ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [AU Fic KHR]Cursed...ปลดล็อคหัวใจยัยสาวต้องสาป

    ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 2 [100%]

    • อัปเดตล่าสุด 26 มี.ค. 56


    Chapter 2

    ดวงตาบ้าๆนี่น่ะ!ถ้าไม่มีมันฉันคงจะมีเพื่อนไปนานแล้วล่ะ

     

              ปารีส,ประเทศฝรั่งเศส

               อยู่บ้านคนเดียวไม่เป็นอะไรแน่นะลูก?ชายหนุ่มวัยกลางคนเอ่ยถามลูกสาวตัวเองด้วยความเป็นห่วง

               ไม่เป็นไรหรอกคะ หนูอยู่ได้เด็กสาวตอบพร้อมรอยยิ้มให้พ่อของเธอ ถึงปกติเธอไม่ค่อยยิ้มให้ใครเท่าไหร่... แต่สำหรับผู้เป็นพ่อกับแม่แล้วนั้นเป็นข้อยกเว้น

               งั้นเหรอ... แต่ถ้ามีอะไรล่ะก็ให้บอกคุณพ่อบ้านเอานะ

               คะ แล้วเจอกันนะคะพ่อเด็กสาวกล่าวพร้อมรอยยิ้มอีกครั้งให้พ่อของเธอ พ่อของเธอยิ้มตอบพร้อมโบกมืออำลาเธอไป

              อยู่คนเดียวอีกแล้วงั้นเหรอ... เด็กสาวคิดเพราะถึงบบ้านเธอจะร่ำรวยและมีพ่อบ้านแม่บ้านอีกนับสิบคนแต่ทุกคนนั้นก็ไม่ได้ชอบเธอซักหน่อยหรอกเพราะทุกคนรู้ๆกันอยู่ว่าเธอเป็นปีศาจ แต่เพราะพ่อของเธอให้เงินดีเลยอยู่กันมาถึงทุกวันนี้ และดีที่ไม่มีใครกล้าไปปากโป้งเรื่องของเธอ ไม่งั้นคงจะได้เห็นดีเป็นอันแน่...

               คุณหนูคะ จะทานอะไรตอนเช้าไหมคะ?สาวใช้คนหนึ่งเดินเข้ามาถามเธออย่างกล้าๆกลัวๆ

               หน้าใหม่งั้นเหรอ?ชื่ออะไรล่ะ?เด็กสาวถามเสียงเย็นชาทำให้สาวใช้คนนั้นสะดุ้งไปเล็กน้อย หน้าเธอเริ่มซีดเผือดทีละน้อย ก่อนจะพยายามปรับสีหน้าให้ยิ้มๆเข้าไว้

               เอล...เอลล่าคะ เพิ่งจะมาทำงานวันนี้คะสาวใช้ตอบด้วยเสียงตะกุกตะกัก

               เอลล่างั้นเหรอ...โอเค เอลล่า ตอนนี้ฉันไม่หิวเอาเป็นว่าถ้าหิวจะเรียกล่ะกัน แล้วก็นะ...เด็กสาวเว้นช่วงไว้ซักนิดหนึ่ง ให้เรียกฉันว่าวิคตอเรีย แต่จะเติมคุณหนูด้วยก็ได้นะ เพราะว่าไม่ค่อยมีใครชอบเรียกชื่อฉันจนฉันแทบจำชื่อตัวเองไม่ได้อยู่แล้ว โอเคนะ?วิคตอเรียถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยแต่สีหน้าเธอจริงจังมากทำให้สาวใช้ต้องพยักหน้าหงึกหงักตาม

               ช่วงเช้าฉันจะอยู่ในห้องนะ ถ้าเป็นไปได้อย่ากวน...วิคตอเรียกล่าวต่อคนใช้ทุกคนในบ้าน ก่อนจะเดินขึ้นบันไดเพื่อไปที่ห้องนอนของเธอ

     

               น่าเบื่อจังวิคตอเรียพูดพลางทิ้งตัวลงบนเตียงนอนอย่างเหนื่อยหน่ายใจ สาวใช้ที่มาใหม่ก็รู้สินะ...?เด็กสาวพึมพำ

               ถ้าไม่มีดวงตาคู่นี้ ทุกคนก็คงจะใจดีกับฉัน...

               อยากจะเปลี่ยนแปลงมันไหมล่ะ สาวน้อย?อยู่ๆก็มีเสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นมาในห้องที่ว่างเปล่า ไม่มีใครนอกจาก...เธอ

               ใครน่ะ!” วิคตอเรียตะโกน เธอหันไปมองรอบๆด้วยความระแวดระวัง

               ไม่ต้องตกใจสาวน้อย...พลันเสียงนั้นพูดจบก็มีหมอกควันพวยพุ่งออกมา ปรากฎร่างของชายหนุ่มผู้มีร่างกายสูงโปร่งและยังสูงโปร่งเกินมนุษย์ด้วย... เขาสวมหมวกใบโตเงาของมันปิดหน้าของเขามิดชิดแต่เปิดเผยให้เห็นเรียวปากเพียงส่วนเดียว เขาสวมเสื้อสูทสีขาวสลับดำให้อิมเมจความลึกลับยิ่งขึ้น... คนบ้าหรือเปล่าเนี่ย? วิคตอเรียคิด

               ฉันไม่ใช่คนบ้านะสาวน้อย แต่เป็นบุคคลพิเศษ...จะใช่บุคคลก็ไม่เชิงนะเพราะฉันไม่ใช่คนน่ะมันแสยะยิ้มออกมานิดๆก่อนจะพูดต่อ ก็เพราะฉันเป็นปีศาจเหมือนเธอไงล่ะ

               ปีศาจ...เหมือนฉัน?

               ใช่แล้วล่ะสาวน้อย... เธอคงรู้ใช่ไหมว่าเธอน่ะเป็นหญิงสาวลูกครึ่งมนุษย์ผู้มีสายเลือดของเมดูซ่าน่ะมันยิ้ม

               น...นายรู้ได้ไง!แล้วนายเป็นใครกัน!” วิคตอเรียถาม

               ไม่ต้องสนหรอกนะว่าฉันคือใครหรือรู้ได้ยังไง แล้วต้องการอะไรน่ะ... ฉันแค่ต้องการจะมาช่วยสาวน้อยแสนเหงาหงอยอย่างคุณเท่านั้นแหละมันว่าพลางลูบหัวของวิคตอเรียอย่างอ่อนโยน แต่เจ้าตัวกลับทำหน้าเบ้ไม่พอใจและพยายามปัดมือนั้นออก

               เป็นเด็กสาวที่ใจร้ายจังเลยนะ...มันหุบยิ้มลงก่อนจะหยิบบางสิ่งขึ้นมา รับนี่ไปสิ เธอน่ะอยากมีเพื่อนใช่ไหมล่ะ?ในใจเธอน่ะเหงาอยู่สินะ?แล้วก็ไม่อยากที่จะมีดวงตาคู่นั้นด้วยนิ

               วิคตอเรียรับจดหมายในมือของชายปริศนามาก่อนจะลงมืออ่านอย่างพินิจพิจารณา...ถึง หญิงสาวผู้เป็นลูกครึ่งปีศาจทุกคน ถ้าได้อ่านจดหมายนี้ก็แสดงว่าคุณกำลังทุกข์ใจในเรื่องเผ่าพันธุ์ตัวเองอยู่ สินะ?ถึงไม่ได้ทุกข์ใจแต่ก็เบื่อในร่างกายแบบนั้นใช่ไหมล่ะ?เอาเถอะ...เอา เป็นว่าถ้าพวกเธอต้องการถอนคำสาปก็ให้มาที่เมืองอาคางาชิ ประเทศญี่ปุ่นซะ บางคนก็อยู่ญี่ปุ่นอยู่แล้วก็สบายไปแต่คนที่อยู่เมืองนอกคงลำบากหน่อยนะ ส่วนเมืองที่ว่าจะมาได้อย่างไรน่ะเหรอ?โชคชะตาจะนำเจ้าไปเองล่ะ หึหึหึ

     

    ปล.แผนที่แนบมาพร้อมกับจดหมายนี้แล้ว

               เมืองอาคางาชิงั้นเหรอ... แล้วที่ว่าลูกครึ่งปีศาจสาวทุกคนก็มีคนอื่นนอกจากฉันอีกน่ะสิ?วิคตอเรียถามชายปริศนามันพยักหน้าน้อยเป็นการตอบ

               ใช่แล้ว...ลูกครึ่งเมดูซ่าแบบเธอก็มีอีกนะ ฉันไปเจอเธอคนนั้นมาแล้วล่ะ ถ้าเธอไปอาจจะมีเด็กคนนั้นเป็นเพื่อนคนแรกก็ได้นะ เอาล่ะไว้เจอกันใหม่ สาวน้อยมันยิ้มพร้อมโบกมือลาเด็กสาว กลุ่มหมอกควันก่อตัวขึ้นมาอีกแล้วร่างของชายปริศนาก็พลันหายไป...

               แก้คำสาป...แล้วก็เพื่อนงั้นเหรอวิคตอเรียพึมพำออกมา

     

               ว่าไงนะ... วิคตอเรียหายไป!” เสียงชายวัยกลางคนผู้เป็นพ่อของวิคตอเรียดังขึ้น

               (ขอโทษคุณท่านมากๆคะ อยู่ๆคุณหนูวิคตอเรียก็เปิดประตูออกมาบอกว่าจะไปญี่ปุ่นคะ เธอบอกว่าห้ามใครมาขวางเด็ดขาด ฉันก็เลย...)

               ปล่อยไปงั้นเหรอ!” พ่อของวิคตอเรียตะคอกใส่ปลายสาย สาวใช้หน้าใหม่ซึ่งถูกโยนหน้าที่ให้โทร.มาบอกคุณท่านเจ้าของบ้านถึงกับสะดุ้งเฮือก และแทบจะล้มทั้งยืนอยู่แล้ว

               (ดิฉันขอโทษคะ คือคุณหนู... เขาน่ากลัวมากคะ ขอโทษจริงๆ เราพยายามห้ามแล้วแต่ว่า...)

               พอ...ไม่เป็นไร ฉันรู้ว่าเธอกลัวลูกสาวฉัน... วิคกี้คงรู้ว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่...ชายวัยกลางคนพูดเสียงอ่อยก่อนจะวางสายลงช้าๆ ช่วยคุ้มครองลูกด้วยนะ โดโรธี...เขาหยิบรูปของภรรยาสุดที่รักออกมาอย่างจะลูบมันด้วยความเบามือ น้ำตาค่อยๆไหลลงมาเพราะเขากลัวว่าจะต้องเสียลูกสาวเขาไปอีก เขาไม่อยากให้มันเกิดขึ้นเลย...

     

    TALK 26/3/2556

               ดราม่า ดราม่าจังเลย ; [ ] ; ทำไมนาโอะแต่งดราม่าๆจัง ฮือ ขอโทษเจ้าคะ T T อา...บทต่อไปของใครดีนะ?มีคำผิดตรงไหนก็บอกได้นะคะ ไม่กัดแต่งับเลย #ผิด

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×