คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 2 [100%]
Chapter 2
‘ดวงตาบ้าๆนี่น่ะ!ถ้าไม่มีมันฉันคงจะมี…เพื่อนไปนานแล้วล่ะ’
ปารีส,ประเทศฝรั่งเศส
“อยู่บ้านคนเดียวไม่เป็นอะไรแน่นะลูก?” ชายหนุ่มวัยกลางคนเอ่ยถามลูกสาวตัวเองด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรหรอกคะ หนูอยู่ได้” เด็กสาวตอบพร้อมรอยยิ้มให้พ่อของเธอ ถึงปกติเธอไม่ค่อยยิ้มให้ใครเท่าไหร่... แต่สำหรับผู้เป็นพ่อกับแม่แล้วนั้นเป็นข้อยกเว้น
“งั้นเหรอ... แต่ถ้ามีอะไรล่ะก็ให้บอกคุณพ่อบ้านเอานะ”
“คะ แล้วเจอกันนะคะพ่อ” เด็กสาวกล่าวพร้อมรอยยิ้มอีกครั้งให้พ่อของเธอ พ่อของเธอยิ้มตอบพร้อมโบกมืออำลาเธอไป
อยู่คนเดียวอีกแล้วงั้นเหรอ... เด็กสาวคิดเพราะถึงบบ้านเธอจะร่ำรวยและมีพ่อบ้านแม่บ้านอีกนับสิบคนแต่ทุกคนนั้นก็ไม่ได้ชอบเธอซักหน่อยหรอกเพราะทุกคนรู้ๆกันอยู่ว่าเธอเป็นปีศาจ แต่เพราะพ่อของเธอให้เงินดีเลยอยู่กันมาถึงทุกวันนี้ และดีที่ไม่มีใครกล้าไปปากโป้งเรื่องของเธอ ไม่งั้นคงจะได้เห็นดีเป็นอันแน่...
“คุณหนูคะ จะทานอะไรตอนเช้าไหมคะ?” สาวใช้คนหนึ่งเดินเข้ามาถามเธออย่างกล้าๆกลัวๆ
“หน้าใหม่งั้นเหรอ?ชื่ออะไรล่ะ?” เด็กสาวถามเสียงเย็นชาทำให้สาวใช้คนนั้นสะดุ้งไปเล็กน้อย หน้าเธอเริ่มซีดเผือดทีละน้อย ก่อนจะพยายามปรับสีหน้าให้ยิ้มๆเข้าไว้
“เอล...เอลล่าคะ เพิ่งจะมาทำงานวันนี้คะ” สาวใช้ตอบด้วยเสียงตะกุกตะกัก
“เอลล่างั้นเหรอ...โอเค เอลล่า ตอนนี้ฉันไม่หิวเอาเป็นว่าถ้าหิวจะเรียกล่ะกัน แล้วก็นะ...” เด็กสาวเว้นช่วงไว้ซักนิดหนึ่ง “ให้เรียกฉันว่าวิคตอเรีย แต่จะเติมคุณหนูด้วยก็ได้นะ เพราะว่าไม่ค่อยมีใครชอบเรียกชื่อฉันจนฉันแทบจำชื่อตัวเองไม่ได้อยู่แล้ว โอเคนะ?” วิคตอเรียถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยแต่สีหน้าเธอจริงจังมากทำให้สาวใช้ต้องพยักหน้าหงึกหงักตาม
“ช่วงเช้าฉันจะอยู่ในห้องนะ ถ้าเป็นไปได้อย่ากวน...” วิคตอเรียกล่าวต่อคนใช้ทุกคนในบ้าน ก่อนจะเดินขึ้นบันไดเพื่อไปที่ห้องนอนของเธอ
“น่าเบื่อจัง” วิคตอเรียพูดพลางทิ้งตัวลงบนเตียงนอนอย่างเหนื่อยหน่ายใจ “สาวใช้ที่มาใหม่ก็รู้สินะ...?” เด็กสาวพึมพำ
“ถ้าไม่มีดวงตาคู่นี้ ทุกคนก็คงจะใจดีกับฉัน...”
“อยากจะเปลี่ยนแปลงมันไหมล่ะ สาวน้อย?” อยู่ๆก็มีเสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นมาในห้องที่ว่างเปล่า ไม่มีใครนอกจาก...เธอ
“ใครน่ะ!” วิคตอเรียตะโกน เธอหันไปมองรอบๆด้วยความระแวดระวัง
“ไม่ต้องตกใจสาวน้อย...” พลันเสียงนั้นพูดจบก็มีหมอกควันพวยพุ่งออกมา ปรากฎร่างของชายหนุ่มผู้มีร่างกายสูงโปร่งและยังสูงโปร่งเกินมนุษย์ด้วย... เขาสวมหมวกใบโตเงาของมันปิดหน้าของเขามิดชิดแต่เปิดเผยให้เห็นเรียวปากเพียงส่วนเดียว เขาสวมเสื้อสูทสีขาวสลับดำให้อิมเมจความลึกลับยิ่งขึ้น... คนบ้าหรือเปล่าเนี่ย? วิคตอเรียคิด
“ฉันไม่ใช่คนบ้านะสาวน้อย แต่เป็นบุคคลพิเศษ...จะใช่บุคคลก็ไม่เชิงนะเพราะฉันไม่ใช่คนน่ะ” มันแสยะยิ้มออกมานิดๆก่อนจะพูดต่อ “ก็เพราะฉันเป็นปีศาจเหมือนเธอไงล่ะ”
“ปีศาจ...เหมือนฉัน?”
“ใช่แล้วล่ะสาวน้อย... เธอคงรู้ใช่ไหมว่าเธอน่ะเป็นหญิงสาวลูกครึ่งมนุษย์ผู้มีสายเลือดของเมดูซ่าน่ะ” มันยิ้ม
“น...นายรู้ได้ไง!แล้วนายเป็นใครกัน!” วิคตอเรียถาม
“ไม่ต้องสนหรอกนะว่าฉันคือใครหรือรู้ได้ยังไง แล้วต้องการอะไรน่ะ... ฉันแค่ต้องการจะมาช่วยสาวน้อยแสนเหงาหงอยอย่างคุณเท่านั้นแหละ” มันว่าพลางลูบหัวของวิคตอเรียอย่างอ่อนโยน แต่เจ้าตัวกลับทำหน้าเบ้ไม่พอใจและพยายามปัดมือนั้นออก
“เป็นเด็กสาวที่ใจร้ายจังเลยนะ...” มันหุบยิ้มลงก่อนจะหยิบบางสิ่งขึ้นมา “รับนี่ไปสิ เธอน่ะอยากมีเพื่อนใช่ไหมล่ะ?ในใจเธอน่ะเหงาอยู่สินะ?แล้วก็ไม่อยากที่จะมีดวงตาคู่นั้นด้วยนิ”
วิคตอเรียรับจดหมายในมือของชายปริศนามาก่อนจะลงมืออ่านอย่างพินิจพิจารณา...ถึง หญิงสาวผู้เป็นลูกครึ่งปีศาจทุกคน ถ้าได้อ่านจดหมายนี้ก็แสดงว่าคุณกำลังทุกข์ใจในเรื่องเผ่าพันธุ์ตัวเองอยู่ สินะ?ถึงไม่ได้ทุกข์ใจแต่ก็เบื่อในร่างกายแบบนั้นใช่ไหมล่ะ?เอาเถอะ...เอา เป็นว่าถ้าพวกเธอต้องการถอนคำสาปก็ให้มาที่เมืองอาคางาชิ ประเทศญี่ปุ่นซะ บางคนก็อยู่ญี่ปุ่นอยู่แล้วก็สบายไปแต่คนที่อยู่เมืองนอกคงลำบากหน่อยนะ ส่วนเมืองที่ว่าจะมาได้อย่างไรน่ะเหรอ?โชคชะตาจะนำเจ้าไปเองล่ะ หึหึหึ
ปล.แผนที่แนบมาพร้อมกับจดหมายนี้แล้ว
“เมืองอาคางาชิงั้นเหรอ... แล้วที่ว่าลูกครึ่งปีศาจสาวทุกคนก็มีคนอื่นนอกจากฉันอีกน่ะสิ?” วิคตอเรียถามชายปริศนามันพยักหน้าน้อยเป็นการตอบ
“ใช่แล้ว...ลูกครึ่งเมดูซ่าแบบเธอก็มีอีกนะ ฉันไปเจอเธอคนนั้นมาแล้วล่ะ ถ้าเธอไปอาจจะมีเด็กคนนั้นเป็นเพื่อนคนแรกก็ได้นะ เอาล่ะไว้เจอกันใหม่ สาวน้อย” มันยิ้มพร้อมโบกมือลาเด็กสาว กลุ่มหมอกควันก่อตัวขึ้นมาอีกแล้วร่างของชายปริศนาก็พลันหายไป...
“แก้คำสาป...แล้วก็เพื่อนงั้นเหรอ” วิคตอเรียพึมพำออกมา
“ว่าไงนะ... วิคตอเรียหายไป!” เสียงชายวัยกลางคนผู้เป็นพ่อของวิคตอเรียดังขึ้น
(ขอโทษคุณท่านมากๆคะ อยู่ๆคุณหนูวิคตอเรียก็เปิดประตูออกมาบอกว่าจะไปญี่ปุ่นคะ เธอบอกว่าห้ามใครมาขวางเด็ดขาด ฉันก็เลย...)
“ปล่อยไปงั้นเหรอ!” พ่อของวิคตอเรียตะคอกใส่ปลายสาย สาวใช้หน้าใหม่ซึ่งถูกโยนหน้าที่ให้โทร.มาบอกคุณท่านเจ้าของบ้านถึงกับสะดุ้งเฮือก และแทบจะล้มทั้งยืนอยู่แล้ว
(ดิฉันขอโทษคะ คือคุณหนู... เขาน่ากลัวมากคะ ขอโทษจริงๆ เราพยายามห้ามแล้วแต่ว่า...)
“พอ...ไม่เป็นไร ฉันรู้ว่าเธอกลัวลูกสาวฉัน... วิคกี้คงรู้ว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่...” ชายวัยกลางคนพูดเสียงอ่อยก่อนจะวางสายลงช้าๆ “ช่วยคุ้มครองลูกด้วยนะ โดโรธี...” เขาหยิบรูปของภรรยาสุดที่รักออกมาอย่างจะลูบมันด้วยความเบามือ น้ำตาค่อยๆไหลลงมาเพราะเขากลัวว่าจะต้องเสียลูกสาวเขาไปอีก เขาไม่อยากให้มันเกิดขึ้นเลย...
TALK 26/3/2556
ดราม่า ดราม่าจังเลย ; [ ] ; ทำไมนาโอะแต่งดราม่าๆจัง ฮือ ขอโทษเจ้าคะ T T อา...บทต่อไปของใครดีนะ?มีคำผิดตรงไหนก็บอกได้นะคะ ไม่กัดแต่งับเลย #ผิด
ความคิดเห็น