คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 1 [100%]
Chapter 1
‘คุณแม่เกลียดหนูหรือเปล่าคะ?’
‘เปล่าจ้ะ แม่ไม่มีวันเกลียดลูกได้หรอก’
‘แล้วทำไมแม่ถึงไม่ให้หนูออกไปจากที่นี่ล่ะคะ?’
ณ ป่าอันเงียบสงบแห่งหนึ่ง
ท่ามกลางเหล่าพฤกษาต้นไม้ใหญ่ทั้งหลาย ได้มีบ้านเล็กๆอยู่หลังหนึ่งบ้านเล็กๆที่ไกลห่างจากผู้คน.. ตัวบ้านนั้นก็ไม่ได้เล็กอย่างที่บอกไปหรอกนะ ออกจะมีขนาดใหญ่ซะมากกว่า.. มันเป็นบ้านทรงญี่ปุ่นโบราณที่ดูเก่าแก่อยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว ภายในบ้านนั้นแลดูสะอาดเรียบร้อยเหมือนมีคนอยู่.. ใช่มีคนอยู่ ถึงจะเป็นเด็กสาวเพียงคนเดียวก็ตามเถอะ..
“สวัสดีคะ คุณนกมาทำอะไรที่นี่เหรอคะ?” เด็กสาวผู้อยู่ในบ้านกล่าวพร้อมรอยยิ้มให้กับนกน้อยที่บินมาเกาะกิ่งไม้หน้าบ้านเธอ เธอมีเรือนผมสีม่วงอ่อนยาวสลวยแต่ถูกรวบรัดด้วยทรงหางม้าเพื่อไม่ให้ดูเป็นที่เกะกะตานัก เครื่องประดับบนหัวก็งดงามใช่ย่อย เธอสวมชุดกิโมโนสีชมพูอ่อน.. ดูเผินๆไปแล้วเธออาจจะเป็นเพียงเด็กสาวน่ารักธรรมดา แต่ทว่าเธอกลับมี...ดวงตาสีแดง ที่สื่อให้เห็นว่าเธอคือปีศาจที่เหล่าผู้คนต่างรังเกียจนั่นเอง
ผู้ที่มีดวงสีแดงนั้น เขาว่ากันว่าเป็นปีศาจที่สืบเชื้อสายมาจากเมดูซ่า ปีศาจในตำนานกรีกที่ใครก็ต่างเกรงกลัวนาง.. แต่เมื่อก่อนหาใช่ไม่เพราะนางเป็นหญิงสาวที่งดงามมากจนทำให้เทพโพไซดอนหลงรักนางและพยายามปู้ยี่ปู้ยำ(?)เธอ แต่ทำไม่เลือกสถานที่น่ะสิ.. เพราะโพไซดอนนั้นได้พยายามข่มขืน(?)เธอในวิหารศักดิ์สิทธิ์ของอาเธน่าซึ่งทำให้นางโกรธมาก และสาปเมดูซ่าให้กลายเป็นปีศาจผู้มีหัวเป็นงู และผู้ใดที่จ้องตานางจะต้องกลายเป็นหินทันที.. บ้างก็ว่าอาเธน่าทำเกินเหตุเพราะเมดูซ่าไม่ได้เป็นผู้ผิดแต่กลับสาปให้กลายเป็นปีศาจ แต่ด้วยความที่อาเธน่าเป็นเทพีแห่งสงครามนางย่อมเข้าข้างเพศชายมากกว่าเพศหญิงอยู่แล้วล่ะ อีกทั้งโพไซดอนก็เป็นท่านอาของนางด้วย..
และหญิงสาวผู้นี้ก็มีสายเลือดของนาง(เมดูซ่า)อยู่ด้วย แต่เธอไม่ใช่สายเลือดบริสุทธิ์หรอกนะที่ถึงขนาดจ้องตาแล้วกลายเป็นหินในบัดดล แต่สายเลือดนั้นออกจะเจือจางด้วยสายเลือดของมนุษย์ซึ่งเธอได้ส่วนนี้มาจากพ่อของเธอ ซึ่งแน่นอนว่าแม่ของเธอก็เป็นปีศาจเหมือนเธอเป็นแน่แท้...
“อา...ไปซะแล้วล่ะ” หญิงสาวพูดพลางทำสีหน้าเศร้าสร้อยอย่างเห็นได้ชัด ฉันคงจะน่ากลัวมากสินะ?คุณนกน้อยถึงได้หนีไปน่ะ... หญิงสาวนึก.. เธอโทษตัวเองอยู่หลายครั้งว่า ฉันคือปีศาจทุกคนเลยกลัวฉันใช่ไหม? อยู่ตลอด เมื่อก่อนเธอไม่เศร้าขนาดนี้หรอกเพราะมีพ่อและแม่อยู่เคียงข้างเธอเสมอ แต่ตอนนี้ไม่มี...ท่านทั้งสองไม่อยู่แล้ว ไม่อยู่อีกแล้ว..
“ฉันน่ะไม่อยากเกิดมามีดวงตาอย่างนี้เลย..ฮึก” เธอว่าเสียงสะอื้น “เพราะใคร...ใครก็ต่างกลัวฉัน แม้แต่คุณนกก็ด้วย ฮึก..” เธอเริ่มร้องไห้สะอึกสะอื้น น้ำตาใสๆได้ไหลรินอาบแก้มของเธอ
“ไม่เป็นไรนะ...สาวน้อย”
“อ...เอ๋?คุณเป็นใครคะ?” หญิงสาวพูดพลางปาดน้ำตาออก อยู่ดีๆก็มีบุคคลปริศนามาเอามือลูบหัวเธอ ไม่ใช่ว่ารังเกียจหรืออะไรหรอกนะ เพราะมันรู้สึกดีมาก... อบอุ่นเหมือนที่แม่ลูบหัวเธอเลยล่ะ..
“ฉันเป็นใครน่ะเหรอ..” บุคคลปริศนาพูด “ฉันน่ะบอกไม่ได้หรอกว่าฉันคือใครนะ..” บุคคลปริศนากล่าวพร้อมรอยยิ้ม เขาย่อตัวลงมานั่งให้เสมอตัวกับหญิงสาว หมวกสีดำใบโตปกปิดหน้าเขาไว้ทั้งหมดแต่ก็เผยให้เห็นปากเพียงส่วนเดียว เขาสวมชุดสูทสีขาวสลับดำดูลึกลับ อีกทั้งเขายังดูตัวสูงมากกว่าคนธรรมดาซะอีก เรียกว่าสูงเกินไปด้วยจนไม่น่าใช่คน.. จะเป็นปีศาจเหมือนเธอหรือเปล่านะ? หญิงสาวคิดในใจ
“ใช่ ฉันเป็นปีศาจเหมือนเธอนั่นแหละ สาวน้อย” หญิงสาวชะงักไปเมื่ออยู่ดีชายปริศนาก็ตอบคำถามที่เธอคิดอยู่ได้
“ค...คุณอ่านใจฉันได้!?” หญิงสาวถาม
“ใช่..เผ่าพันธุ์ฉันสามารถอ่านใจคนได้ แต่บางคนก็ไม่สามารถอ่านได้” ชายปริศนาพูด “เอาล่ะ ที่ฉันมาหาเธอในวันนี้เพราะ...เธอต้องการที่จะมีสายตาเหมือนคนปกติใช่ไหมล่ะ?”
“ใช่คะ..”
“ฉันเลยมีวิธีมาบอกเธอ แต่ฉันให้เวลาเธอตัดสินใจหน่อยดีกว่านะ” ชายปริศนาเว้นช่วงไว้นิดนึงก่อนจะหยิบบัตรอะไรออกมาซักอย่าง “เอานี่ไปล่ะกัน อ่านรายละเอียดซะนะ ประกอบการตัดสินใจของเธอซะ เอาล่ะ..ฉันก็มาแค่นี้ล่ะนะ ขอให้โชคดีล่ะกัน” ร่างสูงยิ้มออกมาก่อนจะลูบหัวของเธออย่างอ่อนโยนอีกครั้งหนึ่ง แล้วก็หายวับไปกับตา
“เขาเป็นใครกันน่ะ?” หญิงสาวพูดพลางมองบัตรหรืออะไรซักอย่างในมือของเธอ “วิธีถอนคำสาป?แต่ว่านะ...” หญิงสาวพูดพลางทำท่าทางเหนื่อยหน่ายใจ “ฉันอ่านออกไม่กี่คำเองนะ T T” โถ...สาวน้อยผู้น่าสงสาร
“อ๋อ...อย่างนี้นี่เองสินะ” ในที่สุดหญิงสาวก็สามารถอ่านถ้อยคำทุกคำได้อย่างชัดเจนหลังพยายามมาทั้งคืนจนในที่สุดก็อ่านออกซักที..
“แต่ว่า...แม่ฉันไม่ให้ออกไปจากที่นี่นิ” เธอพูดพลางยิ้มเศร้า
ข้อความในบัตร(หรือจดหมาย?)นั้นเขียนว่า...ถึง หญิงสาวผู้เป็นลูกครึ่งปีศาจทุกคน ถ้าได้อ่านจดหมายนี้ก็แสดงว่าคุณกำลังทุกข์ใจในเรื่องเผ่าพันธุ์ตัวเองอยู่สินะ?ถึงไม่ได้ทุกข์ใจแต่ก็เบื่อในร่างกายแบบนั้นใช่ไหมล่ะ?เอาเถอะ...เอาเป็นว่าถ้าพวกเธอต้องการถอนคำสาปก็ให้มาที่เมืองอาคางาชิ ประเทศญี่ปุ่นซะ บางคนก็อยู่ญี่ปุ่นอยู่แล้วก็สบายไปแต่คนที่อยู่เมืองนอกคงลำบากหน่อยนะ ส่วนเมืองที่ว่าจะมาได้อย่างไรน่ะเหรอ?โชคชะตาจะนำเจ้าไปเองล่ะ หึหึหึ
ปล.แผนที่แนบมาพร้อมกับจดหมายนี้แล้ว (เอ่อ...ไหนบอกว่าโชคชะตานำไปฟะ = =)
“โชคชะตาจะนำทางไปงั้นเหรอ...” หญิงสาวมองจดหมายในมือก่อนจะเงยขึ้นมองแสงพระจันทร์ที่สาดส่องลงมา “แม่คะ...แม่จะโกรธหนูไหมคะ ถ้าหนูจะขอออกจากที่แห่งนี้ไปน่ะ..” สายลมโชยพัดผ่านเธอไปผมถูกรวบรัดของเธอปลิวไปพร้อมกับสายลมอ่อนๆ เธอได้ตัดสินใจแล้ว...ว่าเธอจะไปหาทางแก้คำสาปนี้!
TALK 24/3/2556
เย่!ตอนหนึ่งคลอดตามมากันติดๆเลย > 3 < ฮ่าๆๆ เพราะเด็กดีล่มเนี่ยแหละเลยออกมาเร็ว = w = (แสดงว่าต้องให้ล่มบ่อยๆ ?) ตอนนี้มากับความมึนเช่นเคยคะ ส่วนข้อมูลเมดูซ่านั้นอย่ามาทักท้วงติงว่า...มันไม่ใช่อย่างนี้นะคะไรท์! ขอบอกว่ามันมีออกมาหลายแบบนะคะ เอาอันที่ไรท์รู้เนี่ยแหละ โอเคล่ะคะ... งั้นเจอกันตอนหน้านะคะ บายบี > <//
ความคิดเห็น