คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : VII
VII
ห้องนั่งเล่นที่ไร้ผู้คนมาเยือนบัดนี้ได้มีคนตัวเล็กนั่งอยู่ ไม่ใช่สิ นอนอยู่ต่างหาก คนตัวเล็กที่ตื่นเช้าเพื่อมาทำบราวนี่ให้กับแดฮยอนกำลังหลับปุ๋ยราวกับกระต่ายน้อย
"จงออบครับ ตื่นได้แล้วนะ"
แดฮยอนปัดปอยผมที่ปรกหน้าออกแล้วสะกิดเรียกคนตัวเล็กให้ตื่นจากห้วงนิทรา
"ขออีก 5 นาทีครับ"
"ไม่ได้ครับ ตื่นมากินข้าวได้แล้ว"
แดฮยอนดึงแขนจงออบให้ลุกขึ้นมานั่งพิงโซฟา คนตัวเล็กยังคงงัวเงียแดฮยอนเลยจัดการอุ้มไปนั่งเก้าอี้ตรงโต๊ะกินข้าว จงออบเลยตาสว่างทันที
"ทีนี้หายง่วงรึยังครับ"
"หายแล้วครับ"
"ถ้ายังไม่หายพี่มีวิธี"
"ตื่นแล้วครับ ตื่นแล้ว พี่แดฮยอนอย่าแกล้งผมสิ -3-"
คนตัวเล็กที่เริ่มทำท่าจะงอล แดฮยอนเลยหยุดแกล้งแล้วบ้านที่แสนเศร้าก็มีความสุขมาเยือน
"พี่แดฮยอนผมล้างจานให้นะ"
"เดี๋ยวพี่ทำเอง"
"ไม่ๆๆ พี่ทำอาหารแล้วเดี๋ยวผมล้างเอง"
"จะฝึกไว้หรอครับ หืม"
"ฝึก ? ฝึกอะไรครับ"
"ก็...ฝึกไว้ตอนมาเป็นภรรยาของพี่น้องจะได้ทำเป็นไง"
"ผมไม่คุยกับพี่แล้ว ไปล้างจานดีกว่า"
"โกรธพี่หรอหน้าแดงเชียว"
"พี่แดฮยอนอ่า อย่าแกล้งผมสิ"
"ก็ทำตัวน่าแกล้งทำไมล่ะครับ"
ฟอด !
"พี่แดฮยอน !"
"แก้มนิ่มจัง ขอหอมอีกทีได้มั้ย"
"ไม่ ! ไปทำงานเลย"
จงออบดันหลังให้แดฮยอนเดินออกมาจากห้องครัวไม่งั้นวันนี้คงไม่ได้ล้างจานแน่นอน เพราะโดนแกล้งให้เขินอยู่ตลอดเวลา
"ไม่อยากทำงานวันนี้จงออบมาหาพี่นะจะให้พี่มัวแต่ทำงานได้ไง"
"ผมอยากไปดูซากุระ"
"งั้นไปดูกัน"
"พี่แดฮยอนยังทำงานไม่เสร็จเลยนะครับ"
"เรื่องแค่นี้มันง่ายสำหรับพี่ งั้นรอพี่แปปนึง"
พูดจบแดฮยอนก็เข้าห้องทำงานไปเคลียร์เอกสารสัญญาต่างๆรวมถึงจดหมายอ้อนวอนถึงไทม์เมอร์ต่างๆนาๆ แดฮยอนอ่านแล้วลงวันที่ว่าทำวันไหนอะไรยังไงพอจัดการเสร็จก็รีบออกมาแต่ก็ไม่เจอจงออบ
"พี่แดฮยอน น้องมุนขอโทษนะแต่ซากุระยังไม่บานแล้วน้องมุนก็ยังทำงานไม่เสร็จเลยไปดูไม่ได้ ไว้จะทำชีสเค้กมาไถ่โทษนะครับ"
"กระต่ายน้อยเอ้ย"
แดฮยอนนั่งฟังเสียงของจงออบซ้ำไปซ้ำมาอย่างไม่รำคาญ เสียงที่ไม่ได้ยินมานาน ยิ่งฟังก็ยิ่งคิดถึงมากขึ้นทุกที แดฮยอนเลยกดปิดแล้วเดินกลับเข้าไปในห้องทำงานเหมือนเดิม
อย่าให้เจอตัวนะจงออบ
พี่จะแกล้งให้หนักเลย
รอยแดงบนผิวเนียนคือสิ่งย้ำเตือนอย่างดีว่าเหตุการณ์ในตอนเช้าไม่ใช่เพียงแค่ความฝัน ยองแจนั่งทรุดตัวอยู่ในอ่างน้ำปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาพร้อมสายน้ำจากฝักบัว
"ยองแจออกมาได้แล้ว อาบน้ำนานเกินไปแล้วนะ"
ไม่มีเสียงตอบรับออกมามีเพียงเสียงน้ำไหลเท่านั้น แต่ยิ่งเพิ่มความร้อนรนให้กับจุนฮงมากยิ่งขึ้น
"ยองแจเป็นอะไรรึเปล่า ถ้าไม่ตอบจะเข้าไปนะ"
ในเมื่อไม่มีเสียงตอบรับจุนฮงจึงหยิบกุญแจไขประตูห้องน้ำให้เปิดออกแล้วรีบก้าวเข้าไปหายองแจทันที แต่ภาพที่เห็นยิ่งทำให้ความรู้สึกผิดถาโถมเข้ามาอย่างมากมาย ยองแจนั่งขดตัวอยู่ในอ่าง ผิวนวลขาวมีรอยแดงอยู่เต็มตัว ดวงตาแดงก่ำซึ่งผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก
"ยองแจ"
"ชั้นไม่ได้เป็นอะไร นายไปทำงานของนายซะจุนฮง"
"แต่..."
"ผู้หญิงของนายรอนายอยู่นะ อย่าลืมสิ"
"นายก็เป็นคนของชั้นนะยองแจ"
"ลืมสิ่งที่เกิดขึ้นซะ คิดว่ามันเป็นแค่ความฝันของนายกับชั้นและมันไม่เคยเกิดขึ้นจริง"
"แล้วรอยแดงบนตัวนายกับคราบเลือดบนที่นอนล่ะ ชัดเจนขนาดนี้ยังคิดว่าเป็นความฝันหรอ"
จุนฮงพูดไปมือก็ลูบไปตามผิวนวลเนียนที่มีรอยแดงเต็มไปหมด ก่อนจะตัดสินใจอุ้มยองแจขึ้นมาจากอ่างทันทีแม้จะทำให้เสื้อเปียกก็ตาม จุนฮงรีบคว้าผ้าเช็ดตัวมาห่อตัวยองแจทันที
"ทำไมชอบทำให้เป็นห่วงห้ะ ! อยากตายมากรึไง !"
"นายไม่รู้หรอกชเวจุนฮง คนอย่างนายไม่รู้หรอกว่าชั้นรู้สึกยังไง !"
พูดจบยองแจก็รีบเดินออกมาจากห้องน้ำทันทีแต่ก็ไม่สามารถเดินเร็วได้อย่างที่ใจคิด เพราะความเจ็บตรงสะโพก ที่ทำให้เดินได้ช้าลง จนน่าหงุดหงิด จุนฮงที่เดินตามหลังมาเลยอุ้มยองแจในท่าเจ้าสาวทันที
"ไม่ต้องโวยวาย เจ็บอยู่ไม่ใช่รึไง"
จุนฮงตอบคำถามจากสายตาของยองแจทันที ยองแจจึงยอมให้จุนฮงอุ้มพามาในห้อง
"รีบๆแต่งตัวซะ จะรออยู่ข้างนอกแต่ถ้าช้าจะเข้ามาช่วยแต่งให้ เข้าใจคุณเมีย !"
จุนฮงออกไปแล้วแต่ทิ้งระเบิดคำพูดไว้แทน การตอกย้ำสถานะของจุนฮงไม่ได้ทำให้ยองแจดีใจมีแต่สร้างบาดแผลในใจยองแจให้มากขึ้นกว่าเดิม ยองแจยืนมองเตียงหลังใหญ่ที่ตอนนี้ผ้าปูที่นอนหายไปแล้วเหลือเพียงเบาะเท่านั้น แต่ถึงผ้าปูจะหายไปสิ่งที่เกิดขึ้นก็ยังหลอกหลอนอยู่ดี
คุณเมียงั้นหรอ หึ !
"มาอ่อยถึงบ้านเลยรึไงฮิมชานนี่"
ความน่าอึดอัดแผ่กระจายไปทั่ว คำพูดของชายตัวสูงยิ่งสร้างความมึนงงให้ฮิมชาน รวมกับท่าทางที่น่ากลัวราวกับฮิมชานไปทำอะไรผิดมายิ่งทำให้คนตรงหน้านี้น่ากลัวมากขึ้นเป็นเท่าตัว
"นายจำชั้นไม่ได้หรอฮิมชาน เรายังเคยสนุกด้วยกันอยู่เลย"
"คุณหมอยงพูดอะไรแปลกๆนะครับ"
"คุณหมอยง ? อยู่บ้านไม่ต้องเรียกแบบนั้นหรอก คนเคยๆกันอยู่แล้ว"
"คนเคยๆ ผมรู้จักกับคุณหมอมาก่อนหรอครับ"
"จะว่ารู้จักก็รู้จัก จะว่าไม่รู้จักก็ไม่รู้จัก"
"ทำไมคุณหมอต้องพูดอะไรงงๆด้วยล่ะครับ ตกลงรู้จักหรือไม่รู้จัก"
"นี่นายจำเรื่องของเราไม่ได้จริงหรอฮิมชาน"
"ถ้าความทรงจำผมยังอยู่ก็คงจำได้"
"ยงกุกคงเสียใจแย่"
ฮิมชานไม่เข้าใจกับคำพูดของคนตรงหน้าทั้งๆที่ตัวเองคือยงกุกแต่ก็พูดเหมือนกับว่าตัวเองไม่ใช่ยงกุก
"งั้น...เรามาทบทวนเรื่องของเราเมื่อปีก่อนดีมั้ยฮิมชาน"
พูดจบก็ก้าวเข้ามาประชิดตัวฮิมชานอย่างรวดเร็วก่อนจะเชยคางมนขึ้นแล้วก้มลงไปหาริมฝีปากอวบอิ่มอันน่าลิ้มลองจนเหลือช่องว่างเพียงน้อยนิด ฮิมชานทำอะไรไม่ถูกตัวแข็งทื่ออยู่อย่างนั้นรับรู้เพียงลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดแก้ม ริมฝีปากค่อยๆแตะกันอย่างแผ่วเบา แต่เสียงโทรศัพท์ก็ดังขัดขึ้นเสียก่อน ฮิมชานถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ไม่ถูกทำอะไรมากไปกว่านี้ ส่วนอีกคนก็เดินไปรับโทรศัพท์ด้วยความหงุดหงิดก่อนใบหน้าจะฉายรอยยิ้มออกมาอย่างสดใสจนลบความโหดลงทันที
เวลายิ้มก็น่ารักดีนะ
แต่กำลังคุยกับใครถึงได้ยิ้มกว้างมากขนาดนี้
"เฮ้อ ~ กว่าจะหาเวลาออกมาจากบ้านพี่แดฮยอนได้ ทำไมบ้านพี่เค้าถึงดูเศร้าจังนะ แถมยังมีห้องน่าสงสัยด้วย"
จงออบเดินมาหยุดอยู่ใต้ต้นไม้ต้นนึงที่ดอกไม้บานสะพรั่งอย่างสวยงาม เมื่อลมอ่อนๆพัดมาก็พาดอกไม้ให้ปลิวไปตามสายลมก่อนจะมาตกลงตรงพื้นหญ้าสีเขียว
กลิ่นหอมของดอกไม้กับสายลมช่วยพัดพาความสงสัยออกไปจากความคิดของจงออบทั้งหมดเหลือไว้เพียงความสดใสที่เหมาะกับคนตัวเล็กนี้ที่สุด
จุนฮงกับยองแจมาถึงที่ถ่ายแบบทันเวลาพอดี ทีมงานก็รีบลากตัวเข้าไปในห้องแต่งตัวทันทีแต่ภายในสตูดิโอยังคงวุ่นวายเสียงตะโกนมากมายราวกับพายุคลั่งได้สถิตอยู่ในตัวของทีมงานทุกคน
"ตายแน่ๆเลย โอ๊ะ ! ยองแจสวัสดีจ้ะ ขอโทษทีนะพอดีกำลังวุ่นน่ะเลยไม่ได้ทัก ถ้ายังไงพี่ก็ขอโทษละกันนะ"
พูดจบพี่สาวก็เดินไปทันทีปล่อยให้ยองแจยืนงงต่อไปว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ในสตูดิโอตอนนี้ จนมีประชุมทีมงานกระทันหันกลางสตูดิโอ
"นางแบบหายตัวไปน่ะ"
เสียงทุ้มที่ไขความสงสัยของยองแจให้หายไปทันที แต่พอนึกขึ้นได้ว่าเจ้าของเสียงทุ้มคือใครก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาแต่ไม่แสดงอาการออกมา
"ยองแจไง !"
จู่ๆเสียงจากการประชุมฉุกเฉินก็ดังขึ้นมาแล้วทุกสายตาก็จับจ้องมาหายองแจก่อนจะมองเลยไปทางจุนฮง แล้วใบหน้าอันเคร่งเครียดของช่างกล้องก็ยิ้มออกมาก่อนจะสั่งงานกัยทุกฝ่ายทันที
"น้องยองแจ จุนฮงมีคิวว่างวันไหนอีกมั้ย"
"ไม่มีแล้วครับ ถ้ามีอีกทีก็ประมาณเดือนหน้าซึ่งก็จะไม่ทันกับน้ำหอมตัวนี้"
"ก็นั่นสินะ เพราะงี้แหละพวกเราเลยอยากให้น้องยองแจมาช่วย"
"ช่วย ? ช่วยอะไรครับ"
"ก็มาเป็นนางแบบไง แต่ไม่ต้องกังวลนะเพราะเราจะถ่ายไม่ให้รู้ว่าน้องเป็นใคร"
"แต่ผมเป็นผู้ชายนะครับ"
"เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง น้องน่ะตัวเล็กเอวบางร่างน้อยเหมือนผู้หญิงแถมหน้าก็สวย เติมนิดแต่งหน่อยก็ใช้ได้แล้ว"
"นั่นสินะตัวเล็กเอวบางร่างน้อย แถมยัง ... หึหึหึ"
"แถมอะไรน้องเจล ช่างเถอะเอาเป็นว่าน้องยองแจตกลงแล้วนะ โอเค สาวๆพายองแจคนสวยไปแปลงโฉมได้จ้ะ"
ยังไม่ทันปฏิเสธยองแจก็โดนลากไปยังห้องแต่งตัวทันที ความสงบก็กลับมายังสตูดิโออีกครั้ง ทีมงานกลับไปยังตำแหน่งของตัวเองเพื่อตรวจความเรียบร้อยอีกครั้งก่อนการทำงานจะเริ่มขึ้น
ภายในห้องแต่งตัวความวุ่นวายขนาดย่อมก็หายไปสไตลิสต์ทุกคนรู้สึกสนุกที่ได้แต่งหน้าแต่งตัวให้ยองแจ เพราะทุกคนรู้สึกกว่ายองแจเหมือนตุ๊กตา ที่แต่งตัวแบบไหนก็เข้ากับยองแจไปซะหมด
เวลาผ่านไปการรอคอยของทุกคนก็จบลงเมื่อประตูห้องแต่งตัวถูกเปิดออกแล้วคนที่ทุกคนรอก็เดินออกมาจากหนุ่มน่ารักก็กลายมาเป็นคนสวย ดวงตากลม ริมฝีปากสีแดงอวบอิ่ม ใบหน้าขาวเนียน แก้มชมพู ผมสีดำที่ปล่อยยาวถึงกลางหลังเสื้อผ้าผู้หญิงที่เน้นทรวดทรงยิ่งดึงเสน่ห์ในตัวยองแจให้ออกมา
"สวยใช่มั้ยล่ะ นี่คือผลงานชิ้นเอกของพวกเราเลยนะ เพราะฉะนั้นเลิกช็อคแล้วทำงานเถอะค่ะ ยองแจจี้ทำตัวไม่ถูกแล้วนะคะ"
เสียงสไตลิสต์ปลุกทุกคนให้หายช็อค จุนฮงเดินมารับยองแจที่คงไม่ถนัดกับการใส่ส้นสูงเดินเท่าไหร่ สาวๆสไตลิสต์ก็แอบกรี๊ดกันอยู่ด้านหลังเพราะพวกเธอรู้ว่าสองคนนี้เป็นอะไรกัน
"ยิ้มอะไร"
"ก็มีเมียสวย"
"แต่ไม่มีนม"
"ไม่เป็นไรอกไม่จำเป็นต้องฟูแค่ขอรูฟิตๆ"
"ไอ้ลามก !"
"ช่วยไม่ได้นี่ยองแจเริ่มก่อนเองนะ"
แล้วการถ่ายแบบน้ำหอมสุดวาบหวามก็เริ่มต้นขึ้น
"ทำงานเสร็จแล้วหรอครับ"
"ยังครับ"
"แล้วมีอะไรถึงโทรมาครับ"
"คิดถึง เหตุผลแค่นี้พอรึเปล่าครับ"
"ไม่พอครับ"
"อยากเจอ"
"แค่นี้หรอครับ"
"ไปทานอาหารด้วยกันนะครับน้องมุน"
"นึกว่าจะไม่โทรมาชวนซะแล้ว"
"พี่ไม่โกรธน้องมุนหรอกยังไงพี่ก็ต้องมาชวนหัวใจพี่ไปด้วยอยู่แล้ว"
"อืมมม งั้นผมก็ต้องไปกับหัวใจของผมด้วยรึเปล่าครับ"
"ครับ ถ้าหัวใจอยู่ที่ใครก็ต้องไปกับคนนั้น"
"งั้นผมก็ต้องไปทานข้าวกับพี่แดฮยอนสินะครับ"
"แน่นอนที่สุดครับ เพราะถ้าจงออบไปกับใครที่ไม่ใช่พี่ พี่คงเสียใจแย่เลย"
"ผมไม่ไปกับคนอื่นหรอกครับ ก็หัวใจผมอยู่ที่พี่แดฮยอน"
"สารภาพรักไม่เนียนเลยนะน้องมุน"
"ไม่รู้ไม่ชี้ มารับผมด้วยนะครับผมหิวแล้วแค่นี้นะครับพี่แดฮยอน"
จงออบวางสายทันทีที่พูดจบเสียงหัวใจเต้นจนเหมือนจะหลุดออกมาจากอก ใบหน้านวลแดงที่แดฮยอนไม่ได้เห็นว่าคนสารภาพรักเขิลมากขนาดไหนแต่ยังไม่ทันที่หัวใจจะสงบเสียงสัญญาณหน้าประตูก็ดังขึ้น
"มาหาใครครับ"
"มาหาหัวใจครับ"
"บ้านหลังนี้ไม่มีคนชื่อหัวใจครับ คุณมาผิดบ้านแล้ว"
"ไม่ผิดหรอกครับ มาหามุนจงออบครับ จะพาไปทานข้าวไม่รู้ว่าจะไปด้วยรึเปล่า"
"จงออบหรอครับ ไปแน่อยู่แล้วครับ"
"งั้นก็เลิกเล่นแล้วออกมาได้แล้วครับ หิวไม่ใช่หรอ"
"พี่แดฮยอนอ่า ~"
จงออบเปิดประตูแล้วเดินมาหาทันทีก่อนจะทำหน้าง้ำงอเหมือนงอลๆแต่ก็ยิ้มออกมาเมื่อแดฮยอนจับมือแล้วพาเดินไปขึ้นรถ แดฮยอนกับจงออบเดินไปที่รถอย่างช้าๆโดยไม่เร่งรีบอะไร ทั้งคู่ไม่พูดอะไรออกมาแต่กลับไม่มีความอึดอัดเลยมีแต่ความอบอุ่นเท่านั้น
"ทำงานเสร็จแล้วหรอครับน้องมุน"
"ครับ เสร็จนานแล้ว"
"ไหนว่ายังไม่เสร็จไงครับ หลอกพี่หรอ"
"เปล่านะครับ ก็น้องมุนอยากให้พี่แดฮยอนทำงานเสร็จไวๆก็เลยออกมาน่ะครับ"
"วันหลังจะกลับก็บอกก่อนสิครับ พี่เป็นห่วงรู้มั้ย"
"น้องมุนขอโทษ น้องมุนจะไม่ทำแล้ว คืนดีกันนะครับ"
"พี่ไม่โกรธน้องมุนหรอก พี่แค่เป็นห่วงน้องมุนมากๆ"
"น้องมุนขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง ไปกินข้าวกันนะครับ ผมหิวแล้ว"
"โอเคครับ ไปกินข้าวกัน"
ทั้งคู่ขึ้นรถก่อนรถสีดำจะขับออกไปทันที ความรักค่อยๆผลิบานในหัวใจยากที่จะรู้ตัว กว่าจะรู้ตัวก็เมื่อตอนเจ็บ ถึงรู้ตัวก็ยากที่จะเอาดอกไม้ทิ้งไปเพราะมันทั้งสวยงาม น่าหลงใหล เพียงแต่มีบางครั้งเท่านั้นที่ทำให้เกิดแผลแต่ก็เป็นแผลที่สาหัสจนทรมาน
__________________________
ฉันเวิ่นอะไร ? แล้วใครโผล่มาในพาร์ทบังชานแต่คิดว่าคงเดาได้ไม่ยาก
1ปีที่ผ่านมามันเกิดอะไรขึ้น ! น่าสงสัยจังเลย ~
รีดทุกคนจ๋า ~ เราจะบอกกว่าจุนฮงมันทำมากกว่านี้แน่นอน ใครเมนแจก็ขออภัย // ไม่ยกโทษให้ ! << เสียงเมนแจ
เคะเรื่องนี้ถูกทำร้ายตลอด ยกเว้นจงออบ ฮ่าๆๆๆๆๆ
ขอโทษที่อัพช้านะครับ ข้าน้อยผิดไปแล้วโปรดอภัยให้ข้าน้อยด้วย *-*
ความคิดเห็น