได้หรอ ยังเป็นเด็กอยู่หนิ ไหนดูชื่อสิ คัง แด ซอง" เทม
ค่อยๆ สะกดชื่อแดซองทีละตัว
"เอาเงินนี้ไปแล้วจบๆไปซะ ถ้าไม่อยากมีปัญหา ฉันไม่อยากทำร้ายเด็ก บาย "
เทมรีบขึ้นรถก่อนจะขับออกไป ทิ้งให้แดซองยืนอารมณ์เสียอยู่ข้างถนนคนเดียว
"เลวที่สุด!! ขอให้รถคว่ำตายไปเลย!" แดซองด่าไล่หลัง หลังจากที่เทมขับรถออกไป
ร่างบางในชุดนักเรียนมอปลายรีบเดินจ้ำอ้าวกลับบ้าน หลังจากออกไปทำรายงาน
กับเพื่อนตั้งแต่เย็น ป่านนี้ที่บ้านก็คงเป็นห่วงแย่ แดซองคิดในใจ
กริ๊งงงงงงง...งงงงง......
"ใครโทรมานะ เห้ออออ" แดซองกดรับโทรศัพท์ที่ดังขึ้น ขณะที่กำลังเดินอยู่
"แดซองงง!! ถึงบ้านยังอะ" เสียงคนโทรมารีบถามอย่างรวดเร็ว หลังจากแดซอง
กดรับโทรศัพท์
"ยังอ่ะ พอดีเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย แต่ไม่เป็นไรแล้วแหละ ซึงรีอะถึงบ้านยัง"
"อุบัติเหตุ? อะไรอะ เกิดอะไรขึ้นแดซอง" ซึงรีถามเพื่อนรักด้วยความเป็นห่วง
"ก็ไม่รู้ไอ้บ้าที่ไหน ขับรถไม่มองเลย ตอนฉันข้ามถนนอะ เกือบตายแล้ว ฮ่าๆๆ"แด
ซองกรอกเสียงหัวเราะลงไปในโทรศัพท์ เพื่อกลบเกลื่อน ไม่ให้เพื่อนรักเป็นห่วงมากไป
กว่านี้
"เออๆ ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว นายยิ่งไม่สบายง่ายๆอยู่ รีบกลับบ้านไวๆหละ ฉันวางนะ
บาย"ซึงรีพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเพื่อน
"อื้ม ขอบใจนะแพนด้า บาย^_^" หลังจากตัดสายโทรศัพท์ ร่างบางก็เดินมาถึง
บ้านพอดี
แอ๊ดดดด~ เสียงเปิดประตูบ้านดังขึ้น
"ทำไมถึงกลับบ้านดึก....." เสียงชายร่างกายล่ำ กล่าวออกมาหลังจากที่ประตูหนา
ถูกมือของร่างบางเปิดออก
"อ่ะ อ่าว พี่ยองเบยังไม่นอนอีกหรอฮะ "แดซองรีบถามพี่ชายสุดที่รัก ญาติคนเดียว
ในชีวิตของเค้าที่เหลือตอนนี้
"พี่จะนอนได้ไง ก็เรากลับดึกพี่เป็นห่วง แล้วพี่ถามว่าไปไหนมาไง"
"โอ้ๆ อย่าทำเสียงโกรธสิฮะ ผมแค่ไปทำรายงานบ้านซึงรีเองน้าาาาาา" แดซองทำ
เสียงออดอ้อนพี่ชาย
"ก็เราไม่สบายบ่อย เกิดเป็นอะไรไป พี่จะทำยังไงห้ะ?"ยองเบทำเสียงดุน้องชาย
"โถ่ๆ ไม่งอนนะฮะ ผมก็กลับมาแล้วนี้ไง แล้วก้ไม่เป็นอะไรสักหน่อย"แดซองยิ้ม
"เราถึงบ้านปลอดภัยพี่ก็ดีใจแล้ว ละนี้กินข้าวมายัง?"
"กินแล้วฮะ เดี๋ยวผมรีบไปนอนก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องรีบเอารายงานไปส่ง ฝันดีนะ
คร้าบบบบพี่ชายยยยยยย " แดซองยิ้มให้ยองเบ แล้วรีบวิ่งขึ้นบรรไดบ้านไป
"อย่าวิ่งสิ!! เดี๋ยวล้มหรอก แล้วก็นอนไวๆนะ อย่าทำงานดึกหละ" ยองเบตะโกน
บอกน้องชายตัวเองที่วิ่งขึ้นบรรไดบ้าน
"ฟุ่ววว~ ไม่บอกพี่ยองเบดีกว่าว่าเกิดอะไรขึ้น เดี๋ยวจะยิ่งเป็นห่วงหนักเข้าไปใหญ่"
แดซองพูดกับตัวเองเบาๆ หลังจากที่เดินขึ้นมาถึงห้องของตนแล้ว
ยองเบยืนมองน้องชายวิ่งขึ้นห้องนอนไปจนสุดสายตา ยองเบเป็นห่วงแดซองมาก
เพราะแดซองคือคนที่เค้ารักมากที่สุดและคือญาติคนสุดท้ายในชีวิตของยองเบ
"แดซอง พี่เป็นห่วงเรามากๆเลยนะ พี่ขอโทษที่ทำให้ชีวิตนายไม่ปลอดภัย พี่
ขอโทษ.. แต่........" ยองเบกลืนก้อนน้ำตาลงไปในลำคอ
กริ๊งงงงๆๆ..... ขณะที่ยองเบพยายามกลั้นน้ำตาก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา
"ฮัลโหลครับ.... ครับผมยองเบ.....ได้ครับ....โอเค "ชายร่างล่ำกดวางสายโทรศัทพ์
พร้อมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ยองเบเดินไปเปิดอีเมลล์ที่ถูกส่งมาเมื่อกี้ เมื่ออ่าน
เสร็จ สีหน้าครุ่นคิดก็เกิดขึ้นบนใบหน้าหล่อทันที
"อีกแล้วสินะ......."
โปรดติดตามตอนต่อไป .......
อาจจะสงสัยว่าทำไมมันสั้น ฮ่าๆ พอดีไม่รู้ว่ามันต้องยาวแค่ไหน ไม่ไดกวนนะจริง แหะๆ คิดถูกคิดผิดอัพเป็นฟิคยาวเนี้ย ขอบพระคุณที่ตามอ่านนะคะ :D
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น